ΧΕΙΜΕΡΙΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ!

Με ρώτησε προχτές φίλος ποια είναι η γνώμη μου για όλα αυτά που συμβαίνουν με την Τουρκία. Δεν είχα τίποτε να πω πέρα από αυτά που γράφουν όλες οι εφημερίδες και λένε τα κανάλια. Γι αυτό και δεν είπα τίποτα. Δεν είχα καμιά άλλη πληροφορία ούτε είχα κάποιον δικό μου συλλογισμό που να με βοηθάει να δω τα τελευταία γεγονότα κάτω από ένα άλλο πρίσμα.

Το ΚΚΕ έχει άποψη από παλιά και αποφάσισε πως ήρθε ο καιρός να την πεί και πάλι, να την ξαναθυμίσει. Ο περίγυρός μας είναι μια επικίνδυνη περιοχή και οι συμμετοχές μας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ δεν μειώνουν τους κινδύνους, αντίθετα τους εντείνουν. (902.gr)

Η αλήθεια είναι ότι κάτι μυρίζει άσχημα στην ατμόσφαιρα τον τελευταίο καιρό. Η κατάσταση μπορεί να οδηγηθεί σε μια εκτόνωση, όπως έχει γίνει πάμπολλες φορές στο παρελθόν, ή μπορεί να κακοφορμίσει. Συνήθως μόνο ως επιμηθείς ερχόμαστε κατόπιν εορτής να πούμε ότι “υπήρχαν οι ενδείξεις αλλά δεν τις λάβαμε υπ’ όψιν μας” ασκώντας αυτοκριτική. Με οι ενδείξεις υπήρχαν και άλλες φορές και δεν τις λάβαμε υπ’ όψιν και καλά κάναμε … είναι η απάντηση. Υπάρχουν και σήμερα και προειδοποιούν για το χειρότερο (πόλεμο), είναι όμως τόσο τραγικά τα πράγματα;

Σφήνα τουρκική ανάμεσα σε Ελλάδα και ΕΕ

Για να δούμε αυτά που μυρίζουν μπαρούτη:

Τα κοντινά μας είναι οι προκλήσεις της Τουρκίας στην Κυπριακή ΑΟΖ και οι προκλητικές εμφανίσεις τους στο Αιγαίο. Στην περίπτωση της Κύπρου δεν έχουν κανένα δικαίωμα να κάνουν ό,τι κάνουν ενώ στην περίπτωση της Ελλάδας τυπικά έχουν δικαιώματα Ι(διεθνή ύδατα) αλλά οι κινήσεις δεν έχουν άλλο νόημα από τον εκφοβισμό. Στην ουσία οι Τούρκοι δείχνουν με κάθε τρόπο ότι αυτοί έχουν πλοία, όπλα, αεροπλάνα, στρατό και μπορούν να μας λιώσουν κι εμάς και την Κύπρο χωρίς να μπορούμε να απαντήσουμε. Και δεν μπορούμε γιατί είμαστε σε Κρίση. Γιατί τα προβλήματά μας είναι η οικονομία μας και η θέση μας στην Ευρώπη επομένως η αμυντική μας ισχύς είναι μειωμένη. Και έχουν δίκιο!

Λίγο πιο βόρεια, η Αλβανία και τα Σκόπια καλλιεργούν εθνικιστικό κλίμα του περασμένου αιώνα. Άργησαν εκατό ή διακόσια χρόνια να φτιάξουν “έθνος” και τώρα είναι η ώρα τους να περάσουν την εφηβική ηλικία των “εθνών” όπως αυτά φτιάχτηκαν και όπως συνεχίζουν να υπάρχουν.

