Προβλέψεις

Ο Σκουρλέτης σε συνέντευξή του στο aftodioikisi.gr είπε ότι βλέπει σαν πιθανό το σενάριο να γίνουν τον Οκτώβρη του 2019 τρεις εκλογές ταυτόχρονα, οι βουλευτικές, οι δημοτικές κι οι περιφερειακές. Ο υπουργός στην πρόβλεψή του αυτή έρχεται δεύτερος. Για να το αποδείξω αναγκάζομαι να καταφύγω σε ντοκουμέντα. Θυμίζω, λοιπόν, ότι στις 2 Νοεμβρίου του 2017 έγραφα άρθρο με τίτλο "Σενάρια Εκλογών"  σε αυτό το μπλογκ.

Στις αρχές του '19 αρχίζουν να εφαρμόζονται τα σκληρά μέτρα αλλά η κυβέρνηση φωνάζει σε όλους τους τόνους ότι μας έβγαλε από το μνημόνιο. Γίνονται τον Απρίλιο οι Ευρωεκλογές και βλέπει ο καθένας -κι όχι μόνο η κυβέρνηση- σε πραγματική μέτρηση (κι όχι σε γκάλοπ) τι πιάνει. Έστω ότι προηγείται η ΝΔ σταθερά (όπως είναι το αναμενόμενο), είτε με μεγάλη είτε με μικρή διαφορά. Ο Τσίπρας προτείνει την κατάργηση του μπόνους των 50 εδρών. Λέει σε όλους "κοιτάξτε το αποτέλεσμα. Χωρίς μπόνους είστε ρυθμιστές, με μπόνους χαρίζετε παντοδυναμία στον Μητσοτάκη. Σας προτείνω να το καταργήσουμε". Θα χρειάζονται 200 ψήφοι για να καταργηθεί αλλά θα δυσκολευτεί πολύ ο μεσαίος χώρος να το καταψηφίσει. Θα είναι σαν να λέει "πάρτε έδρες από μένα και δώστε τις στον Μητσοτάκη για το καλό του τόπου". Ισοδύναμα θα είναι σαν να λέει: "είμαστε άχρηστοι"! Με απλή αναλογική (χωρίς μπόνους) οι εκλογές γίνονται ρουλέτα. Κι έρχεται το 2020, μόλις έξι μήνες μετά, η εκλογή Προέδρου οπότε, αν δεν πιάσει 180 ψήφους, ξαναγίνονται εκλογές! Θα εγκαταλείψει όλα αυτά τα όπλα ο Τσίπρας για να το σκάσει το '18 και να δει τα μέτρα "του" να εφαρμόζονται με τον Μητσοτάκη να τον δείχνει σαν υπαίτιο και χωρίς ο ίδιος να μπορεί να τα υπερασπιστεί; Είναι ο Τσίπρας τόσο ηλίθιος;

Στη συνέχεια επανήλθα τον Δεκέμβρη (28/12) του 2017 με άρθρο που είχε τίτλο "Εκλογές; Πλάκα μου κάνεις;". Έγραφα τότε:

Με προηγούμενο άρθρο μου έχω απαντήσει πως οι εκλογές θα γίνουν το 2019, τον Σεπτέμβρη. Δεν έχω καμιά “εσωτερική” πληροφόρηση. Στηρίζω κατά βάση τον συλλογισμό μου στο αξίωμα ότι “ο Τσίπρας δεν είναι βλάκας”. ... κοιτάξτε πως έχουν τα πράγματα:

Μετά τον Αύγουστο του ‘18 και την έξοδο από τα μνημόνια η κυβέρνηση πανηγυρίζει ότι πέτυχε το “ακατόρθωτο” (προπαγάνδα σκέτη) και κλαίγεται που ο λαός θα υποστεί κάποια βάρβαρα μέτρα “εξ αιτίας των άλλων” (έτσι θα λέει).

Στις αρχές του '19 αρχίζουν να εφαρμόζονται τα σκληρά μέτρα αλλά η κυβέρνηση φωνάζει σε όλους τους τόνους ότι θα ξαναφέρει την χώρα στην κανονικότητα κι όλοι κάτι θα έχουν να λάβουν, ιδιαίτερα οι φτωχοί.

Στο μεταξύ παρατείνει τη θητεία των δημάρχων κατά πέντε περίπου μήνες για να γίνουν οι δημοτικές εκλογές τον Σεπτέμβρη.

Γίνονται τον Απρίλιο του ‘19 οι Ευρωεκλογές και βλέπει ο καθένας -κι όχι μόνο η κυβέρνηση- σε πραγματική μέτρηση (κι όχι σε γκάλοπ) τι πιάνει. Έστω ότι προηγείται η ΝΔ σταθερά (όπως είναι το αναμενόμενο), είτε με μεγάλη είτε με μικρή διαφορά. Βλέπει και το ΠαΣοΚ τι πιάνει, βλέπει κι ο Λεβέντης. Και τότε, καλοκαιριάτικα, ο Τσίπρας προτείνει με μια τροπολογία την κατάργηση του μπόνους των 50 εδρών. ...

Ψηφίζεται η απλή αναλογική (χωρίς μπόνους ούτε μιας έδρας) κι οι εκλογές γίνονται ρουλέτα.  Ο κόσμος θα έχει την κάλπη των δημοτικών για να βγάλει το άχτι του. Ο Σύριζα θα έχει ψαλιδίσει -όσο γίνεται - τη διαφορά, αν δεν την έχει ανατρέψει. Η απλή αναλογική απελευθερώνει ψηφοφόρους που δεν έχουν πλέον λόγο να συσπειρώνονται στη ΝΔ (ούτε και στον Σύριζα). Φυσιολογικά έχουμε πολυδιάσπαση ψήφων. Αυτοδυναμία ούτε με το κιάλι.   Ακόμα κι αν βγει πρώτος ο Μητσοτάκης θα θέλει πολλούς εταίρους για να κάνει κυβέρνηση. Κι έρχεται το 2020, μόλις έξι μήνες μετά, η εκλογή Προέδρου οπότε, αν δεν πιάσει αυτή η κυβέρνηση 180 ψήφους, ξαναγίνονται εκλογές!

