10 χρόνια κοινής πορείας

Πριν δέκα χρόνια, σαν αύριο πρωτοχρονιά, την 1η Ιανουαρίου του 2010, βρέθηκα στα έδρανα της αίθουσας δημοτικού συμβουλίου του Κερατσινίου σαν δημοτικός σύμβουλος του κοινού πλέον δήμου. Είχα εκλεγεί με τον συνδυασμό του Αλέκου Χρυσού (πρώτος σε ψήφους) αλλά, αντιπολίτευση. Δήμαρχος είχε εκλεγεί ο Λουκάς Τζανής. 

Κάθισα σε ένα έδρανο που έγραφε το όνομά μου και έβαλα να παίξει στο κινητό μου το τραγούδι της Μόνικας "Away from my land". Όσο κι αν η απόσταση από το σπίτι μου (στην Ανάληψη) ως το δημαρχείο Κερατσινίου ήταν περίπου ίση και με την απόσταση από το σπίτι μου ως το δημαρχείο Δραπετσώνας, εγώ την ένιωθα υπερβολικά άνιση. Ήμουν μακριά από την χώρα μου, away from my land.

Από τότε έχουν κυλήσει δέκα ολόκληρα χρόνια. Έφυγε ο Τζανής, βγήκε ο Βρεττάκος και μετά ξαναβγήκε ο Βρεττάκος. Μάλιστα κατέβηκα σαν υποψήφιος δήμαρχος της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ και ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ "Η δική μας Πόλη" και πήραμε ποσοστό 6%. Βγήκαμε δεύτεροι στη Δραπετσώνα με 14% αλλά προτελευταίοι στο Κερατσίνι με 4%. Λογικό αυτό καθώς δεν είχαμε στήριξη από πολιτικό ή κομματικό φορέα και τέσσερα χρόνια εγώ, ο επικεφαλής, είχα λείψει από το προσκήνιο. Όχι μόνο δεν είχα συμμετάσχει στις δημοτικές εκλογές του 2014 αλλά επιπλέον, ενδιάμεσα, είχα μετεγκατασταθεί (σαν περιβαλλοντικός μετανάστης) στο Πόρτο Ράφτη πριν επιστρέψω στα πάτρια. 

Αυτά έγιναν κι είναι παρελθόν. Τώρα είμαστε σε μια νέα κατάσταση. Επανήλθαμε στα δημοτικά με στόχο να βοηθήσουμε να διορθωθούν πράγματα που θεωρούσαμε κι εγώ κι οι συνεργάτες μου πως είχαν μείνει πίσω ή είχαν λοξοδρομήσει.

Προσωπικά δεν παρέλειψα να αναγνωρίσω ό,τι θετικό είχε γίνει την τετραετία 2014-19 που ανέβασε τον δήμαρχο από το 18% στο 46%. Βεβαίως, βασική αιτία ήταν ο Σύριζα που τον στήριξε πολλαπλά, με πολιτική υποστήριξη και με έργα. Αρχικά το 2014 τον είχε επικεφαλής του συνδυασμού που υποστήριζε σε μια εποχή ενός τεράστιου κύματος αλλαγής. Κατόπιν τον ξαναστήριξε το 2019 όταν πια ο Σύριζα είχε καθιερωθεί ως δύναμη του 40% στην περιοχή μας. Αυτή ήταν η πολιτική στήριξη που ήταν ουσιώδης και αποφασιστική και εκ των ων ουκ άνευ, δηλαδή, χωρίς την οποία τίποτε δεν θα γινόταν.

Κυρίως όμως, ο Σύριζα βοήθησε τον δήμαρχο και με έργα, γιατί:

α) του έδωσε την παραλία της Δραπετσώνας για να πραγματοποιήσει εκείνος όνειρα δικά μας πολλών δεκαετιών, και 

β) γιατί του έδωσε έργα 45 εκατομμυρίων ευρώ (όπως λέει ο ίδιος εξάλλου) σε μια τετραετία μέσω του υπουργείου ή της Περιφέρειας. 

Βοήθησαν κι οι προηγούμενες δημοτικές αρχές (κυρίως Χρονόπουλου και Τζανή) που του άφησαν ένα ταμείο 17 εκ ευρώ ικανό για να χειριστεί όλα τα προβλήματα της καθημερινότητας του πολίτη.

Παρ' όλα αυτά όμως, πίστευα και πιστεύω και αυτό πίστευε κι ο συνδυασμός μας, η Δημοκρατική Προοδευτική Κίνηση, πως πρέπει να γίνουν πολύ περισσότερα για να σχεδιαστεί το μέλλον αυτού του τόπου.

Χρειάζονται πολεοδομικές μελέτες ανάπλασης, αναγκαίες για την περιοχή της βιομηχανικής ζώνης (αφού παραμελήθηκαν οι υπάρχουσες) και για την παραλία του Κερατσινίου από την ΕΥΔΑΠ ως το Ικόνιο. Μελέτες επίσης οφείλουν να γίνουν για το κυκλοφοριακό-συγκοινωνιακό τεράστιο πρόβλημα της πόλης και για το Σχιστό. Και φυσικά, οι μελέτες αυτές πρέπει να συνοδευτούν από έργα. Να βρεθούν χρηματοδοτήσεις και να ξεκινήσει μια αναγέννηση της κοινής μας πόλης του Κερατσινίου και της Δραπετσώνας. Τα προβλήματα σε κάθε γειτονιά είναι πολλά και οι προσπάθειες πρέπει να ενταθούν. Πεζοδρόμια, πλατείες, μονοδρομήσεις, πεζοδρομήσεις, καθαριότητα κτλ είναι μια σειρά προβλημάτων που αναφέρθηκαν ένα προς ένα στο πρόγραμμά μας. Χρειάζεται, τέλος, και ριζική αλλαγή στον συνολικό τρόπο διοίκησης και διαχείρισης του δήμου. 

Πρέπει επίσης να αποκρουστούν οι απειλές υποβάθμισης που είναι πολλές και σημαντικές: Όιλ Ουάν, Λαφάρτζ, Σκουπίδια, Κόσκο, Νεκροταφείο Ανάστασης είναι μερικά από τα προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπιστούν. Τουλάχιστον το θετικό είναι πως υπάρχει μια σύμπνοια που δεν εμφανιζόταν άλλες χρονιές. Πρώτο ρόλο εδώ παίζει η στάση του δημάρχου, αλλά θέλω να πιστεύω πως βοήθησε τα μέγιστα κι η δική μας (και η προσωπική δική μου) επιμονή που ήταν και προγραμματική εξαγγελία μας.

Αυτά σαν ένας πρόχειρος απολογισμός. 

Θα τελειώσω με το away from my land της Μόνικας με την σημείωση πως πια δεν είναι τόσο away όσο ήταν τότε αυτή η καινούργια κοινή land Δραπετσώνας και Κερατσινίου.

AWAY FROM MY LAND- MONIKA

10 χρόνια μοναξιάς

Σαν αύριο, 31 Δεκεμβρίου, πριν δέκα χρόνια ακριβώς, έπαψε να υπάρχει ο Δήμος Δραπετσώνας. Μετά από 60 χρόνια λειτουργίας του, η κυβέρνηση που τότε τον είχε δημιουργήσει, τον κατάργησε. Το λέω αυτό γιατί δημοκρατική ήταν η κυβέρνηση στην δημιουργία της πόλης, το 1950, δημοκρατική ήταν και στο τέλος της το 2010. Η πρώτη έλυσε ένα ζήτημα υπαρξιακό για τους ανθρώπους που την κατοικούσαν τότε που έγινε ο δήμος, ενώ η δεύτερη αντιμετώπισε ένα θεσμικό θέμα γενικότερα από διοικητική-οικονομική σκοπιά βάζοντας σε δεύτερη μοίρα την ιστορία ή τους ανθρώπους.

Σαν αφιέρωμα σε αυτή την απώλεια, ανεβάζω το βιντεάκι που είχα φτιάξει το 2010 που έχει τίτλο η Δραπετσώνα ποτέ δεν πεθαίνει (Drapetsona never dies). Αύριο θα ανεβάσω ένα άλλο βιντεάκι που το είχα βάλει στις αρχές του 2011 όταν ξεκίνησα σαν δημοτικός σύμβουλος όχι πια της Δραπετσώνας αλλά του ενιαίου δήμου  σε έναν χώρο που μου φαινόταν ξένος.

Η ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ

"Περί Διαστάσεων"

Έχω αναφέρει ξανά ότι τελευταία γράφω ένα βιβλίο σχετικό με την ελληνική μυθολογία, όπως συνηθίζω τα τελευταία χρόνια. Το βιβλίο αυτό έχει τίτλο "Θεοί και τιτάνες στην αργοναυτική εκστρατεία" και είναι προφανές το αντικείμενό του, το φανερώνει ο τίτλος του. Πολλά βιβλία έχουν γραφτεί για την αργοναυτική εκστρατεία από αρχαίους και σύγχρονους, κι εγώ δεν θα έγραφα ένα ακόμη βιβλίο για να επαναλάβω τα γνωστά. Μπόρεσα, όμως, να δω τα μυθολογικά γεγονότα μέσα από μιαν άλλη ματιά και γι αυτό έγραψα αυτό το βιβλίο. Στηρίζομαι σε δυο βασικές αντιθέσεις-συγκρούσεις:

α) στην αντίθεση των τιτάνων με τους θεούς, δηλαδή της φύσης με τον πολιτισμό,

β) στην αντίθεση των φυλών της γυναικοκρατίας με εκείνες της πατριαρχίας. 

