Η προκήρυξη των πρόωρων εκλογών, θέτει επί τάπητος
το ζήτημα που τόσο καιρό όλοι, και προπαντός οι Ευρωπαίοι εταίροι της ΕΕ,
έκρυβαν κάτω από το χαλί.
Ποια Ελλάδα θα
έχουμε αύριο; Ποια Ευρώπη θα έχουμε αύριο;
Η παγκόσμια κρίση των τραπεζών του 2008 έγινε
ευρωπαϊκή κρίση των εθνικών κρατών το 2010 αφού η ΕΕ επέλεξε να σώσει το
τραπεζικό σύστημα που πτώχευε μεταθέτοντας τα βάρη στις πλάτες των λαών. Η
Ελλάδα έγινε το πειραματόζωο αυτής της πολιτικής με τις γνωστές συνέπειες για όλους
μας.
Η πολιτική
αυτή δεν αμφισβητήθηκε από την πολιτική τάξη της χώρας μας
που δεν ήθελε ή δεν μπορούσε να διαγνώσει έγκαιρα το είδος της κρίσης και των
δεσμών που μας επιβάλλονταν. Τα νέα δάνεια χαρίζονταν στις τράπεζες και αποπλήρωναν
απαξιωμένα ομόλογα γλυτώνοντας του χρεοκοπημένους οργανισμούς και χρεοκοπώντας,
αντί γι αυτούς, τους Έλληνες πολίτες.
Η πολιτική
αυτή δεν αμφισβητήθηκε ούτε και από τους Ευρωπαίους πολιτικούς
που έβλεπαν φοβισμένοι την τρικυμία να έχει φτάσει στην ευρωζώνη. Βολεύονταν να
αισθάνονται ότι πριν από αυτούς υπήρχαν άλλοι στη σειρά για να πνιγούν.
Η εποχή της αποφυγής των προβλημάτων της ΕΕ και της
ευρωζώνης με την εφαρμογή πολιτικών «τιμωρίας» που έκρυβαν το πρόβλημα πίσω από
την σχεδιασμένη «ελληνική τραγωδία» τελείωσε. Τώρα θα μπει επί τάπητος το πραγματικό πρόβλημα για την Ευρώπη. Οι
λαοί δεν θέλουν να πληρώνουν άλλο τις συνέπειες των ανωμαλιών που δημιούργησαν
οι χρηματιστές και οι τραπεζίτες. Πρώτος θα πει το «όχι» ο ελληνικός λαός και
θα ακολουθήσουν οι υπόλοιποι. Οι Ιταλοί το έχουν πει ήδη ψιθυριστά δια του Ρέντζι,
οι Γάλλοι έχουν προειδοποιήσει με τον ελλειμματικό προϋπολογισμό τους και οι
Ισπανοί ετοιμάζονται να εκλέξουν τους «Ποντέμος» φωνάζοντας κι αυτοί ένα ηχηρό
όχι όπως το επερχόμενο της Ελλάδας.
Τους επόμενους μήνες, και ιδιαίτερα τον Μάρτη και
τον Απρίλη, θα παιχτεί ολόκληρο το έργο που η πρώτη του πράξη το 2010-2012
έληξε με νίκη των «κακών» και της Μέρκελ. Στο β’ μέρος θα δούμε τη συνέχεια. Με
την ελπίδα ότι οι πολιτικές της λιτότητας θα αλλάξουν και ότι το βάρος της διάσωσης
των τραπεζών θα το αναλάβει επί τέλους η ΕΚΤ. Αυτό που έπρεπε να έχει γίνει ήδη
από το 2009 και που χρειάστηκε επιτακτικά μια λύση το 2010, θα τεθεί επί τάπητος
στο 2015 ξανά, χάρη στην ψήφο των Ελλήνων.
Η ελπίδα των πολλών
είναι ο φόβος των ολίγων.
Από τη μια, οι πολλοί ελπίζουν να γλιτώσουν από
την υποχρέωση να πληρώνουν με τη ζωή τους και το βιοτικό τους επίπεδο τα χρέη
των τραπεζών και των πολιτικών που τις στήριζαν και τις θεράπευαν.
Από την άλλη οι λίγοι, τραπεζίτες, μεγάλοι ομολογιούχοι
(funds)
και πολιτικοί, φοβούνται ότι ήρθε η ώρα να πληρώσουν τον λογαριασμό.
