Στο Μπρίστολ της Αγγλίας γκρέμισαν το άγαλμα του δουλέμπορου Κολτον και το έστειλαν στον βυθό του γειτονικού ποταμού. Στις Βρυξέλλες αποκαθηλώνουν το άγαλμα του Λεοπόλδου, πρώην βασιλιά τους, στον οποίο χρωστούν μεγάλο μέρος της σημερινής ευημερίας τους, γιατί ήταν σφαγέας και γενοκτόνος ενός ολόκληρου λαού. Πιο παλιά αποκαθήλωναν αγάλματα ή μνημεία του φασισμού. Ακόμα και τον Λένιν έριξαν όταν ο φιλελευθερισμός νίκησε τον σοσιαλισμό.
Η καταβαράθρωση των αγαλμάτων ή των μνημείων έχει μια λογική. Από την ακραία των Ταλιμπάν και του Άισις ως την ήπια της πολιτικής ορθότητας. Έτσι κι αλλιώς τα αγάλματα και τα μνημεία στήνονται για λόγους διδακτικούς σαν παραδείγματα προς μίμηση. Όταν η κοινωνία θεωρεί το παράδειγμα κακό και θέλει να διδάσκεται το αντίθετο από αυτό που συμβολίζει το άγαλμα, τότε η αποκαθήλωση είναι το ίδιο λογική όσο και το χτίσιμο.
Αν είχαμε άγαλμα του Ατατούρκ κάπου στην Ελλάδα θα το αφήναμε όρθιο; Κάναμε τζαμί το τέμενος στο Μοναστηράκι; Θα αφήναμε άγαλμα ή μνημείο του Μεταξά ή του Παπαδόπουλου να μακροημερεύσει; Όχι, βέβαια!
Μια παρένθεση:
Νιώθω ξεχωριστή τιμή να είμαι απόγονος ανθρώπων που στο μεγάλο μνημείο τους (την Ακρόπολη) χάραξαν πάνω στις μετόπες όχι τυράννους ή ηγέτες, αλλά, τον ίδιο τον λαό. Τους απλούς ανθρώπους, άντρες και γυναίκες, στη γιορτή των Παναθηναίων. Στις άλλες μετόπες η Γιγαντομαχία κι η αμαζονομαχία κι η κενταυρομαχία ήταν τα μεγάλα γεγονότα της υπεράσπισης αυτού του λαού από τις επιβουλές θεών κι ανθρώπων. Μνημείο γιγαντιαίο χωρίς βασιλιάδες, γιατί δεν είχαν βασιλιάδες, και με θεούς σε μέτρα ανθρώπινα, ούτε μακρινούς ούτε παντοδύναμους και παντογνώστες και κατόχους μιας και μοναδικής αλήθειας.
Τον Παρθενώνα τον αλλοίωσαν και τον γκρέμισαν αυτοκράτορες και οπαδοί μονοθεϊστικών δογμάτων (Αλάριχος, Μοροζίνι, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι), που μισούσαν την δημοκρατία την οποία ο Παρθενώνας τιμούσε και συμβόλιζε.
Ας επανέλθουμε στην σημερινή αποκαθήλωση των συμβόλων του ρατσισμού και της δουλείας. Δε είναι, λοιπόν, ανεξήγητο που γκρεμίζουν τον Κολτον και τον Λεοπόλδο. Ούτε είναι τσαλιμπανισμός αυτή η κατακρήμνιση. Το σωστό θα ήταν στη θέση του Κολτον να μπει το άγαλμα ενός από τους δούλους που ο δουλέμπορος εκμεταλλεύτηκε και στη θέση του Λεοπόλδου το άγαλμα ενός Κογκολέζου. Για να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση.
Η καταβαράθρωση των αγαλμάτων ή των μνημείων έχει μια λογική. Από την ακραία των Ταλιμπάν και του Άισις ως την ήπια της πολιτικής ορθότητας. Έτσι κι αλλιώς τα αγάλματα και τα μνημεία στήνονται για λόγους διδακτικούς σαν παραδείγματα προς μίμηση. Όταν η κοινωνία θεωρεί το παράδειγμα κακό και θέλει να διδάσκεται το αντίθετο από αυτό που συμβολίζει το άγαλμα, τότε η αποκαθήλωση είναι το ίδιο λογική όσο και το χτίσιμο.
Αν είχαμε άγαλμα του Ατατούρκ κάπου στην Ελλάδα θα το αφήναμε όρθιο; Κάναμε τζαμί το τέμενος στο Μοναστηράκι; Θα αφήναμε άγαλμα ή μνημείο του Μεταξά ή του Παπαδόπουλου να μακροημερεύσει; Όχι, βέβαια!
Μια παρένθεση:
Νιώθω ξεχωριστή τιμή να είμαι απόγονος ανθρώπων που στο μεγάλο μνημείο τους (την Ακρόπολη) χάραξαν πάνω στις μετόπες όχι τυράννους ή ηγέτες, αλλά, τον ίδιο τον λαό. Τους απλούς ανθρώπους, άντρες και γυναίκες, στη γιορτή των Παναθηναίων. Στις άλλες μετόπες η Γιγαντομαχία κι η αμαζονομαχία κι η κενταυρομαχία ήταν τα μεγάλα γεγονότα της υπεράσπισης αυτού του λαού από τις επιβουλές θεών κι ανθρώπων. Μνημείο γιγαντιαίο χωρίς βασιλιάδες, γιατί δεν είχαν βασιλιάδες, και με θεούς σε μέτρα ανθρώπινα, ούτε μακρινούς ούτε παντοδύναμους και παντογνώστες και κατόχους μιας και μοναδικής αλήθειας.
Τον Παρθενώνα τον αλλοίωσαν και τον γκρέμισαν αυτοκράτορες και οπαδοί μονοθεϊστικών δογμάτων (Αλάριχος, Μοροζίνι, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι), που μισούσαν την δημοκρατία την οποία ο Παρθενώνας τιμούσε και συμβόλιζε.
Ας επανέλθουμε στην σημερινή αποκαθήλωση των συμβόλων του ρατσισμού και της δουλείας. Δε είναι, λοιπόν, ανεξήγητο που γκρεμίζουν τον Κολτον και τον Λεοπόλδο. Ούτε είναι τσαλιμπανισμός αυτή η κατακρήμνιση. Το σωστό θα ήταν στη θέση του Κολτον να μπει το άγαλμα ενός από τους δούλους που ο δουλέμπορος εκμεταλλεύτηκε και στη θέση του Λεοπόλδου το άγαλμα ενός Κογκολέζου. Για να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση.