Δεν έχω τελειώσει ακόμα το βιβλίο, όμως είμαι κοντά στο τέλος του. Σήμερα θέλω να σας δώσω ένα κομμάτι του βιβλίου. Είναι από τον πρόλογο. Μιλά για τις τρεις και τις τέσσερις διαστάσεις και δεν λέει ακόμη κουβέντα για τους αργοναύτες. Λέει όμως κάτι για τους θεούς κι εμάς τους θνητούς. Γι αυτό σκέφτηκα να το παρουσιάσω. Σας δίνω λοιπόν ένα κομμάτι από τον ΠΡΟΛΟΓΟ του βιβλίου που ίσως σας παραξενέψει καθώς δεν έχετε το βιβλίο στα χέρια σας. Ρίξτε του μια ματιά. Είναι από τον πρόλογο κι έχει τίτλο: "ΠΕΡΙ ΔΙΑΣΤΑΣΕΩΝ" 

ΠΕΡΙ ΔΙΑΣΤΑΣΕΩΝ

Ο κόσμος στον οποίο ζούμε είναι κόσμος τριών διαστάσεων. Ό,τι περιέχεται μέσα σε αυτόν έχει μήκος, πλάτος και ύψος. Ας δούμε, όμως, καλύτερα τί θα πει χώρος με διαστάσεις, με καμία, μία, δύο, τρεις ή και τέσσερις διαστάσεις.

Χώρος μηδενικής διάστασης είναι ένα σημείο.

Χώρος μιας διάστασης είναι η ευθεία και κάθε απλή γραμμή. Αν πάρεις ένα σημείο και το μετακινήσεις, φτιάχνεις έναν χώρο μιας διάστασης. Στην απλή γραμμή κινείται κανείς σε δύο κατευθύνσεις μόνο δεξιά-αριστερά, ή έστω μόνο πάνω-κάτω. Την μία διάσταση την συμβολίζουμε με έναν άξονα. Τα αντικείμενα πάνω της έχουν κι αυτά μια μόνο διάσταση, μόνο μήκος ή είναι σημεία με διάσταση μηδέν.

Χώρος δύο διαστάσεων είναι το επίπεδο ή γενικά μια επίπεδη επιφάνεια κι ας είναι επιφάνεια σφαίρας. Φτιάχνεται χώρος δύο διαστάσεων αν μετακινηθεί παράλληλα προς τον εαυτό της μια γραμμή. Τα αντικείμενα πάνω στην επιφάνεια έχουν δύο, μια ή καμία διαστάσεις. Είναι επιφάνειες με μήκος-πλάτος, ή είναι απλές γραμμές μιας διάστασης ή σημεία μηδενικής διάστασης.

Χώρος τριών διαστάσεων είναι ο χώρος μας. Τα αντικείμενα έχουν όγκο, δηλαδή τρεις διαστάσεις, μήκος-πλάτος-ύψος. Μέσα στον τρισδιάστατο χώρο υπάρχουν τρισδιάστατα αντικείμενα, δισδιάστατα (επιφάνειες), μονοδιάστατα (γραμμές) ή σημεία με διάσταση μηδέν.

Χώρο τεσσάρων διαστάσεων δεν γνωρίζουμε, μπορούμε μόνο να τον φανταστούμε εμείς οι τρισδιάστατοι άνθρωποι. Θα ήταν ένας υπερχώρος μέσα στον οποίο ο τρισδιάστατος κόσμος μας θα ήταν ένα απλό αντικείμενο. Θα ήταν, ας πούμε, κάτι σαν παιχνίδι στα χέρια τετραδιάστατων υπερπλασμάτων.

Αν πάρουμε τον χρόνο σαν τέταρτη διάσταση, τότε ο χώρος που δημιουργείται περιλαμβάνει πολλούς κόσμους σαν τον δικό μας. Σε αυτούς μπορεί κανείς να μετακινείται στο παρελθόν ή το μέλλον όπως εμείς παίζουμε στα χέρια μας ένα αντικείμενο, ένα παιχνίδι. Κι όπως το αλλάζουμε εμείς κατά την βούλησή μας, έτσι μπορεί να κάνει κι ένα υπερπλάσμα τετραδιάστατο. Μπορεί να αλλάζει το παρελθόν ή το μέλλον του κόσμου μας κατά την δική του βούληση.

Ο τρισδιάστατος κόσμος μας μπορεί να θεωρηθεί ως προβολή ενός αντικειμένου του τετραδιάστατου κόσμου στις τρεις διαστάσεις. Πρώτα, όμως, να καταλάβουμε τι θα πει προβολή:

Ας φανταστούμε ότι βλέπουμε τον εαυτό μας και το δωμάτιο στο οποίο βρισκόμαστε σε ένα μεγάλο, ολόσωμο καθρέφτη. Εμείς κι όλο το δωμάτιο πίσω μας εικονιζόμαστε στον καθρέφτη σαν ένα αντικείμενο δύο διαστάσεων. Αυτή είναι η προβολή του τρισδιάστατου δωματίου σε ένα χώρο δύο διαστάσεων, τον καθρέφτη. Αν ένα χέρι πλησιάσει το πρόσωπό μας, στο δωμάτιο, γνωρίζουμε αν θα περάσει μπροστά ή πίσω από το κεφάλι μας. Στον καθρέφτη φαίνεται το χέρι να πλησιάζει αλλά δεν είναι βέβαιο αν θα περάσει μπρος ή πίσω από το πρόσωπο. Άλλοτε περνά μπροστά κι άλλοτε πίσω. Δεν υπάρχει κανόνας μέσα στον καθρέφτη που να το προβλέπει. Στο δωμάτιο, όπου έχουμε την αίσθηση του βάθους, μπορούμε να γνωρίζουμε. Στην εικόνα μέσα στον καθρέφτη, που είναι η προβολή του τρισδιάστατου δωματίου σε ένα χώρο δύο διαστάσεων, δεν γνωρίζουμε. Γιατί η τρίτη διάσταση είναι περιορισμένη, όχι ελεύθερη. 

Μπορούμε να φανταστούμε τώρα πώς θα είναι η προβολή ενός τετραδιάστατου αντικειμένου στον χώρο των τριών διαστάσεων. Θα είναι ένας χώρος σαν αυτόν που ζούμε με κάποιους περιορισμούς. Ο περιορισμός της τέταρτης διάστασης σημαίνει ότι στην διάσταση αυτή δεν υπάρχει ελευθερία. Πράγματι ο χρόνος στην τρισδιάστατη προβολή κινείται μόνο προς μία κατεύθυνση. Ό,τι έγινε δεν αλλάζει και το μέλλον είναι άγνωστο. Η προβολή δεν είναι ελεύθερη στον χρόνο. Ο χρόνος έχει μία μόνο κατεύθυνση, από το παρελθόν προς το μέλλον. Δεν είναι μια διάσταση όπως οι άλλες. Στο μήκος, το πλάτος, το ύψος μπορούμε να πηγαίνουμε μπρος ή πίσω, πάνω ή κάτω, δεξιά ή αριστερά. Στον χρόνο όμως δεν μπορούμε να κινηθούμε παρά μόνο από το παρελθόν προς το μέλλον. Είμαστε μόνο τριών διαστάσεων.

Ο Δίας είναι πλάσμα του χώρου των τεσσάρων διαστάσεων. Για αυτόν ο κόσμος μας είναι ένα αντικείμενο τριών διαστάσεων στα χέρια του. Η πραγματικότητα που ζούμε είναι η προβολή αυτού του τετραδιάστατου αντικειμένου στις γνωστές τρεις διαστάσεις. Είναι σαν το δωμάτιο στον καθρέφτη όπου το "δωμάτιο" είναι το τετραδιάστατο αντικείμενο που κρατά ο Δίας. Η πραγματικότητα που ζούμε ως τον “κόσμο” μας δεν είναι παρά η προβολή του στον "καθρέφτη" των τριών διαστάσεων. Στις τέσσερις διαστάσεις ο Δίας έχει την δυνατότητα να κινείται έξω απ' τον χρόνο. Μπορεί να κάνει με την πραγματικότητα ό,τι θέλει, να την τροποποιεί αλλάζοντας το παρελθόν ή το μέλλον. Όμως αυτός δεν είναι ο Δίας της μυθολογίας που ξέρουμε. Εμείς, που είμαστε όντα των τριών διαστάσεων, άλλον Δία κι άλλους θεούς γνωρίζουμε. Οι θεοί, όπως εμείς τους αντιλαμβανόμαστε, είναι κι αυτοί δέσμιοι του χρόνου. Ας δούμε καλύτερα, λοιπόν, ας αναλύσουμε περισσότερο την τρισδιάστατη πραγματικότητα στην οποία ζούμε θνητοί κι αθάνατοι. Γιατί ο κόσμος μας έχει δύο επίπεδα ζωντανής ζωής. Το ένα επίπεδο είναι εκείνο των θνητών και το άλλο είναι εκείνο των αθανάτων. 

Η ζωή των θνητών είναι η γνωστή μας ιστορία και προϊστορία. Περιέχει φυλές από την Χρυσή εποχή του Κρόνου, όπως οι Αμαζόνες, οι Φαίακες, οι Λαιστρυγόνες, οι Κένταυροι και άλλες. Περιέχει φυλές με γυναικοκρατία ή ισότητα των δύο φύλων, όπως οι Κρήτες κι οι Πελασγοί. Περιέχει και φυλές με πατριαρχική δομή όπως οι Ίωνες, οι Θεσσαλοί οι Βοιωτοί κι οι Αχαιοί. Έχει ακόμη και ήρωες, ξεχωριστούς θνητούς που εκτελούν αποστολές που τους αναθέτουν οι θεοί. Οι άνθρωποι ζουν σε πόλεις και χωριά και καλλιεργούν τη γη ή είναι κτηνοτρόφοι, ή τεχνίτες ή και βιοτέχνες. Όλες αυτές οι δράσεις λέγονται πολιτισμός.

