28 Δον Χουάν Ηρακλείδης (κεφ.8α)

Ο Χάρμος με την οικογένειά του βρίσκεται στην Λευκωσία. Οι Τούρκοι πολιορκούν την πόλη που έχει για διοικητή έναν άχρηστο Γενοβέζο. Πρόσωπα και γεγονότα είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο ο Χάρμος ζει το δράμα του νησιού που οι Βενετοί δεν μπορούν να υπερασπιστούν αποτελεσματικά. 

***************************

Η Πύλη της Κερύνειας

Μεταφορά αλόγων από Τούρκους

 

 

 

 

 

κεφ. 8α

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 8: ΣΤΗ ΛΕΥΚΩΣΙΑ

Παρασκευή 8η Σεπτεμβρίου του 1570. Η κατάσταση στη Λευκωσία ήταν απελπιστική. Η ευκαιρία μας να παραδώσουμε την πόλη αναίμακτα χάθηκε, κι ας ξέραμε ότι δεν γινόταν να την κρατήσουμε ελεύθερη. Πριν μια εβδομάδα, είχε συμφωνηθεί ανάμεσα σε πολιορκητές και αμυνόμενους να υπάρξει μια μέρα ανακωχής. Είχαν έρθει στα τείχη απεσταλμένοι του πασά και μας είχαν ζητήσει να παραδοθούμε. Ήταν κοινό μυστικό πια ότι δεν είχαμε δυνάμεις. Δεν είχαμε πυρομαχικά, εφόδια, ελπίδες για ενισχύσεις, δεν είχαμε τίποτα. Αν παραδίναμε την πόλη, θα γλιτώναμε τις σφαγές και την ολοκληρωτική καταστροφή της. Θα γλιτώναμε κι όσοι βρισκόμασταν εκεί μέσα. Από τα τείχη οι Τούρκοι πήραν την απάντηση ότι ήμασταν αποφασισμένοι να πεθάνουμε με τα άρματα στα χέρια.

Αγέρωχη απάντηση γενναίων μαχητών που είχε δοθεί από τις πολεμίστρες αυθόρμητα. Ποιος όμως έπρεπε να είχε σκεφτεί πριν δοθεί αυτή η απάντηση; Κανείς φυσικά, γιατί κανείς δεν διοικούσε τη Λευκωσία εδώ και καιρό τώρα. Μήνες τώρα, που η μάχη διεξαγόταν σώμα με σώμα, ο τοποτηρητής Ντάντολο ήταν ένας άθλιος. Έκανε οικονομίες στα πυρομαχικά, δεν υπολόγιζε ζωές και υπολήψεις, δεν άκουγε τη γνώμη κανενός. Φυσικά, δεν γνώριζε ούτε πώς να αντιμετωπίσει τους αντιπάλους του, ούτε πώς να νικήσει ούτε πώς να χάσει. Δεν ήξερε πώς να αντισταθεί ούτε πώς να παραδοθεί. Δεν είχε ιδέα. Γίνονταν συνεχείς κι απελπισμένες εκκλήσεις στη Βενετία να στείλει έναν άξιο Προβλεπτή για την υπεράσπιση της πόλης. Δυστυχώς όλες είχαν πέσει στο κενό.

Μετά από δυο μήνες πολιορκίας όλα είχαν ισοπεδωθεί κι οι νεκροί σάπιζαν άταφοι στους δρόμους. Είχαμε εξαθλιωθεί χωρίς φαγητό, νερό ή πυρομαχικά. Ο Μουσταφά Πασάς εκείνη την ημέρα δέχτηκε αξιόλογες ενισχύσεις. Ήρθαν ο Πιαλή πασά, ο Τούρκος ναύαρχος, κι ο Αλή Πασά, ναύαρχος της δεύτερης μοίρας του στόλου. Ο Μουσταφά ετοίμαζε ήρεμος και σίγουρος την αυριανή επίθεσή του. Θα ήταν η δέκατη πέμπτη στη σειρά εξόρμηση εναντίον των τειχών της Λευκωσίας. Φοβόμασταν ότι θα ήταν κι η τελευταία. Ο Μουσταφά είχε υποσχεθεί ότι τον πρώτο απ’ τους γενίτσαρους που θα ανέβαινε στο κάστρο θα τον έκανε γινόταν Σαντζάκμπεη. Οι άλλοι, απ’ τον δεύτερο ως τον πέμπτο, θα έπαιρναν αξιώματα.

Κρίσιμη η Σαββατιάτικη επίθεση. Αν την αποκρούαμε θα είχαμε ελπίδες να μας προτείνει και πάλι έντιμη παράδοση ο Μουσταφά. Έτσι γίνονταν οι πολιορκίες. Πρώτα τα έδινες όλα χρησιμοποιώντας κάθε μέσο για να νικήσεις τον αντίπαλο. Τον έδιωχνες, αν ήσουν ο αμυνόμενος, ή τον κατακτούσες αν ήσουν ο επιτιθέμενος. Όταν όμως η πολιορκία γινόταν σφαγείο, τότε μετρούσε μόνο ο συσχετισμός δύναμης. Κανείς δεν ήταν ανεξάντλητος. Κανείς ηγεμόνας δεν στεφάνωνε στρατηγό που, για να του δώσει τη νίκη, είχε ματώσει σε έμψυχο κι άψυχο υλικό. Έφτανε η στιγμή της διαπραγμάτευσης. Η παράδοση γινόταν πολιτισμένα, οι όροι τηρούντο κι η μάχη έληγε με έναν καθαρό νικητή και έναν ηττημένο. Ο Ντάντολο όμως δεν τα γνώριζε αυτά ούτε προλάβαινε να τα μάθει. Συνέχιζε τον αγώνα απλά και μόνο γιατί δεν ήξερε πώς να τον τελειώσει. Όμως αν αποκρούαμε αυτή την επίθεση, ίσως να μάθαινε.

Δεν σκεφτόμουν άλλο τίποτα παρά την Διονυσία και την μικρή Δηιάνειρα. Αν ήθελα να σταματούσε η αδιέξοδη για μας πολιορκία ήταν γιατί ανησυχούσα πολύ για αυτές τις δυο. Το μικρό οχτάχρονο παιδί είχε δικαίωμα να ζήσει τη ζωή του. Δεν μπορεί να ήταν γραφτό να αφήσει την τελευταία του πνοή σε αυτό το σφαγείο, σε έναν τόπο ξένο για μας. Η Αδελφότητα βοηθούσε τους Βενετούς για να τους δημιουργήσει μελλοντικές υποχρεώσεις. Η Δηιάνειρα δεν είχε καμιά σχέση με την απόβαση των Τούρκων ή με τις δικές μας σκοπιμότητες.

Ο Σελίμ διέταξε την απόβαση στην Κύπρο ακριβώς με το πρόσχημα που είχε προβλέψει ο Ροντρίγκες. Οι πειρατικές επιθέσεις στα ανοιχτά της Κύπρου σε προσκυνητές δήθεν τού το επέβαλαν. Ο Σουλτάνος ζήτησε από τη Βενετία να φύγει ειρηνικά και να του παραδώσει το νησί. Η Βενετία αρνήθηκε κι οι Τούρκοι κουβάλησαν τον στρατό τους. Μάζεψαν πεζούς κι ιππείς από την Καραμανία και την Ανατολία. Έφτασαν εδώ με τριακόσιες γαλέρες, εξήντα γαλεότες και με διακόσιες χιλιάδες πολεμιστές του Αλλάχ.

