Περί Μακεδονίας (ΠΓΔ ή σκέτης)

Πολύ, πάρα πολύ σπάνια, επαναφέρω παλιότερα άρθρα μου στο οποιοδήποτε παρόν. Τώρα όμως που με αφορμή τον Μουζάλα ήθελα να γράψω κάτι για την Φυρο-Μακεδονία. Είναι εντελώς γελοίο αυτό το FYRO που προσθέτουμε μπροστά από το Macedonia εμείς μόνο σε ολόκληρο τον κόσμο. Εμείς την αποκαλούμε ΠΓΔ Μακεδονία και όλοι οι άλλοι σκέτα Μακεδονία καθώς αυτό το ΠΓΔ (Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία) είναι μια περιγραφή που δεν αλλάζει την ουσία. Και η Σερβία είναι ΠΓΔ Σερβία και η Κροατία είναι ΠΓΔ Κροατία. Φανταστείτε να μας φώναζαν κάποιοι ξένοι ΕΔ (Ελληνική Δημοκρατία) αντί για Ελλάδα. Θα τους λέγαμε γελοίους και, πραγματικά, θα ήταν κι αυτοί τόσο γελοίοι όσο είμαστε εμείς τώρα σαν χώρα.

Τέλος πάντων, δέχομαι ότι βρισκόμαστε με τους βόρειους γείτονες σε διαπραγμάτευση καθώς υπάρχει ανοιχτό ζήτημα στον ΟΗΕ και διαπραγματευτής των Ηνωμένων Εθνών που "ψάχνει" για λύση. Όσο το θέμα είναι ανοιχτό οι υπουργοί και όλοι οι επίσημοι κυβερνητικοί παράγοντες πρέπει να προσφωνούν την γειτονική χώρα όχι Μακεδονία αλλά ΠΓΔ Μακεδονία. Για να μην υποσκάπτουν την δική μας διαπραγματευτική θέση. Από την άποψη αυτή ο Μουζάλας έκανε γκάφα. Αφού είναι υπουργός πρέπει να προσέχει. Ας πρόσεχε! Μαζί του είμαι αλλά η απροσεξία του έβαλε την κυβέρνηση σε μπελάδες αχρείαστους.

Όσον αφορά στο Μακεδονικό ζήτημα, θα αναδημοσιεύσω ένα (προ δεκαετίας περίπου) άρθρο μου του 2007 που βρίσκεται ακόμα αναρτημένο στο παλιό μου μπλογκ, που λεγόταν και τότε "Γ.Τσιρίδης", στη διεύθυνση  ΑΥΤΗ. 

Και τότε (14 Απριλίου 2008) ήταν αναδημοσίευση πάλι από προηγούμενη ανάρτηση (το προηγούμενο μπλογκ μου λεγόταν "Πάμε γι άλλες πολιτείες"). Τότε όλοι έλεγαν πως η Μακεδονία ήταν ένα κατασκεύασμα του Τίτο, δηλαδή μεταπολεμικό και κομμουνιστικό, και θεωρούσαν πως "το όνομά μας είναι η ψυχή μας", το είχε πει αυτό ο (υπερτιμημένος) Ελύτης και ομοίως φώναζε κι ο Χριστόδουλος. Έδινα μερικά ιστορικά στοιχεία που ήταν χρήσιμα τότε αλλά είναι μάλλον και τώρα χρήσιμα και επίκαιρα.

 Α.- ΓΕΝΙΚΑ, ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΟ ΘΕΜΑ

Λυπάμαι που όλοι οι Έλληνες έχουν γνώμη για το σκοπιανό αλλά δεν έχουν γνώση. 

Το ίδιο βέβαια συμβαίνει και με τους από εκεί "μακεδόνες" των Σκοπίων που έχουν κι αυτοί την τύφλα τους ακόμα και για την δική τους ιστορία. 

Λυπάμαι που υπάρχει τέτοια άγνοια και που εξ αιτίας αυτής της έλλειψης πληροφόρησης δυο λαοί φτάνουν να βρίζουν ή να περιφρονούν ο ένας τον άλλον παρ' όλο που είναι ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΙ να είναι γείτονες ες αεί.

Δεν κάνω τον έξυπνο, οι πληροφορίες μου για την Ιστορία δεν είναι αποκαλύψεις του στυλ Λιακόπουλου, ούτε ξέρω πράγματα που τα κρύβουν τα επίσημα κράτη, άρα εγώ κατέχω την αλήθεια. Αυτά που ξέρω είναι όσα είναι ΚΟΙΝΩΣ ΑΠΟΔΕΚΤΑ από όλους και από Έλληνες και από Βούλγαρους και από Σκοπιανούς και από ΟΛΟΥΣ. Όλοι ξέρουν την ίδια Ιστορία ακόμα κι αν έχουν ελάχιστες αποχρώσεις οι ερμηνείες αυτών των γεγονότων από ιστορικό σε ιστορικό. Και αν αυτή η ΚΟΙΝΗ γνώση, η καταγεγραμμένη σε όλα τα βιβλία [π.χ. για εμάς στην "Ιστορία του Ελληνικού Έθνους" της Εκδοτικής Αθηνών υπό την επίβλεψη της Ακαδημίας Αθηνών] γινόταν ΕΠΙΚΑΙΡΗ και ΚΤΗΜΑ όλων των ενδιαφερομένων και από τη μια και από την άλλη πλευρά των συνόρων τότε δεν θα υπήρχε πρόβλημα.

Πολύ επιγραμματικά καταδεικνύω τη μόνη λύση που θα μπορούσε να υπάρξει και που είναι αυτή που τελικά θα επικρατήσει:

... Β.- ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ ΕΝΟΣ "ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ"

Κατ' αρχήν, ας ξεκαθαρίσουμε κάτι: Αυτοί οι βόρειοι γείτονές μας είναι "Μακεδόνες" όχι βέβαια οι Αρχαίοι, όμως είναι "Μακεδόνες" από τον 19ο αιώνα όταν δημιούργησαν τέτοια συνείδηση και όταν από το 1893 [δεν είναι λάθος, δεν είναι 1983 ούτε 1948, μιλάμε για το 1893 προς το τέλος του 19ου αιώνα] διακήρυξαν την νέα [τότε] εθνική τους ταυτότητα με μια διακήρυξη που είχε την προμετωπίδα "Η Μακεδονία στους Μακεδόνες". Δηλαδή η γιαγιά της γιαγιάς του σημερινού νεαρού σκοπιανού, όταν γεννήθηκε και μεγάλωσε στα τέλη του 19ου αιώνα έμαθε ότι είναι Μακεδόνισσα σε αντίθεση με τους αλλόγλωσσους και αλλόφυλους γείτονές της των διπλανών χωριών ή της διπλανής γειτονιάς που ήταν Έλληνες-Γραικομάνοι ή Βούλγαροι ή Σέρβοι ή Αλβανοί. Η διακήρυξη του 1893 ήταν κατάληξη μιας μακράς διαδικασίας που ξεκίνησε γύρω στο 1877 με τον Ρωσοτουρκικό πόλεμο και την ουσιαστική διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Είχαν μεσολαβήσει προσπάθεια της Βουλγαρίας να εγκατασταθεί στα εδάφη αυτά [με τη βοήθεια της Ρωσίας και με τη συνθήκη του Αγίου Στεφάνου], της Ελλάδας που έκανε πόλεμο στην Τουρκία το 1897 αλλά απέτυχε, και της Σερβίας που είδε ότι χάνει την περιοχή και άρχισε να διεισδύει και εκείνη. Αλβανία δεν υπήρχε αλλά οι Αλβανοί της περιοχής είχαν κι εκείνοι τις βλέψεις τους καθώς ήταν κλεφταρματωλοί ή πασάδες και μπέηδες με την κάλυψη των Οθωμανών. 

Ο τρόπος που διάλεξαν οι συγγραφείς της διακήρυξης [που ήταν κατά βάση Βούλγαροι αλλά μετείχαν και ελάχιστοι Έλληνες και Σέρβοι ή και Βλάχοι και Αλβανοί] δημιουργούσε μεν εθνότητα όμως την έβαζε να στέκεται σε ξύλινα πόδια καθώς χρησιμοποιούσε "κλεμμένο" όνομα. Ήταν Σλάβοι που για να ξεχωρίσουν από τους Βούλγαρους θέλησαν να προσδιοριστούν με διαφορετικό όνομα και βρήκαν εύκολο το "Μακεδονία" και "Μακεδόνες" που τους κάλυπτε γεωγραφικά και που μπορούσε να ενοποιήσει και Έλληνες και Βούλγαρους και Σέρβους ακόμα και Αλβανούς έτσι ώστε η περιοχή να αναπτυχθεί εθνικά όχι διαμελιζόμενη στις γύρω κρατικές ή εθνικές οντότητες αλλά σαν ανεξάρτητο νέο κράτος-έθνος. Η διακήρυξη που έλεγε "Η Μακεδονία στους Μακεδόνες" έριχνε την ιδέα ότι αντί να διαμελιστεί η περιοχή καλύτερα θα ήταν να ανεξαρτητοποιηθεί σαν μια ενότητα με το όνομα Μακεδονία και χωρίς φυλετικές και θρησκευτικές διακρίσεις. Μακεδόνες θα ήταν όλοι οι κάτοικοι είτε ήταν Σλάβοι, είτε Βούλγαροι ή Σέρβοι, είτε Βλάχοι, είτε Έλληνες, είτε Αλβανοί, είτε και Τούρκοι ακόμα. Στόχος ήταν η αυτόνομη παρουσία που είχε ανάγκη και από ένα έθνος να την στηρίζει. Έτσι λοιπόν όποιος προσχωρούσε στην "ΙΔΕΑ" γινόταν Μακεδόνας, ΕΘΝΙΚΑ ΜΑΚΕΔΟΝΑΣ.

Να μην φανεί σε κανέναν παράξενο όλο αυτό. Έτσι σχηματίζονταν τα "έθνη" τον 18ο και 19ο αιώνα. Και το ελληνικό έθνος δεν υπήρχε τον 17ο αιώνα, και το όνομα Ελλάδα ή Γραικία ήταν αντικείμενο διαπραγμάτευσης ανάμεσα σους ρωμιούς ή ελληνόφωνους διαφωτιστές του τέλους του 18ου αιώνα. Το δικό μας έθνος συγκροτήθηκε στα απελευθερωμένα εδάφη από ρωμιούς και Φαναριώτες και αλβανούς [ή αρβανίτες] και βλάχους και ολίγους σλάβους. Δεν ήταν τα έθνη ζήτημα DNA αλλά πολιτικής απόφασης των λαών που ζητούσαν ελευθερία και δικαιοσύνη. Τα έθνη ήταν ιδέα που άνθισε με την Γαλλική Επανάσταση και μέσα από την ίδέα του έθνους κινήθηκαν οι λαοί για να βρουν ελευθερίες. Αργότερα το "εθνικό" ιδεώδες έγινε απλό εργαλείο στα χέρια των κρατών και το τέλος του 19ου αιώνα αυτός ο εθνικισμός των "Μακεδόνων" γεννήθηκε ακριβώς μέσα στην κατάπτωση του εθνικού ιδεώδους, τότε δηλαδή που αντί για εργαλείο απελευθέρωσης των λαών είχε ήδη μετατραπεί σε εργαλείο κρατικών επεκτάσεων ή ακόμη και γενοκτονιών. 

Οι συντάκτες της διακήρυξης έβαλαν μέσα σε αυτήν πολλά ιδανικά, που τα πίστευαν οι άνθρωποι, δεν ήταν πράκτορες ούτε βαλτοί. Υπήρχαν και πράκτορες [της Βουλγαρίας] αλλά αυτοί είδαν ότι οι κινηματίες το πάνε αλλού κι όχι σε ένα προθάλαμο της Βουλγαρικής επέκτασης και έφυγαν φτιάχνοντας άλλη οργάνωση με έδρα τη Σόφια. Οι δημιουργοί της νέας εθνότητας των Μακεδόνων και κλέφτες ενός ιστορικού δικού μας ονόματος, κατάφεραν να ξεσηκώσουν τους Σλάβους της περιοχής της Μακεδονίας και να επαναστατήσουν το 1903. Η αιματηρή τους επανάσταση καταπνίγηκε από τους Τούρκους με τη βοήθεια ή ανοχή των Ελλήνων των Βουλγάρων και των Σέρβων που ήθελαν τη περιοχή δική τους και όχι ανεξάρτητη. Σαν κράτη είχαν δίκιο. Η ιδέα των "μακεδόνων" ήταν ρομαντική και ανεφάρμοστη την τότε εποχή. Ήθελαν επανάσταση που να την κάνουν μόνοι χωρίς τη βοήθεια ούτε των Μεγάλων Δυνάμεων του κόσμου ούτε των Μικρών Δυνάμεων της βαλκανικής. Από την άλλη η Ελλάδα δικαίως ζητούσε απελευθέρωση της ελληνικής Μακεδονίας [είχε βλέψεις και για την Κωνσταντινούπολη εκείνη την εποχή] κι οι Βούλγαροι δικαίως από την πλευρά τους διεκδικούσαν ως εθνικά τους εδάφη μέρη που τα κατοικούσαν Βούλγαροι που μιλούσαν Βουλγαρική γλώσσα [έστω και σαν ιδίωμα] αλλά και οι Σέρβοι, ως κατ' εξοχήν Σλάβοι, ήθελαν τα εδάφη των Σλάβων της Βαλκανικής. Η επανάσταση του Ίλιντεν του 1903 ξύπνησε τους εθνικισμούς των γειτόνων και το διάστημα 1904-1908 διεξήχθη ένας σκληρός αγώνας [κυρίως ανάμεσα σε Έλληνες και Βούλγαρους] μέσα στο Τουρκικό τότε έδαφος της Μακεδονίας, για την πολιτιστική κυριαρχία στον χώρο που θα πρόκρινε και την επερχόμενη πολιτική και εδαφική.

