Μια και από Δευτέρα θα δημοσιεύω σε συνέχειες το «ΤΡΕΙΣ ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΑΝ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ» και δεν θα μπορώ να μιλώ για άλλα βιβλία μου, ας το κάνω σήμερα.
Τις
μέρες αυτές ξεκίνησα να γράφω ένα βιβλίο με περιεχόμενο από την
Μυθολογία, όπως μου αρέσει να κάνω τελευταία. Το βιβλίο αυτό είναι,
ουσιαστικά, μια περιγραφή της Αργοναυτικής Εκστρατείας με ανασκευή του
ψυχολογικού και μυθολογικού της υπόβαθρου. Μέχρι στιγμής ο τίτλος που
του έχω δώσει είναι: «Αργοναυτική εκστρατεία, θεοί και τιτάνες».
Παίρνω στοιχεία από όλες τις αρχαίες και νεότερες Μυθολογίες (από
Απολλόδωρο και Απολλώνιο, Ησίοδο, Όμηρο και Ευριπίδη, μέχρι Ντεσάρμ,
Κελένυι, Γκρέιβς κ.α.) και ανασυνθέτω τον μύθο μέσα από μια νέα
(πιστεύω) οπτική γωνία. Αυτή η "νέα οπτική γωνία" αξιοποιεί και όσα
γνωρίζουμε σήμερα περί του φυσικού κόσμου στον οποίο πιστεύουμε ότι
ζούμε.
Από αυτό το νέο βιβλίο που γράφω, θα δημοσιεύσω σήμερα κι αύριο το πρώτο κεφάλαιο. Όπως είπαμε, από Δευτέρα αρχίζουν οι δημοσιεύσεις σε συνέχεια του βιβλίου "ΤΡΕΙΣ ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΑΝ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ". Σημερα είναι ένα κομμάτι από το υπό συγγραφή για τα Αργοναυτικά. Ελπίζω να μην σας μπερδέψω.
Το σχέδιο του Δία (Κεφ. 1, μέρος Α')
Για τον Δία χρόνος δεν υπάρχει, τουλάχιστον όχι όπως τον γνωρίζουμε εμείς, οι φυλακισμένοι στις τρεις διαστάσεις. Εμείς ζούμε στο εκάστοτε παρόν κι ο χρόνος έχει την ίδια πάντα κατεύθυνση, από το παρελθόν προς το μέλλον. Για εμάς ισχύουν νόμοι ακατάλυτοι που λένε πως ό,τι έγινε δεν γυρίζει πίσω ξανά. Ότι έσπασε τυχαία δεν μπορεί εξίσου τυχαία να ανασυντεθεί στην προτέρα κατάσταση. Όλα ρέουν ακατάπαυστα από ένα αρχικό χάος, που ξέσπασε με το μεγάλο μπιγκ μπαγκ, προς μιαν αέναη κι απεριόριστη επέκταση. Μέσα στο συμπαντικό χάος δημιουργούνται νησίδες τάξης, όπως τα κβάντα ενέργειας, τα άτομα τα στοιχεία. Με αυτά φτιάχνονται οι γαλαξίες, οι ήλιοι, η γη, εμείς, ο κόσμος που μας περιβάλλει. Σ’ αυτό το σύμπαν η εντροπία αυξάνεται κι όλα τείνουν να γίνουν μια σούπα ομοιομορφίας. Αυτός είναι ο κόσμος που βλέπουν τα μικροσκόπια στον μικρόκοσμο και τα αστεροσκοπεία στο μεγάκοσμο. Σ’ αυτόν ζούμε. Μαύρες τρύπες και παραδοξότητες υπονοούν πως τα σύμπαντα ίσως νά ‘ναι άπειρα. Η βαρύτητα αντικαταστάθηκε από καιρό απ’ την γεωμετρία του χώρου και με τις καμπυλώσεις του μέσα σε μια τέταρτη διάσταση. Ο Δίας είναι πλάσμα τεσσάρων διαστάσεων.
