ΑΦΗΣΤΕ ΤΟΝ ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΗΣΥΧΙΑ ΤΟΥ

Όσοι μιλούν για τον Κουφοντίνα, πρώτα πλένουν το στόμα τους λέγοντας διάφορα όπως π.χ. :

«Ξέρετε, εγώ διαφωνώ κάθετα με τις απόψεις του Κουφοντίνα που σκότωσε έντεκα αλλά ...» ή

«Σέβομαι τις ανθρώπινες ζωές που αυτός ο ισοβίτης δεν σεβάστηκε. αλλά ... » ή

«Είναι γνωστό πόσο απέχω από τις απόψεις του δολοφόνου της προβοκατόρικης 17 Νοέμβρη, αλλά ...» 

 

Κι αφού πλύνουν το στόμα και πουν πόσο καλά και νομιμόφρονα παιδιά είναι, μετά προτείνουν όλοι να τον κρατήσει η ΝΔ στη ζωή. Λένε όχι με τη βία αλλά ξέρουμε πως κι αν το επιχειρήσει (ιατρική βία εννοώ) δεν θα κλάψει κανείς ιδιαίτερα. Αρκεί που θα τον έχουν κρατήσει ζωντανό. Για ποιον λόγο; «Για την δημοκρατία μας» λένε περήφανα. «Που δεν εκδικείται και που είναι δίκαιη και φιλεύσπλαχνη.»

Για όλα αυτά εγώ λέω: Κουραφέξαλα!

 

Ρε παιδιά, σεβαστείτε πραγματικά τον άνθρωπο.

Αν θέλει να πεθάνει αντιστεκόμενος, αν νομίζει ότι θα γίνει μάρτυρας, ήρωας ή κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο, εσείς γιατί τον εμποδίζετε; Πόση αξία δίνετε πραγματικά στη ζωή, δεν σας καταλαβαίνω. Η ζωή μας θα τελειώσει κάποτε, λίγο νωρίς λίγο αργά δεν έχει μεγάλη σημασία. Σαν προσωπικότητα ο καθένας μας, βλέπει την ζωή όχι μόνο βιολογικά (οπότε ένα δάκρυ θα ήταν αρκετό για τον θάνατο του συντρόφου) αλλά κοινωνικά. Την αιωνιότητα την κατακτά κανείς όχι βιολογικά (αδύνατο ακόμα και για τους Φαραώ) αλλά με την διαιώνιση του ονόματός του και των πράξεών του. Κι ο Κουφοντίνας θέλει να μείνει στην ιστορία σαν ο ήρωας εκδικητής που για λογαριασμό του λαού καθάρισε κάποια κατ' αυτόν "καθάρματα". Γι αυτό παραδόθηκε, γι αυτό κράτησε αγέρωχη στάση στη δίκη του, γι αυτό κάνει απεργία πείνας τώρα. Αυτόν τον υποκειμενικό ηρωισμό δεν θα του τον πάρει κανείς, είναι το δικό του εισιτήριο για τον δικό του παράδεισο. Αφήστε λοιπόν τις υποκρισίες.

 

Όποιος συμφωνεί με τον Κουφοντίνα, ας σηκώσει το χέρι. Νά μια αληθινά αλληλέγγυα πράξη που όμως δεν μπορεί να υλοποιηθεί γιατί ελλοχεύει ο αντιτρομοκρατικός νόμος. Αφού, λοιπόν, το μόνο που θα ήταν αληθινή συμπαράσταση δεν γίνεται, αφήστε τα υπόλοιπα γιατί καταντούν μια αηδία. 

Όποιος θέλει ας τον τιμήσει τόσο εν ζωή όσο και μετά θάνατον. Κι ας σταματήσει να κόπτεται για την "δημοκρατία μας" που δήθεν δεν εκδικείται. Εκδικείται η δημοκρατία, γιατί στην πραγματικότητα δεν είναι δημοκρατία αλλά ολιγαρχία. Και, μάλιστα, εκδικείται με τρόπο βάναυσο. Όχι τον Κουφοντίνα που έχει μαξιλάρι για να ακουμπήσει στην αιωνιότητα αλλά για τα χιλιάδες θύματα των νόμων που ψηφίζει αυτή η δημοκρατία των ολίγων και καλοβολεμένων υπουργών, βουλευτών και παρατρεχάμενων.

 

Αν έχετε κάτι ουσιαστικό να πείτε, αν συμφωνείτε μαζί του και δεν φοβάστε, μιλήστε. Αν όχι, φτάνει κι η "εκ του μακρόθεν συμπαράσταση" όπως κι η υποκρισία. Αφήστε τον Κουφοντίνα να γίνει ήρωας όπως εκείνος νομίζει ότι τού πρέπει. 

Αυτός που θα τον καταδικάσει ή θα τον δικαιώσει δεν είμαστε εμείς οι σύγχρονοί του, αλλά, η ιστορία. Κι όποιος δεν το καταλαβαίνει δεν ξέρει πού πατεί και πού πηγαίνει.

Μείωση του συντελεστή δόμησης

ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ 

"Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΠΟΛΗ" - Γ.ΤΣΙΡΙΔΗΣ

Προς

• τον δήμαρχο,
  
• τους δημοτικούς συμβούλους,
• τους κοινοτικούς συμβούλους
  
• τις υπηρεσίες (ειδικότερα: τεχνική υπηρεσία, πολεοδομία),
  
• τους αρμόδιους ειδικούς συνεργάτες δημάρχου

 

Κύριε Δήμαρχε,

Κυρίες και κύριοι σύμβουλοι και υπηρεσιακοί παράγοντες

Το Κερατσίνι κι η Δραπετσώνα έχουν σχεδόν σε όλη τους την έκταση συντελεστή δόμησης 2,6. Τα προηγούμενα χρόνια, χάρη κυρίως στον συντελεστή αυτό, αναπτύχθηκε η πόλη καθ' ύψος με "κέρδη" για τους ιδιοκτήτες γης από την αντιπαροχή ή την πώληση δομημένων χώρων. Το αποτέλεσμα βεβαίως ήταν η υποβάθμιση του περιβάλλοντος από την πυκνοκατοίκηση. Σήμερα οι συνθήκες έχουν αλλάξει και μπορεί να γίνει μια παρέμβαση στο σημαντικό αυτό ζήτημα.

Γνωρίζουμε όλοι, βέβαια, πως οι πολεοδομικές παρεμβάσεις στην πόλη πρέπει να είναι πολύπλευρες και ολιστικές αντιμετωπίζοντας τουλάχιστον τα εξής:

    -δίκτυα πεζοδρόμων με κατασκευές και διαπλατύνσεις
    -δίκτυα υποδομών
    -φυτεύσεις
    -καθορισμό χρήσεων (ήπιες, εμπορικές κλπ)
    -πλατείες, ελεύθερους χώρους ενοποίηση πρασίνου
    -συγκοινωνιακές ρυθμίσεις κτλ.

Ωστόσο δεν μπορεί να θέτουμε ως προϋπόθεση ενός βήματος την επίλυση όλων των άλλων γιατί έτσι δεν προχωράμε ποτέ σε τίποτε. Γι αυτό προχωρώ στην πρότασή μου για τον συντελεστή δόμησης γνωρίζοντας ότι το θέμα συμπλέκεται και με άλλα ζητήματα πολεοδομικά που πρέπει παράλληλα να ρυθμιστούν.

 

Οι σημερινές συνθήκες στην αγορά εργασίας και στην αγορά ακινήτων έχουν αλλάξει πολλά δεδομένα. Από το 2010-12 η ανέγερση νέων ακινήτων είναι σχεδόν μηδενική. Όλα αναθεωρούνται και νομίζω ότι είναι καιρός κι εμείς να αναθεωρήσουμε για την πόλη μας μερικά πράγματα. Ένα εξ αυτών, βασικό και προωθητικό άλλων αλλαγών, είναι ο συντελεστής δόμησης.

Προτείνω να καθορίσουμε συντελεστή δόμησης 1.8 αντί του 2.6 και μέγιστο ύψος τα 20 μέτρα. Δεν είναι μικρός συντελεστής και συνεχίζει να επιτρέπει κέρδη σημαντικά από την αντιπαροχή ή την πώληση νέων διαμερισμάτων, εφ' όσον η αγορά κινηθεί εκ νέου. Παράλληλα βοηθά ώστε η πόλη να αποκτήσει καλύτερη μορφή.

Παρακαλώ η εισήγηση αυτή, ως μια αρχική θέση για συζήτηση, να προωθηθεί στους ανωτέρω εμφανιζόμενους παραλήπτες και να τεθεί σαν θέμα δημοτικού ελέγχου σε κάποιο από τα προσεχή δημοτικά συμβούλια. Προηγουμένως θα ήθελα να υπάρξει μια απάντηση από την διοίκηση για τις σκέψεις της στο θέμα αυτό, της μείωσης του συντελεστή δόμησης.

Για την ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ

Γιώργος Τσιρίδης

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Παρακαλείται το γραφείο δημοτικού συμβουλίου να φροντίσει ώστε η επιστολή αυτή να φτάσει στους παραλήπτες που αναφέρονται εισαγωγικά.

Όποιος δεν μαθαίνει από τα λάθη του, τα ξαναζεί

237% ΤΟΥ Α.Ε.Π. ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ Η ΔΙΑΧΕΊΡΙΣΗ ΤΟΥ ΙΟΥ

ΑΠΌ ΤΗΝ ΠΑΓΚΌΣΜΙΑ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ

 

Γενέθλια της έναρξης της ελληνικής πανδημίας σήμερα με το πρώτο θύμα χαρακτηρισμένο ως θύμα του covid19.

Δύο εβδομάδες μετά ξεκίνησε το πρώτο λοκντάουν κι ακόμα σε αποκλεισμό είμαστε.

Στο μεταξύ, διαλύθηκε η οικονομία, ανέβηκε το χρέος, έπεσε το ΑΕΠ δραματικά, πέρασαν νόμοι αντιδημοκρατικοί κι αντεργατικοί και πτώχευσαν ιδιώτες κι επιχειρήσεις. Πίσω από τα νούμερα υπάρχουν άνθρωποι. Άλλοι καταστράφηκαν, άλλοι υποβαθμίστηκαν, άλλοι έχασαν το ενδιαφέρον τους για τη ζωή.

Δεν λέω το αναμενόμενο "κι άλλοι πέθαναν" γιατί, όσο μακάβριο κι αν ακούγεται, πάντα πεθαίνουν άνθρωποι, δεν περιμένουν τον covid19 για να το κάνουν. Οι θάνατοι μέσα στο 2020 ήταν περίπου όσοι και το 2019 και το 2018 κτλ, δεν έγινε καμία γενοκτονία.

 

Ελπίζουν τώρα στο εμβόλιο. Έτσι κι αλλιώς θα τελειώσει ο αποκλεισμός με το πλησίασμα του καλοκαιριού για να προλάβει η οικονομία να περισώσει ότι μπορεί από τον τουρισμό. Και τότε θα μετρήσουμε την πραγματική ζημιά που, δυστυχώς, θα είναι τεράστια. Όσα μάς έλεγαν ότι θα πεθαίναμε αν το 2010 χρεοκοπούσε η χώρα και βγαίναμε από το ευρώ, τα πάθαμε ήδη και με το παραπάνω.

Μετά από όλα αυτά, θα είναι εγκληματικό να αποφύγει κανείς να σκεφτεί, έστω και για μια στιγμή, μήπως ζήσαμε έναν αχρείαστο εφιάλτη. Μήπως οι Σουηδοί ήξεραν κάτι περισσότερο; Αντί να ενισχυθεί το ΕΣΥ για να αντιμετωπιστεί ο ιός σαν αυτό που ήταν, επικράτησε μια τρέλα ότι θα μάς λείψουν οι ΜΕΘ και για αυτό πρέπει να σταματήσουν τα πάντα, να σταματήσει η ζωή. Αντί να αναζητηθεί η καλύτερη δυνατή θεραπεία μέχρις ότου βρεθεί ένα ασφαλές εμβόλιο και δοθούν οδηγίες (όχι μέτρα) στις ευπαθείς ομάδες, προτιμήθηκε η μέθοδος πονάει χέρι κόψει χέρι.

 

Ο κόσμος ολόκληρος μπήκε σε ένα τούνελ, εκεί όπου τον έσπρωξε ο ΠΟΥ και όπου επικράτησε ο φόβος και ο πανικός. Οι πολιτικοί έτρεξαν κι αυτοί πίσω από τον πανικό του κόσμου που καλλιεργήθηκε από τους γιατρούς και τα ΜΜΕ. Στο τέλος ο πλανήτης, με λίγες εξαιρέσεις, βρέθηκε να βιώνει έναν πρωτοφανή αυτοαποκλεισμό.

 

Όποιος δεν μαθαίνει από τα λάθη του είναι καταδικασμένος να τα ξαναζήσει. Για αυτό, τώρα που πλησιάζει το τέλος της τρέλας που ζούμε, ας σκεφτούμε λίγο περισσότερο και λίγο καλύτερα. Να δούμε τι πάθαμε, να αναρωτηθούμε γιατί το πάθαμε και να βγάλουμε τα σωστά συμπεράσματα πώς δεν θα μας ξανασυμβεί. 

