ΤΟ ΕΝΣΤΟΛΟ ΚΡΑΤΟΣ

Η προοπτική να αναλάβει ο Σύριζα σχετικά σύντομα την πολιτική εξουσία εμπεδώνεται σιγά-σιγά στην κοινωνία, ωστόσο η προσδοκία αυτή δεν συνοδεύεται από ανάλογη αισιοδοξία. Το κλίμα εδώ και αρκετό καιρό έχει στραβώσει και η φρενιτιώδης διάθεση για αλλαγή των πάντων “εδώ και τώρα” έχει ανακοπεί. Κάποιοι, απλά, ελπίζουν ότι αύριο θα ξημερώσει μια καλύτερη μέρα ενώ κάποιοι άλλοι παλεύουν για να φτιάξουν αυτό το καλύτερο αύριο. Για την πλειοψηφία του κόσμου, όμως, τα πράγματα δεν είναι έτσι. Οι πολλοί, είτε αδυνατούν να ελπίσουν σε κάτι καλύτερο, αφήνοντας τον εαυτό τους να βυθίζεται στην απελπισία, είτε δυσκολεύονται πολύ να κάνουν κάτι για να δημιουργήσουν τις συνθήκες ώστε να έρθει το καλύτερο. Πρόκειται για μια τάση του γενικού πληθυσμού που αποτυπώνεται εξ ίσου καλά τόσο από τις μετρήσεις των ευρωβαρόμετρων και των εντοπίων δημοσκοπήσεων όσο και από την καθημερινή εμπειρία των συζητήσεων με φίλους και γνωστούς.

Εξαίσιοι συγγραφείς ή πρωτόγονοι σημειωματογράφοι προβάλουν όψεις της καθημερινότητας ή προβλέπουν τα μελλούμενα με τρόπο που μαυρίζει η ψυχή του άδολου αναγνώστη. Το πλήθος των πληροφοριών στο διαδίκτυο, οι απόψεις που ακούγονται από όλα τα στρώματα και τις κατηγορίες των ανθρώπων οδηγούν στο ίδιο συμπέρασμα. Μια βαθιά απαισιοδοξία κυριαρχεί παντού.

Η πραγματικότητα επιβεβαιώνει ότι αυτή η εικόνα δεν είναι ψυχοπαθολογικό σύμπτωμα ή ψευδαίσθηση. Κάποιοι πεινούν, ψάχνουν στα σκουπίδια να βρουν κάτι αξιοποιήσιμο. Τα συσσίτια είναι γεμάτα, άστεγοι κατασκηνώνουν σε κεντρικούς δρόμους. Άλλοι δεν κρύβουν την αγωνία τους για το αύριο, αν αρρωστήσουν, αν χάσουν τη δουλειά τους, αν βρεθούν σε μια ανάγκη. Οι φυλακές έχουν γεμίσει με οφειλέτες και πάρα πολλοί πρώην τακτοποιημένοι μικροαστοί νιώθουν τη μέγγενη των κόκκινων δανείων να σφίγγει γύρω τους. Έχουν γίνει πια πάρα πολλοί εκείνοι που νιώθουν μια τεράστια απογοήτευση γιατί η ζωή τους, που καλυτέρευε επί αρκετές δεκαετίες αλλά, τώρα, κατέληξε σε ένα νεκροταφείο ελπίδων. Κανείς δεν ελπίζει πια στο αύριο!

Από αυτόν τον μαρασμό το κράτος εξαίρεσε τους δικούς του ανθρώπους. Παπάδες, αστυνομικοί στρατιωτικοί, δικαστικοί και άλλοι ένστολοι πήραν πίσω τα εισοδήματα και τα επιδόματά τους και τώρα περιμένουν τα αναδρομικά. Εδώ το φαινόμενο της κατάθλιψης αντιστράφηκε και αν δεν πανηγυρίζουν δημόσια είναι γιατί, συνετά, προσπαθούν να κρύψουν τη χαρά τους. Χαίρονται για τους μισθούς που παίρνουν και τα χρήματα που θα τους επιστραφούν αλλά, κυρίως, νιώθουν δικαιωμένοι. Σε ανώτατο δικαστικό επίπεδο, κρίθηκε ότι για το πραγματικό κράτος, τους ένστολους που το αποτελούν, δεν πρέπει να υπάρχει κρίση. Το κράτος που επιβάλει τη λιτότητα στους πολίτες του οδηγώντας πολλούς στην εξαθλίωση και άλλους στην απελπισία, πρέπει να μείνει αλώβητο. Όχι μόνο οι υπουργοί και οι τραπεζίτες και οι βουλευτές αλλά και όλοι όσοι το συναποτελούν σαν μηχανισμοί διατήρησης και επιβολής πρέπει να εξαιρεθούν της καταστροφής.

Είναι σαν να μας λένε ότι για να μπορέσει η καταστροφή να ολοκληρωθεί πρέπει το σύστημα που την καθοδηγεί και την επιβάλει να μην υποστεί τις διαβρωτικές της συνέπειες. Οι υπουργοί αποφασίζουν άρα πρέπει να διασωθούν. Οι βουλευτές αποφασίζουν, άρα πρέπει κι αυτοί να διασωθούν. Οι δικαστικοί επικυρώνουν τις αποφάσεις περί λιτότητας ή διορθώνουν τα ”λάθη”, άρα να διασωθούν. Οι παπάδες ευλογούν άρα να διασωθούν. Οι αστυνομικοί με το μονοπώλιο της βίας επιβάλλουν τις αποφάσεις, άρα να διασωθούν. Οι στρατιωτικοί είναι οι τελικοί εγγυητές της εφαρμογής, άρα να διασωθούν. Μαζί τους και οι πυροσβέστες που δεν υπήρχε λόγος να διασωθούν αλλά ήταν τυχεροί γιατί φορούν κι αυτοί στολές, έστω και κόκκινες.

Οι υπόλοιποι δημόσιοι υπάλληλοι, είτε είναι γιατροί, είτε καθηγητές, είτε επιστήμονες είτε γραφιάδες είτε οδοκαθαριστές είτε καθαρίστριες, είναι όλοι τους αναλώσιμοι. Θα υποστούν τις “θυσίες” δηλαδή την αφαίμαξη, και δεν θα μπορούν να διαμαρτύρονται γιατί οι αποφάσεις έχουν ανώτατη δικαστική σφραγίδα και η εκτέλεσή τους, για όποιον διαφωνήσει, εναπόκειται στο κυρίως κράτος των ένστολων.

Η ανισορροπία στην κοινωνία επιβλήθηκε πλήρως. Από τις σχέσεις ισοδυναμίας, όπως θα έλεγε ένας μαθηματικός, περάσαμε στις σχέσεις διάταξης. Δεν είμαστε πια ένα σύνολο με ομάδες που συνδέονται με σχέσεις ισοβαρείς ανάμεσά τους αλλά με σχέσεις ανισότητας, ιεραρχίας. Οι από πάνω και οι από κάτω. Και στην κορυφή οι Γερμανοί!

Όχι πως ήταν όλοι ίσοι πριν το 2010, ούτε καν απέναντι στον νόμο, είχαμε όμως ένα κράτος που διακήρυττε την ισότητα ακόμα και όταν την καταπατούσε. Τώρα το κράτος διακηρύσσει την ανισότητα για να βάλει τις μηχανές του κοινωνικού αυτοματισμού να δουλέψουν στο φουλ. Είναι το ίδιο το κράτος που διαχωρίζει την κοινωνία για να την διασπάσει και να της επιβληθεί. Σπρώχνει στην πρώτη σειρά της επικαιρότητας φαιδρές προσωπικότητες (π.χ. Αδώνηδες, Γιακουμάτους και Βούλτεψες) για να μας δείξει ότι αυτοί μας αξίζουν. Όταν αυτοί είναι οι “επάνω” από εμάς, σκέψου πόσο λίγο αξίζουμε εμείς! Ο Μπαλούρδος μένει έξω από την κρίση ενώ ο Γλέζος κι ο Θεοδωράκης, που δέχονται τα χτυπήματά του στην πλατεία, είναι όντα ενός κατώτερου θεού. Όσο δεν ορθώνεται πειστική απάντηση σε αυτό, ο μηχανισμός που μας κυβερνά θα θριαμβεύει.