Ακόμα πιο βόρεια οι Ουκρανοί σφάζονται με τους Ρώσους, συνέπεια και συνέχεια των γραφειοκρατικών ρυθμίσεων της τότε ΕΣΣΔ που δεν φανταζόταν ποτέ βέβαια ότι κάποτε θα παραδώσει σε διαδόχους εθνικιστές ένα κατασκεύασμα υπερεθνικό και απόλυτα διεθνιστικό. Το ότι έχουν μέχρι τώρα δημιουργηθεί μόνον οι συγκρούσεις Ρώσων-Τσετσένων, Ουκρανών-Ρώσων, Αρμενίων-Αζέρων κλπ. είναι ένα θαύμα. Υποβόσκουν ρεβανσισμοί και εκφράζονται εκλογικά ή κοινωνικά στις Λιθουανία-Εσθονία-Λεττονία, στην Πολωνία και αλλού. Εμάς όμως μας νοιάζει αυτή η τελευταία σύγκρουση στην Ουκρανία καθώς υπάρχει μια μεγάλη μειονότητα 100-150.000 Ελλήνων που ζουν εκεί και οι περισσότεροι βρίσκονται στο τμήμα εκείνο της χώρας όπου μαίνονται οι συγκρούσεις.

Αλλά και οι συγκρούσεις στο Ιράκ και τη Συρία και το Ισλαμικό κράτος δεν είναι τόσο μακρινές. Η Τουρκία, τουλάχιστον, επηρεάζεται από αυτές και κανείς δεν ξέρει πως μπορεί να λειτουργήσουν τα ντόμινο των πολέμων.

Αλλά ούτε στο Ισραήλ υπάρχει καμιά ησυχία, αντιθέτως υπάρχουν φονικές συγκρούσεις, ούτε η Αίγυπτος είναι ήσυχη μετά την επανάσταση που της βγήκε ανάποδα, ούτε και καμιά αραβική χώρα.

Η ανατολική Μεσόγειος, τα Βαλκάνια και η ευρωπαϊκή Ανατολή βρίσκονται σε αναβρασμό κι εμείς είμαστε στο κέντρο αυτής της γεωγραφικής περιοχής που φλέγεται. Άρα δεν μπορούμε να είμαστε ήσυχοι. Κάποιοι εξ ημών τουλάχιστον πρέπει να επαγρυπνούν.

Επαγρυπνά ο υπουργός εξωτερικών ο Ευάγγελος Βενιζέλος; Ναι, αλλά αυτός ξενυχτά για να βγάλει τα κουκιά της δημοκρατικής παράταξης σε πέρας, να αντιμετωπίσει τον ΓΑΠ που καραδοκεί, να ξεφύγει από τις κατηγορίες που μπορούν να του προκαλέσουν διώξεις και, τυπικά, αγρυπνά και για την πορεία της οικονομίας και της σχέσης μας με την ΕΕ και την τρόικα. Που χρόνος για τέτοια λοιπόν; Ίσως όμως να αγρυπνά ο κύριος Δένδιας που ανέλαβε ένα ρόλο περίπου αρχιστρατήγου των ενόπλων δυνάμεων. Δεν φαίνεται να το κάνει … Και υπάρχει πάντα ο μεγάλος αρχηγός που “σκίζει τα μνημόνια” και “καθαρίζει με τα θρασύμια” άρα και με τους Τούρκους άμα λάχει...!


Τι μπορούν να κάνουν αυτοί όλοι της κυβέρνησης; Τίποτα. Πρόκειται για μια ομάδα πολιτικών που δεν μπορεί κανείς να τους εμπιστεύεται. Κι η έλλειψη εμπιστοσύνης δεν οφείλεται στα “έργα” τους της τελευταίας πενταετίας ούτε μόνο στα πεπραγμένα τους της τελευταίας εικοσαετίας. Είναι που οι κυριότεροι εξ αυτών έχουν πιαστεί στα δίχτυα που οι ίδιοι έπλεξαν γύρω τους με τις μίζες στα εξοπλιστικά, τα υποβρύχια, τη Ζήμενς, τα ομόλογα, το Βατοπέδι, τα Σι-φορ-αϊ, τις τράπεζες, κάθε δραστηριότητα με μεγάλο τζίρο. Είναι μια ομάδα γεμάτη από πρόθυμους yesmen που συναγωνίζονται ποιος θα πει τα πιο πολλά ναι στην τρόικα και στην Μέρκελ. Λίγοι και μικροί Αδώνηδες και Μητσοτάκηδες που “μετράν το αντριλίκι με βρισιές”.

