Πάλι τι ίδιο σκηνικό είχαμε χτες. Μετά τον Σόιμπλε που έλεγε πως ό,τι κι αν πάθουν οι Έλληνες τους αξίζει, ήρθε η Μέρκελ να πει πως ό,τι κι αν γίνει η Ελλάδα δεν πρέπει να στερηθεί της ρευστότητας και ακολούθησε ο Σόιμπλε λέγοντας ότι λύση στο Γιουρογκρουπ (την Ευρωομάδα) δεν προβλέπεται.
- Το σκέλος "Γερμανία της Οικονομίας" έχει αποφασίσει ότι παρά το ρίσκο και τις απώλειες, δεν μας θέλει στο ευρώ. Γι αυτούς με την παραμονή μας στο ευρώ συνιστούμε μεγαλύτερο πρόβλημα από αυτό που αποφεύγουν. Η απόφασή τους είναι να οδηγηθεί ο Σύριζα είτε στην αυτοκτονία (έντιμη παράδοση) είτε στο εκτελεστικό απόσπασμα (οικονομική ασφυξία και επάνοδος των "προθύμων"). Αυτό το σκέλος το εκφράζει ο Σόιμπλε, το διαφημίζει η ΜΠΙΛΝΤ, το ενστερνίζονται αναγκαστικά και οι λοιποί Ευρωπαίοι "ηγέτες" και "ηγετίσκοι".
- Το σκέλος "Γερμανία της Πολιτικής" είναι διστακτικό. Βλέποντας το γεωπολιτικό ρίσκο που θα έχει για τις ΗΠΑ η αποχώρηση της Ελλάδας από την ευρωπαϊκή οικογένεια (είτε μείνει είτε όχι στους θεσμούς) αναγκάζεται σε συμβιβασμούς. Το ενδεχόμενο να ακολουθήσει η Ελλάδα μιαν ανεξάρτητη πολιτική τρομάζει τις ΗΠΑ που θα πρέπει πλέον να επέμβουν εδώ ανοιχτά. Μη έχοντας και την Τουρκία πειθήνιο σύμμαχο, αυτή η επέμβαση γίνεται αμφιλεγόμενη με αποτέλεσμα να προτιμούν την παραμονή των πραγμάτων ως έχουν. Το σκέλος αυτό το εκφράζει η Μέρκελ και το μήνυμα έχει ληφθεί και έχει καταποθεί αμάσητο από τους Γιούνκερ, Ντουσκ κλπ. Γι αυτό με πολλή πίκρα λένε όπου σταθούν και όπου βρεθούν ότι είμαστε πολύ μπαγάσηδες αλλά παρ' όλα αυτά μας θέλουν.
Η Γερμανία συνεχίζει να παραπαίει ανάμεσα στην οικονομική της δύναμη και την πολιτική της αδυναμία. Χωρίς στρατό και με κρατική οντότητα απόλυτα εξαρτημένη από τις ΗΠΑ, η Γερμανία δεν μπορεί να κάνει βήμα χωρίς την έγκριση της Αμερικής και κάνει μόνο όσα βήματα της υπαγορεύει η Αμερική χωρίς αντιρρήσεις. Δεν δώχνει την Ελλάδα όπως θα ήθελε, επιβάλει κυρώσεις στη Ρωσία όπως δεν θα ήθελε και εκδηλώνει τον ηγεμονισμό της με μια αυτοσυγκράτηση που καθόλου δεν της πηγαίνει ιστορικά. Τα κάνει όλα αυτά γιατί είναι εξαρτημένη.
Ερώτημα: Είναι τόσο μεγάλη η γερμανική εξάρτηση από τις ΗΠΑ; Απάντηση: Ναι, τόσο μεγάλη!
Ας μην ξεχνάμε ότι δεν οφείλει και λίγα η Γερμανία στην Αμερική. Αναφέρω τα τρία από τα σημαντικότερα γεγονότα που ΣΥΝΑΠΟΤΕΛΟΥΝ και ΣΥΝΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΝ κατά 99% το φαινόμενο που λέγεται σήμερα Γερμανία.
