Μιλάω με αρκετούς
ανθρώπους, διαβάζω τα γραπτά διαφόρων, εξαίσιων συγγραφέων έως πρωτόγονων
σημειωματογράφων, ακούω και κάποια νέα ή σχόλια από τα ΜΜΕ και μαυρίζει η ψυχή
μου. Βλέπω το πλήθος των πληροφοριών στο διαδίκτυο, ακούω και ανταλλάσσω
απόψεις με όλα τα στρώματα και τις κατηγορίες των ανθρώπων και αντιλαμβάνομαι
ότι μια βαθιά απαισιοδοξία κυριαρχεί παντού. Κυρίως όμως κοιτάζω τους ανθρώπους
που γνώριζα και χτες και βλέπω μια μόνιμη θλίψη κι έναν άγονο θυμό στα μάτια
τους. Μερικών το βλέμμα είναι σκοτεινό, από την πείνα, την φτώχεια, την
ανέχεια. Άλλων είναι τρομαγμένο, από τον φόβο μιας αυριανής αρρώστιας που δεν
θα μπορούν να αντιμετωπίσουν, από τον φόβο της ανεργίας που μπορεί να τους
χτυπήσει την πόρτα. Άλλοι νιώθουν μια τεράστια απογοήτευση που η ζωή τους
κατέληξε σε αυτό το νεκροταφείο ελπίδων. Κανείς δεν ελπίζει πια στο αύριο!
Αυτή τη βουβή θλίψη
την βλέπω σε όλους γύρω μου. Όχι, βέβαια, στους παπάδες ή τους αστυνομικούς ή
τους δικαστικούς που πήραν πίσω το εισόδημά τους και τα επιδόματά τους και
περιμένουν τα αναδρομικά. Αυτοί απλά προσπαθούν να κρύψουν τη χαρά τους. Χαίρονται
για τους μισθούς που παίρνουν και τα χρήματα που θα τους επιστραφούν, αλλά κυρίως
νιώθουν δικαιωμένοι γιατί κάποιοι τους έδωσαν έμπρακτες αποδείξεις ότι για
εκείνους δεν υπάρχει κρίση. Δεν είναι και λίγο που με αμετάκλητη και βαριά
δικαστική απόφαση, κρίθηκαν ότι αυτοί αποτελούν και εκφράζουν το κράτος το
οποίο πρέπει να μένει αλώβητο ενώ οι υπόλοιποι δημόσιοι υπάλληλοι, γιατροί,
καθηγητές, επιστήμονες ή γραφιάδες και καθαρίστριες, είναι όλοι αναλώσιμοι.
Ήταν ένας λόγος για να σκάσουν χαμόγελα στα θυμωμένα πρόσωπά τους. Ακόμα και
στις πρόσφατες διαδηλώσεις τους είναι διαφορετικοί. Τον θυμό τους τον έχει
αντικαταστήσει η χαρά και η απληστία για να κερδίσουν περισσότερα, τώρα που
αποδείχτηκε ότι το κράτος είναι αυτοί!
Οι άλλοι όμως, οι
πολλοί, είναι βυθισμένοι σε μια βουβή απελπισία καθώς δεν βλέπουν από πουθενά
διέξοδο. Πως θα πάρει εμπρός η οικονομία για να μειωθεί η ανεργία; Πως θα
ξαναστηθεί στα πόδια του το σύστημα υγείας, πως θα ξαναβρούν τη δύναμή τους τα
ταμεία; Πως θα ξαναφτιαχτούν οι κοινωνικές δομές που διαλύθηκαν; Όλοι ξέρουν,
είτε κυβερνητικοί, είτε αντιπολιτευόμενοι, ότι όλα αυτά δεν ξαναγίνονται ούτε
μετά από δεκαετίες. Ό,τι χάθηκε, χάθηκε. Αυτή είναι η αλήθεια!
