Σήμερα το
πρωί ένας Καναδός με όνομα που θυμίζει αραβική χώρα, Μιχαήλ Ζεχάφ-Μπιμπό, πήγε
έξω από τη Βουλή του Καναδά στην Οττάβα, όπου υπάρχει και μνημείο πεσόντων
(όπως και σε εμάς στο Σύνταγμα) και άρχισε να πυροβολεί. Σκότωσε έναν 24-χρονο στρατιώτη
και μπήκε στο Κοινοβούλιο για να σκοτώσει και άλλους, όμως τον πρόλαβαν και τον
σκότωσαν αστυνομικοί.
Το
πιθανότερο είναι ότι πρόκειται για Τζιχαντιστή. Ίσως είχε συνεργούς ίσως όχι.
Δεν έχει για μένα τόσο μεγάλη σημασία αυτό. Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι
από αύριο κι όλας η ζωή των Καναδών, σε ένα σημαντικό μέρος της θα αλλάξει.
Ο Καναδάς
είναι μια χώρα που θεωρείται ασφαλής και ελάχιστα μοιάζει στον τομέα αυτό με
τις γειτονικές ΗΠΑ όπου ειδικά μετά το 2001 και τους Δίδυμους Πύργους ο δημόσιος
βίος είναι σχεδόν αστυνομοκρατούμενος. Στον Καναδά δεν είναι έτσι. Υπάρχει
άνεση και αίσθηση ασφάλειας με αποτέλεσμα να μην είναι τόσο εμφανής η παρουσία
των δυνάμεων καταστολής-πρόληψης στην καθημερινή ζωή των πολιτών. Από αύριο
αυτό θα αλλάξει.
Ένας
άνθρωπος κινούμενος από κάποια ιδεολογία κινήθηκε κατά αυτού που ο ίδιος θεωρεί
“κράτος” (τον στρατιώτη, κάποιους υπαλλήλους της Βουλής κλπ.) και δίνει το
πρόσχημα ή το δικαίωμα ή δημιουργεί την εύλογη υποχρέωση στο κράτος να γίνει σκληρό
και βίαιο απέναντι σε όλους του πολίτες του αλλάζοντας ουσιαστικά στοιχεία που
συγκροτούν την καθημερινότητά του. Ποιον ωφέλησε και ποιον έβλαψε τελικά η
ατομική τρομοκρατία;
Δεν λέω
καινούρια πράγματα. Είναι μονότονα επαναλαμβανόμενο το επιχείρημα της νόμιμης
κοινοβουλευτικής Αριστεράς κατά των πράξεων των αγωνιστών πόλης ή τρομοκρατών,
όπως θέλετε πείτε το. Αν το υπενθύμισα είναι γιατί είναι πιο εύκολο να δούμε το
επιχείρημα έξω από την συγκυρία που μας αφορά άμεσα. Γιατί το επιχείρημα αυτό
μοιάζει σαν πρόσχημα για να μπορέσει η Αριστερά να καταδικάσει μια ενέργεια που
δεν ελέγχει. Φαίνεται σαν πρόχειρη δικαιολογία, όμως στην πραγματικότητα η
λογική του επιχειρήματος είναι ακλόνητη. Η ατομική τρομοκρατία, πέρα από
κάποιες απώλειες ανθρώπινων ζωών το μόνο που καταφέρνει είναι να ενισχύει τους
κατασταλτικούς μηχανισμούς και να ενεργοποιεί προληπτικούς μηχανισμούς που
υποβαθμίζουν την καθημερινότητα του πολίτη και μειώνουν τα αστικά του
δικαιώματα.
Η ενέργεια
αυτού του κυρίου Μιχάλη από τον Καναδά είναι μια ευκαιρία για να δούμε και τα
δικά μας προβλήματα. Να δούμε γιατί ο Μαζιώτης και η Ρούπα, όσο συμπαθείς κι αν
γίνουν, όσο Ρομπέν των δασών κι αν φανούν, τελικά δεν θα καταφέρουν παρά να
μειώσουν κι άλλο λίγο κι αυτήν ακόμα την κουτσή “δημοκρατία” που έχουμε.
