Ένα άρθρο από την εφημερίδα των Συντακτών, της ΑΝΝΑΣ ΔΑΜΙΑΝΙΔΟΥ θα αναδημοσιεύσω σήμερα (το συνέλεξε το μπλογκ Σταγόνα 4U από όπου το διάβασα κι εγώ). Δεν συνηθίζω τις αναδημοσιεύσεις εκτός αν θεωρώ ότι κάτι εξαιρετικό έχουν να μας πουν. Εδώ δεν πρόκειται για καμιά καινούρια πληροφορία, πρόκειται όμως για μια ματιά που συνήθως δεν γνωστοποιείται, ειδικά στα ΜΜΕ. Σταματώ την πολυλογία κι αφήνω το άρθρο να μιλήσει μόνο του.
Ζηλεύω τους αγρότες που ζουν σε κάποια άλλη χώρα με πλούσιο κράτος, όχι αυτό το χρεοκοπημένο, καταδανεισμένο και καταϋποχρεωμένο, κι έχουν την πολυτέλεια να κάνουν ωραία χάπενινγκ με τα τρακτέρ τους. Τους ζηλεύω που ζουν σε υπέροχη αγωνιστική ατμόσφαιρα, τι πιο ωραίο, τι πιο αξιομνημόνευτο;
Θα έχουν να λένε στα εγγόνια τους, στους φίλους και στον εαυτό τους για τα παθήματα των οδηγών στους δρόμους που κλείνουν, και τι γέλια που θα κάνουν. Συναρπαστικά περνάν. Αν είχα κι εγώ εγγόνια, θα τα πήγαινα στο Σύνταγμα να δούνε τρακτέρ, τώρα που θα έρθουν κι εδώ, τα παιδιά έχουν πάθος με τα τρακτέρ, ειδικά αυτά τα χρωματιστά, τα γυαλιστερά που βλέπω τώρα στα μπλόκα.
Να παίρναμε κι εμείς λίγη αγωνιστική δόξα από τους προνομιούχους αυτούς, εμείς οι άλλοι, που ζούμε στη χώρα του χρεοκοπημένου κράτους, με τα σπάνια τρόλεϊ, τα σπασμένα πλακάκια, τα παρατημένα πάρκα, τα χωρίς γάζες νοσοκομεία, τα παγωμένα σχολεία, τα ξενοίκιαστα μαγαζιά, τις φτηνοδουλειές, τους ευερέθιστους δημόσιους υπαλλήλους, τους σνομπ αστυνομικούς, τους κακοπληρωμένους νεαρούς φίλους.
Ζηλεύω και τους συνδικαλιστές, τους απεργούς εν γένει, τους εμπόρους που έκλεισαν τα μαγαζιά στη γενική απεργία, τους ελεύθερους επαγγελματίες αλλά και τους υπαλλήλους, τους αγωνιστές εν γένει που ζουν σε μια χώρα με κράτος δυνατό, το οποίο είναι σε θέση να παίρνει αποφάσεις και να τις τηρεί, κράτος ισχυρό που μαζεύει ένα σωρό λεφτά από μια πολύ ισχυρή οικονομία, με σφύζουσα ανάπτυξη, και δεν έχει παρά να τα μοιράζει δίκαια, ζηλεύω λοιπόν αυτούς τους σοφούς ανθρώπους που αγωνίζονται σε δρόμους και πλατείες για να το βοηθήσουν να πάρει τις σωστότερες και δικαιότερες αποφάσεις μοιρασιάς.
Τι ωραία ανεμίζει ο αέρας τα μαλλιά τους και τις σημαίες τους και τα κασκόλ τους και τις γραβάτες τους! Μόνο τις κουκούλες δεν ανεμίζει ο αέρας και τους φερετζέδες των παλικαράδων των μολοτοφούχων, αλλά οι φερετζέδες των παλικαράδων δεν αμαυρώνουν τις γραβάτες των ελεύθερων επαγγελματιών, έτσι δεν είναι; Αλέκιαστες γραβάτες είν’ αυτές, όχι σαν κάτι άλλες που ξέρω, οι οποίες λεκιάζονται αμέσως, με μια τυρόπιτα.
Ζηλεύω τους αγωνιστές με τα μεγάλα πανό, τα μεγάλα λόγια, τις μεγάλες σιγουριές, τις έτοιμες φράσεις, τις ασίγαστες ορέξεις, όλους αυτούς που θα έχουν να θυμούνται στα γεράματα όσα εμείς οι άλλοι, οι ξενέρωτοι, που ζούμε στην εξαθλιούμενη χώρα του πτωχευμένου κράτους, θα προσπαθούμε να ξεχνάμε.
