Ένα τεράστιο κενό υπάρχει στην εξωτερική μας πολιτική. Θέλουμε τους υδρογονάνθρακες για δυο λόγους:
α) Για να έχουμε έσοδα (όσα κι αν είναι αυτά).
β) Για να μαρκάρουμε τις δικές μας γαλάζιες πατρίδες (ΑΟΖ και πέρασμα αγωγών) με τη βοήθεια των Ισραηλινοαμερικανών.
Αυτή είναι μια πολιτική διαχρονική της τελευταίας τουλάχιστον δεκαετίας. Την βρήκε ο Τσίπρας στα σπάργανα, από τον Γιωργάκη κυρίως. Την υπηρέτησε σωστά με βάση τις απαιτήσεις της. Την παρέδωσε στον Μητσοτάκη που την συνεχίζει με λάθη κι αστοχίες. Τού έτυχαν κι οι αναποδιές μαζεμένες.
Πέρα, όμως, από τα σωστά και τα λάθη, πέρα από τις υποκειμενικότητες και τις αντικειμενικές δυσκολίες, πρέπει να κάνουμε κάποτε έναν απολογισμό. Αυτό ζητάει ο Βαρουφάκης που έχει μιαν άλλη πολιτική στο θέμα. Ίσως να είναι κι αυτή η πολιτική ελκυστική μεν αλλά ανεφάρμοστη, όπως ήταν κι οι οικονομικές πολιτικές που πρότεινε το 2014-15. Αξίζει όμως να τις δούμε αυτές τις προτάσεις σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών τουλάχιστον. Ας γίνει η σύσκεψη υπό τον Παυλόπουλο. Αλλιώς θα πρέπει να περιμένουμε τον Απρίλιο, όταν όλα θα έχουν κριθεί εις βάρος μας.
Ο αντίλογος στην πολιτική των υδρογονανθράκων και της γαλάζιας πατρίδας (λέγε με ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα) είναι απλός:
α) Για έσοδα, καλύτερα να μην περιμένουμε τίποτε. Η ΕΧΧΟΝ θα κερδίσει πολλά από το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο, η ΕΧΧΟΝ ΕΛΛΑΣ όμως θα πάρει ψίχουλα. Η Ελλάδα έχει συμφωνήσει να παίρνει το 20% της ΕΧΧΟΝ ΕΛΛΑΣ και το 0% της κανονικής ΕΧΧΟΝ. Δηλαδή θα πάρουμε μηδέν ή κάτι λίγο πάνω από αυτό.
β) Για την γαλάζια πατρίδα, η Τουρκία ήδη αντέδρασε και μάλιστα δυναμικά. Θα κάνει έρευνες μέσα στην δική μας ΑΟΖ κι αν τολμούμε ας κουνηθούμε. Θα στείλει στρατό στην Λιβύη για να υπερασπιστεί την κυβέρνηση Σάρατζ -που μαζί της υπέγραψε τις εις βάρος μας συμφωνίες- κι εμείς, αν τολμήσουμε, ας στείλουμε έστω έναν αστυνομικό. Το πότε θα μας πάρει ένα-δυο ή πέντε-δέκα ή περισσότερα από τα ακατοίκητα νησιά του Αιγαίου, είναι άγνωστο αλλά προδιαγεγραμμένο. Κι όταν η Τουρκία θα τα κάνει αυτά, η Ισραηλινοαμερικανική πλευρά δεν θα κουνήσει το δαχτυλάκι της. Έχει κανείς αμφιβολία;
Είναι σωστός ο αντίλογος αυτός;
Στοιχείο πρώτο: Προς το παρόν τουλάχιστον, ο αντίλογος δεν έχει αντίλογο.
Στοιχείο δεύτερο: Η διεθνής απομόνωση της χώρας μας στο θέμα της θάλασσας είναι εκκωφαντική. Όσο στραβά κι αν κινείται η κυβέρνηση Μητσοτάκη, η ξεφτίλα είναι τόσο μεγάλη που την ξεπερνά.
Στοιχείο τρίτο: Μας το είπαν κατάμουτρα, ο Τραμπ και η Μέρκελ. Ο Τραμπ δεν έδωσε καν κοινή συνέντευξη με τον Μητσοτάκη κι είπε πως θα συνεννοηθεί για όλα με την Τουρκία. Η Μέρκελ δεν κάλεσε την Ελλάδα στο Βερολίνο και σε λίγες μέρες πάει στην Κωνσταντινούπολη να μιλήσει με τον Ερντογάν.
Στοιχείο τέταρτο: Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει προδιαγράψει ως ανεπιθύμητα τα ορυκτά καύσιμα, από λιγνίτη έως πετρέλαιο, και κινείται στον αστερισμό της ανανεώσιμης ενέργειας. Ήλιος και αέρας δηλαδή, πράγματα που τα έχει άφθονα η χώρα μας, που δεν λερώνουν και που δεν τα διεκδικεί κανείς.
Μήπως να βλέπαμε πιο σοβαρά τον αντίλογο;