Οι επαναστάτες δημιουργοί της νέας εθνότητας είχαν οράματα σοσιαλιστικά, μιλούσαν για κοινωνική δικαιοσύνη, ελευθερία κλπ. και όλα αυτά τα περιέλουζαν με ένα κλεμμένο όνομα (Μακεδονία) που τους φαινόταν καλό όχημα αλυτρωτισμού [από την Τουρκία αρχικά]. Ήταν όμως καταδικασμένοι σε αποτυχία. Το όραμά τους δεν ευδοκίμησε, η κατάσταση όμως που δημιούργησαν [η νέα εθνότητα] έμεινε σαν θρύλος, σαν ιστορία, σαν μαρτυρία ότι αυτό το έθνος υπάρχει, έχει τους μάρτυρές του κι έχει και τους αγώνες του. Μπορεί να μην υπάρχει ούτε γραπτή μαρτυρία ούτε καν μια οποιαδήποτε αναφορά σε μακεδονικό έθνος πριν το 1870, όμως από το 1903 και μετά υπάρχουν πλέον φανατισμένοι κάτοικοι της περιοχής που νιώθουν αδικημένοι, απόγονοι ηρώων και δικαίων ανθρώπων και ζουν με το όνειρο μιας μελλοντικής ελευθερίας που τους ήρθε ξαφνικά και απροειδοποίητα το 1992 και δεν ξέρουν πως να την χειριστούν.

..... Γ.- Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ

Από τη στιγμή εκείνη και μετά το πρόβλημα είχε δημιουργηθεί και κάποτε θα το βρίσκαμε μπροστά μας κι εμείς και αυτοί. Αποφεύχθηκε το πρόβλημα το 1912-13 όταν με τους Βαλκανικούς πολέμους η περιοχή μοιράστηκε ανάμεσα σε Έλληνες, Βούλγαρους και Σέρβους. Οι Σέρβοι ονόμασαν την νότια επαρχία τους "Βαρδαρία - Βαρντάρσκα" και όχι βόρεια Μακεδονία και έτσι πρόβλημα δεν υπήρξε μέχρι τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Εκεί οι ντόπιοι Σλαβομακεδόνες, που από τους παππούδες τους κι όλας ήξεραν ότι είναι "μακεδόνες" και ότι μιλούν "μακεδονικά" και όχι Βούλγαροι που μιλούν μια βουλγαρική διάλεκτο, βγήκαν στο βουνό σαν παρτιζάνοι, άλλοι στο πλευρό του Τίτο κι άλλοι στις τάξεις του ΕΑΜ και ΚΚΕ. Στόχος τους η ελευθερία αλλά και η εθνική αποκατάσταση. Η ελευθερία διακηρυγμένη, η εθνική αποκατάσταση σαν κρυφός πόθος. Και με την απελευθέρωση, το 1948, ο Τίτο τους αναγνώρισε σαν εθνότητα με το όνομα Μακεδονία. Τότε πλέον βγήκε το πρόβλημα στην επιφάνεια και επί 50 περίπου χρόνια η Ελλάδα το αντιμετώπιζε με διαβήματα κλπ. αλλά μη μπορώντας να κάνει τίποτα ουσιαστικό. Το 1992, με την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, το πρόβλημα έγινε εκρηκτικό.

Και οι ταρζανιές των εθνικιστών που επί 15 χρόνια αποκαλούν το κράτος των βορείων γειτόνων "κρατίδιο" [λες κι εμείς δεν είμαστε κρατίδιο για τους Τούρκους κατ' αναλογία] και κρατούν αδιάλλακτη και ανιστόρητη στάση, κατάφεραν να κάνουν όλο τον κόσμο να αποκαλούν τη Σλαβομακεδονία σκέτα Μακεδονία.

..... Δ.- ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΩΡΑ

Μόνη λύση ο συμβιβασμός. Αυτοί είναι Μακεδόνες γιατί έτσι ονομάζονται κι έτσι νιώθουν εδώ και 5-6 γενιές τουλάχιστον, δηλαδή σε μεγάλο βάθος χρόνου. Όμως είναι και Σλάβοι. Το "Σλαβομακεδονία" που ήταν και το καλύτερο και ακριβέστερο όνομα χάθηκε κάπου στις διαδικασίες και στις ανόητες αντιπαλότητες άσχετων εθνικοφρόνων. Το "Νέα Μακεδονία" ή το "Μακεδονία-Σκόπια" ή "Σκοπιανή Μακεδονία" είναι οι μέσες λύσεις. Και παράλληλα η αναγνώριση από την Ελλάδα της δικής τους νεομακεδονικής εθνότητας και γλώσσας. Γιατί αυτό που τους νοιάζει ιδιαίτερα είναι η εθνική τους ταυτότητα που ακόμα παίζεται και δεν έχει κατοχυρωθεί διεθνώς. Η δική μας αμφισβήτηση δεν είναι μόνο προσβλητική για τα αισθήματά τους αλλά -ακόμα περισσότερο- είναι βαθιά διαλυτική της συγκολλητικής ουσίας που τους συνέχει. Αμφισβητώντας το όνομά τους είναι σαν να λέμε πως δεν υπάρχουν, πως είναι Βούλγαροι ή Σέρβοι γιατί λαός που δεν έχει όνομα δεν είναι λαός. Πρέπει λοιπόν να συμφωνήσουμε μαζί τους πως θα λέγονται μεν Μακεδόνες με επιθετικό προσδιορισμό που να τους ξεχωρίζει από τους Έλληνες Μακεδόνες, ταυτόχρονα όμως πρέπει να τους διαβεβαιώσουμε ότι θα αναγνωρίσουμε την "νεομακεδονική" τους ταυτότητα και τη "Νεομακεδονική" τους γλώσσα σαν εθνική ταυτότητα και γλώσσα διαφορετική από εκείνες των γειτόνων τους [των Βουλγάρων δηλαδή που αυτό τους νοιάζει]. Και η διαμάχη θα λήξει εκεί και θα λήξει εύκολα.

Αρκεί να καταλάβει ο κάθε λαός τι ακριβώς θέλει ο άλλος, κι όχι να τρέφεται με ψέμματα που οδηγούν σε ύβρεις και προσβολές. Δεν είναι γύφτοι, δεν είναι παρακατιανοί. Είναι περήφανοι Σλάβοι που ξεσηκώθηκαν το 1903 κατά των Τούρκων και πρώτοι πρόβαλαν στην Βαλκανική αξίες πανανθρώπινες περί ισότητας και ελευθερίας. Θέλησαν να είναι ανεξάρτητοι από Ελλάδα και Βουλγαρία και Σερβία γιατί δεν ήθελαν να υπαχθούν σε καθεστώτα μοναρχικά, αυταρχικά, άδικα, όπως ήταν τα καθεστώτα των βαλκανικών χωρών τότε. Να τους αναγνωρίσουμε αυτό που τους ανήκει.

Κι εμείς θέλουμε να μην μας τρελάνουν. Ναι μεν χρησιμοποίησαν το "Μακεδονία" σαν όχημα για να ξεχωρίσουν αλλά δεν θα αρχίσουμε τώρα να κάνουμε εξετάσεις DNA για να μάθουμε αν οι Μακεδόνες ήταν ή όχι ελληνικό φύλο, αν ο Αριστοτέλης ήταν δάσκαλος ξένων γλωσσών ή φιλόσοφος και αν στην Περσία εκστράτευσαν "οι έλληνες πλην Λακεδαιμονίων" ή όχι. Μα τέλος πάντων ξέρει κανείς ένα λαό που όταν κατακτούσε ξένες χώρες τους μετέδιδε μια ξένη γλώσσα και ένα ξένο πολιτισμό; Ας αφήσουμε τους αρχαίους Μακεδόνες στην ησυχία τους. Εξ άλλου οι Νότιοι Έλληνες έχουν πολλά για να κατηγορήσουν τους ομόφυλούς τους και πολιτικά καθυστερημένους βόρειους έλληνες. Ας μας αφήσουν να κατηγορήσουμε ελεύθερα τον Αλέξανδρο ή τον Φίλιππο όπως ο Δημοσθένης ή ο Φιλώτας ή όπως οι Νότιοι οπαδοί φωνάζουν Βούλγαρους τους Παοκτζήδες. Ακριβώς επειδή τους θεωρούν έλληνες γι αυτό το "βούλγαροι" για τους Παοκτσήδες και το "Τούρκοι" για τους Αεκτσήδες είναι βρισιά.

Ας ξαναγυρίσουμε λοιπόν στο θέμα μας. Υπάρχουν πολλά στοιχεία που δείχνουν ότι οι Μακεδόνες δεν είναι κατασκεύασμα του Τίτο αλλά γέννημα των κατοίκων της γεωγραφικής Μακεδονίας στα τέλη του 19ου αιώνα. Τα στοιχεία είναι γνωστά, δεν προέρχονται από αποκαλύψεις είναι γραμμένα γλαφυρά στην Ιστορία του Ελληνικού Έθνους. Δικαίωμα λοιπόν στο όνομα έχουν. Και δικαίωμα να είναι εθνότητα έχουν επίσης καθώς αυτό το δικαίωμα το απέκτησαν μέσα από την ιστορική τους διαδρομή με αγώνες και θυσίες. Κι εμείς έχουμε δικαίωμα στο όνομά μας που είναι η ψυχή μας. Ας πάμε λοιπόν σε ένα συμβιβασμό που θα είναι όχι μόνο δίκαιος αλλά επί πλέον και πολύ χρήσιμος και γι αυτούς και για μας.

Λέξεις

Λεξικό Ισπανο-Ελληνικό:
.......................

Monologo = Μονόλογος

Entusiasmo = Ενθουσιασμός

Podemos = Ποδέμος

Teléfono = Τηλέφωνο

Meteoro = Μετέωρο

Exótico = Εξωτικό

Macedonia = Φύρομ

.................

Εμείς και το Σύμπαν!

Τι είναι ζωή; Τι είναι το σύμπαν; Όταν σκεφτόμαστε ένα βιβλίο, όταν ονειρευόμαστε μια εξοχική κατοικία, πόσο λιγότερο υπαρκτά είναι αυτό το βιβλίο και η εξοχική κατοικία από κάτι που μας λένε πως υπάρχει κάπου στην Αλάσκα και που δεν πρόκειται ποτέ μας να δούμε ή να αγγίξουμε; 
Για έναν σκύλο τι είναι το σύμπαν; ... πως αντιλαμβάνεται τον κόσμο ένα δέντρο; ... ή μια πέτρα; Αν η αντίληψη του κόσμου από έναν θνητό είναι μια τάδε περιγραφή (ας πούμε για παράδειγμα του Αϊνστάϊν ή του Θαλή ή του Σιντάρτα), και η αντίληψη ενός αιωνόβιου πλάτανου μια άλλη, τι μας κάνει να πιστεύουμε ότι η δική μας, βραχύβια ματιά είναι αξιολογότερη, πιο κοντά στην αλήθεια από την αιωνόβια ματιά του αειθαλούς δέντρου. Και πόσο λιγότερο ανθεκτική θα είναι στον χρόνο από την αντίληψη ενός συμπαγούς κομματιού γρανίτη ηλικίας εκατομμυρίων ετών; 

Όταν πεθάνουμε, τι θα υπάρχει μετά από εμάς αφού εμείς δεν θα υπάρχουμε για να το δούμε; 

Ποιοι είμαστε εμείς που κάνουμε αυτές τις ερωτήσεις; 

Φυσικά όλα τα παραπάνω είναι τα ερωτήματα που δεν απαντάμε ποτέ ή -ακόμα χειρότερα- όταν δοκιμάζουμε (σαν είδος αλλά και ο καθένας μας ξεχωριστά) να απαντήσουμε βρίσκουμε μεταφυσικές απαντήσεις για να δικαιολογήσουμε την άγνοιά μας. Μερικές φορές τα μεταχειριζόμαστε για να εγκαθιδρύσουμε εξουσιαστικά συστήματα (θρησκείες) με ιερά βιβλία που δίνουν παρηγορητικές απαντήσεις και με ιεραρχίες που βάζουν τον κόσμο στην τάξη που επιθυμούν οι εκάστοτε ισχυροί.

Παρά την διάθεσή μου για πολυλογία (κι όλα τα παραπάνω βέβαια αντέχουν αλλά και σπρώχνουν σε ατελείωτους συλλογισμούς) θα αυτοσυγκρατηθώ και θα αναφέρω μόνο δυο-τρία αποσπάσματα από γραπτά άλλων που υπέπεσαν τελευταία στην αντίληψή μου.

Το πρώτο είναι ένα κομμάτι του Ντάνιελ Ντε Μπρόϋκερ από ένα βιβλίο του ("Ο Πυριτόλιθος" εκδ. Λαγουδέρα 2000). Καταγράφει τις σκέψεις του ένας αρχαιολόγος που κάνει ανασκαφή κάπου στις στέπες της ασιατικής πρώην Σοβιετίας σε ένα τάφο ανθρώπου του Νεάντερνταλ.

Καθισμένος μπροστά στη φωτιά μας που ξαναζωντάνεψε, δεν ξέρω γιατί σκέφτομαι εκείνο τον φίλο μου τον γιατρό, που κάποια άλλη μαγιάτικη νύχτα στο Λένινγκραντ μου είχε δηλώσει ότι η σκέψη τελικά δεν είναι τίποτε άλλο από μια αργή οξείδωση του εγκεφάλου και η συνείδησή μας ο καπνός αυτής της αόρατης φωτιάς που κυοφορείται μέσα μας. Πέρασαν δέκα χρόνια κι αυτή η δήλωση με κατατρέχει ακόμα! Δεν σταματά να με αναστατώνει η ιδέα που μου είχε εκθέσει στη συνέχεια, δηλαδή ότι αυτή η αργή καύση των νευρικών κυττάρων μας δεν ήταν με τη σειρά της παρά η αναπαραγωγή σε μικρογραφία της μάχης της οπισθοφυλακής ολόκληρου του σύμπαντος εναντίον του δεύτερου νόμου της θερμοδυναμικής, ή μήπως του τρίτου; Θυμάμαι όμως το δεύτερο φοβερό όνομα που της είχε δώσει: "αρχή του θερμικού θανάτου" . Αυτή η διαδικασία, η οποία απλώνεται στην κλίμακα της ίδιας της ιστορίας του κόσμου, θα καταλήξει μια μέρα να μεταβάλει την πνοή της καθαρής ενέργειας, απέραντα θερμής, άγριας και κοχλάζουσας, σε μια δομή απείρως περίπλοκη, πνιγμένη από πληροφόρηση αλλά τελείως αδρανή και παγωμένη.

Το δεύτερο είναι ένα κομμάτι από το μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας (εσχατολογικής ουτοπίας το ονομάζει ο συγγραφέας) "Τα πονοτρόνια και οι αναρχικοί του Απόλυτου" του Διαμαντή Φλωράκη (α' έκδοση 1975, Αθήνα). Ο αφηγητής, κάπου στο 420.000 μΧ, μιλά με την Νόρα που είναι το "ανθρώπινο αντίκρυσμα" του συνόλου των ανθρώπινων όντων που υπήρξαν ποτέ στον πλανήτη (πάνω από 170 δισεκατομμύρια). Η Νόρα για να μπορεί να συνεννοείται μαζί του αναγκάζεται να φορά "μειωτήρες ευφυίας". Χωρίς αυτούς η "συζήτησή τους" θα ήταν σαν να προσπαθεί ένας άνθρωπος να συνεννοηθεί με ένα ποντίκι. Αμέσως πριν το παρακάτω απόσπασμα η Νόρα του έχει απαντήσει στο ερώτημα αν υπάρχει θεός ότι ναι, υπάρχει.