Ας σταματήσουμε τις απώλειες εδώ, γιατί τώρα που οι εξουσίες παντού στην Γη είδαν πόσο εύκολα διαχειρίσιμος είναι ο παγκόσμιος πληθυσμός δεν θα έχουν πρόβλημα να το επαναλάβουν.

Νέες κινητοποιήσεις για το θέμα των απορριμμάτων

Σε μια χτεσινή σύσκεψη των επικεφαλής των παρατάξεων, που συγκάλεσε ο δήμαρχος, συζητήθηκε το θέμα των απορριμμάτων και του σχεδιασμού της Περιφέρειας. Έγινε ενημέρωση κι ανταλλαγή απόψεων και όλοι κινήθηκαν στην κοινή γραμμή που έχει αποφασιστεί στο δημοτικό συμβούλιο. Συζητήθηκε το ενδεχόμενο νέων κινητοποιήσεων καθώς τα πράγματα στενεύουν. Η Περιφέρεια προχωρά σε αποφάσεις κι η κυβέρνηση νομοθετεί έτσι ώστε να βρεθούμε προ τετελεσμένων γεγονότων. Με τον κόσμο κλεισμένο στα σπίτια του εξυφαίνεται ένα σχέδιο κατά το οποίο το Σχιστό κι η Φυλή θα επωμιστούν όλο το σκουπίδι της Αττικής.

Την στιγμή αυτή ετοιμάζεται ένα κοινό κείμενο για να το προχωρήσουν οι παρατάξεις. Φιλοδοξία μας είναι να το αποδεχτούν και άλλες παρατάξεις των γειτονικών δήμων και εκείνων της περιοχής της Φυλής. Με πρόταση του Φίλιππου Καμπούρη θα ετοιμαστεί και μια προσφυγή στο ΣτΕ από τον Δήμο με δικές του δυνάμεις ή με πρόσληψη συνεργάτη αν δεν υπάρχει ευχέρεια. Η στιγμή είναι η πλέον κατάλληλη για να αντιδράσουμε. 

    Έχουμε πλέον πολύ πιθανό το ενδεχόμενο συνεχών εκλογών τα προσεχή χρόνια. Όταν ανοίξει κάποτε η κυκλοφορία κι επανέλθει η κανονικότητα (μέσα στο 2021) θα ακολουθήσουν εθνικές εκλογές (ίσως διπλές) μέσα στο 2021 ή το 2022 ενώ το 2023 θα γίνουν περιφερειακές και δημοτικές εκλογές και το 2024 ευρωεκλογές. Οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας θα αναγκαστούν να πάρουν θέση κι ένα ισχυρό κίνημα μπορεί να τις πιέσει προς κατευθύνσεις που συμφέρουν την πόλη (ή, έστω, την βλάπτουν λιγότερο). Είμαστε λοιπόν εν αναμονή κινητοποιήσεων που ο δήμαρχος πρότεινε κι όλοι αποδέχτηκαν να ξεκινήσουν στις 16 και 17 Μαρτίου με αποκλεισμό του Σχιστού. Ήδη έχουν γίνει δύο παρόμοιες κινήσεις στο πρόσφατο παρελθόν. Συνεχίζουμε. Το σημαντικό είναι να πάμε σε όλα με ομοφωνία.

05 Δον Χουάν Ηρακλείδης [Κεφ. 1γ]

Με την σημερινή τρίτη (εξ ου και το 1γ) συνέχεια ολοκληρώνεται το κεφάλαιο 1 (Αυγούστα).

Είχαμε μείνει στο σημείο όπου ξετυλίχτηκε το Σχέδιο του Ιάκωβου αλλά ακόμα δεν είχαν αναλυθεί πι λεπτομέρειές του. Η κουβέντα στην Αυγούστα συνεχίζεται κι ολοκληρώνεται

*******************

Η ευγενεστάτη κυρία Ρωξάνα (Λεπουσνεάνου)

Η προηγούμενη ανάρτηση είχε σταματήσει εδώ:

«Αντιστρέφει δηλαδή ο θείος μου αυτό που συνέβαινε ως τώρα. Εκείνοι πολεμούσαν και μας χρησιμοποιούσαν για να δυσκολεύουν τους Οθωμανούς» συνέχισε ο Διασσωρίνος.

«Δεν ξέρω αν μπορεί να πετύχει» είπε ο Φραγκίσκος «αλλά το σχέδιο αυτό λέει. Θα μεταχειριστούμε τους ξένους για να πετύχουμε τη δική μας επανάσταση. Ομολογώ ότι είναι ιδέα μεγαλοφυής κι ανατρεπτική. Αλλάζει την οπτική γωνία μέσα από την οποία βλέπαμε όλοι μας μέχρι τώρα το θέμα της επανάστασης!»

 .......

(Συνέχεια του Κεφ. 1) (γ)

«Η αλήθεια είναι» είπε ο Μητροφάνης «ότι όλες οι επιστολές προς ηγέτες αυτό έλεγαν. Παρακινούσαν για μάχες που θα χάριζαν ένδοξες νίκες στους βασιλιάδες και τον Πάπα. Το έθεταν σαν μια υπόθεση δικής τους δόξας από την οποία, απλά, θα επωφελούμασταν κι εμείς. Ωφέλειά μας θα ήταν να αναπνεύσουμε κάπως πιο ελεύθερα. Θα ήμασταν πάλι σκλάβοι σε ένα περιβάλλον χριστιανικής κυριαρχίας. Το βλέπουμε αυτό να συμβαίνει στην Κρήτη, στην Κύπρο και στο Ιόνιο. Το σχέδιο που συζητάμε, όμως, μιλάει για δημιουργία γραικικού κράτους. Για κράτος με την δικές του θρησκεία κι εθνική υπόσταση. Αυτά είναι καινούριες ιδέες. Η σκέψη του Ιάκωβου προχωρά πολύ πιο μπροστά από όλα όσα έχουν γίνει μέχρι σήμερα. Κι είναι αρκετά έξυπνη.»

«Αυτό θα κινούσε με ενθουσιασμό πάλι τους Έλληνες και τους Αλβανούς. Θα ξυπνούσε και θα έβαζε στον αγώνα και τους Βλάχους και τους Βούλγαρους και τους Σέρβους» είπε ο Παλαιολόγος.

«Θα γινόταν αγώνας των λαών της χερσονήσου κατά του Οθωμανού. Η επέμβαση θα έπαιρνε χαρακτήρα εθνικής απελευθέρωσης» επισήμανε ο Ιάκωβος.

«Οι Μανιάτες κι οι Χιμαριώτες θα δέχονταν πρόθυμα μια τέτοια προοπτική. Όλοι θα προσχωρούσαν στο Σχέδιο.» είπε ο Μορμόρης που τούς ήξερε καλά.

«Αγαπητοί φίλοι» είπε ο Ιάκωβος παίρνοντας ξανά τον λόγο. «Η συζήτησή μας είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Η σωστή ανάλυση των δεδομένων θα είναι το δικό μας πλεονέκτημα. Στα εκατό χρόνια από την πτώση της Πόλης το γένος μας, έχει θρηνήσει χιλιάδες θύματα. Δεν θα οργανώσουμε άλλη μιαν επανάσταση χωρίς αύριο.»

Τον ακούγαμε με προσοχή και περιμέναμε να δούμε που θα καταλήξει.

«Δεν θα στηριχτούμε στην επίκληση θεϊκής βοήθειας ή στην ελεημοσύνη των ξένων. Δεν ζητάμε την ελευθερία μας χάρισμα. Γι αυτό και δεν αναζητάμε ούτε στήριξη από ξένους ούτε αρχηγό έξω από εμάς!»

Σταμάτησε για λίγο και μας κοίταξε.

«Το Σχέδιο που προτείνω ξέρω πως έχει κενά, θέλει συμπληρώσεις. Ξέρω ακόμη ότι εξαρτάται από τις επερχόμενες εξελίξεις. Κανείς δεν ξέρει ποια μέρα θα ξημερώσει αύριο. Τι πόλεμοι θα γίνουν, ποιοι θα είναι οι νικητές. Δεν ξέρουμε τίποτε για το μέλλον. Επομένως η τύχη θα αποφασίσει για πολλά. Χρειάζεται, λοιπόν, κι η θεϊκή συνεισφορά κι η τύχη. Όμως το "Σχέδιό" μας αποβλέπει πρώτα στην αξιοποίηση των δυνάμεων της Γραικίας και στον καταλυτικό δικό μας ρόλο. Η πίστη κι η αφοσίωσή μας στον στόχο θα φέρει και την επιτυχία μας!»

Είχε φτάσει στο κρίσιμο σημείο. Καλά τα σχέδια και τα προγράμματα αλλά εκείνο που προείχε ήταν η ψυχή. Αυτό ήταν που ήθελε να κερδίσει ο Ιάκωβος, την ψυχή τους. Όταν θα γύριζαν στους τόπους τους να ήταν μαγεμένοι από το δικό του όραμα. Να το έκαναν δικό τους.

«Κι έτσι γίνεται σαφές το κριτήριο με το οποίο έκανες τις προσκλήσεις σε όλους εμάς» είπε ο Καλλέργης. «Θεωρώ πως έκανες το σωστό!»

Ο Ιάκωβος ικανοποιήθηκε από την επιδοκιμασία του Καλλέργη και συνέχισε.

«Σας γνωρίζω όλους πολύ καλά. Ξέρω ότι εσείς είστε οι άνθρωποι που θα μπορούσα να εμπιστευτώ. Δεν είναι λίγο αυτό που σας ζητάω» είπε με μεγάλη σοβαρότητα.

«Είμαστε εδώ Ιάκωβε» τού είπε αυθόρμητα η Ελένη, «κι είμαστε μαζί σου!

«Προχώρησε, λοιπόν, πες την πρότασή σου» τού είπε ο Ανδρέας. «Έχουμε καταλάβει τι θέλεις κι ανυπομονούμε να σε ακούσουμε να μάς το ζητάς.»

Ο Ιάκωβος στάθηκε όρθιος και ανέπτυξε αυτό που είχε ήδη ονομάσει Σχέδιό του.

«Αγαπητοί φίλες και φίλοι, θα σας ζητήσω να μπείτε όλοι σε μια ένωση με τους σκοπούς που περιγράψαμε. Πιστεύω ότι πρέπει να συστήσουμε μια μυστική οργάνωση, να την λέμε “Αδελφότητα για την Ελευθερία”. Θα την αποτελούμε εμείς που είμαστε εδώ σήμερα και όσοι άλλοι χρειαστεί να εισέλθουν σε αυτήν στο μέλλον.»

Η πρόταση είχε γίνει. Δεν φαινόταν να υπάρχει αντίρρηση ωστόσο όλοι θα έπρεπε να εκφραστούν ελεύθερα. Ως τότε όμως ο Ιάκωβος είχε και κάποια άλλα σημαντικά πράγματα να πει.

«Χρειαζόμαστε ένα Καταστατικό. Έναν κανονισμό που να προβλέπει πως μπαίνει κανείς στην Αδελφότητα και σε τι ορκίζεται. Έτσι θα είμαστε οργάνωση.»

Τον άκουγαν δείχνοντας την συμφωνία τους με όσα τούς έλεγε. Εκείνος συνέχισε.

«Χρειαζόμαστε ένα σχέδιο δράσης για τα χρόνια που θα έρθουν. Πρέπει να προβλέψουμε και να επηρεάσουμε τις εξελίξεις αντί να τις μαθαίνουμε παθητικά κι εκ των υστέρων. Πρέπει να ετοιμάσουμε την ρωμαίικη εξέγερση με επιτόπου επαφές με όσους Ρωμιούς έχουν δύναμη. Να καταγράψουμε ανθρώπους, να δούμε οπλαρχηγούς, δημογέροντες, εμπόρους. καπετάνιους. Πρέπει να μυήσουμε με όλους όσοι μπορούν να βοηθήσουν. Αυτά για το ρωμαίικο.»

Τον είδα που τα μάτια του πετούσαν φωτιές. Πρέπει να τα είχε σκεφτεί άπειρες φορές αυτά που έλεγε.

«Πρέπει να ανάψουμε και το φιτίλι στις πρωτεύουσες της δύσης για μια νέα σταυροφορία. Πρέπει να αποκτήσουμε πρόσβαση σε όλες τις αυλές. Μπορούμε να μάθουμε τα δυνατά κι αδύνατα σημεία των βασιλιάδων και των πριγκίπων. Τα ίδια για τον Σουλτάνο και την οθωμανική διοίκηση. Πρέπει να ξέρουμε τους φόβους και τις φιλοδοξίες του για να μετρήσουμε καλά που θα χτυπήσουμε. Γνωρίζοντας για κάθε ηγεμόνα θα μπορέσουμε να στριμώξουμε τους Ενετούς, τον Πάπα ή άλλες χώρες. Σημασία έχει να είμαστε οι καλύτερα πληροφορημένοι άνθρωποι στον κόσμο. Τότε θα έχουμε αποκτήσει ένα χρήσιμο και πραγματικά σπουδαίο πλεονέκτημα!»

