Η ελληνική πλευρά αποχώρησε από τη διαπραγμάτευση και τους άφησε σύξυλους! Όταν κάποιος διαπραγματεύεται αυτό σημαίνει ότι έχει στο νου του και την ρήξη, αλλιώς είναι Σαμαράς και Βενιζέλος, δεμένοι πισθάγκωνα που το μόνο που παζαρεύουν είναι τα προσχήματα που θα τους δοθούν για να περάσουν την θέση των δανειστών πιο εύκολα στους Έλληνες. Αυτή η αλήστου μνήμης διαπραγμάτευση που μας έφτασε στο σημερινό χάλι έχει τελειώσει οριστικά.
Και τώρα;
Έχουμε καιρό. Έχουμε προθεσμία μέχρι τις 30 Ιουνίου οπότε λήγει το υπάρχον πρόγραμμα, εκείνο του Σαμαρά που εξ αιτίας του μας ζητούσαν τόσο καιρό να γονατίσουμε. Έσχατο όριο πρέπει να είναι οι 19 του Ιουλίου όπου έχουμε την πρώτη μεγάλη αποπληρωμή. Ως τότε θα πιέζουν και θα πιέζουμε στο δύσκολο αυτό μπρα ντε φερ.
Θέλω να ασχοληθώ με δυο μύθους. Ο ένας μύθος λέει ότι εμείς δεν πιέζουμε, μόνο δεχόμαστε πιέσεις. Ο άλλος λέει ότι η συνεχής παρεμβολή όλο και νέων εμποδίων από τους δανειστές είναι μια απλή τακτική κάποιων (λέγε με Σόιμπλε και για λόγους που μου διαφεύγουν τα δυο υποχείριά του, η Λαγκάρντ και ο Ντράγκι) για να μας σπρώξουν στην έξοδο.
ΜΥΘΟΣ ΠΡΩΤΟΣ: Δεν πιέζουμε, μόνο δεχόμαστε πιέσεις.
Λέω πως αυτό είναι μύθος γιατί αν ήταν αλήθεια τότε θα είχαμε προ πολλού αντιμετωπίσει το τελικό "take it or leave it" του ισχυρού διαπραγματευτή που μόνος αυτός πιέζει χωρίς να πιέζεται ιδιαιτέρως. Κι αν είναι έτσι, τότε γιατί μας συναντούν συνεχώς και γιατί συνδιαλέγονται τόσο καιρό μαζί μας; Γιατί δεν κάνουν το πολύ απλό που λέει ο Σόιμπλε "αφήστε τους στην τύχη τους χωρίς χρήμα από την δική τους τράπεζα, της οποίας τα κλειδιά κρατάμε εμείς, και όταν λιμοκτονήσουν θα έρθουν να μας παρακαλέσουν"; Ο Γερμανός κομπλεξικός και ναζιστόψυχος υπουργός των οικονομικών βάζει λυτούς και δεμένους να κινούνται σε αυτή τη γραμμή γιατί αυτός ΔΕΝ ΠΙΕΖΕΤΑΙ, θέλει να μας ξεφορτωθεί και ΠΙΕΖΕΙ σταθερά προς αυτή την κατεύθυνση.
Κάποιοι όμως πιέζονται. ΟΙ ΗΠΑ, η Μέρκελ, το ΔΝΤ ... πιέζονται πολύ! Όσο καθυστερούμε κι όσο δείχνουμε ότι ούτε η στάση πληρωμών μας φοβίζει ούτε οι απειλές περί εξόδου μας τρομάζουν, τόσο περισσότερο ανησυχούν. Όχι πως τους έχει πιάσει πανικός, όπως είπε ο αμίμητος Κουρουπλής, όμως ανησυχούν ότι για λίγα "κωλολεφτά", που -σημειωτέον- τα εκτυπώνουν πιο φτηνά από όσο εκτυπώνω εγώ τα βιβλία μου, θα μπλέξουν σε παιχνίδια γεωπολιτικά (φόβος ΗΠΑ) και ευρω-δομικά (φόβος Μέρκελ) με ανυπολόγιστο ίσως κόστος.
