Καλά, ο Κοντονής δεν πήγε Εσθονία, ο Μητσοτάκης θα πήγαινε;;;

Ο Εσθονός υπουργός δικαιοσύνης, με επιστολή του προς τον Κοντονή στην οποία εξισώνει απολύτως ναζισμό-κομμουνισμό, δικαιώνει όσους μιλούν για παραζάλη στο επιτελείο της Νέας Δημοκρατίας και των συμμάχων της.
   

Διάλεξε η Ν.Δ. να επικρίνει την κυβέρνηση γιατί δεν μετείχε σε ένα συνέδριο με τίτλο  «Η κληρονομιά στον 21ο αιώνα των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν από τα κομμουνιστικά καθεστώτα». Το μέγα ερώτημα είναι: Δηλαδή ο Μητσοτάκης θα πήγαινε; Η Γεννηματά θα πήγαινε; Ο Θεοδωράκης θα πήγαινε; Θα υπερασπίζονταν, πηγαίνοντας, τις αξίες του ευρωπαϊκού πολιτισμού; Μάλλον δεν τις γνωρίζουν!
   

Λέει ο υπουργός της Εσθονίας στην επιστολή του: "δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο Ναζισμό, το Φασισμό ή τον Κομμουνισμό". Λέει και πολλά άλλα, για τα γκουλάγκ, τον Σολτζενίτσιν κλπ. Λέει πολύ περισσότερα από όσα λένε οι τοπικοί χρυσαυγίτες. Και το ερώτημα παραμένει: Δηλαδή ο Μητσοτάκης θα πήγαινε; Κι άλλοι που βγήκαν να καταγγείλουν την κυβέρνηση σαν περίπου οπισθοδρομική, θα πήγαιναν;
   

Εντάξει, θέλουν την εξουσία, άργησε πολύ η επάνοδος, υπάρχει το σοκ από τις εκλογές του 2015 και το δημοψήφισμα, υπάρχει ένας διάχυτος φόβος ότι η κυβέρνηση μπορεί να επανακάμψει, αλλά κάθε πανικός έχει τα όριά του. Ας σοβαρευτούν στο μέτωπο της αντιπολίτευσης. 'Όπως η χώρα χρειάζεται μια στοιχειωδώς -έστω- σοβαρή κυβέρνηση, χρειάζεται και μια εξ ίσου σοβαρή αντιπολίτευση. Που θα κατακεραυνώνει τα, κατά τη γνώμη της, λάθη και θα προτείνει τα, κατά τη γνώμη της, σωστά. Που δεν θα ασχολείται με το να επιπλήττει την κυβέρνηση για τις σωστές αποφάσεις της πότε με πρόσχημα δήθεν την "αριστεία" και πότε τις δήθεν "ευρωπαϊκές αξίες".

Σε ένα δυτικό κόσμο όπου κυριαρχεί η δεξιά (ΗΠΑ, Αγγλία, Γερμανία κλπ) ίσως φανούν χρήσιμα σε κάποια φάση και τα δεξιά κόμματα. Ας μείνει σε αυτό η τοπική κεντροδεξιά. Δεν είναι ανάγκη να τριγυρνά στα σοκάκια της δημοσιογραφικής ανυποληψίας γυρεύοντας "λίγα ψίχουλα αγάπης" και να αστοχεί τόσο εμφατικά!

Μαύρο μέλι μαύρο γάλα ήπιε κείνο το πρωί

Τον ξέρετε τον Κεμάλ του Χατζηδάκη και του Γκάτσου. Δεν μιλάω για το φυσικό πρόσωπο, τον νεαρό όμορφο μουσουλμάνο που γνώρισαν στη Νέα Υόρκη και τους ενέπνευσε το τραγούδι, μιλάω για το πρόσωπο του τραγουδιού. Για εκείνον που πήγε να αλλάξει τον κόσμο γιατί λυπήθηκε «της ερήμου τα παιδιά». Το τέλος της ιστορίας γνωστό. 

Πέφτουν πάνω του τα στίφη, σαν ακράτητα σκυλιά
και τον πάνε στο χαλίφη να του βάλει τη θηλιά.
Μαύρο μέλι μαύρο γάλα ήπιε εκείνο το πρωί
πριν αφήσει στην κρεμάλα τη στερνή του την πνοή.