Συζητάω με τη Νόρα:

"Το γεγονός πως υπάρχει θεός, για τη δική μου λογική, σημαίνει αναγκαστικά, ότι τα όντα έχουν ελεύθερη βούληση"

"Όχι όλα. Εσύ, για παράδειγμα, δεν έχεις. Ενώ εγώ έχω" μου λέει.

Δεν βρίσκω λογική την απάντησή της. Βέβαια ξέρω καλά πως τα πράγματα πρέπει να είναι όπως τα λέει. Γι αυτό συνεχίζω:

"Δηλαδή η ελευθερία της βούλησης εξαρτάται από την ευφυΐα του κάθε όντος;"

"Όχι απόλυτα. Εξαρτάται από μια δυνατότητα που, κατά κάποιο τρόπο, είναι συνάρτηση ενός ύψους ευφυΐας".

Φυσικά, συνεχίζω να μην καταλαβαίνω.

"Αφού έτσι έχουν τα πράγματα, τότε είμαι ανεύθυνος για όποια πράξη ή σκέψη μου. Και σε κάθε περίπτωση, αν κι όχι ελεύθερος, μπορώ να σκεφτώ πως το νά' χεις εσύ κάτι, το βασικότερο, που δεν τό 'χω κι εγώ, αυτό είναι μια αδικία. Η μέγιστη αδικία. Ιδιαίτερα όταν θυμάμαι πως όλος ο ανθρώπινος αιματηρός αγώνας βασίστηκε σε αυτή τη φριχτή πλάνη. Για ποιο σκοπό τόσος πόνος, Νόρα;"

Η ενοποιημένη οντότητα κάποιων δισεκατομμυρίων ανθρώπινων προεκτάσεων δείχνει σκεφτική, διστακτική. Βηματίζει για λίγο και μετά, έτσι στα ξαφνικά, μου λέει:

"Πρόσεξε. Το τραγικότερο απ' ό,τι είπες είναι κάτι άλλο, είναι αυτό: Ο αιματηρός αγώνας που ανέφερες δεν έγινε ποτέ. Ή μάλλον, δεν έγινε με τον τρόπο που γνωρίζεις, που φαντάζεσαι"

Της ζήτησα να μου εξηγήσει.

"Πρόσεξε", μου λέει. Σταματάει. Δίνει την εντύπωση πως ψάχνει να βρει ένα παράδειγμα. Η αδυναμία της είναι η δικιά μου αδυναμία να φτάσω στο επίπεδό της, να καταλαβαίνω τα λόγια της. Οι μειωτήρες ευφυίας της πρέπει να δουλεύουν στο φουλ.

"Μπορείς να φανταστείς τα πρόσωπα, τα αντικείμενα των ονείρων σου, με υλική υπόσταση; Ας πούμε, να φαντάζεσαι έναν αετό κι αυτός να μην είναι μια εικόνα μόνο, αλλά, ένας αετός όπως όσοι είδες;"

"Μπορώ" της λέω.

"Μπορείς τώρα να προεκτείνεις αυτό, για όλο το περιεχόμενο του Σύμπαντος;"

"Ναι" απαντώ.

Έρχεται σιωπή. Ξαφνικά ρωτάω:

"Δηλαδή εμένα κάτι με φαντάζεται, όπως και τις σκέψεις μου, τα αισθήματά μου. Όπως φαντάζεται τον χρόνο, τους πολέμους, τα εγκλήματα, τις θυσίες, την αγάπη, το μίσος;" 

Μου γνέφει το κεφάλι της: Ναι.

"Και ποιος φαντάζεται το Όλο κι εμένα, που να πάρει η οργή κι όλοι οι σατανάδες;" της φωνάζω.

"Το Σύμπαν. Το Συμπαντικό Κύτταρο".

Κι ένα μέρος από βιβλίο που δεν το έχω τώρα μαζί μου αλλά έχω κρατήσει το παρακάτω απόσπασμα. Είναι της ΠΑΤΡΙΤΣΙΑ ΤΣΕΡΤΣΛΑΝΤ, Καθηγήτριας της Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Σαν Ντιέγκο. Λέει κάποια στιγμή η παραπάνω κυρία περιγράφοντας τον "εαυτό" ενός ανθρώπου: 

………..

Τι είναι όμως το «αυτό» στον αυτοέλεγχο;

Τι είμαι εγώ;

Στην ουσία ο εαυτός είναι μια κατασκευή του εγκεφάλου, ένα πραγματικό αλλά εξαρτώμενο από τον εγκέφαλο οργανωτικό δίκτυο για την παρακολούθηση των καταστάσεων του οργανισμού, τη θέση προτεραιοτήτων και, μέσα στον ίδιο τον εγκέφαλο, τον διαχωρισμό ανάμεσα στον εσωτερικό κόσμο και τον έξω κόσμο. Στη λειτουργικότητά του, είναι περίπου σαν ένα πρόγραμμα γενικής χρήσης στον ηλεκτρονικό υπολογιστή μας, μόνο που έχει εξελιχθεί ώστε να αναπτύσσεται.

Οι σύνθετοι εγκέφαλοι είναι ικανοί σε τέτοια πράγματα –στη δημιουργία υψηλού επιπέδου νευρωνικών προτύπων για την κατανόηση του κόσμου. Μας λείπει μια λέξη η οποία να περιγράφει αυτή τη διαδικασία, τα περιστατικά όμως αφθονούν. Ένα απλούστατο παράδειγμα είναι η φυσιολογική τρισδιάστατη οπτική αντίληψή μας. Εδώ ένα δίκτυο νευρώνων στον οπτικό φλοιό συγκρίνει τα πλευρικά, δισδιάστατα, δεδομένα που λαμβάνει από το κάθε μάτι. Η σύγκριση χρησιμοποιείται για τη δημιουργία της εικόνας ενός τρισδιάστατου κόσμου. Έτσι κυριολεκτικά βλέπουμε –κι όχι απλώς συναγάγουμε- πραγματικό βάθος.

Ο εγκέφαλος κατασκευάζει μια σειρά από νευροεργαλεία κατανόησης του κόσμου: ένα είναι το μέλλον, ένα είναι το παρελθόν και ένα είναι ο εαυτός. Σημαίνει αυτό ότι ο εαυτός μου δεν είναι πραγματικός; Αντιθέτως, είναι τόσο πραγματικός όσο και ο τρισδιάστατος κόσμος που βλέπουμε, ή το μέλλον για το οποίο προετοιμαζόμαστε ή το παρελθόν το οποίο θυμόμαστε. Είναι ένα εργαλείο συντονισμένο σε διαφορετικούς βαθμούς, στην πραγματικότητα εγκεφάλου και κόσμου. Όπως συμβαίνει με άλλα εργαλεία, μπορεί να μη λειτουργεί σωστά, όπως για παράδειγμα στη σχιζοφρένεια.

Ουσιαστικά τα υψηλού επιπέδου εργαλεία όπως αυτό μας επιτρέπουν να κάνουμε τα εκπληκτικά πράγματα που κάνουμε εμείς οι άνθρωποι, μεταξύ αυτών και το να σκεφτόμαστε τον εαυτό μας ως εαυτό.

…………

Έχω κι άλλα κομμάτια να παραθέσω αλλά δεν έχω τα αντίστοιχα βιβλία για να ξαναβρώ τα κομμάτια όπως π.χ. του ΕΡΝΕΣΤΟ ΣΑΜΠΑΤΟ ή του ΟΥΜΠΕΡΤΟ ΕΚΟ. Τα τρία προαναφερθέντα πάντως αρκούν νομίζω για να δώσουν μιαν, αχνή έστω, εικόνα της σχέσης του ανθρώπου με το σύμπαν.

Συνοψίζουμε εν είδη ποιήματος:

--------------------------------------------------------------------------
Με μια σειρά νευροεργαλείων που κατασκευάζω
όπως ο εαυτός, το μέλλον και το παρελθόν μου
κατανοώ τον κόσμο.
Οι σκέψεις και τα συναισθήματά μου, αγάπη και μίσος
είμαστε πλάσματα της φαντασίας του Σύμπαντος
όπως εμείς μπορούμε να φανταστούμε έναν αετό να πετά.
Οι συλλήψεις μας, καπνοί μιας αόρατης φωτιάς 
κυοφορούνται μέσα μας καθώς καίγονται οι νευρώνες 
σε μιαν αργή οξείδωση του εγκεφάλου μας.
----------------------------------------------------

Γιατί ο Άνθρωπος κυρίευσε τον πλανήτη

Μέσα από το μπλογκ Stagona4u έπεσα σε ένα βίντεο ομιλία στα πλαίσια των ομιλιών TED που γίνονται στο Λονδίνο. Μιλά ένας σύγχρονος συγγραφέας-διανοητής, ο Γιουβάλ Νώε Χαράρι (ναι, εβραίος είναι, φυσικό αυτό αφού όλοι οι μεγάλοι διανοητές είναι εβραίοι) και αναφέρεται στις διαφορές ανθρώπων-ζώων. Νομίζω πως έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον έτσι όπως τα λέει μέσα στα 18 λεπτά που έχει στη διάθεσή του για να μιλήσει.

Ακούστε τον (έχει ελληνικούς υπότιτλους) και θα δείτε την ιστορία με ένα άλλο μάτι.

 Θα βρείτε το βίντεο εδώ με τον τίτλο:  ΓΙΑΤΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΥΡΙΑΡΧΕΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ 

Εθνοσυνέλευση των Πολιτών

Η Δημοκρατία είναι το πιο άγνωστο πολίτευμα στον κόσμο, κι αυτό γιατί η έννοιά της και η ουσία της έχει κρυφτεί πίσω από διάφορες "δημοκρατίες" με επίθετο (κοινοβουλευτική, αστική, σοσιαλιστική, συνταγματική. χριστιανική, ισλαμική, λαϊκή κλπ.) που στρεβλώνουν την έννοια της μιας και μόνης δημοκρατίας που υπάρχει και κρύβουν από τα μάτια μας το προφανές.

Δημοκρατία υπάρχει όταν ΚΡΑΤΕΙ ο ΔΗΜΟΣ δηλαδή όταν ΚΥΒΕΡΝΑ ο ΛΑΟΣ, όχι μέσω κάποιων αντιπροσώπων ή εκπροσώπων του αλλά απ' ευθείας ο ίδιος. Όχι να αποφασίζει ο λαός ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΣΤΑ ΤΕΣΣΕΡΑ ΧΡΟΝΙΑ ή και λίγο συχνότερα και να τον κυβερνούν ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ και κάθε ώρα κάποιοι άλλοι. Ποιοι άλλοι; Μια κάστα, μια ολιγαρχία, ένα σύστημα μιας φατρίας πολλών ή λίγων ... άλλοτε μια χούντα, άλλοτε ένας μονάρχης, άλλοτε μια αριστοκρατία και συνήθως μια ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΗ κάστα πολιτευτών, δημοσιογράφων και πλουσίων. Αυτοί μας κυβερνούν στις δημοκρατίες με επίθετο αλλά ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ έχουμε μόνον όταν ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΚΑΙ ΚΥΒΕΡΝΑ ο ίδιος ο λαός τον εαυτό του. Τότε ο άνθρωπος είναι ΠΟΛΙΤΗΣ και όχι ΥΠΗΚΟΟΣ. Και φυσικά ο μόνος τρόπος για να κυβερνήσει ο ίδιος ο λαός (δηλαδή ΟΛΟΙ ΜΑΣ) τον εαυτό του είναι να αποκτήσουν ΟΛΕΣ τις εξουσίες ΟΛΟΙ οι πολίτες, πράγμα που θα συμβεί αν αντί της εκλογής (των αντιπροσώπων που θα μας κυβερνούν δηλαδή της διαπλεκόμενης ολιγαρχίας) έχουμε την εκ περιτροπής ανάληψη όλων των αξιωμάτων από όλους, με κλήρωση.

Χρειάζεται να αναλυθεί κι άλλο το ζήτημα της Δημοκρατίας, μια και το πολίτευμα αυτό είναι τελικά το πιο άγνωστο σε όλους και συνιστά το πιο καλά κρυμμένο μυστικό ανά τους αιώνες που πέρασαν από τότε που και η τελευταία δημοκρατία στον πλανήτη καταργήθηκε, στο τέλος του 4ου αι. πΧ.. 

Προς το παρόν, εμπνεόμενος από την Δημοκρατία και τις ρυθμίσεις της, θα προτείνω μια τροποποίηση της σημερινής δικής μας κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, που θα βοηθήσει νομίζω, αν εφαρμοστεί, να λαμβάνονται σωστότερα οι αποφάσεις και να πλησιάσουμε έστω και κατά ένα πρώτο βήμα προς την αληθινή έννοια της δημοκρατίας. Προσοχή, όχι να φτάσουμε εκεί, απλά να πλησιάσουμε κατά ένα βήμα.

Νομίζω πως η προσεχής συνταγματική μεταρρύθμιση, όποτε κι αν γίνει, θα έπρεπε να περιλαμβάνει την καθιέρωση ενός οργάνου που θα ήταν πάνω και από την Βουλή και από την κυβέρνηση και που θα έπαιζε έναν ρόλο παρεμφερή με εκείνον του Συνταγματικού Δικαστηρίου, του Αρείου Πάγου και του Ελεγκτικού Συνεδρίου μαζί αλλά ίσως και ακόμα πιο διευρυμένου. Μιλάω για μια Εθνοσυνέλευση.

