 |
| Το μνημείο με τα ονόματα των πεσόντων |
Οι μάχες που δόθηκαν στη Δραπετσώνα και το Κερατσίνι
Οι μάχες της Ηλεκτρικής και της Κοπής δόθηκαν κατά την αποχώρηση των Γερμανικών Δυνάμεων από την Ελλάδα. Όλες οι σχετικές επιχειρήσεις έγιναν κάτω από αμφιλεγόμενο καθεστώς καθώς οι Γερμανοί ήθελαν να φύγουν χωρίς απώλειες ενώ οι Βρετανοί –για τους οποίους η Βέρμαχτ ήταν ήδη ξεγραμμένη- ήθελαν να τους διευκολύνουν για να προλάβουν τον «Κόκκινο Στρατό» που πλησίαζε τα Βαλκάνια και την Κεντρική Ευρώπη.
Έτσι η στρατηγική των Γερμανών περιελάμβανε αφ’ ενός μια διάθεση καλής πίστης απέναντι στους αντάρτες που μπορούσαν να της δυσκολέψουν τη ζωή και να προκαλέσουν μεγάλες απώλειες, αφ’ ετέρου ήθελαν να καταστρέψουν πολεμικό υλικό και μεταφορικά μέσα ώστε να καθυστερήσει η καταδίωξή τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις 12 Οκτωβρίου η Βέρμαχτ κήρυξε την Αθήνα «ανοχύρωτη πόλη» και κατέθεσε στεφάνι στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη!!
Στο πλαίσιο αυτό, η επίθεση των Γερμανών κατά εργοστασίων όπως η Κοπή, που είχε στρατιωτικό υλικό, ή η Ηλεκτρική (βασική πηγή ενέργειας στο λεκανοπέδιο) όπως και η μερικές καταστροφές στο λιμάνι, ήταν η πολιτική που αποφάσισαν να ακολουθήσουν οι Γερμανοί κατά την αποχώρηση αποφεύγοντας «σκέψεις» νοσηρών εγκεφάλων που εισηγούντο μαζικές εκτελέσεις αιχμαλώτων και ειδικά της πολιτικής και πνευματικής ηγεσίας του τόπου..
Από την άλλη, οι αντάρτες του ΕΛΑΣ και η διοίκηση του ΕΑΜ πήραν τα μέτρα τους. Προσπάθησαν να αποσοβήσουν τις καταστροφές των βασικών υποδομών, ενώ προκάλεσαν μεγάλες απώλειες στους Γερμανούς κατά τους τελευταίους μήνες της Κατοχής. Σον Πειραιά, τμήμα του ΕΛΑΣ έδωσε δυο σημαντικές μάχες και κατάφερε να αποτρέψει την καταστροφή της Ηλεκτρικής και της Κοπής. Και οι δυο αυτές μάχες δόθηκαν από αντάρτικα σώματα που είχαν πολλούς Δραπετσωνίτες (όπως και Κερατσινιώτες και Πειραιώτες γενικά) στη σύνθεσή τους
Η Μάχη για τη Διάσωση της Κοπής
Η μάχη της Κοπής, που αποτελεί την πρώτη φάση μιας μεγαλύτερης μάχης που κορυφώθηκε στην Ηλεκτρική, έχει ξεχαστεί από τα επίσημα βιβλία ιστορίας και έχει –ως εκ τούτου– υποβαθμιστεί. Ωστόσο ήταν μια σπουδαία μάχη που απέτρεψε την καταστροφή ενός εργοστασίου από τους Γερμανούς και έδειξε ότι ο λαός και οι οργανωμένες στρατιωτικές δυνάμεις του, ο ΕΛΑΣ και το ΕΑΜ ήταν παρόντες και αποφασισμένοι να υπερασπιστούν την πατρίδα.
Οι νεκροί της μάχης της Κοπής θεωρήθηκε μέρος της μάχης της Ηλεκτρικής με αποτέλεσμα ακόμη και οι νεκροί στην Κοπή να καταγράφονται σαν νεκροί της μάχης της Ηλεκτρικής. Εμείς εδώ, ανασυνθέτουμε τις αναμνήσεις των πρωταγωνιστών, όπως του Νίκανδρου Κεπέση και άλλων και παρουσιάζουμε το εξαίρετο γεγονός που τιμά την ιστορία της πόλης.
