Απορώ
με τα όσα συμβαίνουν στον Σύριζα και
λυπάμαι που η “πρώτη φορά αριστερά”
κατάφερε να τα κάνει τόσο πολύ θάλασσα.
Ακόμα περισσότερο λυπάμαι που την βλέπω
να πνίγεται σε μια κουταλιά νερό!
"Απορώ με σένα, απορώ, κάνεις τόσα λάθη και στα συγχωρώ" που λέει κι ο Πάριος
Τριάντα
εννέα (39) αμφισβητήσεις μέσα στην
κοινοβουλευτική ομάδα και εκατόν επτά
(107) στην κεντρική επιτροπή είναι νούμερα
πολύ μεγάλα για να τα ξεπερνά κανείς με
ελαφρότητα. Και μια γενική φιλολογία
(μέσα στον Σύριζα και τον ευρύτερο χώρο
του) περί αναγκαίας συνθηκολόγησης που
αντικατέστησε την έντιμη συμφωνία και
περί του περήφανου ΟΧΙ του λαού που
αγνοείται ή παρερμηνεύεται όχι μόνο
δεν βοηθούν να ξεκαθαρίσει το τοπίο
αλλά αντίθετα γεννούν περισσότερα
προβλήματα από όσα -υποτίθεται- ότι
θέλουν να επιλύσουν.
Ας
δούμε τα πράγματα απλά: Ο Σύριζα εκλέχτηκε
κυρίως γιατί ήταν ΚΑΘΑΡΟΣ μέσα σε ένα
τοπίο παντελώς βρώμικο. Πήρε εντολή για
να διαπραγματευτεί καθώς όλοι καταλάβαιναν
ότι οι προηγούμενοι δεν είχαν κάνει
καμιά διαπραγμάτευση είτε γιατί ήταν
ομοϊδεάτες των εντολοδόχων τους είτε
γιατί ήταν “πιασμένοι” στο δόκανο των
“πιστωτών” από αμαρτίες του παρελθόντος.
Κανείς δεν φοβήθηκε τον κρυφό
φιλο-κομμουνισμό του ούτε την κρυφο-αναρχία
του. Κόμμα κανονικό τον θεώρησαν όλοι
και τον έστειλαν να διαπραγματευτεί με
τη σιγουριά ότι δεν θα παίξει παιχνίδια
πίσω από την πλάτη του λαού.
Ο
Σύριζα έκανε αυτό που του ανέθεσαν και
κατέληξε μετά από πέντε μήνες να φέρει
μια συμφωνία με την Ευρώπη που, καλή-κακή,
είναι το αποτέλεσμα μιας καθαρής
διαπραγμάτευσης. Μπορεί η μάχη που έδωσε να είχε λάθη
αλλά δεν είχε κρυφά παιχνίδια και ήταν
τουλάχιστον τίμια και διεξήχθη όλη
μπροστά στα μάτια του καθενός από εμάς.
Και στο τέλος αυτής της διαδικασίας
έφερε την “καλύτερη δυνατή” συμφωνία. Αυτό μπορούσε, αυτό έκανε. Προς τι λοιπόν οι διαφωνίες τώρα;
Να
σημειώσω εδώ ότι αν "συμφωνία=συνθηκολόγηση"
τότε η συνθηκολόγηση ήταν κι αυτή
στοιχείο των προεκλογικών εξαγγελιών
του Σύριζα που μιλούσε για διαπραγμάτευση
με στόχο τη συμφωνία (συνθηκολόγηση)
και την πέτυχε.
Αν,
πάλι, "έντιμη συμφωνία = επωφελής και
για τα δύο μέρη συμφωνία" και "κακή
συμφωνία= συνθηκολόγηση" τότε και
πάλι όλα ήταν μέσα στις προεκλογικές
εξαγγελίες αφού επιτεύχθηκε μια κακή
συμφωνία (συνθηκολόγηση) που όμως ήταν
η μόνη επωφελής (άρα έντιμη) και για τα
δύο μέρη, όπου δεύτερο μέρος είναι ο
Σόιμπλε και οι βαλτικές χώρες σύμμαχοί
του.
Αυτό
που θέλω να πως είναι πως ό,τι πέτυχε ο
Σύριζα είναι ό,τι εξ αρχής είχε εξαγγείλει.
Από τη στιγμή που ήθελε να μας κρατήσει
στο ευρωπαϊκό πλαίσιο, θα έφτανε σε μια
συμφωνία λίγο καλύτερη ή λίγο χειρότερη
που όμως θα ήταν κι αυτή ένα μνημόνιο.
Ούτως ή άλλως θα καταλήγαμε σε μια
ψηφοφορία για ενα ΝΑΙ ή ένα ΟΧΙ και το
πρόβλημα θα εμφανιζόταν και πάλι μπροστά
μας.