Αυτή η Εθνοσυνέλευση θα μπορούσε να συνεδριάζει μια φορά τον χρόνο και να αποτελείται από δέκα χιλιάδες πολίτες που θα συνέρχονται σε ένα κλειστό γήπεδο (π.χ. στο ΟΑΚΑ), θα τρέφονται και θα αποζημιώνονται για τα έξοδά τους από την Πολιτεία και οι οποίοι θα αποφασίζουν για τις τροποποιήσεις του συντάγματος, για την αντισυνταγματικότητα ή μη κάποιων νόμων, για την εκδίκαση μεγάλων υποθέσεων, για την ακύρωση και επανεκδίκαση προκλητικών αντιλαϊκών αποφάσεων δικαστηρίων, για την λογοδοσία των υπουργών και ανωτέρων λειτουργών, για τον έλεγχο των οικονομικών των κομμάτων, των ΜΜΕ κλπ. 
Τα μέλη της θα ορίζονται ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ με κλήρωση από τους εκλογικούς καταλόγους ολόκληρης της Ελλάδας, ίσως με πρόβλεψη για μια σωστή γεωγραφική κατανομή ανά περιφέρεια ή νομό. Όποιος εκλεγεί μια φορά δεν θα μπαίνει στην κλήρωση (ας πούμε για δέκα χρόνια). Θα κληρώνονται κάθε χρόνο δέκα χιλιάδες πολίτες και αυτοί μεταξύ τους θα ξεκινούν τις εργασίες τους κληρώνοντας! α) Επιτροπές για την επεξεργασία των θεμάτων και β) Προεδρεία για την Εθνοσυνέλευση και για τις Επιτροπές. 

Εκτός από τα θέματα που θα συζητά και επί των οποίων θα αποφασίζει με ισχύ συνταγματικού νόμου η Εθνοσυνέλευση, θα εκλέγονται και δυο πιο Μόνιμες (με Ετήσια θητεία) Επιτροπές, μια Προπαρασκευαστική και μια Ελεγκτική. Σε κάθε μια από αυτές θα μετέχουν περί τους τρεις χιλιάδες πολίτες που θα ορίζονται και πάλι με κλήρωση από τους εκλογικούς καταλόγους αλλά εδώ θα μετέχουν και Τεχνοκράτες από ένα μητρώο στελεχών με βάση αντικειμενικά κριτήρια, πτυχία, προσόντα και ικανότητες.

Η Προπαρασκευαστική Επιτροπή θα δέχεται αιτήματα πολιτών, φορέων, της κυβέρνησης και της Βουλής για θέματα που πρέπει να συζητηθούν στην επομένη συνεδρίαση. Με τη βοήθεια των τεχνοκρατών (ανώτεροι διοικητικοί υπάλληλοι, δικηγόροι, δικαστικοί, οικονομολόγοι, πληροφορικάριοι, μηχανικοί, γιατροί, βιολόγοι, ψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι κλπ) θα προετοιμάζει τα θέματα και θα οργανώνει τη συζήτηση ώστε να είναι εύκολο τα δέκα χιλιάδες μέλη της εθνοσυνέλευσης να μαθαίνουν για τα υπό συζήτηση θέματα και να μπορούν να αποφασίζουν με πλήρη γνώση των δεδομένων. 

Η Ελεγκτική Επιτροπή θα περιλαμβάνει κι αυτή τεχνοκράτες όπως η προηγούμενη και θα ελέγχει τον βίο και την πολιτεία όσων αναλαμβάνουν δημόσια αξιώματα, ενώ θα επιλαμβάνεται και μεγάλων υποθέσεων που απασχολούν την κοινή γνώμη. Θα μπορεί να παίζει και τον ρόλο του ανωτάτου ακυρωτικού δικαστηρίου της χώρας και ελεγκτή της δημόσιας διοίκησης.

Είναι μια πρόταση που κατατίθεται με στόχο να παρακινήσει τον αναγνώστη να σκεφτεί πως υπάρχουν τρόποι να συμμετάσχει ο ίδιος ο λαός στην άσκηση της εξουσίας ακόμα και σήμερα όπου όλα έχουν διαβρωθεί. Αρκεί να το πιστέψει και να το διακδικήσει. Γιατί το πιο μεγάλο εμπόδιο στην οποιαδήποτε αλλαγή βρίσκεται πάντοτε μέσα στο μυαλό μας. Εκεί είναι που οι πρωτότυπες επεξεργασίες και οι καλύτερες ιδέες απορρίπτονται σαν εξωπραγματικές καθώς η διαπλεκόμενη ολιγαρχία που μας κυβερνά κάνει τα πάντα για να μας πείσει για την αδυναμία μας. 

Οι δημοσκοπήσεις του Σκάι και ο βιοπορισμός των δημοσκόπων

Ο γνωστός δημοσκόπος και καθηγητής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας (Πα.Μακ.) θα κάνει εκπομπή στον ραδιοσταθμό του Σκάι με τον Άρη Πορτοσάλτε. Θα αναλύσουν τον εμφύλιο! Μάλλον  αμισθί θα το κάνει αυτό ο κ. Μαραντζίδης που έχει γράψει και σχετικό βιβλίο, αν και ποτέ κανείς δεν ξέρει με τους παμπόνηρους Ποντίους! Τέλος πάντων, το θέμα μας δεν είναι αν θα πληρώνεται ή όχι από τον ραδιοσταθμό του Σκάι ο δημοσκόπος αλλά οι επιδόσεις του σε ότι αφορά την προσπάθεια χειραγώγησης του εκλογικού σώματος. Γιατί ο κ.Μαραντζίδης κάνει τακτικά δημοσκοπήσεις (ως Πα.Μακ.) για λογαριασμό του Σκάι και τις παρουσιάζει στο κανάλι, συνήθως μαζί με την κ. Σία Κοσιώνη. Αποτυγχάνει σταθερά και παταγωδώς (αν το ζήτημα ήταν να ανιχνεύσουμε την αλήθεια) αλλά επιτυγχάνει απόλυτα (αν το ζήτημα είναι να χειραγωγήσουμε όσο μπορούμε το αποτέλεσμα). Η επιβράβευσή του από τον Σκάι που θεώρησε τις αποτυχημένες προβλέψεις του ως επιτυχημένες δείχνει τι επιδιώκει ο Σκάι με τις δημοσκοπήσεις που παρουσιάζει. Στο δίλημμα αλήθεια η χειραγώγηση η κλίση του τηλεοπτικού σταθμού είναι φανερή.

Για να γίνει αντιληπτό πόσο έξω έπεσε ο κ. Μαραντζίδης πρέπει να δούμε τις προβλέψεις του για το τελευταίο εκλογικό αποτέλεσμα, τις εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου 2015.

ΦΑΣΗ ΠΡΩΤΗ:

Δέκα μέρες προ των εκλογών ο κ.Μαραντζίδης πολύ επιστημονικά διαπίστωσε ότι ΕΚΜΗΔΕΝΙΣΤΗΚΕ η διαφορά Σύριζα-ΝΔ. Από 27% και οι δύο. Μπορείτε να δείτε εκείνο το διασκεδαστικό βίντεο με την Σία Κοσιώνη να ρωτά γεμάτη θαυμασμό και απορία  τον καθηγητή και τον Μαραντζίδη να αναλύει ότι η ΝΔ είχε κάνει "πήδημα" από το 22% στο 27% και παρ' όλο που και ο Σύριζα είχε ανέβει κι αυτός από το 25 στο 27%, ωστόσο το σκηνικό είχε γίνει ΓΚΡΑΝ ΓΚΙΝΙΟΛ. Φυσικά στο άλλο ντέρμπι η ΛΑΕ είχε 4% και οι ΑΝΕΛ είχαν 1,5% οι καημένοι, σίγουρα έξω και στα σκουπίδια της ιστορίας! Εδώ το καλό το βίντεο

ΦΑΣΗ ΔΕΥΤΕΡΗ:

Μια εβδομάδα μετά, λίγο πριν τις εκλογές και μετά από το Ντιμπέϊτ των πολιτικών αρχηγών, ο κ.Μαραντζίδης έβγαζε σκηνικό ΘΡΙΛΕΡ με τον Σύριζα να προηγείται με 1% (με 28,5% ο Σύριζα έναντι 27,5% η ΝΔ) με ένα τεράστιο δείγμα όπως καυχιόταν 2.650 αστόμων! Στο άλλο ντέρμπι η ΛΑΕ συνέχιζε να μπαίνει στη Βουλή με 3% ενω οι ΑΝΕΛ ήταν στο 2% με συν-πλην 0,6 περιθώριο, δηλαδή με ασφάλεια εκτός Βουλής και πάλι! Είχε κι άλλο ένα εύρημα σπουδαίο εκείνη η δημοσκόπηση καθώς έβγαζε νικητή του ντιμπέϊτ τον Μεϊμαράκη με 19% έναντι 13,5% του θλιβερού Τσίπρα! Εδώ αυτό το συλλεκτικό και εξαιρετικό βίντεο

ΦΑΣΗ ΤΡΙΤΗ:

Πιστεύατε πως η ξεφτίλα είχε τελειώσει; Πέσατε έξω! Ο Σκάι και ο Μαραντζίδης ξαναχτύπησαν. Στις 16 Σεπτεμβρίου, μόλις τέσσερις μέρες πριν τις εκλογές της 20ης, νέα δημοσκόπηση του κ.Μαραντζίδη για λογαριασμό του Σκάι βλέπει ΑΝΑΤΡΟΠΗ. Ο Σύριζα που προηγείτο με 1% μερικές μέρες πριν, τώρα χάνει! Ναι! Η Νέα Δημοκρατία προηγείται με 0,5%. Εκπληκτικό. Γκολ στο τελευταίο λεπτό, ανατροπή και ΚΥΠΕΛΛΟ. Το παίρνει ένδοξα ο κ. Μαραντζίδης το Κύπελλο της αναξιοπιστίας, όταν σε μια αναμέτρηση μόλις τέσσερις μέρες μετά την μέτρησή του, ο νικητής (ΝΔ με βραχεία κεφαλή βεβαίως) έχασε με 8% από τον ηττημένο των δημοσκοπήσεων! Ιδού τα αποτελέσματα του Πα.Μακ. (Μαραντζίδης) της 16ης Σεπτεμβρίου 2015:

ΡΕΠΟΡΤΑΖ του NEWSBOMB:

"Βραχεία κεφαλή μισής μονάδας έχει η Νέα Δημοκρατία σε βάρος του ΣΥΡΙΖΑ, σύμφωνα με τη νέα δημοσκόπηση του Πανεπιστημίου Μακεδονίας για τον ΣΚΑΪ.

Συγκεκριμένα:

• ΝΔ 30%
• ΣΥΡΙΖΑ 29,5%
• Χρυσή Αυγή 6,5%
• ΚΚΕ 5,5%
• ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ 5%
• Το Ποτάμι 5%
• Λαϊκή Ενότητα 3%
• ΑΝΕΛ 2,5%
• Ένωση Κεντρώων 4%

Πρόκειται για ανατροπή της εικόνας που έδινε η προηγούμενη έρευνα του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν μπροστά με 1%."

Το σχετικό ρεπορτάζ το πήρα από το Newsbomb και μπορείτε να το δείτε εδώ

Σήμερα ο κ. Μαραντζίδης με τις εκλογές να είναι όχι μια ή δύο μόνο εβδομάδες μακριά αλλά τρία τουλάχιστον χρόνια, δεν έχει πρόβλημα να αναπτύξει με μεγαλύτερη άνεση το ταλέντο του. Η ΝΔ του Μητσοτάκη προηγείται με 6,5%. Σας φαίνεται λίγο; ... κι εμένα ... δεν πειράζει, υπάρχει χρόνος για να βελτιωθεί αυτή η μικρή διαφορά. Να αυγατίσουν και τα μιστά! Νά 'ναι καλά ο Μαραντζίδης που είναι και Πόντιος! 

Πάντως οι Πόντιοι έχουν μεν την φήμη έντιμων ανθρώπων αλλά έχουν ακόμη καλύτερη φήμη ως καλαμπουρτζήδες! Για τέτοιος μου φαίνεται ο κ. Μαραντζίδης ο οποίος έχει βρει προφανώς την κότα που γεννά τα χρυσά αυγά στον Σκάι και είπε να αφήσει για λίγο την εντιμότητα κατά μέρος και να καλαμπουρίσει μαζί τους βιοποριζόμενος τώρα που και οι συντάξεις κόπτονται αγρίως.

Θα μάθουμε να ζούμε με τους πρόσφυγες!

Το προσφυγικό-μεταναστευτικό πρόβλημα απασχολεί τα ΜΜΕ, την κοινωνία, την Ελλάδα, την ΕΕ τον ΟΗΕ κλπ. Η Ελλάδα βρίσκεται στο κέντρο της δίνης. 

Έφταιξε η κυρία Τασία που έστειλε το μήνυμα ότι η Ελλάδα είναι κάτι σαν ταξιδιωτικό πρακτορείο προώθησης προσφύγων προς βορά; Την κατηγορούν γι αυτό από την μια μεριά η εντόπια αντιπολίτευση και από την άλλη οι ευρωπαϊκές χώρες που κλείνουν τα σύνορά τους. Μήπως όμως η κυρία Τασία αποτελεί ένα απλό πρόσχημα για να έχουν επιχειρήματα οι πολιτικάντηδες που δεν τολμούν να αντιμετωπίσουν κατάφατσα την σκληρή πραγματικότητα; Μήπως η αλήθεια είναι ότι οι ροές των εκπατρισμένων, μεταναστών και προσφύγων, θα ήταν αδύνατο να ελεγχθούν όσο οι πόλεις τους ισοπεδώνονται και η ζωή στη Συρία ή το βόρειο Ιράκ γίνεται πλέον αδύνατη; 

Η αλήθεια ίσως να βρίσκεται κάπου στη μέση. Οι πρόσφυγες έφυγαν από τις πόλεις και τα χωριά τους γιατί πίσω τους δεν έχει μείνει παρά ο πόλεμος και η καταστροφή. Το ταξίδι προς τη Γερμανία έγινε όνειρο ζωής ανεξάρτητα από την αλληλέγγυα κυρά Τασία ή τον οποιονδήποτε πρώην κομμουνιστοφάγο και νυν προσφυγοφάγο Ελληναρά. Ίσως η απόφαση για μετακίνηση να ελήφθη πιο εύκολα ή πιο γρήγορα όταν διαφάνηκε ότι από την Ελλάδα η δίοδος προς την ελευθερία ήταν ανοιχτή. Αυτό όμως όχι μόνο κακό δεν ήταν, αντιθέτως ήταν μια σωτήρια ενέργεια για έναν λαό παγιδευμένο ανάμεσα στη συμφορά και τον θάνατο. 

