Το CNN τις προάλλες πήρε ένα θέμα
“πεθαμένο” για τα εδώ δεδομένα, την Formula-1 στη Δραπετσώνα, και την προέβαλε
σαν γεγονός οσονούπω επικείμενο. Προχθές το BBC πρόβαλε τον Παλαιοκώστα σαν
σύγχρονο Ρομπέν των Δασών, σαν τον άνθρωπο που είναι ανέγγιχτος (untouchable) και ο οποίος
ληστεύει τράπεζες και μοιράζει εκατομμύρια σε φτωχούς.
Αφορμή για το
δημοσίευμα του CNN ήταν κάποιες δηλώσεις του Μπέρνι Έκλεστον ότι θα του άρεσε η
Δραπετσώνα για αγώνες της formula-1 ενώ αφορμή για το δημοσίευμα του BBC ήταν
μια ληστεία στα Άσπρα Σπίτια που αποδόθηκε από την Αστυνομία στον Παλαιοκώστα.
Η ελληνική
αστυνομία, σε αντίθεση με την τοπική Πειραιώτικη κοινωνία που αντιμετώπισε το
δημοσίευμα του CNN ψύχραιμα, αντέδρασε με δηλώσεις και τηλεοπτικές εμφανίσεις
στις οποίες προσπάθησε να αποδομήσει την εικόνα του Παλαιοκώστα.
Το ερώτημα
είναι:
Χρειάζεται ο Πειραιάς
όνειρα όπως τη Formula-1 μέσα στην ένδεια που έχει περικυκλώσει τις πόλεις μας;
Χρειάζονται οι
Έλληνες ήρωες σαν τον Ρομπέν των Δασών μέσα στην μαυρίλα που έχει σκιάσει τη
ζωή μας;
Νομίζω πως η παιδιάστικη
επιθυμία απαντάει εσπευσμένα με ένα ελαφρύτατο ΝΑΙ αλλά η πραγματικότητα της
ανάγκης τελειώνει την συζήτηση με ένα βαρύ κι ασήκωτο ΟΧΙ.
Θα θέλαμε κάποια
όνειρα με άρωμα Μονακό να παίρνουν τη θέση της σημερινής μιζέριας στην οποία
πάει να μας καταδικάσει η κυβέρνηση με τα νομοσχέδια της ντροπής που ψηφίζει
κατά των αιγιαλών, των περιοχών ανάπλασης και των κάθε λογής κτηματικών φιλέτων.
Θα θέλαμε να
υπήρχαν ήρωες για να πάρουν τα χρήματα από τις αδηφάγες τράπεζες και να τα
μοιράσουν στους ενδεείς φτωχοποιημένους συμπατριώτες μας, να αντιστρέψουν
επιτέλους την συνεχή και νομοθετημένη ροή από τους φτωχούς προς τους πλούσιους.
Πόσο απέχει,
όμως, αυτό το “θα θέλαμε” από το “έχουμε ανάγκη”; Πόσο βάσιμος είναι ένας
τέτοιος πόθος;
Η απόσταση
ανάμεσα στην επιθυμία και την πραγματοποίησή της είναι βασικός όρος για την
απόλαυση της επιτυχίας, όμως αυτή η απόσταση έχει κάποια όρια. Μέγιστα και
ελάχιστα. Αν βρεθεί κανείς πιο κοντά από όσο πρέπει, τότε η επιτυχία δεν
προκαλεί την ηδονή αφού η επιθυμία ήταν πολύ κοντά στην πραγματοποίησή της και
δεν πρόλαβε να δημιουργήσει τον πόθο. Αν βρεθεί κανείς πιο μακριά από ένα όριο,
τότε η επιτυχία καθίσταται αδύνατη και επομένως η επιτυχία και η ηδονή που απορρέει
από αυτήν επίσης αδιανόητη. Παν μέτρον άριστον έλεγαν οι Έλληνες και, μεταξύ
των άλλων, υπονοούσαν και την ύπαρξη αυτών των άνω και κάτω ορίων που δεν
πρέπει να παραβιάζονται. Τι μπορεί να θυμάται μια φλόγα; [ρωτούσε ο ποιητής] αν θυμηθεί λίγο περισσότερο απ’ ό,τι χρειάζεται
σβήνει, αν θυμηθεί λίγο λιγότερο σβήνει, να μπορούσε να μας διδάξει, όσο
ανάβει, να θυμόμαστε σωστά.
Στη σημερινή
Ελλάδα όλα έχουν παραβιαστεί. Η απόσταση ανάμεσα στην επιθυμία και την
πραγματοποίησή της έχει γίνει τόσο μεγάλη που πιο λογικό είναι να μεγαλώνει
περισσότερο με την πάροδο του χρόνου παρά να μειώνεται. Υπό το πρίσμα αυτό
ακούγεται αστείο να επιθυμούμε ο,τιδήποτε. Ούτε η formula-1 έχει την παραμικρή
πιθανότητα να έρθει σε μια αποικία χρέους, άρα δεν έχει νόημα να την
αποδεχόμαστε ή να την απορρίπτουμε, ούτε ο σύγχρονος Ρομπέν των Δασών
Παλαιοκώστας θα μπορέσει να πάρει από τις Τράπεζες τα 38 δισ. ευρώ των
ανακεφαλαιοποιήσεων που έγιναν με δικά μας χρήματα (αφού τα φορτωθήκαμε σαν
χρέος) για να τα μοιράσει στους έχοντες ανάγκη. Αυτό καλά-καλά δεν θα μπορέσει
να το κάνει ούτε ο Τσίπρας!
Άσε λοιπόν το
CNN και το BBC να ζουν τη δική τους πραγματικότητα. Εδώ είναι Βαλκάνια, έχουμε
τους δικούς μας νόμους εμείς … και τους δικούς μας νομοθέτες, τον Άδωνη, την
Βούλτεψη, τον Ταμήλο! … και με αυτούς δυστυχώς θα πορευτούμε μέχρι νεωτέρας.