α.- Μετά από έναν πόλεμο που θα έπρεπε (με όρους ιστορικούς, όχι ηθικούς) να την έχει μετατρέψει σε χωράφι για εκατό χρόνια, η Γερμανία έσβησε τα χρέη της το 1953 χάρη στο πυρηνικό οπλοστάσιο της Αμερικής που επέβαλε αυτή τη λύση,
β.- Βιομηχανοποιήθηκε άμεσα χάρη στις πολιτικές των ΗΠΑ που ήθελαν δυο ανίσχυρους πόλους (Γερμανία στην Ευρώπη και Ιαπωνία στην Ασία) σαν κέντρα των περιοχών που θα απορροφούσαν το εμπορικό τους πλεόνασμα (τότε είχαν άφθονο) και θα στήριζαν το ενιαίο αμερικανικό παγκόσμιο νομισματικό σύστημα (δολάριο αντί χρυσού, Μπρέντον Γουντς).
γ.- Υπό την ασφυκτική πίεση της Αμερικής οι Ευρωπαίοι παραμέρισαν τον φόβο και το μίσος που έτρεφαν για τους Γερμανούς και ενώθηκαν μαζί τους σε μια οικονομική ζώνη που αποτέλεσε τον ζωτικό χώρο που έψαχναν ο Μπίσμαρκ παλιότερα και ο Χίτλερ πιο πρόσφατα.
γ.- Υπό την ασφυκτική πίεση της Αμερικής οι Ευρωπαίοι παραμέρισαν τον φόβο και το μίσος που έτρεφαν για τους Γερμανούς και ενώθηκαν μαζί τους σε μια οικονομική ζώνη που αποτέλεσε τον ζωτικό χώρο που έψαχναν ο Μπίσμαρκ παλιότερα και ο Χίτλερ πιο πρόσφατα.
δ.- Επανενώθηκε υπό την ηγεσία της Ομοσπονδιακής Γερμανίας όταν κατέρρευσε το ανατολικό σύστημα με ενέργειες εξ ολοκλήρου αμερικανικές και με μεταψυχροπολεμικές ρυθμίσεις εξ ολοκλήρου αμερικανικές επίσης (συμφωνία 2+4).
Όλα αυτά δεν έγιναν αζημίως. Αποδέχτηκαν οι Γερμανοί να πληρώσουν με την απώλεια της δικής τους εθνικής ανεξαρτησίας. Δέχτηκαν να ανταλλάξουν την ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΙΣΧΥ με την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΔΥΝΑΜΙΑ. Ήταν ένα καλό ντηλ που εξηγεί την στάση των Γερμανών τα τελευταία 70 χρόνια από την λήξη του Β' Παγκόσμιου Πολέμου.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο παλεύει η αριστερή κυβέρνηση της Ελλάδας να επιζήσει. καταδιωκώμενη από τον Σόιμπλε και ελπίζοντας στον Ομπάμα και τη Μέρκελ. Μπορεί να μην είναι πολύ "αριστερό" ένα τέτοιο σκηνικό, είναι όμως η πραγματικότητα. και ελπίζουμε ότι από την σύγκρουση αυτή δεν θα τσακιστούμε. Γιατί εδώ, ισχύει πραγματικά το απόφθευγμα του Νίτσε "ότι δεν με σκοτώνει με κάνει πιο δυνατό!"
Η δυνατότητα της Ελλάδας να αποφασίζει σε διεθνές επίπεδο είναι πολύ μικρή. Μπορεί μόνο να ελίσσεται. Κι αυτοί οι ελιγμοί μπορεί να την βγάλουν στον αφρό, επιτρέποντας στην κυβέρνηση να κυβερνήσει, ή να την ρίξουν στα βράχια επαναφέροντας την παλιά και πρόθυμη ελίτ ξανά στην εξουσία. Προς το παρόν όλοι εύχονται, είτε ειλικρινά είτε υποκριτικά, ο αγώνας μπρα ντε φερ να μας βγει σε καλό. Πολύ σύντομα θα γνωρίζουμε και το αποτέλεσμα.
