Μπαίνουμε στο 12ο και τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου. Θα δοθεί σε τέσσερις συνέχειες 12α σήμερα, 12β αύριο Τρίτη, 12γ την Τετάρτη και 12δ την Πέμπτη και τελειώνουμε τις δημοσιεύσεις αυτού του βιβλίου με τον Επίλογο την Παρασκευή 23/4.
Ξεκινάμε από την Φλωρεντία, όπου υπογράφεται η εκατονταετής ειρήνη που φτιάχνει και την Ελληνορωμαϊκή Πολιτεία (12α). Περνάμε στο Ναύπλιο (12β) όπου στο νέο κράτος ορκίζεται νέος βασιλιάς. Στην Αθήνα (12γ) μαζεύονται οι φίλοι της Αδελφότητας και συζητούν και στον Μαραθώνα πέφτει η αυλαία (12δ). Ο Επίλογος γράφεται στην Τραπεζούντα, στον Πόντο, εκεί όπου άρχισαν όλα.
************************
 | |
| Φλωρεντία. Υπογραφή της συνθήκης |
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 12: Η ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ
ΦΛΩΡΕΝΤΙΑ
Η Φλωρεντία τον Απρίλη είναι ο επί γης παράδεισος. Ο Άρνος, είναι γεμάτος καθαρό καθαρό απ’ τα χιόνια που λιώνουν αργά στα Απένινα. Το ποτάμι κυλά ήσυχα και ποτίζει όλη την περιοχή όπου ανθίζουν όλων των ειδών τα φυτά και λουλούδια. Η φύση είναι οργιαστική και το κρασί της Τοσκάνης μεθυστικό. Όλα φαίνονται υπέροχα, όμως η εκπλήρωση των ονείρων είναι η πιο τέλεια ηδονή που έχει ποτέ υπάρξει. Κι εμείς ζούσαμε τον θρίαμβο των δικών μας ονείρων.
Ήμασταν όλοι εκεί. Ο Δον Χουάν επικεφαλής μαζί με τους ιππότες, τον Ματίας Ροντρίγκες και τον Ιωάννη Βαλέρη. Ο καρδινάλιος Φραντσέσκο Καστιλιόνι, ο μητροπολίτης Χίου, πλέον, Μητροφάνης. Ήταν Μιχάλης Καντακουζηνός, η Ελένη Παππά, η Χριστίνα Σβαρόφσκι κι η Αλεξάνδρα Λεπουσνεάνου. Ήταν ακόμη η Μαργαρίτα Κορέση-Γκριμάλντι κι η κόρη της Σοφία. Φυσικά δεν θα έλειπαν οι Ιουστίνος Βαρδάτης, Ανδρέας Καλλέργης, Γιώργης Τσόμης κι Εμμανουήλ Μορμόρης. Ήταν ο Ιερώνυμος Συγκλητικός, ο Πέτρος Μενάγιας, ο Σωζόμενος κι οι αδελφοί Μελισσηνοί, Θόδωρος και Μακάριος. Ήμασταν ακόμη εκεί ο Ιάκωβος Παλαιολόγος, εγώ κι η Φουέντε. Ήταν και μέλη της Αδελφότητας που δεν είχαν μετάσχει ως τώρα σε συνεδρία. Ο Λομβαρδός Μάρκο Μαρτινέγκο είχε αγωνιστεί στην Κύπρο και σκόπευε να εγκατασταθεί στη Ζάκυνθο. Ήταν ο Αντώνιος Έπαρχος, ο 82-χρονος Κερκυραίος που έβλεπε το όνειρό του να εκπληρώνεται πριν πεθάνει.