Ο Νίκανδρος Κεπέσης, εκ των πρωταγωνιστών στις μάχες που δόθηκαν κατά την αποχώρηση των Γερμανών για τη διάσωση της Κοπής και της ΔΕΗ, αυτόπτης μάρτυρας ο ίδιος των γεγονότων, γράφει:
«Ανάμεσα στις μάχες που έδωσε ο ΕΛΑΣ του Πειραιά ενάντια στους χιτλερικούς στις 12 Οκτώβρη ήταν και η μάχη για τη διάσωση της «Κοπής», στην οδό Αναπαύσεως στη Δραπετσώνα.
Η μάχη δόθηκε το απόγευμα. Ήταν περίπου η ώρα που η Διοίκηση του 6ου Συντάγματος πήγαινε για συνάντηση των Άγγλων στη Διεύθυνση της Αστυνομίας.
Εδικά για την περιοχή που ήταν η «Κοπή»: Ευγένεια Δραπετσώνα– Ταμπούρια είχαμε συστήσει στη Διοίκηση του Ι Τάγματος ν’ αποφύγει κάθε σύγκρουση. Ιδιαίτερα ύστερα από την ενημέρωση που μας έγινε ότι η χιτλερική φρουρά έφυγε από το Ηλεκτρικό Εργοστάσιο. Κι αυτό γιατί κάθε δίκη μας εμφάνιση θα προκαλούσε το ενδιαφέρον της Χιτλερικής Διοίκησης και ο κίνδυνος να στείλει ξανά φρουρά στο Εργοστάσιο ήταν πραγματικά μεγάλος. Κι αυτό αποτελούσε θανάσιμο κίνδυνο για το Εργοστάσιο.
Ωστόσο τα γεγονότα δεν μπορείς να το προλαβαίνεις και να τα κατευθύνεις πάντα όπως τα θέλεις…
Η σύγκρουση έγινε όμως σε μία στιγμή που οι χιτλερικοί δεν μπορούσαν να κινήσουν μεγάλες δυνάμεις. Σε μία στιγμή που είχε εκδηλωθεί η γενική μας επίθεση ενάντια σε φρουρές που άρχισαν να υποχωρούν, όπως π.χ. απ’ το Παλατάκι, από τη ΣΕΚ (Καμίνια) κ.λπ., που αναφέραμε πιο πάνω.
Η σύγκρουση άρχισε όταν μία μικρή χιτλερική φρουρά ανατίναξε ένα χτίριο της Kοπής»
Μια μπροσούρα της εποχής έγραφε:
«Μία γερμανική φρουρά έχει αναλάβει το έργο της καταστροφής… της Kοπής»
Ο Νίκανδρος Κεπέσης συνεχίζει την περιγραφή του:
«Ο ΕΛΑΣ ξεσηκώνεται και οι τηλεβόες καλούν τις γειτονιές σε ξεσηκωμό… Προχωρούν οι ελασίτες από δρόμο σε δρόμο κι οι γυναίκες άτρομες κι αυτές προσπαθούν να τους βοηθήσουν όπως μπορούν. Τα πολυβόλα των Ούννων βάλλουν θεριστική βολή, μα οι ελασίτες έχουν πλησιάσει πια κοντά. Κρύβονται πίσω από τη μάντρα της «Κοπής» έχουν πολιορκήσει τους Ούννους. Ένας τηλεβόας… μιλάει γερμανικά: «Aν ανατιναχτεί άλλο χτίριο θα πληρώσετε με το κεφάλι σας…». Και μόλις σβήνει τελευταία λέξη από το χωνί μία σαρωτική επίθεση απ’ όλες τις πλευρές αναγκάζει τους Γερμανούς να σηκώσουν άσπρο πανί…».
Έτσι σώθηκε το μέγιστο μέρος της «Κοπής» από την καταστροφική μανία των χιτλερικών. Σώθηκε χάρη στην αυτοθυσία των ελασιτών του Ι Τάγματος του 6ου ανεξάρτητου Συντάγματος του ΕΛΑΣ… Σύμφωνα με μαρτυρίες των Κ.Παρθενόπουλου και Κ.Αγαθαγγελίδη που έζησαν τα γεγονότα το μεσημέρι της 11ης Οκτωβρίου τριάντα περίπου ποδηλάτες με οπλισμό ανέβαιναν την Αναπαύσεως με κατεύθυνση την Πλάτωνος προς την Ηλεκτρική. Έγιναν οδομαχίες και υποχώρησαν προς την Κοπή. Στο ντουβάρι του Νεκροταφείου επί της οδού Πλάτωνος υπήρχε πολεμίστρα του ΕΛΑΣ. Εκεί σκοτώθηκαν οι ΚΟΣΜΙΔΗΣ ΠΑΝ., ΤΟΡΟΣΙΑΔΗΣ ΑΚΡΙΤΑΣ και ο ΜΑΥΡΟΜΑΤΗΣ ΠΑΝ. Που αναφέρονται ως σκοτωμένοι στη μάχη της Ηλεκτρικής.