Δηλαδή ο Τσίπρας έχει στο χέρι του όλα τα πολιτικά και συνταγματικά “όπλα” για να είναι πρωταγωνιστής. Μπορεί να παίξει σενάρια "επανόδου" ή "δεξιάς παρένθεσης". Θα τα εγκαταλείψει; Θα το “σκάσει” το ‘18 και θα αφήσει τον Μητσοτάκη να εφαρμόζει τα σκληρά μέτρα λέγοντας ότι “δεν φταίει αυτός, ο Τσίπρας τα ψήφισε”;Είναι ο Τσίπρας τόσο ηλίθιος; Όποιος σκέφτεται εκλογές μέσα στο ‘18 πρέπει πρώτα να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα. 

Ο Σκουρλέτης προφανώς είναι αναγνώστης μου. Αφού είδε τον συλλογισμό μου, και μαζί με την πεποίθησή του ότι ο Τσίπρας δεν είναι βλάκας, κατέληξε στα σωστά συμπεράσματα. Μια διαφορά μόνο. Είπε για 17 Οκτώβρη του 2019 ενώ εγώ είπα για Σεπτέμβρη του '19. Μικρή η διαφορά, αλλά, μένει να το δούμε. 

Ψυχραιμία παιδιά!

Ακούω σήμερα στα δελτία σαν πρώτη είδηση, με τυμπανοκρουσίες μάλιστα, ότι ο Ερντογάν είπε στη Σμύρνη (σε προεκλογική του συγκέντρωση) ότι οι Έλληνες έβαλαν φωτιά στη Σμύρνη όταν έφευγαν. Κι απάντησε ο Παυλόπουλος και σχολίασαν τα κόμματα κι οι τηλεσχολιαστές και συνεχίστηκε ο θόρυβος περί του θέματος για ένα-δυο λεπτά ακόμα, ουκ ολίγα για τηλεοπτικό χρόνο.

Έχω ξαναγράψει για το πόσο κακό κάνουν όσοι αναμεταδίδουν αυτούσιες τις δηλώσεις Ερντογάν ή άλλων Τούρκων που είναι συνήθως απειλητικές για την Ελλάδα. Δεν λέω να τις αλλάζουν ή να τις λογοκρίνουν, αλλά, να τις μεταδίδουν σε τρίτο πρόσωπο, όπως όλες τις ειδήσεις, κι όχι κατάμουτρα. Ας μας δείχνουν την εικόνα κι ας μας λένε τι είπε σε πλάγιο λόγο. Έτσι όπως μεταδίδουν την εικόνα και την φωνή -με τον τσαμπουκαλίδικο τόνο που της δίνει ο Τούρκος πρόεδρος- κάνουν αυτό ακριβώς που θέλουν ο Ερντογάν κι οι σκληροί της Άγκυρας. Γίνονται οι αναγκαίοι "χρήσιμοι ηλίθιοι" σε έναν ψυχολογικό πόλεμο που θα ήταν απολύτως αναποτελεσματικός χωρίς αυτούς. Αυτό το γράφω για τις απειλές των Τούρκων και τις αμφισβητήσεις των συνόρων που μεγεθύνονται από τα ελληνικά ΜΜΕ.

Στην προκειμένη περίπτωση όμως -την σημερινή- δεν πρόκειται για ψυχολογικό πόλεμο αλλά για ταπεινή προεκλογική προπαγάνδα. Προσπαθεί ο Ερντογάν να κερδίσει τους Σμυρνιούς ψηφοφόρους, τάχα, υπερασπιζόμενος την τιμή τους και ταυτόχρονα υπενθυμίζοντας ότι ο Κεμάλ Ατατούρκ έκαψε την πόλη τους. Γιατί βέβαια όλοι γνωρίζουν τι έγινε, ακόμα κι οι Τούρκοι. Στο κάτω-κάτω ο ελληνικός στρατός είχε φύγει από τη Σμύρνη μια εβδομάδα πριν την πυρκαγιά. Κι η πυρκαγιά εκκένωσε την Σμύρνη από τους Έλληνες και τους Αρμένιους που βρέθηκαν να "συνωστίζονται" στην προκυμαία κι έγιναν θύματα των τσετών αρχικά και του τουρκικού σχεδίου εξόντωσης στη συνέχεια.

Στην Τουρκία δεν πολυασχολούνται με την Ελλάδα. Έχουν τον Ερντογάν, τις φυλακίσεις, τις διώξεις, το αυταρχικό κράτος, έχουν το Κουρδικό ζήτημα που απειλεί και θα διασπάσει τη χώρα τους, έχουν την εισβολή στη Συρία να διαχειριστούν κι έχουν τα πολύ σοβαρά οικονομικά τους προβλήματα. Δεν τους νοιάζει ούτε η Ευρώπη (με Ερντογάν δεν μπαίνουν) ούτε οι ΗΠΑ ούτε η Ρωσία ούτε η Ελλάδα. Όλα αυτά τα μέτωπα χρησιμοποιούνται ευκαιριακά για να αντιμετωπιστούν τα σημαντικά προβλήματα, το κουρδικό (μέρος του είναι το Συριακό) και το οικονομικό. Ας μην μασάμε λοιπόν εδώ στην Ελλάδα τόσο εύκολα. 

Καλή και χρήσιμη η τηλεθέαση για τα κανάλια αλλά ας κρατήσουν επιτέλους και λίγη σοβαρότητα στα "εθνικά" λεγόμενα θέματα. Αρκετά με τον Ερντογάν και την απειλή του. Ας μετρηθεί στο ύψος που πραγματικά βρίσκεται αυτή η απειλή κι όχι με μέτρα που δεν της πάνε. Λίγη ψυχραιμία δεν βλάπτει.

Η συστολή του χρόνου!

