"Πλάσματα της φαντασίας μας είμαστε όλοι"

 

Με εργαλεία του μυαλού που εγώ κατασκευάζω
όπως ο "εαυτός", το "μέλλον" μου ή και το "παρελθόν" μου
τα νιώθω όλα γύρω μου και δίχως να τ' αλλάζω

γίνομαι 'γω ο δημιουργός ενός δικού μου κόσμου

.
Σκέψεις και πόθοι έρχονται και φεύγουν σαν φαντάσματα

κι όλα τα συναισθήματα, μίσος, φόβος κι αγάπη
είναι της φαντασίας μου, ολοδικά μου πλάσματα

όχι υλικά αντικείμενα, μα ατομική αυταπάτη

Η ύπαρξή μου η θολή, που φόβο με γεμίζει

η σκέψη είναι ενός θεού, που κάθεται σε βράχο

κι όπως εγώ ονειρεύομαι αετό να φτερουγίζει

έτσι ο θεός με σκέφτεται, άρα, εγώ υπάρχω

Της φαντασίας του εγώ ένα πλάσμα φευγαλέο

η ύπαρξή μου ένας καπνός αόρατης φωτιάς
κυοφορείται ήρεμα η φθορά μου σαν μοιραίο

κομμάτι μιας ατέλειωτης κι ατέρμονης τροχιάς

 

Καίγονται οι νευρώνες μου πριν καν τους βαρεθώ
σε μιαν αργή οξείδωση αγγείων κι εγκεφάλου

πηγαίνω εκεί που ήμουνα προτού να γεννηθώ 

περίεργος που έζησα κι ανίδεος εξάλλου

 

[ΣΗΜ.: Ο Γουίλκοτ Τρις είναι ποιητής του δρόμου.]