Τα προβλήματα με την άμυνα της Λευκωσίας τα είδα κι εγώ με την πρώτη ματιά. Τα είχαν επισημάνει άλλοι πολύ πιο πριν από μένα κι είχαν ζητήσει να διορθωθούν. Σε πληθυσμό πενήντα χιλιάδων κόσμου, οι μάχιμοι ήταν δώδεκα χιλιάδες το πολύ. Η άμυνα της πόλης, με τα κάστρα και τις πύλες, ήθελε είκοσι χιλιάδες στρατιώτες. Ο Ντάντολο κατέστρεψε κτίσματα κι ανατίναξε παλάτια και γκρέμισε γοτθικούς ναούς της εποχής των Λουζινιάν⁽ⁱ⁾. Έφτιαξε μια πολυγωνική κατασκευή με τείχη γύρω από την πόλη για να αντέξει σε πολιορκία διαρκείας. Οι αποθήκες είχαν προμήθειες κι αγαθά για να αντέξει η Λευκωσία δυο χρόνια. Με καλή διαχείριση θα άντεχε ακόμη περισσότερο, χρειαζόταν όμως σωστή διοίκηση κι εμπνευσμένο αρχηγό. Αντί γι αυτό, το νησί διέθετε έναν μέτριο κι ανίκανο ηγέτη που κάθε μέρα έδειχνε όλο και πιο καταστροφικός. Ήταν απίστευτο πως όλοι συμφωνούσαν, ευγενείς και λαός, Ιταλοί κι Έλληνες ότι ο Ντάντολο ήταν η κατάρα του θεού. Μας είχε τύχει ο πλέον ακατάλληλος ηγέτης σε μια μάχη ζωής και θανάτου. Η Βενετία δεν έστειλε ένα σωστό Προβλεπτή κι ο Ντάντολο μας οδηγούσε στην καταστροφή. Ήταν βλάξ. Εμπόδιζε τις όποιες προσπάθειες των Κυπρίων και των Ιταλών αξιωματικών.

Δεν παρεμπόδισε την απόβαση των Τούρκων. Έφτασαν ανενόχλητοι μέχρι την Λευκωσία κι απέκοψαν τις επικοινωνίες της. Ο Ντάντολο έβαλε το ιππικό στην πόλη και απαγόρεψε εξ ολοκλήρου την παρενόχληση της προέλασης των επιτιθέμενων. Πίστευε ο ηλίθιος ότι θα περικυκλώσει τους Τούρκους με τις δυνάμεις που υπήρχαν σκορπισμένες στα γύρω βουνά. Με το ιππικό θα τους κατανικούσε.

Μέγα λάθος αντάξιο της φήμης του. Με δυο χιλιάδες πολεμιστές ήθελε να περικυκλώσει διακόσιες χιλιάδες Τούρκους. Δεν ελευθέρωσε τους Ρωμιούς δουλοπάροικους, ούτε καν έδωσε μιαν υπόσχεση μελλοντικής ελευθερίας. Άφησε να ευνοούν τους Οθωμανούς που τους υποσχέθηκαν ελευθερία. Οι Βενετοί τον πίεζαν να δώσει την υπόσχεση, ο Ντάντολο όμως είχε άλλη γνώμη. Ήταν εκπληκτικό το πόσο αντίθετα με κάθε λογική ενεργούσε. Αν οι Τούρκοι είχαν βάλει έναν προβοκάτορα στη θέση του, δεν θα τα κατάφερνε τόσο καλά όσο αυτός. Η βλακεία του ήταν ανίκητη! Η Βενετία, όρισε νέο Τοποτηρητή που, όμως, δεν κατάφερε ποτέ να φτάσει στην Κύπρο.

Ήταν τραγικό να είσαι Έλληνας εκείνο το Φθινόπωρο στην Κύπρο. Από την μια οι μουσουλμάνοι διψασμένοι για αίμα κι απ’ την άλλη οι χριστιανοί που τους φέρονταν σαν ζώα. Οι Ρωμιοί ήταν οι πρώτοι που σφάζονταν κι απ’ τις δυο μεριές. Οι πρώτοι είκοσι χιλιάδες στρατιώτες των Οθωμανών στην Πάφο ήταν, βασικά, Ρωμιοί της Καραμανίας. Είχαν επιστρατευθεί από τον Σουλτάνο. Τους παρενόχλησαν, παρακούοντας τον Ντάντολο, Ρωμιοί επιστρατευμένοι από τους Βενετούς. Έλληνες κωπηλατούσαν στις τουρκικές γαλέρες, Έλληνες έχτιζαν και τα βομβαρδισμένα τείχη των Βενετών. Ιερείς ορθόδοξοι στα χωριά έπειθαν τους χωρικούς να υποταχτούν στον Οθωμανό για να φύγει ο Ενετός δυνάστης. Έλληνες κήρυκες είχαν σταλεί από τους Βενετούς να σκορπίσουν τον θάνατο σε χωριά που τυχόν αλλαξοπιστούσαν. Έλληνες άμαχοι ή επιστρατευμένοι χάνονταν στον άγριο πόλεμο των ξένων δυναστών τους.

«Το κλίμα είναι στραβό» μου είχε πει η Διονυσία. «Οι Βενετοί φεύγουν το βράδυ από τις πολεμίστρες κι αφήνουν εκεί Έλληνες που δύσκολα κρατιούνται και δεν φεύγουν. Είναι αυτό σοβαρή άμυνα μιας πολιορκημένης πόλης;»

«Μήπως είναι απλές γκρίνιες γλυκιά μου;» της έλεγα προσπαθώντας κάπως να την καθησυχάσω.

«Οι πλούσιοι τα βράδια πάνε σπίτια τους κι αφήνουν τους φτωχούς στα τείχη! Κανείς δεν αντιδρά σε αυτό το χάλι! Πώς θα γίνουν οι υπερασπιστές ένα σώμα και μια ψυχή; Απορώ που ακόμη αντέχουμε!» φώναζε η Διονυσία.

«Αφού τον ξέρεις τον Ντάντολο. Τα επικροτεί όλα αυτά γιατί είναι ηλίθιος!»

«Δεν υπάρχει κανείς να πει στους Βενετούς ότι πρέπει επειγόντως να τον αλλάξουν;» ρωτούσε απελπισμένη. «Είδα τον Πιζάνι να του ρίχνεται, να τον αμφισβητεί ανοιχτά λέγοντάς τον ανίκανο. Δεν τον αντέχουν ούτε οι Βενετοί. Κυκλοφορεί με σωματοφύλακες.»

Ο Ντάντολο, για λόγους οικονομίας, απαγόρευσε να πυροβολούν οι αμυνόμενοι τους λαγουμιτζήδες των Τούρκων. Αυτοί χάλαγαν τα ορύγματα και κάλυπταν τις τάφρους ή έφτιαχναν πύργους για να εξουδετερώσουν τους προμαχώνες. Η απαγόρευση ίσχυε αν οι εχθροί ήταν λίγοι και επιτρεπόταν να πυροβολούνται μόνο αν ήταν από δέκα και πάνω. Όταν έβγαλε κι αυτή τη διαταγή, όλοι κατάλαβαν ότι μας διοικούσε ένας ανόητος κι επικίνδυνος άνθρωπος. Είχε στείλει τους πιο ικανούς αξιωματικούς στην Αμμόχωστο γιατί πίστευε ότι εκεί θα επιτεθούν πρώτα οι Τούρκοι. Τώρα είχαν αποκλειστεί εκεί και δεν μπορούσαν να έρθουν πια στη Λευκωσία. Στις αρχές του Σεπτέμβρη όλα είχαν κριθεί κι όμως δεν υπήρχε κανείς να αναλάβει την ευθύνη της διαπραγμάτευσης. Κόντευε να εκραγεί επανάσταση καθώς ο λαός πεινούσε και τα νοσοκομεία είχαν γεμίσει με πληγωμένους. Το στάρι και το αλεύρι φυλαγόταν για να παραδοθεί στο τέλος στους εισβολείς. Δεν υπήρχαν πια ούτε ξύλα για να ανάψει κανείς φωτιά να ψήσει ψωμί.