Ανησύχησαν πολύ όταν δεν πληρώσαμε την δόση του ΔΝΤ προ δεκαημέρου περίπου, τότε που αυτοπληρώθηκαν μόνοι τους. Ανησύχησαν εκ νέου όταν δεν ξαναπληρώσαμε, τότε που μας παρακάλεσαν να ζητήσουμε αναβολή πληρωμής και μας την έδωσαν πριν καν διατυπώσουμε το αίτημα. Θα ανησυχήσουν ξανά με την αποχώρησή μας. Επομένως πιέζουμε κι εμείς με τον τρόπο μας ... και πιέζουμε πολύ! Ίσως μας κόψουν εντελώς την ρευστότητα μεθαύριο Τετάρτη που συνεδριάζει η ΕΚΤ. Θα αποδειχθεί και πάλι αναποτελεσματική κι αυτή η άσκηση πίεσης. Στο κάτω-κάτω, ακόμη σε πρόγραμμα είμαστε, έστω και τυπικά.
ΜΥΘΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ: Τα αιτήματα που προβάλουν οι δανειστές είναι υπερβολικά και προσχηματικά, μόνος τους στόχος να μας χρεώσουν την έξοδο.
Κι αυτό μύθος είναι. Δικαιολογημένα όμως πολύς κόσμος σκέφτεται έτσι γιατί δεν έχει διασαφηνισθεί ένα σημείο. Μέχρι τώρα η διαπραγμάτευση γινόταν για την πέμπτη αξιολόγηση κι αναζητούσαμε μέτρα μη υφεσιακά που θα αντικαθιστούσαν το e-mail Χαρδούβελη. Αυτό τελείωσε. Μερικά από τα μέτρα που πρότεινε η κυβέρνηση συν την μείωση του φετινού αναμενόμενου πλεονάσματος, στην ουσία έκλεισαν αυτόν τον τομέα.
Η απαίτηση των δανειστών τώρα έχει να κάνει με μέτρα όχι μιας μόνο χρονιάς αλλά ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΙΑΣ που θα μειώνουν χωρίς άλλη επέμβαση το δημοσιονομικό έλλειμμα και θα ενισχύουν την ανταγωνιστικότητα σε βάθος πολλών χρόνων. Εξ ου και η επιμονή στο ασφαλιστικό και τα εργασιακά. Δεν είναι μόνο κόλλημα του Τόμσεν, αυτού του βρικόλακα που μας ξεζούμισε και συνεχίζει να ζητά φρέσκο αίμα. Είναι και θέμα της Μέρκελ και του Γιούνκερ. Που θέλουν την Ελλάδα εντός ευρώ αλλά δεν θέλουν να συνεχίσουν να την χρηματοδοτούν, ούτε καν με δάνεια.
Όπως καταλαβαίνετε έχουμε ήδη μπει στην δεύτερη φάση της διαπραγμάτευσης. Για να ησυχάσουν τώρα οι δανειστές πρέπει να πιστέψουν ότι εξασφαλίζεται η δημοσιονομική ισορροπία και η ανταγωνιστικότητα με τρόπο μόνιμο. Στην ουσία ζητούν από την Ελλάδα μέτρα που θα δίνουν κάθε χρόνο 2 περίπου δις επί πλέον στον προϋπολογισμό για να καλύπτονται οι διαφορές εσόδων-εξόδων και να μένει κάτι για τους δανειστές. Αυτό το κάτι όμως θα μας εξοντώσει. Και εδώ γίνεται η διαπραγμάτευση επί της ουσίας.