Αυτό με τον Άγιο Πορφύριο τον καυσοκαλυβίτη το μάθατε;

Είναι ο αγαπημένος άγιος του κ. Χριστόδουλου Πρωτοπαπά, του νέου προέδρου του Ελληνικού Διαστημικού Οργανισμού μετά την παραίτηση του κ Σταμάτη Κριμιζή. Ας τα πάρουμε με τη σειρά:

Ο κ. Κριμιζής ήταν διαστημικός επιστήμονας με συμμετοχή σε μεγάλα προγράμματα των ΗΠΑ και της ΝΑΣΑ και της διεθνούς επιστημονικής κοινότητας. Τον έβαλε ο Σύριζα (ο υπουργός Ν.Παππάς) επικεφαλής του Ελληνικού Διαστημικού Οργανισμού. Μπράβο! 

Μετά από ένα μήνα περίπου ο Κριμιζής παραιτήθηκε. Στην επιστολή παραίτησής του τα λέει όλα: 

«Πολύ σύντομα μου έγινε σαφές ότι ο κ. Γ.Γ. Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων (Β.Μαγκλάρας) έχει αναλάβει, υπό την ανοχή του κ. Υπουργού, το ρόλο του «Τσάρου του Διαστήματος» στην Ελλάδα, αν και δεν έχει καμία γνώση και εμπειρία σε αυτόν τον τομέα. Φαίνεται λοιπόν πως εγώ περισσεύω, εφόσον δεν δέχομαι να είμαι φερέφωνο κανενός. Προσπάθησα να κάνω το καλύτερο δυνατόν, αξιοποιώντας τους καλύτερους. Δυστυχώς η προσπάθεια δεν ευοδώθηκε».
Και πάλι μπράβο! Αυτή τη φορά όχι στον Σύριζα αλλά στον κ. Κριμιζή που δεν μάσησε.

Στη θέση του κ. Κριμιζή, μπαίνει τώρα ο Χριστόδουλος Πρωτόπαπας. Είναι Κύπριος κι έχει διατελέσει πρόεδρος της Ένωσης Ευρωπαϊκών Δορυφορικών Οργανισμών. Δεν έχει τα προσόντα του Κριμιζή και επί πλέον γράφει κάτι κουφά στο Φ/Β όπως τα παρακάτω:

Είναι 3 Απριλίου 2016 και το ηλιοβασίλεμα στο Σούνιο τον εμπνέει: "Η Ελλάδα και η Ρωμιοσύνη δεν πεθαίνει ποτέ κουφάλες Ευρωπαίοι. Όταν εμείς κτίζαμε ναούς και γράφαμε κωμωδίες και τραγωδίες εσείς ζούσατε στις λάσπες, τρώγατε ωμό κρέας και μιλούσατε άπλυτοι με άναρθρες κραυγές." 

Σε άλλη ανάρτησή του λέει: «... μοναδικό και μεγαλύτερο θαύμα του Αγίου (Πορφυρίου του καυσοκαλυβίτη), η συστολή του χρόνου όχι για μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου που πασχίζουν σήμερα οι φυσικοί που ασχολούνται με τη θεωρία της σχετικότητας και τη φυσική των υψηλών ενεργειών να πραγματοποιήσουν, αλλά πάνω από μια ώρα» (σημειωτέον ότι την συστολή του χρόνου την έκανε ο Άγιος για να προλάβει μια μοναχή να γυρίσει στο μοναστήρι!!!)

Τι να πούμε ... και πάλι μπράβο; Ε, όχι! Έλεος θα πούμε, έλεος!

Πολιτική μαυρίλα ... κι όποιος αντέξει

Όλο και πιο "μαύρη" ως προς τις προοπτικές της γίνεται η πολιτική ζωή της χώρας. Βλέπω ειδήσεις, διαβάζω εφημερίδες, κοιτάω το διαδίκτυο, είμαι στην επικαιρότητα. Και τι βλέπω; Μαυρίλα!

Όπως πάνε τα πράγματα -το έχω ξαναπεί- θα ψηφίσω τον Σύριζα ξανά. Δεν μου αρέσει ο τρόπος που "επικοινωνεί" τα θέματα (από το σκοπιανό ως τα οικονομικά) ούτε ο τρόπος που τα χειρίζεται (π.χ. συντάξεις, φορολόγηση, ελληνοτουρκικά κτλ) όμως βλέπω πως οι εναλλακτικές λύσεις που μας προσφέρονται είναι είτε -εξ αριστερών- ουτοπικές ή απλά -εκ δεξιών- χειρότερες. Σε όλα τα θέματα η αξιωματική αντιπολίτευση προτείνει στην καλύτερη περίπτωση τα ίδια ή -συνήθως- κάτι πιο κοινωνικά βάρβαρο ή κάτι πιο λαϊκίστικο-εθνοκεντρικό. Μπλεγμένη σε ιστορίες με χρηματισμούς (ζήμενς, νοβάρτις, Μαλέβα οφ-σορ, λίστες κάθε είδους κτλ) και πατριδοκαπηλίες σε στυλ εθνομπαρόκ, είναι μια λύση αυτοκτονική για την ελληνική κοινωνία. Το δε ΠαΣοΚ έχει παγιδευτεί στην τυφλή αντισύριζα ρητορεία του των τελευταίων χρόνων. Ο μόνος χώρος που δεν δεσμεύεται από το πολιτικό κόστος, αφού το έχει υποστεί, έχει δεσμεύσεις άλλου τύπου και γίνεται ουρά μιας μερίδας της ΝΔ.