Υπάρχει διέξοδος; Είναι αρκετή η κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από ένα κόμμα (τον Σύριζα) για να αλλάξει η κατάσταση; Υπάρχει το αντικειμενικό πλαίσιο που θα στηρίξει την αλλαγή;

Καμιά εύκολη απάντηση δεν υπάρχει σε αυτά τα ερωτήματα. Γι αυτό και η πλειοψηφία του κόσμου είναι βυθισμένη σε μια βουβή απελπισία. Πως θα πάρει εμπρός η οικονομία για να μειωθεί η ανεργία; Θα μας δώσουν κεφάλαια αυτοί ακριβώς που μας τα έκοψαν για να μας βάλουν σε αυτόν τον δρόμο; Πως θα ξαναστηθεί στα πόδια του το σύστημα υγείας, πως θα ξαναβρούν τη δύναμή τους τα ταμεία; Πως θα ξαναφτιαχτούν οι κοινωνικές δομές που διαλύθηκαν; Όλοι ξέρουν, είτε κυβερνητικοί, είτε αντιπολιτευόμενοι, ότι όλα αυτά δεν ξαναγίνονται εύκολα, θα χρειαστούν ίσως δεκαετίες. Ό,τι χάθηκε, χάθηκε. Αυτή είναι η αλήθεια!

Πως θα κινηθεί ξανά η οικονομία; Με επενδύσεις που, όταν και αν γίνουν, θα δίνουν μισθούς των 400 ευρώ; Με την κατανάλωση να έχει μειωθεί κι άλλο εξ αιτίας των νέων περικοπών στις συντάξεις και με την εξάντληση, λόγω φόρων και υποχρεώσεων, και των τελευταίων μικρών αποταμιεύσεων; Τώρα που τα ακίνητα έχουν μετατραπεί από σίγουρη επένδυση σε επικίνδυνη παγίδα, ποιος θα αγοράσει σπίτι, με τι χρήματα, με ποιο δάνειο από ποια τράπεζα και με ποια δυνατότητα αποπληρωμής; Κι αν δεν αγοράζει πια κανείς, πως θα κτιστούν νέα σπίτια για να δουλέψει η οικοδομή και να κινηθεί η οικονομία;

Από που θα αντλήσει αυτός ο νέος ελληνισμός το κουράγιο να ξανασηκωθεί; Ο Σύριζα υπόσχεται πως θα προσπαθήσει. Δεν ξέρω τι θα καταφέρει, δίνει όμως τη μία και μοναδική ελπίδα αυτή τη στιγμή ότι μπορεί ταρακουνήσει τα λιμνάζοντα ύδατα. Ίσως έτσι να ξεπροβάλει η νεράιδα μάγισσα και να μας λυτρώσει. Δεν είναι άσχημο να υπάρχει η ελπίδα, είναι όμως πολύ άσχημο να την βλέπεις να πεθαίνει. Αυτός ακριβώς είναι ο φόβος που συνοδεύει τον Σύριζα, μήπως μαζί του πεθάνει και η τελευταία ελπίδα.

Χωρίς όμως την οικονομική ανάκαμψη, η προσπάθεια να στηθεί στα πόδια του ξανά ένα κράτος δικαίου, μια κοινωνία που θα έχει ως αξίες της την ισοδυναμία και όχι την διάταξη, την ισότητα και όχι την ιεραρχία, δεν έχει ελπίδες να πετύχει. Ποιος όμως θα πετύχει να φέρει την οικονομική ανάκαμψη αλλάζοντας ταυτόχρονα το ιδεολογικό πλαίσιο μέσα στο οποίο κινείται η κοινωνία και το οποίο από το 2010 τρέχει με επιταχυνόμενους ρυθμούς προς τα δεξιά και ακροδεξιά;

Δεν υπάρχει άλλος για να το κάνει, μόνο εμείς, ο λαός, μπορούμε Με τις επιλογές μας και με τη στήριξη που θα δώσουμε στις δυνάμεις που θα θελήσουν και θα μπορέσουν να μας εκπροσωπήσουν. Όχι με εκχωρήσεις και αναθέσεις αλλά με συμμετοχή και καθημερινό αγώνα.

Θα είναι πολύ δύσκολο, το ξέρουμε. Οι νεοφιλελεύθεροι ξένοι θα θέλουν να συντρίψουν την αριστερά στην Ευρώπη. Φοβούνται τις ελπίδες που θα γεννήσει αν την αφήσουν να ανθίσει. Θα θέλουν πολύ να την τσακίσουν και θα έχουν στο οπλοστάσιό τους πυρηνικά οικονομικά όπλα απέναντι στα γιαταγάνια του κοιμώμενου λαϊκού κινήματος. Παρ’ όλα αυτά, το μόνο που μας μένει να κάνουμε είναι να αγωνιστούμε. Με γνώση των δυσκολιών και με αρκετή υπομονή και καρτερία.

Καμιά ελπίδα δεν έχουμε όσο πορευόμαστε την ίδια στραβή πορεία. Και δεν πρέπει να διστάσουμε να περάσουμε από καθαρτήριο πυρ αν πρόκειται να χαράξουμε έναν καινούριο δρόμο. Ακόμα κι αν αυτός ο δρόμος περνά από την δραχμή που θα συνοδευτεί με ακόμη μεγαλύτερη οικονομική ανέχεια. Ακόμα κι αν περνά μέσα από μερικά τρανταχτά όχι στην ΕΕ και σε μια προσωρινή απομόνωσή μας. Χωρίς κόστος και ρίσκο δεν μπορεί να περιμένουμε τίποτε άλλο παρά μόνο την είσοδο των βαρβάρων και την αργή μας πτώση ως τον πάτο του βαρελιού που ακόμα δεν έχει καν διαφανεί ως ποιο απύθμενο βάθος φτάνει.

(πρόκειται για άρθρο μου που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΠΟΛΙΤΕΣ πριν από ένα μήνα περίπου)

ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΠΡΕΠΕ ΚΑΠΟΤΕ ΝΑ ΤΑ ΠΕΙ

Είχα σκοπό να γράψω κάποια πράγματα κι άνοιξα το chrome. Έπεσα πάνω στο άρθρο του Στέλιου Κούλογλου. Με εκφράζει απόλυτα, λέει την αλήθεια γυμνή και καθαρή. Αξίζει νομίζω να το διαβάσετε, δεν σας δίνω απλά ένα λινκ. Το παραθέτω ολόκληρο. Στο σημερινό TVXS δημοσιεύτηκε. Και λέει τα παρακάτω:

Δουλεύοντας ένα ντοκιμαντέρ για την δικτατορία καθώς και ένα βιβλίο για την αντίσταση, αυτό που μου έχει κινήσει το ενδιαφέρον, υπό το φως και των σημερινών εξελίξεων, είναι η ανοχή που επέδειξε η μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού στο καθεστώς της χούντας των συνταγματαρχών.

Τα νεότερα κινηματογραφικά αρχεία δείχνουν πλήθος κόσμου να υποδέχεται και να επευφημεί τους δικτάτορες, σε όλα τα μέρη της Ελλάδος. Η αντίσταση ξεκίνησε από τις πρώτες ώρες, αλλά από μια χούφτα αγωνιστές, απομονωμένους από τον πληθυσμό. Ο Μανόλης Καραπιπέρης, ένας από τους αφανείς ήρωες που βασανίστηκε απάνθρωπα στο κολαστήριο της Μπουμπουλίνας, διηγείται ότι όταν τον ανέβαζαν στην ταράτσα για την φάλαγγα, οι γείτονες που άκουγαν τις κραυγές του αντιδρούσαν κλείνοντας τα παράθυρα.

Τα ξημερώματα του πραξικοπήματος, ο δημοσιογράφος Γιώργος Βότσης, μετά από μια αποτυχημένη απόπειρα να περάσει την είδηση σε μια έκτακτη έκδοση της «Αυγής», βλέπει τους εργάτες στην Ομόνοια που φθάνουν με τα λεωφορεία για να πάνε στην δουλειά τους, χώνεται ανάμεσα τους και αρχίζει να φωνάζει συνθήματα: «κάτω η χούντα», «δημοκρατία». Παγωνιά. Δεν τον ακολουθεί κανείς. Όταν μετά από μήνες ο Καραπιπέρης απελευθερώνεται, τσακισμένος από τα βασανιστήρια, στο καφενείο της γειτονιάς του δεν του μιλάει κανείς, ούτε ο θείος του. «Για αυτόν τον λαό αγωνίζομαι;» αναρωτιέται κάποια στιγμή. 

Η πλειοψηφία υιοθετεί συμπεριφορά Χατζηαβάτη: φοβισμένος και δειλός, ένας ραγιάς με ευλύγιστη μέση έτοιμος να κολακέψει, να συνεργαστεί ή να ανεχθεί τους ισχυρούς. Αυτή η στάση δίνει την απάντηση σε ένα άλλο αμείλικτο ερώτημα που προκύπτει ακούγοντας  και βλέποντας στα επίκαιρα τις ανεκδιήγητες δηλώσεις και τα καμώματα των δικτατόρων:  πως δηλαδή μπόρεσε να κρατηθεί στην εξουσία για εφτά χρόνια ένα τόσο απάνθρωπο αλλά και γελοίο καθεστώς.

