Το άπλωμα του τραχανά!

Με την υπερπληροφόρηση που παρέχουν καθημερινά και ολημερίς τα ΜΜΕ, οι τηλεοράσεις, τα ραδιόφωνα και το διαδίκτυο, σχετικά με τα γεγονότα γύρω από την σχέση Ελλάδας-ΕΕ και Ευρωζώνης, δεν μου έρχεται να προσθέσω κι εγώ τις δικές μου απόψεις. Εξ άλλου ακούγονται όλα και ο δικός μου αναγνώστης (που είναι πολύ καλός αναγνώστης) είμαι βέβαιος ότι διαμορφώνει καθημερινά τη δική του γνώμη και δεν χρειάζεται μια επί πλέον επανάληψη.

Μόνο όταν νομίζω πως πρέπει να πω κάτι που δεν ακούγεται (ή που δεν ακούγεται πολύ) ή που αποσιωπάται συνειδητά, τότε θεωρώ ότι μπορώ ή πρέπει να γράψω κάτι. Και σήμερα θέλω να γράψω κάτι, όχι για τις καθημερινές λεπτομέρειες της μαραθώνιας διαπραγμάτευσης, που έτσι κι αλλιώς είχε αρχίσει πολύ πριν τις εκλογές, αλλά για την προοπτική αυτών των διαπραγματεύσεων.

Πίστευα ότι ο Φεβρουάριος και ο Μάρτιος θα είναι μήνες στους οποίους η Ελλάδα θα παίζει άμυνα και ότι η επίθεσή της θα εκδηλωθεί Απρίλιο-Μάϊο (ίσως και Ιούνιο). Αυτό φαίνεται να είναι εντελώς διαφορετικό από ό,τι γράφουν οι περισσότεροι αναλυτές. Λένε ότι η κυβέρνηση έχει τώρα τα φώτα στραμμένα πάνω της άρα τώρα θα κερδίσει ό,τι καλύτερο μπορεί. Αργότερα θα επέλθει κόπωση και θα μείνουμε με σβησμένα τα φώτα στη διάθεση της Μέρκελ να μας σφυροκοπήσει. Ενισχύεται αυτή η γνώμη και από την στάση αναμονής που κρατούν η Μέρκελ κι ο Σόιμπλε. Για να το κάνουν, κάτι θα ξέρουν, λέει ο "υποψιασμένος" παρατηρητής. Τα ακούω όλα αυτά και τα βλέπω ... όμως, επιμένω!

Στην ουσία όλα έχουν ειπωθεί. Όλοι έμαθαν τι θα πει ο Σύριζα σε μεγάλο βάθος μάλιστα, μόλις ανακοινώθηκε ότι υπουργός Οικονομίας θα είναι ο Γιάννης Βαρουφάκης. Άλλο να ήταν σύμβουλος της κυβέρνησης για την διαπραγμάτευση κι άλλο να την κάνει ο ίδιος. Από τη στιγμή που δέχτηκε να αναλάβει εκείνος να κάνει τις συζητήσεις, όλοι όσοι τον διαβάζουμε (κι εγώ τον διάβαζα σχεδόν καθημερινά) ξέραμε τι θα πει και που θα το πάει. Τα έχει γράψει ο άνθρωπος σε βιβλία και τα εξηγεί κάθε τόσο με τα άρθρα του που δημοσιεύονται στις μεγαλύτερες και εγκυρότερες εφημερίδες του κόσμου. Αυτός και μερικοί διεθνούς φήμης οικονομολόγοι και κάποιοι νομπελίστες ήταν η «άλλη πρόταση» παγκοσμίως σε σχέση με την πρόταση των νεοφιλελεύθερων. Αυτός και μερικοί άλλοι έχουν εξηγήσει το φαινόμενο της παγκόσμιας κρίσης και έχουν προσδιορίσει επακριβώς τις αιτίες της και τους τρόπους διεξόδου. Επομένως πήγε να διαπραγματευτεί ο άνθρωπος που γνωρίζει το θέμα καλύτερα από κάθε άλλον στον κόσμο.

Οι Γερμανοί, λοιπόν, ξέρουν τι θα ακούσουν. Και εμείς (δηλαδή ο Βαρουφάκης) ξέρουμε τι θα ακούσουμε από αυτούς. Μας τα εξήγησαν εξ άλλου καλά ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος. 
Οπότε ... που και πως και πότε θα καταλήξει αυτή η διαπραγμάτευση;
Για να μην μπλέξουμε στις λεπτομέρειες τις οποίες εξ άλλου ακούμε καθημερινά σε μικρές δόσεις, ας πάμε στο τέλος. Σε ένα τέτοιο μπρα ντε φερ νικά εκείνος που έχει το καλύτερο χαρτί στο τέλος. Στην τελική αναμέτρηση. Εκεί θα παιχτούν όλα ... και θα είναι κάπου γύρω στον Μάιο με Ιούνιο.