Ας αφήσουμε όμως το παρελθόν, όσο πρόσφατο κι αν είναι, κι ας πάμε στην κατάσταση όπως έχει ήδη διαμορφωθεί στην χώρα μας και στην Ευρώπη. Από ό,τι φαίνεται, τα σύνορα κλείνουν για την αποδοχή του μεγάλου όγκου των προσφύγων από τις χώρες του βορά. Αυτό πιθανότατα γίνεται με την σύμφωνη γνώμη της ελληνικής κυβέρνησης που δεν έχει και πολλά περιθώρια να διαφωνήσει και ίσως μάλιστα χρησιμοποιήσει το θέμα για να χαλαρώσουν απέναντί της το ΔΝΤ και ο Σόιμπλε. Ποια μπορεί να είναι η κατάσταση στη χώρα μας αύριο; Κάνω μιαν υπόθεση:

Η Ελλάδα συμφωνεί με την Ευρώπη (και άλλες χώρες του ΟΗΕ ενδεχομένως) να κλείσει ουσιαστικά την ελληνική δίοδο προς την γη της επαγγελίας και να γίνει η ίδια αποδέκτης του μεγαλύτερου μέρους των προσφυγικών ροών. Τριάντα χιλιάδες πρόσφυγες τον πρώτο μήνα, πενήντα τον επόμενο, εβδομήντα τον μεθεπόμενο και κάποια στιγμή φτάνει να φιλοξενεί διακόσιες ή τετρακόσιες χιλιάδες εκπατρισμένων. Το νούμερο (τετρακόσιες χιλιάδες) μας το είπε ο ίδιος ο Μουζάλας ότι ήταν η πρόταση του Βέλγου συναδέλφου του. Είχε πει στη Βουλή απαντώντας σε ερώτηση του Δημ. Καμένου: "Νομίζω ότι αν πάει να γίνει αυτό που πρότεινε ο Βέλγος συνάδελφός μου για στρατόπεδα 400.000 προσφύγων δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα να μας δώσουν λεφτά". 

Για να δούμε τώρα για ποια "λεφτά" μιλάμε. Μέχρι σήμερα η ΕΕ έχει δεσμευτεί για 400 εκ. ευρώ και η Τράπεζα της Ελλάδας εκτιμά ότι το κόστος του προσφυγικού θα ανέλθει στο 1 δις ευρώ. Μιλάνε όμως για το κόστος διαχείρισης της μετακίνησης κι όχι για μόνιμη εγκατάσταση των προσφύγων εδώ. Στην περίπτωση αυτή πρέπει να δούμε τι κόστη υπολογίζουν άλλες χώρες για τους πρόσφυγες. Σύμφωνα με τον κ. Μιχ. Έρνεστ, διδάκτορα πολιτικής κοινωνιολογίας, η αυστραλιανή κυβέρνηση που θα δεχτεί 12.000 Σύριους, έχει εκτιμήσει το κόστος σε δεκαπέντε χιλιάδες ευρώ ετησίως ανά πρόσφυγα για μια τετραετία, δηλαδή εξήντα χιλιάδες για τον καθένα και κόστος 720 εκ. ευρώ για την τετραετία. Το αντίστοιχο κόστος για τις ΗΠΑ έχει μετρηθεί στις 15.700 δολάρια, δηλαδή γύρω στα 14.400 ευρώ ανά άτομο ετησίως.
Με βάση τα παραπάνω αν υπολογίσουμε ότι ο Βέλγος έχει δίκιο για τις τετρακόσιες χιλιάδες, ότι η τετραετία είναι ο πραγματικός χρονικός ορίζοντας και ότι το κόστος αγγίζει περίπου τις 10.000 ευρώ ετησίως ανά πρόσφυγα, τότε για τους εκπατρισμένους που θα μείνουν στην Ελλάδα θα μπορούσε να υπάρξει μια "αποζημίωση" από την ΕΕ (ίσως και από τον ΟΗΕ σε συντονισμό) ενός ποσού 4 δις περίπου για ολόκληρη την τετραετία. Δεν πρόκειται για μεγάλο ποσό αν αναλογιστεί κανείς ότι οι υπολογισμοί στη Γερμανία κάνουν λόγο για 21 δις κόστος διαχείρισης του προσφυγικού εκεί (πηγή ο Μιχ. Έρνεστ κι εδώ).

Για να μην μπερδευτεί κανείς πρέπει να δούμε τι σημαίνουν αυτά τα χρήματα. Κατ' αρχήν, ΟΧΙ, δεν θα πάνε για τα ελλείμματα των ταμείων, ούτε θα γίνουν επιδόματα στρατιωτικών και δικαστικών, επικουρικά και συντάξεις ή ΕΚΑΣ. Θα πάνε ΟΛΑ στους πρόσφυγες. Θα πρέπει το κράτος να νοικιάσει άδεια σήμερα διαμερίσματα και να τα παραχωρήσει στις οικογένειες των προσφύγων. Θα πρέπει και να τους επιδοτεί για τέσσερα χρόνια με ένα ελάχιστο ποσό για τη διαβίωσή τους. Υπολογίστε 430 ευρώ ανά άτομο ή 908 ευρώ ανά μια τετραμελή οικογένεια (που είναι το όριο της φτώχειας στην Ελλάδα με βάση την ΕΛΣΤΑΤ) συν ένα σπίτι με νοίκι περίπου 300 ευρώ μηνιαίως (συν ΦΠΑ και ΕΝΦΙΑ και τέλη) βάλτε και τα χρήματα που θα δαπανά το δημόσιο για κοινωνική πρόνοια (παιδικοί σταθμοί, άλλες υποδομές), για την υγεία και για λοιπά φτάνουμε στα 800 περίπου ευρώ μηνιαίως ανά πρόσφυγα. Έτσι προκύπτει το ποσό των 9.600 ευρώ ετησίως που μας δίνει περίπου 1 δις τον χρόνο ως την αναγκαία επιδότηση για την φιλοξενία των τετρακοσίων χιλιάδων προσφύγων με σχετικά αξιοπρεπείς συνθήκες ζωής στο όριο της δικής μας φτώχειας. 

Βεβαίως αυτά τα χρήματα θα πέσουν ΟΛΑ στην πραγματική οικονομία, σε εκείνον που έχει σήμερα ανοίκιαστο το σπίτι του και θα αποκτήσει πρόσθετο εισόδημα, στον μπακάλη της γειτονιάς ή στο σούπερ μάρκετ, στον περιπτερά, στο εμπορικό, στις συγκοινωνίες, παντού. Θα γίνουν κάποιες προσλήψεις για τις κοινωνικές δομές πρόνοιας και τις δομές υγείας κι ένα μέρος πάνω από 1,5 δις θα μπει στα ταμεία του κράτους υπό μορφή ΦΠΑ και άλλων φόρων. Θα πρόκειται για μια πραγματική τονωτική ένεση για την ελληνική οικονομία στο χαμηλό επίπεδο, εκεί όπου υπάρχει ανάγκη. Δεν μιλάω βέβαια για το επίπεδο αυτών των ανθρώπων που οι περισσότεροι είναι μορφωμένοι, νέοι με όρεξη για ζωή, ευγενείς (έχετε μιλήσει με Ιρανό;) και πρόθυμοι να βοηθήσουν τον τόπο που θα τους έχει βοηθήσει.

Τι φοβόμαστε, το Ισλάμ; Μόνο κάποιοι λίγοι τυφλοί φανατικοί και κάποιοι πολλοί φοβισμένοι άνθρωποι μπορεί να βλέπουν στο Ισλάμ απειλή. Πρόκειται για μια θρησκεία προορισμένη κι αυτή να δημιουργεί ανθρώπους υποτακτικούς και τρομαγμένους, υποχείρια των δυνατών, όπως ακριβώς κάνουν ο Χριστιανισμός, ο Βουδισμός και όλες οι θρησκείες του κόσμου. Ούτε χειρότερη ούτε καλύτερη είναι σαν θρησκεία το Ισλάμ από την περίφημη "δική" μας θρησκεία που μας την επέβαλαν σε εμάς οι Ρωμαίοι όπως ακριβώς επέβαλαν και σε εκείνους την δική τους οι Άραβες. Βλέπει κανείς να είναι πιο τρομακτικό το Ισλάμ από την Ορθοδοξία και τον Χριστιανισμό; Ας διαβάσει ιστορία! Οι φανατικοί κάθε πλευράς είναι επικίνδυνοι και αντιανθρωπιστές. Αυτούς ας κυνηγήσει ο "πολιτισμένος" κόσμος κι ας αφήσει τα θύματα (με πρώτες τις γυναίκες) στην ησυχία τους, αν δεν μπορεί να βοηθήσει. Και εν πάσει περιπτώσει, οι τζιχαντιστές δεν είναι μεταξύ των προσφύγων (αν και κάποιοι θα έχουν χωθεί κι εκεί). Οι πρόσφυγες είναι τα πραγματικά ΘΥΜΑΤΑ των τζιχαντιστών. Όχι τα εικαζόμενα θύματα (θα μας κάνουν αυτό, θα μας δείξουν το άλλο ...) αλλά οι πραγματικοί άνθρωποι που έχασαν τους δικούς τους, είδαν τα σπίτια τους να καίγονται και ένιωσαν στο πετσί τους τη φρίκη του πολέμου. 

Αρκετά για σήμερα.

Καθυστέρηση κι Ωραιοποίηση, παιδικές ασθένειες της κυβέρνησης

Στη διαπραγμάτευση με την Ευρωζώνη για το χρέος και το μνημόνιο δώσαμε σαν Ελλάδα μια μάχη που έπρεπε να δοθεί, έστω κι αν είχαμε απώλειες αφού οι δανειστές δεν υποχώρησαν. Θέσαμε τα δίκαια της χώρας και της δημοκρατικής Ευρώπης απέναντι στον σκληρό νεοφιλελευθερισμό, βρήκαμε στήριξη από λαούς και διανοητές και προωθήσαμε το ελληνικό αίτημα όσο περισσότερο μπορούσαμε. Δυστυχώς, δεν είχαμε μετρήσει σωστά τον συσχετισμό των δυνάμεων, πιστέψαμε τη δύναμη της λογικής και θεωρήσαμε ότι θα μπορούσαμε να αλλάξουμε κάποιες συνειδήσεις σε κρατικό επίπεδο. Δεν τα καταφέραμε και υπογράψαμε στο τέλος μια συνθήκη ανακωχής που μας κρατά τουλάχιστον ακόμα στο παιχνίδι. Αν δεν γινόταν και το (αχρείαστο όπως μου φάνηκε από την πρώτη στιγμή) δημοψήφισμα και γλιτώναμε τα κάπιταλ κοντρόλ που μας βύθισαν σε νέα ύφεση θα λέγαμε "ούτε γάτα ούτε ζημιά". Και πάλι, όμως, παρά τα όποια λάθη, έπρεπε να αγγίξουμε τα όρια των δυνατοτήτων μας όσο στενά κι αν ήταν αυτά τα όρια μετά την καθολική παράδοση της χώρας τα έτη 2010-14. 

Αν και υποστήκαμε ζημιά, θα την έλεγε κανείς ίσως κατά ένα τρόπο δικαιολογημένη και πιθανά αναπόφευκτη. Η επάνοδος του Σύριζα τον Σεπτέμβρη θα έπρεπε να συνοδεύεται τουλάχιστον από την απόκτηση μιας πολύτιμης εμπειρίας που θα εγγυάτο την νέα του πορεία. Που θα πει ότι μετά την δραματική περιπέτεια του πρώτου εξαμήνου του '15 θα έπρεπε κάτι να έχουμε διδαχθεί και να μην κάναμε τα ίδια λάθη.

Η κυβέρνηση δίνει τη μάχη για την διαφάνεια, για τη διαφθορά, για μια πιο "δημοκρατική" καθημερινότητα αλλά κινδυνεύει να μείνει μεταξεταστέα στα μεγάλα. Δυστυχώς, στα δυο καίρια ζητήματα που αντιμετωπίζουμε σήμερα σαν χώρα, στην Αξιολόγηση και στο Μεταναστευτικό, συνεχίζουμε σε ένα ρυθμό που αναπαράγει λάθη παρόμοια με εκείνα που έχουν ξαναγίνει και δίνει τροφή στα ζόμπι του παρελθόντος (βλέπε Κυριάκος) και στα ζόμπι του μέλλοντος (βλέπε ΧΑ).

Σε αυτούς τους δυο σημαντικούς τομείς της πολιτικής βλέπω πως εξακολουθούμε να χειριζόμαστε τα θέματα με τον τρόπο του παρελθόντος, εκείνον που δεν απέδωσε παρά ελάχιστα και μας έφερε σε δύσκολη θέση. Ο τρόπος αυτός έχει δυο βασικά σκέλη:

α.- Την Καθυστέρηση στη λήψη των αναγκαίων αποφάσεων, δηλαδή το χάσιμο πολύτιμου χρόνου που θεωρούμε ότι κυλάει υπέρ μας ενώ κυλάει εις βάρος μας, και 

β.- Την Ωραιοποίηση της πραγματικότητας που μας κοιμίζει σε μια γλυκιά αναμονή του καλύτερου μέχρι που το σοκ του επείγοντος χειρότερου να μας οδηγήσει σε άτακτη συνθηκολόγηση.

Και τα δυο αυτά σκέλη έχουν ένα κοινό παρονομαστή, το πολιτικό κόστος. Η καθυστέρηση και η ωραιοποίηση των καταστάσεων έχουν το πλεονέκτημα να ναρκώνουν τις αντιδράσεις και να μην εκδηλώνεται μια ισχυρή αντίθεση κατά των κυβερνητικών αποφάσεων και δράσεων, έως ότου το "κεραυνοβόλο κτύπημα" να καταστήσει αναγκαία και επείγουσα την αποδοχή κάθε υποχώρησης. Έτσι το πολιτικό κόστος παίζεται με μια ζαριά, στο τέλος, εκεί όπου ο φόβος του χειρότερου διαγράφει ευθύνες και λειτουργεί σαν ναρκωτικό (ή διεγερτικό) του εκλογικού σώματος.

Καθυστερούμε την αξιολόγηση ενώ έχουμε εκτιμήσει (και όχι λανθασμένα) ότι η καθυστέρηση μπορεί να είναι καταστροφική για την οικονομία, βάζοντάς την στον "κακό" κύκλο (νέα ύφεση, υστέρηση εσόδων, ανακεφαλαιοποιήσεις, ξανά ύφεση και ποτέ επενδύσεις) αντί να την σπρώξουμε στον "ενάρετο" (χρηματοδότηση της οικονομίας, επενδύσεις, ανάκαμψη). Όχι πως θα τα πετύχουμε όλα αυτά, ωστόσο αυτό είναι το μόνο μας σχέδιο. Μπορούμε να παίζουμε με το μοναδικό μας ατού; Κι όμως, παίζουμε. Αργούμε να συζητήσουμε κερδίζοντας χρόνο στο εσωτερικό, λέμε πως δεν θα υποχωρήσουμε από τις κόκκινες γραμμές (όμως θα υποχωρήσουμε) και ωραιοποιούμε την κατάσταση απειλώντας πως ... θα τα σπάσουμε με την Ευρώπη (και γιατί δεν τα σπάγαμε τον Ιούλιο;).