Όλα τα γεγονότα, από την αρχή ως το τέλος τους, ο Δίας τα βλέπει σαν ακίνητα πράγματα. Υπερσφαίρες, υπερπαραλληλεπίπεδα, υπερσημεία και υπερχώροι. Τα κοιτά αριστερά, βλέπει το παρελθόν τους, κοιτά δεξιά βλέπει το μέλλον τους. Τα γυρίζει πάνω-κάτω, όπως εμείς γυρίζουμε ένα παιχνίδι στα χέρια μας, κι αν θέλει τα διορθώνει, αν όχι τα παρατά. Οι άνθρωποι, τα βουνά, οι ωκεανοί, οι αιώνες, είναι παιχνίδια στα χέρια του τετραδιάστατου όντος. Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον δεν είναι διαδοχικές φάσεις, αλλά, οι διάφορες πλευρές ενός σταθερού αντικειμένου. Έτσι μας βλέπει ο Δίας.
Εμείς, κι όλα τα όντα του δικού μας σύμπαντος, νιώθουμε τα πράγματα να τρέχουν προς μια κατεύθυνση, από το πριν στο μετά. Για τον Δία δεν υπάρχει αυτός ο χρόνος. Τα γεγονότα, τα πριν και τα μετά, είναι το ένα δίπλα στο άλλο, τα βλέπει όλα ταυτόχρονα. Για να μας μιλήσει, μπαίνει στον χρόνο μας και κατεβαίνει στην δική μας διάσταση. Το ίδιο συμβαίνει και με όλους τους θεούς. Ο δικός τους Όλυμπος, λουσμένος στο φως του αιθέρα, βρίσκεται πέρα από τα γεωγραφικά μας όρια. Το όρος Όλυμπος δεν είναι παρά μια πύλη για κάπου αλλού. Σε αυτό το “αλλού” βρίσκονται τα παλάτια κι οι θρόνοι των θεών. Είναι τετραδιάστατοι. Είναι αδύνατο σε μας να τους δούμε ή να τους κατανοήσουμε. Καθισμένος στον θρόνο του ο μέγιστος των θεών σκέφτεται και διορθώνει το πιο όμορφο από τα δημιουργήματά του, την ολύμπια τάξη. Γιατί ο Δίας μόνο την ολύμπια τάξη έφτιαξε, όλα τα άλλα τα βρήκε έτοιμα απ’ τους προκατόχους του κυρίαρχους του σύμπαντος. Πριν απ’ αυτόν υπήρχαν άλλοι, ήταν ο Ουρανός και μετά ο Κρόνος που κυριαρχούσαν.
Ο κόσμος των τριών διαστάσεων υπήρχε πάντοτε, κανείς δεν τον έφτιαξε. Μόνο για μάς, τους φυλακισμένους των τριών διαστάσεων, ο κόσμος έχει κι αρχή και τέλος. Υπάρχει η κοσμογονία, κι αυτή λέει ότι, αρχικά, υπήρχαν το χάος κι ο έρως που έφτιαξαν την Γαία-Γη. Κολλημένος πάνω της ήταν ο ουρανός, ο πρώτος θεός βασιλιάς του σύμπαντος κόσμου μας. Όταν η Γαία πέταξε τον Ουρανό από πάνω της, ελευθερώθηκαν όλα τα θαυμάσια πλάσματα που κυοφορούσε. Ήταν οι τιτάνες. Έξη άντρες κι έξι γυναίκες ήταν οι αρχικοί τιτάνες, οι πρώτοι ουρανίδες. Για να πετύχει η Γαία στηρίχτηκε στον μικρό της γιο, τον Κρόνο. Με την βοήθειά του απαλλάχτηκε απ’ το βάρος του Ουρανού. Ο Κρόνος, έγινε αυτός κυρίαρχος του κόσμου στη θέση του πατέρα του.
Ο Κρόνος έκοψε και τα γεννητικά όργανα του Ουρανού για να μην γεννήσει άλλα παιδιά. Μόνο κάποιες σταγόνες από το αίμα του γέννησαν την Αφροδίτη και γονιμοποίησαν την Γαία και για κάποια άλλα πλάσματα. Όμως η βασιλεία του Ουρανού είχε πάρει, οριστικά, τέλος. Άρχισε η βασιλεία του Κρόνου και των τιτάνων, της τιτανικής αλήθειας και των μεγάλων θαυμάτων της φύσης. Δεν πίεζε πια ο Ουρανός την Γη κι υπήρχε ελεύθερος χώρος για την δημιουργία. Και τι εκπληκτική δημιουργία!