Ξετύλιγε το Σχέδιό του και μάς τόνιζε το καθήκον μας.

«Όλα πρέπει να σχεδιαστούν με τον δικό μας τρόπο, για το συμφέρον πατρίδας. Η δύστυχη Ελλάς των ραγιάδων και των τσακισμένων ανθρώπων, μάς έχει ανάγκη. Μπορούμε να τής δώσουμε αυτό που μας ζητά!»

Συνέχισε να εξηγεί με λεπτομέρειες πως θα γίνονταν όλα αυτά. Μιλούσε ακούραστα. Όση ώρα τον άκουγαν κανείς δεν σκέφτηκε να τον διακόψει ή και να κουνηθεί από την θέση του. Ρουφούσαν τα λόγια του και ήταν φανερός ο ανυπόκριτος ενθουσιασμός τους.

«Ιάκωβε, το "Σχέδιο" μοιάζει ονειρικό» είπε ο Ιουστίνος συγκινημένος. «Συμφωνώ μαζί σου και θα σε ακολουθήσω ως το τέλος!»

Πετάχτηκε τότε με τη σειρά του ενθουσιασμένος επίσης και όρθιος ο Καλλέργης

«Εγώ, πάντως, αποδέχομαι την συμμετοχή μου στην "Αδελφότητα για την Ελευθερία". Είμαι έτοιμος, Ιάκωβε, τώρα αμέσως να ορκιστώ στα ιδανικά που ακούστηκαν εδώ!»

«Αποδέχομαι κι εγώ και νιώθω βαθιά συγκινημένη» πετάχτηκε η Ελένη. Στεκόταν όρθια για να τονίσει περισσότερο τα λόγια της. «Αποδέχομαι αυτό που θα δίνει νόημα στη ζωή μου από εδώ και πέρα.»

Σηκώθηκαν όλοι από τα καθίσματα. Συμφωνούσαν κι έδειχναν ενθουσιασμένοι. Φωνές με «αποδέχομαι» ακούγονταν. Χέρια υψώνονταν ψηλά σαν μια επίκληση σε έναν αόρατο θεό της Ελλάδας. Κυριαρχούσαν χαμόγελα και μια μικρή ανησυχία για το καινούριο που έμπαινε στη ζωή μας. Ήταν μια στιγμή που όλοι την νιώθαμε σαν ιστορική. Κανείς δεν γνώριζε ποια θα ήταν η εξέλιξη, όλοι όμως πίστευαν πως δεν ήταν ένα απλό πυροτέχνημα. Πρόσεξα ένα διακριτικό δάκρυ στις άκρες των ματιών του φίλου μου Ηρακλείδη.

Το πιο σημαντικό κι ολοφάνερο, δεν θα καταγραφόταν στα πρακτικά. Θα έγραφα ότι ξεκινήσαμε αυτή τη μέρα σε αυτόν τον τόπο. Τα συναισθήματα, όμως, που μάς κατέκλυζαν δεν χωρούσαν σε κανένα χαρτί. Η Αδελφότητα που πρότεινε ο Ιάκωβος και ο μεγαλεπήβολος στόχος της, γέμιζε τα στήθη μας με περηφάνια. Ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία που έλειπε από τη ζωή όλων μας. Στο μακρινό Άουγκσμπουργκ, μια δωδεκάδα Ελλήνων δημιουργούσε εξ αρχής έναν χώρο ελευθερίας. Ήταν διάχυτη η διάθεση για προσφορά, για ψυχική ανάταση αλλά και για δημιουργική φαντασία.

Ίσως να ήμασταν για τα σίδερα, έτσι που πιστεύαμε στο ακατόρθωτο, ήμασταν όμως ευτυχείς που ζήσαμε αυτή τη μέρα. Δεν ονειρευόμασταν έστω κι αν ονειροβατούσαμε. Ο μύχιος πόθος για μια ελεύθερη Ελλάδα θα μετατρεπόταν από σήμερα σε δικό μας στόχο ζωής. Μια μυστική οργάνωση θα μπορούσε να κινητοποιήσει δυνάμεις και να τις συντονίσει σωστά. Δεν θα επαναλαμβάναμε τα ίδια λάθη. Δεν θα κατέληγε η προσπάθεια για ακόμη μια φορά σε αποτυχία και σε νέο λουτρό ελληνικού αίματος. Το Σχέδιο του Ιάκωβου δεν είχε στήριξη από τους παντοδύναμους μονάρχες, αλλά, ούτε κι εξάρτηση από αυτούς. Η Αδελφότητα για την Ελευθερία θα ήταν μια αποκλειστικά ρωμαίικη, ελληνική υπόθεση. Φτιάχναμε μια καινούρια εθνική εκκλησία πιστών που έθεταν στόχο ζωής την ελευθερία της πατρίδας. Αυτό ήταν κάτι εντελώς καινούριο. Ήταν εντελώς διαφορετικό από τις τις σχεδιασμένες σε ξένα επιτελεία φωνές για εξέγερση.

«Με συγκινεί η αποδοχή σας!» είπε ο Ιάκωβος.

Το βουητό των συζητήσεων ανά δύο και ανά τρεις, με τον διάχυτο ενθουσιασμό δεν έλεγε να σταματήσει. Εμπόδιζε όμως τη συνέχιση της συνεδρίασης. Ο Ιάκωβος, αναγκάστηκε, ως οικοδεσπότης, να επιβάλει την τάξη.

«Αδελφές και αδελφοί» είπε υψώνοντας τον τόνο της φωνής του. «Πρέπει να συνεχίσουμε την συνεδρίασή μας. Έχουμε πολλά θέματα να θέσουμε ακόμη.»

«Έχει δίκιο ο Ιάκωβος. Παρακαλώ, κάν'τε λίγη ησυχία» συνηγόρησε κι ο Ιουστίνος που κάλυψε τις ομιλίες και τους θορύβους με μια στεντόρεια φωνή.

Κάθισαν όλοι. Έγνεψαν ότι ήταν έτοιμοι.

«Θα πάρουμε τον λόγο όλοι για να εκθέσουμε τις πρώτες απόψεις μας» είπε ο Ιάκωβος. «Μετά θα ήθελα να προχωρήσουμε σε πιο πρακτικά θέματα.»

Η συζήτηση συνεχίστηκε για αρκετή ώρα με ανάλυση όσων είχαν συζητηθεί. Έγινε μια ενδελεχής διερεύνηση όλων των δυνατοτήτων που υπήρχαν. Κρατούσα τα πρακτικά και σημείωνα τις απόψεις όλων. Ο καθένας έβλεπε το θέμα από την δική του οπτική γωνιά.

Ο Μητροφάνης είπε πως υπήρχαν περιθώρια για μια μυστική οργάνωση να πετύχει. Ο κόσμος του 16^ου αιώνα ήταν γεμάτος φεουδάρχες και τοπάρχες με πολύ ισχυρές εξουσίες. Οι αυτοκράτορες συγκέντρωναν τεράστιες δυνάμεις στα χέρια τους όταν οργάνωναν στρατούς. Στους τοπικούς άρχοντες όμως είχαν μικρές δυνατότητες επιβολής της θέλησής τους. Έτσι, θα είχαμε περιθώρια ελιγμών. Οι κεντρικές εξουσίες ήταν σκληρές και προχωρούσαν σε αιματοχυσίες όταν κινδύνευαν. Γι αυτό η Αδελφότητα έπρεπε να είναι προσεκτική.

Ο Παλαιολόγος τόνισε την ανάγκη να διαδοθούν οι ιδέες της ελευθερίας. Ήταν δύσκολο να εγείρεις λαούς στο όνομα του γένους ή του έθνους, σε ένα κόσμο χωρίς γνώση και πληροφόρηση. Ο λαός ήταν βυθισμένος στην αγραμματοσύνη.

«Γράφονται όλο και περισσότερα βιβλία. Η τυπογραφία γίνεται μέρος της ζωής μας. Πρέπει κι εμείς να γράψουμε για να ανεβάσουμε το επίπεδο αυτών που θα αποτελέσουν την ψυχή της εξέγερσης. Χρειαζόμαστε τραγούδια κι έπη που να δίνουν ελπίδα και κουράγιο στους ραγιάδες» είπε.

Ο Φραγκίσκος ανέλυσε για προβλήματα της διεθνούς πολιτικής. «Η ιδέα της αναγέννησης του ελληνισμού θα δημιουργούσε θρησκευτικές επιπλοκές» είπε. Καθολικοί και Ορθόδοξοι θα δυσανασχετούσαν. Το ίδιο κι οι Μουσουλμάνοι» είπε. Θα έμπαινε σφήνα στον ανταγωνισμό Ενετών-Τούρκων και θα προβλημάτιζε τις βασιλικές αυλές.

«Η απελευθέρωση εδαφών με βάση τις εθνότητες θα απειλήσει τη συνοχή των πολυεθνικών αυτοκρατοριών. Όχι μόνο η Οθωμανική αλλά κι η Γερμανική αυτοκρατορία θα αντιδράσουν» είπε ο Φραγκίσκος.

Ο Διασσωρίνος έθιξε ένα πρόβλημα που έμπαινε στους αριστοκρατικούς ευρωπαϊκούς κύκλους. Ο φιλελληνισμός τους αφορούσε την αρχαιότητα μόνο. Μια νέα ελληνική κρατική οντότητα θα ήταν πιθανό να αναβιώσει στην πράξη τον αρχαίο πολιτισμό. Θα έθετε έτσι εκ νέου σε κίνδυνο τα θεμέλια της μονοθεϊστικής παράδοσης. Πάνω σε αυτήν, όμως, είχε κτιστεί και με την οποία πορευόταν για χίλια χρόνια η Ευρώπη, είτε η χριστιανική είτε η μουσουλμανική.

«Μεταξύ τους οι οπαδοί των μονοθεϊστικών θρησκειών έχουν έναν αλληλοσεβασμό» είπε ο Διασσωρίνος. «Όλοι στον ίδιο θεό πιστεύουν. Τις εθνικές θρησκείες τις λένε αιρετικές και διαβολικές. Θα είναι αρνητικοί απέναντί μας.»

«Μα δεν θα αμφισβητήσουμε την χριστιανικότητα της Ρωμανίας» είπε η Ελένη Παππά. «Ίσως μάς πουν αιρετικούς, όμως, θα μας αποδεχτούν.»

«Ακριβώς αυτό θέλω να τονίσω» είπε ο Διασσωρίνος. «Παρ’ όλο που θαυμάζω την αρχαία Ελλάδα, το πνεύμα της και την θρησκεία της, ωστόσο κινδυνεύουμε να κατηγορηθούμε για αιρετικοί γι αυτό πρέπει να είμαστε προσεκτικοί.»

«Συμφωνώ. Η επίκληση του παρελθόντος δεν πρέπει να συνδεθεί με την εθνική θρησκεία. Αυτό θα φοβίσει δύση κι ανατολή. Θα μας κυνηγήσουν» είπε ο Ιουστίνος.

«Όλα πρέπει να μελετηθούν. Θα βρούμε λύσεις που να μην αντιφάσκουν και να είναι εφαρμόσιμες» είπε ο Ιάκωβος.

Έτσι συνεχίστηκε κι ολοκληρώθηκε η πρώτη μέρα. Τελειώσαμε με μια σπονδή από οίνο. Υπήρχε έντονη αίσθηση σε όλους μας ότι κάτι πραγματικά ιστορικό είχε συμβεί στην Αυγούστα. Η Αδελφότητα είχε ιδρυθεί. Είχαμε αισιοδοξία κι ιδέες, χαρά κι ευθύνη. Σύντομα θα προχωρούσαμε και στις λεπτομέρειες της συμφωνίας που κλεινόταν μεταξύ μας. Γνωρίζαμε ότι θα επρόκειτο για συμφωνία αίματος και θυσίας. Η υπόθεσή μας έμπλεκε σε σπουδαία γεωπολιτικά συμφέροντα. Θα βρίσκαμε πολλές δυσκολίες, όμως, είμασταν όλοι έτοιμοι να αναλάβουμε τα προσωπικά κόστη. Δεν ήταν απλά. Μπορεί να απαιτούσαν ακόμα και την ίδια τη ζωή μας.

Οι επόμενες μέρες περιείχαν γόνιμες συνεδριάσεις. Αρχικά συμφωνήσαμε όλοι στις βασικές αρχές της μυστικής οργάνωσης «Αδελφότητα για την Ελευθερία». Φτιάξαμε ένα είδος Καταστατικού. Η εταιρεία αυτή θα ήταν κλειστή. Για την εισδοχή μέλους θα τηρούνταν προφυλάξεις και θα συνέτρεχαν αυστηρές προϋποθέσεις. Εμείς οι δώδεκα είμασταν τα πρώτα ιδρυτικά μέλη. Βρήκαμε ένα τελετουργικό που θα τηρείτο για την εισδοχή των νέων μελών. Συμφωνήσαμε και σε έναν όρκο πίστης στον σκοπό μας.

