Τη Δευτέρα 15 Ιουνίου 2015 συμπληρώνονται 70 ακριβώς χρόνια από την ημέρα που έφυγε από τη ζωή ο Άρης Βελουχιώτης. Ήταν ο μεγάλος στρατηγός της Ελεύθερης Ελλάδας που έφτιαξαν στα βουνά οι αντάρτες του ΕΛΑΣ με την καθοδήγηση του ΚΚΕ. Δεν θα γράψουμε εδώ την βιογραφιία του ούτε θα ζωγραφίσουμε μιαν ακόμα αγιογραφία του. Η ίδια η ιστορία της εθνικής αντίστασης είναι το δικό του κουρίκουλουμ βίτε (βιογραφικό σημείωμα).
Θα βάλουμε ένα τραγούδι, το τραγούδι του. Να σημειώσω ότι το τραγούδι αυτό πρέπει να είναι δημοτικό λαϊκό μακεδονικό τραγούδι και τραγουδιόταν για τον μακεδονικό αγώνα την περίοδο 1903-1908 στον Βάλτο και στα άλλα μέρη όπου μάχονταν τα βαλκανικά κράτη για την κυριαρχία στην Μακεδονία.
Προφανώς, έγινε η διασκευή επί το λαϊκότερο την άλλη περίδο αντίστασης, το 1942-44 όταν ο ΕΛΑΣ υπό την καθοδήγηση και με τον προσωπικό ηρωισμό του Άρη έφτιαχνε την ελεύθερη Ελλάδα των βουνών. Σε ενορχήστρωση Μικρούτσικου και με τραγουδίστρια τη Μαρία Δημητριάδη σας θυμίζω το έξοχο αντάρτικο τραγούδι και δίνω και τους στίχους.
Βαριά στενάζουν τα βουνά
ο ήλιος σκοτεινιάζει,
το δόλιο το Μικρό Χωριό
και πάλι ανταριάζει.
Λαμποκοπούν χρυσά σπαθιά,
πέφτουν ντουφέκια ανάρια
ο Άρης κάνει πόλεμο
μ' αντάρτες παλικάρια.
Έλα βρε άπιστε Ιταλέ,
κορόϊδο Μουσολίνι,
να μετρηθούμε οι δυό μαζί,
να δεις το τι θα γίνει.
Δεν έχεις γέρους κι άρρωστους,
γυναίκες για να σφάξεις,
ούτε κορίτσια κι ορφανά,
ούτε χωριά να κάψεις.
Παπάδες για να τυραννάς,
στη μέση στο παζάρι,
έχεις μπροστά σου σήμερα
τ' αντάρτικα του Άρη.
Που γρήγορος σαν τον αητό,
σαν το γοργό τ' αγέρι,
φασίστες έσφαξε πολλούς
με δίκοπο μαχαίρι.
Το Μικρό Χωριό βρίσκεται στην Ευρυτανία, νότια από το Καρπενήσι και έχει κι ένα Μουσείο. Η ιστορία της εθνικής αντίστασης κάπου στο βάθος σε μια αίθουσα με ένα σωρό βιβλία κομμουνιστοφάγων και κάποιες φωτογραφίες ουδέτερες, είναι μια ντροπή για την Ελλάδα. Το μέρος όπου ήταν το αρχηγείο του Άρη, από όπου ξεκίνησε ουσιαστικά τον αγώνα του με λίγους χωρικούς να τον πιστεύουν και να τον αποδέχονται όχι ως Λένιν αλλά ως Κολοκοτρώνη, έχει αφήσει στο περιθώριο την πραγματική ιστορία λόγω σκοπιμοτήτων. Γιατί η αλήθεια είναι ότι όλοι όσοι ακολούθησαν τον Άρη και τον ΕΛΑΣ, ή υπήρχε γι αυτούς υποψία, κυνηγήθηκαν άγρια και είτε σκοτώθηκαν είτε -όσοι επέζησαν- πήραν το δρόμο της εξορίας, άλλοι για να κρυφτούν σε μια μεγάλη πόλη όπως η Αθήνα κι άλλοι στις χώρες του ανατολικού μπλοκ. Θριαμβευτές στην έρημη Ευρυτανία οι δεξιοί και οι ταγματασφαλίτες που επέβαλαν ένα καθεστώς δεξιοφροσύνης. Δεν μπορούν να αρνηθούν ούτε το Μικρό Χωριό, ούτε τους Κορυσχάδες (όπου η πρώτεύουσα της ελεύθερης Ελλάδας) τα έχουν όμως αφήσει όσο μπορούν στο περιθώριο. Εξ άλλου εκεί εκλέγονται παραδοισιακά οι Μπακογιάννηδες.
Όσο όμως κι αν το κρύβουν ή δεν θέλουν να το θυμούνται, η ιστορία έγραψε:
