Βλέποντας στην τηλεόραση το Γεφύρι της Πλάκας που κατέπεσε, άκουσα κατοίκους της περιοχής να μιλούν με απόγνωση για την καταστροφή. Ήταν συγκλονιστικό να βλέπεις να υποφέρουν σαν να έχασαν την δική τους περιουσία. Γιατί εκεί ψηλά στα βουνά υπάρχει ακόμη αυτή η αίσθηση του δημόσιου που είναι κοινό για όλους. Δημόσια και κοινά τα βουνά, τα ποτάμια ... τα γεφύρια.
Προς στιγμήν υπέθεσα ότι επρόκειτο για ένα γεφύρι στα Τζουμέρκα το οποίο πέρασα το τελευταίο καλοκαίρι επιστρέφοντας στην Αθήνα από την Κέρκυρα. Γύρισα από τον δρόμο Άρτας-Τρικάλων και διέσχισα τα Τζουμέρκα. Ένας φίλος μου στην Κέρκυρα, ο Βησσαρίων, μου είπε ότι μια και πηγαίνω από τον δρόμο αυτόν, να δω και το γεφίρι του Άγιου Βησσαρίωνα. Από εκεί ήταν η καταγωγή του και από εκεί και το όνομά του.
Πήγαμε. Ήταν ένα υπέροχο γεφύρι και είχε ένα αναψυκτήριο δίπλα του, μια ανάσα ξεκούρασης.
Πήραμε φωτογραφίες και σκέφτηκα να αναρτήσω μερικές εξ αυτών σήμερα. Δεν είναι το γεφύρι της Πλάκας που έπεσε αλλά είναι ακόμη ιστορικότερο καθώς κτίστηκε το 1527 και ήταν επί τουρκοκρατίας ο μοναδικός δρόμος που περνούσε τον Άραχθο και ένωνε την Ήπειρο με την Θεσσαλία. Για πάνω από 300 χρόνια ΟΛΑ τα καραβάνια με εμπορεύματα και όλοι όσοι ήθελαν να διασχίσουν την Πίνδο από Θεσσαλία προς Ήπειρο και αντίστροφα, έπρεπε να περάουν από εδώ.
Ευτυχώς αυτό σώθηκε.
Ευτυχώς αυτό σώθηκε.