Η ζωή των αθανάτων είναι διαφορετική. Μπορεί να είναι θεοί ή τιτάνες, όντα υπερφυσικά για τους θνητούς, όμως είναι κι αυτά δέσμια του χρόνου. Μπορούν να κινούνται μπρος-πίσω στον χρόνο μόνο για να τον παρατηρούν. Εμφανίζονται στο παρελθόν ή στο μέλλον, δεν μπορούν όμως να αλλάξουν τίποτε από ο,τι έχει γίνει. Ούτε μπορούν να αλλάξουν την ροή και την μοίρα των ανθρώπων. Είναι ένας μαγικός κόσμος, πάνω από τον κόσμο των θνητών, μέσα όμως στον χώρο των τριών διαστάσεων.

Μια Πύλη στον Όλυμπο επιτρέπει στον Δία και τους θεούς του Ολύμπου να περνούν στον χώρο των τεσσάρων διαστάσεων. Εκεί, όλα τα θαύματα είναι δυνατά. Αυτά όμως που είναι θαύματα για τον δικό μας τρισδιάστατο κόσμο, για τους θεούς είναι απλά βαρετές και ανούσιες υποθέσεις. Γιατί αυτά τα υπερπλάσματα των τεσσάρων διαστάσεων κινούνται σε κόσμους που ούτε καν μπορούμε να φανταστούμε. Η τρισδιάστατη πραγματικότητα που ζούμε είναι μία μόνο από τις άπειρες δυνατότητες που υπάρχουν για τον κόσμο μας. Από τις άπειρες παράλληλες πραγματικότητες που υπάρχουν, εμείς ζούμε σε μία μόνο από αυτές, και την ονομάζουμε σύμπαν. Για τους θεούς τα σύμπαντα είναι άπειρα κι οι πραγματικότητες άπειρες και παράλληλες επίσης. Γι αυτό επεμβαίνουν στον κόσμο μας ελάχιστα. Ασχολούνται μαζί μας όσο φροντίζει έναν καθρέφτη μια νοικοκυρά όταν τον καθαρίζει από τις σκόνες και τις δαχτυλιές.

 

Μια απλή αλλά κατατοπιστική ανάλυση της πορείας της πανδημίας

Με το λινκ που δίνω εδώ, μπορεί κανείς να διαβάσει μια λεπτομερή, επιστημονικά στηριγμένη και αναλυτική πορεία της πανδημίας σε όλο τον κόσμο. θα δείτε αν έπαιξαν ρόλο τα αυστηρά μέτρα που ελήφθησαν και πόσο επηρέασε το λοκντάουν ή η χρήση μάσκας την πορεία του ιού. Επίσης θα δούμε τον τρόπο που κινήθηκε ο ιός και τους μύθους που καταρρίφθηκαν.

Παρακαλώ όποιος ενδιαφέρεται πραγματικά, κι όχι προσχηματικά, να μάθει για την πορεία της πανδημίας σε παγκόσμιο επίπεδο και να οδηγηθεί σε χρήσιμα συμπεράσματα, να δει το παρακάτω άρθρο:

Πανδημία ή Δυστοπία; Λοκντάουν και Μάσκες

Η δυσπιστία του Έλληνα απέναντι στα ΜΜΕ.

Μπαίνοντας στο 2021, εν όψει εορτασμού των 200 χρόνων από την επανάσταση, με πιάνει μια διάθεση να κάνω απολογισμούς για λογαριασμό της ελληνικής κοινωνίας. Ας σημειώσω ότι έχουμε τρεις πρωτιές σε παγκόσμιο επίπεδο, οι δύο μόνιμες και ουσιαστικές, η τρίτη πρόσκαιρη.

1. Η Ναυτιλίας μας, αν και είμαστε μόνο ένα μικρό κράτος, είναι η μεγαλύτερη στον κόσμο. Τρομερό κατόρθωμα αυτό για έναν λαό και πηγή περηφάνιας.

 2. Η σημαία μας μπαίνει πρώτη στους Ολυμπιακούς αγώνες δείχνοντας πως στον αθλητισμό (με συνεπακόλουθο τον πολιτισμό) έχουμε μια πρωτοπορία σε σχέση με όλα τα άλλα κράτη της γης.

3.- Προσφάτως, γίναμε η πρώτη στον κόσμο χώρα σε αμφισβήτηση των ΜΜΕ. Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει αυτή η πρωτιά, σήμερα όμως είναι αξιοσημείωτη.

Μερικές αποδείξεις του τρίτου ισχυρισμού:

«Τα ποσοστά δυσπιστίας προς τα μέσα επικοινωνίας είναι τα υψηλότερα, περίπου διπλάσια, από την υπόλοιπη Ε.Ε.» (Πηγή: Γ.Πλειός, ΕφΣυν)

«Από έρευνα κοινής γνώμης, που διενήργησε σε δείγμα 1.300 ατόμων το Εργαστήριο Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης από τους 1.300 ερωτηθέντες οι 769 δηλώνουν ότι εμπιστεύονται λίγο έως καθόλου τα ΜΜΕ.» (πηγή E-NEWS 27/7)

«Σύμφωνα με μεγάλη διαδικτυακή έρευνα του YouGov 144 (έρευνα του Reuters) όπου πήραν μέρος και ψήφισαν περισσότεροι από 70.000 πολίτες, ένας στους τρεις (1/3) πολίτες δεν εμπιστεύονται τις ειδήσεις, ενώ το 29% αποφεύγει να τις παρακολουθεί, με τους μισούς εκ των οποίων να θεωρούν πως είναι "βλαβερές" για την υγεία τους. Στη χώρα μας, σε αντίθεση με ότι συμβαίνει στις υπόλοιπες χώρες, οι χρήστες έχουν θετικότερη γνώμη για τα social media απ’ ότι για τα παραδοσιακά μέσα, κι αυτό οφείλεται στην εξαιρετικά χαμηλή εμπιστοσύνη που δείχνουν στα ειδησεογραφικά μέσα γενικότερα.» (πηγή Ινστιτούτου του Reuters για τη Μελέτη της Δημοσιογραφίας)

«Παρατηρούμε πολύ μεγάλη έλλειψη εμπιστοσύνης όχι μόνο στις ειδήσεις, αλλά κυρίως προς τους δημοσιογράφους, τους οποίους οι Έλληνες πολίτες εμπιστεύονται ελάχιστα. Κατέχουν το μικρότερο ποσοστό εμπιστοσύνης από ότι οι κάτοικοι όλων των άλλων χωρών του δείγματος.» (πηγή Reuters, Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης)

Γενικώς είμαστε οι δεύτεροι μετά του Αμερικανούς (κάπου διάβασα, όχι τσεκαρισμένο, ότι σύμφωνα με άλλες έρευνες περάσαμε πρώτοι) σε ποσοστά δυσπιστίας απέναντι στα ΜΜΕ. Και πώς να μην συμβαίνει αυτό όταν είναι γνωστό ότι τα ΜΜΕ εξωραΐζουν καταστάσεις και δημιουργούν ψευδαισθήσεις στον κόσμο για να αποσπάσουν την συναίνεσή του σε ουσιώδεις τομείς της δημόσιας ζωής. 

• Υπερασπίστηκαν όλες τις πολιτικές που οδήγησαν την Ελλάδα στην χρεοκοπία καθώς τα οικονομικά συμφέροντα (κυρίως τράπεζες και μεγαλοπαράγοντες) εξαγόραζαν μέσα και δημοσιογράφους.
  
• Υπερασπίστηκαν με πάθος τα μνημόνια και την υπαγωγή της Ελλάδας στην κατηγορία της υποτακτικής χώρας που τα δέχεται όλα αδιαμαρτύρητα. Ακόμα κι αν είχαν κάπου δίκιο, λόγω της διεθνούς πίεσης, δεν έπεισαν κανέναν ότι το έκαναν από ενδιαφέρον για τον λαό.
  
• Υπερασπίστηκαν με ανεπίτρεπτο πάθος το ΝΑΙ στο δημοψήφισμα διογκώνοντας την δυσπιστία απέναντι στο ΝΑΙ (κι εκεί έφαγαν τα μούτρα τους)
  
• Κακολόγησαν όσο μπορούσαν την αριστερά (έφαγαν τα μούτρα τους το 2015 αλλά πήραν ρεβάνς το 2019). Ειδικά τα τηλεοπτικά μέσα ξεπέρασαν κάθε όριο λογικής στήριξης της μιας πλευράς έναντι της άλλης.
  
• Υπερασπίστηκαν και συνεχίζουν να υπερασπίζονται ένα σύστημα οικονομικών και πολιτικών παραγόντων που επιβιώνουν άλλοτε με λαμογιές, άλλοτε με την κυβερνητική στήριξη (ή υποταγή) κι άλλοτε με την παραπλάνηση.

Είναι σίγουρα ένα από τα μεγάλα προτερήματα του Έλληνα το γεγονός ότι μπορεί και αντιστέκεται σε αυτή τη λαίλαπα. Μπορεί από υπερ-αντίδραση να πέφτει σε λάθη και να δέχεται μερικές φορές "ψεκασμένες" θεωρίες, όμως η υγιής αντίδρασή του είναι αξιοσημείωτη. Κάποιες φορές βέβαια τρώει την "φόλα" όμως σε γενικές γραμμές απέναντι στους ψεύτες και τους έντεχνους κατασκευαστές κλίματος ο Έλληνας δυσπιστεί. Κι όταν θυμώνει, τότε αντιδρά. Αυτό συμβαίνει συνήθως είτε στις μεγάλες διαδηλώσεις είτε και στις ημέρες των εκλογών.

Ελπίζω μέσα στις επόμενες δεκαετίες να απαλλαγούμε από την πληγή των χειραγωγημένων ΜΜΕ  (φυσικά δεν είναι όλα το ίδιο) και να βρούμε άλλες πρωτιές για την Ελλάδα που να μας ανεβάζουν σαν λαό στον άτυπο παγκόσμιο ανταγωνισμό.

Υπαρξιακά ζητήματα του νεοελληνικού κράτους.

