Για σήμερα διαλέγω ένα φλας μπακ. Το άρθρο που ακολουθεί είναι το πρώτο που έγραψα, στις 27 Ιανουαρίου, αμέσως μετά τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου που έδωσαν την κυβέρνηση στον Σύριζα με τους ΑνΕλ. Το έχω αναρτημένο στο μπλογκ μου (ΕΔΩ) και το έχω στείλει στους 600 περίπου αναγνώστες μου με e-mail (υπάρχει στο αρχείο σας με ημερομηνία 27 Ιανουαρίου).
Το θυμίζω γιατί δείχνει πως όλη η μέχρι τώρα πορεία ήταν σχεδόν προδιαγεγραμμένη για όποιον απλά παρακολουθούσε την επικαιρότητα τα τελευταία χρόνια. Το τελικό συμπέρασμα του κειμένου εκείνου με τίτλο "ευρωπαϊκό πόκερ" είναι μια καλή σύνοψη του σημείου στο οποίο βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή και ένας ανεμοδείμκτης για το που πάμε. Έλεγα, τότε, ότι:
"Αν καταφέρουμε να περάσουμε την πρώτη φάση του σκληρού πόκερ, εκεί που κινδυνεύουν όλοι να παίξουν τα ρέστα τους, και φτάσουμε στην πραγματική διαπραγμάτευση οι πιθανότητές μας θα είναι πολύ καλές. Η πρώτη φάση θα διεξαχθεί γύρω στον Μάρτη. Εκεί θέλουμε ισοπαλία. Η επόμενη φάση, που θα κορυφωθεί τον Ιούνιο με Ιούλιο του 2015 θα είναι όλα τα λεφτά."
Εδώ νομίζω ότι βρισκόμαστε. Περάσαμε την πρώτη φάση όπου πραγματικά όλοι έπαιξαν σχεδόν τα ρέστα τους με ισοπαλία και φτάσαμε στην πραγματική διαπραγμάτευση που γίνεται αυτόν εδώ και τον επόμενο μήνα. Εδώ θα κριθεί η σχέση μας με την Ευρώπη και με το μέλλον μας ως χώρα.
Το άρθρο της 27 Ιανουαρίου είχε τίτλο ΠΟΚΕΡ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ, ήταν η πρώτη ματιά στο μέλλον και είχε το ακόλουθο περιεχόμενο:
ΠΟΚΕΡ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ
Τι θα βρει ο Τσίπρας στην πρώτη του επίσκεψη στα ευρωπαϊκά όργανα;
Μας δίνει μια ιδέα το στριμμένο ύφος του Σόιμπλε, τα φαρμακερά λόγια της Λαγκάρντ, οι ύπουλες διαβεβαιώσεις όλων των αξιωματούχων ότι «μας θέλουν», «θα μας βοηθήσουν», «θα συζητήσουν μαζί μας» αλλά εμείς πρέπει να «τηρήσουμε τις υποχρεώσεις» μας.
Τι σημαίνει, όμως, η φράση "να τηρήσουμε τις υποχρεώσεις";
Βραχυπρόθεσμα, άμεσα δηλαδή, μας ζητάνε να δεχτούμε την πρώτη αξιολόγηση, που σημαίνει να δεχτούμε νέα μείωση συντάξεων, αύξηση του ΦΠΑ στις κατηγορίες που είναι μειωμένος, απολύσεις στο δημόσιο κλπ., αυτά που περιλαμβάνονται χοντρικά στο περίφημο e-mailΧαρδούβελη.
Μεσοπρόθεσμα μας ζητάνε να συνεχίσουμε στο «πρόγραμμα» δηλαδή να βγάζουμε μεγάλα δημοσιονομικά πλεονάσματα για να τους τα δίνουμε αποπληρώνοντας 7 δις. τον χρόνο για τόκους κλπ. Πράγματα αδύνατα βεβαίως εκτός κι αν τρώμε τις σάρκες μας.
Μακροπρόθεσμα μας ζητάνε (με βάση τις προβλέψεις των ψηφισμένων μνημονίων) να εξισωθούν τα εισοδήματά μας με εκείνα των γειτονικών χωρών Βουλγαρίας και Ρουμανίας.
Τήρηση των υποχρεώσεων σημαίνει επί πλέον φτωχοποίηση της χώρας με κατάληξη την έσχατη ένδεια. Τότε, θα μιλούν μαζί μας και θα μας βοηθούν υπό όρους πάντα, και όροι είναι αυτά που προεκτέθησαν και που είναι μέρος μόνο των μνημονιακών ρυθμίσεων.
Το αποτέλεσμα της Κυριακής όμως, λέει τα ακριβώς αντίθετα πράγματα. Η υπερψήφιση της νέας κυβέρνησης λέει ότι ο κόσμος διαφωνεί με την μείωση των συντάξεων, την αύξηση του ΦΠΑ, την αποπληρωμή ληστρικών τόκων, το κατρακύλημα των εισοδημάτων και μισθών στα επίπεδα των 150-200 ευρώ τον μήνα. Και η νέα κυβέρνηση δεσμεύεται από αυτή την εντολή πολύ περισσότερο από όσο δεσμεύεται από τις συμφωνίες της απελθούσας κυβέρνησης.
Επομένως ο διάλογος που «αποδέχονται» οι Ευρωπαίοι είναι χωρίς κανένα νόημα.
