Με την ευκαιρία της υπογραφής συμφωνίας Ιταλίας-Ελλάδας για την ΑΟΖ να πούμε κάποια πράγματα.
Κατ αρχάς μια εκτίμηση: Πρόκειται για ένα θετικό βήμα στην γεωπολιτική σκακιέρα, ίσως το μόνο υπέρ της χώρας μας από τον καιρό της συμφωνίας των Πρεσπών. Ως θετική την εκτίμησε κι η αντιπολίτευση. Ο Νίκος Κοτζιάς επεσήμανε κάποια προβλήματα σχετικά με τα διαπόντια νησιά που μπορεί να μας βλάψουν στο Καστελόριζο. Δεν αμφιβάλλω ότι έχει δίκιο, αλλά δεν αμφιβάλω κι ότι η συμφωνία υπεγράφη γιατί προτάχθηκε το μείζον.
Φυσικά για όσους επιδιώκουν το απόλυτο, η συμφωνία αυτή είναι μειοδοτική όπως ήταν κι η συμφωνία των Πρεσπών (όχι σε μέγεθος, σε ποιότητα). Όμως αυτό είναι το αέναο παιχνίδι του "όλα ή τίποτα" σε σχέση με το "win-win game".
Γιατί λέμε πως ήταν μείζον το θέμα της υπογραφής; Γιατί η Ελλάδα είχε ανάγκη να εμφανιστεί στη διεθνή κοινότητα σαν κράτος κανονικό, που μπορεί να συμβιώνει με τους γείτονές του χωρίς φασαρίες και γκρίνιες. Να φτιάξει κι ένα προηγούμενο για μελλοντικές περιπτώσεις. Να πει και κάποιος άλλος πρακτικά, ότι τα νησιά έχουν οικονομική ζώνη, έστω και με περιορισμούς. Να πείσει ότι είναι μια χώρα που μπορεί να συμβιβάζεται παίρνοντας κάτι και δίνοντας σε αντάλλαγμα κάτι άλλο. Ως τώρα δεν φαινόταν να έχουμε μια τέτοια καλή φήμη. Μόνο η Τουρκία μπορεί να μας ξεπερνά στον τομέα αυτό.
Πέρα από όσα νομίζουμε εμείς για εμάς, στη διεθνή πολιτική σκηνή δεν έχουμε καλή φήμη σαν χώρα. Δεν είμαστε χειρότεροι από την Τουρκία, βέβαια, αλλά, δεν είμαστε και τα καλύτερα παιδιά.
- Μόνοι εμείς σε όλο τον κόσμο έχουμε άλλον εναέριο κι άλλον θαλάσσιο χώρο. Ο εναέριος είναι δέκα κι ο θαλάσσιος είναι έξι. Ποιος άλλος έχει κάτι τέτοιο; Κανείς! μα, κανείς!
- Μόνοι εμείς στον κόσμο φέρναμε ως πρόσφατα αντίρρηση στο όνομα ενός άλλου κράτους. Ποιος άλλος είχε τέτοιες αξιώσεις στον κόσμο; Κανείς!
Ακόμα και στο θέμα της ΑΟΖ, ως τώρα, φτιάχναμε χάρτες και την καθορίζουμε έτσι που αφήναμε στην Τουρκία (που έχει την μεγαλύτερη μακράν ενδοχώρα) κάτι αστεία κομμάτια για αποκλειστική της εκμετάλλευση. Οι Τούρκοι ένιωθαν (και είναι) σαν κορόιδα. Μια τέτοια κατάσταση για να την υποστηρίξεις θέλεις ισχύ. Την έχουμε; Οι Τούρκοι πάντως την έχουν. Ο στρατός τους είναι οχταπλάσιος του δικού μας, ο εξοπλισμός τους καλύτερος και είναι ετοιμοπόλεμοι αφού ήδη έχουν μέτωπα στη Συρία, στη Λιβύη και ένα εσωτερικό στο Κουρδιστάν. Δεν ξέρω τι θα γίνει αν πολεμήσουμε, μπορεί και να χάσουν, όμως έχουν δικαιολογημένα την αίσθηση (ή ψευδαίσθηση) ότι θα νικήσουν. Κι αυτό τους σπρώχνει να διεκδικούν το, κατά την γνώμη τους, "δίκιο τους".