Η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα βρίσκεται υπό πίεση. Από παντού δέχεται επιθέσεις, παντού είναι εκτεθειμένη και δεν έχει να στηριχτεί πουθενά αλλού εκτός από τον λαό της… που κι αυτός παρουσιάζει σημάδια αλτσχάιμερ …

Λες και μας εκδικούνται για τον ήλιο μας που συνεχίζει να βγαίνει ζεστός και φωτεινός ακόμα και μετά από μια μέρα βροχερή, μετατρέποντας ακόμα και τα δελτία καιρού σε Κασσάνδρες συνεχώς διαψευδόμενες. Λες και μας εκδικούνται που αν και καστανοί-μαυριδεροί, αν και ορτοντόξ-λεβαντίνοι, επιμένουμε να κρατάμε το ένδοξο όνομα των Ελλήνων κτήμα και κληρονομιά μας και να το επιδεικνύουμε με κάθε ευκαιρία. Λες και ζήλεψαν για το τρόπαιο που κερδίσαμε στο ευρωποδόσφαιρο και την γιουροβίζιον (γιατί δεν έχουμε πετύχει και τίποτε άλλο από τον καιρό των Σεφέρη, Ελύτη, Παπανικολάου) και για τις εξωφρενικές απαιτήσεις μας να έχουμε εθνικό εισόδημα καλύτερο από το δικό τους (το 2003-04 το αγγίξαμε). Λες και φταίμε εμείς που γεννηθήκαμε στο καλύτερο οικόπεδο του κόσμου …

Αυτή η χώρα δεν έχει να στηριχτεί πουθενά αλλού εκτός από τον λαό της, ικανό για την επανάσταση του ’21 όσο και για τους εμφυλίους που ακολούθησαν, ικανό για την εποποιία των Βαλκανικών 1912-13 και τον διχασμό του ’15 που ακολούθησε, ικανό για το έπος του ’40 και την εθνική αντίσταση ’41-44 όσο και για τον εμφύλιο που ακολούθησε, ικανό για το Πολυτεχνείο το ’73 και την προδοσία της Κύπρου που ακολούθησε.

Ο “αγαναχτισμένος” λαός δεν τα κατάφερε στο λαϊκό ξεσηκωμό του Φεβρουαρίου του 2012 να ρίξει το σύστημα, τότε που δεξιοί κι αριστεροί μαζί, της πάνω και της κάτω πλατείας, πολιόρκησαν άκαρπα τη Βουλή. Ύστερα ήρθαν οι εκλογές του καλοκαιριού του ’12 να θάψουν το μαζικό κίνημα βυθίζοντάς το στην απελπισία.

Το 2015 υπάρχει μια χαραμάδα ελπίδας, μήπως και ανατραπεί η κατάσταση με την εκλογική νίκη δυνάμεων που βρίσκονταν πάντα εκτός εξουσίας και διαθέτουν το ηθικό πλεονέκτημα. Δυστυχώς αυτά τα δυο στοιχεία δεν εξασφαλίζουν από μόνα τους την επιτυχία κι έτσι τα επόμενα χρόνια θα είναι κρίσιμα. Δεν υπάρχει όμως τίποτε άλλο για να γίνει. Η παραμονή στην ίδια κατάσταση είναι ένας αργός θάνατος που μπορεί να κρύβει και πολύ δυσάρεστες εκπλήξεις. Γιατί το περιβάλλον είναι πραγματικά επικίνδυνο και οι κατέχοντες την εξουσία από ανίκανοι έως χειροπόδαρα δεμένοι.