Αναζητώντας
τα περιθώρια που έχει η Ελλάδα, μια χώρα
των 11 εκατομυρίων ανθρώπων μόνο και
μιας μικρής σχετικά έκτασης (γύρω στα
132.000 τ.χμ.), να ζήσει μόνη της και να
ανακάμψει στον σύγχρονο κόσμο, βλέπεις
ότι οι ελπίδες της είναι περιορισμένες.
Όσο
ο κόσμος κυριαρχείται από έναν επιθετικό
και άκρατο καπιταλισμό, που δείχνει τα
δόντια του με καθε ευκαιρία, είναι
δύσκολο για χώρες όπως η Ελλάδα να έχουν
δική τους πολιτική και να αποτελέσουν
νησίδες ευτυχίας μέσα σε ένα κόσμο
ταραγμένο και βρώμικο.
Για
να απαλλαγούμε όμως από τους έξω, πρέπει
πρώτα να είμαστε ικανοί για αυτο-διοίκηση.
Να μπορούμε σαν νεο-Έλληνες να αποφασίζουμε
για τα του οίκου μας. Να ξέρουμε τι είμαστε και τι θέλουμε να κάνουμε. Αυτό μοιάζει σήμερα
με όνειρο μακρινό. Πρώτα θα πέσει ο καπιταλισμός κι ύστερα θα μάθουμε εμείς απο που ερχόμαστε και που τραβάμε. Ας επανέλθουμε, όμως, στον κόσμο του οποίου ένα μικρό μέρος είμαστε κι εμείς.
Μας
περιβάλει μια πολιτική τάξη που εργάζεται
για να ελέγχει τους ανθρώπους και να
τους καθοδηγεί εκεί που θέλει η κυρίαρχη
ολιγάριθμη τάξη των ΜΕΓΑΛΩΝ ΟΛΙΓΑΡΧΩΝ
του πλανήτη. Δήθεν κυβερνήσεις, δήθεν
υπερεθνικά όργανα δουλεύουν όλα στην
εντέλεια είτε με τη βία είτε με την
πειθώ. Η βία χρησιμοποιείται από τα μέσα
καταστολής και η πειθώ ασκείται από τα
ΜΜΕ κυρίως και το life style.
Στον
κόσμο μας ονομάζουμε δημοκρατία ένα
σύστημα ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟ στο οποίο εκλέγονται
αντιπρόσωποι με μεθόδους που αποκλείουν
τον λαό, τους πολίτες. Οι "αντιπρόσωποι"
υπηρετούν κόμματα και ομάδες που
βρίσκονται μέσα σε κάποια πολύ ασφυκτικά
πλαίσια περιορισμένων και συγκεκριμένων
δυνατοτήτων. Ακόμα και όταν επιτρέπονται
κάποιες εκλογές δήθεν "ανεξέλεγκτες",
σε μικρούς φορείς, συνδικαλισμό, σωματεία,
δήμους κλπ. και πάλι υπάρχουν κανονισμοί
που μετατρέπουν τις νησίδες αντίστασης
σε μακριά χέρια της ίδιας ολιγαρχίας
μαζί με το επιπρόσθετο κέρδος για τους
Ολιγάρχες ότι συσκοτίζουν την
πραγματικότητα και μεταδίδουν μια
ψευδαίσθηση συμμετοχής του πολίτη.
 |
| Γελειογραφία του Ριζοσπάστη. Την αφιερώνει στον Σύριζα που τον θεωρεί σοβατζή του παλιού πολιτικού συστήματος. |
Ένα
στρατοκρατικό σύστημα (αστυνομία,
στρατός, δημόσιοι υπάλληλοι σε εφορίες,
ταμεία κλπ., πληροφορικά συστήματα και
καταγραφείς υπερσύγχρονοι) γίνεται το
μακρύ χέρι του κράτους που εργάζεται
για τις ολιγαρχίες. Όσο πληρώνεις
λογαριασμούς πάει καλά. Για να πληρώσεις,
όμως, σκύβεις όλο και πιο χαμηλά το
κεφάλι. Και για να σκύψεις το πρώτο που
παθαίνεις είναι ότι σταματάς να σκέφτεσαι.