Σε όλο αυτόν τον πληθυσμό που κλήθηκε να «απολογηθεί» για την στάση του όταν η χούντα κατέρρευσε προδίδοντας την Κύπρο, η  εξέγερση της 17ης του Νοέμβρη  αποτέλεσε το τέλειο άλλοθι: υποτίθεται ότι ακόμη και αν δεν μπήκαν στο Πολυτεχνείο κάπου πέρασαν απ' έξω εκείνες τις μέρες. Ακόμη και αν δεν πλησίασαν, είχαν το... θάρρος να ακούσουν τον ραδιοφωνικό σταθμό ή τέλος πάντων είχαν κάποιο συγγενή ή γνωστό εκεί μέσα. Είναι γεγονός ότι τις μέρες της εξέγερσης σημειώθηκαν συγκινητικά περιστατικά λαϊκής συμπαράστασης, όπως εκφράστηκε με τις προσφορές στους έγκλειστους φοιτητές και την περίθαλψη τους μετά την είσοδο των τανκς. Αλλά όλα αυτά συμβαίνουν τον έκτο χρόνο που η οικονομία έχει μπει σε κρίση, η δικτατορία παραπατάει δίνοντας σήματα ότι δεν μπορεί να κρατήσει για πολύ-ο Χατζηαβάτης κοιτάει ήδη για άλλο αφεντικό- και δείχνει το αποκρουστικό της πρόσωπο με το μακελειό και τους δεκάδες νεκρούς.

Για όσους δεν έχουν να επιδείξουν καμιά από τις προηγούμενες «αντιστασιακές» περγαμηνές, υπάρχουν και οι επέτειοι του Πολυτεχνείου: oι πρώτες μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις λειτουργούν σαν γιγαντιαίες κολυμβήθρες του Σιλωάμ. Ξαφνικά, η Ελλάδα αποκτά 9 εκατομμύρια αντιστασιακούς. Για τους δικούς τους λόγους, τα κόμματα της αριστεράς επίσης επενδύουν στην εξέγερση και η «γενιά του Πολυτεχνείου» αποκτά μυθικές διαστάσεις. Στην πραγματικότητα πρόκειται για 2-3 χιλιάδες φοιτητές σε όλη την Ελλάδα, που πλαισιώθηκαν την Παρασκευή 17 Νοέμβρη του 1973 από μερικές δεκάδες χιλιάδες άτομα που εξεγέρθηκαν.

Το «ιστορικό καθήκον» αυτής της γενιάς ήταν να ρίξει την χούντα, στόχο στην επίτευξη του οποίου συνέβαλλε με επιτυχία. Αλλά αυτή η γενιά, δεν κυβέρνησε ποτέ: με την αποκατάσταση της δημοκρατίας για την πορεία της χώρας αποφασίζουν οι εκλεγμένες κυβερνήσεις. Τον Νοέμβριο του 1974, τέσσερις μήνες μετά την πτώση της χούντας, ο Κ. Καραμανλής κερδίζει τις εκλογές με 54, 37 %. Ούτε ένας από την «γενιά του Πολυτεχνείου» δεν τον έχει ψηφίσει. Το ίδιο και στις εκλογές του 1977, στις οποίες η ΝΔ επανεκλέγεται. Το 1981 το ΠΑΣΟΚ κερδίζει τις εκλογές με 48%. Μόνο το 5%-10% της «γενιάς του Πολυτεχνείου», δηλαδή των 3.000 του αντιδικτατορικού φοιτητικού κινήματος, υποστηρίζουν τότε τον Ανδρέα Παπανδρέου.

Το 1974 ο Καραμανλής επαναφέρει στις κυβερνήσεις του όλο το παλιό πολιτικό προσωπικό της ΕΡΕ. Είναι γεγονός ότι το 1981, το σύστημα εξουσίας του ΠΑΣΟΚ θα πλαισιώσουν στελέχη του φοιτητικού κινήματος, αλλά ως μικρή μειοψηφία. Ο βασικός κορμός των κυβερνήσεων Παπανδρέου αποτελείται από πολιτευτές της προδικτατορικής Ένωσης Κέντρου ή στελέχη που ανήκουν ηλικιακά στις προηγούμενες γενιές από αυτήν του Πολυτεχνείου. Στην οικουμενική κυβέρνηση του 1990 ο πρωθυπουργός Ξ. Ζολώτας είναι 80 ετών και οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί που συναποφασίζουν για την πορεία της χώρας πάνω από 70. Που είναι η «γενιά του Πολυτεχνείου»;

Φαινόμενα διαφθοράς σημειώθηκαν τα επόμενα χρόνια σε πολιτικούς αυτής της γενιάς, αλλά η συλλογική ενοχοποίηση της «γενιάς του Πολυτεχνείου» που υποτίθεται ότι ευθύνεται για όλα τα σημερινά κακά της χώρας εξυπηρετεί πολλαπλές σκοπιμότητες. Πιο εμφανής είναι η ακροδεξιά: μέσω της γενιάς του Πολυτεχνείου, αμφισβητείται η ίδια η εξέγερση και εξαγνίζεται η χούντα.

Υπάρχει όμως και μια αφανής σκοπιμότητα που εξυπηρετεί τον χατζηαβατισμό: οι ίδιες μάζες που είχαν ενσωματωθεί στο σύστημα εξουσίας της χούντας, έχουν περάσει... αρμονικά στο σύστημα της μεταπολίτευσης. Κολακεύουν τους ισχυρούς και τους υποστηρίζουν, ανταλλάσσοντας. όπως ο Χατζηαβάτης στον Καραγκιόζη,  την υποταγή με ένα ρουσφέτι ή κάποιο διορισμό, με το ξεροκόμματο που θα θυμίσει ο Πάγκαλος στο διαβόητο «μαζί τα φάγαμε». 

Χωρίς να μπορεί να υπερασπίσει τον εαυτό της, η ανύπαρκτη άλλωστε, γενιά του Πολυτεχνείου είναι ένας ιδανικός αποδιοπομπαίος τράγος, μια νέα κολυμβήθρα εξαγνισμού.

Τον ίδιο χατζηαβατισμό παρατηρούμε και σήμερα: είναι όλες αυτές οι μάζες που φοβούνται το μέλλον, δειλιάζουν να πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους, υπακούουν και στην νέα τηλεοπτική εξουσία -αν δεν συνοδεύουν τα παιδιά τους στα ριάλιτι- και την βρίσκουν με το κυνήγι του νεκρού στην Αμφίπολη, όπως διασκέδαζαν με τα κιτς προγονοπληξίας της χούντας στο Παναθηναϊκό Στάδιο.

Κάνοντας πως δεν καταλαβαίνουν ότι η εξουσία τους δουλεύει ψιλό γαζί, αγνοώντας τον εθνικό διασυρμό μιας χώρας που κυβερνάται με e-mail της τρόικας. Στην φετινή επέτειο ακούστηκε κατά κόρο ότι το αίτημα «Ψωμί, παιδεία, ελευθερία» είναι επίκαιρο όσο ποτέ. Είναι αλήθεια, αλλά για να ικανοποιηθεί κάποτε, οι Έλληνες πρέπει να γίνουν από Χατζηαβάτες  συνειδητοί πολίτες, με δικαιώματα και υποχρεώσεις. Που θα τηρούν τις τελευταίες και συγχρόνως θα αγωνίζονται για τα δικαιώματα τους, χωρίς να υποκλίνονται με γαλιφιές στην όποια εξουσία ή να περιμένουν τα πάντα από αυτήν.

Το τίμημα που θα πληρώσουμε, θα είναι δυστυχώς πολύ βαρύ!

Το 2026 θα φτάσουμε στα επίπεδα του 2007 αν όλα πάνε καλά!

Με βάση τις εκτιμήσεις του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, που ανέλυσε τα επίσημα στοιχεία και τις προβλέψεις των ευρωπαϊκών θεσμικών οργανισμών, του Ευρωγκρούπ δηλαδή, οι χώρες της Ευρώπης θα χρειαστούν (ή χρειάστηκαν) ορισμένα χρόνια για να επιστρέψουν στα προ της κρίσης επίπεδα. Δεν μιλάμε για την απώλεια των ευκαιριών ανάπτυξης όλα αυτά τα χρόνια, μιλάμε μόνο για την αποκατάσταση των επιπέδων που είχαν πριν αρχίσει για την κάθε μια η κρίση. Η καλύτερη προ κρίσης χρονιά ήταν το 2007 για την Ιρλανδία και την Ελλάδα και το 2008 για Γερμανία, Ισπανία, Πορτογαλία, Κύπρο. Για τις χώρες αυτές πήρα τα στοιχεία από σημερινό άρθρο του Π. Παναγιώτου στο TVXS.

Ας δούμε τις χώρες αυτές και την ημερομηνία επανόδου για την κάθε μια:

Γερμανία  χρειάστηκε 3 χρόνια για επάνοδο,  έτος επιστροφής 2011

Ιρλανδία  θα χρειαστεί 8 χρόνια για επάνοδο, έτος επιστροφής 2015

Ισπανία   θα χρειαστεί 9 χρόνια για επάνοδο, έτος επιστροφής 2017

Πορτογαλία θα χρειαστεί 12 χρόνια με έτος επιστροφής το 2020

Κύπρος  θα χρειαστεί 13 χρόνια για επάνοδο, έτος επιστροφής 2021

Ελλάδα  θα χρειαστεί 19 χρόνια για επάνοδο, έτος επιστροφής 2026

Αυτά προβλέπουν επισήμως στο Ευρωγκρούπ. Αν όλα πάνε καλά…

Έχετε κουράγιο να περιμένετε ως το 2026 για να αποκτήσετε αυτά που είχατε το 2007; Και … προσέξτε … όταν μιλάμε για επάνοδο του ΑΕΠ, αυτό δεν σημαίνει ότι θα έχουν όλοι οι Έλληνες το ίδιο μερίδιο σε αυτό το ΑΕΠ, έστω αυτό το μερίδιο που είχαν. Γιατί τα σπίτια που χάνονται δεν θα επιστρέψουν, οι νεκροί λόγω μνημονίου δεν θα ξαναζωντανέψουν, οι απώλειες δεν θα αναπληρωθούν. Και, ακόμα χειρότερα … όταν οι άλλοι θα μπαίνουν στο δικό τους 2026 εμείς θα φτάνουμε καταϊδρωμένοι στο 2007!

Αυτό το μέλλον προδιαγράφουν με τις επίσημες προβλέψεις τους οι Μέρκελ-Σόϊμπλε για την Ελλάδα την οποία με τον τρόπο αυτό θα καταφέρουν να συντρίψουν !!! όπως ακριβώς αποφάσισαν το 2011 όταν το είπαν ξεκάθαρα στον Τίμοθυ Γκάϊτνερ. Ήταν θέμα “ηθικό” για την προτεσταντική τους ηθική να τιμωρηθεί σκληρά η Ελλάδα. και το έκαναν με ακρίβεια χειρούργου στηριγμένοι στους ντόπιους λακέδες τους, τους χειροπόδαρα δεμένους από τους πάτρωνές τους.

Η Αργεντινή παράδειγμα προς μίμηση!

Επειδή όμως έχει πολύ ενδιαφέρον δανείζομαι και ένα ακόμη στοιχείο από το άρθρο του Π. Παναγιώτου. Είναι η αντίστοιχη πορεία της Αργεντινής.

Η Αργεντινή βρέθηκε στην δύσκολη θέση το 1998 και από τότε άρχισε να χάνει το ΑΕΠ της, λόγω της εφαρμογής μιας οικονομικής πολιτικής αντίστοιχης με την δική μας. Κανείς δεν ξέρει πότε θα έληγε το δικό της μαρτύριο. Όμως αποφάσισε να σταματήσει τις πληρωμές στους δανειστές της και να κηρύξει χρεοκοπία. Αυτό έγινε το 2002. Από τότε άρχισε η άνοδος και έφτασε στα επίπεδα του 1998 (στο ξεκίνημα της δικής της κρίσης) μέσα σε 3 τρία μόλις χρόνια! Το 2005 είχε ξεπεράσει την κρίση!

Προς γνώση και συμμόρφωση!

Εξ άλλου ο ίδιος ο Τίμοθυ Γκάϊτνερ το είπε (κάπως έμμεσα) στο βιβλίο του. Όταν άκουσε τους Ευρωπαίους να λένε πως θα ξεπατώσουν την άτακτη χώρα, είδε ότι η μόνη λύση ήταν να ξεφύγει η Ελλάδα από τα χέρια τους. Είχε μάλιστα αρκετά όπλα για να το κάνει άφοβα καθώς η δική της αναχώρηση από το Ευρώ θα κατέστρεφε ολόκληρο το οικοδόμημα.

Να ξεκαθαρίσουμε και κάτι. Όταν λέμε “Ευρωπαίοι” εννοούμε την Μέρκελ και τον Σόιμπλε καθώς όλοι οι άλλοι εκείνες τις μέρες του φόβου απλά κουνούσαν το κεφάλι καταφατικά σε ό,τι έλεγαν οι Γερμανοί. Και πιο καταφατικά από όλους ο δικός μας σοσιαλιστής ΓΑΠ, πρόεδρος της “σοσιαλιστικής διεθνούς”, τρομάρα του!

Δεν λέω ότι έπρεπε να πουλήσουμε τσαμπουκά. Όταν όμως εκείνοι έπιασαν την βέργα να μας δείρουν, θα έπρεπε να πούμε το δικό μας όχι.

Κι αν δεν το είπαμε τότε που έπρεπε, κάποτε πρέπει να δείξουμε κι εμείς ότι υπάρχουμε. Ότι είμαστε μια χώρα με ανθρώπους που μπορούν να κρατούν την αξιοπρέπειά τους και να αντιστέκονται και όχι ανθρωπάκια που τρέμουν και λένε ναι σε όλα με τίμημα που θα πληρώσει η χώρα πολύ βαριά. Δεν είναι μόνο το ΑΕΠ που θα ξαναφτάσει στα επίπεδα του ’07 μετά από 19 χρόνια, είναι οι βαθιές χαρακιές που έχουν τραυματίσει σοβαρά την λειψή έστω και αντιπροσωπευτική δημοκρατία της μεταπολίτευσης. Είναι ο φασισμός (ο καθημερινός, όχι αυτός ο εμφανής της Χρυσής Αυγής) που σήκωσε κεφάλι και δεν θα υποχωρήσει παρά μετά από δεκαετίες. Είναι οι χαμένες γενιές. Είναι πολύ μεγαλύτερο το τίμημα από αυτό που καταγράφουν οι στατιστικές!

Επιτέλους, καιρός να κοιτάξουμε λίγο πιο ψηλά. Φέρουμε ένα όνομα (των Ελλήνων) που δεν μπορούμε να το κακομεταχειριζόμαστε επ’ άπειρον! Μας το δάνεισαν τα αγάλματα, οι κολώνες, οι θεοί και οι ήρωες που έζησαν εδώ, σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο, για να πορευτούμε με κάποια εφόδια στον σύγχρονο κόσμο.

Ας το κάνουμε αξιοπρεπώς. Δεν μας το εμπιστεύτηκαν αυτό το όνομα για να το εξευτελίζουμε.

ΠΕΡΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Τρία θέματα που συμπλέκονται σε ένα σήμερα μου δίνουν αφορμή να γράφω για την δημοκρατία:

Α.-

Ημέρα του Βολταίρου σήμερα. Ενός φιλοσόφου και συγγραφέα που χαρακτηρίζει τον γαλλικό διαφωτισμό του 18^ου (και 19^ου) αιώνα. Μπορεί η σύγχρονη δημοκρατία να εφευρέθηκε στην Αγγλία γύρω στον 13ο-17^ο αιώνες, όμως στην Αμερική δοξάστηκε και στη Γαλλία έγινε σύστημα φιλοσοφίας και ζωής. Ο Βολταίρος ήταν ένας από αυτούς που της έδωσαν νόημα. Είναι η αστική δημοκρατία, μια λειψή και κουτσή και στραβή δημοκρατία, που οι Αμερικάνοι προσπαθούν να την επιβάλλουν (προσχηματικά) στον κόσμο με γνωστά φρικιαστικά αποτελέσματα. Ο Βολταίρος, λοιπόν, είναι η πρώτη αφορμή.

Β.-

Ο λόγος (και η διαδήλωση) περί Λιπασμάτων σήμερα, είναι η δεύτερη αφορμή. Κι αυτό κυρίως γιατί το καλοκαίρι που μας πέρασε, μια κυβέρνηση ντυμένη με τον μανδύα της δημοκρατικότητας (αφού ήταν εκλεγμένη) ψήφισε νομοθετική διάταξη κόντρα στο συμφέρον του λαού που εκλέχτηκε δήθεν για να υπηρετήσει.

Η διάταξη πέρασε με τις γνωστές διαδικασίες του κατεπείγοντος και τον αποκλεισμό κάθε συζήτησης επ’ αυτού καθώς ελάχιστοι γνώριζαν τι ψήφιζαν και κανείς δεν συζήτησε επί του περιεχομένου. Εκ των υστέρων μόνο μάθαμε τι είχε γίνει.

Η εκτελεστική και νομοθετική εξουσία (οι διαχωρισμένες κατά τον Ρουσώ και Βολταίρο και τους Γάλλους φιλοσόφους του 18ου αι.) συμπτυγμένες σε μια ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ, αποφάσισαν εναντίον μας για το καλό τους!