Πέρα από τα οικονομικά, στα οποία η κυβέρνηση δεν έχει παρά έναν ελάχιστο μόνο έλεγχο, πέρα κι από τα γεωπολιτικά όπου άλλοι, πιο μεγάλοι, κρατούν την μπαγκέτα, υπάρχουν κάποια θέματα στα οποία έπρεπε να έχουν γίνει βήματα πολλά από την, αυτοχαρακτηριζόμενη ως προοδευτική, κυβέρνηση. Κι όμως, ούτε σε αυτά γίνεται κάτι θετικό. Αναφέρω μια σειρά από τέτοια ζητήματα: 

Το θέμα του χωρισμού εκκλησίας κράτους, το θέμα της μείωσης του αριθμού των βουλευτών και των αποζημιώσεών τους, το θέμα της συνταγματικής αλλαγής, το θέμα της αλλαγής του συστήματος δικαιοσύνης (με πολλούς ενόρκους στις δίκες και με επιτάχυνση των διαδικασιών σαν πρώτα βήματα) το θέμα του εκσυγχρονισμού της εκπαίδευσης (παρά το ΣτΕ), το θέμα της εμβάθυνσης της δημοκρατίας (δημοψηφίσματα, κλήρωση αξιωμάτων κτλ) και άλλα τέτοια είναι ζητήματα στα οποία δεν βλέπω καμιά πρόοδο. Μόνο την απλή αναλογική θα μπορέσουν ενδεχομένως να επιβάλουν οι πολιτικοί συσχετισμοί, αλλά, κι αυτή από μόνη της θα είναι απλά μια αλλαγή των κανόνων του παιχνιδιού εξουσίας μεταξύ των ολιγαρχιών. Από τα θεσμικά, στα οποία η κυβέρνηση έχει πολλούς βαθμούς ελευθερίας, μόνο τα θέματα που ενδιαφέρουν τους ξένους προχωρούν, όπως τα αντιρατσιστικά, η μείωση των πλαστικών και της γαρδούμπας κτλ.

Μετά από αυτά, πως να μην μιλήσω για μαυρίλα; Κι έχουμε και το προβλεπόμενο μπάχαλο που θα έρθει από τα τέλη του 2019 αν δεν ξαναβγεί ο Σύριζα, πράγμα που δεν είναι απίθανο. Με την ακυβερνησία που θα φέρει η απλή αναλογική (στην οποία θα καταφύγει ο Ανδρέας ... συγνώμη ο Αλέξης) και την αδυναμία εκλογής προέδρου την άνοιξη του 2020 ...! Κι όλα αυτά στα πρώτα βήματα της εξόδου από τα μνημόνια όταν η Ελλάδα θα πρέπει να βρει δρόμους ανάπτυξης κι όταν τα βάρη που θα σηκώσουν οι συνταξιούχοι κυρίως το 2019, το 2020 και εφεξής θα είναι ασήκωτα. Μπορεί να υπάρχει μια δικαιολογημένη αισιοδοξία πως η Ελλάδα βγαίνει επιτέλους από το τούνελ στο οποίο την έσπρωξε το παλιό πολιτικό σύστημα (ΝΔ και ΠαΣοΚ), ωστόσο για να γίνουμε κανονική χώρα υπάρχει πολύς δρόμος ακόμα. Αναρωτιέμαι πόσοι θα τον αντέξουν ...

Μελέαγρος και Αταλάντη

Μόλις τελείωσα ένα ακόμη βιβλίο. Είναι πάλι ένα "ιστορικό" μυθιστόρημα, και βάζω τα εισαγωγικά στη λέξη "ιστορικό" γιατί δεν έχει να κάνει με ιστορία το πλαίσιο μέσα στο οποίο κινείται η υπόθεση αλλά με την μυθολογία. Θα μπορούσε να είναι ένα "μυθολογικό" μυθιστόρημα αν ο όρος υπήρχε ή ήταν σε χρήση.

Ο τίτλος του είναι "ΜΕΛΕΑΓΡΟΣ και ΑΤΑΛΑΝΤΗ" και υπότιτλός του "στο κυνήγι του Καλυδώνιου Κάπρου". Η υπόθεση εκτυλίσσεται μια γενιά πριν τα Τρωικά (γύρω στο 1.300 π.Χ.) κι έχει να κάνει με ιστορίες που ξέρουμε από την Ιλιάδα και από τους τραγωδούς.

Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, εξ άλλου τρία κομμάτια (από τα κεφάλαια 1ο και 3ο) έχω δημοσιεύσει σε παλιότερες αναρτήσεις. Θέλω όμως να πω δυο μόνο λόγια για την αίσθηση που είχα όλον αυτόν τον καιρό που το έγραφα. Το άρχισα κάπου στις αρχές Απριλίου και το τελείωσα πριν λίγες μέρες. Θέλει ξαναδιάβασμα, γράψιμο, διορθώσεις, επιμέλεια κτλ. αλλά σε γενικές γραμμές γράφτηκε. Αυτόν τον ενάμιση μήνα βρέθηκα σε κόσμους εκπληκτικούς, κόσμους τιτάνων και θεών και ηρώων. Είδα τους ανθρώπους και τη φύση με ένα βλέμμα που ποτέ δεν είχα ξαναδεί. Δεν ξέρω τι θα κερδίσουν οι αναγνώστες -αν φτάσει ποτέ σε αυτούς το βιβλίο- ξέρω όμως πως εγώ κέρδισα πολλά γράφοντάς το. Γιατί βέβαια για να γράψει κανείς μια σελίδα, διαβάζει δυο και σκέφτεται τρεις.

Αντί να λέω λόγια, θα παραθέσω ένα απόσπασμα ακόμη.

Είναι η ερωτική σκηνή, ανάμεσα σε Μελέαγρο και Αταλάντη. Αυτοί οι δυο έκαναν παιδί, τον Παρθενοπαί που ήταν κι ένας από τους Επτά επί Θήβαις. 

Η Αταλάντη ήταν παρθένα. Ο Μελέαγρος αφού καθάρισε με τους εχθρούς της Καλυδώνας ήρθε και την βρήκε. Την άλλη μέρα θα σκοτωνόταν από τον Απόλλωνα. Πάνω κάτω το ήξεραν κι οι δυο. Η περιγραφή είναι σε πρώτο πρόσωπο. Μιλά η Αταλάντη και μας τα διηγείται σε χρόνο ενεστώτα.