Ήμουν επικεφαλής της ομάδας των τριακοσίων Ελλήνων απ’ το Σαλέντο. Ήμουν απ’ τους αρχηγούς της φρουράς της Πύλης της Αμμοχώστου. Αρκετοί στρατιώτες από την Πύλη μας είχαν από χτες μετακινηθεί στον προμαχώνα του Ποδοκατάρου. Εκεί θα δινόταν η μεγάλη αυριανή μάχη και θα κρινόταν η τύχη μας. Απέναντι απ’ αυτόν τον προμαχώνα οι Οθωμανοί είχαν τοποθετήσει το στράτευμα του Καραμάν Πασά. Ήταν όλοι Ρωμιοί της Ρούμελης και της Καραμανίας, χριστιανοί ή γενίτσαροι. Θα πολεμούσαν κι εδώ Έλληνες εναντίον Ελλήνων. Οι Έλληνες της Κύπρου μαζί με κάποιους Ιταλούς μάχονταν για τη δόξα της Βενετίας. Απέναντί τους, Έλληνες της Μικρασίας και Τούρκοι μάχονταν για τη δόξα των Οθωμανών.

Εκείνο το απόγευμα της Παρασκευής ήταν ένα πολύ θλιβερό απόγευμα. Έφυγα για λίγο από την Πύλη, που είχε καταντήσει σχεδόν επίπεδη, για να δω τις γυναίκες μου. Τις βρήκα στον ελληνικό καθεδρικό ναό των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου. Εκεί είχαν καταφύγει από τις αρχές του Σεπτέμβρη, από τότε, δηλαδή, που είχαν σκουρύνει τα πράγματα. Τις είχε πάρει ο επίσκοπος που είχε γίνει οικογενειακός μας φίλος στον ένα χρόνο που μέναμε στην Λευκωσία. Η Διονυσία ανησυχούσε πολύ και φοβόταν για την Δηιάνειρα. Δεν μπορούσαμε κάνουμε τίποτε άλλο παρά να ανταλλάξουμε και πάλι φιλιά και χάδια μεταξύ μας. Σφιχταγκαλιαστήκαμε κι ευχηθήκαμε να βγάλουμε μιαν ακόμη μέρα. Αν φτάναμε ως την Κυριακή, ο Ντάντολο θα μιλούσε με τον Λαλά Μουσταφά για όρους της παράδοσης ή δεν θα ζούσε. Ήδη κάποιοι πατρίκιοι τον έψαχναν για να τον σκοτώσουν ή να τον αναγκάσουν τον σε παραίτηση κι αυτός κρυβόταν.

«Αύριο είναι η κρίσιμη μέρα» είπα στη Διονυσία.

«Είσαι κουρασμένος και χτυπημένος. Να προσέχεις» μου είπε.

«Θέλω να μείνετε μέσα στον καθεδρικό ναό. Εκεί θα είστε ασφαλείς από τα κανόνια.»

«Εδώ ο Λογαράς⁽ⁱⁱ⁾ έχει επιβάλει μια τάξη, αλλά, αν μπουν οι Τούρκοι στην πόλη, τότε ...»

«Μπαμπά, θέλω να μείνεις μαζί μας» μου ζήτησε η μικρή Δηιάνειρα.

«Δεν γίνεται αυτό μωρό μου» της είπε η μητέρα της.

«Λυπάμαι γλυκό μου, πρέπει να πολεμήσω» της είπα.

«Πότε θα τελειώσει ο πόλεμος;» με ρώτησε πολύ σοβαρά η μικρή κορούλα μου.

«Ελπίζω πως αύριο θα είναι η τελευταία μέρα, μωρό μου» της απάντησα.

«Ελπίζεις ή φοβάσαι πως θα είναι η τελευταία;» με ρώτησε με μια πίκρα στη φωνή της η Διονυσία.

«Όπως το είπες. Και ελπίζω αλλά και φοβάμαι. Αν αντέξουμε αύριο, ο Λαλά Μουσταφάς θα αρχίσει να φοβάται τις απώλειες. Αλλιώς αυτό θα είναι το τέλος!»

«Ό,τι κι αν γίνει» είπε δακρυσμένη η Διονυσία «θέλω να ξέρεις πως δεν μετανιώνω για ό,τι κάναμε. Ακόμα κι αν αυτό είναι το τέλος.»

«Θα τα καταφέρουμε, μην ανησυχείς» είπα δείχνοντας αποφασισμένος. «Θα έρθω αύριο να σας δω, ό,τι κι αν γίνει.»

Με αγκάλιασε και βάλαμε ανάμεσά μας την Δηιάνειρα. Την κρατήσαμε και οι δυο σφιχτά χαϊδεύοντάς την καθώς το μικρό δάκρυζε κι αυτό.

«Αν οι Τούρκοι μπουν, να μείνετε μέσα στον ναό κοντά στον αρχιεπίσκοπο. Δεν τα βάζουν με την ορθόδοξη εκκλησία. Ο Λογαράς, που μισούσε πάντα τους Λατίνους, θα βρει ένα τρόπο να συνεννοηθεί με τους Τούρκους. Το πολύ-πολύ να σας πιάσουν αιχμάλωτες και να σας πουλήσουν. Θα είναι σκληρό αλλά όχι το τέλος! Ό,τι κι αν γίνει να με περιμένετε, θα έρθω να σας βρω» της είπα.

«Πάψε» μου είπε η Διονυσία «δεν θα χρειαστεί.»

«Το ελπίζω γλυκιά μου, και θα παλέψω γι αυτό, αλλά ποτέ κανείς δεν ξέρει. Γι αυτό σου λέω, αν χρειαστεί άσ’ τους να σας αιχμαλωτίσουν, κοιτάξτε, όμως, να γλιτώστε τη ζωή σας! Μου το υπόσχεσαι αυτό;»

«Ναι. Όσο περνάει από το χέρι μου αυτό θα κάνω. Κι εσύ, όμως, θέλω να μου υποσχεθείς ότι θα ζήσεις ό,τι κι αν συμβεί. Ας σε πιάσουν αιχμάλωτο καλύτερα, θα σε βρούμε οπωσδήποτε όπου κι αν σε πάνε. Έχουμε τόσους φίλους, θα σε ελευθερώσουν, αρκεί να ζεις! Μου το υπόσχεσαι;»

«Ναι γλυκιά μου, στο υπόσχομαι» της είπα.

«Ας μην πούμε τίποτε άλλο» μου ζήτησε.

«Τίποτε» συμφώνησα. «Μείνετε μόνο λίγο κοντά μου.»

Μείναμε εκεί για λίγη ώρα ακόμη καθώς έπρεπε να γυρίσω στο πόστο μου. Δεν είπαμε τίποτε για την αυριανή μέρα. Θυμηθήκαμε τις μέρες της ευτυχίας στα βουνά της Ηπείρου και τις στιγμές που περάσαμε μαζί. Μιλήσαμε για τον ξαφνικό γάμο μας και τη θεόσταλτη γέννηση της Δηιάνειρας. Είπαμε για την αγωνία της Μάλτας, που έμοιαζε με της Κύπρου, για την Μαδρίτη, τον Δον Χουάν και την Ιζαμπέλα. Είπαμε για τη Ρώμη κι όλα όσα ζήσαμε μαζί αυτά τα οχτώ χρόνια.