Πριν καταλάβει ο ΕΛΑΣ την Κοπή ανατινάχτηκε από τους Γερμανούς ένα μέρος της Κοπής και η πόρτα εισόδου του εργοστασίου. Δίπλα ακριβώς ήταν το ψιλικατζίδικο «του Χαριλάκη». Αυτό ανατινάχτηκε σκοτώνοντας τον ιδιοκτήτη του Χαρίλαο Χριστοφορίδη και τον γιο του. Ο άλλος γιος του Χριστοφορίδη (Χριστόφορος ή Στέλιος) σκοτώθηκε στα Δεκεμβριανά στου Μακρυγιάννη.
Μετά από αυτές τις μάχες, έγινε η τελική μάχη της Κοπής και οι Έλληνες ανάγκασαν με μια σαρωτική επίθεση τους Γερμανούς να παραδοθούν.
 |
| Ο Νίκανδρος Κεπέσης |
Η Μάχη της Ηλεκτρικής
Ήδη από το πρωί της 12ης Οκτωβρίου, όταν οι Γερμανοί παρέδιδαν τα κλειδιά της πόλης των Αθηνών στον δοσίλογο «δήμαρχό» τους, και κατέβαζαν τη σημαία τους από την Ακρόπολη, απανωτές ανατινάξεις σημειώνονταν στον Πειραιά. Τελωνείο, Λιμεναρχείο, Λιμενικές Εγκαταστάσεις και κτήρια του ΟΛΠ ανατινάχτηκαν στην προσπάθεια των Γερμανών να καθυστερήσουν την εκδίωξή τους από τις ανταρτικές δυνάμεις.
Πρώτα πήραν φωτιά τα ναυπηγεία Βασιλειάδη, μετά τα σιλό και στη συνέχεια εξαπλώθηκαν οι ανατινάξεις σε ολόκληρο το λιμάνι. Οι Γερμανοί έκαψαν το μπαρουτάδικο και προχώρησαν να καταστρέψουν την Κοπή στη Δραπετσώνα και την Ηλεκτρική στο Κερατσίνι.
Τα γεγονότα της Κοπής παρατέθηκαν στην προηγούμενη παράγραφο. Η μάχη των Ελασιτών έσωσε το εργοστάσιο. Στην Ηλεκτρική έγινε κάτι αντίστοιχο και πιο προβεβλημένο καθώς εκεί δόθηκε και η τελική μάχη με τις δυνάμεις των Γερμανών που αποχωρούσαν.
Εδώ λοιπόν, τους πρόλαβαν οι αντάρτες. Το 4ο τάγμα του εφεδρικού ΕΛΑΣ ήταν εκείνο που ματαίωσε τις εκτινάξεις εργοστασίων στη Λεύκα και την Κοκκινιά και το οποίο επίσης κινητοποίησε δυνάμεις για τη σωτηρία της Ηλεκτρικής και της Κοπής.
Κινητοποιήθηκε το 1ο τάγμα του εφεδρικού ΕΛΑΣ που είχε διοικητή τον Αλέκο Βαρυτιμίδη και το 6ο ανεξάρτητο σύνταγμα του ΕΛΑΣ με καπετάνιο τον Νίκανδρο Κεπέση. Άρχισαν διαπραγματεύσεις με τους Γερμανούς που φρουρούσαν την Ηλεκτρική για να αποχωρήσουν ομαλά χωρίς να ανατινάξουν το εργοστάσιο. Τότε όμως, ήρθαν τριάντα περίπου ποδηλάτες Γερμανοί που είχαν αποχωρήσει από την ΚΟΠΗ όπου είχε ήδη διεξαχθεί μάχη και το εργοστάσιο εκείνο είχε ήδη καταληφθεί από τον ΕΛΑΣ. Οι τριάντα ποδηλάτες άρχισαν να πυροβολούν από την Αναπαύσεως και ο ΕΛΑΣ απάντησε. Η μάχη γενικεύτηκε, και έπεσαν νεκροί και από τις δυο πλευρές. Τελικά η μάχη έληξε με συμφωνία περί ασφαλούς αποχώρησης των Γερμανών χωρίς να πειραχτούν οι εγκαταστάσεις. Η αποχώρηση έγινε δια θαλάσσης
Ωστόσο η μάχη της 12ης Οκτωβρίου ήταν το πρώτο μέρος της πράξης. Η μάχη επαναλήφθηκε την επομένη 13 Οκτωβρίου 1944 όταν επιτέθηκαν στην Ηλεκτρική Γερμανοί ειδικευμένοι στις ανατινάξεις που μόλις το ίδιο βράδυ είχαν ανατινάξει τη ΣΕΛΛ στο Πέραμα.