Στη συνέχεια ασχοληθήκαμε να καταστρώσουμε ένα σχέδιο δράσης όλων μας για τα επόμενα χρόνια. Ήταν ένα ευέλικτο σχέδιο που χωρούσε πολλές προσαρμογές ανάλογα με τις καταστάσεις. Έπρεπε να διεισδύσουμε στα διάφορα κέντρα αποφάσεων. Κωνσταντινούπολη, Ρώμη, Μαδρίτη, Βενετία, Παρίσι, Αυγούστα και Βιέννη ήταν οι στόχοι μας. Έπρεπε να ενθαρρύνουμε κινήσεις εναντίον των Οθωμανών από όλες τις πλευρές. Πιθανή κίνηση από τη δύση ή τον νότο θα μπορούσε να γίνει με τη βοήθεια της Βενετίας και της Ισπανίας. Μια άλλη κίνηση από τον βορά θα μπορούσε να γίνει στη Μολδαβία ή την Βλαχία. Θα μπορούσε, μάλιστα, να υποστηριχτεί είτε από την Πολωνία είτε από την Αυτοκρατορία του Καρόλου. Σημειώναμε αναλυτικά τις δυνατότητες που είχε ο καθένας να δράσει στον χώρο όπου ζούσε. Εγώ κατέγραφα τα πάντα στα πρακτικά. Απολάμβανα να ακούω διεισδυτικές σκέψεις και να νιώθω τον διάχυτο σχεδόν εφηβικό ενθουσιασμό.

Έβλεπα πως η επιλογή των προσώπων ήταν απόλυτα επιτυχημένη. Ήταν όλοι κι όλες πατριώτες έτοιμοι να δώσουν τα πάντα προκειμένου να εξυπηρετήσουν το φιλόδοξο σχέδιο. Τος ενέπνεε η υπόθεση της δημιουργίας ελληνικού κράτους μετά από εκατό χρόνια σκλαβιάς. Είχαν περάσει εκατόν δύο χρόνια από την πτώση της Κωνσταντινούπολης. στον Μωάμεθ. Είχαν περάσει ενενήντα τέσσερα χρόνια από την πτώση της Τραπεζούντας. Τότε συνέβη η ολοσχερής κατάσβεση κάθε ελληνικής κρατικής οντότητας από την οικουμένη. Για χιλιάδες χρόνια το γένος των Γραικών διέθετε μια ή πολλές κρατικές οντότητες. Υπήρχαν, είτε σαν αρχαίες ελληνικές πόλεις, είτε με τη μορφή της χριστιανικής ρωμιοσύνης. Τα τελευταία εκατό χρόνια, όμως, η σκλαβιά στον Οθωμανό και τον Ενετό σκέπαζε τον ελληνισμό. Η Αδελφότητα θα επεδίωκε την επανένταξη της Ελλάδας στον χάρτη των εθνών.

«Αγαπητέ Κόμη, όλοι στη Σουτσεάβα⁽ⁱ⁾ σε γνωρίζουν για ξάδελφό μου. Θα με επισκεφτείς, λοιπόν, στη Μολδαβία για να γνωρίσεις καλύτερα κι εσύ τον τόπο;» ρώτησε τον Ιάκωβο σε κάποια στιγμή η Αλεξάνδρα

«Έχεις κάποιο σχέδιο στο μυαλό σου Αλεξάνδρα;» την ρώτησε εκείνος με ενδιαφέρον.

«Η Μολδαβία μας ενδιαφέρει. Βρίσκεται στα βόρεια σύνορα των Οθωμανών. Επομένως θα έρθω, βεβαιότατα» τής είπε ο Ηρακλείδης. «Ίσως όχι άμεσα αλλά θα έρθω!»

«Σού λείπουν, αγαπητή Αλεξάνδρα, απεγνωσμένα οι συγγενείς;» τής είπε η Ελένη αστειευόμενη

«Μού λείπουν τόσο πολύ, όσο επίσης απεγνωσμένα χρειάζεται κι ο αγαπητός μας Ιάκωβος ένα δικό του κράτος. Η Μολδαβία είναι στον βορά. Εκεί θα θέλει να έχει μια καλή βάση για να κάνει την κίνηση που συζητήσαμε. Ας έρθει να δει με τα ίδια του τα μάτια πώς είναι η κατάσταση εκεί» τής απάντησε η Αλεξάνδρα.

«Θα σε επισκεφτώ, οπωσδήποτε ξαδέλφη Ρωξάνδρα» είπε χαμογελώντας ο Ιάκωβος. «Να είσαι βέβαιη.»

«Στη Ρώμη ποια είναι η κατάσταση;» ρώτησε ο Παλαιολόγος. Απευθυνόταν κυρίως στον Φραγκίσκο.

«Γίνονται σκέψεις για κάποια αντιτουρκική συμμαχία;»

«Ο Πάπας έχει απογοητευτεί από την έλλειψη συνεννόησης ανάμεσα στα χριστιανικά κράτη» είπε ο Φραγκίσκος. «Η Βενετία συμμάχησε με τους Τούρκους μετά την Πρέβεζα γιατί φοβάται τα χειρότερα! Οι Γάλλοι ενδιαφέρονται να κερδίζουν συνομολογήσεις από την Υψηλή Πύλη. Κάνουν συμφωνίες με τον Σουλτάνο. Ο Κάρολος δείχνει όχι μόνο απογοητευμένος αλλά κι ανίκανος να καταστείλει τους προτεστάντες! Είναι δύσκολο να ξαναπάρει ο Πάπας πρωτοβουλία για αντιτουρκική συμμαχία.»

«Ο χρόνος είναι με το μέρος μας» είπε ο Μητροφάνης. «Αρκεί να μεθοδεύσουμε τα πράγματα ακόμη και στη Ρώμη.»

«Δεν είναι εύκολο αλλά θα το παλέψουμε» συμφώνησε ο Φραγκίσκος.

«Πού αλλού έχουμε προσβάσεις;» ρώτησε ο Ιάκωβος.

«Στην Πόλη θα έχουμε σημαντική παρέμβαση όταν θα χρειαστεί» βεβαίωσε η Ελένη.

«Πρέπει να βάλουμε στην Αδελφότητα τον Πατριάρχη Διονύσιο⁽ⁱⁱ⁾» είπε ο Μητροφάνης.

«Υπάρχει αυτή η δυνατότητα;» ρώτησε ο Ιάκωβος.

«Συμφωνώ απόλυτα» είπε η Ελένη. «Σας διαβεβαιώνω ότι είναι λόγιος και εραστής των γραμμάτων. Είναι πρώτα φλογερός πατριώτης και κατόπιν Χριστιανός. Ξέρω πως αυτό ακούγεται απίστευτο, όμως, ο Διονύσιος είναι φωτεινό μυαλό. Νιώθει έντονα ότι είναι περισσότερο Έλληνας παρά Ρωμιός! Γνωρίζετε τον Μητροφάνη, είναι φίλος του Πατριάρχη. Έχουν τις ίδιες ακριβώς απόψεις και μοιράζονται τον ίδιο πόθο για την ελευθερία του γένους!»

Γνώριζα τις αντιρρήσεις που είχαν πολλοί για τον ρόλο της εκκλησίας σε τέτοια θέματα. Ξαφνιάστηκα που για τον Πατριάρχη κανείς δεν έφερε αντίρρηση. Μάλιστα, ο ίδιος ο Ιάκωβος ξεκαθάρισε αμέσως ότι θα ήθελε τον Διονύσιο μέλος της οργάνωσης.

«Είμαστε ακόμη πολύ λίγοι» είπε ο Ιάκωβος. «Είναι συνειδητή μας απόφαση να βλέπουμε με μεγάλη φειδώ την εισδοχή νέων μελών. Ειδικά όμως για τον Πατριάρχη Διονύσιο, αν θα το δεχτεί, η είσοδός του στην Αδελφότητά μας νομίζω ότι θα είναι ευλογία.»

«Τον γνωρίζουμε όλοι» είπε ο Φραγκίσκος «κι έχουμε άριστη γνώμη.»

«Είναι περιττό να σας μιλήσω γι αυτόν» είπε ο Μητροφάνης. «Θα σας πω μόνο τούτο. Όταν μάθει τι έζησα αυτές τις μέρες εδώ στην Αυγούστα, θα πέσει σε κατάθλιψη!»

Δεν χρειάζονταν περισσότερα εγκώμια. Οι σαφείς επιδοκιμασίες όλων ήταν εύγλωττες. Ο Διονύσιος διέφερε από όλους τους προηγούμενους Πατριάρχες. Ήταν λόγιος και λάτρης των γραμμάτων. Είχε επιφέρει σημαντικές αλλαγές στο Πατριαρχείο και στον τρόπο που αυτό έβλεπε το μέλλον των ραγιάδων. Σχολεία ιδρύονταν και βιβλία άρχισαν να εκδίδονται με φροντίδα του Πατριάρχη. Η μόρφωση των παιδιών των Ρωμιών ήταν ένα ουσιαστικό βήμα για να αποκτήσουν ελευθερόφρονη συνείδηση. Θα μπορούσε έτσι να ανάψει μέσα τους ο πόθος της ανεξαρτησίας. Ο νέος Πατριάρχης το είχε αντιληφθεί. Προσπαθούσε να διορθώσει τη χρόνια έλλειψη του γένους στον τομέα αυτό.

«Επομένως ο Διονύσιος γίνεται το δέκατο-τρίτο μέλος της Αδελφότητάς μας. Ο Μητροφάνης θα τον ορκίσει και θα τον μυήσει στο Σχέδιο» είπε ο Ιάκωβος.

«Να είστε βέβαιοι ότι θα ορκιστεί με χαρά. Επίσης να ξέρετε ότι θα τιμήσει τον λόγο του ακόμα και με προσωπική του θυσία αν χρειαστεί» είπε ο Μητροφάνης. Έδειχνε ενθουσιασμένος με την υποδοχή της πρότασής του.

«Να τού μεταφέρεις τις ευχές και την εκτίμηση όλων μας!» τού είπαν.

Έγιναν συζητήσεις και καταρτίστηκαν πολλά μικρά σχέδια. Όλα μαζί θα έβαζαν το μεγάλο Σχέδιο σε εφαρμογή. Δεν ήταν εύκολο να ξεκινήσεις μιαν επανάσταση. Έπρεπε να την σχεδιάσουμε εκ του μηδενός και να την φέρουμε σε πέρας. Έμοιαζε κατ' αρχάς ακατόρθωτο, νιώθαμε, όμως, πως άξιζε τον κόπο. Φτιάχτηκε και εγκρίθηκε μετά από συζήτηση ένα Καταστατικό κατάλληλο για συνωμοτική δράση. Αυτό σήμαινε ότι εξ ορισμού φτιάχναμε μια παράνομη οργάνωση που θα δρούσε κρυφά. Ξέραμε ότι οι εξουσίες θα ήταν απέναντί μας καθώς τους ένοιαζε η διατήρηση των κεκτημένων του. Με τις αλλαγές που επιδιώκαμε γινόμασταν εκ των πραγμάτων επικίνδυνοι.

Καταγράφτηκαν διάφορα σχέδια πιθανών επεμβάσεων στην οθωμανική επικράτεια. Πρόβλεπαν δράσεις από τον βορά, τον νότο ή από δυσμάς, που ονομάστηκαν “αντιπερισπασμοί”. Τέθηκαν οι επιμέρους στόχοι για δράση στα κέντρα λήψης των αποφάσεων, στις έδρες των μοναρχών. Αυτοί εξουσίαζαν την Ευρώπη. Έπρεπε να βρεθούμε κοντά στις αυλές τους. Από εκεί μόνο θα είχαμε άμεση πρόσβαση στις πληροφορίες και τα γεγονότα. Ξέραμε για τα φοβερά στεγανά που υπήρχαν σε όλες τις κυβερνήσεις στα θέματα εξωτερικής πολιτικής. Γνωρίζαμε επίσης πολύ καλά και το πόσο ασταθείς παράγοντες ήταν οι απόλυτες μοναρχίες. Ένας βασιλιάς μπορούσε να κηρύξει πόλεμο για οποιονδήποτε λόγο. Αρκούσε απλά να τον έκρινε αποκλειστικά και μόνο εκείνος σαν σπουδαίο. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον σχεδιάσαμε τον συντονισμό μας ώστε οι επιρροές μας να ενισχυθούν και να επεκταθούν.