Είτε το χρέος
κουρευτεί είτε όχι, είτε κυβερνά ο Σύριζα είτε η Νέα Δημοκρατία, είτε επιβλέπει
την οικονομία η τρόικα είτε την επιβλέπει η ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα, το
ζήτημα της ύφεσης θα παραμείνει άλυτο. Με ποιο τρόπο θα κινηθεί η οικονομία; Με
τις νέες επενδύσεις που, όταν και αν γίνουν, θα δίνουν μισθούς των 400 και 600
ευρώ; Με την κατανάλωση που θα μειωθεί κι άλλο όταν γίνουν οι νέες περικοπές
στις συντάξεις και εξαντληθούν, λόγω φόρων και υποχρεώσεων, και οι τελευταίες
μικρές αποταμιεύσεις; Με τα ακίνητα να έχουν μετατραπεί από σίγουρη επένδυση σε
επικίνδυνη παγίδα; Ποιος θα αγοράσει σπίτι, με τι χρήματα, με ποιο δάνειο από
ποια τράπεζα και με ποια δυνατότητα αποπληρωμής; Κι αν δεν αγοράζει πια κανείς
(και δεν αγοράζει εδώ και 2-3 χρόνια τώρα) πως θα κτιστούν νέα σπίτια για να
δουλέψει η οικοδομή και να κινηθεί η οικονομία;
Η Ελλάδα που “έσωσαν”
οι κυβερνήσεις της τελευταίας πενταετίας είναι μια χώρα που πνέει πια τα
λοίσθια. Ο λαός της έγινε λαουτζίκος. Οι άνθρωποι που την αποτελούν έγιναν
ανθρωπάκια από τα απανωτά και ανυπόφορα χτυπήματα που δέχτηκαν. Τους χτύπησαν
ανηλεώς οι ξένοι δανειστές, η αστυνομία, οι βουλευτές, τα δικαστήρια, οι
τράπεζες. Δεν τους υπερασπίστηκε ούτε ο τύπος. Αντίθετα, τα μέσα συσκότισαν καταστάσεις
για να περάσουν πιο εύκολα οι πισώπλατες μαχαιριές. Κι αφού δεν μπόρεσαν να βρουν
το ψυχικό σθένος οι Ρωμιοί-Έλληνες να αντιμετωπίσουν δύσκολες καταστάσεις το
κράτος λύγισε και ο κόσμος βυθίστηκε στη θλίψη. Την θέση της Ελλάδας που
αντιστέκεται πήρε η Ρωμιοσύνη που πενθεί. Την Ρωμιοσύνη να την κλαις, αγαπητέ
ποιητή, να την κλαις γιατί είναι για κλάματα!
Το ξέραμε πάντα πως
δεν είμασταν εμείς οι Έλληνες. Τι σχέση έχουμε εμείς με τους διανοητές, τους
επιστήμονες, τους φιλόσοφους που ολόκληρη η οικουμενική γνώση βασίζεται στη
σκέψη τους; Τι σχέση έχουμε εμείς με τον Απόλλωνα, την Αθηνά, τον Δία ή τον
Διόνυσο; Τι σχέση έχουμε με τις αξεπέραστες μορφές του Δημόκριτου, του
Ευριπίδη, του Σόλωνα, του Επίκουρου στις οποίες υποκλίνεται ο κόσμος ολόκληρος;
Ήμασταν πάντοτε και είμαστε ακόμα οι Ρωμιοί ελληνόφωνοι χριστιανοί που
αποχωριστήκαμε από την Οθωμανική αυτοκρατορία και φτιάξαμε δικό μας κράτος. Κατά
καιρούς προσπαθήσαμε ειλικρινά να γίνουμε Έλληνες, όμως αποτύχαμε οικτρά!
[Παρένθεση: Όπως οι Σκοπιανοί προσπαθούν να κλέψουν το
όνομα “Μακεδονία” έτσι κι εμείς κλέψαμε το όνομα “Ελλάς”. Αν είμαστε λιγότερο
κλέφτες από αυτούς είναι γιατί σε εμάς το απέδωσαν αυτό το όνομα οι ανά τον
κόσμο φιλέλληνες με τιμές και ταμπούρλα ενώ σε εκείνους εμείς το αρνιόμαστε και
οι ξένοι απλά σφυρίζουν αδιάφορα. Οι Σκοπιανοί είναι “ο κλέψας του κλέψαντος”.
Κακομοίρηδες!]
Επιστροφή στον
συλλογισμό: Ναι λοιπόν, δεν είναι Περικλής ο Σαμαράς και ίσως δεν είναι
Δημοσθένης ο Τσίπρας. Κι εγώ δεν είμαι ούτε ένας ταπεινός Τιμωνίδης. Ούτε οι
φίλοι μου είναι ένας Ολυμπιόδωρος ή μια Τιμαρέτη. Είμαστε Ρωμιοί, πρώην υπόδουλοι
των Ρωμαίων. Κρυφτήκαμε για αιώνες σαν δειλοί πίσω από το όνομά τους για να
ξεχαστεί το “Έλληνας” που σήμαινε ειδωλολάτρης. Ίσως δειλιάσαμε δικαιολογημένα.
Όποιος επέμενε να λέγεται Έλληνας τιμωρείτο με δήμευση περιουσίας και θάνατο
βάσει των νόμων μιας σειράς ολόκληρης ρωμαιο-χριστιανών αυτοκρατόρων. Γίναμε
Ρωμιοί με βάση το θρήσκευμα μόνο και τη γλώσσα. Ούτε το γένος, ούτε η παιδεία
ούτε η συνείδηση μέτρησαν. Και μετά το “Βυζάντιο” παραμείναμε Ρωμιοί
υπόδουλοι-γκιαούρηδες του Οθωμανού. Ελευθερωθήκαμε ως ορθόδοξοι, κρύβοντας ότι
η ορθοδοξία αφόρισε την επανάσταση και τους επαναστάτες, τον Ρήγα, τον Κοραή,
τον Υψηλάντη. Φτιάξαμε μύθους για Λάβαρα της επανάστασης και Κρυφά Σχολειά για
να συντηρήσουμε τα ψέματα ες αεί. Είμαστε ο Γιώργος, ο Μιχάλης, ο Μανώλης, η
Μαρία, ορθόδοξοι χωρίς πίστη σε κανένα θεό, ούτε των Ελλήνων ούτε των Εβραίων.