Ευτυχώς οι αντάρτες είχαν φροντίσει να αφήσουν σημαντική δύναμη για να φρουρεί το εργοστάσιο μετά την επιτυχή κατάληψή του την προηγουμένη. Ωστόσο η απειλή από τους Γερμανούς που έρχονταν την 13η Οκτωβρίου ήταν σοβαρή καθώς ήταν καλά εκπαιδευμένοι και οπλισμένοι.
Οι ΕΛΑΣίτες υπερασπίστηκαν το εργοστάσιο με έξυπνη τακτική που σχεδίασε ο Ν.Κεπέσης. Τους περίμεναν νε μπουν σχεδόν στο εργοστάσιο πριν τους αντιμετωπίσουν καθώς μια μάχη εκ παρατάξεως θα έδινε σημαντικό πλεονέκτημα στους Γερμανούς που είχαν οπλισμό βαρύ και μηχανικά μέσα.
Η μάχη ήταν σφοδρή και τελικά οι Έλληνες αγωνιστές κατάφεραν να μπλοκάρουν και τελικά να αιχμαλωτίσουν τους Γερμανούς και τον αρχηγό τους Χανς Λίντερμαν.
Οι απώλειες των Ελλήνων ήταν 11 νεκροί και 8 τραυματίες. Η σημασία της διάσωσης πολύ μεγάλη καθώς θα έμενε το λεκανοπέδιο χωρίς ενέργεια για μήνες αν πετύχαινε το σχέδιο για ανατίναξη της Ηλεκτρικής.
Νεκροί για τη σωτηρία του εργοστασίου
Τα ονόματα των νεκρών της Ηλεκτρικής μαζί με τους επιζήσαντες συναγωνιστές τους, θα παραμείνουν φωτεινό σύμβολο ουσίας και αγώνων για την Ελευθερία.
Η μάχη της Ηλεκτρικής Κερατσινίου σήμανε την οριστική εκδίωξη του Ναζισμού από την Ελλάδα. Η 14η Οκτωβρίου 1944 βρίσκει τη Δραπετσώνα (όπως και το γειτονικό Κερατσίνι και τον Πειραιά αλλά και το λεκανοπέδιο) ν’ αναπνέουν τον αέρα της ελευθερία.Κυβέρνηση της απελευθέρωσηςκαι μετά … εμφύλιος!!
Στον Πειραιά αποβιβάστηκε η πρώτη μεταπολεμική Κυβέρνηση με τον Γ. Παπανδρέου (18 Οκτ. 1944). Δυστυχώς οι ταλαιπωρίες του λαού μας συνεχίστηκαν, καθώς οι εξωγενείς παράγοντες καθόριζαν και τις πολιτικές επιλογές στην Ελλάδα.
Το διάστημα 1944–1949 με τα τραγικά γεγονότα του εμφύλιου, που ατυχώς είχε μεγάλο αντίκτυπο στο πληθυσμιακό δυναμικό του Δήμου μας, θα πρέπει πια ν’ αποτελέσει την αφετηρία διδαγμάτων που θα συμβάλουν στη σφυρηλάτηση της εθνικής μας ενότητας και ομοψυχίας και στη χάραξη ενός δημιουργικού μέλλοντος, πολύ περισσότερο σήμερα που οι προκλήσεις κατά της Χώρας μας πληθαίνουν απειλητικές.
****************************
[από το βιβλίο των Γιώργου Χατζόπουλου, Γιώργου Τσιρίδη «Από τον Πόντο και την Μικρασία στον Πειραιά, εδώ στη Δραπετσώνα», έκδοση Ένωση Ποντίων.
Στο βιβλίο υπάρχουν πλαίσια με κείμενα και φωτογραφίες με λεζάντες που συμπληρώνουν την ιστορία και δεν περιέχονται εδώ.]