Φυσικά και οι διαβεβαιώσεις των στελεχών της κυβέρνησης ότι θα κάνουν διάλογο για ένα νέο πρόγραμμα είναι επίσης χωρίς κανένα νόημα. Γιατί να είναι αρκετός ένας διάλογος ώστε να μας δώσουν ένα νέο πρόγραμμα, όταν το υπάρχον τους συμφέρει πολύ περισσότερο; Και γιατί να κάνουν μια χάρη στον Τσίπρα … για να σπρώξουν περισσότερο τους Ποντέμος και όλους εκείνους που τους αμφισβητούν;
Ο διάλογος που θα γίνει λοιπόν, θα είναι προφανώς προσχηματικός. Για τα μάτια. Η σύγκρουση βρίσκεται αλλού. Έχει ήδη γίνει και εν πολλοίς έχει προεξοφληθεί.
Ο Σόιμπλε έχει ήδη μετρήσει το κόστος μιας ανοιχτής σύγκρουσης. Το είπε όταν πιέστηκε. «Ναι, δεν έχουμε καμιά άλλη πρόταση πλην της παραμονής της Ελλάδας αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν σκεφτόμαστε, οι σκέψεις δεν απαγορεύονται» είπε. Εννοεί ότι αν τους πιέσουμε πολύ το έχουν μετρήσει και δεν τους νοιάζει. Θα μας διώξουν. Τα ίδια ακριβώς λέει και το παγωμένο βλέμμα της Μέρκελ. Έριξαν ήδη το πρώτο τους χαρτί στο τραπέζι. Μπλοφάρουν;
Ο Σύριζα έχει κι αυτός μετρήσει το κόστος (για την Ευρώπη) μιας ανοιχτής σύγκρουσης και ξέρει ότι το αποτέλεσμα θα είναι η διάλυση. Γνωρίζοντάς το, λέει «τα βλέπω». Το είπε ο Βαρουφάκης χτες στο BBC. «Αν ξεκινήσει ένα Grexit θα απελευθερωθούν δυνάμεις καταστρεπτικές που κανείς δεν μπορεί να συγκρατήσει» τους είπε. Ως πότε, όμως, θα μπορεί η κυβέρνηση να συνεχίσει να ποντάρει;
Πόσο μπορεί να αντέξει η κυβέρνηση σε αυτό το σκληρό πόκερ;
Αν οι δυο αντίπαλοι (Τσίπρας-Μέρκελ) αποφασίσουν να βρουν μια λύση που να μην οδηγεί στην αμοιβαία καταστροφή, τότε θα γίνει πραγματικός διάλογος. Και εκεί θα έχουμε πολλά όπλα και επιχειρήματα. Γιατί θα έχουμε εμείς το προβάδισμα τη γνώσης.
Το 2010 και το 2012 εμείς, οι Έλληνες, είμασταν «άσχετοι» (για να μην πω ζώα) και αλυσοδεμένοι σε λίστες (Χριστοφοράκου, εξοπλιστικών, υποβρυχίων κλπ) ενώ εκείνοι, οι δανειστές, ήταν τζιμάνια. Εξασφάλισαν έτσι συμφωνίες κερδίζοντας όσα περισσότερα μπορούσαν και δεσμεύοντάς μας με λεόντειες εις βάρος μας ρυθμίσεις.
Το 2015 εμείς έχουμε το βαρύ πυροβολικό που λέγεται Βαρουφάκης (αλλά και άλλους διεθνούς φήμης οικονομολόγους) στα δικά μας χαρακώματα. Εκείνοι έχουν στην καμπούρα τους την αποτυχία του προγράμματος που οι ίδιοι επέβαλαν στην Ελλάδα (πρόβλεπαν ανεργία μέχρι 15% και ύφεση μόνο το 2011 και 2012).
Αν καταφέρουμε να περάσουμε την πρώτη φάση του σκληρού πόκερ, εκεί που κινδυνεύουν όλοι να παίξουν τα ρέστα τους και φτάσουμε στην πραγματική διαπραγμάτευση οι πιθανότητές μας θα είναι πολύ καλές. Η πρώτη φάση θα διεξαχθεί γύρω στον Μάρτη. Εκεί θέλουμε ισοπαλία. Η επόμενη φάση, που θα κορυφωθεί τον Ιούνιο με Ιούλιο του 2015 θα είναι όλα τα λεφτά.
Ας ευχηθούμε να πάνε όλα καλά.
Νομίζω πως είναι φανερό πως ό,τι έγινε ως τώρα (με κορύφωση τα γεγονότα του Μαρτίου) ήταν προδιαγεγραμμένο να γίνει με δεδομένες τις θέσεις και τις τοποθετήσεις των αντιπάλων πριν από τις ελληνικές εκλογές και με την νίκη του Σύριζα που έθετε τα νέα δεδομένα.
Από εδώ και πέρα, κι αφού τα μαχαίρια βγήκαν από παντού και τα ρέστα παίχτηκαν, μπαίνουμε στην πραγματική διαπραγμάτευση, εδώ όπου μπαίνουν τα θέματα του κουρέματος (ή αναδιάρθρωσης) και της βιωσιμότητας του χρέους και της δυνατότητας της Ελλάδας να επωφεληθεί της ποσοτικής χαλάρωσης, δηλαδή των ζητημάτων της ανάπτυξης. Στην ουσία στον πρώτο γύρο με την ισοπαλία που πετύχαμε, κερδίσαμε τον αγώνα να μην μετατραπούμε σε αποικία. Τώρα διεκδικούμε την πραγματική μας είσοδο (έναντι της εικονικής της δεκαετίας του 2000) στον πυρήνα της Ευρώπης. Αν τα καταφέρουμε καλώς, αν όχι καλό θα είναι να τα μαζεύουμε και να φεύγουμε. Αν δεν μας αντέχουν στο κέντρο, τότε καλύτερα μόνοι μας κι ας τους αφήσουμε στην τύχη τους!