Ήταν εδώ ο Βίκτορας Καλλέργης, ανιψιός του Ανδρέα. Ήταν κι ο Φραντσίσκο Ατσαϊόλι, γιος του Πασκουάλε Ατσαϊόλι που μας είχε φιλοξενήσει με τον Ιάκωβο,. Ήταν κι ο Άγγελος Γάττος που είχε γλιτώσει από την πολιορκία της Αμμοχώστου. Εικοσιοκτώ παλιά ή νέα μέλη της Αδελφότητας βρισκόμασταν σε ολομέλεια στην Φλωρεντία. Πρώτη φορά τόσοι πολλοί, πρώτη φορά όλοι, κι ας είχαμε να κάνουμε τα λιγότερα από κάθε άλλη φορά. Ήταν ο θρίαμβός μας! Είχαμε καταφτάσει όλοι ειδοποιημένοι από τον Δον Χουάν με φροντίδα και έξοδα του ισπανικού θρόνου. Ως μέλη της μυστικής οργάνωσης, είχαμε δουλέψει είκοσι χρόνια με επιμονή κι αυταπάρνηση. Είχαμε αγωνιστεί για να βγάλουμε από την δουλεία το γένος μας, των Γραικών, και θα μαθαίναμε πρώτοι την συμφωνία. Μ’ αυτήν ιδρυόταν το νέο ελληνικό κράτος των Ρωμιών. Είχαμε Συνεδρία για να επιλέξουμε την δυναστεία που θα διαδεχόταν στον θρόνο τον Δον Χουάν.
Πρώτα, όμως, έπρεπε να επιβεβαιωθούν οι συμφωνίες της Πριγκιποννήσου μεταξύ Οθωμανών και Σταυροφόρων. Όλοι ανακουφίστηκαν όταν τα δέκα οθωμανικά σημαιοστολισμένα πλοία, έπιασαν λιμάνι στο Λιβόρνο. Είχαν επικεφαλής τους την μεγαλοπρεπή γαλέρα του Μεγάλου Βεζίρη «Καρά Ντενίζ». Αν οι Τούρκοι δεν εμφανίζονταν, αυτό θα σήμαινε επανάληψη του πολέμου. Βρίσκονταν σε δύσκολη θέση με τις επαρχίες και τις θάλασσες εκτός ελέγχου, όμως ο πόλεμος θα ήταν επιπλοκή. Ποιος ήξερε τι θα κατάφερνε μια πολεμική μηχανή όπως η οθωμανική αν επιστράτευε όλες τις δυνάμεις τις.
Στην εξουσία βρισκόταν ο Φραντσίσκο των Μεδίκων. Ήταν γιος του αυταρχικού αλλά μεγάλου Κόζιμο των Μεδίκων. Είχε καταφέρει να ανακηρυχτεί η Φλωρεντία μεγάλο Δουκάτο απ’ τον Αυτοκράτορα και τον Πάπα. Ο Κόζιμο είχε αποσυρθεί πριν εννέα χρόνια συντετριμμένος από τον θάνατο δυο γιών του από ελονοσία. Ο Φραντσίσκο, που είχε την εξουσία, είχε φροντίσει ώστε η συνάντηση στο Παλάτσο να οργανωθεί στην εντέλεια. Οι αντιπροσωπείες από Βενετία, Ισπανία, Σαβοΐα, Μάλτα απολάμβαναν άψογη φιλοξενία. Το ίδιο βέβαια κι οι εκπρόσωποι του Πάπα και των Οθωμανών.
Υπήρχαν παρατηρητές από Γερμανία, Αυστρία, Αγγλία και Γαλλία. Εμείς απολαμβάναμε στην Τοσκάνη, την φιλοξενία των Ατσαϊόλι που ήταν κι αυτή βασιλική. Ζήσαμε στιγμές απίθανων θριάμβων. Η τελική συμφωνία έκλεισε μετά από σκληρές διαπραγματεύσεις κι ανατολίτικα παζάρια. Έγιναν όλα τα γνωστά τερτίπια της διεθνούς διπλωματίας, ακόμη κι εκβιασμοί. Τον Σοκουλού πίεζαν ο Μιχαήλ κι ο Μητροφάνης. Τον Νέζη πίεζαν η Χριστίνα Σβαρόφσκι κι η Αλεξάνδρα. Τον Πάπα πίεζε ο Καστιλιόνι, τον Μέγα Δόγη ο Ιουστίνος και τον Μάγιστρο των Ιπποτών ο Ροντρίγκες κι ο Βαλέρης. Η Σοφία κι η Μαργαρίτα πίεζαν τον Εμμανουήλ Φιλιβέρτο της Σαβοΐας ενώ ο Φίλιππος είχε τον Χουάν. Προσπαθούσαν να πετύχουν το καλύτερο δυνατό για την Γραικία. Πληροφορίες πήγαιναν κι έρχονταν και ίντριγκες γίνονταν ώστε το αποτέλεσμα να είναι, τελικά, πολύ καλό.
Αποφασίστηκε να ιδρυθεί η Ελληνορωμανία. Δόθηκαν εδάφη από την Ήπειρο, την Στερεά και τον Μοριά αλλά κι απ’ την Θεσσαλονίκη με την Χαλκιδική. Από το Αιγαίο δόθηκαν οι Κυκλάδες. Το κράτος θα βρισκόταν για εκατό χρόνια κάτω από σουλτανική προστασία με ειρήνη Χριστιανών-Μουσουλμάνων. Τα Ιόνια νησιά κι η Κρήτη θα παρέμεναν στην Βενετία κι η Κύπρος κατοχυρωνόταν στην Τουρκία. Το νέο κράτος θα ήταν ανεξίθρησκο κι επομένως, ανεκτικό για κάθε θρησκεία. Θα αποτελούσε μιαν ουδέτερη ζώνη ανάμεσα στα καθολικά κράτη και τους Οθωμανούς. Θα ήταν επίσης ελεύθερη οικονομική και εμπορική ζώνη για όλους.
Για εκατό χρόνια το κράτος θα διοικείτο από δεκαμελές συμβούλιο του Στέμματος, που ονομάστηκε «Κοινόν». Σ’ αυτό θα μετείχαν με εκπροσώπους τους κι οι εγγυήτριες δυνάμεις, οι Οθωμανοί, η Ισπανία και η Βενετία. Ο Βασιλιάς θα ήταν ένας κληρονομικός ελέω θεού μονάρχης όπως οι βασιλιάδες σε όλο τον κόσμο. Θα ήταν όμως υποχρεωμένος να τηρεί την ιδρυτική συμφωνία της Φλωρεντίας, υπεύθυνος απέναντι στις εγγυήτριες δυνάμεις. Το Κοινόν θα μπορούσε με ομόφωνη απόφασή του να αλλάζει δυναστεία. Θα το έκανε όποτε έβλεπε έκδηλη διαφωνία του βασιλιά με το Κοινό ή με τις εγγυήτριες δυνάμεις.
Η επικράτεια χωρίστηκε σε δέκα “νομαρχίες” με πολλές τοπικές αρμοδιότητες, σχεδόν σαν δέκα ανεξάρτητα κράτη. Το νέο κρατικό μόρφωμα δεν ήταν ακριβώς ανεξάρτητο, ούτε ακριβώς κυρίαρχο. Ωστόσο ήταν μια Ελλάδα που έμπαινε εκ νέου στην ιστορία με δικό της όνομα μετά από χίλια επτακόσια χρόνια απουσίας. Ήταν και μια Ρωμανία που ξαναγεννιόταν εκατόν είκοσι χρόνια μετά την άλωση της Πόλης από τον Πορθητή. Μια Πολιτεία με κυβέρνηση Ελλήνων-Ρωμιών και με γλώσσα, παιδεία κι ιστορία ελληνικές. Ήταν το άπιαστο όνειρα κάθε Γραικού μέσα στη μαύρη σκλαβιά.
«Λοχαγέ» μου είπε ο Δον Χουάν κάποια στιγμή «τελικά το φτιάξαμε το κράτος που ονειρευόταν η Αδελφότητα. Κάναμε αυτό που ήθελε ο φίλος σου ο Ηρακλείδης.»
«Είναι ένα περίεργο πολιτικό μόρφωμα» παρατήρησα.
«Το πιο σημαντικό πλεονέκτημα που δίνει η συμφωνία αυτή, είχε συμφωνηθεί στον Βόσπορο. Είναι η εκατονταετής συνθήκη ειρήνης που συνοδεύει το νέο κράτος. Αυτή σας δίνει το περιθώριο χρόνου να στήσετε το κράτος σας γερά. Χωρίς αυτή την ειρήνη πολύ σύντομα θα γινόσασταν βορά στις διαθέσεις των μεγάλων δυνάμεων. Θα χάνατε πολύ εύκολα όλα όσα κερδίσατε εδώ.»
«Όμως οι συνθήκες γίνονται για να παραβιάζονται, Μεγαλειότατε» του είχα πει. «Έτσι δεν είναι;»
«Όχι αυτή η συνθήκη λοχαγέ! Δεν είναι συνθηκολόγηση υποταγής του ενός στον άλλον. Δεν είναι υποταγή ούτε των Οθωμανών ούτε των Χριστιανών, είναι συνθήκη ισορροπίας! Μια τέτοια συμφωνία μπορεί να αντέξει.»
«Μα, μόνο οι Οθωμανοί χάνουν εδάφη.»
«Και οι Βενετοί χάνουν τα εδάφη που κατέκτησαν στην δυτική χερσόνησο, την Ήπειρο, τη Ρούμελη. Δικός τους είναι ο στρατός που θα αποχωρήσει από την Θεσσαλονίκη!»
«Δεν ήταν δικά τους εδάφη. Στον πόλεμο τα πήραν.»
«Και την Κύπρο, στον πόλεμο την πήραν οι Τούρκοι. Δεν ήταν δική τους, δεν την δίνουν όμως πίσω!»
«Μα, εξεγέρθηκαν οι ντόπιοι Έλληνες, οι Αλβανοί, οι Βλάχοι» διαμαρτυρήθηκα.
«Εξεγέρθηκαν για λογαριασμό των Βενετών και πάλι! Μην ξεχνάς ότι η Ιερή Συμμαχία συγκροτήθηκε αργότερα, άρα οι Βενετοί μπορούν να το ισχυριστούν» μου θύμισε.
«Θα το θεωρήσουν οι Οθωμανοί συνθήκη ισορροπίας;» απόρησα.
«Ξέρουν πως τα εδάφη που χάνονται με πόλεμο δεν κερδίζονται παρά με καινούριο αίμα και πάλι. Η περιοχή που ελευθερώσαμε ήταν πιο μεγάλη από την έκταση που θα έχει η Ελληνορωμανία. Τους δώσαμε πίσω τη Ρόδο όπου βρέθηκαν και πάλι μετά από πενήντα χρόνια οι Ιππότες. Δώσαμε την Μυτιλήνη και την Θεσσαλία όπου κυματίζουν ακόμα ισπανικές σημαίες. Δώσαμε πίσω μεγάλο μέρος της Μακεδονίας και την Αλβανία. Όλα αυτά τα μέρη τα είχαμε ελευθερώσει. Ακόμα τα δικά μας λάβαρα κυματίζουν εκεί μέχρι να τα παραλάβουν οι Τούρκοι!»
«Κι απειλήσαμε την Κωνσταντινούπολη» συμπλήρωσα.
«Αυτό ήταν το κρίσιμο σημείο! Το σουλτανάτο για μια στιγμή κόντεψε να διαλυθεί.»
«Επομένως, Μεγαλειότατε, λέτε πως οι Τούρκοι δεν θα αντιδράσουν. Θα χάσουν αυτά τα εδάφη χωρίς να σχεδιάζουν από αύριο κι όλα την εκδίκησή τους;»
«Τους ενδιαφέρει πιο πολύ η εκατονταετής ειρήνη! Θα εισπράττουν τους φόρους από το κράτος σας έτσι κι αλλιώς! Όχι πως δεν είναι όλα πιθανά, ένας άλλος Βεζίρης, ένας άλλος Σουλτάνος να τα θεωρήσει όλα αυτά βλάσφημα. Όλα παίζονται πάντα. Γι αυτό πρέπει η Πολιτεία σας να ισορροπεί ανάμεσα σε δύση και ανατολή με μεγάλη σύνεση και πονηριά. Θέλει πολλή δουλειά αυτό.»
«Όπως έκαναν οι Βενετοί ως τώρα» προσέθεσα.
«Ακριβώς! Μάθετε να είστε χρήσιμοι στους Τούρκους γιατί τώρα προέχει η ελευθερία σας!»
«Τώρα προέχει η στέψη σας θα επιβεβαιώσει όσα έγιναν» τόνισα.
«Θα είναι τιμή μου, λοχαγέ» μου είπε με μάτια που έλαμπαν. «Δεν είναι φτωχή συγγενής η Γραικία. Οι βασιλιάδες της έχουν μια μοναδική θέση στην ιστορία!»
«Αύριο στο Ντουόμο όπου θα στεφθείτε βασιλιάς» είπα «δεν θα υπάρχει κανείς γαλαζοαίματος. Δεν σας στεναχωρεί αυτό, Μεγαλειότατε;»
«Αύριο θα πάρω απλά το στέμμα από τον Γκρανβέλ και τον Σοκουλού, κι ας μην είναι κανείς εκεί! Εξάλλου σύντομα θα ανακοινώσω την διάδοχη δυναστεία!»
«Θα την ανακοινώσετε; Είστε έτοιμος;»
«Ρώτα τον εαυτό σου, λοχαγέ. Εσείς θα αποφασίσετε. Γι αυτό σας μάζεψα όλους εδώ!»
Οι διαβουλεύσεις για το θέμα είχαν αρχίσει, βέβαια, από καιρό. Απ’ τις μέρες της πολιορκίας της Κωνσταντινούπολης το θέμα είχε τεθεί. Οι συζητήσεις, χαμηλόφωνες ή σε υψηλούς τόνους, είχαν ξεκινήσει. Χρειαζόμασταν έναν ηγέτη με δυνατή προσωπικότητα, αφοσιωμένο στον σκοπό μας και το όραμά μας για την Ελλάδα. Θα τον αναζητούσαμε πρώτα από όλα μέσα από την Αδελφότητα. Τέτοια πρόσωπα ήταν ο Βαρδάτης, ο Παλαιολόγος κι ο Καντακουζηνός! Εκπλήρωναν κι άλλοι τα κριτήρια για ένα τέτοιο αξίωμα, όμως αυτοί οι τρεις είχαν ένα προφανές προβάδισμα. Πολύ σύντομα, πάντως, ξεκαθάρισαν τα πράγματα. Δεν έγινε προεκλογική μάχη μεταξύ υποψηφίων ούτε χωριστήκαμε σε φρατρίες όπως συνήθιζαν οι Ρωμιοί. Πρώτος ο Ιουστίνος ξεκαθάρισε ότι δεν θα δεχτεί τέτοια συζήτηση για το όνομά του. Όταν είπα στον Καντακουζηνό για την απόσυρση της υποψηφιότητας του Ιουστίνου έκανε αμέσως κι εκείνος το ίδιο.
«Είμαι πολύ “Οθωμανός” για να ηγηθώ μιας χώρας που πρέπει να δείχνει ανεξάρτητη» είπε ο Καντακουζηνός. «Όπως είναι πολύ “Βενετός” κι ο Ιουστίνος.»
«Για τον Ιάκωβο, ποια είναι η γνώμη σου;» τον ρώτησα.
«Σπουδαίος! Φλογερός πατριώτης, σοφός δάσκαλος, με σπουδαίο όνομα. Αυτός είναι κατάλληλος.»
Τον φωνάξαμε για να του το πούμε.
«Ιάκωβε, όλοι εδώ πιστεύουμε ότι είσαι ο εκλεκτός!» του ανήγγειλα.