Το απόσπασμα (ένα μέρος από 13ο κεφάλαιο):

Μιλά η ερωτευμένη Αταλάντη

    Είναι βράδυ, μετά την μεγάλη μάχη. Όλη μέρα πολεμούσε. Μέχρι το απόβραδο, ο Μελέαγρος είχε εξολοθρεύσει σχεδόν όλους τους Κουρήτες κι είχε σώσει την Αιτωλία. Έμενε μόνο να γίνει η σύλληψη του Θέστιου. Αύριο πια, με το ξημέρωμα, οι Αιτωλοί θα έμπαιναν στην Πλευρώνα, είτε με μάχη είτε με παράδοση. Η νίκη είχε κριθεί κι έμεναν τα μεθεόρτια. Η Καλυδώνα ήταν οριστικά ελεύθερη. Η Πλευρώνα από αύριο θα αποκτούσε ξανά το πατρώο της πολίτευμα χωρίς επικυρίαρχους Κουρήτες. Ο μέγας ήρωας εμψυχωτής και θριαμβευτής τιμήθηκε όσο κανείς άλλος από τον ευγνωμονούντα λαό της Αιτωλίας. Είπαν πως του αξίζει αιώνια τιμή και πως θα του αναγείρουν αγάλματα. Είπαν πως ραψωδοί θα τον υμνούν κι ότι το όνομά του θα χαραχθεί στις μαρμάρινες στήλες για να μείνει αθάνατο. Εκείνος, τους μάζεψε έξω από τα τείχη της Πλευρώνας κι έστησε τις σκοπιές. Τους είπε να τον περιμένουν να γυρίσει το ξημέρωμα. Έφυγε τρέχοντας για να με συναντήσει. Κι είναι τώρα μαζί μου.

    Τον έφερε ως τους πρόποδες ο Τειρεσίας. Ύστερα τον οδήγησε ως εμένα άλογο που του έδωσε ο Ασκληπιός. Σαν να μην πέρασε λεπτό από τη στιγμή του αποχωρισμού μας, ανταλλάξαμε φιλιά κι αγκαλιαστήκαμε θερμά. Κι είμαστε τώρα μαζί. Ανάβουμε μια φωτιά για να μας ζεσταίνει και να μας φωτίζει. Καθόμαστε κοντά της. Στην αρχή μου λέει τα καθέκαστα της ημέρας. Αν και μιλά για τον θάνατο στα μάτια του βλέπω τη ζωή.

    «Έτσι τελείωσαν οι Κουρήτες» μου λέει. «Κάποιοι λίγοι που επέζησαν έφυγαν προς την Ευρυτανία.»

    Ύστερα δεν μιλάμε σχεδόν καθόλου, μόνο κοιταζόμαστε. Στα μάτια του μέσα βλέπω τον κόσμο ολόκληρο και δεν με νοιάζει ούτε το παρελθόν ούτε το μέλλον. Με νοιάζει μόνο αυτή η στιγμή που είναι μια αιωνιότητα. Στο πρόσωπό του βλέπω να αποτυπώνεται το ίδιο συναίσθημα. Είναι κάτι σαν ωκεανός ή σαν ποτάμι ορμητικό. Απέραντο και θυελλώδες. Είναι έρωτας!

     Τρώμε, πίνουμε, γελάμε, απολαμβάνουμε την φύση γύρω μας, τον έναστρο ουρανό, τι μυρωδιές των δένδρων. Λίγο μετά, εκείνο το βράδυ, ξαπλώνουμε μαζί. Με αγκαλιάζει και με σφίγγει στα δυνατά του μπράτσα. Εγώ κουρνιάζω στα χέρια του, πάνω στο στήθος του, ήρεμη, ανακουφισμένη, ευτυχής.

     «Δεν ξέρω αν είμαι ήρωας στ’ αλήθεια ή ενεργούμενο των θεών. Ξέρω όμως, σίγουρα, πως είμαι ερωτευμένος» μου λέει.

     «Δεν ξέρω πώς να αγαπώ» του ψιθυρίζω. «Είμαι παρθένα κι ανέγγιχτη. Δεν ξέρω αν είμαι ηρωίδα, ξέρω όμως, σίγουρα, ότι είμαι ερωτευμένη.»

     Κλείνουμε κι οι δυο τα μάτια κι ονειρευόμαστε. Τον βλέπω πάνω σε μια κορυφή του Αράκυνθου. Είναι ένα όρνεο μεγάλο σαν αετός, κυανόχρους, με βλέμμα γερακιού και με πόδια δυνατά σαν του Πήγασου. Είναι ένας φτερωτός ιππαετός. Εγώ είμαι ένας κύκνος στον Πάρνωνα, με ωχρά πόδια φοράδας, κατάλευκο σώμα και με μακριά πορφυρά χαίτη. Ξέρω πως όπως μας βλέπω εγώ, έτσι μας βλέπει κι εκείνος. Σφίγγω το χέρι μου και νιώθω την παλάμη του να με σφίγγει κι αυτή. Σφίγγω τα πόδια μου και νιώθω το κορμί του να με αγκαλιάζει.

     «Κύκνεια παρθένα, είμαι ο ιππαετός Μελέαγρος και θέλω να κάνουμε μαζί ένα παιδί» μου φωνάζει από τον Αράκυνθο.

     «Ήρωα ελευθερωτή, είμαι η ανέγγιχτη Αταλάντη και θέλω να κάνω μαζί σου ένα παιδί» του φωνάζω από τον Πάρνωνα.

     «Γιατί φοράς φτερούγες στα πλευρά» με ρωτά.

     «Γιατί μόλις με πλησιάσεις θα πετάξω σαν κύκνος στον ουρανό» του απαντώ.

     «Θα σε κατακτήσω» μου λέει. Ακούγεται σαν υπόσχεση.