Ας μην ξεχνάμε ότι σε μερικές μέρες θα μπούμε στο 2021 και θα γιορτάσουμε τα διακόσια χρόνια από την επανάσταση που δημιούργησε το ανεξάρτητο νεοελληνικό κράτος. Είχαν περάσει 360 χρόνια από την στιγμή (1461 μΧ,) που εσιώπησε, σκλαβωθείσα, η τελευταία ανεξάρτητη ελληνική πολιτεία, η Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας. 

Για να ελευθερωθεί η Ελλάδα στηρίχτηκε στις διδασκαλίες του Ρήγα, του Κοραή, του Ανωνύμου Έλληνος, της Φιλικής Εταιρείας. Όλοι αυτοί και πολλοί άλλοι, εμπνεόμενοι από τα ιδανικά της γαλλικής επανάστασης, ζήτησαν την ελευθερία του έθνους και την αποτίναξη της τυραννίας των Οθωμανών.

Σε όλα αυτά, το Πατριαρχείο απάντησε εκδίδοντας την "Πατρική Διδασκαλία" όπως την ονόμασε, την διαταγή δηλαδή προς παπάδες κι επισκόπους να μείνουν πιστοί στον Σουλτάνο και να απορρίψουν τα περί ελευθερίας κηρύγματα.

Έγραφε μεταξύ άλλων η πατρική διδασκαλία:

Ο Θεός ύψωσε την βασιλεία των Οθωμανών περισσότερον από κάθε άλλην δια να αποδείξει αναμφιβόλως ότι θείω εγένετο βουλήματι.

Ο διάβολος εμοθοδεύθη εις τον τρέχοντα αιώνα μιαν άλλην πονηρίαν και απάτην ξεχωριστήν, δηλαδή το νυν θρυλούμενον σύστημα της ελευθερίας, δέλεαρ του διαβόλου και φαρμάκι ολέθριον. δια να κατακρημνίσει τους λαούς εις την απώλειαν και ακαταστασίαν. 

Αδελφοί μη πλανηθείτε, κλείσατε τα αυτία σας και μη δώσετε καμίαν ακρόασιν εις ταύτας τας νεοφανείς ελπίδας της ελευθερίας. 

Φυλάξατε σταθεράν την πατροπαράδοτόν σας πίστιν και, ως οπαδοί του Ιησού Χριστού, απαρασάλευτον την υποταγήν εις την πολιτική διοίκησιν. 

Να τα ξέρουμε όλα αυτά. Να απαιτούμε να διδάσκεται στα σχολεία μας ΟΛΗ Η ΑΛΗΘΕΙΑ, έστω κι αν κάποιους δεν τους συμφέρει. Για πολλά χρόνια τρώνε με χρυσά κουτάλια, ας βρεθούν κάποτε αντιμέτωποι των δικών τους πράξεων. 

Όταν από την εκκλησία γίνεται άγιος ο Πατροκοσμάς (ο Κοσμάς ο Αιτωλός) που δίδασκε πως ο θεός μας έστειλε τους Τούρκους "για το δικό μας το καλό" και για να μας προφυλάξει από τα άλλα έθνη που θα έπλητταν την πίστη μας, τι μπορεί να περιμένει κανείς; Για πολλοστή φορά θα το γράψω: την εκκλησία την διέσωσαν οι αγράμματοι παπάδες σαν αυτούς του Παπαδιαμάντη και της Μανταλένας. Αυτοί που ήταν κοντά στον λαό και που το τυπικό της εκκλησίας ή τα διδάγματά της τα έγραφαν -όταν χρειαζόταν- στα παλιά τους τα παπούτσια.

Και για να έρθουμε στα σημερινά, ο Ερντογάν έχει πολλά πατριαρχικά χρυσόβουλα που δικαιώνουν την συμπεριφορά του, αν το νεοελληνικό κράτος θέλει να είναι κράτος Ρωμιών Χριστιανών. Αντιθέτως δεν έχει κανένα, αν το ελληνικό κράτος αποφασίσει να γίνει κράτος Ελλήνων δημοκρατικών πολιτών. Ας διαλέξουμε τι θέλουμε να είμαστε. Διακόσια και τριακόσια χρόνια το ψάχνουμε, καιρός να καταλήξουμε κάποτε.

Οι χωροι όπου βρισκόταν το Αφροδίσιο σε βινετάκι

Ένα αφιέρωμα στο Αφροδίσιο.

Είναι βιντεάκι του 2012 και δείχνει τους χώρους όπου βρισκόταν στην αρχαιότητα το Αφροδίσιο. Σήμερα είναι ο παλιός σταθμός Λαρίσης του Πειραιά.

Το ανέβασα σήμερα στο youtube για να είναι εύκολα προσβάσιμο.

25 Δεκεμβρίου, ημέρα Χριστουγέννων,

ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΤΕ ΠΟΣΟ ΣΥΝΤΟΜΗ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ ΜΑΣ

Στις 25 Δεκεμβρίου που γεννήθηκε ο Κρόνος, γεννήθηκε κι ο Μίθρας, γεννήθηκε κι ο Χριστός. Όλοι Μεσσίες (δηλαδή Χριστοί) ήταν για την εποχή τους και για την χώρα τους. Ο Ιησούς όμως έγινε παγκόσμιος.

Πόσες είναι οι πιθανότητες να γεννήθηκε ο Χριστός στις 25 Δεκεμβρίου; Είναι ακριβώς 1 προς 365 (περίπου 0,3%). Κανείς δεν γνωρίζει ποια μέρα του χρόνου γεννήθηκε το ιστορικό πρόσωπο που πήρε το εβραϊκό όνομα Γιεσούα (Ιησούς) και αργότερα αποκλήθηκε Χριστός με την ελληνική ονομασία, ως μετάφραση του εβραϊκού "Μεσσίας" (αυτός που έχει το χρίσμα). Κανείς δεν ξέρει ούτε και την ακριβή χρονολογία, το έτος γέννησης. Η ημέρα γέννησης θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε ημέρα του χρόνου και η χρονολογία ποικίλει από το 7 ή το 4 π.Χ. έως το 1μ.Χ. Πιθανότατα γεννήθηκε πριν το 4 π.Χ. που είναι και το έτος που πέθανε ο Ηρώδης ο Α'.

Οι πληροφορίες μας για τον Χριστό, τον Ιησού γιο της Μαρίας και του Ιωσήφ, έρχονται όλες από τα ευαγγέλια (επίσημα και ανεπίσημα) και έχουν γραφτεί πολλά χρόνια μετά τον θάνατό του. κανείς δεν γνωρίζει τίποτε για τα παιδικά του χρόνια, πόσο μάλλον για την ημερομηνία της γέννησής του. Ωστόσο γιορτάζουμε μια μέρα, την 25η Δεκεμβρίου, σαν την γενέθλια ημέρα του Ιησού-Χριστού. Η μέρα αυτή καθορίστηκε από την ορθόδοξη εκκλησία σε συνόδους. Όπως γράφει η Βικιπέδα (και το σχετικό λήμμα της Britanicca):

«Μετά τον 4ο μ.Χ. αιώνα, όλες οι πιθανές ημερομηνίες γέννησης του Ιησού που είχαν διατυπωθεί καταργήθηκαν, και ως τελική ημερομηνία εορτασμού των Χριστουγέννων καθιερώθηκε η 25η Δεκεμβρίου, ημερομηνία που συνέπιπτε με την ειδωλολατρική γιορτή των Σατουρναλίων προς τιμήν του θεού Κρόνου, με τα γενέθλια του Μίθρα, και με τα Μπρουμάλια τον εορτασμό της μικρότερης μέρας του έτους. Αυτό ήταν κάτι που κατά την άποψη των χριστιανών, έδινε την ιδέα της αναγέννησης του κόσμου μέσω του χριστιανισμού, που ήθελε να δώσει μια νέα διάσταση στα πράγματα ξεπερνώντας τις αρχαίες θρησκείες.»

Καθιερώθηκε λοιπόν (μάλλον το 335 μ.Χ. από την εκκλησία της Ρώμης) η 25η Δεκεμβρίου ως ημέρα των Χριστουγέννων. Γιορτάζεται από την εκκλησία από το 376 μ.Χ. και πέρα. Για την χρονολογία της γέννησης του Ιησού-Χριστού υπάρχει μεγάλη αμφισβήτηση όλων των ημερομηνιών καθώς τα αστρολογικά δεδομένα (άστρο της Βηθλεέμ από σύνοδο πλανητών) βγάζει το 7π.Χ., ο Λουκάς που αναφέρει τον Ηρώδη μας πάει στο 4 π.Χ. και ο Διονύσιος ο μικρός που (αυθαίρετα) όρισε το έτος 754 από κτίσεως Ρώμης σαν έτος γέννησης του Χριστού, τον τοποθετεί στο έτος 1 μ.Χ. 

Ασχέτως όμως ιστορικών γεγονότων, το πιο πραγματικό που μένει στην κοινωνία μας είναι η 25η Δεκεμβρίου του έτους 1μ.Χ. Γιατί στις 25 Δεκεμβρίου γιορτάζονται τα Χριστούγεννα σε όλη την οικουμένη με τον χριστιανισμό να είναι το επικρατούν πληθυσμιακά δόγμα της και γιατί οι χρονολογίες μας όλες ξεκινούν από το έτος 1μ.Χ. θεωρώντας το έτος γέννησης του Χριστού. Κι αφού έτσι είναι τα πράγματα, η ιστορία πια δεν παίζει κανένα ρόλο. Μόνο από περιέργεια την αγγίζουμε.

ΕΥΧΕΣ για το 2021

Πρώτα από όλα ευχόμαστε προσωπική και οικογενειακή ευτυχία για όλους και όλες.

