Η
μνημονιακή παράταξη (ΝΔ και ΠαΣοΚ κυρίως
αλλά και Ποτάμι από κοντά) αναμένει τον
Σύριζα στη γωνία. Παρακαλάει τους
Ευρωπαίους για το “πιστωτικό γεγονός”
που θα αποδείξει ότι ο δικός τους δρόμος
ήταν μονόδρομος. Βλέπει με θλίψη ότι το
γεωπολιτικό επιχείρημα ήταν τελικά
ισχυρό. Παρ' όλα αυτά περιμένει.
Εκείνοι
που δεν περιμένουν είναι οι αντιεξουσιαστές.
Είτε θέτουν ζητήματα κρούοντας θύρες
ανοιχτές καθώς τα νομοσχέδια με τα
αιτήματά τους έχουν ήδη κατατεθεί, είτε
διαμαρτύρονται χωρίς κανένα θέμα. Το
κίνημα των “αντιεξουσιαστών” είχε
καταφέρει να γίνει συμπαθές την περίοδο
2011-12 όταν αποτελούσε κατά κάποιον τρόπο
το “ένοπλο” (έστω και χωρίς όπλα άλλα με ξύλα και κάσκες) τμήμα του κινήματος των
δρόμων. Μετά τις εκλογές του 2012 άρχισε
να ξεθυμαίνει. Κυρίως δέχτηκε συντριπτικά
χτυπήματα από τις δυνάμεις της τάξης
που μπορούσαν να κινούνται με ελεύθερα
τα χέρια τους υπό την προστασία μιας
αυταρχικής κυβέρνησης. Χωρίς την
προστασία των μεγάλων διαδηλώσεων,
βρέθηκε εκτεθειμένο απέναντι στις
ορέξεις των οργάνων της τάξης. Έστω και
έτσι, πάντως, το κίνημα σχεδόν βουβάθηκε,
με εξαίρεση τις αντιφασιστικές εκδηλώσεις
στο περιθώριο των οποίων εξακολουθούσε
να φύεται. Από τις εκλογές του 2015 όμως
και με την ανεκτικότητα του Σύριζα,
βρήκε νέο πεδίο δράσης. Από λογικές
καταλήψεις (όπως της εξώπορτας της
βουλής) μέχρι αδικαιολόγητες (όπως των
πανεπιστημιακών ιδρυμάτων). Με συμπεριφορά
που λες και επιδιώκει την κατά μέτωπον
σύγκρουση με την κυβέρνηση.
Ο
Σύριζα θα πρέπει να πορευτεί μέσα από
όλα αυτά με σύνεση αλλά και αποφασιστικότητα.
Αντιμετώπισε
μεγάλα ζητήματα, όπως την διαπραγμάτευση,
με εξαιρετική επιτυχία και γι αυτό είδε
ξαφνικά να εκδηλώνεται υπέρ του η
συμπάθεια του εκλογικού σώματος σε
μεγάλα ποσοστά. Ακόμη και η εξωτερική
του πολιτική έγινε αποδεκτή με ανακούφιση.
Κινδυνεύει όμως να χάσει τα αυγά και τα
πασχάλια στα άλλα, τα μικρότερα ζητήματα,
όπως το ζήτημα της τάξης και το
μεταναστευτικό.
Στο μεταναστευτικό έχει επεξεργασμένη πολιτική που είναι και σωστή. Πρέπει να την βάλει σύντομα σε εφαρμογή. Να μην δίνει την εντύπωση πως το κέντρο της Αθήνας θα γίνει και πάλι επικίνδυνη περιοχή. Πρόσφυγες και μετανάστες με ντοκουμέντα, κέντρα φιλοξενίας, και εφαρμογή της νέας νομοθεσίας που έχει σκοπό (και πρόγραμμα) να προτείνει πρέπει να είναι μέσα στις προτεραιότητές του. Θα κερδίσει το παιχνίδι αν η πολιτική του δώσει αποτελέσματα. Αλλιώς θα βολοδέρνει ανάμεσα σε δικαιολογίες και υποχωρήσεις απέναντι στα ΜΜΕ που δεν διστάζουν να μεγεθύνουν το ζήτημα.
Στο ζήτημα της τάξης έχει πρόβλημα. Δεν θέλει να γίνει μια ακόμη αυταρχική κυβέρνηση αλλά δεν μπορεί να γίνει και μια ανύπαρκτη κυβέρνηση. Δίνει την εντύπωση ότι η αδράνειά του οφείλεται στο ότι κάποιες τάσεις του έλκονται από την εικόνα των κάδων που καίγονται. Δεν είναι αλήθεια, βεβαίως, όμως αυτό παίζουν τα ΜΜΕ και βρίσκουν ευήκοα ώτα. Καλά λέει ο Πανούσης. Αποφασίστε ποια θα είναι η πολιτική μας για να την εφαρμόσω. Γιατί εκεί που υπάρχει έλλειμμα είναι στην απόφαση. Οι νόμοι δεν φτάνουν. Είναι νόμοι της ΝΔ που αν το υπουργείο, δηλαδή η κυβέρνηση, τους εφαρμόσει θα γίνει μια από τα ίδια. Ας τους αλλάξει, ας αποφασίσει να τους αποδεχτεί, ας κάνει τέλος πάντων ή το ένα ή το άλλο. Η εικόνα μιας Αθήνας που καίγεται (που είναι βέβαια πολύ μακριά από την πραγματικότητα), που προβάλουν με συνέπεια και επιμονή τα ΜΜΕ, φθείρει την δημοτικότητα που κατακτάται με πολύ κόπο σε άλλους τομείς.
Αυτό
πρέπει να τελειώσει και είναι πλέον
ευθύνη του Τσίπρα και του κεντρικού του
επιτελείου να το τελειώσουν.