     Πετάγομαι ψηλά στον σκοτεινό ουρανό, που τον φωτίζουν μόνο το φεγγάρι και τα άστρα και ξοπίσω μου τρέχει ο ιππαετός. Πετάμε κι οι δυο πάνω απ’ τα βουνά και τους κάμπους, γλιστράμε στα χωράφια και αγγίζουμε τα σπαρτά. Δεν ακούγονται χτυπήματα από τις οπλές μας, μόνο ο αγέρας που σκίζεται στα δυο καθώς τον διασχίζουμε. Έχει σταθεί η σελήνη, μας κοιτάζει. Τα άστρα έχουν διακόψει για λίγο την κυκλική τροχιά τους και μας κοιτάζουν. Δεν υπάρχει πιο χαρούμενος καλπασμός από τον δικό μας. Τι άλογα υπέροχα που είμαστε. Ίππος κι αετός εκείνος, θηλυκός ίππος και κύκνος εγώ. Δεν είναι γήινη η ομορφιά μας, είναι θεϊκή. Καλπάζουμε όχι στην γη, μα, στον αέρα. Καλπάζοντας ο ιππαετός με προλαβαίνει κι αγγίζει το φτερό του στο πλάι μου. Κάνω να ξεφύγω μα δεν μπορώ. Ημερεύω. Πετάμε μαζί καθώς αφήνεται κι εκείνος στην ορμή μου. Τρέχουμε με μεγάλη ταχύτητα προς την Ηώ, την Αυγή.

     «Όχι στην Ηώ, εκεί κοντά είναι ο Ήλιος» του φωνάζω.

     «Δεν με νοιάζει ο Ήλιος, είμαι ευτυχισμένος» μου φωνάζει.

     «Στην Ηώ θα τελειώσει το ταξίδι» φωνάζω στον ιππαετό. «Ας γυρίσουμε πίσω να κρατήσει κι άλλο.»

     «Όλα τελειώνουν κάποτε» μου λέει εκείνος ιδρωμένος από το απίστευτο τρεχαλητό και το έξοχο παιχνίδι. «Όπως τελείωσε ο Καλυδώνιος Κάπρος, έτσι θα τελειώσω κι εγώ.»

     «Σ’ αγαπώ, κι είμαι ευτυχισμένη» του φωνάζω, «και ... θα γεννήσω το δικό σου παιδί!»

     Με αφήνει για λίγο. Μου λείπει το άγγιγμά του αλλά δεν παύω να καλπάζω μόνη μου στον αέρα. Απολαμβάνω τον ψυχρό και σκοτεινό ουρανό και χαιρετώ τα άστρα που χαίρονται με την χαρά μου. Γυρνώ αργά τον κύκνειο λαιμό μου προς το μέρος του ιππαετού συντρόφου μου. Στρέφω το αλογίσιο σώμα μου, τρέχω να τον προλάβω. Πέφτουμε μαζί.

     «Είμαι ευτυχισμένος» μου λέει όταν φτάνω. Με χαϊδεύει απαλά στον λαιμό αγγίζοντάς με τρυφερά. Πέφτει μόνος του.

     Ξυπνάω τρομαγμένη. Κρατιέμαι σφιχτά στην αγκαλιά του. Ξυπνά κι εκείνος. Ξέρω πως έχουμε ζήσει το ίδιο όνειρο.

     «Είσαι όμορφη, Κυκνοφοράδα» μου λέει χαμογελώντας.

     «Κι εσύ, Ιππαετέ» του απαντώ.

     «Ξημερώνει, πρέπει να φύγω» μου λέει.

     «Να σε περιμένω εδώ;» τον ρωτάω.

     «Έχω υποχρεώσεις με τους Ολύμπιους και τους Χθόνιους θεούς, δεν ξέρω πότε θα τελειώσω με όλα αυτά» μου λέει.

     Αγγίζω την κοιλιά μου. Ξέρω πως έχω συλλάβει το παιδί μας. Τον έχω κιόλας ονομάσει: ο Παρθενοπαίς.

Απόσπασμα

    «Δεν είναι πάντα καλοί και δίκαιοι με τους ανθρώπους οι θεοί» είχε πει κάποτε σε ένα βοσκό ο τιτάνας Προμηθέας.
    «Και ποια ανάγκη έχουμε των θεών;» τον είχε ρωτήσει ο θνητός βοσκός.
    «Εμείς δεν τους έχουμε ανάγκη» είχε απαντήσει ο σοφός Προμηθέας. «Οι τιτάνες ήταν κύριοι του κόσμου, ζούσαν με την αταξία. Μόνο όποιος έχει ανάγκη την τάξη, έχει και την ανάγκη των θεών. Εσύ τι λες; ... οι θνητοί έχουν ανάγκη την τάξη;»
    «Δεν ξέρω για σας τους αθανάτους, όμως οι θνητοί ... την έχουν. Θέλουν να ξέρουν ότι μετά τη νύχτα θα ακολουθήσει η μέρα. Πρέπει να είναι σίγουροι πως μετά τον χειμώνα θα έρθει η άνοιξη κι ύστερα το καλοκαίρι» είπε ο βοσκός.

Κακοπαιγμένο βινύλιο!

Μόλις παρακολούθησα ένα μισάωρο περίπου από την εκπομπή ΒΙΝΥΛΙΟ που την φτιάχνει η ομάδα του "Ράδιο Αρβύλα", Κανάκης, Σερβετάς, Κιούσης κτλ. Καθισμένοι σε στρογγυλό τραπέζι, σοβαροί, με κάτι ακουστικά στα αυτιά (για ποιο λόγο τα ακουστικά; για να δείχνουν ότι δήθεν κάνουν ... ράδιο;), με ύφος θλίψης για την κατάντια του ανθρώπου, με αμπελοφιλοσοφίες καφενείου (αδικώ το καφενείο) κι εκκωφαντικές ανακρίβειες (π.χ. ανακάλυψε πρόσφατα η επιστήμη ότι δεν υπάρχει χρόνος και άλλα τέτοια), κάνουν μιαν εκπομπή που είναι το ακριβώς αντίθετο του Ράδιο Αρβύλα. Αντί να σταχυολογούν τις κοτσάνες των άλλων που εκτίθενται στο γυαλί, παραδίδουν τις δικές τους κοτσάνες για σταχυολόγηση.

Τι θεόρατο κόμπλεξ!

