Η διαπραγμάτευση έχει ήδη αρχίσει

Πίνακας του Ρούμπενς: Η ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΦΑΕΘΟΝΤΟΣ
Ελπίζω να μην είμαστε εμείς ο Φαέθων αλλά η πολιτική της Μέρκελ

Τα πρώτα σημάδια φάνηκαν από πολύ νωρίς. Οι Ευρωπαίοι είδαν ότι ο Σαμαράς προσπαθούσε να κερδίσει χρόνο χωρίς όμως ουσιαστικό αποτέλεσμα και, θέλοντας να τελειώνουν με την ελληνική εκκρεμότητα, του επέβαλαν τις πρόωρες εκλογές. Ήδη είχαν καταστρώσει σχέδια για την αντιμετώπιση του Σύριζα.

Εδώ μια αναγκαία σημείωση: Δεν είναι ο Σύριζα που θα αντιμετωπίσουν, ούτε καν οι Ποδέμος, που εντός ολίγου έρχονται στην Ισπανία, είναι οι ίδιοι οι λαοί της Ευρώπης. Τα φαινόμενα “we all are Greeks” αυτό δείχνουν.

Η διαπραγμάτευση λοιπόν ξεκίνησε με τις θέσεις του Σύριζα να λειαίνονται τόσο ώστε να μπορούν να γίνουν δεκτές ως η μία βάση συζήτησης και τις δηλώσεις των Ευρωπαίων αξιωματούχων να αλλάζουν εντυπωσιακά για να προσδιορίζουν την άλλη βάση.

Θέμα πρώτον: το χρέος που ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ βιώσιμο αλλά πρέπει να κουρευτεί (κατά Σύριζα) ή να αναδιαρθρωθεί (κατά Μέρκελ). Οι μόνοι που έμειναν να το λένε βιώσιμο είναι ... ο Σαμαράς!

Θέμα δεύτερον: η δανειακή σύμβαση που ΔΕΝ ΑΜΦΙΣΒΗΤΕΙΤΑΙ ούτε η αναγκαιότητά της (από τον Σύριζα) ούτε η παραχώρησή της (από την Μέρκελ) αλλά πρέπει να αντικατασταθεί με άλλη χωρίς λιτότητα και χωρίς αντιφάσεις με το ευρωπαϊκό κεκτημένο (Σύριζα) ή να ολοκληρωθεί με παρόμοιες με τις σημερινές ρυθμίσεις (Μέρκελ). Το πρόγραμμα της ανθρωπιστικής κρίσης και επανεκκίνησης της οικονομίας του Σύριζα θα πρέπει να χωρέσει σε μια τέτοια δανειακή σύμβαση (κατά Σύριζα) ή θα πρέπει να περιμένει για αργότερα (κατά Μέρκελ). Μόνο ο Σαμαράς θα μείνει με την υπάρχουσα δανειακή σύμβαση στο χέρι να την κραδαίνει σαν το αναγκαίο κακό προκειμένου να χρηματοδοτηθεί η ελληνική οικονομία. Και το κακό που θα κάνει (ενδέχεται να κάνει) αυτή η επιμονή είναι να διασπά ένα αναγκαίο εθνικό και πανευρωπαϊκό μέτωπο κατά της λιτότητας. Οι Μέρκελ-Σόιμπλε δεν πρέπει να έχουν συμμάχους σε αυτή την πολιτική ώστε να μην μπορέσουν να οδηγήσουν την διαπραγμάτευση σε αδιέξοδο.

Θέμα τρίτον: η αναπτυξιακή πολιτική, που γίνεται πλέον ΑΠΟΔΕΚΤΗ Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ. Θα πρέπει να χρηματοδοτηθεί από την ΚΤΕ με αγορά ευρωομολόγου (κατά Σύριζα) ή με αγορές των ομολόγων των κρατών από τις κεντρικές τράπεζες (κατά Μέρκελ) όπως σε λίγες μέρες θα αποφασιστεί από το ευρωγκρούπ. Μόνο ο Σαμαράς μένει να επιμένει ότι με κάποιο μαγικό τρόπο θα επιτευχθούν οι ρυθμοί 4-5% τα επόμενα χρόνια με την ίδια πολιτική που αντί να φέρνει επενδύσεις από το εξωτερικό κατάφερε να μειώσει και την εσωτερική ζήτηση διαλύοντας την χώρα.

Θέμα τέταρτον: τα ζητήματα δημοκρατίας που σε μια χώρα αποικία χρέους είχαν υποχωρήσει πολύ πίσω από το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Ήδη εδώ ο Σύριζα επιμένει σε μια όσο γίνεται πιο πλήρη αποκατάσταση των θεσμών (δικαιοσύνη, εργασιακές σχέσεις, βουλή, κατάργηση αυταρχικών νόμων κλπ) και η Ευρώπη φαίνεται να συναινεί. Η διαπραγμάτευση εδώ μπορεί να μην είναι και τόσο σκληρή. Ο Σαμαράς θα αποδειχθεί ότι ο ίδιος ήταν ο εμπνευστής αυτού του ακροδεξιάς οσμής αυταρχισμού με τον οποίο κυβέρνησε.

Η αναμενόμενη επίσκεψη του Πάμπλο Ιγκλέσιας, επικεφαλής των Ποδέμος στην Αθήνα, θα ολοκληρώσει τον συμβολισμό.
Το νέο που έρχεται θα είναι το νεανικό και γεμάτο αισιοδοξία δίδυμο των ΤΣΙΠΡΑ-ΙΓΚΛΕΣΙΑΣ
Το παλιό που οδεύει προς τον κάλαθο των αχρήστων θα είναι το μαραζωμένο δίδυμο των ΣΑΜΑΡΑ-ΡΑΧΟΪ που επιδείχθηκε τόσο άκομψα προ ημερών. 

Και δεν θα αλλάξει αυτή η εικόνα όσες εγκληματικές οργανώσεις κι αν αποκαλυφθούν αυτές τις τελευταίες μέρες, όσοι Ξηροί κι αν συλληφθούν και τρομερά υποθετικά χτυπήματα με ταπεράκια εξουδετερωθούν, όσοι νεκροί κι αν βρεθούν στην Αμφίπολη.

Γιατί τα λέω όλα αυτά; Πρώτον γιατί τα βλέπω να συμβαίνουν μπρος στα μάτια μας και Δεύτερον γιατί θέλω να είμαι αισιόδοξος.