Ζηλεύω τους ανθρώπους που ζουν στην πολυτελή αυτή χώρα, όπου υπάρχουν ακόμα περιθώρια να καταστρέψουν, να μουντζουρώσουν, να γκρεμίσουν, να πετάξουν μολότοφ, κροτίδες, να κάψουν λάστιχα, να σπάσουν μούτρα και κάδους, γραφεία και κομπιούτερ, να κάνουν καταλήψεις δημόσιου χώρου και να αφήσουν τα ίχνη τους.
Πρέπει να είναι η πιο πλούσια χώρα του κόσμου, τέτοια άνετη καταστροφή, τέτοια διαρκή διεκδίκηση δεν βιώνεται αλλού. Πολύ τους ζηλεύω, εδώ στην υποβαθμισμένη πρωτεύουσα του αδύναμου, χρεωμένου, αμήχανου κράτους, που το νιώθω να κρέμεται από μια κλωστή. Ζούμε δίπλα δίπλα σε άλλη χώρα, ζούμε σε παράλληλο σύμπαν.
Μερικές φορές έχω την εντύπωση πως ούτε ψύλος στον κόρφο του Αλέξη Τσίπρα δεν θα ήθελα να ήμουν. Μπλεγμένος σε μια βρόμικη υπόθεση (μνημόνιο) την οποία αν παρατήσει θα έρθει κάποιος άλλος ιδεοληπτικός νεοφιλελεύθερος να μας την εφαρμόσει με τον χειρότερο δυνατό (Σαμαρικό ή Μητσοτακικό) τρόπο, έχει μπροστά του τεράστια νέα προβλήματα:
Ο Σόιμπλε δεν το βάζει κάτω και με τη βοήθεια του ΔΝΤ προσπαθεί να καθυστερήσει την αξιολόγηση για να βγάλει εντελώς εκτός ελέγχου την οικονομία και να μην αφήσει τον Συριζα να εφαρμόσει το "σχέδιό του" όσο αμφίβολο κι αν είναι κι αυτό.
Οι προοσφυγικές "ροές" έχουν κάνει την παραμονή μας στη ζώνη Σέγκεν συζητήσιμη, με ό,τι επιπτώσεις μπορεί να έχει μια ενδεχόμενη αποβολή μας κυρίως στον τουρισμό.
Η μόνη λύση για την ανακοπή του ρεύματος των προσφύγων φαίνεται να είναι πλέον το οριστικό κλείσιμο των συνόρων προς βορά ώστε να αποθαρρύνονται οι πρόσφυγες να έρθουν από εδώ. Αυτό σημαίνει πως δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες θα εγκλωβιστούν στην Ελλάδα που θα πρέπει να τους φιλοξενήσει και να τους θρέψει. Τα πέντε Hot Spot θα πρέπει να γίνει δεκαπέντε!
Η ελληνική κοινωνία συνεχίζει στον γνωστό ρυθμό "ο καθένας για την πάρτη του". Οι συνταξιούχοι δεν θέλουν να κοπούν κι άλλο οι συντάξεις τους, οι ελεύθεροι επαγγελματίες δεν θέλουν να πληρώσουν περισσότερα ούτε για ασφάλιση ούτε για φόρους, οι αγρότες το ίδιο, οι καναλάρχες θέλουν την γνωστή ασυδοσία τους, οι πλούσιοι αποφεύγουν πάση θυσία κάθε συνεισφορά και εξακολουθούν να κρύβουν τα χρήματά τους ... κ.ο.κ..
Δεν βάζω όλα τα αιτήματα στην ίδια μοίρα. Είναι άλλο το αίτημα για επιβίωση, άλλο η επιδίωξη για καλοπέραση και άλλο η επιθυμία για χλιδή. Ωστόσο το κύριο χαρακτηριστικό της βαλκανικής μας συμπεριφοράς είναι ότι δεν συνδιαλεγόμαστε παρά μόνο προσχηματικά και ότι στην ουσία πολεμάμε ο καθείς εναντίον όλων. Δεν ξέρω αν υπάρχει ευκολότερος δρόμος προς την κόλαση από αυτόν που έχουμε διαλέξει να τραβήξουμε.
