Ένα σημερινό άρθρο του Νίκου Μάλιαρη στο TVXS προσπαθεί να βάλει το θέμα του ποδοσφαίρου στην ατζέντα της πολιτικής καθημερινότητας. Οι επισημάνσεις σωστές και οι προτάσεις του, άλλες πρωτότυπες κι άλλες γνωστές, πολύ σημαντικές. Το ζήλεψα, θα ήθελα να το είχα γράψει εγώ. Σας το συστήνω λοιπόν να το διαβάσετε. Μπορείτε να το βρείτε πατώντας ΕΔΩ.
Αντί να αναμασήσω όσα
γράφει το άρθρο, θα πάρω αφορμή από μια παράγραφό του και θα θυμίσω σε όσους
θέλουν να αναπολήσουν, μερικά πράγματα σχετικά. Η παράγραφός του άρθρου
αναφέρεται στις προσπάθειες της ΕΔΑ στις δεκαετίες του ’50 και του ’60 να μπουν
δικοί της άνθρωποι στον χώρο του ποδοσφαίρου και να περάσουν τις δικές τους
απόψεις για έναν αθλητισμό συνδυασμένο με τον πολιτισμό και την πολιτική.
Γράφει ο αρθρογράφος:
Η επιστροφή της Αριστεράς στον αθλητισμό και ειδικά
στο ποδόσφαιρο επιβάλλεται εκ των πραγμάτων. Να πάμε στα γήπεδα του χωριού, της
πόλης, να γνωριστούμε με τους αθλούμενους νέους που βιώνουν την ανεργία, την
έλλειψη ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Να μιλήσουμε με τον άνεργο, τον
οργισμένο, τον απολίτικος και ανασφαλή οπαδό ή φίλαθλο. Να μπούμε στα σωματεία,
να μεταλαμπαδεύσουμε ένα άλλο πνεύμα στον χώρο. Το πείραμα του ’50 και του’60
αξίζει να επαναληφθεί πάνω σε νέες ιδέες οι οποίες θα αφουγκρασθούν τους
πολίτες και τις δυνατότητες των τοπικών κοινωνιών. Να συνδέσουμε το αθλητικό
κίνημα που συσπειρώνει εκατομμύρια νεολαίας και λαού με το υπόλοιπο κίνημα.
Ωραία λόγια, καλές
προθέσεις, θα μπορούσε να πει κανείς, αλλά όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα
τον τρων οι κότες! Κι εδώ τα πίτουρα είναι πάρα πολλά και οι κότες αφθονούν!
Ίσως όμως αξίζει τον κόπο να πάρει κάποιος το ρίσκο. Και δεν εννοώ να πάρει
κανείς την πρωτοβουλία με κομματική εντολή. Η κομματική στήριξη καλή αλλά λίγη.
Χρειάζεται να αναλάβουν την πρωτοβουλία με όρεξη και διάθεση προσφοράς άνθρωποι
πολλοί διαποτισμένοι με αίσθημα ευθύνης. Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι; Κανείς δεν
γνωρίζει και δεν θα μάθει αν δεν δοθεί ένα είδος συνθήματος εκκίνησης. Και αυτό
είναι δουλειά ενός αριστερού κινήματος και κόμματος να το πραγματοποιήσει. Από
εκεί και πέρα είναι υπόθεση των ανθρώπων αν θα λάβει χαρακτηριστικά κινήματος ή
φωτοβολίδας.
Να θυμίσω τα λίγα που
θυμάμαι από την εποχή του ’60. Ήμουν πολύ μικρός για να τα ζήσω ως φίλαθλος ή
παράγοντας αφού μόλις το 1967 πήγα για πρώτη φορά στο γήπεδο, όμως το άρωμα
αυτών των καταστάσεων το έζησα σαν απόηχο ακόμα και μέσα στη δικτατορία.
Ας ξεκινήσω με την
Προοδευτική. Γνωρίζετε όλοι φαντάζομαι αυτή την Κορυδαλλιώτικη ομάδα. Γνωρίζετε
ότι το όνομά της ήταν (και είναι;) Προοδευτική Νεολαία Κορυδαλλού; Στη διάρκεια
της χούντας μου θύμιζε Λαμπράκηδες. Αν και ήμουν Εθνικός, την σεβόμουνα. Δεν ξέρω αν το “νεολαία” είχε καμιά
σχέση με την αριστερά, σίγουρα όμως στο παιδικό μου μυαλό η ομάδα με τα βυσσινί
ήταν αριστερή που είχε διασωθεί από την χούντα χάρη στο έμβλημά της που ήταν
ίδιο με το έμβλημα της χούντας (αναγεννώμενος φοίνικας) αλλά προηγείτο πολύ
αυτής.
Να συνεχίσω με τους
Νέους Ευγένειας. Ένα σωματείο πραγματικά αριστερό και προοδευτικό που η χούντα
το απαγόρευσε. Ήταν η κύρια πολιτιστική (και αθλητική βεβαίως) έκφραση μιας
μεγάλης γειτονιάς του Κερατσινίου το σωματείο αυτό. Ακόμα και ο τίτλος του σωματείου είναι "Αθλητικός Πολιτιστικός και Ψυχαγωγικός Όμιλος Νέων" της Ευγένειας. Τα λέει όλα!
Και την Αθλητική Ένωση
Ποντίων Δραπετσώνας κατάργησε η χούντα και την ξαναέστησε με νέα διοίκηση σαν
ΑΣ Ποντίων (αθλητικός σύλλογος πλέον και όχι ένωση). Όταν το "AΕ" έγινε "ΑΣ" οι φίλαθλοι των Ποντίων αντί για "ε- ε- ένωση" φώναζαν "Συ -συ- σύλλογος" και οι αντίπαλοι φίλαθλοι στις εξέδρες τους φώναζαν “Σύ- Συ- Σύκα” που υπονοούσε
την έλλειψη ανδρισμού. Πολλαπλό δηλαδή το κακό που έκανε στους Πόντιους η χούντα. Ήταν ένα σωματείο που ιδρύθηκε το '28 από πολύ γνωστούς Πόντιους Δραπετσωνίτες με τον Κυριάκο Χατζόπουλο πρώτο του πρόεδρο και την μπακαλοταβέρνα του για έδρα (σε ένα χώρο κάτω από τα βαρέλια με το κρασί).