Γ.-

Η γιορτή του Πολυτεχνείου, αύριο, είναι η τρίτη αφορμή. Εκείνη η κορυφαία αντιδικτατορική εκδήλωση (και βαθιά αντιφασιστική), έθεσε επί τάπητος το ζήτημα της δημοκρατίας που είχαν καταλύσει τα τανκς. Δεν εμβάθυνε στην ουσία της δημοκρατίας που ζητούσε καθώς η έλλειψη (ή παραβίαση) του συντάγματος της αστικής δημοκρατίας ήταν το ζητούμενο. Έτσι η μεταπολίτευση έχτισε ένα “δημοκρατικό” καθεστώς που ήταν, φυσικά, ολιγαρχικό και που θεωρήθηκε, εξ ίσου φυσικά, ως το ποθούμενο όραμα του αγώνα. Δεν υπήρχε μέτρο σύγκρισης και η κριτική επικεντρώθηκε σε επί μέρους γεγονότα (π.χ. αρμοδιότητες του Προέδρου) και όχι στην ουσία.

Για ποιο πράγμα γκρινιάζω;

Μα για τη “δημοκρατία” μας φυσικά που στην πρώτη σκληρή δοκιμασία απέδειξε πόσο λίγη ήταν και είναι.

Μια κυβέρνηση αποφασισμένη να ενεργήσει σε βάρος του λαού που την εξέλεξε και πεπεισμένη ότι κάνει το σωστό (δικαιολογία η κρίση), κι ένας πολιτικός μαέστρος στις περιγραφές του συντάγματος και της νομιμότητας που απορρέει από αυτό (Βενιζέλος), ήταν αρκετοί για να κουρελιάσουν κάθε έννοια δημοκρατίας μέσα σε 4-5 χρόνια.

Λένε πως η δημοκρατία είναι προβληματικό καθεστώς αλλά το καλύτερο από τα υπάρχοντα. Δεν θα διαφωνήσω. Το πρόβλημα είναι ότι τα υπάρχοντα προφανώς δεν φτάνουν για πρότυπα και πρέπει να κοιτάξουμε στα μάτια την αλήθεια και να αναζητήσουμε την πραγματική δημοκρατία.

Οι αναρχικοί και οι αυτόνομοι, θεωρούν πως η άμεση δημοκρατία είναι δυνατή. Θα ψηφίζουμε σε κάθε γειτονιά, λένε. Και πως θα διοικείται το κράτος; Πως θα προκύπτει ο υπουργός των εξωτερικών ή της οικονομίας; Εύκολα ερωτήματα που δύσκολα βρίσκουν απαντήσεις από τις συνελεύσεις της γειτονιάς.

Σαν συμβολή στον διάλογο που πρέπει κάποτε να γίνει θα παραθέσω μερικά αποσπάσματα από τα βιβλία του Αλέξανδρου Κόντου, ενός ανθρώπου που μελέτησε το θέμα πολύ και σε βάθος για μια ζωή. Ισχυρίζεται πως μόνο το αθηναϊκό πολίτευμα (και το ελληνικό κατ’ επέκταση) ήταν δημοκρατία. Το κλειδί που ξεχωρίζει την δημοκρατία από τις ολιγαρχίες ή τις μοναρχίες, είναι η ΚΛΗΡΩΣΗ. Όταν ολόκληρος ο λαός μετέχει της εξουσίας (και αυτό εξασφαλίζει η κλήρωση) τότε έχουμε Δημοκρατία. Οι εκλογές εξασφαλίζουν μόνο τις Ολιγαρχίες και στην καλύτερη περίπτωση δίνουν συρρικνωμένες δημοκρατίες που εύκολα μετατρέπονται σε ολιγαρχίες (όπως στην περίπτωσή μας, καλή ώρα).

Λέει λοιπόν  ο κ. Αλέξανδρος Κόντος:

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΣ, ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ

Ας έχουμε πρώτα κατά νου πως οι τρόποι διακυβέρνησης, παρά τα πολυποίκιλα ονόματά τους, είναι όλοι κι όλοι τρεις: Δημοκρατία, Ολιγαρχία, Μοναρχία. Αυτό μας κατέγραψαν οι πρόγονοι από τον Ηρόδοτο μέχρι τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη. Μόνο όμως η Δημοκρατία είναι δυνατό να χαρακτηριστεί πολίτευμα, γιατί μόνο αυτή διαμορφώνει πολίτες και πολίτιδες. Τα άλλα δύο κυβερνητικά σχήματα μόνο καθεστώτα είναι δυνατό να χαρακτηριστούν κι όχι πολιτεύματα, γιατί δε διαμορφώνουν πολίτες, αλλά πειθαναγκάζουν τους ανθρώπους να γίνονται υπήκοοι, με τη δυνατότητα να γίνονται άλλοτε περισσότερο υπάκουοι κι άλλοτε λιγότερο υπάκουοι. Ο άνθρωπος όμως δεν είναι έμβιο υπήκοο αλλά πολιτικό έμβιο, «πολιτικὸν ζῷον» κατά τη γνωστή ρήση του Αριστοτέλη. Κι όσο για τη Δημοκρατία είναι μόνο μία και χωρίς επίθετα. Οι διάφοροι επιθετικοί προσδιορισμοί το μόνο που κάνουν είναι να καταδεικνύουν πως αυτός που τους χρησιμοποιεί, στην ουσία δε γνωρίζει τη Δημοκρατία.

Θα πρέπει να γίνει κατανοητό πως ο Κοινοβουλευτισμός και ο Σοσιαλισμός είναι κι αυτοί πολιτειακές παραλλαγές ολιγαρχικές, είναι καθεστώτα όχι πολιτεύματα, παρά την κατάχρηση της λέξης «δημοκρατία» και των παραγώγων της, που κάνουν οι υπέρμαχοί τους. Ο Κοινοβουλευτισμός και ο Σοσιαλισμός, όπως και κάθε άλλο και με όποιο όνομα μοναρχο-ολιγαρχικό καθεστώς, καθιερώνει τον επαγγελματισμό στην εξουσία και χωρίζει τους ανθρώπους σε άρχοντες και αρχόμενους. Ο επαγγελματισμός στην εξουσία με βάση την εκλογή και το διορισμό είναι το θεμέλιο των μοναρχο-ολιγαρχικών πολιτευμάτων. Στα μοναρχο-ολιγαρχικά καθεστώτα υπάρχουν πλήθος κοινωνικο-πολιτικών ομάδων, που ικανοποιούν τη δίψα για εξουσία πολλών μοναρχο-ολιγαρχικών μελών της κοινωνίας. Τα κόμματα, τα σωματεία, οι κάθε είδους σύλλογοι, τα θρησκεύματα, είναι μοναρχο-ολιγαρχικά εξουσιαστικά σχήματα, είναι μοναρχο-ολιγαρχικές κοινωνικο-πολιτικές ομάδες-πηγές εξουσίας, που χωρίζουν την κοινωνία σε  άρχοντες και αρχόμενους.

Δημοκρατία υπήρξε μόνο στην αρχαία Ελλάδα κι όχι παντού. Θεμελιώδης θεσμός της ήταν η ανάδειξη των αξιωματούχων με κλήρωση κι ας καταθλίβεται γι’ αυτό ο φίλος μου ο Αντώνης (όχι ο Σαμαράς, άλλος). Οι 30.000 πολίτες Αθηναίοι κλήρωναν από ανάμεσά τους 20.000 συμπολίτες τους στα διάφορα αξιώματα. Αιρετοί ήσαν μόνο 50. Ας κάνει κάποιος τις μαθηματικές πράξεις για να βρεθεί το ποσοστό. Αντώνη, βάλε κάτω τα Μαθηματικά σου. Και ποιο ήταν το αποτέλεσμα του δημοκρατικού πολιτεύματος; Ο Ελληνικός Πολιτισμός. Στη Δημοκρατία δεν υπήρχαν ούτε κόμματα, ούτε συνδικάτα, ούτε άλλοι σύλλογοι και κοινωνικο-πολιτικές ομάδες-πηγές εξουσίας. Στη Δημοκρατία υπήρχε μια και μόνη ομάδα-πηγή εξουσίας: ο Δήμος. Σ’ αυτόν ανήκαν όλοι και με κλήρωση αναλάμβαναν κάποιο αξίωμα. Ποτέ το ίδιο πρόσωπο δεν ξανάπαιρνε το ίδιο αξίωμα. Ο διαχωρισμός σε άρχοντες και αρχόμενους ήταν άγνωστος στην Αθήνα. Το ίδιο και στη Σπάρτη: ποτέ το ίδιο πρόσωπο δεν ξαναέγινε Έφορος.