Για την πόλη μας ευχόμαστε να προχωρήσουν τα μεγάλα έργα (ανάπλαση κέντρο υγείας κτλ) και να αποκρούσουμε τις επιθέσεις που δεχόμαστε σαν πόλη(Όιλ Ουάν, Κόσκο, Σκουπίδια κτλ.). Το 2021 να μην έχει καμιά σχέση με αυτό που φεύγει.

 

 

Είμαστε ο περιούσιος λαός. Μπράβο μας!

Το πρακτορείο Bloomberg τον Απρίλιο του 2020 είχε δημοσιεύσει την άποψη ότι η Ελλάδα τα πάει καλά με την πανδημία. Παρέθετε στοιχεία για τους λίγους θανάτους που είχαμε, τότε, στη χώρα μας. Αυτό το στοιχείο (συν και άλλα που συνυπολογίζει το Bloomberg) έβγαζε την χώρα μας σαν μια από τις καλύτερες στην διαχείριση της πανδημίας. Αυτού του δημοσιεύματος υπήρξε εκτεταμένη αναπαραγωγή σε όλα τα ΜΜΕ κι ήταν από τα βασικά στηρίγματα του θεωρήματος ότι "Μητσοτάκης=Μωυσής".

Το πρακτορείο Bloomberg δεν τελείωσε εκεί. Συνέχισε να βαθμολογεί τις επιδόσεις των χωρών ως προς την διαχείριση της πανδημίας και τις μέρες αυτές κατέταξε την χώρα μας από την 31η θέση που την είχε τον Νοέμβριο (μεταξύ των 53 που βαθμολογεί) στην 50η. Δηλαδή μας βάζει στον πάτο! Κύριος λόγος αυτή τη φορά (μαζί με τους άλλους παράγοντες πάντα) η πτώση του ΑΕΠ κατά 9.5%. 

Αυτό το δημοσίευμα λέει ότι η Ελλάδα έπιασε πάτο στην διαχείριση τη πανδημίας. Κανένα ΜΜΕ ευρείας απήχησης  δεν το θεώρησε άξιο προβολής τουλάχιστον σε μια περίοπτη θέση. Μόνο στα σάιτ (στα φιλελεύθερα και στα αντικυβερνητικά) βρίσκεται η είδηση. Γιατί αυτό το δημοσίευμα λέει "Μητσοτάκης=Επτά πληγές του Φαραώ".

Τα εγχώρια ΜΜΕ ασχολούνται με την εξοχική κατοικία του Τσίπρα κι το "σκάνδαλο" των Φολί-Φολί αποδεικνύοντας ότι δεν είναι μέσα επικοινωνίας, αλλά, απλοί και πληρωμένοι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί. Ποτέ άλλοτε δεν είχαν φτάσει σε τέτοιο επίπεδο απαξίας, ρυπαρότητας και αυτοεξευτελισμού τα μέσα. Ποτέ άλλοτε, όμως, δεν ήταν εξ ολοκλήρου σχεδόν σε αυτή την κατάσταση ο δημόσιος βίος. Τα μεγάλα ΜΜΕ ανήκουν πια σε επιχειρηματίες που κάνουν μπίζνες με την κυβέρνηση. Χαρακτηριστικό είναι ότι όλοι αυτοί οι επιχειρηματίες διαθέτουν όχι μόνο όλων των ειδών τα ΜΜΕ (τηλεοράσεις, εφημερίδες, ραδιόφωνα, ιστοσελίδες) αλλά έχουν και ομάδες ποδοσφαίρου. Πιάνουν το δημόσιο βίο από όλες του τις εκφάνσεις, τον άρτον και τα θεάματα.

Ο δικός μας Μπερλουσκόνι δεν είναι ένας αλλά πολλοί: Μαρινάκης, Σαββίδης, Αλαφούζος, Μελισσανίδης και λοιποί, είναι η σημερινή Ελλάδα. Ποιος Περικλής ποιος Λεωνίδας και ποιος Αριστείδης; Ποιος Κολοκοτρώνης και ποιος Καποδίστριας, ποιος Λευτέρακης Βενιζέλος και ποιος Γρηγόρης Λαμπράκης; Τα έχουμε ξεπεράσει αυτά. Και σε αυτό το γκρουπ οικονομικών και μιντιακών παραγόντων ποιος άλλος ταιριάζει για αρχηγός από αυτόν που έχουμε; Δυστυχώς είναι ο Μητσοτάκης, που εξαρτάται από τα ΜΜΕ γιατί αυτά τον ανέβασαν και αυτά τον κρατούν ακόμη σε αυτή τη θέση. (Ας όψεται κι ο Θεοδωρικάκος που βρίσκεται πίσω από το πρόσωπο που παρουσιάζει ο ηγέτης).

Αφήστε τον Τσίπρα ρε παιδιά, ήταν πολύ καθαρός για τα μούτρα μας. Δεν είναι, βέβαια, το μόνο καθαρό πρόσωπο στον δημόσιο βίο, όμως, είναι το μόνο που κατάφερε να βρεθεί σε θέση κυβερνήτη. Έκανε λάθη; Ναι. Είπε ψέματα; Ναι! Ψήφισε μνημόνια; Ναι! Ήταν όμως ένα καθαρό πρόσωπο που βγήκε (όχι χάρη στο όνομά του) μέσα από μια αριστερά των ουτοπιών και των αγώνων για να καθαρίσει την κόπρο του Αυγείου. Δεν το εκτίμησε δεόντως ο ελληνικός λαός. Γιατί εμείς όλοι ψηφίσαμε την σημερινή κυβέρνηση και μαζί της κι όλο τον εσμό που κουβαλάει μαζί της. Εμείς ο λαός. Που μας δίνουν το δικαίωμα μια φορά κάθε τέσσερα χρόνια να μιλήσουμε (μία στις χίλιες πεντακόσιες μέρες) κι εκείνη την μοναδική μέρα πάμε και λέμε σαν λαός: «Σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω!» Που ξέραμε πως ο Σαμαράς έφερε τον Μελισσανίδη αλλά το ξεχάσαμε. Που ξέραμε ποιοι χρεοκόπησαν την χώρα αλλά διαλέξαμε να το ξεχάσουμε. Που τα φορτώσαμε όλα σε δυο τρεις και καθαρίσαμε. Γιατί είμαστε λαός περιούσιος, δηλαδή λαός με περιουσία το κουκούτσι το μυαλό μας. Μπράβο μας. 

"Πλάσματα της φαντασίας μας είμαστε όλοι"

 

Με εργαλεία του μυαλού που εγώ κατασκευάζω
όπως ο "εαυτός", το "μέλλον" μου ή και το "παρελθόν" μου
τα νιώθω όλα γύρω μου και δίχως να τ' αλλάζω

γίνομαι 'γω ο δημιουργός ενός δικού μου κόσμου

.
Σκέψεις και πόθοι έρχονται και φεύγουν σαν φαντάσματα

κι όλα τα συναισθήματα, μίσος, φόβος κι αγάπη
είναι της φαντασίας μου, ολοδικά μου πλάσματα

όχι υλικά αντικείμενα, μα ατομική αυταπάτη

Η ύπαρξή μου η θολή, που φόβο με γεμίζει

η σκέψη είναι ενός θεού, που κάθεται σε βράχο

κι όπως εγώ ονειρεύομαι αετό να φτερουγίζει

έτσι ο θεός με σκέφτεται, άρα, εγώ υπάρχω

Της φαντασίας του εγώ ένα πλάσμα φευγαλέο

η ύπαρξή μου ένας καπνός αόρατης φωτιάς
κυοφορείται ήρεμα η φθορά μου σαν μοιραίο

κομμάτι μιας ατέλειωτης κι ατέρμονης τροχιάς

 

Καίγονται οι νευρώνες μου πριν καν τους βαρεθώ
σε μιαν αργή οξείδωση αγγείων κι εγκεφάλου

πηγαίνω εκεί που ήμουνα προτού να γεννηθώ 

περίεργος που έζησα κι ανίδεος εξάλλου

 

[ΣΗΜ.: Ο Γουίλκοτ Τρις είναι ποιητής του δρόμου.]

ΠΕΡΙ ΙΣΟΛΟΓΙΣΜΩΝ ΤΩΝ ΔΗΜΩΝ

Το δημοτικό συμβούλιο, σήμερα με τηλεδιάσκεψη, ψηφίζει τον ισολογισμό του δήμου του οικονομικού έτους 2019.

Υπάρχει ένα παράδοξο. Ο ισολογισμός αυτός δεν είναι παρά μια λογιστική αποτύπωση στο ΔΙΠΛΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ οικονομικών πράξεων που ο δήμος πραγματοποιεί με άλλο σύστημα εγγραφών, με το ΑΠΛΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ. Το απλογραφικό σύστημα έχει προϋπολογισμούς και απολογισμούς, δικούς του κωδικούς και μια δική του λογική για να αποτυπώνει τα πεπραγμένα. Το διπλογραφικό σύστημα έχει μιαν άλλη λογική, αυτή που υπάρχει για όλες τις επιχειρήσεις στην αγορά. Είναι δύο διαφορετικά συστήματα που με το ένα (απλογραφικό) ο δήμος λειτουργεί και με το άλλο (διπλογραφικό) κάνει στο τέλος τον ισολογισμό του.

 

Αυτός ο δυισμός υπάρχει από την δεκαετία του '90. Εδώ και 25 χρόνια το τότε εκσυγχρονιστικό κράτος του Σημίτη εισήγαγε το διπλογραφικό στους δήμους. Δούλευαν με απλογραφικό και στο τέλος έκαναν και την αντιστοίχιση σε διπλογραφικό ώστε να είναι έτοιμοι, όταν θα δινόταν το σύνθημα από την κεντρική διοίκηση, να αφεθεί το απλογραφικό στην άκρη και να περάσουν οι δήμοι στο διπλογραφικό για το οποίο θα ήταν έτοιμοι αφού κάθε χρονιά θα έκαναν και σε αυτό το σύστημα τους ισολογισμούς τους.