Το σύστημα σε θεωρεί πολίτη με ένα
νούμερο ΑΦΜ ή ΑΔΤ ή ΑΜΚΑ κλπ. και σου
στέλνει απλά τους λογαριασμούς του, την
ΔΕΗ, την εφορία, τα δάνεια κλπ. Μόλις
αυτή η τάξη αρχίσει να ανατρέπεται
(συνήθως από αδυναμία του πολίτη να
πληρώνει σκύβοντας και φιλώντας το
χώμα) τότε έρχεται ο στρατοκρατικός
μηχανισμός, αρχικά σαν δημόσιος υπάλληλος,
μετά σαν όργανο από το αστυνομικό τμήμα
και στο τέλος σαν αστυνομία ή ακόμα και
στρατός. Ό,τι χρειαστεί για τον καθένα,
όχι τόσο για την προσωπικότητα όσο για
την δύναμη αντίστασης και για την
"περίπτωση" του καθενός.
Ένα
νομικό σύστημα που νομιμοποιεί όλα τα
παραπάνω, φροντίζει για την ανεξέλεγκτη
δράση ενός αόρατου ιστού της αράχνης
πάνω από τους πολίτες μέσω του φόβου
και του παραλογισμού με τον οποίο
απονέμεται, της ανισομέρειας, της
προκλητικής αγνόησης της κοινής γνώμης
την οποία υποτίθεται ότι υπηρετεί κλπ.
Το νομικό σύστημα, αντί να προστατελυει
τους πολίτες γίνεται έτσι το ανώτατο
όργανο επιβολής των ολιγαρχών πάνω
στους πολίτες αλλά και πάνω στα όργανα
που πρέπει να επιβλέπουν τους πολίτες.
Σχεδόν στεγανό, το νομικό αυτό σύστημα
ρίχνει βαριά τη σκιά του σε όλες τις
εκφάνσεις του "δημόσιου βίου" όπως
αποκαλούμε την τηλεοπτική μας ζωή.
Ενδιαφέρεται μόνο για μιά προσχηματική
δημοκρατική νομιμότητα μέσω ελεγχόμενων
εκλογών για τα διατηρεί έναν μύθο
συμετοχικότητας. (σημ.: δημοκρατία θα
είχαμε μόνο με κλήρωση των αξιωμάτων
σε όλους τους πολίτες, διαβάστε τα
σχετικά στα βιβλία του κ.ΑΛ. ΚΟΝΤΟΥ)
Αυτό
είναι το παρόν μας και το μέλλον μας
όλων εμάς που ζούμε τον 21ο αιώνα. Τι
συστήνω; Ψυχραιμία και όχι λογική!
Διαβάστε
βιβλία, σκεφτείτε ότι όλοι περαστικοί
είμαστε και το "εγώ" μας, αυτό το
δημιούργημα της διάνοιάς μας θα
καταστραφεί μαζί με τα κύτταρά μας.
Σκεφτείτε όμως ακόμη πως όπως ΟΛΑ όσα
γίνονται στο σύμπαν κάπου καταγράφονται
με τη βοήθεια των ηλεκτρομαγνητικών
κυμάτων που βρίσκονται παντού. Τα
χαράγματα αυτών των κυμάτων μένουν
ανεξίτηλα πάνω σε όλα τα υλικά γύρω μας
που κι αυτά βρίσκονται παντού. Δεν θα
χαθεί ποτέ ούτε το "εγώ" σας έστω
κι αν λιώσουν οι νευρώνες που το
δημιούργησαν και ο φλοιός που το συντηρεί.
Ίσως μάλιστα μια επόμενη γενιά τα
ανασυστήσει όλα αυτά σαν ολογραφήματα
και επιβεβαιώσει πως υπάρχει δευτέρα
παρουσία. Οποία έκπληξη! Οι πρώτοι που
θα κουφαθούν βέβαια είναι αυτοί που
σήμερα πιστεύουν σε αυτήν!
Κατά
κάποιο τρόπο τα τραγούδια τα έχουν πει
μέσα στους στίχους τους όλα:
"Από
περιέργεια υπάρχω" λέει ο Ρασούλης
"Δεν
μ' αναγνωρίζετε γιατί έλειπα καιρό"
απαντάει ο Θανάσης