Το
ΜΟΝΟ που έχει νόημα να συζητάμε είναι
αν μπορούσαμε να πετύχουμε κάτι καλύτερο
και ποιο θα ήταν αυτό. Σε
αυτό το σημείο εγώ πιστεύω ότι δύο
πράγματα ήταν καθοριστικά για να πάμε
σε συμφωνία με τους χειρότερους δυνατούς
όρους:
1)
Ο Βαρουφάκης (που πολύ εκτιμώ τη σκέψη
του) ΙΣΩΣ εκνεύρισε περισσότερο του
αναμενομένου τον κομπλεξικό Σόιμπλε
κι αυτό ΙΣΩΣ να έπαιξε κάποιο ρόλο στην
επικράτηση του τελευταίου έναντι της
Μέρκελ (αν δεν ήταν παρά ένα παιχνίδι
Καλού-Κακού μπάτσου) με αποτέλεσμα να
εκδιωχθεί ο μόνος άνθρωπος στην ελληνική
πλευρά που είχε ΣΥΝΕΚΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ και
ΚΑΘΑΡΟ ΜΥΑΛΟ από το πιο σημαντικό μέρος
της διαπραγμάτευσης και να μείνουμε
έτσι ξυπόλητοι στα αγκάθια.
2)
ΠΙΘΑΝΟΤΑΤΑ το δημοψήφισμα έδωσε
επιχειρήματα για να αμφισβητηθεί ανοιχτά
η αξιοπιστία (και η θέληση) αλλά και η
ικανότητα της Ελλάδας να διαπραγματευτεί
σοβαρά με αποτέλεσμα να ΝΙΩΣΟΥΝ νικητές
οι αντίπαλοί μας και να προχωρήσουν
ανοιχτά σε απειλές που πιο πριν ΚΑΝΕΙΣ
ΔΕΝ ΤΟΛΜΟΥΣΕ να διατυπώσει.
Αυτά
τα δυο (διαπραγμάτευση χωρίς Βαρουφάκη
και εξαγγελία δημοψηφίσματος ανεξαρτήτως
αποτελέσματος) οδήγησαν κατά τη γνώμη
μου σε μια αδύναμη διαπραγματευτική
ομάδα αντιμέτωπη σε αντιπάλους (όπως
οι Βαλτικές χώρες, η Σλοβακία κλπ.) με
άγνοια του κινδύνου των γεωπολιτικών
επιπτώσεων. Συνέπεια όλων αυτών ήταν η
κατάρρευση του δικού μας μετώπου. Νομίζω
ότι μόνο ο Τσίπρας άντεξε και περιέσωσε
ό,τι ήταν δυνατό να περισωθεί. Το λέω
αυτό χωρίς να ξέρω λεπτομέρειες και
ίσως αδικώ κάποιον, όμως αυτή την εντύπωση
αποκόμισα.
Από
εδώ και πέρα το ΝΑΙ είναι μονόδρομος
όχι γιατί ΤΩΡΑ η συμφωνία είναι καλή ή
κακή ούτε γιατί συνθηκολογήσαμε και
γιατί χάσαμε ένα πόλεμο, αλλά γιατί ΕΞ
ΑΡΧΗΣ ξέραμε ότι θα πούμε ένα ΝΑΙ σε μια
ΣΥΜΦΩΝΙΑ και απλά επιδιώκαμε να είναι
αυτή η συμφωνία όσο πιο καλή γινόταν.
Το ΟΧΙ δεν ήταν ποτέ και σε καμιά στιγμή
επιλογή του Σύριζα (με βάση τις εξαγγελίες
του) και έγινε δυνατό να ειπωθεί μόνο
εξ αιτίας του δημοψηφίσματος που το
νομιμοποίησε στη σκέψη ενός μέρους των
στελεχών του.
Το
αν μια χώρα σαν την Ελλάδα πρέπει να
έχει δικό της νόμισμα και εθνική
οικονομική πολιτική για να σταθεί στα
πόδια της, είναι συζήτηση μιας άλλης
στιγμής. Η μετάβαση στο εθνικό νόμισμα, αν γίνει υπό πολεμικές συνθήκες με την Ευρώπη, μπορεί να επιφέρει μεγάλα δεινά. Θα πρέπει να γίνει με συνεννόηση και όχι με τύπους σαν τον Σόιμπλε που θέλουν να μας τιμωρήσουν αλλά συναινετικά σαν λύση των αδιεξόδων και όχι σαν βουτιά μέσα σε αυτά. Επομένως, το αν είναι αμοιβαία συμφέρον
και για την Ευρώπη και για την Ελλάδα
να πάρουμε ένα βελούδινο διαζύγιο, είναι
επίσης μια σοβαρή κουβέντα μιας άλλης,
όμως στιγμής.
Ο Σύριζα που γνωρίσαμε
τα τελευταία χρόνια, δεν θέτει τέτοιο
ζήτημα και έχει υποσχεθεί να είναι
προβλέψιμος, δηλαδή να μην αιφνιδιάζει.
Επομένως το μόνο που μπορεί να κάνει
είναι να τελειώνει με τις εκκρεμότητες
που δημιούργησε η ρητορεία του των
τελευταίων χρόνων και να δει το μέλλον
με μεγαλύτερη σοβαρότητα γνωρίζοντας
πια πως ΤΙΠΟΤΑ από όσα λέγονται δεν πάει
χαμένο και πως τα εμπόδια που κρύβεις
κάτω από το χαλί τα συναντάς μετά από λίγο
αναπόδραστα μπροστά σου.
