Ο Ολάντ είναι άχαρος και έχει απογοητεύσει τους πάντες, Γάλλους και Ευρωπαίους
γενικώς, όμως η Γαλλία είναι μια περήφανη χώρα για να δεχτεί άκριτα ό,τι η
Μέρκελ νομίζει για το μέλλον της. Έτσι, η γαλλική κυβέρνηση έφτιαξε μεν ένα
πρόγραμμα περικοπών για τα προσεχή χρόνια ώστε να ισοσκελίσει τα δημοσιονομικά
της, διαμήνυσε όμως στο Βερολίνο ότι ο ρυθμός εφαρμογής είναι δική της υπόθεση.
Ό,τι κι αν επιθυμεί η κυρία Μέρκελ και ο κύριος Σόϊμπλε, οι Γάλλοι δήλωσαν ότι
δεν σκοπεύουν να διακινδυνεύσουν την εύθραυστη οικονομία τους.
Συμπαρατάσσεται με την
Γαλλία και η Ιταλία με δηλώσεις του πρωθυπουργού της που είπε επί πλέον ότι
στις χώρες δεν μπορείς να φέρεσαι σαν μαθητούδια.
Η Γαλλία και η Ιταλία
είναι στις χώρες που επιτηρούνται από την Γερμανία αλλά θέλουν αυτό να γίνεται
στα πλαίσια της λογικής. Δεν αμφισβητούν τις νεοφιλελεύθερες συνταγές, τις
οποίες εφαρμόζουν, αμφισβητούν απλά την καλβινικής έμπνευσης ιερή πειθαρχία που
θέλουν να επιβάλουν οι Γερμανοί αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις στην γενική
οικονομία και στο επίπεδο ζωής των ανθρώπων. Κι έτσι σηκώνουν –έστω- μια φωνή
διαμαρτυρίας ή και σχετικής ανεξαρτησίας.
Η Ελλάδα αυτό δεν
μπόρεσε να το κάνει σε καμιά φάση της κρίσης. Ήταν πάντα το υπάκουο παιδί
επαιτώντας την πολιτική στήριξη της Γερμανίας με όποιο κόστος για τον ελληνικό
λαό. Το δικό μας πολιτικό σύστημα, δεμένο με ομηρίες (Χριστοφοράκος, Υποβρύχια,
Εξοπλιστικά κλπ.) και εξαρτώμενο από τους Γερμανούς για να εκβιάζει τον λαό
στις εκλογές ώστε να παίρνει παρατάσεις ζωής, δεν δίστασε να ξεπουλήσει όλα τα “ασημικά”
της χώρας. Και δεν εννοώ βέβαια μόνο την δημόσια περιουσία και το ΤΑΙΠΕΔ αλλά και
την καταβαράθρωση του εισοδήματος των πολιτών, την κατάργηση των εργασιακών
δικαιωμάτων, την υπονόμευση του κοινοβουλευτισμού, τον αυταρχισμό, την
κατακρήμνιση του κοινωνικού κράτους κλπ.
Δεν υπερεκτιμώ τα
ψιθυριστά “όχι” των Γάλλων και των Ιταλών, απλά παρατηρώ ότι ούτε γι αυτά δεν
σταθήκαμε ικανοί όλα αυτά τα χρόνια με τις ηγεσίες των ΓΑΠ, Βενιζέλου και
Σαμαρά. Η σιωπή της Ελλάδας εις απάντηση των εντολών Μέρκελ είχε σαν αποτέλεσμα
να βυθιστούμε στην ύφεση του 25-30% την τελευταία πενταετία, να μετατρέψουμε το
χρέος σε ομόλογα αγγλικού δικαίου αυξάνοντάς το από το 120 στο 180% και να δεσμευτούμε
διεθνώς με υποχρεώσεις που υπονομεύουν το μέλλον της χώρας για πολλές
δεκαετίες. Δεν γνωρίζω αν τα “όχι” που ετοιμαζόμαστε να πούμε προσεχώς σαν λαός
θα δώσουν μια διέξοδο, όμως οφείλουμε να το κάνουμε έστω και με τον τρόπο που ο
τζογαδόρος ετοιμάζεται να παίξει την τελευταία του μπλόφα ή το τελευταίο καλό του
χαρτί.
