Είδα χτες το βράδυ την ταινία “Μεγαλώνοντας”. Ο τίτλος αποδίδει το περιεχόμενο αλλά ο αγγλικός τίτλος Boyhood (κάτι σαν εφηβεία) είναι
καλύτερος. Σκηνοθέτες και ηθοποιούς δεν θυμάμαι (τους γράφει στην αφίσα της ταινίας), αξίζει όμως να σημειώσω μια
ιδιαιτερότητα. Το έργο εξελίσσεται από το 2001 που ο Μέησον, πρωταγωνιστής του
έργου πάει στην πρώτη δημοτικού μέχρι που τελειώνει το 2013 το Λύκειο. Το
ενδιαφέρον είναι ότι αυτά τα δώδεκα χρόνια δεν είναι κινηματογραφικά αλλά
πραγματικά. Ο Μέησον, η μάνα του, ο πατέρας του και η αδελφή του παίζουν στην
ταινία επί δώδεκα χρόνια μεγαλώνοντας όπως μεγκαλώνει κανείς στην πραγματικότητα.
Στα δυο παιδιά η εξέλιξη είναι εμφανής αλλά και στους γονείς είναι ολοφάνερη. Δεν
μεγαλώνουν σε εισαγωγικά με τη βοήθεια του μακιγιάζ και με εναλλαγή ηθοποιών γι
να αποδοθούν οι διαφορετικές ηλικίες. Τους μεγαλώνει η ζωή. Μαζεύονταν ηθοποιοί
και σκηνοθέτης κάθε καλοκαίρι για 3-4 μέρες και γύριζαν ένα κομμάτι της ταινίας.
Θα μπορούσε να προκύψει ένα αλλαλούμ ή μια βαρετή
ταινία στην οποία ο σκηνοθέτης θα αυτοθαυμαζότανε για το κατόρθωμά του.
Προέκυψε όμως μια πολύ καλή ταινία, με αίσθημα, με ενδιαφέρον, με σκέψη, με
πάμπολλες πληροφορίες για την Αμερική και κυρίως με ομορφιά και αλήθεια.
Δεν συνηθίζω να γράφω κριτική ταινιών, γι αυτήν την
ταινία όμως το κάνω. Κυρίως γιατί είναι αμερικανική και θα έπρεπε να είναι κι
αυτή ένα χρηματοκοπτικό σκουπίδι όπως τόσες άλλες, όμως αυτή ήταν μια ταινία «ευρωπαϊκή”
μια ταινία γαλλικού τύπου. Θα μπορούσε
να την έχει κάνει ένας ανατολικός αλλά πολύ καλύτερα θα ταίριαζε σε έναν Ιταλό
ή ένα Γάλλο, αν είχαν την υπομονή να την φτιάχνουν σιγά-σιγά επί δεκατρία χρόνια.
Την είδα στο καλοκαιρινό σινεμά του Φλοίσβου. Κάθε
μέρα έχει μια προβολή μόνο στις 9.15μμ