Τι θέλουν, άραγε, οι άνθρωποι; αναρωτήθηκα. Θέλουν να δείξουν ότι εκτός από την πλάκα που κάνουν μπορούν και να γίνουν σοβαροί; ... και σοβαρότητα θεωρούν αυτή την τόσο προσποιητή σοβαροφάνεια και την ελαφρά διαφαινόμενη θλίψη στα πρόσωπά τους; ... ε, όχι ...

Καλοί ήταν σαν Αρβύλες, αν και τελευταία ταυτίστηκαν τόσο πολύ με το κατεστημένο που, ώρες-ώρες, γίνονταν ακόμη κι εκνευριστικοί. Το χιούμορ όμως δεν το είχαν χάσει. Πέρα από την ψιλοδικαιολογημένη αντικυβερνητική τους μανία, που δεν κρυβόταν, παρέμεναν αστείοι. Αυτό το βινύλιο τι το ήθελαν; για να μας αποδείξουν ότι μπορούν να μας προσφέρουν και σοβαρή δόση φιλοσοφίας μέσα από τον Αντένα; Δεν έχω ξαναδεί τόσο κακοπαιγμένη παράσταση.

Εντάξει ρε παιδιά, δεν αμφιβάλουμε ότι εκτός από χιούμορ και λεφτά και γκόμενες έχετε και ένα επίπεδο, είστε και φιλοσοφημένοι, ... ο-κέι, να το δεχτούμε. Αλλά αυτή η φιλοδοξία να παραδώσετε μαθήματα ζωής σε ένα ακροατήριο που σας δέχτηκε σαν τους πιο καλούς "κράχτες" είναι νομίζω υπερβολή. 

Ίσως είμαι κι εγώ υπερβολικός που μόλις τους άκουσα εκνευρίστηκα τόσο που κάθομαι και γράφω αυτόν τον λίβελο, όμως δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Το θέαμα (με τα ακουστικά και το σοβαροφανές ύφος) και το ακρόαμα (με τις φιλοσοφημένες κοινοτοπίες) μου φάνηκαν τόσο κακόγουστα που είπα να τα κράξω κι εγώ γραπτώς. Αυτά και ... συγνώμη αν ξέφυγα.

Η οικονομία θα φάει την Τουρκία του Ερντογάν.

Ακούγοντας τα ελληνικά μέσα μαζικής ενημέρωσης, ιδιαίτερα την τηλεόραση, αποκτά κανείς φανταστικές εντυπώσεις γύρω από τα ελληνοτουρκικά και τα "τουρκικά" γενικώς. Δεν τολμά ο Ερντογάν ή κάποιος παρατρεχάμενός του να πει κάπου με στόμφο ότι θα μας ρίξει στη θάλασσα ή ότι θα ρίξει ένα χέρι ξύλο στους Αμερικανούς ή του Ρώσους και τα ελληνικά μέσα το μεταδίδουν με φωνή καμπάνα και υπότιτλους και επεξηγηματικά σχόλια. Μη χάσουμε λέξη από την κάθε προεκλογική κορόνα του Τούρκου Προέδρου ή των υπουργών ή των συμβούλων του... Αν δεν είναι κόμπλεξ και φόβος τότε είναι λαϊκισμός προς άγρα τηλεθεατών ... ή ... απλή βλακεία ...!

Η αλήθεια είναι πως ο Ερντογάν, μετά το εις βάρος του πραξικόπημα, ενεργεί υπό ειδικό ψυχικό καθεστώς. Τρομοκρατημένος ο ίδιος για τη ζωή του απολαμβάνει να τρομοκρατεί τις ζωές των άλλων. Οι "Γκιουλενιστές" που κυνηγά δεν είναι ούτε "λαϊκοί κεμαλιστές" (που είναι οι ουσιαστικοί του αντίπαλοι) ούτε "φιλοκούρδοι" (οι άλλοι του μεγάλοι αντίπαλοι). Είναι θρησκευόμενοι όπως αυτός, σουνίτες όπως αυτός, σουλτανικοί όπως αυτός και λαϊκιστές όπως αυτός. Την ίδια Τουρκία του ισλαμικού νόμου ονειρεύονται και τη θέση του σεϊχουλισλάμη (κάτι σαν τον Πατριάρχη των χριστιανών) εποφθαλμιούν. Ίδιοι κι απαράλλαχτοι είναι και μαζί σκάβανε τα θεμέλια του λαϊκού κράτους της Τουρκίας ως το 2013. Αδέλφια που σκοτώνονται στο μοίρασμα της πατρικής κληρονομιάς του Ερμπακάν είναι κι οι δυο. Το γεγονός όμως ότι ο Ερντογάν ως ανεξέλεγκτος είναι κι επικίνδυνος, δεν πρέπει να μας κάνει τυφλούς.

Η στρατιωτική δύναμη της Τουρκίας είναι υπό αμφισβήτηση μετά τις αθρόες διώξεις των στρατιωτικών των τελευταίων χρόνων. Η θέση της στον νέο κόσμο του Τραμπ είναι κι αυτή αμφιλεγόμενη και υπό αμφισβήτηση. Προς το παρόν κανείς δεν την θέλει εναντίον του αλλά και κανείς δεν την θέλει για παρέα του. Η γεωπολιτική της θέση δεν είναι σταθερή και -κυρίως- δεν είναι θέση υπερδύναμης, ούτε γι αστείο. Το πρόβλημά της Τουρκίας, όμως, δεν είναι ούτε οι γεωπολιτικές ούτε οι στρατιωτικές της αδυναμίες. Αυτές ξεπερνιούνται με περισσότερα κονδύλια και περισσότερη καταπίεση του λαού της. Το πρόβλημα που η Τουρκία δεν μπορεί να ξεπεράσει είναι το οικονομικό.