 

Ε, λοιπόν, πέρασαν τα χρόνια, εικοσιπέντε ολόκληρα χρόνια δεν τα λες και λίγα, και τίποτε δεν έγινε. Το σύνθημα από την κεντρική διοίκηση δεν ήρθε ποτέ. Τι "σχέδιο Καποδίστριας", τι "σχέδιο Καλλικράτης", τι " σχέδιο Κλεισθένης", τι επιτελικό κράτος, όλοι πέρασαν αλλά το σύνθημα κανείς δεν το 'έδωσε. Και σήμερα το δημοτικό συμβούλιο θα συζητήσει ένα απολίθωμα, τον ισολογισμό, που θα έπρεπε να είναι το βασικό όργανο ελέγχου των οικονομικών του δήμου. 

 

Τον πραγματικό έλεγχο τον ασκεί η Οικονομική Επιτροπή που αποφασίζει για τους τριμηνιαίους και τον ετήσιο απολογισμό του δήμου με βάση το απλογραφικό σύστημα που ακόμα κρατά και ισχύει. Και η Οικονομική Επιτροπή είναι όργανο της διοίκησης μετά τον νόμο που ψήφισε η ΝΔ μετά τις εκλογές για να καταργήσει την απλή αναλογική στην πράξη. Ο δήμαρχος έχει έξι (6) από τα εννέα (9) μέλη της επιτροπής. Δηλαδή είναι ο ίδιος και οι τρεις αντιδήμαρχοί του, άλλος δεν χρειάζεται. Και να έρθει η αντιπολίτευση που είναι τρεις, και πάλι έχει πλειοψηφία. Δηλαδή ούτε που τους χρειάζεται τους δύο επιπλέον δικούς του. Κι αυτή τετράδα σήμερα ελέγχει τον δήμο. Δηλαδή οι τέσσερις που διοικούν ελέγχουν αν η διοίκηση τα έκανε σωστά. 

Ε, ρε γλέντια! 

Αυτή είναι η τοπική αυτοδιοίκηση όπως την κατάντησαν οι νόμοι του Θεοδωρικάκου, που με πρόσχημα τις "δυσλειτουργίες" της απλής αναλογικής κατάργησε κάθε έννοια δημοκρατίας.

ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟΣ ΔΙΑ ΚΑΙ ΚΡΟΝΟΥ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ

Σήμερα, 21 Δεκεμβρίου 2020 το βράδυ, θα συναντηθούν (θα βρεθούν πολύ κοντά) στον νυχτερινό ουρανό ο πλανήτης Κρόνος κι ο πλανήτης Δίας.

*****************************************************

Κάθε είκοσι χρόνια ο Δίας κι ο Κρόνος συναντώνται ψηλά στον ουρανό. Η προηγούμενη σύνοδος έγινε το 2000 (Μάιος) και η επόμενη θα γίνει το 2040.

Η σύνοδος λέγεται "μεγάλη" γιατί πρόκειται για τα δυο μεγαλύτερα ουράνια σώματα.

Να μην ξεχνάμε ότι ΟΥΡΑΝΟΣ ήταν ο πρώτος θεός-κυρίαρχος του σύμπαντος που τον εκτόπισε ο μικρότερος γιος του, ο ΚΡΟΝΟΣ. Στη συνέχεια κι αυτόν τον εκτόπισε ο μικρότερος γιος του, ο ΔΙΑΣ.

Και σήμερα το βράδυ βρίσκουμε τον Δία και τον Κρόνο στον Ουρανό! Θαυμάσιο!

Η σπηλιά του δράκου

Το λιμανάκι των Φωρών και το τοιχίο αντιστήριξης απέναντι πρέπει να ήταν το σημείο της σπηλιάς του Δράκου. Πρόκειται για εκτίμηση με βάση προφορικές μαρτυρίες. Αναμένουμε πιθανές διορθώσεις. 

Δεν γνωρίζω πως πήρε το όνομά της, πάντως η Σπηλιά του Δράκου είναι (ή ήταν) μια ξακουστή σπηλιά στον κόσμο του ρεμπέτικου στις αρχές του 20ου αιώνα. Είναι στη Δραπετσώνα, εκεί που σήμερα είναι οι σωληνώσεις της Όιλ Ουάν, πιθανότατα στο τοιχίο αντιστήριξης που είναι εμφανές από τον λιμένα των Φωρών (λέγεται και όρμος Δραπετσώνας). 

Η σπηλιά πρέπει να περιείχε προϊστορική εγκατάσταση, αλλά, κανείς δεν μπήκε στον κόπο να την εξερευνήσει, Αντίστοιχες έρευνες έγιναν σε σπηλιές στο Σχιστό και εκεί βρέθηκαν προϊστορικά ευρήματα της νεολιθικής εποχής. Για την σπηλιά της Δραπετσώνας, την σπηλιά του Δράκου, τέτοια έρευνα δεν έγινε ποτέ.

Ο Τσιτσάνης που την τραγούδησε (τραγούδι του Μπάτη) λέει στους στίχους του:

    "Ζούλα σε μια βάρκα μπήκα, στη σπηλιά του δράκου βγήκα."

Αντιγράφω από το μπλογκ Cogito ergo sum μιαν όμορφη αναφορά στη σπηλιά του Δράκου.

«Πριν τον πόλεμο, ο Πειραιάς ήταν ο παράδεισος των χασισοποτών. Το κυνήγι που είχαν εξαπολύσει κατά των ναρκωτικών η αστυνομία και η χωροφυλακή, τόσο εδώ όσο και στην Αθήνα, δεν άφηνε τους χασισοπότες σε χλωρό κλαρί. Ειδικά μετά τον μεταξικό νόμο “προς καταστολήν του παρανόμου εμπορίου των ναρκωτικών φαρμάκων” του 1937, το κυνηγητό έγινε ανελέητο και οι χρηματικές ποινές έγιναν εξοντωτικές. Όμως, τούτη εδώ η περιοχή, από Δραπετσώνα μέχρι Καστέλλα, ήταν γεμάτη με κρυφές σπηλιές, απόκρημνα ρέματα και δυσπρόσιτες ακτές, όπου οι χασισοπότες έκρυβαν το μαυράκι και τους λουλάδες τους και πήγαιναν κρυφά για να φουμάρουν.

Μια τέτοια ιστορία διηγείται ο Γιώργος Μπάτης σε ένα γνωστό τραγούδι του: “Ζούλα σε μια βάρκα μπήκα, στην σπηλιά του δράκου βγήκα”. Η σπηλιά του δράκου βρισκόταν κάπου εκεί απέναντι, δεξιά, στις ακτές της Δραπετσώνας και δεν ξέρω αν σ’ αυτήν οφείλεται το ότι προπολεμικά οι ρεμπέτες αποκαλούσαν τον Πειραιά “Πόρτο Δράκο”. Σ’ αυτή την σπηλιά, λοιπόν, ο Μπάτης και η παρέα του κρύβανε το χασίσι τους και τα συμπράγκαλά τους. Κι όποτε τους θυμιόταν, κατεβαίνανε στον μώλο, εδώ που καθόμαστε από κάτω να πούμε, παίρνανε μια βάρκα και πηγαίνανε να μαστουρώσουν με την ησυχία τους, αφήνοντας τους μπασκίνες που παρακολουθούσαν να πιστεύουν ότι πάνε απλώς μια βαρκάδα. Και τι παρέα, ε! Τρεις νοματαίοι άλφα-άλφα. Ο ένας είπαμε ήταν ο Μπάτης. Ο άλλος ήταν ο Στράτος Παγιουμτζής, ο οποίος τραγούδησε και το τραγούδι που αναφέραμε. Κι ο τρίτος ήταν ο αδικοχαμένος Ανέστης Δελιάς, ο Ανέστος ή Ανεστάκι, που άκουγε και στο παρανόμι “Αρτέμης”.»

Aπό το μπλογκ REBET CAFE αντιγράφω:  

"Αν δεν υπήρχε ο Μπάτης ίσως να μην υπήρχε ο Μάρκος και ίσως και το ρεμπέτικο" άρα ίσως και το λαϊκό της αισθητικής του ρεμπέτικου. Θα πούμε λοιπόν να πηγαίνει κανείς τακτικά στη ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΔΡΑΚΟΥ στη Δραπετσώνα και να σκύβει γονυπετής ευχαριστώντας τον Θείο Μπάτη μέχρι να του κάψει ο ήλιος τον καφά (σβέρκο) και ύστερα για να ξελαμπικάρει να λέει σε κανένα βαρκάρη να του βάζει βαρίδια να κάθεται στον πάτο της θάλασσας ώσπου να σώνεται η ανάσα του και δώσ' του πάλι !! Να περνάει γονυπετής σαν ταμένος το δρόμο που πάει από τον Άγιο Διονύση στα σχολειά στην Ανάσταση που ήτανε η μάντρα του Σαραντόπουλου όπου εκεί μάζεψε τους μάγκες ο Μπάτης για να φτιάξουνε το πρώτο μαγαζί με μπουζούκια, στο μαγαζί που μέχρι τότε έπαιζε ο Στελλάκης και ο Κάβουρας ήταν οργανοπαίχτης !!»

Δεν ξέρουμε πολλά πράγματα για τη Σπηλιά του Δράκου. Κι είναι στα όρια της Όιλ Ουάν, χωρίς αυτό, βέβαια, να σημαίνει τίποτε. Όποιος γνωρίζει κάτι γι αυτήν ή έχει φωτογραφίες ή ιστορίες που να την περιέχουν, ας επικοινωνήσει με το μπλογκ μας για να τα μαζέψουμε. Η αναζήτηση και διατήρηση της ιστορικής μνήμης είναι καθήκον κι ευχαρίστηση.

