Το δημοσιεύω και εδώ καθώς είναι επίκαιρο.
Η
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΑΣ
ΠΑΡΟΥΣΑ
ΣΕ ΚΑΘΕ ΜΑΣ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ
Η
συμφωνία που πέτυχε η ελληνική κυβέρνηση
στη συνεδρίαση της Ευρωομάδας της 20ης
Φεβρουαρίου και επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά
στη Σύσκεψη Κορυφής ένα μήνα αργότερα,
δείχνει τα όρια της διαπραγμάτευσης
που πρόκειται να κορυφωθεί τον Μάιο
ανάμεσα στην Ελλάδα και την Ευρωπαϊκή
Ένωση. Θα είναι ΠΟΛΙΤΙΚΗ διαπραγμάτευση
και εκεί θα τεθούν τα διλήμματα που όλοι
τα γνωρίζαμε αλλά που τα είδαμε να
μπαίνουν με πάταγο στο τραπέζι του
οκταμελούς τραπεζώματος των Βρυξελλών
πριν από την Σύνοδο Κορυφής. Χαρακτηριστική
είναι η αντιμετώπιση του Ντράγκι από
την Μέρκελ όταν ο τραπεζίτης έθετε
ζητήματα "διαδικασιών" που, δήθεν,
δεν του επιτρέπουν να χρηματοδοτεί την
Ελλάδα. "Χαλαρώστε λίγο
κύριε Ντράγκι" φέρεται να του
είπε. Χαρακτηριστικό επίσης είναι ότι
ο Γιούνκερ βρήκε 2 περίπου δις. από
ευρωπαϊκά προγράμματα για την ανθρωπιστική
κρίση όταν οι ιθύνοντες της Ευρωομάδας,
κατ' εντολή Σόιμπλε, θεωρούσαν το σχετικό
νομοσχέδιο μονομερή ενέργεια, δηλαδή
κήρυξη πολέμου. Τον Μάιο λοιπόν τα
σπουδαία. Εκεί θα ζητήσουμε μιαν
οικονομική πολιτική που να μας συμφέρει
απειλώντας ότι αν δεν γίνει αυτό τότε
θα αποκτήσουμε αίφνης μιαν εξωτερική
πολιτική που δεν θα συμφέρει αυτούς. Μα
πως ήρθαν έτσι τα πράγματα; θα
αναρωτηθεί κανείς ...
Για
να δούμε πως φτάσαμε ώς εδώ, πρέπει να
κάνουμε μια μικρή αναδρομή στο παρελθόν.
Γιατί η Ελλάδα έχει παραδώσει τα δικά
της γεωπολιτικά και οικονομικά όπλα σε
υπερεθνικά ευρωπαϊκά όργανα από τότε
που εντάχθηκε στην ΕΟΚ (1980, τώρα πια ΕΕ)
και στην Ευρωζώνη (2000). Αξίζει να δούμε
το θέμα ιστορικά:
Από
την απελευθέρωση και μέχρι το 1974 η Ελλάδα
ήταν μια αποικία. Αγγλική αρχικά
(1862-1946) και αμερικανική κατόπιν (1947-1974).
Ως αμερικανική αποικία εντάχθηκε στο
ΝΑΤΟ στρατιωτικά το 1952 και συνδέθηκε
με έναν οικονομικό συνασπισμό αμερικανικής
έμπνευσης (αίτηση ένταξης στην Κοινή
Αγορά ή ΕΟΚ) το 1959. Η χούντα με την
αγριότητα του αυταρχισμού της και την
απροκάλυπτη δουλοπρέπειά της απελευθέρωσε
δυνάμεις, ανεξέλεγκτες ως τότε, που
αμφισβήτησαν την ένταξή μας σε οποιοδήποτε
αποικιοκρατικό συνασπισμό.
Μετά
από ένα διάστημα σύγχυσης (1974-1980) όπου
όλα παίζονταν η Ελλάδα, ψηφίζοντας
δεξιές κυβερνήσεις με ποσοστά κοντά
στο 50% κατατάχτηκε οριστικά στη δύση.