Τεράστια ηφαίστεια πετούσαν φωτιά και λάβα αλλάζοντας την επιφάνεια της γης. Σεισμοί την συντάρασσαν. Στεριές, βάραθρα και θάλασσες, άνοιγαν χαοτικά βάθη κι ύψωναν τεράστιες οροσειρές. Τα νερά γέμιζαν τα ποτάμια, τις λίμνες, τις θάλασσες, σχημάτιζαν ηπείρους και νησιά. Κεραυνοί κι αστραπές άλλαζαν κι ηλέκτριζαν τον αέρα φέρνοντας πλημμύρες κι ανεμοστρόβιλους, σκίζοντας τον φλοιό της γης. Γέμιζε η γη με πράσινο που κατέκλυζε τις πεδιάδες και τα βουνά ως τις κορφές. Γέμιζε η γη με το γαλάζιο που κατέκλυζε τους ωκεανούς, τα ποτάμια και τις λίμνες. Γέμιζε ο τόπος με ζώα, πουλιά ζωύφια, έντομα και φυλές ανθρώπων. Οι Κένταυροι, οι Λαπίθες, οι Φαίακες, οι Αμαζόνες, οι Λωτοφάγοι, οι Υπερβόρειοι, οι Αιθίοπες κι άλλοι λαοί γέμισαν τις στεριές. Ήταν η χρυσή εποχή των ανθρώπων. Η γη έδινε την τροφή και μόνο το κυνήγι της ευτυχίας υπήρχε. Ήταν η εποχή των τιτάνων, η εποχή της αλήθειας, ο θρίαμβος της φύσης και της αλλαγής.
Οι τιτάνες έκαναν έρωτα και γεννούσαν παιδιά. Δεν υπήρχε η ενοχή της αιμομιξία. Μάνες, κόρες κι αδελφές ήταν όλες γυναίκες. Πατεράδες, θείοι, ξαδέλφια, ήταν όλοι άντρες. Δεν υπήρχαν ηθικοί κανόνες ούτε περιορισμοί άλλοι απ’ την αλήθεια που επέβαλε η φύση του καθενός. Ο κεραυνός χτυπά, δεν λέει ψέματα, δεν αποφεύγει τον φίλο ή τον αδελφό. Το ηφαίστειο εκρήγνυνται, χωρίς να μετρά ποιος θα σκοτωθεί και ποιος όχι. Το άλογο καλπάζει, δεν σκέφτεται αν κόβει ένα λουλούδι ή αν συνθλίβει ένα ζωύφιο. Η χαρά της ζωής περιέχει και τον θάνατο που κανείς δεν φοβάται. Γιατί ο θάνατος δεν είναι τέλος, είναι μόνο αλλαγή.
Οι τιτάνες κι οι τιτανίδες ήταν τα πιο όμορφα κι εκπληκτικά πλάσματα μιας φύσης σε συνεχή οργασμό. Ο κόσμος τους ήταν ένας κόσμος απίστευτης ομορφιάς και καθαρής αλήθειας. Γεμάτος από την αταξία που γεννά η ορμή κι η έλλειψη περιορισμών. Ένας κόσμος χαοτικής δημιουργίας. Ο Ήλιος ήταν ο τιτάνας που φώτιζε την γη. Κάθε πρωί ξεκινούσε με τα άλογά του που έσερναν το άρμα του φωτός. Όταν, όμως, κυνηγούσε την Ηώ, τότε ξεστράτιζε κι αργούσε να νυχτώσει. Δεν ήταν η συνέπεια ο βασιλιάς των πράξεων, ήταν ο θαυμασμός της ομορφιάς κι ο έρως. Ο Άνεμος φυσούσε κατά εκεί που βάδιζε η πανέμορφη Μέδουσα. Ήταν τόσο όμορφη κι εκθαμβωτική που δεν μπορούσε να την αγνοεί.