Η φιλοσοφία της Δημοκρατίας θέλει τον άρχοντα μη προβλέψιμο και μη επαγγελματία Η εκλογή σήμερα συνεπάγεται τον επαγγελματισμό λίγων και των ίδιων οικογενειών στην εξουσία και συνεπάγεται και την πρόβλεψη για το ποιοι θα είναι αξιωματούχοι. Η πρόβλεψη των αρχόντων όμως τους κάνει διαφθόριμους και χωρίζει την κοινωνία σε άρχοντες και αρχόμενους.

Κι ακόμα. Η πρόβλεψη των πολιτειακών ταγών, η πρόβλεψη στην Πολιτική, συνεπάγεται και το απρόβλεπτο της Οικονομίας, δηλαδή συνεπάγεται το θεσμό της Ελεύθερης Αγοράς.  Ο θεσμός της Ελεύθερης Αγοράς, δηλαδή ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης, είναι νόμος καθαρά μοναρχο-ολιγαρχικός. Το γεγονός και μόνο πως ο Κοινοβουλευτισμός και ο Σοσιαλισμός ανέχονται την Ελεύθερη Αγορά, καταδεικνύουν πως πρόκειται για μοναρχο-ολιγαρχικά συστήματα διακυβέρνησης,

Στη Δημοκρατία οι άρχοντες είναι μη προβλέψιμοι εξαιτίας του θεσμού της κλήρωσης και γι’ αυτό δύσκολα διαφθείρονται. Κι όσο οι άρχοντες είναι μη προβλέψιμοι, τόσο προβλέψιμη είναι η Οικονομία. Ας το επαναλάβουμε: στη Δημοκρατία δεν ισχύει ο θεσμός της Ελεύθερης Αγοράς.

Η φιλοσοφία της Δημοκρατίας θέλει να ασκείται η εξουσία από όλο το Δήμο-Λαό, όλος ο Δήμος-Λαός πρέπει να περνά από όσο περισσότερα  αξιώματα γίνεται, γιατί η εξουσία είναι σχολείο από το οποίο πρέπει να περνάν όσο το δυνατό περισσότεροι πολίτες και πολίτιδες. Αυτό διασφαλίζεται μόνο με την κλήρωση. Έτσι στη Δημοκρατία δεν υπάρχει η διαφοροποίηση άρχοντες-αρχόμενοι.

Στην αρχαία Αθήνα, ας το επαναλάβουμε κι ας μην αρέσει στο φίλο μου τον Αντώνη, σε 20.000 αξιωματούχους μόνο οι 50 ήσαν αιρετοί, όλοι οι άλλοι ήσαν κληρωτοί. Κι έτσι η Αθήνα και η Ελλάδα μεγαλούργησαν.

Αν μιλάμε για Δημοκρατία και δεν αναφερόμαστε στο θεσμό της κλήρωσης είναι σα να κάνουμε σκορδαλιά χωρίς σκόρδο.

Εμείς εδώ στην Ελλάδα εφεύραμε τη Δημοκρατία, το μόνο, όπως ειπώθηκε, πολίτευμα κι εξαιτίας της και για κανένα άλλο λόγο άνθισε ο Ελληνικός Πολιτισμός, το Ελληνικό Θαύμα. Οποιοσδήποτε λαός θα έφτανε σε παρόμοια αποτελέσματα, αν ζούσε με Δημοκρατία. Εμείς εδώ στην Ελλάδα πάντως δε χρειαζόμαστε κανένα άλλο πολίτευμα.

Υπάρχουν τρεις βασικές ρήσεις που περιγράφουν το ελληνικό, το δημοκρατικό πολίτευμα.

1. Δημοκρατικόν τὸ κληρωτὰς εἶναι τὰς ἀρχάς, τὸ δ’ αἱρετὰς ὀλιγαρχικόν» (Αριστοτέλης, Πολιτικά, Δ, 1294β 8-9)

[Είναι δημοκρατικό το να είναι οι αρχές κληρωτές, το να είναι αιρετές είναι ολιγαρχικό.]

2. «Χρώμεθα πολιτείᾳ οὐ ζηλούσῃ τοὺς τῶν πέλας νόμους, παράδειγμα δὲ μᾶλλον αὐτοὶ ὄντες τινὶ ἢ μιμούμενοι ἑτέρους· καὶ ὄνομα μὲν διὰ τὸ μὴ ἐς ὀλίγους ἀλλ’ ἐς πλείονας οἰκεῖν δημοκρατία κέκληται.» (Θουκ. Β, 37, 1) [Γιατί χρησιμοποιούμε πολίτευμα που δε ζηλεύει τους νόμους των γειτόνων, παράδειγμα αντίθετα όντας μάλλον εμείς οι ίδιοι σε κάποιον παρά μιμητές άλλων· και τ’ όνομά του, επειδή η διοίκηση δεν είναι σε λίγους αλλά σε περισσότερους, έχει κληθεί: Δ η μ ο κ ρ α τ ί α.]

3. «Καὶ μᾶλλον Ἕλληνας καλεῖσθαι τοὺς τῆς παιδεύσεως τῆς ἡμετέρας ἢ τοὺς τῆς κοινῆς φύσεως μετέχοντας.» (Ισοκράτης, Πανηγυρικός, 50, 6-8) [Και περισσότερο αποκαλούνται Έλληνες αυτοί που μετέχουν στη δική μας [την αθηναϊκή (όχι γενικά ελληνική αλλά), τη δημοκρατική, ο Ισοκράτης ήταν Αθηναίος] παιδεία παρά στην κοινή φύση, καταγωγή, φύτρα.]

Ουσιαστικά ο Ισοκράτης εκφράζει ρητά και κατηγορηματικά πως οι Έλληνες δεν είναι φυλή αλλά πολίτευμα, δημοκρατικό βέβαια. Η ρήση αυτή του Ισοκράτη είναι παράλληλη με το θεσμό να μετέχουν στους Πανελλήνιους Αγώνες και συνεπώς να θεωρούνται Έλληνες μόνον όσοι τηρούσαν τους εξής βασικούς πολιτειακούς όρους: 1) να έχουν ανώτατο πολιτειακό όργανο την Εκκλησία του Δήμου και 2) οι άρχοντες να είναι κυρίως ενιαύσιοι και μη επαναλήψιμοι. Αυτές οι δύο πολιτειακές αρχές τηρούνταν τόσο στην Αθήνα όσο και στη Σπάρτη. Κι όταν γνωρίζουμε τί γινόταν στην Αθήνα και στη Σπάρτη, γνωρίζουμε τί γινόταν σε όλο τον Ελληνισμό.

Αν οι αρχαίοι Έλληνες είχαν αυτές τις αρχές, δε φταίει ο φιλαλήθης ιστορικός, όταν τις επισημαίνει. Κι αν η Μακεδονική Μοναρχία βοηθημένη από τις πράξεις και τις παραλείψεις κι άλλων μοναρχο-ολιγαρχικών Ελλήνων και ξένων στάθηκε ο νεκροθάφτης της Δημοκρατίας, πάλι δε φταίει ο φιλαλήθης ιστορικός, όταν το επισημαίνει.

Η ενδελεχής χρήση των τριών δημοκρατικών αποσπασμάτων θα εξαλείψει κάθε προσπάθεια υπονόμευσης πως υπάρχει ξενική επήρεια. Γιατί κανένας μη Έλληνας μέχρι τώρα δεν έχει μπορέσει να κατανοήσει τις δυνατότητες του δημοκρατικού πολιτεύματος

Ας το ξαναπούμε. Η εξουσία είναι σχολείο από το οποίο πρέπει να περνάν όσο το δυνατό περισσότεροι πολίτες και πολίτιδες.

Η Πυθία, όταν ρωτήθηκε ποιοι πρέπει να ασχολούνται με την Πολιτική, απάντησε μονολεκτικά: «Οπισθοπύγωνες.»

Άμα όμως κάποιος ήθελε μονιμότητα στην εξουσία οι Έλληνες τον ονόμαζαν τύραννο και κατά το Θαλή το Μιλήσιο «το παραδοξότατον» είναι «γέρων τύραννος», γιατί οι Έλληνες τους τυράννους συνήθως δεν τους άφηναν να γεράσουν, τους απέκτειναν όσο γρηγορότερα μπορούσαν. Οι τυραννοκτόνοι ήσαν τα πιο τιμώμενα πρόσωπα, όπως ο Αρμόδιος και ο Αριστογείτονας.

Αν θέλουμε κάτι το ελληνικό, ας κοιτάξουμε τη Δημοκρατία κι ας αφήσουμε τον Κοινοβουλευτισμό και το Σοσιαλισμό στους μοναρχο-ολιγαρχικούς και τους επαγγελματίες της εξουσίας. Και, για να μην υπάρξει καμιά παρεξήγηση: από τα σύγχρονα πολιτεύματα το καλύτερο είναι ο Κοινοβουλευτισμός δυτικού τύπου. Όμως ο οποιοσδήποτε Κοινοβουλευτισμός δεν είναι Δημοκρατία.