Μας κοίταξε καλά-καλά. Ήταν λίγο προσεκτικός χωρίς να λέει ούτε ναι ούτε όχι!
«Το σκεφτήκατε καλά; Συμφωνείτε όλοι;»
«Θα σε προτείνουμε από κοινού οι τρεις μας για να ψηφιστείς διάδοχος του Δον Χουάν. Θα γίνεις ο ιδρυτής της νέας βασιλικής δυναστείας.»
«Να γνωρίζετε ότι οι Τούρκοι, στη διαπραγμάτευση που έγινε, μου ζήτησαν να παραιτηθώ από όλα τα δικαιώματα. Δεν έχω πλέον δικαίωμα στον θρόνο της Κωνσταντινούπολης. Αυτά που είχε αγοράσει ο Κάρολος και μου είχε χαρίσει η Νταϊάνα τα έδωσα στον Σουλτάνο, Δεν έχω κληρονομικό δικαίωμα στον θρόνο των Ρωμαίων.»
«Δεν μας νοιάζει ο θρόνος της Κωνσταντινούπολης» του είπε ο Ιουστίνος. «Έτσι κι αλλιώς η Ελληνορωμανία θα παραιτηθεί κάθε δικαιώματος από το ανατολικό Ρωμαϊκό κράτος. Αυτός είναι όρος μέσα στη συνθήκη.»
«Μιλάμε για έναν καινούριο θρόνο στην Αθήνα, θρόνο της Ελληνορωμανίας» διευκρίνισα.
«Γιατί να μην ιδρύσουμε δημοκρατία;» είπε ο Ιάκωβος. «Να έχουμε κυβερνήτη αντί για βασιλιά.»
«Γιατί μόλις και μετά δυσκολίας ανέχτηκαν οι βασιλικοί Οίκοι που κυβερνούν τον κόσμο αυτό που κάνουμε. Ένα νέο κράτος είναι ήδη μια πρόκληση» υπενθύμισε ο Ιουστίνος. «Δεν θα ανεχτούν μια τέτοια καινοτομία. Δεν υπάρχει δημοκρατία στον κόσμο σήμερα, Ιάκωβε, κι αν το αποτολμήσουμε εμείς δεν θα μακροημερεύσουμε.»
«Δημοκρατία σημαίνει σήμερα ειδωλολατρεία για τους βασιλικούς οίκους.»
«Θα μπορούσες, Ιουστίνε, να είσαι εσύ σε αυτόν τον θρόνο» είπε ο Ιάκωβος.
«Ιάκωβε, το όνομα σου δεν χρειάζεται διαπιστευτήρια άλλα» είπε ο Ιουστίνος. «Επί πλέον, είσαι ο πιο άξιος από όλους μας για να ξεκινήσεις μια νέα δυναστεία!»
«Μην το ταλαιπωρείς άλλο» του είπα. «Πες ότι δέχεσαι.»
«Υπό τις συνθήκες αυτές … με μεγάλη μου τιμή!» είπε με εμφανή τη συγκίνησή του.
«Αναλαμβάνεις μεγάλη ευθύνη και θα τα καταφέρεις» του τόνισα. «Λοιπόν, σιδεροκέφαλος!»
Ενημερώσαμε τον Δον Χουάν ότι διάδοχός του θα ήταν ο Ιάκωβος Παλαιολόγος. Ο νεαρός πρίγκιπας δεν μπόρεσε να κρύψει την χαρά του.
«Σεβαστέ και αγαπητέ μου δάσκαλε, συμφωνώ κι εγώ απόλυτα. Νιώθω ευτυχής με την σοφή επιλογή των φίλων σου!»
«Εγώ θα έπρεπε να είμαι ο ευτυχής, Μεγαλειότατε» είπε ο Ιάκωβος.
«Θα είναι μεγάλη τιμή και για μένα. Θέλω να παραδώσω αυτόν τον θρόνο σε έναν άνθρωπο με τη δική σου καλλιέργεια και παντογνωσία!» είπε ο Δον Χουάν.