Καταγράφτηκαν και σχεδιάστηκαν κι άλλες ενέργειες που θα γίνονταν σε διάφορα μέρη. Στην Κρήτη, στα Ιόνια νησιά, στην Πελοπόννησο, στα χωριά της Πίνδου, στη Μάνη κι αλλού. Κάποιοι οπλαρχηγοί έπρεπε να μυηθούν στους σκοπούς μας και να γίνουν μέλη της Αδελφότητας. Μόνο έτσι θα μπορούσαν να κινηθούν κατ’ εντολή δική μας κι όχι κατά τα συμφέροντα τρίτων την κατάλληλη στιγμή. Όλα αυτά έπρεπε να οργανωθούν στις λεπτομέρειές τους. Δεν διστάσαμε να αφιερώσουμε ώρες πολλές. Στύψαμε τα μυαλά μας ώστε να βγάλουμε σωστά και χρήσιμα συμπεράσματα. Εκείνες τις μέρες στο μικρό παλάτι του Ιάκωβου στην Αυγούστα μας περίμενε πολλή και σκληρή δουλειά. Κυριαρχούσε ένας πατριωτισμός κι ένας ενθουσιασμός που σκέπαζε τα πάντα. Μας ξεκούραζε ως δια μαγείας. Ήταν ένας πυρετός που μας είχε καταλάβει και που έμοιαζε να δίνει ένα καινούριο νόημα στη ζωή μας.

===

***************

Είναι άραγε η ιστορία μια μοίρα γραμμένη κι εμείς απλά ακολουθούμε τις από πριν χαραγμένες γραμμές της;

Διανύουμε δρόμους έτοιμους από πάντα, βουτηγμένοι στην αυταπάτη ότι εμείς τάχα τους ανοίγουμε; Υπάρχει μοίρα;

Όποιος πιστεύει στο πεπρωμένο μπορεί να ακολουθήσει δύο δρόμους. Ο ένας είναι να βυθιστεί στην αδράνεια. Αφού τα πράγματα κυλούν έτσι κι αλλιώς χωρίς να είναι απαραίτητη η δική του συμμετοχή. Ο άλλος είναι ο δρόμος που χάραξε ο Ιάκωβος και που, πίσω του, συνταχτήκαμε κι εμείς.

Είναι ο δρόμος στον οποίο τίποτε δεν είναι αδύνατο. Ό,τι κι αν σκεφτείς, ό,τι κι αν επιδιώξεις είναι πεπρωμένο σου να πραγματοποιηθεί. Τότε η μοίρα γίνεται κινητήριος μοχλός για να αλλάξεις την ιστορία.

Ο Ιάκωβος μάς έβαλε σε αυτόν τον δρόμο πεπεισμένος ότι ήταν γραφτό να δώσει στην Γραικία μια θέση στον κόσμο. Δεν ήταν βέβαιος αν αυτός θα ήταν ο ελευθερωτής, αν θα ζούσε ή αν θα είχε πεθάνει ως τότε. Ήταν βέβαιος ότι αυτός έπρεπε να χαράξει σαν καπετάνιος την πορεία. Το πλοίο των ελπίδων θα έβρισκε κάποτε το λιμάνι. Όλοι εμείς οι υπόλοιποι ήμασταν οι συνεπιβάτες, το πλήρωμά του. Δεν μας είχε επιλέξει από λίστες. Ήμασταν οι φίλοι που είχε κάνει στη ζωή του, στο ταξίδι του από τον Εύξεινο Πόντο μέχρι την Αυγούστα. Ένα ταξίδι που το είχαμε κάνει μαζί. Θα το κατέγραφα με μεγάλη μου ευχαρίστηση, εδώ στην Αυγούστα, σε συνθήκες ιδανικές για γραφιά. Όχι εντελώς μόνος. Θα έμενε κι η Σπυριδούλα μαζί μου, σαν οικονόμος του σπιτιού.

Μετά την ιδρυτική συνεδρίαση της “Αδελφότητας” έφυγαν όλοι, ο καθένας για τον προορισμό του. Ταξίδεψαν ως τη Βενετία και από εκεί με πλοία γύρισαν στα μέρη τους Μόνο η Ρωξάνδρα, ο Ιάκωβος κι ο Διασσωρίνος έφυγαν από δρόμους ολότελα στεριανούς. Η Αλεξάνδρα έφυγε με το προσωπικό της και τους Βογιάρους προς τη Μολδαβία. Ο Ιάκωβος με τον Διασσωρίνο τράβηξαν κατά τον βορά, στις Βρυξέλλες.

Θα είχαμε αλληλογραφία τακτική με όλους, έστω και μια φορά τον χρόνο, όσο δηλαδή ήταν δυνατόν στον καιρό μας. Άρχισα να καταγράφω πυρετωδώς όλα τα γεγονότα της μέχρι τότε ζωής μας. Ένιωθα πως κάτι σημαντικό θα συνέβαινε τα προσεχή χρόνια με επίκεντρο τον φίλο μου Ηρακλείδη. Ήθελα να έχω διηγηθεί, σαν βιογραφία, την πορεία του. Ουσιαστικά ήταν η κοινή μας ιστορία καθώς μέχρι τώρα δεν είχαμε χωρίσει ποτέ και για κανένα λόγο. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που δεν τον ακολούθησα εκεί που πήγαινε. Κατά κάποιον τρόπο, όμως, η εξιστόρηση αυτή τον κρατούσε ολοζώντανο στο μυαλό μου.

***************

Παραπομπές

i Η Σουτσεάβα ήταν τότε η πρωτεύουσα της Μολδαβίας. Ο Ιάκωβος Ηρακλείδης ως ηγεμόνας της, μετά από μερικά χρόνια, μετέφερε την πρωτεύουσα στο Ιάσιο φτιάνοντας το νέο παλάτι.

ii Ο Διονύσιος Β’ Γαλατιανός (επειδή γεννήθηκε στον Γαλατά) ήταν Πατριάρχης το διάστημα 1546-1556. Καθαιρέθηκε το 1548 λόγω του ταξιδιού του φίλου του Μητροπολίτη Καισαρείας Μητροφάνη στη Ρώμη (όπου είδε και προσκύνησε τον Πάπα) αλλά επανήλθε. Εξ αιτίας αυτού του γεγονότος μάλιστα δολοφονήθηκε μέσα σε ένα ναό το 1556. Φωτεινό μυαλό, ήταν ο πρώτος λόγιος ιεράρχης στον θρόνο της Νέας Ρώμης μετά από μια σειρά απαίδευτων Πατριαρχών (ΠΗΓΕΣ: Νέα Δομή τόμος 10, σελ. 177/ Ιστορία του Ελληνικού Έθνους τόμος Ι’ σελ. 100,102, 110, 122, 372/ Βικιπέδια/κ.α)

 *************

 Η συνέχεια την Δευτέρα 1/3 με το κεφάλαιο 2

04 Δον Χουάν Ηρακλείδης [Κεφ. 1 β]

Είμαστε στην Αυγούστα όπου ο Ιάκωβος Ηρακλείδης έχει συγκαλέσει στην πρώτη συνεδρίαση τους ανθρώπους που εμπιστεύεται για να ξεκινήσουν την εθνική τους εταιρεία. Είδαμε τις ιστορίες μερικών από τους ανθρώπους που έφτασαν εδώ. Είδαμε την Αλεξάνδρα Μπότση, τον Ιουστίνο Βαρδάτη, την Ελένη Κατακουζηνού, τον Ανδρέα Καλλέργη, την Μαργαρίτα Γκριμάλντι, τον Φρανστέσκο Καστιλιόνε και τον Μητροπολίτη Μητροφάνη. Θα δούμε σήμερα τις ιστορίες του Ιάκωβου Παλαιολόγου, του Ιάκωβου Διασσωρίνου και του Εμμανουήλ Μορμόρη.

Θα παρακολουθήσουμε την συνεδρίαση στην Αυγούστα και θα δούμε το σχέδιο του Ηρακλείδη, αυτό που προτείνει σε όλους να ακολουθήσουν.

Είμαστε πάντα στο 1ο κεφάλαιο

***********

Αρχοντικό στο Αουγκσμπουργκ τον 16ο αιώνα

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ ΠΑΛΑΙΛΟΓΟΥ

Ο Ιάκωβος Παλαιολόγος ήταν ο αγαπημένος μαθητής του Ιάκωβου στη Χίο. Ήταν γιος του Ανδρόνικου Παλαιολόγου. Ο πατέρας του μάς είχε περιμαζέψει, εμένα και τον Ιάκωβο, όταν πατήσαμε το πόδι μας στη Χίο. Έδωσε δουλειά στον Ιάκωβο κάνοντάς τον δάσκαλο των παιδιών του. Ο νεαρός ήταν φιλομαθής. Κι όταν εμείς φύγαμε από το νησί ο νεαρός συνέχισε να σπουδάζει κι έφτασε μέχρι την ελληνική Σχολή της Ρώμης. Βελτιώθηκε σαν λόγιος κι εξελίχτηκε σε φιλόσοφο και σε φλογερό επαναστάτη.

Η περιήγησή του στην Ευρώπη τον έφερε σε επαφή με τον προτεσταντισμό. Ο Παλαιολόγος είδε ότι το δόγμα αυτό ήταν απεξαρτημένο από την Παπική κηδεμονία. Καθιέρωνε την άμεση σχέση θεού κι ανθρώπου με μόνο μεσολαβητή τις Γραφές. Αυτό επέτρεπε στον πιστό μια, βασική για τον Ιάκωβο Παλαιολόγο, ελευθερία. Μπορούσε να προτάσσει τη συνείδησή του μπροστά από την οικουμενικότητα που τα άλλα δόγματα πρέσβευαν. Η μουσουλμανική θρησκεία, όπως και η ορθόδοξη χριστιανική, κατέληγαν στο ίδιο αποτέλεσμα. Οδηγούσαν στην όσο το δυνατόν μεγαλύτερη άμβλυνση του εθνικού και του φυλετικού συναισθήματος. Επιπλέον, μετέθεταν την επιδίωξη της ευτυχίας των ανθρώπων σε μιαν άλλη επόμενη, ζωή. Έτσι όμως έμεναν αδιάφορες απέναντι στο ζήτημα της ελευθερίας του ανθρώπου και των λαών. Οι Διαμαρτυρόμενοι πίστευαν κι αυτοί στην άλλη ζωή, όμως την επιδίωκαν σε αυτόν τον κόσμο. Την αναζητούσαν δια μέσου της πραγμάτωσης των επίγειων στόχων και επιθυμιών τους. Το θέμα της ελευθερίας ή της σκλαβιάς έπρεπε να αντιμετωπίζεται στον παρόντα κόσμο κι όχι στον επόμενο. Αυτό ήταν το καίριο ζήτημα για τον Ιάκωβο Παλαιολόγο. Έτσι, πλησίασε περισσότερο προς το πνεύμα τους. Εκεί έβρισκε μιαν ελευθερία σκέψης κι έκφρασης που δεν τού πρόσφεραν τα άλλα δόγματα. Στην ουσία, κι ο φίλος μου Ηρακλείδης με τον ίδιο τρόπο έβλεπε τον Προτεσταντισμό, όπως κι ο Παλαιολόγος.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ ΔΙΑΣΣΩΡΙΝΟΥ

Ο ανιψιός του Ηρακλείδη, ο Ιάκωβος Διασσωρίνος⁽ⁱ⁾, ήταν ένας νέος με εξαίρετη και παροιμιώδη μόρφωση. Η ορμή του, λόγω νεότητας, κι η επαναστατική ρομαντική του διάθεση δεν μπορούσαν να κρυφτούν. Φεύγοντας από τη Ρόδο, έφτασε αρχικά στη Χίο όπου έγινε μαθητής του Ερμόδωρου⁽ⁱⁱ⁾. Σπούδασε δίπλα του με ιδιαίτερη έφεση την φιλοσοφία και την ελληνική γραμματεία. Έμαθε καλά τα Ιταλικά και τα Λατινικά. Διαμόρφωσε την πεποίθηση ότι ελληνισμός και χριστιανισμός ήταν αντίθετες κοσμοθεωρίες. Ένιωθε σαν θηρίο σε κλουβί ζώντας σε ένα περιβάλλον ασφυκτικά θρησκόληπτο. Από τη μια ήταν οι κυρίαρχοι Γενοβέζοι, Ισπανοί κι οι Φράγκοι. Όλοι τους ήταν φανατικά καθολικοί. Από την άλλη ήταν οι Τούρκοι δυνάστες, φανατικά μουσουλμάνοι. Και σαν να μην έφτανε αυτό, η ορθόδοξη πίστη των υπόδουλων ήταν το ίδιο, αν όχι και περισσότερο, καταπιεστική. Όλα τα δόγματα χαρακτήριζαν άπιστο όποιον δεν τα πίστευε. Τιμωρούσαν αυτή την απιστία με αφαίρεση της ζωής. Μόνο αυτή η ποινή άξιζε σε ένα κόσμο όπου η αφαίρεση της ελευθερίας δεν έλεγε τίποτε. Καμιά τιμωρία στον εδώ υπαρκτό παρόντα κόσμο δεν έλεγε τίποτε, ήταν μικρό τίμημα για τις θρησκείες.