Καθυστερούμε να φτιάξουμε τα Χοτ Σποτ και όταν πια το αποφασίζουμε είναι ήδη πολύ αργά. Μας κλείνουν έξω από τα ευρωπαϊκά σύνορα κι εμείς απειλούμε με βέτο (που; στο Μπρέξιτ;). Η Ελλάδα έγινε και με τη βούλα η χώρα υποδοχής των μεταναστών. Αν το καλοσκεφτείς, ίσως αυτός να είναι ο μόνος τρόπος για να σταματήσουν οι προσφυγικές ροές. Αν ο άλλος πεισθεί ότι από την Ελλάδα δεν πας Ευρώπη, τότε θα σταματήσει να έρχεται από εδώ. Αυτή είναι η ευρωπαϊκή πολιτική σκέψη και όχι ο "διαφωτισμός" και η "ανεκτικότητα" που δήθεν είναι ευρωπαϊκές αξίες (του Κολ; του Σμιτ; του Ντ' Εσταίν;). Καθυστερούμε να εκτιμήσουμε την μοναδική Ευρώπη που υπάρχει ωραιοποιώντας την σαν να είναι μια φανταστική ανύπαρκτη άλλη Ευρώπη των ονείρων μας (!). Κάνουμε λογαριασμούς με σκελετούς που δεν υπάροχυν κι ύστερα καταλαβαίνουμε πως πίσω από όλα κρυβόταν ο Σόιμπλε!

Δεν συζητάω το ανθρωπιστικό θέμα, ότι οι άνθρωποι αυτοί φεύγουν από μια κόλαση και πρέπει να διευκολύνεις τη φυγή τους. Αυτή είναι δική μου άποψη, ίσως και άποψη αρκετών άλλων, δεν είναι όμως ευρωπαϊκή βούληση. Κι αν θέλω εγώ -και οι σαν εμένα- να διευκολύνουμε τους Σύρους και τους άλλους πρόσφυγες, ας αποφασίσουμε ότι θα το κάνουμε εμείς μόνοι μας στη χώρα μας χωρίς τους Ευρωπαίους. Από την Ευρώπη και τον ΟΗΕ μόνο χρήματα μπορούμε να ζητήσουμε για να στεγάσουμε και να ταΐσουμε τους πρόσφυγες. Ίσως και καμιά τιμητική διάκριση ή ένα νόμπελ. Το πρόβλημα όμως θα το αντιμετωπίσουμε εμείς. Γιατί την εύκολη δουλειά του διασώστη που δίνει τσάμπα μια κούπα τσάι κι ένα πιάτο φαγητό ώσπου να διώξει τον ξένο στην αυλή του γείτονα, δεν μας τον χαρίζουν οι Ευρωπαίοι.

Πόσες ελπίδες έχουμε να σωθούμε;

Χτες στον Σκάϊ στις 6 ο Μπογδάνος είχε καλέσει κάποιον (δεν ξέρω ποιος ήταν, ωραίος τύπος μου φάνηκε) και μιλούσε μαζί του. Ο τύπος φαινόταν να διαφωνεί με αυτά που έλεγε ή ήθελε να ακούει ο παρουσιαστής και επέμενε στην άποψή του σταθερά. Σε μια στιγμή ο δημοσιογράφος ρίχνει το μπαλάκι στην εξέδρα και για να αλλάξει θέμα τον ρωτάει για τον Ουμπέρτο Έκο που πέθανε. "Να πούμε κάτι για τον Έκο" επιμένει ο παρουσιαστής και ο φιλοξενούμενος του απαντά: "Ε, λοιπόν, ο Έκο έλεγε πως παλιά ο φασισμός (η αστική τάξη) κατέβαζε τα τανκς στους δρόμους, τώρα αντί για τανκς κατεβάζει μέσα στα σπίτια τις οθόνες της τηλεόρασης".

Είναι γνωστή η κόντρα κυβέρνησης-καναλιών για την θέσπιση κανόνων στο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο. Θεωρητικά συμφωνούν και οι δυο ότι μια τάξη πρέπει να μπει αλλά διαφωνούν στον αριθμό των αδειών που θα δοθούν. Η αλήθεια είναι ότι το "τέσσερις άδειες μόνο" είναι αυθαίρετο αφού προκύπτει από μελέτες οι οποίες είναι, όπως ΠΑΝΤΟΤΕ, αναξιόπιστες. Μετρούν πράγματα υπό άλλες συνθήκες από τις πραγματικές καθώς το μέλλον είναι άγνωστο, κάνουν διαιρέσεις και πολλαπλασιασμούς και βγάζουν εύκολα συμπεράσματα που τα λένε επιστημονικά. Στην πραγματικότητα κανείς δεν ξέρει ποιο θα είναι το τηλεοπτικό πεδίο σε λίγα χρόνια, αν θα υπάρχουν περισότερες ή λιγότερες διαφημίσεις (η πίττα για μοίρασμα) αν η τεχνολογία θα επιτρέπει περισσότερες συχνότητες, αν τα κόστη των παραγωγών θα ανέβουν ή θα χαμηλώσουν κλπ. Είναι καλύτερα να τα λύνει αυτά τα θέματα η "αγορά" αρκεί να υπάρχουν σαφείς κανόνες που να εξασφαλίζουν τον θεατή-χρηματοδότη και τον εργαζόμενο στο κάθε κανάλι. Αυτούς τους κανόνες έπρεπε κυρίως να θέσει η κυβέρνηση και να κατοχυρώσει ότι θα τηρηθούν και τώρα και στο μέλλον.

Δεν είναι όμως μόνο η τηλεόραση που βομβαρδίζει τους πολίτες με ψέματα (μισές αλήθειες τα λέμε) και που σκορπίζει τον τρόμο. Είναι και τα διάφορα σάϊτ και μπλογκ των σχολιαστών. Το τι κυκλοφορεί στο διαδίκτυο δεν λέγεται (κι εγώ μεταξύ αυτών των ακατανόμαστων). Ειδικά στο φέϊσμπουκ οι σαχλαμάρες που καταγράφονται είναι απίστευτες ενώ και η κατευθυνόμενη προπαγάνδα είναι εξ ίσου ασύληπτη και ανυπόφορη. Κρίμα που όλο και πιο σπάνια ακούς φωνές ψυχραιμίας που να προσφέρουν κάποιον νέο συλλογισμό και να έχουν και το αναγκαίο χιούμρο. Μια επανάληψη των ίδιων κλισέ, λες και αναπαράγουν άλλοτε τα γραφεία τύπου και τα non paper των κομμάτων κι άλλοτε τις απιθανολογίες κάθε ψεκασμένου.

Δτυστυχώς η Ελλάδα δεν έχει μόνο τους κυβερνήτες που της ταιριάζουν, έχει και τα μέσα που της ταιριάζουν. Όλοι μαζί για φούντο. Όταν χτες ο Μπογδάνος ρώτησε τον φιλοξενούμενό του (αυτόν που ανέφερα στην αρχή) πόσες ελπίδες έχει η Ελλάδα να "σωθεί" εκείνος δίστασε ελάχιστα και απάντησε σταθερά: Καμιά! Συμφωνώ μαζί του. 

Θετικές εξελίξεις στην τέως Βιομηχανική Ζώνη. Ο δήμος, ευτυχώς, δεν μένει αδρανής κι επαναπαυμένος!

Είδα σήμερα ότι ο Δήμος ετοιμάζει ενδιαφέροντα πράγματα για την περιοχή της Ανάπλασης, την τέως βιομηχανική ζώνη δηλαδή. 

α) Στην τεχνική υπηρεσία έχει σχεδόν ετοιμαστεί η μακέτα και σύντομα θα ολοκληρωθεί μια προμελέτη για τη διαμόρφωση της ζώνης που εξαιρέθηκε από την παραχώρηση του ΟΛΠ και που θα δοθεί στον Δήμο. Ένα αίτημα πρωτοδιατυπωμένο πολύ πρώιμα (από το 1998 με απόφαση Δημοτικού Συμβουλίου) και προβαλλόμενο συνεχώς από τότε, μάλλον θα υλοποιηθεί σύντομα. Θα πρόκειται για ένα σύστημα πρασίνου με πλακόστρωση, πεζοδρόμηση, ποδηλατοδρόμο, παράλληλο βοηθητικό δρόμο, πάρκινγκ, γήπεδα αθλοπαιδιών και παιδική χαρά στον χώρο από την είσοδο στου Κράκαρη μέχρι το ταφικό μνημείο του Θεμιστοκλή.

Όπως μου είπαν η εφαρμογή όλου του σχεδιαζόμενου έργου θα είναι δύσκολο να γίνει με μιας, ωστόσο η πλακόστρωση με φωτισμό, πάρκινγκ κλπ. μπορεί να ξεκινήσει και το υπόλοιπο να ολοκληρωθεί σε μια δεύτερη φάση.  

β) Επίσης στην τεχνική υπηρεσία έχει αποτυπωθεί ο χώρος των 100 στρεμμάτων (για την ακρίβεια μου είπαν 99) που θα απαλλοτριωθούν από τον Δήμο. Ξεκινούν από την παραλιακή ζώνη που θα έχει δοθεί στον Δήμο και φτάνουν μέχρι κάποια μέτρα πέρα τον δρόμο που υπάρχει σήμερα και εξυπηρετεί την Oil One. Περιλαμβάνει το κτίριο ηλεκτροπαραγωγής αλλά αφήνει απ' έξω το κτίριο του υαλουργείου. Για την απαλλοτρίωση αυτή θα διατεθούν κάτι πάνω από 17 εκ. ευρώ από την Περιφέρεια.

γ) Θα προχωρήσει με πανελλήνιο διαγωνισμό μια αρχιτεκτονική μελέτη για τον χώρο. Υπάρχουν διαθέσιμα 200.000 ευρώ από την Περιφέρεια. Ήξερα ότι από το πρόγραμμά της η δημοτική αρχή ήθελε διεθνή αρχιτεκτονικό διαγωνισμό. Όμως τότε ο συντελεστής δόμησης ήταν 0,6 και οι συνθήκες διαφορετικές. Τώρα ίσως χρειάζεται να αλλάξουν κάποιοι προσανατολισμοί. Θα συζητήσω τις απόψεις μου με την δημοτική αρχή και μετά θα ενημερώσω γιατί δεν γνωρίζω και τις προθέσεις της ακριβώς αυτή τη στιγμή με τις νέες συνθήκες.

Φυσικά όταν λέω τεχνική υπηρεσία πιο πάνω δεν εννοώ ότι όλα αυτά τα κάνει μια αυτονομημένη από την διοίκηση υπηρεσία. Είναι προφανές ότι πρόκειται για αποφάσεις του δημάρχου και της διοίκησης και είναι θετικό ότι γίνονται.

Υπάρχουν ακόμη κάποια μικρά ζητήματα στην περιοχή γύρω από την Ανάπλαση (κυκλοφοριακά κυρίως, διευθετήσεις, οδοστρώσεις κλπ) που μπορεί να βελτιώσουν την εικόνα του χώρου και την είσοδο-έξοδο που σήμερα είναι πραγματικά προβληματικές.

Υπάρχουν και κάποια πράγματα που θα μπορούσαν να γίνουν ενδεχομένως με συμπράξεις του δήμου με ιδιώτες (π.χ. στο πέτρινο δίπλα στον υδατόπυργο, σε ένα αναψυκτήριο στην παραλία κλπ.) αλλά νομίζω ότι η δημοτική αρχή δεν βλέπει τέτοιες κινήσεις σαν θετικές παρ' όλο που θα έδιναν κάποιες λίγες θέσεις εργασίας.

Για τις εξελίξεις που αναμένονται στην υπόθεση αυτή θα ενημερώνω όταν θα υπάρχουν νέα.

Πριν 34 χρόνια ακριβώς, στις 14 Φεβρουαρίου του 1982, ο Τζίμης Πανούσης με τις Μουσικές Ταξιαρχίες και ο Νίκος Πορτοκάλογλου με τους Φατμέ κάνουν μια κοινή εμφάνιση στη Δραπετσώνα!

Ήταν ένας σύλλογος, (ονομαζόταν Όμιλος Συναναστροφών ο ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ) χωρίς καταστατικό, χωρίς έδρα, χωρίς συγκεκριμένους σκοπούς και χωρίς καμιά δικαστική νομιμοποίηση κανενός είδους. Είχε όμως μέσα του ανθρώπους που είχαν διάθεση να κάνουν κάτι ... όχι μόνο κάτι, να κάνουν πολλά.

Ιδρύθηκε στα λόγια και κυκλοφόρησε στις ψυχές και στα μυαλά των μελών του γύρω στα χρόνια 1980-84.

Ελλείψει έδρας, πολλά πράγματα που χρειάζονταν χώρο για να γίνουν, γίνονταν σε ένα φροντιστήριο μέσης εκπαίδευσης με το όνομα ΟΜΑΔΑ ΕΨΙΛΟΝ. [Ας σημειωθεί εδώ ότι τα βιβλία που γράφτηκαν για την "ομάδα Ε" και οι σχετικές αναρτήσεις που έχουν κάνει το όνομα διάσημο ήρθαν δεκαετίες πολλές μετά].

Το φροντιστήριο είχε σαν έμβλημά του την θεά Αθηνά με την περικεφαλαία της και σαν "ιδιοκτήτες" του τρεις μαθηματικούς, τους Γιώργο Παπαδάκη, Λάκη Ιγνατιάδη και Γιώργο Τσιρίδη. Οι ίδιοι τρεις ήταν και οι "ιδιοκτήτες" της τοπικής εφημερίδας της Δραπετσώνας ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΑ. Ήταν ο καιρός της ομάδας των ΑΝΕΝΤΑΧΤΩΝ της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ στη Δραπετσώνα που την αποτελούσαν 17-18 άτομα μεταξύ των οποίων και οι τρεις προαναφερθέντες. Στον Αριστοφάνη μετείχαν κι άλλοι νέοι της εποχής εκτός των ανένταχτων.