"Η παρουσία μας στο κόσμο των τεσσάρων διαστάσεων"

 

Ω, ασαφείς προβολές του συνεχούς χωροχρονικού

παραμορφωμένα είδωλα ενός τρισδιαστάτου υλικού

σεις, καμπυλώσεις των τριών μέσα στην τέταρτη διάσταση

με ορισμένη μεταξύ ελαχίστων και μεγίστων την υπόσταση

Χόες εις χους είστε μόνο θλιβερά δημιουργήματα 

μιας νευροφυσιολογίας άγνωστης, πυροτεχνήματα

μορφές μάτριξ μπροστά στον εγκέφαλο χτισμένες

εγωιστικές, φοβισμένες, στο πουθενά εστιασμένες

 

Προορισμένες να σβήσετε με την ον-οφ εναλλαγή

δημιουργοί και παίκτες, ενός αλγορίθμου επιταγή

εγκέφαλοι απείρων σκέψεων υπό άλλες περιστάσεις

μεσ' του μυαλού την φυλακή χωρίς πια ανατάσεις

Ω, εσείς, σκιές και προβολές μεταβαλλόμενες

κινούμενες ως κύματα, της ύλης εφαπτόμενες

σταθείτε και κοιτάξτε στο μέσον του φωτός

στο ακίνητο το σύμπαν, δείτε το τέλος του παντός

[Το όνομα Γουίλκοτ Τρις είναι ψευδώνυμο άγνωστου ποιητή του δρόμου.]

Εξίσωση προς τα κάτω.

Χτες βράδυ χτύπησε η Κεραμέως. Το εκπαιδευτικό τρολ της κυβέρνησης. Η θεούσα υπουργός που ντροπιάζει όσους φιλελεύθερους στήριξαν με λόγια ή έργα την αντι-σύριζα κυβερνητική μεταβολή του '19. Με τροπολογία (εκπρόθεσμη φυσικά) από εδώ και στο εξής το τεχνικό Επιμελητήριο (TEE) και Οικονομικό Επιμελητήριο (ΟΕΕ) υποχρεούνται να εγγράφουν πτυχιούχους κολεγίων. Τα παιδιά από τα κολέγια θα έχουν τα ίδια επαγγελματικά δικαιώματα με αυτά των Πανεπιστημίων και του Πολυτεχνείου. Θα το έλεγε κανείς και ισοπέδωση αν ο στόχος του ήταν η ισοπέδωση. Εδώ όμως ο στόχος είναι το δώρο στους ιδιώτες. Δώρο που θα αποφέρει πολλά εκατομμύρια στις τσέπες τους. Χαλάλι ο ιός αν είναι να έχει κανείς τέτοια κέρδη.

Το ΤΕΕ κατήγγειλε ήδη το νυχτερινό κοινοβουλευτικό «πραξικόπημα» και το οικονομικό επιμελητήριο κατηγόρησε την Κεραμέως για απαξίωση του επιστημονικού επιπέδου των οικονομολόγων.

Το θέμα δεν είναι πια αν αυτή η κυβέρνηση θα γκρεμίσει κάθε αξιοκρατία. Δύο είναι τα θέματα από εδώ και στο εξής: 

Πρώτον, να καταλάβουν όσοι έχαψαν το παραμύθι της "αριστείας" ότι χρησιμοποιήθηκαν για να δυσφημιστεί κάθε γραμμή άμυνας της ισοκρατίας και για να ανοίξουν οι "δουλειές" με σχολάρχες, κολεγιάρχες και λοιπούς "άρχες" που εκπροσωπούν τα συμφέροντά τους. Δεύτερον να υπάρξει προγραμματισμός για την επαναφορά της κανονικότητας που διαταράσσεται καθημερινά με πρόσχημα την υγειονομική κρίση που οι επιτήδειοι και οι πολιτικοί τους χειρώνακτες, όπως η Κεραμέως, την βλέπουν σαν ευκαιρία.

Δεν είναι μόνο η αριστερά είναι απέναντι στην Κεραμέως. Η Δεξιά του διαφωτισμού και του ορθολογισμού πρέπει να τα έχει πάρει μαζί της όπως έκανε ο Αντώναρος που πρόσφατα έγραψε ότι «Έχει την αντίληψη του σπασίκλα μαθητή που πιστεύει ( ο δύσμοιρος!) ότι ο δικός του κόσμος είναι ο τέλειος. Κι όλοι οι άλλοι πρέπει να προσαρμόζονται. Αν μπορούσε θα έπαιρνε και τον χάρακα στα χέρια της. Για να επαναφέρει τον σωματικό σωφρονισμό δια του ραβδισμού στα σχολεία.»

Προσυπογράφω.

ΑΦΡΟΔΙΣΙΟ Γ' [3η δημοσίευση]

[ΣΗΜ.: Με την σημερινή ανάρτηση κλείνω το θέμα του Αφροδίσιου από ενημερωτικής πλευράς. Ελπίζω πως το ανοίγω από πλευράς πολιτικής, καθώς όχι μόνο η αρχαιολογία, αλλά, κυρίως ο δήμος Κερατσινίου-Δραπετσώνας στον οποίο ανήκει διοικητικά ο χώρος θα πρέπει να ενδιαφερθεί και να ταρακουνήσει και την αρχαιολογία. Από πλευράς μου θα κάνω ό,τι μπορώ.]

 

ΠΙΘΑΝΑ ΕΡΕΙΠΙΑ ΤΟΥ ΑΦΡΟΔΙΣΙΟΥ

Εδώ αναφέρεται και πάλι η εποχή, ο άρχων και ο μήνας, και οι μισθοί των εργατών. Να σημειωθεί ότι οι ανασκαφές που έγιναν και ανέδειξαν την Ηετιώνεια Πύλη και βρήκαν στοιχεία για την χρονολόγηση των διαφόρων τειχών και οχυρώσεών της προήλθαν από την έρευνα της Γαλλικής αποστολής για το Αφροδίσιο.

Όλα τα παραπάνω, οι γραπτές αναφορές και τα ανασκαφικά ευρήματα, πιστοποιούν ότι υπήρχε πραγματικά στην αρχαιότητα Ιερό της Αφροδίτης. Βρισκόταν κοντά στην Ηετιώνεια Πύλη και εκεί όπου σήμερα είναι ο ΟΣΕ (Σταθμός Λαρίσης). Είναι πιθανό το Αφροδίσιο να εκτεινόταν και σε μέρος του χώρου που χαρακτηρίζεται ως «Καστράκι» και όπου παλιότερα βρισκόταν ο χώρος του τελωνείου του Πειραιά.

Από την ανασκαφή των Γάλλων στα τέλη του 19ου αιώνα μέχρι τα τέλη του 20ου αιώνα το μνημείο υπέστη τεράστιες καταστροφές (όπως και ολόκληρη η Ηετιώνεια Πύλη). Οι βομβαρδισμοί του 1944 συνετέλεσαν πολύ ώστε μετά τον πόλεμο το Καστράκι (η Ηετιώνεια Πύλη) να φαίνεται ελάχιστα ενώ το Αφροδίσιο εξαφανίστηκε. Οι προσχώσεις του ΟΣΕ και του λιμανιού αποτελείωσαν και ό,τι είχε ενδεχομένως απομείνει.

Δυστυχώς η κατάσταση του χώρου είναι απερίγραπτη. Εγκατάλειψη κι αδιαφορία αφού κανείς δεν πιστεύει ή δεν γνωρίζει την ύπαρξη του σημαντικού αυτού αρχαιολογικού χώρου. Μόνο θλίψη προκαλούν οι εικόνες από τα απομεινάρια του Ιερού μέσα στον σταθμό Λαρίσης.

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΑΝΑΣΚΑΦΕΣ

Η επόμενη ανασκαφή έγινε τα χρόνια 1997-2001 κυρίως χάρη στη χρηματοδότηση του ΟΛΠ και με τη βοήθεια των “Φίλων του Αρχαιολογικού Μουσείου Πειραιά” (με πρόεδρο τον Γιάννης Πολυχρονόπουλος). Στις ανασκαφές για την Ηετιώνεια βρέθηκαν και στοιχεία που πιθανώς ανήκαν στο Αφροδίσιο ιερό. Ο Γ. Σταϊχάουερ, επικεφαλής της ανασκαφής, σημείωσε ότι δεν βρέθηκε κανένα θεμέλιο του ναού. Το κατέστρεψαν εκ θεμελίων έτσι ώστε να χαθεί στην λήθη η ύπαρξή του; Ίσως ... 

Αυτό το τμήμα της Ηετιώνειας Πύλης πιθανώς να ήταν κατά τον κ. Σταϊνχάουερ μέρος του Αφροδίσιου.

 Ο κ. Γ. Σταϊνχάουερ υποδεικνύει έναν χώρο σαν πιθανό μέρος του Αφροδίσιου. Είναι ένα μακρόστενο οικοδόμημα 23 μ. x 6 μ. με τρία δωμάτια, εκ των οποίων το κεντρικό είχε κατώφλι που οδηγούσε σε μια μεγάλη αυλή (πλάτους 15 μ.). Υπάρχει και μια σειρά από τέσσερις λάκκους στους οποίους ενδεχομένως ήταν φυτεμένα τα δέντρα της αυλής. Ό,τι έχει απομείνει, λοιπόν, από το Αφροδίσιο είναι αυτά τα πιθανά ερείπια και τα υπολείμματα εντός του Σταθμού Λαρίσης που είναι χώρος ακριβώς δίπλα και σε συνέχεια της Ηετιώνειας.