Μούλοι και άπιστοι!
Από που θα αντλήσει
αυτός ο νέος ελληνισμός το κουράγιο να ξανασηκωθεί; Ο Σύριζα υπόσχεται πως θα
προσπαθήσει. Δεν ξέρω τι θα καταφέρει, δίνει όμως τη μία και μοναδική ελπίδα
αυτή τη στιγμή ότι μπορεί ταρακουνήσει κάπως τα λιμνάζοντα ύδατα. Ίσως έτσι να ξεπροβάλει
η νεράιδα μάγισσα και να μας λυτρώσει. Δεν είναι άσχημο να υπάρχει η ελπίδα,
είναι όμως πολύ άσχημο να την βλέπεις να πεθαίνει. Αυτός ακριβώς είναι ο φόβος
που συνοδεύει τον Σύριζα, μήπως μαζί του πεθάνει και η τελευταία ελπίδα.
Για να ξανασηκωθεί η
Ελλάδα στα πόδια της, πρέπει να απαλλαγεί από τον σφιχτό εναγκαλισμό των
εκάστοτε προδοτών με το βαθύ κράτος. Που βρίσκονται οι προδότες; Παντού! Ελλοχεύουν
στον κρατικό μηχανισμό (στρατός, αστυνομία, δικαιοσύνη, εκπαίδευση, υγεία,
υπουργεία κλπ.) και τρέφονται από αυτόν. Και ποιος θα τους διώξει; Δεν υπάρχει
άλλος, μόνο εμείς μπορούμε, οι Ρωμιοί κληρονόμοι των παραδόσεων του βυζαντινού όχλου.
Με τον τρόπο που ξέρει ο όχλος. Διαπόμπευση και λιθοβολισμός και ανακήρυξη του
νέου βασιλιά δια βοής. Δεν έχουμε έναν συναρπαστικό μπερμπάντη σαν τον Ανδρόνικο
Κομνηνό, δεν έχουμε ούτε έναν γοητευτικό ψεύτη σαν τον Αντρέα Παπανδρέου,
έχουμε τουλάχιστον έναν νεαρό αριστερό με καθαρά χέρια, τον Αλέξη Τσίπρα!
Μακάρι το παιδί να τα
καταφέρει. Θα είναι όμως πολύ δύσκολο. Οι ξένοι θα θέλουν να συντρίψουν το φάντασμα
της αριστεράς πάνω από την Ευρώπη. Φοβούνται τις ελπίδες που θα γεννήσει αν τον
αφήσουν να ανθίσει. Θα θέλουν πολύ να τον τσακίσουν και θα έχουν στο οπλοστάσιό
τους πυρηνικά οικονομικά όπλα απέναντι στα γιαταγάνια του κοιμώμενου λαϊκού
κινήματος. Εκείνου του κινήματος που έχει δυο χρόνια να εμφανιστεί και θάφτηκε κάτω
από τους ψεκασμούς. Δεν ξέρω αν μας ψέκαζαν με βάριο και άλλα ψυχολογικά αέρια,
ούτε ξέρω την ακριβή επίδραση αυτών των ουσιών στον εγκέφαλο του διαδηλωτή
επαναστάτη, γνωρίζω όμως ότι μας ψέκασαν με μπόλικη απελπισία, με απόγνωση και
με κυνισμό, ουσίες πιο αδιαφανείς από τα αέρια, που παραλύουν το νευρικό μας
σύστημα και κάνουν τους ανθρώπους αθώους και άκακους.
Το νεοελληνικό κράτος
μας, μικρογραφία του Βυζαντίου έτσι κι αλλιώς, προσπάθησε να γίνει Ελλάδα αλλά
το μόνο που κατάφερε είναι να εκμεταλλευτεί κάθε ιερό και όσιο του ελληνισμού
για να προσελκύσει τουρίστες. Κατάφερε να μετασχηματίσει την Ελλάδα από
παγκόσμιο σύμβολο ορθολογισμού, πολιτισμού και επιστήμης, σε ένα εξωτικό μέρος
παράξενων τεμπέληδων της εύφορης κοιλάδας.
Καμιά ελπίδα δεν
έχουμε όσο πορευόμαστε την ίδια στραβή πορεία. Και δεν πρέπει να διστάσουμε να
περάσουμε από καθαρτήριο πυρ αν πρόκειται να χαράξουμε έναν καινούριο δρόμο.
Ακόμα κι αν αυτός ο δρόμος περνά από την δραχμή που θα συνοδευτεί με ακόμη
μεγαλύτερη οικονομική ανέχεια. Ακόμα κι αν περνά μέσα από μερικά τρανταχτά όχι
στην ΕΕ και σε μια προσωρινή απομόνωσή μας. Χωρίς κόστος και ρίσκο δεν μπορεί
να περιμένουμε τίποτε άλλο παρά μόνο την τύχη του γεννήτορά μας. Θα ζήσουμε κι
εμείς την πτώση μας και την καταστροφή μας στην νέα τέταρτη σταυροφορία που
έχει ήδη σταθμεύσει έξω από τα τείχη μας.