Αγαπούσα πολύ αυτό το νεαρό παιδί για όσα πίστευε κι ένιωθε. Ήταν αληθινός Γραικός. Ήθελε να δει την Ελλάδα να ελευθερώνεται στη διάρκεια της δικής του ζωής κι όχι σε έναν άλλο μεταθανάτιο κόσμο. Για τον σκοπό αυτό ήταν πρόθυμος να τα θυσιάσει όλα. Δεν του φαινόταν αντιφατικό να επιθυμεί να ζήσει ελεύθερος και να είναι έτοιμος να χάσει τα πάντα γι αυτό. Ζητούσε κάτι τόσο έντονα στον παρόντα βίο ώστε να διακινδυνεύει ακόμα και την ίδια του τη ζωή για να το πετύχει. Δεν φοβόταν τον θάνατο που ήταν το πεπρωμένο όλων των ανθρώπων, των ζώων και των φυτών. Όλη η φύση, τα πάντα στο σύμπαν, πέθαιναν. Ο θάνατος ήταν για όλους μας το αναπόφευκτο τέλος. Ήταν τέλος και όλων των πλασμάτων της φύσης, έμψυχων και άψυχων.

Αυτή η επίγνωση, επιβεβλημένη για τον εχέφρονα κατά τον Διασσωρίνο, ήταν μια γνώση πικρή αλλά απόλυτα αληθινή. Ήταν κανόνας συμπαντικός ότι όλα είχαν αρχή και τέλος. Αυτό έπρεπε με στωικότητα και αξιοπρέπεια να το αποδέχεται ο άνθρωπος. Δεν υπήρχε λόγος, λοιπόν, να φοβάται κανείς το τέλος. Είχε νόημα, μόνο, να επιθυμεί η συνάντηση με το μοιραίο να γίνει με τρόπο ηρωικό, δίκαιο και αξιόλογο. Να ζει κανείς τη ζωή του με αξιοπρέπεια και θάρρος και να πεθαίνει χωρίς φόβο για τα ιδανικά του. Αυτή ήταν η φιλοσοφία του.

Ο ανιψιός του Ιάκωβου είχε έρθει στη Βενετία το 1543. Αρκετά χρόνια αργότερα, με τη μεσολάβηση του Ιάκωβου Βασιλικού-Ηρακλείδη, παρέδιδε μαθήματα. Μαθητής του ήταν ο οχτάχρονος Δον Χουάν της Αυστρίας, που λεγόταν, τότε, Ιερώνυμος. Δεν γνώριζε ακόμη ο νεαρός Ιερώνυμος πως ήταν ο νόθος γιος του αυτοκράτορα. Ο Διασσωρίνος δίδαξε τον νεαρό στον πύργο όπου ζούσε με την Μαγδαληνή Ντυμπουά⁽ⁱⁱⁱ⁾. Αυτή τον φρόντιζε σαν πραγματική του μητέρα. Ουσιαστικά είχε προσληφθεί σαν δάσκαλος του μικρού απ' τον ίδιο τον Κάρολο, διά μέσου του Ηρακλείδη.

Δέθηκε στενά με τον νεαρό νόθο γιο του αυτοκράτορα που δεν είχε την παραμικρή ιδέα για την καταγωγή του. Είπαμε στον Διασσωρίνο ποιος ήταν στ’ αλήθεια ο νεαρός. Τού είχαμε επισημάνει να μην μιλήσει σε κανέναν κι εκείνος είχε κρατήσει το μυστικό. Το είχε μοιραστεί μόνο με την Μαγδαληνή που ήταν κι αυτή δασκάλα του. Η κόμισα Ντυπουά διάβαζε στον Ιερώνυμο ρομαντικές ιστορίες για ιππότες. Τού καλλιεργούσε το αίσθημα της τιμής και της ιπποσύνης. Από την άλλη, ο Διασσωρίνος τον εμπότιζε με μια ανιδιοτελή αγάπη για την Ελλάδα. Μιλούσε συνεχώς για τους θεούς και τους ήρωές της καθώς και τους φιλοσόφους της. Είχε τον σκοπό του. Ο νεαρός, κάποια μέρα, θα αποκτούσε εξέχοντα ρόλο στην αυτοκρατορία. Θα μπορούσε τότε να φανεί χρήσιμος στη Γραικία. Ο Κάρολος δεν τον είχε αναγνωρίσει ακόμα αλλά ενδιαφερόταν γι αυτόν, τον φρόντιζε, και κάποια μέρα θα του έδινε σημαντικό ρόλο να παίξει. Έτσι πίστευε ότι δημιουργεί μια προϋπόθεση για το μέλλον διδάσκοντας στον νεαρό την ελληνική ιστορία.

Ο Ιάκωβος Διασσωρίνος ήταν λόγιος που τον θαύμαζαν αρκετοί Ευρωπαίοι σοφοί και στρατιωτικοί ηγέτες. Τού είπα ότι αμέσως μετά τη συνεδρίαση της Αυγούστας θα πηγαίναμε στις Βρυξέλλες. Ο θείος του Ιάκωβος Ηρακλείδης είχε σκοπό να τον συστήσει σε διάφορους φιλολογικούς κύκλους. Όλοι ήθελαν να τον γνωρίσουν. Η φήμη του είχε απλωθεί στην Ευρώπη.

Ανάμεσα σε όλες τις προσκλήσεις, υπήρχε μια επίσκεψη που έπρεπε να γίνει και που ήταν πολύ σημαντική. Ο Ιάκωβος Διασσωρίνος, εφοδιασμένος με συστάσεις μας κι επιστολές στο χέρι, θα επισκεπτόταν τον Μελάγχθωνα. Ο διάσημος Γερμανός φιλόσοφος έμενε στη Βιττεμβέργη. Εκεί ο Διασσωρίνος θα γνώριζε από κοντά τον μεγάλο “Έλληνα” και μεταρρυθμιστή. Θα είχε πολλά να μάθει. Ύστερα θα γύριζε στην Ισπανία για να συνεχίσει τα μαθήματα που έκανε στον νεαρό μαθητή του Ιερώνυμο.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΜΟΡΜΟΡΗ

Ο Εμμανουήλ Μορμόρης, που τον λέγαμε «Μανολιό», ήταν οπλαρχηγός στον ενετικό στρατό. Τον είχαμε γνωρίσει στο Ναύπλιο, όπως τον Ιουστίνο και την Αλεξάνδρα, όταν είμασταν κι εμείς εκεί με τον Ιάκωβο. Είχε έρθει στην Κέρκυρα μετά την παράδοση του Ναυπλίου από τους Ενετούς στους Τούρκους. Ο Βαρδάτης άρχισε να μένει πιο πολύ στην Βενετία. Τότε τον διαδέχτηκε στην αρχηγία του στρατεύματος των Ναυπλιωτών.

Ο Μανολιός ήταν ο κύριος σύνδεσμος των Βενετών με τους οπλαρχηγούς και προκρίτους της απέναντι ακτής. Ήξερε την Ήπειρο και την Αλβανία απ' έξω κι ανακατωτά. Κάθε τόσο πηγαινοερχόταν από Κέρκυρα σε Χιμάρα, Σοποτό, Λευκάδα, Ναύπακτο, και Γαλαξίδι. Γύριζε ολόκληρη τη δυτική Ελλάδα και την Αλβανία. Οι περιπέτειές του ήταν πολλές και γεμάτες απρόοπτα και εκπλήξεις. Είχε υποκινήσει εξεγέρσεις ενάντια στην σουλτανική εξουσία. Είχε γνωριστεί προσωπικά με όλους τους αρματολούς και κλέφτες των βουνών. Οι διασυνδέσεις του, κατά τον Ιάκωβο, ήταν πάρα πολύ σημαντικές για τα μελλοντικά σχέδια της εταιρείας μας.

Η ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ

Η συνεδρίαση ήταν πολύ καλά οργανωμένη. Είχαμε βοήθεια από μισθωμένο κι έμπειρο προσωπικό. Βοήθησαν κι οι γυναίκες σαν να ήταν οικοδέσποινες. Η Αλεξάνδρα που ήταν ηγεμονίδα, η Ελένη που ήταν κοσμοπολίτισσα κι η Μαργαρίτα που ήταν αριστοκράτισσα. Βοήθησαν βέβαια κι η Λουτσία, η “εξαδέλφη” του Ιουστίνου, κι η Σπυριδούλα που έγινε “κυρία” στην Αυγούστα. Εγώ ήμουν γραμματικός και κοσμήτορας. Ο Ιάκωβος τα ήθελε όλα στην εντέλεια και φροντίσαμε να μείνει ικανοποιημένος. Υπήρχε μια έντονη κι εμφανής συγκίνηση στο πρόσωπο του φίλου μου που την ένιωθα κι εγώ. Ήταν το έργο της ζωής του αυτό που ξεκινούσε σήμερα, εδώ στην Αυγούστα. Οι στόχοι ήταν μεγάλοι κι οι οραματισμοί σχεδόν ακατόρθωτοι. Ήταν φτιαγμένο και σχεδιασμένο για να έχει μια μακρόπνοη πορεία, αλλά, κανείς δεν μπορούσε να ξέρει το τέλος του. Σε γενικές γραμμές υπήρχε αισιοδοξία ότι αυτή η αρχή θα είχε κι επιτυχημένη συνέχεια.

Μπήκαμε στην αίθουσα της συνεδρίασης την σωστή ώρα βάσει του προγράμματος και κάτσαμε. Υπήρχαν ακριβώς δώδεκα θέσεις. Μπροστά μου είχα γραφική ύλη, μελάνια, πένες και περγαμηνές. Κρατούσα τα πρακτικά στη ζωντανή ελληνική γλώσσα κι όχι στην αρχαία αττική που χρησιμοποιούσαν οι λόγιοι. Μπροστά στον καθένα υπήρχαν πάπυροι και πέννες, βιβλία, σχέδια και χάρτες. Ήταν υλικό υποβοηθητικό για την συζήτησή μας αλλά και για εργασία. Ολόγυρά μας απλωνόταν μια μεγάλη βιβλιοθήκη με πολλά βιβλία στα ράφια. Ήταν σε μορφή κυλίνδρων ή κωδίκων, πράγμα πολύ σπάνιο στην εποχή μας. Η αίθουσα ήταν εντυπωσιακή. Όλα έδιναν την αίσθηση ότι κάτι σπουδαίο γινόταν εδώ, στην πρωτεύουσα του κράτους του Καρόλου του Ε’. Θυμάμαι ακόμα τους διαλόγους εκείνης της συνάντησης, πολλούς από τους οποίους αποτύπωσα στα πρακτικά. Ο Ιάκωβος ξεκίνησε τη συζήτηση εξηγώντας μας γιατί μας είχε καλέσει. Τον ακούσαμε με μεγάλη προσοχή και με ευδιάκριτη συγκίνηση.

«Αγαπητές μου κυρίες και κύριοι, φίλοι μου τους από δύσκολους καιρούς, χαίρομαι που είστε όλοι εδώ. Σάς επέλεξα προσεκτικά και σάς κάλεσα εδώ γιατί εκπληρώνετε κάποιες βασικές προϋποθέσεις.»

Όλοι περίμεναν να ακούσουν τις προδιαγραφές του αν κι όλοι υποψιάζονταν πάνω-κάτω τις βαθύτερες σκέψεις του.

«Πρώτα από όλα, εκτός από φίλοι μου, είστε Γραικοί από γενιά και συνείδηση. Είστε φλογεροί πατριώτες που με ευχαρίστηση θα κάνατε κάτι για να βοηθήσετε την δύστυχη πατρίδα. Άλλοι είτε γεμάτοι με νεανική ορμή κι άλλοι με σοφία κι εμπειρία. Άλλοι κατέχετε τη δύναμη του λόγου κι άλλοι τη στρατιωτική αξιοσύνη. Ο καθένας σας είναι περισσότερο από τους άλλους ικανός σε κάτι. Άλλος στην πολιτική, άλλος στη φιλοσοφία ή την θρησκεία κι άλλος στο στρατό. Κάποιοι έχετε δυνατότητες για διείσδυση στις αυλές της Ευρώπης. Είστε όλοι σας εχέμυθοι και βάζετε πάντα το κοινό συμφέρον πάνω από το προσωπικό. Είστε επίσης πετυχημένοι σε ό,τι κάνετε. Είστε αγωνιστές πατριώτες και νικητές!»

Είχε δίκιο! Όμως που το πήγαινε; Στα μυαλά όλων στριφογύριζε το ερώτημα για τον ακριβή λόγο για τον οποίο βρίσκονταν εδώ. Το υποψιάζονταν αλλά περίμεναν να το ακούσουν ρητά. Ο Ιάκωβος καταλάβαινε την ανυπομονησία τους.

«Μαζευτήκαμε, λοιπόν, για να σας προτείνω ένα σχέδιο για την απελευθέρωση του γένους των Γραικών! Ένα “Σχέδιο” που θα εκτυλιχτεί σε βάθος χρόνου και που ζητά από εμάς να πετύχουμε αυτό που μοιάζει ακατόρθωτο: Να νικήσουμε τον Οθωμανό δυνάστη, τον Τούρκο που κομπάζει για ανίκητος. Να ξαναδώσουμε στους Έλληνες την ευκαιρία να ξαναγίνουν το μεγάλο εκείνο έθνος που χάρισε κάποτε τα φώτα του στην οικουμένη.»