Στη διεθνή σκηνή μας ξέρουν σαν τα σκυλιά που γαβγίζουν αλλά δεν δαγκώνουν, σαν τα καλά παιδιά που στο τέλος συμμορφώνονται. Υποχωρούμε στη βία του γείτονα με κάθε ευκαιρία.
* Κρατάμε ακόμα μυστικό τον φάκελο της Κύπρου, στέλνοντας έμμεσα ένα μήνυμα ότι κάτι φοβόμαστε πως θα αποκαλυφθεί, άρα πως είμαστε ένοχοι για κάτι.
* Ζητάμε περίπου συγνώμη για τα Ίμια, στέλνοντας το μήνυμα πως ο, τι έγινε, έγινε. Λέμε σε όλους, «κοιτάξτε, εμείς... εντάξει, είμαστε καλά παιδιά».
* Φωνάζουμε κάποτε για το Χόρα, απειλούμε με το Σισμίκ, αλλά δεν επιμένουμε και τόσο πολύ ώστε να γίνουμε κουραστικοί. Όταν πλησιάζουν την Κρήτη ή την Ρόδο στέλνουμε τηλεγραφήματα διαμαρτυρίας.
* Χωρίς δεύτερη κουβέντα θάβουμε τους S-300 όταν μας απειλούν με θερμό επεισόδιο. Στέλνουμε το μήνυμα ότι όταν κάνουμε μαγκιές το κάνουμε για εσωτερικούς λόγους και δεν διαταράζουμε εμείς τις ισορροπίες για "σαχλαμάρες", όπως κάτι πύραυλοι.
* Λέμε πως είναι δέκα μίλια ο εναέριος χώρος μας, αλλά όταν αυτός παραβιάζεται, εμείς απλά αναχαιτίζουμε. Στέλνουμε το μήνυμα ότι ναι μεν λέμε δέκα τα μίλια αλλά δεν είμαστε και φανατικοί σε αυτό.
Γενικά είμαστε λίγο "ταραξίες" ή απείθαρχοι της διεθνούς νομιμότητας, αλλά, είμαστε και καλά παιδιά και λογικευόμαστε αμέσως μόλις μας τραβήξουν το αυτί.
Με τέτοια φήμη σαν χώρα, πάλι καλά που κάνουμε πού και πού και καμία σωστή ενέργεια. Σαν εκείνη στις Πρέσπες ή σαν αυτή τώρα με την ΑΟΖ.
Και βέβαια, φτάσαμε εδώ αφού πρώτα μας στρίμωξε η Τουρκία για τα καλά με το σύμφωνο που έφτιαξε με την Λιβύη. Προκειμένου να έχουμε έστω μια συμφωνία για ΑΟΖ, δεχτήκαμε όλα όσα ήθελε η Ιταλία κι όλα όσα υπερήφανα αρνιόμασταν απο το 1977. Υπό άλλες συνθήκες, θα ξανασυζητούσαμεμε με την Ιταλία σε σαράντα χρόνια. Η κάθε κυβέρνηση θα φοβόταν να κάνει την παραμικρή υποχώρηση και θα άφηνε τον συμβιβασμό στην επόμενη. Τώρα, δώσαμε την παρθενία μας κι ο γάμος ετελέσθη. Θετικό το κρίνω γιατί εκείνο που μετρά είναι το μείζον.
Και βέβαια, φτάσαμε εδώ αφού πρώτα μας στρίμωξε η Τουρκία για τα καλά με το σύμφωνο που έφτιαξε με την Λιβύη. Προκειμένου να έχουμε έστω μια συμφωνία για ΑΟΖ, δεχτήκαμε όλα όσα ήθελε η Ιταλία κι όλα όσα υπερήφανα αρνιόμασταν απο το 1977. Υπό άλλες συνθήκες, θα ξανασυζητούσαμεμε με την Ιταλία σε σαράντα χρόνια. Η κάθε κυβέρνηση θα φοβόταν να κάνει την παραμικρή υποχώρηση και θα άφηνε τον συμβιβασμό στην επόμενη. Τώρα, δώσαμε την παρθενία μας κι ο γάμος ετελέσθη. Θετικό το κρίνω γιατί εκείνο που μετρά είναι το μείζον.