Το ασφαλιστικό πρέπει να λυθεί. Αν όμως λυθεί με μέτρα περικοπών θα προκαλέσει πρόσθετη ύφεση και θα επιδεινωθεί αντί να λυθεί, λένε οι Έλληνες. Ζητούν χρόνο για να το λύσουν μέσω κάποιων μέτρων ενίσχυσης (ταμείο από τις αποκρατικοποιήσεις, επαναφορά εισφοράς εργοδοτών κλπ) και μέσω μείωσης της ανεργίας που θα ενισχύσει τα ταμεία. Οι δανειστές λένε εδώ και τώρα μέτρα για να είμαστε σίγουροι, γιατί αν πέσετε έξω στις εκτιμήσεις σας θα εκτεθούμε.
Το θέμα της ανταγωνιστικότητας πρέπει να λυθεί. Εδώ το κόλλημά τους στη διάλυση των εργασιακών σχέσεων είναι γνωστό. Επίσης φοβούνται τα χειρότερα όταν δεν θα έχουν εργαλεία πίεσης. Αν δεν πάρουν τώρα δεσμεύσεις ότι η αγορά εργασίας θα παραμείνει απορυθμισμένη, τότε ο Σύριζα εν καιρώ θα αλλάξει όλο το πλαίσιο, όπως έχει εξαγγείλει, και τότε δεν θα μπορούν πλέον να επέμβουν όσο κι αν θα το ήθελαν.
Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΕΚΒΙΑΣΜΟΣ
Εμείς από την άλλη, όχι μόνο αντιστεκόμαστε στις ρυθμίσεις που αυτοί θέλουν να μας επιβάλουν μακροπρόθεσμα και πέρα από το e-mail Χαρδούβελη που δεν απασχολεί πλέον κανέναν άλλον πλην του Σόιμπλε, αλλά έχουμε απαιτήσεις.
Δεν δεχόμαστε καμιά συμφωνία που δεν θα καθιστά το χρέος πραγματικά βιώσιμο κι όχι όπως το έλεγαν μέχρι τώρα οι Γερμανοί και τα ελληνικά φερέφωνά τους. Για να γίνει όμως βιώσιμο χρειάζεται κούρεμα ή σοβαρή αναδιάρθρωση. Κι αυτό είναι κάτι που έχει τεθεί και όσο δεν αντιμετωπίζεται η ελληνική κυβέρνηση στυλώνει τα πόδια.
Εκτός από την ρύθμιση του χρέους, υπάρχει και το άλλο ισχυρό ελληνικό αίτημα που ασκεί μεγάλη πίεση. Είναι το αίτημα για την εξασφάλιση εργαλείων ανάπτυξης που το πιο σημαντικό από αυτά είναι η ποσοτική χαλάρωση και τα εξ αυτής άφθονα και φτηνά δάνεια για τις επιχειρήσεις. Για να μπούμε όμως σε αυτόν τον δρόμο, πρέπει η ΕΚΤ να καταπιεί τα ομόλογα που κακώς αγόρασε ο Τρισέ το 2010. Όσο δεν ρυθμίζεται αυτό το θέμα, η Ελλάδα στυλώνει τα πόδια. Στην ουσία ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΜΑΣ ΚΙΝΗΤΡΟ sine qua non, ήτοι εκ των ων ουκ άνευ, (εκτός των γεωπολιτικών επιχειρημάτων) για να παραμείνουμε στην Ευρωζώνη είναι για να τύχουμε των ευεργετημάτων της ποσοτικής χαλάρωσης. Οποιαδήποτε συμφωνία που δεν θα το εξασφαλίζει αυτό, θα είναι αναποτελεσματική και απευκτέα. Χωρίς αυτό προς τι το ευρώ; Τίθεται λοιπόν από την ελληνική πλευρά με πολύ πιεστικό τρόπο.
Σε αυτό το σημείο είμαστε. Κι έχουμε περίπου ένα μήνα για να βρούμε μιαν άκρη. Μέχρι τότε, ας απολαύσουμε το ΟΧΙ του Σαββατοκύριακου κι ας δούμε τη συνέχεια που κανείς δεν ξέρει πραγματικά την έκβασή της.