«Ας ζήσουμε όλοι ακόμα μια μέρα!» ευχηθήκαμε κι οι τρεις αγκαλιασμένοι.

«Θα σε περιμένω αύριο, μπαμπά» μου είπε η Δηιάνειρα.

«Στο υπόσχομαι ότι θα έρθω να σε δω μωρό μου» της είπα κι εγώ. 

.................. (συνεχίζεται) ...... 

παραπομπές:  

i Η Κύπρος ήταν σταυροφορικό βασίλειο από το 1191 που την κατέκτησε ο Ριχάρδος Λεοντόκαρδος και την παρέδωσε στον Γκύ ντε Λουζινιάν ως το 1489 που η Βενετία κληρονόμησε το νησί από την τελευταία βασίλισσα Αικατερίνη Κορνάρο το 1489. (ΠΗΓΗ: Βικιπέδια / e-istoria.com /κ.α.)

ii Ο αρχιεπίσκοπος Νεόφυτος Λογαράς έδωσε ένα σπουδαίο αγώνα στην πολιορκία και πέθανε μαχόμενος την ημέρα της κατάληψης της πόλης (ΠΗΓΕΣ: Site www.parathyro.com)

***************************

Αύριο Πέμπτη, πρωταπριλιά αλλά χωρίς ψέματα, θα δημοσιευτεί το β' μέρος του κεφαλαίου, πάντα στην Κύπρο στη διάρκεια της πολιορκίας της Λευκωσίας.

Τίτλος ντροπής για τον άνθρωπο η βιομηχανία κρέατος.

Οι φιλοζωικές οργανώσεις μού είναι συμπαθείς, βλέπω όμως την προσπάθειά τους και θλίβομαι. Προσπαθούν να περισώσουν κάποια πλάσματα που, από περήφανα κι αυθύπαρκτα όντα της φύσης, έχουν καταντήσει "σύντροφοί" μας και βοηθοί μας, δηλαδή δούλοι μας. Σκύλοι κυρίως αλλά και γάτες κι άλλα οικόσιτα ζώα που χάθηκε το φυσικό τους περιβάλλον και ζουν στα πεζοδρόμια, στις μάντρες και στα σκουπίδια μας. Ακούω και τα μηνύματά τους που καταγγέλλουν τις περιπτώσεις κακοποίησης των ζώων και ζητούν την προστασία τους. 

Αναρωτιέμαι όμως, ξέρει κανείς από τους ευαίσθητους αυτής της περίπτωσης πόσο κακοποιούνται ΟΛΑ τα ζώα του πλανήτη που εκτρέφονται για να γίνουν τροφή του ανθρώπου; Γνωρίζει κανείς πόσο μεγάλη είναι η δυστυχία που προκαλεί ο άνθρωπος σε εκατομμύρια ψυχές που πονούν, υποφέρουν και εντέλει θυσιάζονται για το πιάτο του καλοφαγά; Πως σκοτώνονται οι αγελάδες, πως εξοντώνονται τα κοτόπουλα, πως σφάζονται τα αρνιά; 

Στο ίντερνετ υπάρχουν όλες οι περιγραφές και τα σχετικά βίντεο στα οποία μπορείτε να ανατρέξετε αν θέλετε. Εγώ θα αποφύγω τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες εδώ. 

Όταν το είδος μας, το ανθρώπινο, καταστραφεί κι εκλείψει, κι αυτό θα συμβεί κάποια στιγμή αναπότρεπτα, η ανάμνηση των διάδοχων όντων για εμάς ξέρετε ποια θα είναι; Θα μας μνημονεύουν σαν το πιο αποτυχημένο είδος που φύτρωσε στη Γη εξαιτίας των καταστροφών που προκαλούμε στη φύση αλλά πιο πολύ για τον πόνο που προκάλεσε στα άλλα ζώα! Γιατί το είδος μας, χορτοφαγικό και φρουτοκαρποφάφο, επέλεξε να αλλάξει διατροφή και φέρθηκε παρά φύση στα άλλα ζώα. Με αποτέλεσμα τα κρεματόρια των σφαγείων, τα κολαστήρια των πτηνοτροφείων, των χοιροτροφείων και των κάθε λογής μονάδων παραγωγής κρέατος. Μπροστά τους τα Άουσβιτς είναι θέρετρα.

27 Δον Χουάν Ηρακλείδης (κεφ.7β)

Με την σημερινή δημοσίευση ολοκληρώνεται το έβδομο κεφάλαιο και η τρίτη Συνεδρία της Αδελφότητας στην Βενετία το 1569.

Έχουν καταρτιστεί τα νέα σχέδια που πρέπει να μπουν σε εφαρμογή. 

*****************************

κεφ. 7β

...............

«Να τον σπρώξουμε σε μια Ιερή Συμμαχία» συμπλήρωσε ο Φραγκίσκος. «Αυτό περιμένει κι ο Πάπας.»

«Ας μην κάνουμε μόνο υποθέσεις» είπε ο Ιουστίνος. «Ας δούμε πως θα τα συνδέσουμε όλα αυτά.»

«Σας βεβαιώνω» επέμεινε ο Φραγκίσκος. «Αν πιεστούν ταυτόχρονα ο Φίλιππος στην Ανδαλουσία κι οι Βενετοί στην Κύπρο, η Ιερά Συμμαχία θα γίνει γεγονός!»

«Στην Κύπρο η επέμβαση των Τούρκων είναι βέβαιη» είπε η Σοφία. «Να το έχουμε δεδομένο.»

«Το βεβαιώνω κι εγώ» είπε η Μαργαρίτα. «Στο Τουρίνο το έχουν σίγουρο. Ο Δούκας έχει προειδοποιήσει τους δόγηδες με ατράνταχτες αποδείξεις. Φιλοξένησα τον Πετροκόκκινο⁽ⁱ⁾, που ήρθε από την Πύλη. Ήθελε να αγοράσει τα δικαιώματα της Σαβοΐας επί της Κύπρου για τον Σουλτάνο.»

«Έχει τέτοια δικαιώματα ο οίκος της Σαβοΐας;»

«Απ’ τον καιρό των Λουζινιάν» είπε η Μαργαρίτα. «Οι Τούρκοι θέλουν το δικαίωμα για να εγείρουν αξιώσεις.

«Οι Βενετοί πως το αξιολόγησαν αυτό;»

«Φοβήθηκαν και κατάλαβαν» είπε η Μαργαρίτα.

«Εθελοτυφλούν στην Βενετία» είπε η Σοφία.

«Πιστεύουν ότι η διπλωματία θα τους σώσει και πάλι» είπε ο Ιουστίνος. «Όμως οι φίλοι μας από την Πόλη κι από το Τουρίνο βλέπουν τα πράγματα καθαρά.»

«Να τα πούμε στους Βενετούς» είπε ο Καλλέργης.

«Τα ξέρουν όλα αλλά προτιμούν την ψευδαίσθηση ότι οι Τούρκοι τελικά δεν θα το κάνουν» είπε ο Ιουστίνος. «Είναι δύσκολη η υπεράσπιση της Κύπρου. Θα υποστούν πολλά αν μπλέξουν σε πόλεμο. Προτιμούν να χώνουν το κεφάλι στην άμμο και να μην δουν τον κίνδυνο.»

«Αγνοούν τις προειδοποιήσεις» είπε η Μαργαρίτα

«Πάντως ο Δούκας δεν ενέδωσε» είπε η Σοφία. «Δεν τους πούλησε τα δικαιώματα.»