Το τελικό παιχνίδι θα είναι η θέση της Ελλάδας στο ευρώ. Εμείς ουσιαστικά απειλούμε ότι θα φύγουμε. Και οι Γερμανοί μας απειλούν ότι θα μας διώξουν. Ποιος θα υποχωρήσει; Αυτός που έχει να χάσει περισσότερα. Κι αυτός –κατά την γνώμη μου- είναι οι Γερμανοί! Γι αυτό θα κερδίσει ο Τσίπρας. Όχι θριάμβους και εντυπωσιακές νίκες βέβαια. Δεν θα θιγεί κανείς από την νίκη του. Θα είναι όμως καθαρή νίκη που θα του δίνει το περιθώριο να αναδιατάξει την Ελλάδα οικονομικά και θεσμικά και θα του δώσει την δύναμη να ανταποκριθεί εν μέρει στις πολλές προσδοκίες που έχει καλλιεργήσει. Οι Γερμανοί δεν μπορούν να διακινδυνέψουν το Ευρώ, πράγμα που θα συμβεί αν φύγει η Ελλάδα, είτε αυτό δυναμώσει το ευρώ (απευκταίο για τους Γερμανούς) είτε αδυνατίσει (επίσης απευκταίο και αυτό). Οι Γερμανοί δεν θέλουν αναταράξεις και αυτό εξυπηρετεί την Ελλάδα.

Τώρα η Ελλάδα «απλώνει τον τραχανά». 
Γυρνάει ο Τσίπρας γύρω-γύρω και λέει ότι «όλοι αδέλφια είμαστε», ότι «όλοι την ανάπτυξη αναζητούμε» και «»θέλουμε να μας βοηθήσετε να πολεμήσουμε τη διαφθορά» και «θα είμαστε λιτοί χωρίς καγιέν και με ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς» άλλα τέτοια που είναι εύκολο να τα δεχτούν και οι συνομιλητές του Τσίπρα ή του Βαρουφάκη. Και μέσα στην καλή χαρά, με τον Ρέντζι να του χαρίζει γραβάτα και τον Ολάν να χαίρεται χαζοχαρούμενα θα πρέπει οι Γερμανοί να πουν «όχι, nein αυτή η καλή χώρα έξω από την Ευρώπη, raus!" … δύσκολο μου φαίνεται … πολύ δύσκολο! "Γιατί τους πετάτε έξω κύριε;" θα ρωτούν τον Σόιμπλε και θα τους λέει «γιατί πρέπει να τηρούνται οι συμφωνίες που έκλεισα με τον Σαμαρά”! ... δύσκολο … πολύ δύσκολο!

Αυτή είναι η στρατηγική του Σύριζα. Γιατί όλα τα άλλα είναι γνωστά, τα ξέρουν όλοι και τα ξέρουν λεπτομερώς! Εκείνο που δεν ξέρουν είναι ότι αυτή η ακραιφνώς φιλοευρωπαίκή ρητορεία του Συριζα απονευρώνει κάθε «κακό» που θα μας πέταγε έξω γιατί δεν δεχτήκαμε να συνεχίσουμε ένα πρόγραμμα αποτυχημένο (το δέχονται εύκολα όλοι ως τέτοιο) που φτωχοποιεί κι άλλο αυτόν τον ένδοξο λαό (το βλέπουν) που τόλμησε … να ψηφίσει Σύριζα! Αν δεν είναι αυτό το δίχτυ αριστοτεχνικό, πείτε μου ένα άλλο καλύτερο.

Πότε θα καταλήξουμε; Όσο πιο αργά γίνεται. Όταν θα πρέπει να πληρωθεί το επόμενο ομόλογο και η Ελλάδα δεν θα έχει τα χρήματα για να το κάνει, τότε θα λυθεί το ζήτημα. Γιατί η Ελλάδα έτσι κι αλλιώς δεν έχει να πληρώσει (αν δεν της δώσουν μια νέα συμφωνία) και εκείνος που θα πρέπει να το πληρώσει (για να μην τιναχτούν όλα στον αέρα) θα είναι η ΕΕ, δηλαδή η Γερμανία. Τότε θα βρεθεί οπωσδήποτε η συμφωνία.

(Υπάρχει μια περίπτωση να γίνει αυτό νωρίτερα, αλλά το πιθανότερο είναι να πάνε τα πράγματα έτσι).