Το νόμισμά της, η τουρκική λίρα, πέφτει συνεχώς. Οι διεθνείς οίκοι την υποβαθμίζουν και την απαξιώνουν ως χώρα για επενδύσεις. Ο πληθωρισμός της ανεβαίνει και η ανεργία αυξάνεται. Κι όλα αυτά σε μια χώρα που τα τελευταία χρόνια (πριν τρελαθεί εντελώς ο Ερντογάν) σημείωνε αυξήσεις ρεκόρ του ΑΕΠ με όλους τους δείκτες της οικονομίας της να κινούνται ανοδικά. Σε αυτό το κλίμα ο Ερντογάν έγινε αποδεκτός από τους Τούρκους. Με τα νέα δεδομένα είναι αμφίβολο αν θα συνεχίσει να έχει υποστήριξη στο εσωτερικό παρά την γενικευμένη τρομοκρατία που έχει εξαπολύσει κατά οποιουδήποτε αντίθετου. 

Η Τουρκία έχει σοβαρό οικονομικό πρόβλημα σαν χώρα, δεν το συζητάμε σαν ανθρώπινο δυναμικό. Εκεί βρίσκεται η αδυναμία της κι εκεί μπορούν οι "μεγάλοι" (τους οποίους προκαλεί) να την πατήσουν "στον λαιμό". Αν πάει από κάτι ο Ερντογάν και η "Τουρκία του", θα είναι από οικονομική ασφυξία.

Προτάσεις για βελτίωση του Πάσχα!

Πάσχα στο χωριό!

Τα καλύτερα Πάσχα τα έχω περάσει στα χωριά, κι απ' όλα τα "χωριά" το καλύτερο είναι η Κέρκυρα!

Φέτος, η μεγάλη Παρασκευή στο Πόρτο Ράφτη ήταν πολύ καλή γιατί η ατμόσφαιρα εδώ είναι γιορτινή και από την τηλεόραση είδα τον επιτάφιο της Κέρκυρας.

Η γιορτές του Πάσχα, ίσως ακριβώς επειδή είναι εβραίικες, είναι πολύ πετυχημένες. Αν ποτέ καταργηθεί η τρέχουσα επίσημη θρησκεία ή επανέλθει ο ελληνισμός στην δική του πατρώα, θα πρέπει το Πάσχα να διατηρηθεί. Ο χρόνος και ο χώρος τέλεσης (άνοιξη και Ελλάδα) ταιριάζουν απόλυτα με το κατανυκτικό περιεχόμενο του δράματος. Η κατάλληλη μουσική (από Ρωμανό μελωδό ως Αλμπινόνι) αναδεικνύει αυτόν τον συνδυασμό με τρόπο τέλειο. Γι αυτό νομίζω πως το ελληνικό πάσχα είναι τόσο πετυχημένο. Στην Κέρκυρα, μάλιστα, έχουν πιάσει το νόημα με τρόπο απόλυτο. Οι μπάντες είναι όλο το μυστικό. 

Μόνη παραφωνία οι σούβλες και τα κοκορέτσια. Αν ποτέ αποφασίσουν να βελτιώσουν το έθιμο, θα προτείνω να ψήνουν πίτες (τυρόπιτες, σπανακόπιτες) και πατάτες στη θράκα. Με κόκκινο ή κίτρινο κρασί για συνοδεία. Κι ας κρατήσουν, αν το θέλουν, τα κόκκινα αυγά ... 

Καλές γιορτές σε όλους.

Στρατηγική συμμαχία Ρωσίας-Τουρκίας.

Η συμφωνία Πούτιν-Ερντογάν είναι ό,τι χειρότερο για την ελληνική εξωτερική πολιτική έχει συμβεί τα τελευταία (δέκα, πενήντα, εκατό ή διακόσια;) χρόνια.

Η συμφωνία αυτή περιλαμβάνει: 

• Ανάπτυξη πυρηνικού προγράμματος της Τουρκίας που θα κάνει τον πρώην παρία του δυτικού κόσμου κανονική υπερδύναμη με πυρηνικά. 
• Αγορά των σύγχρονων πυραύλων S-400 όταν οι προ σαράντα χρόνων αγορασμένοι ελληνικοί S-300 έχουν θαφτεί κάπου στην Κρήτη. 
• Απόλυτη συμφωνία και συνεργασία στη Συρία. Τούρκοι και Ρώσοι την μοιράζουν την ώρα που οι Αμερικάνοι αποχωρούν. 
• Στρατηγική συνεργασία Ρωσίας-Ιράν-Τουρκίας για την Συρία και την ευρύτερη περιοχή.

Όσοι έβλεπαν το ελληνικό "μέλλον" στις σχέσεις μας με τη Ρωσία θα πρέπει τώρα να το ξανασκεφτούν. Παραμένει μόνος άξονας στρατηγικής συμμαχίας για την Ελλάδα η Ευρώπη, έστω κι αν είναι αδύναμη αυτή τη στιγμή, κι η δύση γενικώς (π.χ. ΗΠΑ, Ισραήλ). Η Κίνα είναι πολύ μακριά για να αποτελέσει στρατηγικό εταίρο σε άλλο τομέα πλην της οικονομίας. 

Να υπενθυμίσω ότι η σημασία της δημιουργίας άξονα Ρωσίας-Τουρκίας δεν ήταν ποτέ προς το συμφέρον της Ελλάδας. Το 1821-30 στην επανάσταση, η Ρωσία ήταν με το μέρος μας. Το ίδιο το 1881 όταν μας δόθηκε η Θεσσαλία εξ αιτίας της ρωσικής νίκης επί των Οθωμανών. Το 1912-13 στον βαλκανικό πόλεμο και την ελληνική επέκταση η Ρωσία ήταν ευνοϊκά διακείμενη χώρα και σύμμαχος στον Μεγάλο Πόλεμο. 

Αντίθετα, στην μόνη πραγματική και μεγάλη ήττα των Ελλήνων από τους Τούρκους, στην  καταστροφή του 1922, η Ρωσία ήταν σύμμαχος της Τουρκίας και ενίσχυσε με κάθε τρόπο την επικράτηση του Κεμάλ.

Η ιστορία, ως γνωστόν, μπορεί να βοηθήσει μόνο στο να βγάλουμε χρήσιμα συμπεράσματα για το παρόν και για να σχεδιάσουμε το πολύ κοντινό μέλλον. Ας την αφήσουμε να το κάνει και τώρα.