«Καλά έκανε» είπε ο Φραγκίσκος. «Θα ήταν ανήθικο να τους δώσει αφορμή για εισβολή! Ο Πάπας θα αντιδρούσε κι ο οίκος της Σαβοΐας θα είχε πρόβλημα με τους Ισπανούς.»

«Οι Τούρκοι δεν χρειάζονται τα δικαιώματα. Μπορούν να ισχυριστούν ότι έχουν προβλήματα με τους πειρατές. Δήθεν θα προστατέψουν έτ6σι την επικοινωνία της Ισταμπούλ με τους Άγιους Τόπους και την Αίγυπτο.»

Ο Ροντρίγκες άκουγε όλη αυτή την ώρα με προσοχή. Είπε κάτι στον Βαλέρη για να μεταφράσει.

«Ο Ματίας λέει» είπε ο Βαλέρης «ότι και για τη Μάλτα βρήκαν σαν δικαιολογία τους πειρατές. Τα ίδια θα πουν και για την Κύπρο.»

«Αν επιτεθούν στην Κύπρο θα την πάρουν» είπε ο Μενάγιας. «Η υπεράσπιση του νησιού είναι σχεδόν αδύνατη. Τα παράλια της Τουρκίας είναι απέναντι ενώ οι πιο κοντινές βάσεις της Βενετίας είναι στην Κρήτη.»

«Που μπορεί να δεχτεί ταυτόχρονα κι η Κρήτη τουρκική επίθεση για αντιπερισπασμό» είπε ο Καλλέργης.

«Ας δούμε τα πράγματα καθαρά» είπε η Αλεξάνδρα. «Οι Τούρκοι θα επιτεθούν στην Κύπρο. Θα αναγκάσουν τους Βενετούς να συμμαχήσουν με τον Πάπα και την Ισπανία.»

«Αυτό είναι το πιο πιθανό» συμφώνησαν όλοι.

«Άρα θα κηρυχτεί πιο εύκολα η σταυροφορία που εμείς την έχουμε ανάγκη. Έτσι δεν είναι;»

«Ναι, αν τα πράγματα εξελιχθούν έτσι» είπε ο Βαλέρης.

«Πρέπει, επομένως, να σχεδιάσουμε την επόμενη δική μας κίνηση» είπε η Αλεξάνδρα. «Φτάσαμε χρονικά πολύ κοντά στον στόχο μας. Ας εκμεταλλευτούμε όσα ξέρουμε.»

«Έχει δίκιο η Αλεξάνδρα» είπε ο Φραγκίσκος. «Αυτό είναι το πλεονέκτημά μας. Μόνο εμείς έχουμε πληροφόρηση απ’ όλα τα μέτωπα. Έχουμε, έναντι όλων των άλλων, ένα προνόμιο που πρέπει να εκμεταλλευτούμε.»

Ο Ματίας μου ζήτησε να μεταφράσω και πήρε τον λόγο.

«Αξιότιμες Κυρίες, Κύριοι» είπε ο Ροντρίγκες. «Μιλώ για πρώτη μου φορά στην Αδελφότητα. Επιτρέψτε μου πρώτα να εκφράσω τα συναισθήματά μου.»

«Φυσικά!» του απαντήσαμε όλοι εν χορώ.

Με ύφος σοβαρό ο Ματίας μάς κοίταξε όλους ένα γύρω εμφανώς ευχαριστημένος από τη στιγμή.

«Φίλοι μου, ακούω την συζήτησή σας που μεταφράζουν ευγενικά οι φίλοι μου κύριοι Χάρμος και Μενάγιας. Θα ήθελα να εκφράσω τον ενθουσιασμό μου και την μεγάλη μου εκτίμηση για την Αδελφότητά σας. Εδώ μέσα αναπτύσσετε συλλογισμούς που κανένα άλλο σώμα σε όλη την Ευρώπη δεν μπορεί να κάνει. Η πληροφόρησή σας προηγείστε όλων των επιτελείων, οθωμανικών βενετικών ή ισπανικών. Εκείνοι γνωρίζουν μέρος της αλήθειας ενώ εσείς έχετε σφαιρική γνώμη. Συνδυάζετε τις πληροφορίες σας με τρόπο που με εντυπωσίασε.»

Μας άρεσε που ο Ροντρίγκες μας έβλεπε έτσι.

«Είμαι, λοιπόν, ενθουσιασμένος, που βρίσκομαι εδώ και συμμετέχω σε το Σχέδιό σας» συνέχισε ο Ματίας. «Ένα Σχέδιο που θα κινήσει τους Γραικούς και την ελληνική χερσόνησο για να αποκτήσετε το δικό σας κράτος. Θα χρειαστείτε την βοήθεια του Θεού, όμως, πιστεύω πως θα την έχετε γιατί η υπόθεση που παλεύετε είναι δίκαιη. Θα είναι θέλημά του η επιτυχία σας. Εγώ σας δηλώνω ότι είμαι ολόψυχα μαζί σας όπου χρειαστεί κι ανυπομονώ να φανώ χρήσιμος!»

Το λογύδριο άξιζε επιβράβευσης κι ο Ισπανός δέχτηκε επιδοκιμασίες από όλους. Ο κουρσάρος των θαλασσών δεν είχε συνηθίσει στον ρόλο πολιτικού ομιλητή. Ντράπηκε αλλά ένιωσε καλά και το στήθος του φούσκωσε από περηφάνια.

«Κύριε, ήσασταν έξοχος» του ψιθύρισα.

Η Διονυσία του έπιασε το χέρι και τον κοίταξε μέσα στα μάτια με τρόπο αφοπλιστικό.

«Μας δώσατε μεγάλο κουράγιο Ματίας» του είπε.

«Σ’ ευχαριστώ Δόνα Δονίζια» της απάντησε.

Ο Ιουστίνος σαν προεδρεύων επανέφερε τα πράγματα στη θέση τους και συνέχισε τη συζήτησή μας.

«Αγαπητές κυρίες και κύριοι, έχουμε πολλή δουλειά να κάνουμε. Πρέπει να δώσουμε τις κατάλληλες πληροφορίες στη Μαδρίτη, την Βιέννη, την Ρώμη την Βενετία και την Γένοβα. Να βοηθήσουμε την άμυνα της Κύπρου και να φροντίσουμε να το μάθουν οι Βενετοί. Πρέπει, τέλος, να γίνει πολλή και καλή δουλειά στην Κωνσταντινούπολη. Ο Σοκουλού κι ο Νέζη έχουν ρόλο στη φάση αυτή. Πρέπει να μάθουμε τι θα κάνουν και να το κάνουν όπως θέλει το δικό μας Σχέδιο.»

«Χρειαζόμαστε την Ιερά Συμμαχία» είπε ο Φραγκίσκος. «Πρέπει να φανεί η απειλή στην Κύπρο και στην Ανδαλουσία.»

«Δεν θα υποχρεώσουμε κανέναν να κάνει κάτι που δεν θέλει, όμως μπορούμε να τα συντονίσουμε. Αν συμπέσουν οι απειλές θα προκαλέσουν δυτική αντίδραση» είπε ο Ιουστίνος

Οι Ισπανοί θα σταματούσαν εύκολα την μαυριτανική εξέγερση. Ο Δον Χουάν θα αποκτούσε ακόμη περισσότερο την εμπιστοσύνη του Φίλιππου. Έπρεπε όμως να νιώσουν απειλή όταν θα ένιωθαν το ίδιο κι οι Βενετοί. Στη Κύπρο θα έπρεπε να οργανωθεί μια ισχυρή αντίσταση. Η πολιορκία έπρεπε να γίνει σοβαρό και χρόνιο πρόβλημα. Τότε ο Πάπας θα μπορούσε να μαζέψει τους καθολικούς ηγέτες υπό την σκέπη του. Έπρεπε ακόμα να αναλάβει αρχηγός της Αδελφότητας ένα σπουδαίο όνομα όπως αυτό του Δον Χουάν.