Ταυτόχρονα, το ευρωπαϊκό μόρφωμα άρχισε
να έχει μια σχετική ανεξαρτησία από τις
ΗΠΑ, σε πλαίσια βέβαια αποδεκτά από τον
επικυρίαρχο.
Η
Ελλάδα εντάχτηκε στην ΕΟΚ χρησιμοποιώντας
ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΟΥ τύπου επιχειρήματα. Ο
Καραμανλής το είχε θέσει ωμά στον Σμιτ
και τον Ντ' Εσταίν. Ή μας βάζετε στην ΕΟΚ
ή μας πάει ο Αντρέας στο Σύμφωνο της
Βαρσοβίας. Έτσι η Ελλάδα έγινε το 10ο
μέλος της ΕΟΚ που τώρα πια έχει 28 μέλη.
Πρώτα
ήταν η εξωτερική πολιτική που εκχωρήθηκε
στην Ευρώπη (και εν πολλοίς στην Αμερική).
Οι συνέπειες στον ελληνικό πληθυσμό
δεν ήταν τόσο σπουδαίες ώστε να τον
κάνουν να αμφισβητήσει αυτή την ένταξη.
Απεναντίας φαινόταν και σαν μια καλή
απάντηση στην τουρκική απειλή.
Κατόπιν
εκχωρήθηκε και η οικονομική πολιτική
στην Ευρώπη, και ακριβέστερα σε ένα
μέλος της, την Γερμανία, που σαν ηττημένη
ενός καταστροφικού πολέμου λούφαζε για
πενήντα χρόνια αλλά ανέλαβε ενεργότερο
ρόλο μετά την αναίμακτη "κατάκτηση"
της ανατολικής πλευράς της το 1991. Η
εκχώρηση της οικονομικής πολιτικής
έγινε με την ένταξη στο ενιαίο νόμισμα
(ευρώ) και την απόφαση να καθορίζει τα
της ρευστότητας και των προϋπολογισμών
μας η Ευρωομάδα (το Ευρωγκρούπ) και η
Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Η Γερμανία,
ηττημένη του πολέμου, έμεινε να καθορίζει
τα πάντα από τον αφανή ρόλο του ενός
εταίρου που είναι ίσος μεταξύ όλων αλλά
λίγο πιο ίσος από τους υπόλοιπους.
Στην
κατάσταση αυτή μας βρήκε η κρίση. Οι
Ευρωπαίοι αντιμετώπισαν την παγκόσμια
κρίση με τον δικό τους τρόπο (ευχές στον
παντοδύναμο) και όταν τα νέα χρηματοπιστωτικά
προϊόντα πτώχευσαν εκτός από τις τράπεζες
και χώρες, τότε προέβησαν σε σωτηρίες
γερμανικής έμπνευσης. Στα πλαίσια αυτά
δέθηκε και η Ελλάδα με τα μνημόνια και
την εξ αυτών προερχόμενη ύφεση, ανεργία
και φτώχεια. Η ψήφος του 2012 δυστυχώς
επικύρωσε τα πεπραγμένα των μνημονιακών
κυβερνήσεων και επέτρεψε την συνέχισή
τους μέχρι το 2015 που ο λαός ψήφισε την
απαλλαγή του από αυτές τις πολιτικές.
Αυτή
η απαλλαγή όμως πρέπει να γίνει μέσα σε
δυσμενείς συνθήκες. Οι "εταίροι"
όχι μόνο δεν θέλουν να βοηθήσουν αλλά
διακαώς προσπαθούν να γκρεμίσουν την
κυβέρνηση της αριστεράς που προκαλεί
γενική αναταραχή στην Ευρώπη και απειλεί
τους συσχετισμούς δύναμης. Εκφραστής
αυτής της τάσης ο Σόιμπλε προσπαθεί με
κάθε τρόπο να υπονομεύει κάθε πιθανή
ιδέα ότι η ελληνική κυβέρνηση θα μπορέσει
να κυβερνήσει με βάση την λαϊκή εντολή
που έλαβε.