Για την ισότητα των δύο φύλων.

Να επιδιωχθεί η ισότητα των δύο φύλων σε όλα τα κέντρα αποφάσεων.

Με νόμο να παίρνουν τα ανήλικα αγόρια το επώνυμο και το θρήσκευμα της μητέρας, όταν εκείνη ήταν ανύπαντρη και τα ανήλικα κορίτσια το επώνυμο και το θρήσκευμα του πατέρα, όταν εκείνος ήταν ανύμφευτος. Φυσικά μετά την ενηλικίωσή τους θα κάνουν ό,τι θέλουν.

Να προωθούνται οι μικτοί γάμοι και να ευνοείται η προσχώρηση στην Ελληνική Ορθοδοξία ή στην Αρχαιο-Ελληνική Θρησκεία για όσους θρησκεύονται.

Να επικροτείται και να επιδιώκεται ο ίσος αριθμός ιερέων και ιερειών σε όλα τα θρησκεύματα, καθώς και ο γάμος των ιερωμένων. Δε θα υπάρξει ποτέ πραγματική ισότητα των δύο φύλων, αν ο πάπας και οι πατριάρχες δεν είναι μια φορά άντρας και μια φορά γυναίκα.

Να γίνει προσπάθεια να περάσουμε σταδιακά και ειρηνικά από το τρέχον αγγλοσαξονικό πολίτευμα του Κοινοβουλευτισμού (που ουσιαστικά είναι Συρρικνωμένη Μοναρχία) στο ελληνικό της Δημοκρατίας.

1) Για τώρα.

Να διδάσκεται στα σχολεία πως ο θεμελιώδης θεσμός της Δημοκρατίας είναι η κλήρωση των αξιωματούχων (βουλευτών, δικαστών, διοικητικών υπαλλήλων), ενώ η εκλογή είναι ο θεμελιώδης θεσμός της Ολιγαρχίας και της Μοναρχίας.

Να αναδείχνονται οι μαθητικές κοινότητες με κλήρωση και όχι με εκλογές. Η θητεία τους να είναι μισή σχολική χρονιά, έτσι ώστε να περνάνε από τις μαθητικές κοινότητες όσο το δυνατό περισσότεροι/ες μαθητές/τριες. Ο κληρωμένος/η δεν ξανακληρώνεται ποτέ σ’ όλη τη διάρκεια της φοίτησης του γυμνασίου ή του λυκείου εκτός αν αρχίζει καινούργιος γύρος. Κάτι ανάλογο να γίνεται και στα δημοτικά..

Να αποσυρθεί η Πολιτεία του Πλάτωνα από τα σχολεία και να διδάσκεται η Αθηναίων Πολιτεία του Αριστοτέλη.

Η Πολιτεία του Πλάτωνα είναι κείμενο με θέσεις ολιγαρχικές και φασιστίζουσες και δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ ευτυχώς, ενώ η Αθηναίων Πολιτεία του Αριστοτέλη είναι το κύριο κείμενο διδαχής της Δημοκρατίας.

Να ενεργοποιηθεί ο θεσμός του Δημοψηφίσματος και να επικυρώνεται η εκάστοτε Αναθεώρηση του Συντάγματος με Δημοψήφισμα.       

Η τριττή (κατ’ Αριστοτέλη) διάκριση των μορίων του πολιτεύματος (Νομοθετικό, Δικανικό, Αρχικό) να υπάρχει και μέσα στα κόμματα.

Να πάψει να διδάσκεται στα Πανεπιστήμια πως η τριττή διάκριση των λειτουργιών του πολιτεύματος είναι εφεύρεση του Μοντεσκέ, αλλά πως υπήρχε ήδη στην Αρχαία Ελλάδα. Ο Μοντεσκέ την πήρε από τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη. (Κάποια άλλη στιγμή θα αναφέρω το απόσπασμα του Πλάτωνα και το απόσπασμα του Αριστοτέλη που οδήγησαν τον Μοντεσκέ να γράψει για την τριττή διάκριση των λειτουργιών του πολιτεύματος.)

Η αρχηγία του Κόμματος (Αρχικό-Εκτελεστικό) να είναι ενιαύσια, τριαδική, αιρετή και επαναλήψιμη. Στην τριαδική αρχηγία να εκπροσωπούνται πάντα και τα δύο φύλα εναλλακτικά: τη μια χρονιά δύο άντρες μία γυναίκα, την επόμενη δύο γυναίκες ένας άντρας.

Τα άλλα αξιώματα (Αρχικό-Εκτελεστικό) να είναι ενιαύσια, κληρωτά και μη επαναλήψιμα.

Να υπάρχει κληρωτό Πειθαρχικό Συμβούλιο (Δικανικό) για κάθε περίπτωση (στέρηση της ιδιότητας του μέλους ή οτιδήποτε άλλο, άμα χρειασθεί. Δεν υπάρχει καμία δικαιοδοσία της τριαδικής αρχηγίας Στο κληρωτό Πειθαρχικό μπορεί να καταφύγει οποιοδήποτε μέλος εγγραμμένο και οικονομικά τακτοποιημένο.

Το Καταστατικό του Κόμματος (Νομοθετικό) ψηφίζεται από όσο το δυνατό περισσότερα μέλη εγγραμμένα και οικονομικά τακτοποιημένα, ακόμα και με αλληλογραφία, μετά βέβαια από ανάλογη συζήτηση και ενημέρωση.

Να αφαιρεθεί το δικαίωμα από την τριαδική αρχηγία του κυβερνώντος κόμματος να προκηρύσσει εκλογές κατά το δοκούν.

Να καθιερωθεί συνταγματικά να γίνονται εκλογές κάθε δεύτερο Ιανουάριο.

Ουσιαστικά πρέπει να αφαιρεθούν από τους αρχηγούς των κομμάτων οι μοναρχικές αρμοδιότητες.

Αναθεώρηση του Συντάγματος και να εγγραφούν σ’ αυτό και τα άρθρα 57, 58, 64 και 131 του Συντάγματος της Τροιζήνας.

Τα επίμαχα άρθρα του Συντάγματος της Τροιζήνας

Άρθρο 57. Οι Αντιπρόσωποι (δηλαδή οι βουλευτές) εκλέγονται δια τρία έτη· το τριτημόριον αυτών αλλάζει κατ’ έτος· το πρώτον και το δεύτερον έτος η αλλαγή γίνεται δια κλήρου.

Άρθρο 58. Ο αυτός δεν δύναται να εκλεχθεί Αντιπρόσωπος εις δύο κατά συνέχεια περιόδους.

Άρθρο 64. Τα μέλη της Βουλής λαμβάνουσι τον τεταγμένον μισθόν από το Εθνικόν Ταμείον, ενόσω είναι παρόντα, όπου η Βουλή συνεδριάζει· και όλον μεν, όσον καιρόν διαρκεί η Σύνοδος· τον ήμισυν δε, μετά την παύσιν αυτής.

Άρθρο 131. Οι Γραμματείς (δηλ. οι Υπουργοί) της Επικρατείας (δηλ. του Κράτους) είναι υπεύθυνοι και κατηγορούνται έμπροσθεν της Βουλής διά προδοσίαν, κατάχρησιν δημοσίων χρημάτων και δι’ υπογραφήν των εις διάταγμα αντιβαίνον εις τους θεμελιώδεις νόμους.

Με βάση τα άρθρα 57-58: να επιδιωχθεί η αποεπαγγελματοποίηση της βουλευτείας, του βουλευτιλικιού. Το βουλευτιλίκι να είναι για ένα μόνο χρόνο, όπως ήδη έχει ειπωθεί, και να μη στοιχειοθετείται συνταξιοληπτικό δικαίωμα.

2) Για το άμεσο μέλλον.

Σταδιακή αποεπαγγελματοποίηση του Δικανικού. Λαϊκοί κληρωτοί δικαστές παντού. Τα πρώτα χρόνια να υπάρχει κάποιος επαγγελματίας δικαστής χωρίς δικαίωμα ψήφου, για να διευθετεί τα δικονομικά.

Όταν όλοι οι δικαστές γίνουν λαϊκοί κληρωτοί, να μη στοιχειοθετείται συνταξιοληπτικό δικαίωμα.

Πολιτικός γάμος υποχρεωτικός.

Χωρισμός Κράτους Εκκλησίας.

3) Για το εγγύς μέλλον

Ονοματοδοσία υποχρεωτική.

Πειραματική μικρή (30.000-50.000 κάτοικοι μαζί με τους ξένους) πόλη. Η πόλη δε μεγαλώνει, αλλά σχηματίζονται καινούργιες, αν αυξηθεί ο πληθυσμός.