Μεταξύ των άλλων που γίνονταν τότε, είχε γίνει και μια συναυλία με τους ΦΑΤΜΕ και τις ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΤΑΞΙΑΡΧΙΕΣ. Παρακάτω βλέπετε την αφίσα της εκδήλωσης που έγινε την Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 1982

Έγιναν κι άλλες συναυλίες (Οπισθοδρομική Κομπανία, Ρεμπέτες Κερομύτης, Γεννίτσαρης, Μπάντα χωρίς Όνομα κλπ.) ενώ ο σύλλογος Αριστοφάνης συμμετείχε και σε ένα Καρναβάλι που διοργάνωσε ο Δήμος με άρμα (τι άλλο;) τους ΑΧΑΡΝΕΙΣ του Αριστοφάνη κλπ. αλλά εγώ δεν θα κάνω απολογισμό δράσης του συλλόγου. Θα πω δυο λόγια που θυμάμαι από εκείνη τη συναυλία της οποίας η αφίσα σώθηκε (χάρη στον Πόλυ Τσιρίδη) και χάρη στην οποία είχαν έρθει στη Δραπετσώνα πολύ πρόωρα, όταν δεν τους γνώριζε κανείς, ο Τζίμης Πανούσης και ο Νίκος Πορτοκάλογλου.

Οι σχετικές συνεννοήσεις έγιναν στο Φροντιστήριο Ομάδα Ε. Είχε έρθει ο Πανούσης που τότε ήταν πανελληνίως άγνωστος αλλά είχε κάνει μια πρώτη επεισοδιακή εμφάνιση στην Καρδίτσα (ή τα Τρίκαλα, δεν θυμάμαι) όπου είχαν γίνει επεισόδια. Η ΚΝΕ τότε τον είχε βάλει στο μάτι γιατί μεταξύ των άλλων αναρχικών που έλεγε τα έβαζε με τα "κομματόσκυλα" και η οργάνωση ένιωθε πολύ ενοχλημένη. Οι Ανένταχτοι αποτελούνταν βασικά από αποχωρήσαντες ή διαγραμμένους του ΚΚΕ και της ΚΝΕ οπότε υπήρχε χημεία κι οι Μουσικές Ταξιαρχίες βρήκαν βήμα για να παίξουν σε κοινό ευνοϊκό. Μαζί τους και οι ΦΑΤΜΕ του Νίκου Πορτοκάλογλου που θα αποτελούσαν στην ουσία ΣΑΠΟΡΤ συγκρότημα στις Μουσικές Ταξιαρχίες.

Έγιναν διάφορες σκέψεις η βασικότερη όμως ήταν να τιμηθεί με τη συναυλία και ο Σταμάτης Χίου, μια ιδιόμορφη φυσιογνωμία της Δραπετσώνας που ζούσε σαν ερημίτης, γυμνός από τη μέση και πάνω χειμώνα καλοκαίρι, που έτρωγε μόνο ρύζι και με αυτόγραφα πλακάτ διαμαρτυρίας κατάγγελνε το κράτος επί πολλά χρόνια. Ούτε ο Αριστοφάνης ούτε ο Πανούσης ενδιαφέρονταν για λεφτά, έσοδα-έξοδα, εισιτήρια κλπ. Το παν ήταν η συναυλία, η πλάκα, το γεγονός!

Κλείσαμε το "Ολύμπια", ένα σινεμά που τώρα δεν υπάρχει πια (στην Αναπαύσεως). Αυτό αναφέρουν και οι αφισέτες που κυκλοφόρησαν, αυτόγραφες κι αυτές με τον γραφικό χαρακτήρα του Λάκη Ιγνατιάδη όπως διακρίνω ακόμα και σήμερα. Γράψαμε και μερικά συνθήματα σε τοίχους. Περιμέναμε κάποιο κόσμο αλλά δεν  μπορούσαμε να μαντέψουμε την κοσμοπλημμύρα που θα αντιμετωπίζαμε με τα καραβάνια των παιδιών των Εξαρχείων να καταλαμβάνουν την περιθωριακή τότε Δραπετσώνα.

Μια μέρα πριν την συναυλία, ο ιδιοκτήτης του Ολύμπια μας δήλωσε ότι δεν θα μας έδινε τον χώρο. Τον είχε πάρει και τον είχε απειλήσει η αστυνομία η οποία είχε κινηθεί μετά από αίτημα του Δημάρχου Δραπετσώνας (τον δήμο τον είχε το ΚΚΕ). Κινηθήκαμε γρήγορα και εξασφαλίσαμε (από τον "κυλικειάρχη") την Ένωση Ποντίων, μια αίθουσα που φισκάρισε από κόσμο ενώ γεμάτος ήταν και ο δρόμος (Καπετανίδου) έξω από την αίθουσα. Είχαμε στηθεί κάποιοι εξ ημών έξω από το Ολύμπια και δείχναμε στον κόσμο (πεζούς και εποχούμενους) πως να πάνε στην Ένωση Ποντίων. Η πλάκα είναι ότι και στην Ένωση Ποντίων κυριαρχούσε το ΚΚΕ και δέχτηκα εκείνη τη μέρα (μόλις το αντελήφθησαν) τηλεφωνήματα που μου ζητούσαν να αδειάσουμε τον χώρο αλλά αυτό πια ήταν αδύνατο.

Η συναυλία έγινε. Ο Πανούσης με τις Μουσικές Ταξιαρχίες και ο Πορτοκάλογλου με τους Φατμέ τραγούδησαν στη Δραπετσώνα σε μια συναυλία με φοβερό πάθος. Εμείς, φοβισμένοι ότι μπορεί να γίνουν προβοκάτσιες, προσπαθούσαμε να ηρεμήσουμε το πλήθος ενώ ο αρχικός "σχεδιασμός" ήταν να τους ξεσηκώσουμε. Μοιράστηκαν και κάτι πιάτα με ρύζι εις ανάμνηση του Σταμάτη Χίου. Στο τέλος βάλαμε κάποιους γνωστούς δικηγόρους να γυρίσουν τις τουαλέτες και όλα τα περίεργα σημεία της αίθουσας για να έχουμε στοιχεία ότι δεν υπήρξαν ούτε σύριγγες ούτε χρήση ναρκωτικών. Αποδείχθηκε πως ήταν περιττό αλλά η συμπεριφορά του δήμου μας είχε ανησυχήσει.
Πριν 34 χρόνια λοιπόν Πανούσης και Πορτοκάλογλου σε κάποιες από τις πρώτες τους εμφανίσεις, μαζί στη Δραπετσώνα από τον Όμιλο συναναστροφών ο Αριστοφάνης. Τότε που η 14η Φεβρουαρίου δεν είχε λανσαριστεί ακόμα στην Ελλάδα σαν ημέρα των ερωτευμένων. 

Η ευτυχισμένη χώρα μου!

Ένα άρθρο από την εφημερίδα των Συντακτών, της ΑΝΝΑΣ ΔΑΜΙΑΝΙΔΟΥ θα αναδημοσιεύσω σήμερα (το συνέλεξε το μπλογκ Σταγόνα 4U από όπου το διάβασα κι εγώ). Δεν συνηθίζω τις αναδημοσιεύσεις εκτός αν θεωρώ ότι κάτι εξαιρετικό έχουν να μας πουν. Εδώ δεν πρόκειται για καμιά καινούρια πληροφορία, πρόκειται όμως για μια ματιά που συνήθως δεν γνωστοποιείται, ειδικά στα ΜΜΕ. Σταματώ την πολυλογία κι αφήνω το άρθρο να μιλήσει μόνο του.

Συντάκτης: 

Άννα Δαμιανίδη

Ζηλεύω τους αγρότες που ζουν σε κάποια άλλη χώρα με πλούσιο κράτος, όχι αυτό το χρεοκοπημένο, καταδανεισμένο και καταϋποχρεωμένο, κι έχουν την πολυτέλεια να κάνουν ωραία χάπενινγκ με τα τρακτέρ τους. Τους ζηλεύω που ζουν σε υπέροχη αγωνιστική ατμόσφαιρα, τι πιο ωραίο, τι πιο αξιομνημόνευτο;

Θα έχουν να λένε στα εγγόνια τους, στους φίλους και στον εαυτό τους για τα παθήματα των οδηγών στους δρόμους που κλείνουν, και τι γέλια που θα κάνουν. Συναρπαστικά περνάν. Αν είχα κι εγώ εγγόνια, θα τα πήγαινα στο Σύνταγμα να δούνε τρακτέρ, τώρα που θα έρθουν κι εδώ, τα παιδιά έχουν πάθος με τα τρακτέρ, ειδικά αυτά τα χρωματιστά, τα γυαλιστερά που βλέπω τώρα στα μπλόκα.

Να παίρναμε κι εμείς λίγη αγωνιστική δόξα από τους προνομιούχους αυτούς, εμείς οι άλλοι, που ζούμε στη χώρα του χρεοκοπημένου κράτους, με τα σπάνια τρόλεϊ, τα σπασμένα πλακάκια, τα παρατημένα πάρκα, τα χωρίς γάζες νοσοκομεία, τα παγωμένα σχολεία, τα ξενοίκιαστα μαγαζιά, τις φτηνοδουλειές, τους ευερέθιστους δημόσιους υπαλλήλους, τους σνομπ αστυνομικούς, τους κακοπληρωμένους νεαρούς φίλους.

Ζηλεύω και τους συνδικαλιστές, τους απεργούς εν γένει, τους εμπόρους που έκλεισαν τα μαγαζιά στη γενική απεργία, τους ελεύθερους επαγγελματίες αλλά και τους υπαλλήλους, τους αγωνιστές εν γένει που ζουν σε μια χώρα με κράτος δυνατό, το οποίο είναι σε θέση να παίρνει αποφάσεις και να τις τηρεί, κράτος ισχυρό που μαζεύει ένα σωρό λεφτά από μια πολύ ισχυρή οικονομία, με σφύζουσα ανάπτυξη, και δεν έχει παρά να τα μοιράζει δίκαια, ζηλεύω λοιπόν αυτούς τους σοφούς ανθρώπους που αγωνίζονται σε δρόμους και πλατείες για να το βοηθήσουν να πάρει τις σωστότερες και δικαιότερες αποφάσεις μοιρασιάς.

Τι ωραία ανεμίζει ο αέρας τα μαλλιά τους και τις σημαίες τους και τα κασκόλ τους και τις γραβάτες τους! Μόνο τις κουκούλες δεν ανεμίζει ο αέρας και τους φερετζέδες των παλικαράδων των μολοτοφούχων, αλλά οι φερετζέδες των παλικαράδων δεν αμαυρώνουν τις γραβάτες των ελεύθερων επαγγελματιών, έτσι δεν είναι; Αλέκιαστες γραβάτες είν’ αυτές, όχι σαν κάτι άλλες που ξέρω, οι οποίες λεκιάζονται αμέσως, με μια τυρόπιτα.

Ζηλεύω τους αγωνιστές με τα μεγάλα πανό, τα μεγάλα λόγια, τις μεγάλες σιγουριές, τις έτοιμες φράσεις, τις ασίγαστες ορέξεις, όλους αυτούς που θα έχουν να θυμούνται στα γεράματα όσα εμείς οι άλλοι, οι ξενέρωτοι, που ζούμε στην εξαθλιούμενη χώρα του πτωχευμένου κράτους, θα προσπαθούμε να ξεχνάμε.

Ζηλεύω τους ανθρώπους που ζουν στην πολυτελή αυτή χώρα, όπου υπάρχουν ακόμα περιθώρια να καταστρέψουν, να μουντζουρώσουν, να γκρεμίσουν, να πετάξουν μολότοφ, κροτίδες, να κάψουν λάστιχα, να σπάσουν μούτρα και κάδους, γραφεία και κομπιούτερ, να κάνουν καταλήψεις δημόσιου χώρου και να αφήσουν τα ίχνη τους.

Πρέπει να είναι η πιο πλούσια χώρα του κόσμου, τέτοια άνετη καταστροφή, τέτοια διαρκή διεκδίκηση δεν βιώνεται αλλού. Πολύ τους ζηλεύω, εδώ στην υποβαθμισμένη πρωτεύουσα του αδύναμου, χρεωμένου, αμήχανου κράτους, που το νιώθω να κρέμεται από μια κλωστή. Ζούμε δίπλα δίπλα σε άλλη χώρα, ζούμε σε παράλληλο σύμπαν.

Μερικές φορές έχω την εντύπωση πως ούτε ψύλος στον κόρφο του Αλέξη Τσίπρα δεν θα ήθελα να ήμουν. Μπλεγμένος σε μια βρόμικη υπόθεση (μνημόνιο) την οποία αν παρατήσει θα έρθει κάποιος άλλος ιδεοληπτικός νεοφιλελεύθερος να μας την εφαρμόσει με τον χειρότερο δυνατό (Σαμαρικό ή Μητσοτακικό) τρόπο, έχει μπροστά του τεράστια νέα προβλήματα:

Ο Σόιμπλε δεν το βάζει κάτω και με τη βοήθεια του ΔΝΤ προσπαθεί να καθυστερήσει την αξιολόγηση για να βγάλει εντελώς εκτός ελέγχου την οικονομία και να μην αφήσει τον Συριζα να εφαρμόσει το "σχέδιό του" όσο αμφίβολο κι αν είναι κι αυτό.

Οι προοσφυγικές "ροές" έχουν κάνει την παραμονή μας στη ζώνη Σέγκεν συζητήσιμη, με ό,τι επιπτώσεις μπορεί να έχει μια ενδεχόμενη αποβολή μας κυρίως στον τουρισμό.

Η μόνη λύση για την ανακοπή του ρεύματος των προσφύγων φαίνεται να είναι πλέον το οριστικό κλείσιμο των συνόρων προς βορά ώστε να αποθαρρύνονται οι πρόσφυγες να έρθουν από εδώ. Αυτό σημαίνει πως δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες θα εγκλωβιστούν στην Ελλάδα που θα πρέπει να τους φιλοξενήσει και να τους θρέψει. Τα πέντε Hot Spot θα πρέπει να γίνει δεκαπέντε!

Η ελληνική κοινωνία συνεχίζει στον γνωστό ρυθμό "ο καθένας για την πάρτη του". Οι συνταξιούχοι δεν θέλουν να κοπούν κι άλλο οι συντάξεις τους, οι ελεύθεροι επαγγελματίες δεν θέλουν να πληρώσουν περισσότερα ούτε για ασφάλιση ούτε για φόρους, οι αγρότες το ίδιο, οι καναλάρχες θέλουν την γνωστή ασυδοσία τους, οι πλούσιοι αποφεύγουν πάση θυσία κάθε συνεισφορά και εξακολουθούν να κρύβουν τα χρήματά τους ... κ.ο.κ..