Κι ακόμα χειρότερα στο τέλος του τραγουδιού:

Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ!

Πάντα μου άρεσε η μελαγχολία του και πάντα μισούσα το δίδαγμα που άφηνε αυτό το τραγούδι. Την παραίτηση, την απόλυτη απελπισία! Όταν άκουγα να χειροκροτούν σε κάποια εκτέλεσή του (μπορεί να χειροκροτούσα κι εγώ) αγανακτούσα με το πλήθος. «Σας λέει πως δεν έχετε καμιά ελπίδα κι εσείς χειροκροτάτε;» διαμαρτυρόμουν από μέσα μου.

 

Φτάσαμε στο σημείο όπου το τραγούδι ισχύει πια για όλους μας. Για την Ελλάδα την σύγχρονη μιλάω, για τις μέρες που ζούμε. 

Η πρώτη μάχη που δόθηκε το 2010 ήταν καθοριστική. Το δάνειο των 110 δισ. που ξελάσπωσε τις γερμανικές και γαλλικές τράπεζες και έδεσε την Ελλάδα ήταν η πιο μεγάλη μας ήττα. Μετά από αυτήν μας είχαν σχεδόν στο χέρι.Το 2011 ως τις αρχές του 2012 δόθηκαν οι άλλες δυο μεγάλες μάχες που χάθηκαν κι αυτές. Το PSI  και το αγγλικό δίκαιο μας έδεσαν χειροπόδαρα. Όλα είχαν χαθεί.

Όπως σε κάθε πόλεμο όμως πάντα ελπίζει κανείς. Η κατραπακιά του 2012 (εκλογή Σαμαρά) έδωσε τέλος στις τελευταίες ελπίδες. Δεν το ξέραμε όμως. και δώσαμε άλλη μια μεγάλη μάχη, το πρώτο εξάμηνο του 2015. Δεν ήταν μάχη, ήταν μακελειό. Νομίζαμε πως είχαμε ακόμα ζωή αλλά η ήττα μας ακούστηκε στα πέρατα του κόσμου. Ακόμη μας δονεί το περήφανο και πεισματικό όχι του δημοψηφίσματος. Δεν παραδίνομαι, σκότωσέ με καλύτερα!

Όλη η Ελλάδα ζει τα τελευταία χρόνια την καληνύχτα του Γκάτσου για τον Κεμάλ. Όλη η Ελλάδα ξέρει πως ο Γκάτσος είχε δίκιο.

Απομονωμένες οι 19 χώρες της ΕΕ που απείχαν από το Εσθονικό συνέδριο!

Ακούσαμε τις τελευταίες μέρες τον ορυμαγδό των δηλώσεων περί απομόνωσης της Ελλάδας από την Ευρώπη γιατί δεν μετέχει στο συνέδριο της Εσθονίας. Είναι εκείνο που γίνεται για να καταγγείλει τα εγκλήματα αριστεράς και δεξιάς βάζοντας σε ένα σακούλι θύματα και θύτες. Ώσπου το καρπούζι έσκασε και λέρωσε όσους ανηλεώς κατακεραύνωναν Κοντονήδες και Παπάδες που εξηγούσαν γιατί η Ελλάδα δεν μετείχε.

Ήταν ένα σκηνικό όπου η Ελλάδα -μόνη στο  κόσμο σαν το γαλατικό χωριό του Αστερίξ- στήριζε την οπισθοδρομική θέση του Σταλινισμού τη στιγμή που όλη η Ευρώπη δόξαζε τη "δημοκρατία". Αποκαλύφθηκε ότι μόνο οχτώ χώρες από τις εικοσιεπτά της ΕΕ πήγαν στο συνέδριο. Η Ελλάδα δεν ήταν μόνη τελικά. Ήταν μια από την μεγάλη πλειοψηφία των 19 χωρών που αγνόησαν τις εμμονικές αντισοβιετικές χώρες. Μόνες πιστές στο συνέδριο που υπέγραψαν την -απλά αντικομουνιστική- διακήρυξη ήταν οι τρεις βαλτικές χώρες Εσθονία, Λιθουανία, Λετονία που είχαν υποδεχτεί τον Χίτλερ σαν ελευθερωτή, οι δυο της Τσεχοσλοβακίας, η Κροατία κι η Ουγγαρία που κι αυτές είχαν πάει με τον άξονα (κοντά τους και η συνήθης Πολωνία που είναι αντιρωσική με όποιο καθεστώς κι αν είναι η Ρωσία). Βασιλικότερες του βασιλέως ή μάλλον γερμανικότερες της Γερμανίας της ίδιας. Και οι οχτώ χώρες έχουν κι άλλο ένα κοινό: είναι τα βασικά στηρίγματα του Σόιμπλε. Μαζί τους συντάχθηκε η δική μας αντιπολίτευση όχι βέβαια από ιδεολογική ταύτιση αλλά από ανοησία!