«Ευχαριστώ μικρέ πρίγκιπα» του είπε ο Ιάκωβος με το δασκαλίστικο ύφος του. «Αν για εσάς είναι τιμή, φανταστείτε πόσο τεράστια είναι η δική μου ευγνωμοσύνη.»
«Η εκλογή σου, όμως, Ιάκωβε, περνάει μέσα από την Αδελφότητα» είπε ο Δον Χουάν.
«Κι απ’ την δική σας επίσημη στέψη» είπε ο Ιάκωβος.
Και οι δυο εκδηλώσεις έγιναν χωρίς απρόοπτα. Ο Δον Χουάν πριν την στέψη δέχτηκε τα συγχαρητήρια του Σοκουλού και του Νέζη, που έφευγαν από την Φλωρεντία. Υπέγραψε μαζί τους ένα πρωτόκολλο για τα δικαιωμάτων των Εβραίων στην περιφέρεια της Θεσσαλονίκης. Δέχτηκε τα συγχαρητήρια των εκπροσώπων και ηγετών που βρίσκονταν στην Φλωρεντία. Οι πιο πολλοί έφυγαν πριν την τελετή, άλλοι με πρόφαση κάποιες δουλειές κι άλλοι χωρίς προσχήματα. Η στέψη στο Ντουόμο δεν ήταν επιβλητική όπως θα ταίριαζε σε ένα πρίγκιπα θρύλο που γινόταν βασιλιάς. Ήταν μια τυπική τελετή που επικύρωνε την εκατονταετή συμφωνία.
Για τις βασιλικές αυλές της Ευρώπης η στέψη ήταν ένα πρόβλημα. Δημιουργούσε προηγούμενο που κανείς δεν ήξερε πως θα εξελισσόταν. Δεν μπορούσαν, όμως, να παραβλέψουν την μεγάλη νίκη που ενθουσίασε τον χριστιανικό κόσμο. Ήδη η μεσσιανική προσωπικότητα του νεαρού πρίγκιπα είχε γίνει θρύλος. Ο ενθουσιασμός από την μια κι ο πρίγκιπας από την άλλη έκαναν αποδεκτό το αδιανόητο. Μόνο έτσι δέχτηκαν την απόσχιση ενός τμήματος μιας αυτοκρατορίας, έστω κι αν ήταν απώλεια των Οθωμανών.
Οι βασιλικές αυλές αποδέχτηκαν το “κακό” αλλά δεν το επιβράβευσαν με παρουσίες τους στη στέψη. Ούτε ένας βασιλιάς ή διάδοχος δεν ήρθε στην τελετή. Μόνο ο παιδικός φίλος του Χουάν, ο Αλέξανδρος Φαρνέζε ήταν παρών κι ο Φιλιβέρτος της Σαβοΐας. Η συνεδρίαση της Αδελφότητας έγινε την άλλη μέρα σε ένα παλάτι του οίκου των Ατσαϊόλι. Αυτοί ήταν οι τελευταίοι φεουδάρχες και κυρίαρχοι της Αθήνας. Έγινε μια πανηγυρική συνεδρίαση. Στην επιβλητική αίθουσα όπου συναντηθήκαμε κυριαρχούσε η «Σχολή των Αθηνών» του Ραφαήλ. Αντίγραφο του αυθεντικού πίνακα είχε τον Σωκράτη, τον Ξενοφώντα, τον Ζήνωνα, τον Πυθαγόρα. Εκεί κοντά ήταν ο Άραβας Αβερρόης, πιο εκεί ο Επίκουρος, λίγο πιο κει ο Πλάτων κι ο Αριστοτέλης. Ήταν κι ο Περικλής κι ο Πρωταγόρας κι όλοι οι μεγάλοι της ελληνικής αρχαιότητας.
.............(συνεχίζεται) .............
*************************
Αύριο Τρίτη 20/4 το 12β