Η πόλη αυτή θα κυβερνιέται όπως η αρχαία Αθήνα.

4) Για το απώτατο μέλλον

Να ιδρυθούν πολλές ισοπληθείς πόλεις. Όλη η Ελλάδα να ισομοιραστεί σε 415 πόλεις ισοπληθείς, που θα κυβερνιόνται όπως η αρχαία Αθήνα. Μικρότερες οικιστικές μονάδες βέβαια δε θα καταργούνται, απλώς θα ενθαρρύνεται η προσέλευση στις ισοπληθείς πόλεις.

Η Πολιτική δεν είναι επάγγελμα αλλά λειτούργημα που πρέπει να τελείται από όλες τις πολίτιδες και όλους τους πολίτες.

Η Δημοκρατία είναι το φώς, είναι η μόνη λύση για την Ανθρωπότητα. Όμως τη Δημοκρατία μόνο η Ελλάδα γνώρισε γι’ αυτό μόνο από την Ελλάδα μπορεί να προέλθει φως.

Με τη Δημοκρατία η Ελλάδα μεγαλούργησε. Με τη Δημοκρατία θα ξαναμεγαλουργήσει.

5) Σειρά μέτρων για τη διάδοση της Ελληνικής Γλώσσας και πολιτιστική επίθεση.

Μαθήματα αρχαίων ελληνικών δωρεάν για εθελοντές ενήλικες.

Όσοι ξένοι και ομογενείς μαθαίνουν Αρχαία ή Νέα Ελληνικά, να γίνονται δεκτοί ώστε να περνάν διακοπές στην Ελλάδα με μειωμένες τιμές και να τους γίνονται μαθήματα Νέων Ελληνικών.

Σε συμφωνία με τους εφοπλιστές να γίνονται μαθήματα Νέων Ελληνικών στα πληρώματα των εμπορικών πλοίων ελληνικής ιδιοκτησίας.

Διαβήματα ώστε να καταργηθεί η ερασμιακή προφορά των Αρχαίων Ελληνικών στα διάφορα ιδρύματα του Εξωτερικού, όπου αυτά διδάσκονται.

Να μεταφραστούν και στα Νέα Ελληνικά οι υπότιτλοι των ελληνικών εκθεμάτων στα διάφορα μουσεία του Εξωτερικού.

Να γραφεί και στα Νέα Ελληνικά η επιγραφή που βρίσκεται στην προκυμαία της Μασσαλίας και λέει πως εκεί έφτασαν οι Φωκαείς, για να διαδώσουν τον πολιτισμό στη Δύση.

Να γίνει εικονική πραγματικότητα των απανταχού αρχαίων ελληνικών θεάτρων και κατασκευή τους σε προπλάσματα, όπως γίνεται ήδη με τα αγάλματα, ώστε να αγοράζονται και να στολίζουν τα σπίτια των αγοραστών.

Η Πολιτική δεν είναι επάγγελμα αλλά λειτούργημα που πρέπει να τελείται από όλες τις πολίτιδες και όλους τους πολίτες ή από όσο το δυνατό περισσότερους κι όχι πάντα τους ίδιους.

Η Δημοκρατία είναι το φως, είναι η μόνη λύση για την Ανθρωπότητα. Όμως τη Δημοκρατία μόνο η Ελλάδα τη γνώρισε γι’ αυτό μόνο από την Ελλάδα μπορεί να προέλθει πάλι και η Δημοκρατία και το φως.

Εξαιτίας της Δημοκρατίας η Ελλάδα μεγαλούργησε. Με τη Δημοκρατία θα ξαναμεγαλουργήσει.

Το παρελθόν της Ελλάδας είναι το μέλλον της ανθρωπότητας.

Α. Κ.

Το “Τελευταίο Σπίρτο” του Θωμά Σίδερη

Για το “Τελευταίο Σπίρτο” του Θωμά Σίδερη έγραψα ξανά. Είδα την γενική πρόβα και μου άρεσε. Έμαθα πως πήγε πολύ καλά η πρεμιέρα και είχε σολντάουτ τη Τρίτη. Το έργο παίζεται μόνο Δευτέρα και Τρίτη.

Θέλω να κάνω μιαν ακόμα παρότρυνση προς φίλους και γνωστούς να το δουν. Πρόκειται για μια ιστορία των προσφύγων και των ανθρώπων του περιθωρίου. Όλα περνούν από τον λόγο μιας μισότρελης πόρνης των Βούρλων που χάνει σιγά-σιγά τα λογικά της λόγω της σύφιλης και των φαρμάκων. Η ηθοποιός που σηκώνει το βάρος είναι η Ευτυχία Φαναριώτη και είναι πολύ καλά στον ρόλο της.

“ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΠΙΡΤΟ” παίζεται κάθε Δευτέρα στις 8.00 και κάθε Τρίτη στις 9.15 στο L.A. THΕATER, Κων/πολεως 82 και Ιερά Οδός, στο Γκάζι – πολύ κοντά στη στάση του μετρό στον Κεραμεικό. 

Διαδήλωση για τα Λιπάσματα αύριο

Μαζικοί φορείς της πόλης, με τον ΤΕΡΨΗΧΩΡΟ να πρωταγωνιστεί αλλά και την Πρωτοβουλία και την Εργατική Λέσχη να συνυπογράφουν και πολλούς φορείς να συμμετέχουν, θα πραγματοποιηθεί αύριο διαδήλωση για τα Λιπάσματα. Αιτήματα των διαδηλωτών είναι να μην επιτραπούν οι αλλαγές χρήσεων γης και οι μολυσματικές δραστηριότητες στην περιοχή και να ολοκληρωθεί μια ανάπλαση προς όφελος του λαού.

Ο κόσμος θα συγκεντρωθεί στο Δημαρχείο Δραπετσώνας στις 11 π.μ. και θα γίνει πορεία προς τον χώρο της Ανάπλασης. 

Χτες πορεία για την Παιδεία

Αύριο πορεία για την Ανάπλαση

Μεθαύριο πορεία για το Πολυτεχνείο 

ΟΙ ΠΕΝΤΕ “ΣΟΦΟΙ” ΤΗΣ ΜΕΡΚΕΛ

ΩΧ, ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ, ΚΑΚΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΒΡΗΚΕ!

Στη Γερμανία λειτουργεί μια “Επιτροπή Πέντε Σοφών” που συμβουλεύει την Μέρκελ και την εκάστοτε γερμανική κυβέρνηση για την οικονομική της πολιτική. Πρόσφατα εξέδωσε ένα πόρισμα τετρακοσίων σελίδων μέσα στο οποίο κατηγόρησε την γερμανική κυβέρνηση για συγκεκριμένες πλευρές της πολιτικής της.

Θα έλεγε κανείς ότι ακόμα και οι Γερμανοί βλέπουν το πρόβλημα που έχει η πολιτική της Μέρκελ καθώς η κριτική των “Σοφών” ξεκίνησε από τη διαπίστωση ότι δεν επιτεύχθηκαν οι στόχοι ανάπτυξη το 2014 και οι προβλέψεις για το 2015 που είχε υποσχεθεί η γερμανική κυβέρνηση. Βλέπουν 1,2% για το 2014 αντί του στόχου 1,9% της Μέρκελ και προβλέπουν λίγο πιο κάτω από 1% για το 2015 αντί του 1,2% που είχε προβλέψει η Μέρκελ.

Σαν καλή φαίνεται αυτή η επιτροπή θα έλεγε κάποιος καλοπροαίρετος που θα διάβαζε αυτές τις γραμμές. Μόλις όπως πήγαινε παρακάτω θα συναντούσε τα εξής:

Οι Σοφοί επικρίνουν την Μέρκελ γιατί δίνει δικαίωμα στις γυναίκες να βγουν στη σύνταξη στα 63 (!!) αν είχαν παιδί πριν το 1992. Τους φάνηκε πολύ κοινωνικό και σπάταλο το μέτρο!

Κατόπιν πήγαν στην καθιέρωση κατώτατου ωρομίσθιου. Το βρήκαν μέτρο αρνητικό!

Οι Σοφοί εξέτασαν τις προθέσεις του Σόϊμπλε να διαθέσει κονδύλια για επενδύσεις που θα φέρουν ανάπτυξη. Τους φάνηκε επικίνδυνη σκέψη γιατί μπορεί να “ξεφύγει”!

Ακόμη και στην εξαγγελία Σόϊμπλε για μηδενικό δανεισμό του χρόνου οι “Σοφοί” είδαν τον κίνδυνο να πάρουν τα μυαλά της κυβέρνησης αέρα και να αρχίσει τις δαπάνες.

Ωραίοι “Σοφοί”! Με τέτοιους συμβούλους τι καλύτερο να περιμένει κανείς από μια Μέρκελ κι ένα Σόϊμπλε;