Σταμάτησε να πάρει ανάσα. Λίγα είχε πει αλλά ήταν εντυπωσιακά και γεμάτα με πολλά νοήματα.

««Μπορείτε τώρα να κάνετε εσείς ερωτήσεις» είπε.

«Έχεις το Σχέδιό σου καταγραμμένο ή είναι όλο στο μυαλό σου;» ρώτησε ο Μητροφάνης.

«Υπάρχει καταγραφή, αλλά δεν είναι πλήρης ακόμη.»

«Πότε θα το δούμε στην πλήρη του ανάπτυξη;» ρώτησε ο Ιουστίνος.

«Περιμένω να διαμορφώσουμε την τελική του μορφή όλοι μαζί.»

«Η προσπάθεια θα γίνει μόνο από εμάς ή θα έχουμε στήριξη κι από άλλους;» ρώτησε ο Ιουστίνος. Η Αυγούστα όπου γινόταν η συνάντηση κι η εύνοια του αυτοκράτορα έδειχναν ποιος μπορούσε να είναι ο ισχυρός "άλλος".

«Ποια στήριξη εννοείς Ιουστίνε;» ρώτησε ο Ιάκωβος.

«Ας πούμε… τη στήριξη των ηγεμόνων κάποιων άλλων κρατών… κάτι τέτοιο…»

«Εφαρμόζοντας το Σχέδιο θα βάλουμε εμείς σε κίνηση ηγέτες και δυνάμεις» είπε ο Ιάκωβος. «Σκέφτομαι πως πρέπει τη στήριξη να την προκαλέσουμε εμείς και όχι να περιμένουμε να μας έρθει εξ ουρανού!»

«Σύμφωνα με τη σκέψη σου … θα εξαρτώνται όλα από εμάς ή θα περιμένουμε κάποιες συγκυρίες;» ρώτησε η Ελένη.

«Θα περιμένουμε ευνοϊκές συγκυρίες τις οποίες, όμως, θα έχουμε συνυπολογίσει. Ίσως, μάλιστα, να τις προκαλέσουμε εμείς. Θα βοηθήσουμε ώστε να υπάρξουν.»

«Αν δεν έχουμε κάποιους ηγέτες, τουλάχιστον, υπάρχει μια οργάνωση που καταρτίζει και προωθεί αυτό το Σχέδιο;» ρώτησε και πάλι η Ελένη

«Εμείς θα είμαστε η οργάνωση. Γι αυτόν ακριβώς τον λόγο συγκεντρωθήκαμε εδώ.»

Έβλεπα ότι υπήρχαν πολλές απορίες αν όλα αυτά ήταν δυνατόν να γίνουν. Ο ενθουσιασμούς του Διασσωρίνου έδωσε έναν άλλο τόνο στη συζήτηση.

«Σεβαστέ μου θείε, μάς εισάγεις σε ένα όνειρο!» είπε ανυπόμονος. «Πες μας όμως για πότε υπολογίζεις την έναρξη της εφαρμογής αυτού του Σχεδίου;»

«Δεν ξέρουμε ακόμα. Χρειαζόμαστε χρόνο για να απαντήσουμε σε αυτό.»

«Ιάκωβε, έχουμε αρχηγό;» ρώτησε ο Καλλέργης

«Δεν χρειαζόμαστε αρχηγό» είπε εκείνος και πρόσθεσε « ... προς το παρόν, τουλάχιστον.»

«Σκοπεύουμε να αναζητήσουμε κάποια στήριξη;» ρώτησε ο Φραγκίσκος επαναφέροντας το ερώτημα του Ιουστίνου. «Εννοώ, θα επιδιώξουμε συνεργασία με τον Κάρολο ή με τον Πάπα; Θέλουμε βοήθεια από τη Βενετία ή τη Γένοβα; Θα μπορούσαμε να επιτύχουμε μια τέτοια υποστήριξη της προσπάθειάς μας;»

«Δεν έχουν γίνει συμφωνίες ούτε είναι αναγκαίες. Το δικό μας σχέδιο θα ενεργοποιήσει τις δυνάμεις και τη στήριξη όλων» είπε σταθερά ο Ιάκωβος.

Έμειναν για λίγο όλοι σκεπτικοί. Αν δεν υπήρχε μια ισχυρή δύναμη πίσω του …

«Για όσους σκέφτονται ότι πίσω από εμένα υπάρχει ο Κάρολος, θέλω να ξεκαθαρίσω ότι δεν ισχύει» είπε ο Ιάκωβος. «Άλλοτε ο αυτοκράτορας κι άλλοτε οι Βενετοί προέτρεψαν Γραικούς κι Αλβανούς να ξεσηκωθούν. Στο τέλος, όμως, τους εγκατέλειψαν στον Σουλτάνο. Τώρα δεν πρόκειται για κάτι τέτοιο. Δεν θέλω να μας ξεσηκώσουν εκείνοι όταν θα μας χρειάζονται αλλά να ξεσηκώσουμε εμείς εκείνους όταν θα τους χρειαστούμε!»

Τους προβλημάτιζε. Από την μια, αν ο Κάρολος ήταν πίσω τις προτάσεις του, τότε το “Σχέδιο” θα ήταν ένας ακόμη αντιπερισπασμός. Από την άλλη πάλι, χωρίς τον Κάρολο η προσπάθεια θα ήταν πολύ αδύναμη.

«Πρέπει να σκεφτούμε λίγο ακόμη» είπε ο Φραγκίσκος σοβαρός.

«Σκεφτείτε όσο θέλετε» είπε ο Ιάκωβος. «Χρειαζόμαστε τη δύναμη του μυαλού σας.»

«Τι έχεις στο νου σου Ιάκωβε; Πες μας περισσότερα» του ζήτησαν.

«Υπάρχει κάποια πληροφορία που γνωρίζεις εσύ και που διαφεύγει από εμάς;»

«Πότε θα δούμε το Σχέδιό σου;»

Ο Ιάκωβος άρχισε να δίνει σε όλους απαντήσεις οι οποίες όμως προκαλούσαν ακόμη πιο πολλές ερωτήσεις. Η συζήτηση συνεχίστηκε έτσι ώσπου ο Ιάκωβος μού ζήτησε να πω περισσότερα για το Σχέδιο.

«Σύμφωνα με το Σχέδιο του Ιάκωβου» άρχισα να λέω «πρέπει να προκληθεί μια κρίση. Οι Οθωμανοί να γίνουν ή να φανούν ότι είναι επικίνδυνοι. Να δημιουργηθεί φόβος και τάση σταυροφορική σε Ρώμη, Βενετία, Γαλλία και την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Μόνο έτσι, θα συγκροτηθεί μια αντιτουρκική συμμαχία. Αυτή θα μπορέσει να νικήσει τους Τούρκους είτε στην ξηρά είτε τη θάλασσα. Αν γίνει στην ξηρά, η μάχη θα δοθεί πιθανότατα στα βόρεια σύνορα της αυτοκρατορίας. Είτε χάσουν οι Τούρκοι στο Βελιγράδι είτε στο Βουκουρέστι, θα μείνει ανοιχτός ο δρόμος για την Πόλη. Αν η σύγκρουση γίνει στη θάλασσα, ευνοϊκός τόπος θα ήταν η Κρήτη ή το Ιόνιο πέλαγος. Και πάλι θα πρέπει να ανοίξει διάπλατα ο δρόμος για την Ισταμπούλ. Η απειλή για την πρωτεύουσα του Σουλτάνου, είναι ο μοναδικός τρόπος για να αναγκαστούν οι Οθωμανοί να συνθηκολογήσουν. Μόνο έτσι θα δέχονταν να αποσπαστεί, έστω και σαν υποτελές στην Πύλη, ένα τμήμα της επικράτειάς τους. Υπολογίζουμε για ένα τμήμα στη περιοχή των Γραικών. Αναλόγως των δυνάμεων μας θα το καταφέρουμε στη Ρούμελη ή στην Πελοπόννησο ή στην Ήπειρο.»

«Μα, πώς θα γίνει αυτή η αντιτουρκική συμμαχία;» ρώτησε ο Μορμόρης.

«Γιατί απορείς;» τού απάντησε ο Καλλέργης. «Είδαμε μια τέτοια συμμαχία να φτιάχνεται πριν δεκαπέντε χρόνια και να επιτίθεται. Βέβαια στο τέλος οι Βενετοί συνθηκολόγησαν και την διέλυσαν, αλλά, έγινε.»

«Αν ο Ντόρια^(iv) δεν είχε χάσει ανόητα τη ναυμαχία στην Πρέβεζα, όλα τώρα θα ήταν αλλιώτικα» είπε ο Ιουστίνος.

«Τον κέρδισε με την πονηριά του ο Χαϊρεντίν^(v)» είπε ο Μορμόρης.

«Ωστόσο ο φόβος της Ρώμης για ενδεχόμενη μουσουλμανική επίθεση παραμένει» είπε ο Ιάκωβος. «Αυτός ο φόβος μπορεί να ανασυστήσει μια τέτοια συμμαχία.»

«Άρα υπάρχει δυνατότητα» συμπέρανε ο Μητροφάνης. «Πρέπει όμως να επαναληφθεί κάτι που απέτυχε…»

«Δύσκολο, αλλά, όχι ακατόρθωτο» τού είπε ο Ιάκωβος. «Πρέπει, όμως, να γίνουν κι άλλα πράγματα.»

Πήρε τον λόγο κι εξήγησε καλύτερα τη σκέψη του. Τούς είπε γιατί δεν θα έφτανε μόνο μια νέα αντιτουρκική συμμαχία, μια σταυροφορία. Θα έπρεπε, κατά τη γνώμη του, να ξεσπάσει επανάσταση σε όλη την Ρωμιοσύνη σαν αντιπερισπασμός. Ο ραγιάς θα έπρεπε να εκμεταλλευτεί την τουρκική ήττα και να πιέσει με δικές του δυνάμεις. Έπρεπε να ξεσηκωθεί ολόκληρη η χερσόνησος του Αίμου. Να γίνουν ακόμα επιθέσεις από την Μολδοβλαχία ή την Περσία ή την Αίγυπτο. Έτσι η συμμαχία θα έβαζε τη θηλιά στον λαιμό του Σουλτάνου. Θα μπορούσε να πετύχει μια συνθήκη ειρήνης που να ευνοούσε κι εμάς. Χάρη στην εξέγερση θα υπήρχαν εδάφη ελευθερωμένα από Ρωμιούς για να διεκδικηθούν από το νέο κράτος.

«Είναι στο χέρι μας να ξεσηκώσουμε εξέγερση όταν θα βρούμε ευνοϊκές συνθήκες» είπε. «Αρκεί να προετοιμάσουμε το έδαφος κατάλληλα με ενέργειές μας. Όλα να γίνουν πριν καν το υποψιαστούν οι Τούρκοι.»

Συνέχισε να εξηγεί το Σχέδιό του. Για το ξεκίνημα και την ολοκλήρωση της επανάστασης θα έπρεπε να υπάρχει και διπλωματία. Έπρεπε να ξεδιπλώνεται σε όλα τα επίπεδα. Στη Ρώμη, στην Κωνσταντινούπολη, στη Βενετία, στη Γένοβα, στην Αυγούστα, στο Παρίσι, παντού να είμαστε παρόντες. Επίσης θα έπρεπε να υπάρχει έτοιμη μια ελληνική Χάρτα. Να είχαμε εμείς μια περιγραφή για το πώς θα λειτουργούσε το νέο ελληνικό κράτος, είτε ανεξάρτητο, είτε υποτελές.

«Δεν πρέπει να μείνουν αυτές οι λεπτομέρειες στην ευχέρεια των νικητών. Πρέπει να έχουμε μια Χάρτα έτοιμη για την στιγμή των διαπραγματεύσεων.» 

Όλα αυτά έπρεπε να οργανωθούν από μια ομάδα αποφασισμένων ανθρώπων που θα εργαζόταν αποκλειστικά για τον σκοπό αυτό. Μετέδιδε τον ενθουσιασμό και την πίστη του σε όλους. Κατάφερε να νικήσει τους δισταγμούς και να κερδίσει την εμπιστοσύνη και την υποστήριξή τους.

«Το Σχέδιο σου είναι μεγαλεπήβολο! Ομολογώ πως δεν το περίμενα» είπε η Ελένη.

«Συμφωνώ μαζί σου Ελένη» είπε ο Ιουστίνος. «Βρίσκω, μάλιστα, πως είναι δύσκολο μεν αλλά εφικτό κι αναγκαίο!»

«Με αυτό το Σχέδιο δίνεις σκοπό στη ζωή μας, Ιάκωβε» είπε ο Μητροφάνης.

«Θέλω να ακούσω και ό,τι άλλο έχει να μας πει ο Ιάκωβος» είπε η Αλεξάνδρα.

«Συμφωνώ απόλυτα» είπε η Μαργαρίτα. «Ο Ιάκωβος ξετυλίγει μια ιστορία που εμένα τουλάχιστον με συναρπάζει και με κάνει να θέλω να στρατευτώ!»