Είδαμε
όλη την αντιπαράθεση να εκτυλίσσεται
τους τελευταίους δύο περίπου μήνες.
Είδαμε να φτάνει η αντιπαράθεση στις
εσχατιές του παρελθόντος το οποίο ορίζει
το παρόν που ζούμε.
Στην
πρώτη (ακόμα και προεκλογική) επίθεση
των Ευρωπαίων δια μέσου του ανθρώπου
τους, του κεντρικού τραπεζίτη Ντράγκι,
απαντήσαμε άμεσα. Αμφισβητήσαμε την
οικονομική μας υποτέλεια δηλώνοντας
ότι είμαστε έτοιμοι για έξοδο από το
ευρώ αν πρόκειται το ευρώ να μας πνίξει.
Με αυτή την απειλή κερδίσαμε παράταση
πέντε μηνών για μέχρι τον Μάιο. Ο Σόιμπλε
και οι "δικοί" του (βλέπε Ντάισελμπλουμ
κλπ.) προσπάθησαν να αναθεωρήσουν αυτή
τη συμφωνία εκμεταλλευόμενοι μια
δημιουργική ασάφεια που τους είχε
παραχωρηθεί από εμάς για να την χωνέψουν
ευκολότερα. Απέκρουσαν αυτή την απειλή
δηλώνοντας με κάθε τρόπο ότι μπορούν
να αντιμετωπίσουν τη ζημιά που θα
προκληθεί στην Ευρώπη από ένα GREXIT. Ωμά
και καθαρά είπαν ότι δέχονται να
διακινδυνεύσουν την ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ
της Ευρώπης προκειμένου να διασφαλίσουν
την ΠΟΛΙΤΙΚΗ της σταθερότητα.
Και
τότε προβάλαμε την επόμενη αξίωση.
Αμφισβητήσαμε την γεωπολιτική μας
υποτέλεια με δηλώσεις περί αλλαγής
προσανατολισμών στην εξωτερική μας
πολιτική. Και τότε κινητοποιήθηκε ο
επικυρίαρχος (Αμερικάνοι) και υποχρέωσαν
τους Γερμανούς και άλλους Ευρωπαίους
να βρουν λύση. Το αποτέλεσμα ήταν να
τεθούν στο περιθώριο οι αναθεωρητικές
φωνές και να επιβεβαιωθεί η συμφωνία
της 20ης Φεβρουαρίου.
Η
περιγραφή αυτή δείχνει ότι ΟΛΑ τα όπλα
της Ελλάδας και των "Εταίρων" της
έχουν πια τεθεί στο τραπέζι. Οικονομικά
και γεωπολιτικά επιχειρήματα έχουν
προβληθεί και όλοι οι παράγοντες που
μπορούν να επηρεάσουν τη διαπραγμάτευση
έχουν κάνει την εμφάνισή τους. Στην
ουσία η μάχη στο συμβούλιο Κορυφής
προϊδεάζει για την έκβαση της μάχης του
Μαΐου. Γιατί και τότε η γεωπολιτική
απειλή θα είναι το ίδιο ισχυρή. Ωστόσο
δεν πρέπει να υποτιμούνται οι δυνάμεις
και κυρίως η επιμονή των αναθεωρητών
της συμφωνίας της 20ης Φεβρουαρίου. Πάντα
θα είναι εκεί για να βάζουν τρικλοποδιές
και πάντα θα υπάρχουν κίνδυνοι αν δεν
είναι η κυβέρνηση προσηλωμένη και αν
δεν υπάρχει αρραγής ενότητα στο εσωτερικό
της. Εξ άλλου αυτό που έκανε την δική
μας διαπραγματευτική ομάδα ισχυρή ήταν
η αποδοχή του κόσμου με εντυπωσιακά
ποσοστά. Αυτή την ενότητα, λαού και
πολιτικής ηγεσίας, πρέπει πάνω από όλα
να προστατεύσουμε.