«Χρειαζόμαστε την θεά Τύχη μαζί μας» είπε ο Καλλέργης.

«Και του θεού του Ροντρίγκες» είπε η Μαργαρίτα.

«Όλους τους θεούς κι όλες τις τύχες χρειαζόμαστε» είπα.

«Μην χάνεις την πίστη σου στον αγώνα μας, Χάρμο» μου είπε για να με ενθαρρύνει η Διονυσία.

«Δεν είναι θέμα πίστης γλυκιά μου» της είπα. «Θέλει ψύχραιμη εκτίμηση των καταστάσεων.»

«Αν το πιστέψουμε θα έχουμε δύναμη» είπε η Σοφία.

Είχε κοκκινίσει από την ένταση. Ήταν σαν αμαζόνα!

«Πιο πολύ απ’ όλα χρειαζόμαστε έναν επιφανή αρχηγό» είπα και κέντρισα το ενδιαφέρον τους.

«Θέλουμε έναν γαλαζοαίματο» παρενέβη ο Βαλέρης.

Είχε συζητηθεί το θέμα. Ξέραμε για τον Δον Χουάν. Δεν ήταν νέο αλλά η απόφαση έπρεπε να είναι ομαδική.

«Ο αγώνας μας χρειάζονται έναν αρχηγό σεβαστό στις αυλές της Ευρώπης. Όλοι γνωρίζουμε ότι ο νεαρός πρίγκιπας Δον Χουάν της Αυστρίας είναι ο καταλληλότερος. Έχει παιδεία ελληνική, είναι γενναίος, είχε δασκάλους τον Διασσωρίνο και τον Παλαιολόγο. Δεν του έχουμε κάνει επίσημα πρόταση. Ήρθε η ώρα να αποφασίσουμε να του το προτείνουμε, ελπίζοντας ότι θα δεχτεί!» είπε ο Ιουστίνος.

«Εγκρίνουμε ομόφωνα» ήταν η απάντηση όλων.

Έπρεπε να αποδεχτεί την πρόταση κι ο Δον Χουάν που ήδη την είχε απορρίψει γελώντας. Δεν μίλησα γι αυτό.

«Αρκετά για σήμερα» είπε ο Ιουστίνος.

Κήρυξε το τέλος της πρώτης μέρας της συνεδρίασης και περάσαμε για δείπνο.

Δεν ήταν εύκολο να γίνει ένα λεπτομερές σχέδιο που να δίνει και εναλλακτικές λύσεις σε κάθε ενδεχόμενο. Είχαμε την διάθεση να δουλέψουμε. Κάναμε συζητήσεις φτιάξαμε σχέδια, ανταλλάξαμε σκέψεις και φτάσαμε σε ένα κορμό αποφάσεων. Αυτό κράτησε τρεις μέρες. Την πέμπτη μέρα της συνεδρίασης ο Ιουστίνος μας κάλεσε πάλι στην αίθουσα των συσκέψεων. Εκεί μας είπε τα καθήκοντα του καθενός μας.

«Αγαπητές μου Κυρίες, Κύριοι, φίλοι μου, φτάσαμε στο τέλος. Ελπίζω να αναπλήρωσα το κενό που άφησε φεύγοντας ο Ιάκωβος Ηρακλείδης. Μετά από πλήρη μελέτη των δεδομένων καταλήξαμε όλοι μαζί σε κάποια αποτελέσματα.»

Ήμασταν όλοι έτοιμοι να αναλάβουμε αποστολές.

«Για αρχηγό της κίνησής μας και πρώτον Ηγεμόνα του ελληνικού κράτους, διαλέξαμε τον Δον Χουάν τον Αυστριακό, Φυσικά, προϋπόθεση είναι ότι εκείνος θα δεχτεί. Οι αγαπητοί Κύριοι Ροντρίγκες, Βαλέρης και Παλαιολόγος μαζί με τον κύριο Χάρμο επιφορτίστηκαν να του το πουν.»

«Καλή τύχη Κύριοι» ακούστηκε απ’ όλα τα στόματα.

«Σπουδαία είναι η αποστολή μας στην Πόλη. Εκεί θα μεταβούν η Αλεξάνδρα κι η Χριστίνα για να βοηθήσουν την προσέγγιση του Καντακουζηνού με τον Νέζη. Στόχος μας είναι να συμβαδίζουν τα συμφέροντα του Νέζη με τα δικά μας, ή έστω, να μην είναι αντίθετα. Στην Πόλη επίσης θα δράσουν και η αγαπητή μας Ελένη κι ο Πατριάρχης δια μέσου του Μεγάλου Βεζίρη Σοκουλού. Στόχος μας είναι να τρομάξουν οι Οθωμανοί τους Βενετούς και τους Ισπανούς χωρίς να χαθεί η Κύπρος. Θα μπορέσει έτσι ο Πάπας να τους ενώσει.»

«Τι θα κάνουμε για την Κύπρο;» ρώτησε ο Βαλέρης.

«Θα στείλουμε στην Κύπρο τον Χάρμο με πεντακόσιους στρατιώτες από τη Μάνη και την Απουλία. Θα ενισχύσουμε τους Βενετούς και θα συμβάλλουμε στην άμυνά τους. Θέλουμε να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη τους» είπε ο Ιουστίνος.

Η Διονυσία μου έσφιξε το χέρι.

«Πάμε εκεί που χάθηκε ο Διασσωρίνος» μου ψιθύρισε.

«Μην φοβάσαι» της είπα.

Μου τσίμπησε το χέρι και μου ψιθύρισε ότι φοβάται για μένα και τη μικρή μας Δηιάνειρα. Την καθησύχασα αλλά όχι πειστικά. Δεν ένιωσα καλά καθώς πίστευα πολύ στη διαίσθηση της Διονυσίας και στην κρίση της. Η αυθόρμητη αντίδρασή της με ανησύχησε αλλά δεν είπα τίποτε.

«Στην Κύπρο είναι συνδεδεμένο μέλος της Αδελφότητας ο ευπατρίδης Πέτρος Ροντάκης. Έχουμε επαφή με τον διοικητή του κυπριακού ιππικού τον ευπατρίδη Ευγένιο Συγκλητικό⁽ⁱⁱ⁾. Θα τους ορκίσεις, Χάρμο ως μέλη της Αδελφότητας. Αυτοί θα έχουν ισχυρό λόγο απέναντι στους Βενετούς. Θα έρθεις σε επαφή μαζί τους αμέσως με την άφιξή σου στην Κύπρο »

«Θα τα αναγνωρίσει η Βενετία όλα αυτά ή μόλις φύγει ο κίνδυνος θα μας ξεχάσει;» ρώτησε ο Παλαιολόγος.

«Θα είμαστε πολύ προσεκτικοί» είπε ο Βαλέρης.

«Ιάκωβε, διεκδικούμε για την μελλοντική Γραικία μέρη που ανήκουν στους Οθωμανούς ή στους Βενετούς. Δικά τους εδάφη θέλουμε να πάρουμε. Θα χρειαστούμε την καλή θέληση και των δύο κάποια στιγμή» τόνισε ο Ιουστίνος.

«Εντάξει, συμφωνώ πως πρέπει να δουλεύουμε γι αυτές τις κρίσιμες σχέσεις» είπε ο Παλαιολόγος.

«Ωστόσο ας προβληματιζόμαστε» είπε η Αλεξάνδρα.