«Όπως είπα, το τελικό Σχέδιο θα το φτιάξουμε όλοι μαζί» είπε εκείνος. «Εξ άλλου γι αυτό συγκεντρωθήκαμε εδώ. Θα σας μοιράσουμε τώρα με τον Χάρμο ένα κείμενο που θα βοηθήσει να οργανώσουμε τις σκέψεις μας καλύτερα.»

Έδωσε κι άλλες λεπτομέρειες από το Σχέδιό του κι άφησε στο μέσο του τραπεζιού ένα μάτσο παπύρους. Ήξερα καλά τι περιείχαν οι πάπυροι αφού εγώ τους είχα αντιγράψει από μια φορά για τον καθένα. Ο Ιάκωβος εξηγούσε κι ανέλυε αλλά δεν μπορούσε φυσικά να καλύψει όλες τις λεπτομέρειες. Μιλούσε για ένα άδηλο μέλλον. Δεν προσπαθούσε απλά και μόνο να κάνει τη σκέψη του κατανοητή αλλά και να μεταδώσει μια αισιοδοξία, Ήθελε να πείσει ότι όλα αυτά δεν ήταν απλά παιχνίδια φαντασίας αλλά πραγματοποιήσιμα σχέδια. Αρκεί να ήμασταν εμείς αποφασισμένοι.

«Σέβομαι την προσπάθεια αλλά σκέφτομαι πως έχουν προταθεί κι άλλα τέτοια σχέδια» είπε ο Μητροφάνης. Ήταν προβληματισμένος. Δεν ήθελε να απογοητεύσει κανέναν, αλλά ήθελε να καταθέσει τις γνώσεις του. «Κάποια σχέδια έφτασαν ως τον Πάπα, άλλα στον Ερρίκο της Γαλλίας και κάποια στον Κάρολο. Από τότε που έπεσε η Πόλη, οι Έλληνες απανταχού της γης υποβάλλουν τέτοια σχέδια για την ανακατάληψή της. Τον ίδιο στόχο έχουν όλοι, τη δημιουργία ελληνικού κράτους. Το ξέρεις βέβαια αυτό, έτσι δεν είναι;»

«Και πέφτουν όλα στο κενό» συμπλήρωσε ο Καλλέργης.

«Υπάρχουν κι εμπεριστατωμένες επιστολές όπως του Ιανού^(vi) που δεν εισακούστηκαν» είπε ο Φραγκίσκος.

«Ή… που χρησιμοποιήθηκαν για να γίνουμε θύματα αντιπερισπασμού. Στο τέλος πληρώνουμε εμείς τα αντίποινα των Τούρκων» συμπλήρωσε ο Μορμόρης.

«Νομίζω πως εδώ δεν είναι το ίδιο» είπε η Μαργαρίτα. «Ο Ιάκωβος λέει κάτι άλλο …»

«Εύχομαι να έχεις δίκιο κοντέσα» είπε ο Μητροφάνης. «Μακάρι να μπορέσουμε εμείς να αλλάξουμε αυτή τη φορά την κατάληξη ενός τέτοιου σχεδίου.»

«Στα σχέδια που προηγήθηκαν είναι αλήθεια ότι δεν είδαμε θετική κατάληξη σεβαστέ μητροπολίτη» είπε η Ελένη. «Μέχρι τώρα, όπως φαίνεται, κανείς δεν έδωσε σημασία.»

«Έδωσαν σημασία! Απλά, τα εκμεταλλεύτηκαν όλα για δικό τους λογαριασμό» είπε ο Ιάκωβος.

«Αγαπητοί φίλοι» είπε η Αλεξάνδρα, «καταλαβαίνουμε ότι η επέμβαση των χριστιανικών δυνάμεων είναι αναγκαία. Ξέρουμε επίσης ότι οι ξένοι κινούνται με βάση τα δικά τους συμφέροντα. Θα υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να μας πουλήσουν. Όμως τούς έχουμε ανάγκη έστω κι αν μπορεί να βρεθούμε πάλι προδομένοι! Ας μας πει ο Ιάκωβος πως θα αντιμετωπίσει αυτή την αντίφαση.»

«Νομίζω ότι το Σχέδιο του σεβαστού θείου μου είναι σαφές, πριγκίπισσα» της απάντησε ο Διασσωρίνος. «Σύμφωνα με αυτά που ακούσαμε πριν λίγο, την επανάσταση θα την κάνουμε εμείς. Δική μας θα είναι η οργάνωση και οι δικές μας δυνάμεις θα εξεγερθούν. Η ξένη επέμβαση μάς χρειάζεται για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε επιτυχώς τον Οθωμανό. Στην ουσία εμείς θα χρησιμοποιήσουμε τις ξένες χριστιανικές δυνάμεις για αντιπερισπασμό.»

«Ακριβώς ανιψιέ μου. Ακριβώς αυτό θέλω να κάνουμε» είπε ο Ιάκωβος.

«Αντιστρέφει δηλαδή ο θείος μου αυτό που συνέβαινε ως τώρα. Εκείνοι πολεμούσαν και μας χρησιμοποιούσαν για να δυσκολεύουν τους Οθωμανούς» συνέχισε ο Διασσωρίνος.

«Δεν ξέρω αν μπορεί να πετύχει» είπε ο Φραγκίσκος «αλλά το σχέδιο αυτό λέει. Θα μεταχειριστούμε τους ξένους για να πετύχουμε τη δική μας επανάσταση. Ομολογώ ότι είναι ιδέα μεγαλοφυής κι ανατρεπτική. Αλλάζει την οπτική γωνία μέσα από την οποία βλέπαμε όλοι μας μέχρι τώρα το θέμα της επανάστασης!»

(Η συζήτηση στην Αυγούστα συνεχίζεται και κάπου καταλήγει. Η συνέχεια την Δευτέρα)

***

Παραπομπές:

i Για τον Διασσωρίνο (Ρόδος 1527-Λευκωσία 1563) ως δάσκαλο γνωρίζουμε μεταξύ άλλων: α) (ΠΗΓΗ Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμος Ι’ ) στη σελ. 376 γράφει ότι ο Διασσωρίνος συμβούλευε τους Έλληνες: “Δια τούτο όσον ευρίσκετε διδάσκαλο μανθάνετε δια να ξανακαινουργώσετε την παλαιά σοφία” β) (ΠΗΓΗ Βικιπέδια) ότι “εργάστηκε στη Βενετία σε ένα φαρμακείο και στον χρόνο αυτό διάβασε όλες τις βιβλιοθήκες της Γαληνοτάτης. Η υπαλληλική ζωή δεν του άρεσε και κατατάχτηκε στον στρατό του Καρόλου του Ε’ επικεφαλής ενός σώματος Ελλήνων και Αλβανών στρατιωτών. Εκεί γνωρίστηκε με τον πρίγκιπα Φίλιππο, τον γιο του Καρόλου και διάδοχό του, που τότε ήταν Ηγεμών των Κάτω Χωρών, και του έστειλε επιγράμματα στην αρχαία ελληνική με τα οποία ζητούσε την επέμβασή του για την ελευθερία των Ελλήνων. Γοητεύει τους πάντες με την πολυμάθεια και την ευφράδειά του. Παράλληλα τρέφει την ιδέα της απελευθέρωσης της πατρίδας του με την βοήθεια του ηγεμόνα των Κάτω Χωρών και της Ισπανίας Φιλίππου Β'. γ) Ο Βουτιερίδης (Ιστορία Ελληνικής Λογοτεχνίας, τόμος Β’ σελ. 311-312) γράφει για τον Διασσωρίνο ”Αναμφιβόλως ο Ιάκωβος Διασσωρίνος αποτελεί ικανώς αντιπροσωπευτικό τύπο των Ελλήνων εκείνων λογίων των δύο πρώτων μεταβυζαντινών αιώνων των οποίων η ζωή όλη υπήρξε περιπέτεια τυχοδιωκτική και δράσις πνευματική”

ii Μιχαήλ Λήσταρχος Ερμόδωρος (Από την Βικιπέδια): Γεννήθηκε στη Ζάκυνθο στις αρχές του 16ου αιώνα. Νέος ακόμα μετακόμισε με υποτροφία στην Ιταλία, όπου έγινε μαθητής στο Ελληνικό Γυμνάσιο της Ρώμης. Από εκεί συνέχισε τη μόρφωσή του με σπουδές ιατρικής στα πανεπιστήμια της Ρώμης και της Φεράρα, όπου άκουσε τις παραδόσεις του Μάρκου Αντιμάχου. Μετά τις σπουδές του τον προσκάλεσαν στη Χίο, όπου δίδαξε στην ακμάζουσα τότε Σχολή της Χίου. Στη Χίο ο Ερμόδωρος Λήσταρχος μόρφωνε νεανίσκους. Στη συνέχεια πήγε στην Κωνσταντινούπολη, όπου δίδαξε ως καθηγητής της Πατριαρχικής Ακαδημίας. Το 1540 τον κάλεσαν πάλι στην Ιταλία, όπου διορίστηκε καθηγητής στη Φεράρα από το 1546 ως το 1547, οπότε και έλαβε πρόσκληση του Πατριάρχη Διονύσιου να έρθει στην Κωνσταντινούπολη για να διδάξει στο νεοϊδρυθέν Ελληνικό σχολείο. Επέστρεψε στη Χίο, όπου νυμφεύθηκε και συνέχισε το επάγγελμα του ιατρού και του διδασκάλου στη Σχολή της Χίου ως το 1560. Καθώς αναφέρεται δίδαξε στη σχολή αυτή ακόμα και ιατρική. Απεβίωσε πιθανώς στη Χίο το έτος 1600. (άλλες ΠΗΓΕΣ: Ιστορία Ελληνικού Έθνους τόμος Ι’ σ.371-3)

iii Ο Κάρολος Ε’ ανέθεσε τον νόθο γιο του Ιερώνυμο στον Φραντσίσκο Μάσσι, μουσικό της αυλής που έγινε θετός πατέρας του παιδιού και τον μεγάλωνε στο Λεγκρανές, κοντά στη Μαδρίτη. Όταν ο Μάσσι πέθανε, στις αρχές του 1555, ο Κάρολος είχε στείλει τον καλό του φίλο Λούις Κιγιάμα να πάρει εκείνος το νεαρό παιδί από το Λεγκρανές και να το μεγαλώσει. Ο Λουίς Κιγιάμα τον έφερε στον πύργο του στη Βιλαγκαρτσία κοντά στο Βαλιαδολίδ όπου έμενε με την γυναίκα του Μαγδαληνή Ντυμπουά και εκεί μεγάλωσαν τον νεαρό Ιερώνυμο. [ΣΗΜ: Η προσθήκη του Διασσωρίνου σαν δασκάλου του νεαρού γίνεται εδώ για τις ανάγκες του μυθιστορήματος]

iv Αντρέα Ντόρια (1466-1560) Γενουάτης, αρχιναύαρχος του αυτοκρατορικού στόλου, που ελευθέρωσε την Ιταλία αλλά ηττήθηκε στην Πρέβεζα το 1538 από τους Τούρκους που είχαν επικεφαλής τον Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα (ΠΗΓΕΣ: Κάρρεϋ-Χάμιλτον: «Θαλασσόλυκοι της Μεσογείου», 1910/ Ρότζερ Κροόυλη «Αυτοκρατορίες των Θαλασσών»/ κ.α.)

v Ο Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα (1475-1546) γεννήθηκε από μουσουλμάνους γονείς και, μαζί με τα αδέλφια του, σάρωσε όλες τις θάλασσες και τα λιμάνια της Μεσογείου σαν πειρατής. Ήταν φόβος και τρόμος των Χριστιανών αλλά και των Μουσουλμάνων. Ξεκινώντας από τα ορμητήριά τους που βρίσκονταν στην Τύνιδα είχαν μετατρέψει ολόκληρη τη Μεσόγειο σε μια απόλυτα ανασφαλή για ταξίδια θάλασσα. Μετά τον θάνατο των αδελφών του ο Χαϊρεντίν είχε έρθει σε συνεννόηση με τον σουλτάνο Σελίμ Α’ και επί Σουλεϊμάν έγινε ο επίσημος αρχιναύαρχος του οθωμανικού στόλου. Σήμερα θεωρείται ένας από τους μεγάλους ήρωες των Τούρκων (ΠΗΓΕΣ: “Ιστορία Ελληνικού Έθνους” τόμος Ι’ σελ.297-304 / Βικιπέδια/ κ.α.)

vi ϻʹ Πρόκειται για τον Ιανό Λάσκαρη (1455-1535). Σοφός και λόγιος, έστειλε τέτοια σχέδια για νίκες επί των Οθωμανών, συνδυασμένες με επανάσταση των Ελλήνων, σε όλες βασιλικές αυλές του 15^ου και 16^ου αι. (ΠΗΓΗ: «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» τόμος Ι’ σελ. 360)

****************

Αύριο Παρασκευή 26/2 η συνέχεια.