Δεν βάζω όλα τα αιτήματα στην ίδια μοίρα. Είναι άλλο το αίτημα για επιβίωση, άλλο η επιδίωξη για καλοπέραση και άλλο η επιθυμία για χλιδή. Ωστόσο το κύριο χαρακτηριστικό της βαλκανικής μας συμπεριφοράς είναι ότι δεν συνδιαλεγόμαστε παρά μόνο προσχηματικά και ότι στην ουσία πολεμάμε ο καθείς εναντίον όλων. Δεν ξέρω αν υπάρχει ευκολότερος δρόμος προς την κόλαση από αυτόν που έχουμε διαλέξει να τραβήξουμε.  

Δεν τα πάει καθόλου καλά η ναυτιλία!

Μεγάλα τα προβλήματα στον χώρο της ναυτιλίας. Δεν πρόκειται για κάποιο ελληνικό φαινόμενο, βέβαια, καθώς η ναυτιλία είναι ο πιο παγκοσμιοποιημένη βιομηχανία και ο μόνος ίσως οικονομικός χώρος όπου λειτουργεί ο απολύτως ελεύθερος ανταγωνισμός. Την Ελλάδα όμως την επηρεάζει περισσότερο από άλλες χώρες καθώς εδώ η ναυτιλία προσφέρει περίπου το 7% του ΑΕΠ (κάποτε έφτανε και το 30%). Να εξηγήσω όμως τι σημαίνει αυτό το "δεν πάει καθόλου καλά":

Ο δείκτης BIFEX είναι ο χρηματιστηριακός δείκτης της Ναυτιλίας. Ξεκίνησε κάποτε από τη βάση 1.000 και με τις ανόδους και καθόδους του δείχνει την κατάσταση του κλάδου. Το 2008 είχε ξεπεράσει τις 7.000. Τότε η ναυτιλία ήταν στο πικ της. Μετά το 2008 άρχισε να πέφτει. Πρόσφατα είχε καταρρεύσει επανερχόμενος στο 1.000. Μάλιστα προχτές, Τετάρτη, ο δείκτης έφτασε στο 290. Ναι, τόσο χαμηλά, στο 290. Χειρότερα κι από το ελληνικό χρηματιστήριο!

Τα αίτια πολλά. Το κυριότερο, βέβαια, η παγκόσμια κρίση του 2008 που όχι μόνο δεν έχει σβήσει αλλά αναζωπυρώνεται συνεχώς με τις πολιτικές που ακολουθούνται. Η ανάσχεση της ανάπτυξης στην Κίνα έχει συνταράξει το διεθνές εμπόριο. Ακόμη και η πτώση της τιμής του πετρελαίου μετά από μια έκρηξη αγορών του προϊόντος έφτασε στο σημείο να σταματήσουν πια οι παραγγελίες και οι παραδόσεις καθώς γέμισαν όλοι οι αποθηκευτικοί χώροι.   

Χαρακτηριστικά αναφέρω μερικά στοιχεία όπως τα συζήτησα με έναν πολύ καλό γνώστη του χώρου:

-Η μεταφορά κάρβουνου, ένας από τους πιο μεγάλους δείκτες της κατάστασης του διεθνούς εμπορίου, έχει πέσει από τους 110 εκ. τόνους ετησίως στους 60.

-Τα πλοία δένουν συνεχώς. Νεόχτιστα πλοία αποσύρονται χωρίς να κάνουν ούτε καν το παρθενικό τους ταξίδι. Ναυτιλιακές εταιρείες απολύουν προσωπικό και ελαττώνουν τα έξοδα κόβοντας ακόμα και τους καφέδες.

-Οι χώρες που δέχονται το σκραπ (τα πλοία προς διάλυση) που είναι βασικά το Μπαγκλαντές, η Ινδία και το Πακιστάν έχουν φρακάρει. Το Μπαγκλαντές ειδικά έπαψε να δέχεται παραγγελίες για σκραπ.

-Οι ναύλοι έχουν πέσει σε ιστορικό χαμηλό. Ένα πλοίο έχει λειτουργικά έξοδα γύρω στις 5-6.000 δολάρια την ημέρα συν τα χρηματοοικονομικά, δηλαδή τις αποπληρωμές δόσεων για την αγορά τους. Οι ναύλοι το 2008 έφταναν στις 80.000-100.000 δολάρια την ημέρα αποφέροντας τρελά, αμύθητα κέρδη. Κατόπιν έπεσαν στις 8.000 την ημέρα (γύρω στο 2011) και τώρα έπεσαν στις 2.000 δολάρια ημερησίως. τα πλοία κινούνται μόνο με ζημιές!

-Τα πλοία τύπου Πάναμαξ που κόστιζαν 80 εκ. δολάρια το ένα, έπεσαν στα 19 εκ. δολάρια τις τελευταίες μέρες, όταν το κόστος τους στο Ναυπηγείο είναι περίπου 22 εκ. δολάρια, δηλαδή το ναυπηγείο πουλά σήμερα με χάσιμο για να ρεφάρει κάπως τις απώλειές του. 

Δεν τα πάει λοιπόν καθόλου καλά η Ναυτιλία παγκοσμίως και αυτό έχει συνέπειες και για τη χώρα μας με τις πάρα πολλές ναυτιλιακές επιχειρήσεις και ένα πλέγμα επιχειρήσεων (τροφοδοσίας, επισκευών, πρακτορεύσεων, υπηρεσιών κλπ) που ζουν από τον κλάδο. Οι Έλληνες πλοιοκτήτες συνεχίζουν να αγοράζουν πλοία καθώς αυτή είναι η πάγια τακτική τους. Τώρα που όλες οι ξένες ναυτιλιακές επιχειρήσεις ξεφορτώνονται τα πλοία τους που είναι ζημιογόνα και τώρα που οι τράπεζες δεν δίνουν δεκάρα στη ναυτιλία, οι Έλληνες αγοράζουν πάμφθηνα ελπίζοντας πως στην άνοδο θα πουλήσουν πανάκριβα. Οι αγορές αυτές όμως δεν έχουν άμεσο αντίκρισμα. Η ελληνική οικονομία, που παίρνει πόντους από τον τουρισμό και που σιγά-σιγά, λόγω της μείωσης της κατανάλωσης, έχει διορθώσει εν μέρει ακόμα και το εμπορικό ισοζύγιο, δεν βρίσκει βοήθεια και από τον ναυτιλιακό κλάδο που παραδοσιακά της προσέφερε πολλά. 

Τι μένει να πούμε; Ότι αυτή η κατάσταση έφτασε σε τέτοιο πάτο που δεν μπορεί παρά να ανέβει και πάλι. Αυτό λένε και σε αυτό ελπίζουν όλοι οι ασχολούμενοι με τον ναυτιλιακό χώρο. Και κάνουν κουράγιο περιμένοντας. Όπως όλη η Ελλάδα ...

Δυσκολίες παντού αλλά ... δεν είμαστε και προς θάνατο!

Κατάσταση πολιορκίας θυμίζει και πάλι η χώρα. Από τη μια έχουμε τους δανειστές που , με τους εκπροσώπους τους, ζητούν περικοπές στην ίδια λογική που μας έφερε ως εδώ. Μείωση συντάξεων θα φέρει νέα πτώση στην εσωτερική αγορά αλλά αυτό θεωρείται και πάλι δευτερεύον για το ΔΝΤ ενώ πρωτεύον ζήτημα θεωρείται η τόνωση της ανταγωνιστικότητας με την απαλλαγή των επιχειρήσεων από το ελάχιστο 1% για το ασφαλιστικό. Ζητούν κι άλλα δημοσιονομικά μέτρα με προβλέψεις για -0,5% που θα πέσουν έξω όπως έπεσαν οι μόλις προ τριμήνου για ύφεση 2-2,5% ενώ φτάσαμε σε οριακή ανάπτυξη. Φυσικά, όταν τα πράγματα δεν θα πάνε καλά, το ΔΝΤ θα είναι έτοιμο να παραδεχτεί με γενναιότητα ότι έκανε και πάλι λάθος. Και, φυσικά, θα είναι και πάλι αργά.

Αναρωτιέμαι τι μπορεί να κάνει η κυβέρνηση χωρίς κανένα όπλο πια αφού η απειλή εξόδου από το ευρώ δεν απευθύνεται από εμάς προς τους εταίρους αλλά από εκείνους προς εμάς. Ούτε για κούρεμα των ομολόγων της ΕΚΤ μπορούμε πια να μιλάμε (ίσως να μην μπορούσαμε και ποτέ). Επομένως, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να μην συμφωνούμε με τις υποδείξεις τους κάνοντας καθυστέρηση, όμως η καθυστέρηση είναι ακριβώς ό,τι δεν μας συμφέρει καθώς θα μας βυθίσει σε νέα ύφεση ενώ το σχέδιο ανάκαμψης απαιτεί ένα, έστω και πολύ μικρό, ποσοστό ανάπτυξης. Σε κλοιό λοιπόν και πάλι, ίσως χωρίς διέξοδο αυτή τη φορά. Εκτός κι αν βρει ανέλπιστη βοήθεια από την Μέρκελ που πιέζεται πανταχόθεν και είναι η μόνη που θα μπορούσε να βάλει ένα μικρό έστω στοπ στον Σόιμπλε και στο ΔΝΤ που μεθοδεύουν την καθυστέρηση. Μόνη βοήθεια στην κυβέρνηση οι διαδηλωτές που με το πλήθος και τον παλμό τους στέλνουν μήνυμα στο ΔΝΤ και στην ΕΕ. Είναι φανερό πλέον στους δανειστές ότι αν δεν υποχωρήσουν κάπως σε αυτά που ζητά το ΔΝΤ τότε είναι πιθανό να χαθεί και το τελευταίο τους στήριγμα στη χώρα που, αντικειμενικά, είναι η σημερινή κυβέρνηση. Χωρίς Σύριζα στο τιμόνι της χώρας κάθε σκέψη για ουσιαστική μεταρρύθμιση θα είναι μάταιη ενώ οι φούσκες-μεταρρυθμίσεις (μόνο κατ' όνομα) θα επανέλθουν στο προσκήνιο πηγαίνοντας την χώρα ακόμα πιο πίσω.

Όλα αυτά, βεβαίως, συμβαίνουν στην καθημερινή διαχείριση που δεν είναι το κύριο πρόβλημα της χώρας. Μιας χώρας που ούτε προ της καταστροφής βρίσκεται αλλά ούτε και προ της ανάπτυξης. Δεν μπόρεί σήμερα κανείς να προβάλει ούτε ένα Succes Story ούτε όμως κι ένα Catastrophe Story στα σοβαρά όσο κι αν κάποιοι σε κυβέρνηση κι αντιπολίτευση θα ήθελαν να προωθήσουν το ένα ή το άλλο αφήγημα. 
Η ανάπτυξη θέλει χρηματοδότηση και το χρήμα το έχουν οι Ευρωπαίοι. Αυτό έγινε ξεκάθαρο προ εξαμήνου περίπου. Ο δρόμος που λέει να προχωρήσουμε με δικό μας χρήμα (δραχμή) αποδεικνύεται δύσβατος καθώς -πλην ελαχίστων ιδεολογικά "ταγμένων"- κανείς δεν είναι διατεθειμένος να περάσει το μαρτύριο της μεταβατικής περιόδου. Ο δρόμος που λέει να προχωρήσουμε όπως μας διατάζουν, είναι ο μοναδικός ρεαλιστικός που έχει απομείνει αλλά είναι ταυτόχρονα γεμάτος με παγίδες κι αδιέξοδα. Τον έχουμε πάρει και βαδίζουμε και θα μετράμε τις απώλειές μας μέχρις ότου οι Ευρωπαίοι μας βγάλουν από το τούνελ όπου μας έβαλαν και μας κρατούν όσο δεν συμμορφωνόμαστε. Θα αργήσει ο καιρός που οι "κακοί" της Ευρώπης θα συμβιβαστούν με την ιδέα ότι η Ελλάδα θα κυβερνηθεί από μια αριστερή κυβέρνηση και μέχρι να το αποδεχτούν θα μας πιέζουν προσπαθώντας να την ανατρέψουν. Στο μεταξύ διαμορφώνονται κάποιοι καλύτεροι συσχετισμοί στην Ευρώπη σιγά-σιγά αλλά δυστυχώς αυτό συμβαίνει πολύ αργά.

Τα σημαντικά ζητήματα της χώρας δεν μπορούμε να τα θίξουμε:
-Δεν μπορούμε να αλλάξουμε την νοοτροπία μας παρά μόνο μετά από μια δυο γενιές τουλάχιστον.
-Δεν μπορούμε να οριστικοποιήσουμε την νεοελληνική μας ταυτότητα παρά μόνο μετά την πάροδο αρκετού ακόμα χρόνου και σε συνδυασμό με οικουμενικές διακρίσεις που μας λείπουν.
-Δεν μπορούμε να εκμεταλλευτούμε επαρκώς το φορτίο της ιστορίας, ούτε της μεσαιωνικής ούτε της αρχαίας, όσο γέρνουμε ταυτόχρονα (και επομένως σχιζοφρενικά) προς μια αρχαιότητα και μια ορθοδοξία που είναι διαμετρικά αντίθετες κοσμοθεωρήσεις. 

-Δεν έχουμε τίποτε να δώσουμε στον κόσμο που δεν θα καταλάβει καν την απουσία μας αν αίφνης εξαφανιστούμε από προσώπου γης.

Μια και τα σπουδαία, λοιπόν, μας διαφεύγουν θα ξαναγυρνάμε συνεχώς στα μικρά της καθημερινότητας, τις συντάξεις που χάνονται, τους φόρους που αυξάνουν, τις διακοπές που λιγοστεύουν, τα όνειρα που γίνονται εφιάλτες και τις προσδοκίες που συνεχώς χαμηλώνουν. Εντάξει, δεν είμαστε και προς θάνατο, ούτε πιστεύω ότι "αυτός ο κατήφορος δεν έχει πάτο" αλλά τα πράγματα είναι αληθινά αρκετά δύσκολα. 

Χτες το βράδυ πήγα στο λιμάνι στην έξοδο Ε1 όπου ήρθε ένα φορτίο με πρόσφυγες από τα νησιά. Είδα τους εθελοντές να εργάζονται με μια διάθεση προσφοράς που μου φάνηκε εξωπραγματική. Νέα παιδιά, όχι μόνο Έλληνες αλλά και Άγγλοι, Αμερικανοί, Κροάτες, Ελβετοί ... ένα περίεργο κράμα ανθρώπων που έφτιαχναν και μοίραζαν φαγητό, τσάι, δέματα με ρουχισμό και μπόλικη ανθρωπιά. Μια άλλη Ελλάδα ... όχι μόνο Ελλάδα, ένας άλλος κόσμος! Υπάρχει κι αυτό, γι αυτό λέω με σιγουριά πως δεν είμαστε και προς θάνατο!