Σ’ αυτόν τον κόσμο τον τιτανικό, οι Ολύμπιοι θεοί ήρθαν να βάλουν μία τάξη. Να ηρεμήσουν τα φυσικά φαινόμενα, να πάψει η γη να τρέμει και να διαδέχεται κανονικά την νύχτα η μέρα. Από άτακτο το σύμπαν, να γίνει τακτικό, να μετατραπεί σε κόσμο. Δεν ήταν εύκολη δουλειά. Εξάλλου ο Κρόνος έτρωγε τα παιδιά του αφού από αυτά κινδύνευε να ανατραπεί. Χωρίς έξωθεν βοήθεια τίποτε δεν θα γινόταν. Όσες κι αν ήταν οι διαστάσεις του σύμπαντος, σ’ αυτό κυριαρχούσε ο Κρόνος, δηλαδή ο Χρόνος. Συνέστρεφε την τέταρτη διάσταση όπως τον βόλευε κι έτσι παρήγαγε όλο και περισσότερη αταξία. Η εντροπία λιγόστευε αντί να αυξάνει. Για να επέλθει τάξη, οι γυναίκες έπαιξαν τον ρόλο τους.
Η Γαία, η γυναίκα του Ουρανού, είχε βοηθήσει τον Κρόνο να διώξει τον πατέρα του. Τώρα η Ρέα, η γυναίκα του Κρόνου κι αδελφή του, βοήθησε τον Δία να εκδιώξει τον δικό του ουρανοκτόνο πατέρα. Πρώτα έδωσε στον Κρόνο να καταπιεί έναν βράχο αντί για τον νέο και μικρότερο γιο της τον Δία. Μεγάλωσε το νεογέννητο κρυφά από τον πατέρα του, με το γάλα μιας κατσίκας, της Αμάλθειας σε ένα βουνό της Κρήτης. Κι όταν το παιδί έγινε έφηβος, ικανός να τα βάλει με τον πατέρα του, τότε η Ρέα τον εξαπέλυσε εναντίον του. Πρώτα φρόντισαν να βγάλουν από την κοιλιά του τα αδέλφια του, τους τιτανίδες θεούς. Η Ήρα, η Εστία, η Δήμητρα, ο Ποσειδών κι ο Άδης, βγήκαν έτοιμοι και θυμωμένοι. Έξι θεοί, τρεις άντρες τρεις γυναίκες, εναντίον των δώδεκα τιτάνων, έξι ανδρών κι έξι γυναικών. Η μάχη έγινε άνιση όταν ο Δίας πήρε με το μέρος του κάποιους ακόμα γιους του Ουρανού, τρεις εκατόγχειρες και τρεις κύκλωπες.
Από τον Όλυμπο πολεμούσαν οι θεοί, από την απέναντι Όθρυ οι τιτάνες. Κι όταν η τιτανομαχία έληξε με νίκη των θεών και του Δία, οι νικητές μοιράστηκαν τα λάφυρα, με κλήρωση. Στον Δία έτυχε ο Ουρανός κι η Γη, στον Ποσειδώνα πήγαν τα νερά κι οι θάλασσες, στον Άδη έτυχε ο κάτω κόσμος. Τώρα θα επέβαλαν οι κρονίδες θεοί του Ολύμπου την δική τους ολύμπια τάξη. Όσοι τιτάνες δέχτηκαν να υποταχτούν, έγιναν μέρος της τάξης αυτής. Ο Ήλιος κι η Σελήνη, οι Μούσες, οι Αστέρες, η Νύχτα κι η Μέρα, οι Άνεμοι, οι Οροσειρές, κι ο Ωκεανός ακόμα, υποτάχτηκαν. Ο κόσμος ηρέμησε. Κάθε μέρα έβγαινε ο ήλιος. Το καλοκαίρι το διαδέχονταν το φθινόπωρο, ο χειμώνας κι η άνοιξη. Η τάξη του κόσμου αποκαταστάθηκε.
----------
Αύριο θα ολοκληρωθεί το πρώτο κεφάλαιο των Αργοναυτικών. Κι όπως είπαμε (ξανά και ξανά), από Δευτέρα οι "ΤΡΕΙΣ ΜΕΡΕΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ"
