Χειμέρια τα πράγματα στα εθνικά μας ζητήματα.
Όχι πως φταίει ο Μητσοτάκης για την αυξημένη επιθετικότητα της Τουρκίας ή για τις κινήσεις του Τραμπ που αναβαθμίζουν την γείτονα και παίζουν με το ενδεχόμενο ενός γενικευμένου νέου πολέμου. Όμως ο Μητσοτάκης κι η κυβερνησή του θα χειριστούν αυτές τις καταστάσεις.
Και το ερώτημα είναι: Μπορούν;
Και το ερώτημα είναι: Μπορούν;
Δεν φταίει ο Μητσοτάκης για ό,τι έχει συμβεί, αλλά, ούτε και κάνει κάτι για να ανατρέψει την κατάσταση. Ακόμη κι η σημερινή συνάντηση με τον Τραμπ μάλλον προς αποτυχία βαίνει. Ο Τσίπρας είχε, τουλάχιστον, σχέδιο και στρατηγική έστω κι αν τα σχέδια κι οι στρατηγικές του ήταν αντίθετες με τις βασικές αρχές της αριστεράς.
Ισραήλ, Αίγυπτος και ΗΠΑ προς νότο, Βαλκανικές χώρες και ΗΠΑ προς βορά ήταν οι άξονες της εξωτερικής πολιτικής των Τσίπρα-Κοτζιά. Μαζί με πολύ ισχυρή ανάμιξη της ΕΕ ακόμα κι όταν δεν το ήθελαν οι Ευρωπαίοι. Κάπως έτσι είχε απομονωθεί η Τουρκία για μεγάλο χρονικό διάστημα και παρά το γεγονός ότι η Ελλάδα βρισκόταν σε κρίση. Δεν θα αλλάξουν φυσικά αυτοί οι άξονες, η στασιμότητα όμως δεν αρκεί. Πρέπει να γίνουν βελτιώσεις και προσαρμογές και το ερώτημα είναι ποιος θα τις κάνει;
Τον τελευταίο καιρό τα πράγματα έχουν αλλάξει στο διεθνές πεδίο δραματικά. Ο Τραμπ δεν κρύβει την προτίμησή του για την Τουρκία και οι Ευρωπαίοι δεν δείχνουν καμιά αλληλεγγύη στον Μητσοτάκη. Ήταν φυσικό να πληρώσει κάποια στιγμή για την στάση του στο μακεδονικό. Ο λαϊκισμός είναι φορτίο βαρύ στην εξωτερική πολιτική. Κανείς δεν ξεχνά στα διπλωματικά επιτελεία. Όπως ο Σύριζα βρισκόταν πολύ χαμηλά στην εκτίμηση των ξένων όταν ξεκίνησε και κατέβαλε μεγάλο κόπο για να ανατρέψει την εικόνα του, έτσι κι ο Μητσοτάκης έχει να περάσει τον ίδιο σκόπελο.
Θα τα καταφέρει; Είναι ένα ερώτημα.