«Σε κάθε κίνηση ελλοχεύουν κίνδυνοι, όμως, προχωράμε αποφασιστικά για να πετύχουμε» είπε ο Φραγκίσκος

«Το βάρος με τους Ενετούς πέφτει κατά βάση σε μένα» συνέχισε ο Ιουστίνος. «Ελπίζω οι σχέσεις μου με τους δόγηδες κι ο λόγος μου να βελτιωθούν μετά από την έγκαιρη στήριξή μας στην Κύπρο.»

«Γι αυτό θα μιλήσουμε με τον Εβραίο στην Πόλη» είπε ο Καντακουζηνός. «Ευτυχώς οι δουλειές μου πάνε καλά γιατί η σχέση με τον Νέζη περνάει από το σεντούκι του.»

«Ιάκωβε, εσύ, ο Ροντρίγκες κι ο Βαλέρης θα πάτε στην ισπανική αυλή. Μετά θα έρθει κι ο Χάρμος» είπε ο Ιουστίνος.

«Είναι σημαντικός ο Δον Χουάν» είπε ο Φραγκίσκος.

«Θα βοηθήσω κι εγώ» είπε μέσω εμού ο Ροντρίγκες.

«Στη Σαβοΐα την υπόθεση έχουν αναλάβει η Μαργαρίτα κι η κόρη της Σοφία.»

«Η Σοφία έχει ξεπεράσει τις προσδοκίες μου» είπε η Μαργαρίτα. «Όμως, ας τα πει η ίδια.»

Η Σοφία κοκκίνισε αλλά πήρε τον λόγο να εξηγήσει.

«Η Σαβοΐα είναι μικρή χώρα, αλλά, σημαντική για εμάς. Έχει τα δικαιώματα των Γενοβέζων σε νησιά του Αιγαίου και θα είναι πολύτιμη αν αποφασιστεί να γίνει ένα νέο κράτος, Θα έμπαινε και σε μια ιερή συμμαχία που θα έφτιαχνε ο Πάπας. Η πρόσβασή μας στην αυλή του Τουρίνου είναι κρίσιμη.»

Ήταν μια πολύ όμορφη εικοσιοχτάχρονη νεαρή. Είχε παντρευτεί έναν ανιψιό του Φιλιβέρτου⁽ⁱⁱⁱ⁾, του Μεγάλου Δούκα της Σαβοΐας Έμενε στο Τουρίνο, πρωτεύουσα του Δουκάτου. Ο Μέγας Δούκας εκτιμούσε την Σοφία για την ομορφιά της, αλλά, και την έντονη προσωπικότητά της.

«Όπως ξέρετε ο πεθερός μου Φιλιβέρτος με συμπαθεί. Συζητάμε πολύ κι έχει πεισθεί να δώσει τους τίτλους που έχει σ’ ένα ελληνικό κράτος, αν κι όποτε το πετύχουμε.»

«Γνωρίζω τον Φιλιβέρτο» είπε ο Ροντρίγκες. «Σ’ εκτιμά πολύ, Σοφία. Μου έχει πει εξαιρετικά λόγια για εσάς.»

«Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια, Ιππότη.»

«Δεν είναι δικά μου. Ήταν λόγια του μεγάλου Δούκα.»

«Ας δούμε το στρατιωτικό μέτωπο» είπε ο Ιουστίνος. «Θα έχουν γενικό πρόσταγμα στην ξηρά ο Μενάγιας και στη θάλασσα ο Καλλέργης. Θα τους συντονίζει ο Μορμόρης απ’ την Κέρκυρα. Ο Μενάγιας, με τον Μορμόρη, απ’ την Ήπειρο ως τον Μοριά, θα προετοιμάσουν τους οπλαρχηγούς. Ο Καλλέργης θα προετοιμάσει και θα μυήσει τους καπετάνιους. Θα είναι όλοι έτοιμοι να εξεγερθούν με το σύνθημα.»

Ο Μενάγιας, ο Μορμόρης κι ο Καλλέργης ήταν έτοιμοι γι αυτή τη δουλειά.

«Εσύ, Φραγκίσκο έχεις την πιο σημαντική και κρίσιμη αποστολή. Πρέπει να πείσεις τον φίλο σου Γκισλιέρι, τώρα που έχει γίνει Πάπας, να οργανώσει μια δυτική συμμαχία.»

«Αυτό θα συμβεί αν οι εξελίξεις στην Κύπρο και την Ανδαλουσία, είναι όπως περιμένουμε» είπε ο Φραγκίσκος. «Ο Πάπας είναι πεπεισμένος ότι η σταυροφορία είναι αναγκαία και θα την πραγματοποιήσει.»

Γύρισε προς τον Ροντρίγκες που καθόταν δίπλα μου.

«Σεβαστέ Ματίας, περιμένουμε από εσάς καλά νέα. Να έχουμε τον Δον Χουάν αρχηγό στην επόμενη συνάντησή μας.»

«Να μεταφέρετε στον Υψηλότατο όταν τον δείτε και τα δικά μου χαιρετίσματα» είπα.

«Θα μου λείψεις, κύριε Χάρμο» είπε ο Ροντρίγκες.

«Να μας επισκεφτείτε στην Κύπρο» του είπε η Διονυσία.

«Θα μένουμε στο αρχοντικό των Μενάγια» του είπα. «Μας το διαθέτει ο Πέτρος όσο χρόνο μείνουμε εκεί.»

«Θα φύγετε με τον Μενάγια για Απουλία, Σαλέντο και Καλαβρία» μου υπενθύμισε ο Ιουστίνος. «Θα συγκεντρώσετε το σώμα των πεντακοσίων στρατιωτών.»

«Πότε θα γίνει αυτό;» τον ρώτησα.

«Σε ένα με δυο μήνες. Πρέπει πρώτα να στείλουμε τις επιστολές και τα χρήματα.»

«Θα είμαστε εδώ ως το Πάσχα» μου είπε η Διονυσία.

«Πως θα τα μάθουν όλα αυτά οι Βενετοί;» ρώτησα.

«Θα μεταφέρουν το στράτευμά σου στην Κύπρο αυτοί, με τις δικές τους γαλέρες.»

«Θα είναι Έλληνες οι στρατιώτες μου;» τον ρώτησα.

«Τριακόσιοι θα είναι Έλληνες» μου είπε. «Θα βρεις και γνωστούς σου από την Κορώνη.»

«Όταν φύγαμε με τον Ιάκωβο από την Κορώνη πήγαμε στη Χίο ενώ εκείνοι ήρθαν στην Ιταλία» είπα.

«Έχουν προκόψει σε Απουλία και Σαλέντο. Θεωρούν, όμως, ακόμα δουλειά τους την μάχη» είπε ο Ιουστίνος. «Είναι πάντα πρόθυμοι να πολεμήσουν τους Τούρκους. Θα περιμένουν με ανυπομονησία να τους βρεις.»

«Οι άλλοι διακόσιοι ποιοι θα είναι;»

«Θα είναι εκατό έμπειροι Αλβανοί από την Καλαβρία, με επικεφαλής κάποιον Γιώργη Τσόμη. Θα τον συναντήσεις στο Μπάρι. Άλλοι εκατό θα είναι Ιταλοί από τη Λομβαρδία και θα τους βρεις να σε περιμένουν στο Ρίμινι.»

«Ο Γιώργης ο Τσόμης!» έκανα έκπληκτος. «Τον γνώρισα στην Κορώνη, σπουδαίο παλικάρι!»

«Τους Ιταλούς θα μαζέψει ο Μάρκος Μαρτινέγκο, ένας Λομβαρδός συμβολαιογράφος. Ζήλεψε την δόξα του θείου του Τζιρόλαμο, που είναι στρατηγός των Βενετών.»

«Στην Κύπρο ποιος είναι Τοποτηρητής;» ρώτησα.

«Είναι ο Ντάντολο, ένας Βενετός ευγενής με καλούς τρόπους αλλά μέτριος στρατιώτη. Δεν θα περάσεις καλά μαζί του. Δεν σου πάει σαν χαρακτήρας όμως να μην σε πειράξει» είπε ο Ιουστίνος. «Ο Ντάντολο θα πληρώνει το μισό μισθό των στρατιωτών. Τα υπόλοιπα θα τα δίνεις από τραπεζογραμμάτια που θα έχεις μαζί σου και που θα ρευστοποιήσεις εκεί.»

«Τα σχόλια που γίνονται για τον Ντάντολο είναι πολύ επικριτικά» είπε ο Βαλέρης. «Απορούν όλοι πως του έδωσαν τη θέση του τοποτηρητή στην Κύπρο σε καιρό πολέμου. Φαίνεται ότι δεν πιστεύουν πως θα γίνει πόλεμος.»

«Υπάρχουν και σπουδαίοι αξιωματικοί στην Κύπρο σε καίριες θέσεις» είπε ο Ιουστίνος.

«Ελπίζω να τους φανούμε χρήσιμοι για να πάρουμε τα ανάλογα ανταλλάγματα» είπα.

«Θα εξαργυρώσουμε αυτή την κίνησή μας ακριβά. Να είσαι βέβαιος» μου απάντησε.

«Μόλις βρω καιρό θα έρθω να σας βρω στη Λευκωσία» είπε ο Ροντρίγκες. «Ελπίζω να έρθω με σταυροφορικό στρατό και στόλο και με τον Δον Χουάν μπροστάρη.»

«Μακάρι να φτάσετε, Ματίας, με τον πρίγκιπα ως τους Αγίους Τόπους. Μακάρι να ανοίξετε και τον δικό μας δρόμο» του είπε ο Μενάγιας.

«Προχωράτε πολύ αλλά είστε στον σωστό δρόμο» είπε χαμογελώντας ο Φραγκίσκος.

«Ελπίζουμε να μας υποδεχτείτε με άνθη και δάφνες» είπε ο Ροντρίγκες σε μένα και τη Διονυσία.

«Σας ευχαριστούμε, Ιππότη Ματίας, για την παρηγοριά» είπε η Διονυσία.

Δεν της άρεσε καθόλου η ιδέα να πάμε στην Κύπρο.

«Δόνα Δονίζια, η ζωή που διαλέξατε με τον Χάρμο κι όλους τους φίλους σας εδώ, τα έχει αυτά» της είπε εκείνος.

«Δεν είναι δειλία» είπε η Διονυσία. «Απλά έχω ένα πολύ κακό προαίσθημα.»

«Θα το ξεπεράσεις γλυκιά μου» της είπα εγώ.

«Θέλω να το ξεπεράσω κι ίσως βοηθήσει το τέλος του καρναβαλιού» είπε εκείνη με αυτοσαρκασμό.

Η Διονυσία μου άρεσε πολύ. Ήμουν στα πενήντα οχτώ μου χρόνια, αλλά, ήμουν γοητευμένος μαζί της. Είχα γνωρίσει γυναίκες στη ζωή μου και για κάποιες είχε χτυπήσει δυνατά η καρδιά μου. Καμιά δεν με είχε κερδίσει τόσο απόλυτα. Μου είχε χαρίσει μια υπέροχη κορούλα που την υπεραγαπούσα και που είχε κάνει τη ζωή μου όμορφη. Το χτύπημα από τον χαμό του Ηρακλείδη με είχε συγκλονίσει και αν δεν ήταν η Διονυσία θα είχα τρελαθεί. Ήμουν ακόμα πνευματικά άρρωστος κι είχα πού και πού διαλείψεις. Έβγαινα εκτός πραγματικότητας για κάποια μικρά χρονικά διαστήματα, αλλά, επανερχόμουν.

Η Διονυσία ήταν ο σταθερός κρίκος που με συνέδεε με την πραγματικότητα όταν χανόμουν. Μου χάριζε την ευτυχία απλόχερα και με συνέδεε με το μέλλον που το έβλεπα στα μάτια της μικρής μου Δηιάνειρας.

«Εμείς αποχωρούμε» είπα. «Νιώθω λίγο κουρασμένος.»

Μας χαιρέτησαν με σεβασμό κι αγάπη. Τα πρόσωπα που είχαν σημαδέψει τη ζωή μου ήταν σχεδόν όλα εκεί. Και μαζί τους η μόνη οικογένεια που είχα μετά την αναχώρησή μας με τον Ιάκωβο από την Κερασούντα. Ένιωθα την Αδελφότητα σαν τη δική μου οικογένεια και τον σκοπό μας σαν τον μοναδικό σκοπό της ζωής μου.

«Έχεις χλομιάσει, μήπως νιώθεις άσχημα;» με ρώτησε ανήσυχη η Διονυσία.

«Θέλω να δω λίγο την Δηιάνειρα» της είπα.

«Πάμε» μου ψιθύρισε και κρεμάστηκε από το χέρι μου. «Θέλω να δοκιμάσουμε τις στολές μας. Αύριο θα πάμε στον δημόσιο ανοιχτό χορό στη πλατεία του Αγίου Μάρκου.»

«Τι στολή έχετε διαλέξει;» ρώτησα χαμένος μέσα σε μια γλυκιά ζαλάδα.

«Λεμονανθού» είπε. «Ταιριάζει πολύ με το περιβάλλον. Θα παρελάσουμε στην λαχαναγορά την Ερμπερία, στο Ριάλτο!»

«Λεμονανθοί!» σκέφτηκα φωναχτά. «Μυρίζουν όμορφα οι λεμονιές την άνοιξη!»

Στο μυαλό μου ήρθαν οι ευτυχισμένες μέρες στον Πόντο, στην Κερασούντα. Λες και μύριζα τις κερασιές, τις ανθισμένες αμυγδαλιές, τους λεμονανθούς. Θυμήθηκα τα γλυκά παιδικά μου χρόνια και το όνειρο της ελευθερίας που είχαμε τόσο πολύ πλησιάσει. Ένιωθα γεμάτος!

===

παραπομπές:

i Ιστορικό γεγονός η προσπάθεια των Οθωμανών να εξαγοράσουν τα δικαιώματα της Κύπρου από τον Φιλιβέρτο που την εκτέλεσε το 1564 ο Νικόλαος Πετροκόκκινος, Έλληνας από την Χίο (ΠΗΓΗ: Ιστορία Ελληνικού Έθνους, τόμος Ι’ σελ. 200).

ii Ο Ροντάκης και ο Συγκλητικός είναι πρόσωπα υπαρκτά που έπαιξαν ρόλο στην μάχη της Κύπρου το 1570 (ΠΗΓΕΣ: Ιστορία Ελληνικού Έθνους, τόμος Ι’ σελ. 308,312)

iii Ο Εμμανουήλ Φιλιβέρτος ήταν ένας πολύ δυνατός ηγέτης του Δουκάτου της Σαβοΐας που είχε ανεβάσει πολύ το κύρος του Δουκάτου που στεκόταν ανάμεσα στα Γαλλικά εδάφη και τις Ισπανικές κτήσεις (στην βόρεια Ιταλία). Ο Φιλιβέρτος μετέφερε το 1563 την πρωτεύουσα από το Σαμπερύ στο Τουρίνο.(ΠΗΓΗ: Βικιπέδια)

*****************************

Αύριο Τετάρτη, 31/3, συνεχίζουμε με το όγδοο κεφάλαιο (8α)