ΧΑΜΕΝΗ ΟΜΟΡΦΙΑ

ΤαΑφροδίσια, όπως τονίσαμε, ήταν τόποι ιεροί που χρησίμευαν για θεραπεία σε όσους δεν μπορούσαν να βρεθούν σε φημισμένους χώρους όπως οι Δελφοί, η Σαμοθράκη κλπ. Το τοπίο μέσα και γύρω από τον Ναό ήταν πάντα φροντισμένο ώστε να είναι θαυμάσιο και να βοηθά στους προσερχόμενους να ηρεμήσουν και να βρεθούν κοντά στους θεούς, δηλαδή τη φύση. Μια τέτοια γωνιά, μεγάλης φυσικής ομορφιάς και καλλιέργειας του πνεύματος ήταν το Αφροδίσιο στο Καστράκι πριν υποστεί τις καταστροφές που προκάλεσαν επιδρομείς άρπαγες ή φανατικοί εχθροί της αρχαίας θρησκείας. Δίπλα στη θάλασσα, γεμάτο δέντρα (έχουν βρεθεί και οπές μέσα στις οποίες πιθανώς φύτευαν δέντρα) και προστατευμένο από κάθε επιβουλή, το Αφροδίσιο ήταν ένας τόπος γαλήνης και ομορφιάς που στόλιζε το αρχαίο λιμάνι. Τώρα, στον χώρο του ΟΣΕ, τάφοι ανοιχτοί, αρχαίες πέτρες, χώροι με πιθανή αρχαιολογική αξία, κείτονται απροστάτευτοι και ξεχασμένοι. 

********************* 

Και δυο λόγια για τον Γιώργο Μαρκόπουλο που, όσο ζούσε, πάλεψε για την ανάδειξη του Αφροδίσιου κι ας χτύπησε τότε σε ώτα μη ακουόντων.

Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΣ

Δραπετσωνίτης, ηθοποιός-σκηνοθέτης πολυπράγμων, ο Γιώργος Μαρκόπουλος, όταν γύρισε απ’ τη Γαλλία, όπου είχε πάει για σπουδές κι εργασία, έφτιαξε το Bistro 1 στη Γέφυρα του Αγ. Διονυσίου. Συγκέντρωνε ιστορικό υλικό για την πόλη που αγαπούσε, τη Δραπετσώνα. Έδωσε μάχες για να σωθεί το ΑΦΡΟΔΙΣΙΟ όταν σκάφτηκε η περιοχή Καστρακίου από τον ΟΛΠ κι αργότερα τον Δήμο. Ήταν όμως πολύ αργά. Ο Γιώργος Μαρκόπουλος πρώτος πρότεινε την ετυμολόγηση του ονόματος της Δραπετσώνας από το Τραπεζών, βρήκε τους χάρτες και τα σχέδια με τους Τύμβους και το όνομα Drapezon-Trapezon από εκατονταετίες. Τελευταία του προσφορά το Θέατρο Δρόμου που οργάνωσε στη Δραπετσώνα, γεγονός με παγκόσμια απήχηση αλλά και κύκνειο δικό του άσμα.

ΧΕΙΡΟΠΕΔΕΣ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ!

Ένα μόνο τρόπο έχουν οι καταπιεστές για να κρατούν μακροχρόνια τους καταπιεζόμενους κάτω από την μπότα τους. Την συναίνεση των ίδιων των σκλάβων. Για μικρές περιόδους υπάρχουν τα όπλα, οι χειροπέδες, οι φυλακές, για μεγάλες όμως περιόδους χρειάζονται την αποδοχή του σκλάβου ότι του αξίζει να είναι σκλάβος και καλώς έχουν τα πράγματα έτσι όπως έχουν, με τον αφέντη του στη θέση του καταπιεστή και τον ίδιο στη θέση του καταπιεζόμενου.

Ολόκληρα συστήματα έχουν στηθεί για να πείθουν τους σκλάβους να μένουν σκλάβοι. 

Τα πιο γνωστά: οι θρησκείες και ιδιαίτερα οι μονοθεϊσμοί, όπου όλοι είναι δούλοι του Θεού και ο Θεός επιβάλει την τάξη του σε αυτό τον κόσμο. Αν σου τύχει να είσαι από κάτω, μπορείς να ελπίζεις να γίνεις καλός άνθρωπος (υπάκουος) και να αξιωθείς τη “δευτέρα παρουσία”.

Τα πιο τέλεια: οι εθνικό-κοινωνικές οργανώσεις όπως στις Ινδίες όπου οι άνθρωποι πιστεύουν ότι γεννιούνται σε κάστες από τις οποίες δεν πρέπει να ξεφεύγουν παρά μόνο στην επόμενη ζωή (και προσοχή γιατί αν βιαστούν μπορεί να γίνουν και ζώα στην ... επόμενη ζωή!) ή στην Αγγλία των Λόρδων και των “λακέδων” κλπ.

Τα πιο σύγχρονα: η μηντιακή ολιγαρχία που εμφανίζει το άγρια καταπιεστικό σύστημα των θεσμοθετημένων οικονομικών ανισοτήτων ως ελευθερία (φιλελευθερισμό) και την καθοδήγηση των σκλάβων στην παθητική αποδοχή ως συναίνεση και δημοκρατία.

Κάποτε οι εξουσίες επιβάλλονταν με τη βία και συνέχιζαν να ζουν χάρη στη συναίνεση που επιτύγχαναν με τα θρησκευτικά ή κοινωνικά συστήματα, τώρα και η επιβολή και η συναίνεση επιτυγχάνονται με τις τηλεοράσεις και τους ειδήμονες να σε πείθουν για το πως και τι πρέπει να καταναλώσεις και κυρίως για το πως θα πρέπει να διαθέσεις τη ζωή σου.

Ένας από τους φιλόσοφους της Γαλλικής επανάστασης, ο Κοντορσέ, ο αναμορφωτής του συστήματος παιδείας (με ισότητα για όλους, δωρεάν παιδεία, μεικτά σχολεία αγοριών-κοριτσιών, υπεροχή των θετικών επιστημών κλπ.) που πέθανε στη φυλακή όταν η επανάσταση πέρασε στην περίοδο της τρομοκρατίας, είχε γράψει ότι καμιά τυραννική δύναμη δεν μπορεί να αντέξει αν ο τύραννος δεν καταφέρει να κρύψει από τον λαό ότι η πραγματική εξουσία δεν βρίσκεται στα χέρια των καταπιεστών αλλά των καταπιεσμένων. Σήμερα το Μάρκετινγκ και ιδιαίτερα το Πολιτικό Μάρκετινγκ έχει αναλάβει αυτόν τον ρόλο.

Όλοι οι μεγάλοι αναμορφωτές της ανθρωπότητας, χρειάστηκαν το σπαθί για να επιβάλουν αλλαγές αλλά στην παιδεία κατέληξαν να βρουν τον μόνο τρόπο για να σταθεροποιηθεί το οικοδόμημά τους και να μην διαλύσει στα εξ ων συνετέθη από τα συμφέροντα του παρελθόντος. Είναι γιατί κι αυτοί αντιλαμβάνονταν ότι οι πιο δυνατές χειροπέδες είναι αυτές που βάζει στα χέρια μας ο νους μας, πειθόμενος ότι τα πράγματα έχουν έτσι κι όχι αλλιώς, ότι εμείς είμαστε οι φταίχτες κι όχι οι καταπιεστές μας, ότι μας αξίζει να είμαστε σκλάβοι γι αυτό ας μην μιλάμε και πολύ, ότι θα χάσουμε και ό,τι έχουμε αν διεκδικήσουμε περισσότερα. Μόνο η παιδεία μπορούσε να ξυπνήσει ένα λαό αλλά αυτή ήταν πάντα το άπιαστο ζητούμενο. Εκείνο που παρείχαν οι κάθε λογής εξουσίες ήταν κατάρτιση σε κάποια γνωστικά αντικείμενα ώστε να είσαι χρήσιμος στην παραγωγή. Εκπαίδευση σε δεξιότητες και ποτέ παιδεία.

Μια φορά, μονάχα, στην ιστορία του ανθρώπου φτιάχτηκαν κοινωνίες που έδιναν προτεραιότητα στην παιδεία και στηρίζονταν σε θεωρίες απελευθέρωσης. Ήταν οι κοινωνίες της Αρχαίας Ελλάδας, που μέσα σε όλες τους τις ατέλειες (δούλοι,  γυναίκες κλπ) είχαν αντιληφθεί ότι πολίτης είναι εκείνος που ξέρει και αποφασίζει για τον εαυτό του και την πόλη του με γνώση και χωρίς μηχανισμούς ελέγχου της σκέψης. Γι αυτό και οι αυτοκρατορίες (των Ρωμαίων κυρίως αλλά και των Μακεδόνων πιο πριν ή των Περσών ακόμα νωρίτερα) τις πολέμησαν με μανία. Οι Πέρσες ήταν ξένοι και ηττήθηκαν, οι Μακεδόνες ήταν Έλληνες και σεβάστηκαν παρά τη  νίκη τους την ανεξαρτησία των πόλεων, οι Ρωμαίοι όμως ήταν κατακτητές και παρά την αρχική τους ευνοϊκή μεταχείριση, μόλις έγιναν μονοθεϊστές εξαφάνισαν από προσώπου γης αυτές τις νησίδες ανθρώπινης ελευθερίας και γνώσης.

Το θέμα είναι τι κάνουμε σήμερα.

Πρέπει να καταλάβουμε αυτό που ο Ουίλιαμ Μπλέηκ είχε καταλάβει εδώ και εκατόν πενήντα χρόνια, ότι οι χειροπέδες του μυαλού είναι χειρότερες από τις οποιεσδήποτε χειροπέδες μιας εξουσίας.

Παραφράζοντας τον μεγάλο Μίκη Θεοδωράκη:

Μας είπαν ψέματα πολλά!

Ψέματα σήμερα μας λένε ξανά!

Κι αύριο ψέματα ξανά θα μας πουν!

Ψέματα μας λένε οι εχθροί μας

μα κι οι φίλοι-μας μας κρύβουν την αλήθεια

Καιρός να σταματήσουμε, καιρός να δούμε!

*************************

 

[ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το άρθρο γράφτηκε πριν 7 χρόνια. Επίκαιρο και σήμερα.]