Περί Αναστάσεως σήμερα!
Στο ποίημα του Σεφέρη "Άντρας" (από τον Στρατή Θαλασσινό) περιγράφεται η ανάσταση. Είναι του Λαζάρου βεβαίως αλλά ... ανάσταση είναι κι αυτή!
Γράφει ο Σεφέρης:
"Είδα και μια παλιά εικόνα σε κάποια χαμηλοτάβανη αίθουσα.
Τη θαύμαζε πολύς λαός.
Παρίστανε την ανάσταση του Λαζάρου.
Δεν θυμάμαι ούτε τον Χριστό ούτε τον Λάζαρο.
Μόνο σε μια γωνιά, την αηδία ζωγραφισμένη
σε ένα πρόσωπο που κοίταζε το θαύμα σαν να το μύριζε.
Αγωνιζότανε να προστατέψει την ανάσα του
μ' ένα πελώριο πανί που του κρεμότανε από το κεφάλι.
Αυτός ο κύριος της Αναγέννησης μ' έμαθε να μην περιμένω
πολλά πράγματα από τη δευτέρα παρουσία."
Οι γιορτές της Άνοιξης όμως δεν έχουν σχέση με τη δευτέρα παρουσία. Η ανάσταση που προαναγγέλουν είναι ανάσταση της φύσης. Κι επειδή ανέκαθεν επηρέαζαν έντονα τον ψυχικό κόσμο του ανθρώπου γι αυτό ήταν πάντα φοβερά συναισθηματικές.
Ακριβώς με το τέλος του χειμώνα, μετά το εαρινό ηλιοστάσιο είμαστε στην εποχή που ανθίζουν οι πασχαλιές, που γεμίζουν τα στήθη με καθαρό ευωδιαστό αέρα, οι καρδιές με πόθους (σχεδόν πάντοτε ανεκπλήρωτους!) και τα μυαλλά με όνειρα που ξεφεύγουν από τον ύπνο.
Άπειροι μύθοι συμπλέκονται με την άνοιξη και τις γιορτές της. Ακόμη και του χριστιανισμού οι ανοιξιάτικοι μύθοι είναι οι καλυτεροι όλων. Αντί για μαγικά και για θαύματα το ανοιξιάτικο μενού των ευαγγελίων είναι γεμάτο με πάθη, προδοσίες, συναισθήματα, και στο βάθος ... μιαν ανάσταση!
Ο ελληνικός τρόπος γιορτασμού του Πάσχα είναι αντάξιος των αρχαίων παραδόσεων τις οποίες εξ άλλου η ορθοδοξία προσάρμοσε στα ιουδαϊκά έθιμα. Ας τον απολαύσουμε χωρίς περικοπές σε όλες του τις εκφάνσεις.