Δεκαεννιά χώρες της ΕΕ απομονώθηκαν από τις οχτώ που μετείχαν κι υπέγραψαν! Φανταστικό, ε;

Η Ευρώπη αναπτύσσεται ταχύτερα από την Ελλάδα που θα έπρεπε να τρέχει με πολλαπλάσια ταχύτητα, ο Τσίπρας έχει υπογράψει τα πάντα και δυσκολεύεται να βρει ένα κάποιο αφήγημα για την Έκθεση της Θεσσαλονίκης κι η αντιπολίτευση του στρώνει το χαλί για να περάσει.

Ο τροβαδούρος της γενιάς μας

Τροβαδούρος, ο περιπλανώμενος τραγουδιστής που συνθέτει τραγούδια και τα τραγουδά ο ίδιος, κάτι σαν τον Σαββόπουλο.

Την λέξη την πήραμε από τα γαλλικά, trobadour. Είναι όμως αντιδάνειο, προέρχεται από την ελληνική λέξη «τρόπος» που ήταν ο μουσικός δρόμος. Ο τρόπος προέρχεται από το «τροπή» κι η τροπή είναι το σημείο που γυρίζει η μουσική, ο στίχος, η τονικότητα, εκεί που ο ήχος γίνεται τραγούδι.

Ετυμολογία της λέξης (από το Βικιλεξικό):

τροβαδούρος < γαλλική troubadour < αρχαία γαλλικά troubadour < παλαιά προβηγκιανή γλώσσα trobar < λατινική tropus < αρχαία ελληνική τρόπος (αντιδάνειο)

Τροβαδούρος της δικής μου γενιάς ο Διονύσης Σαββόπουλος. Δέκα χρόνια μεγαλύτερός μου, είναι η δική μου γενιά. Αυτά που έγραφε κι αυτά που έλεγε στις συνεντεύξεις του ήταν ΑΚΡΙΒΩΣ αυτά που ήθελα να έχω πει εγώ. Που θα πει η ΑΠΟΛΥΤΗ έκφραση! Από το '68 με τον Ήλιο αρχηγό (σύντροφέ μου αχ τι κακό, μέρα κι ήλιο σαν κι αυτό να την τρώει τ' αφεντικό) και για είκοσι χρόνια ως τα τραπεζάκια έξω απόλυτη ταύτιση.

Από το '89 με τον Μητσοτάκ, ύστερα με τα ορθόδοξα τόξα κι ακόμα πιο πρόσφατα με το Δημάρι, ακόμα και με τον Σκάι βρεθήκαμε διαφωνούντες. Αλλάζει όμως τίποτε αυτό στη σχέση μας; Νομίζω πως όχι.

Ο Διονύσης ήταν και θα παραμείνει ο εκφραστής μιας γενιάς που γεννήθηκε στη φτώχεια, δεν γνώρισε πόλεμο, είδε τη ζωή της να καλυτερεύει συνεχώς και πρόλαβε να ζήσει την τελευταία καταστροφή.

Το βίντεο που ακολουθεί είναι του 1979. Ο Διονύσης στο Πήλιο με την Άσπα και τα παιδιά του. Τι καλύτερο, τι πιο αθώο, τι πιο σοφό, τι ωραιότερο!

Το βρήκα στο life-0 του δεκαπενταύγουστου.

 http://www.lifo.gr/videos/lifo_picks_people/156439

Έλληνες και Νεοέλληνες.

Διάβαζα πρόσφατα μια «ιστορία» της φυσικής του 20ου αιώνα.

Ξεκινώντας από το 1900 και τον Μαξ Πλανκ που διατύπωσε την κβαντική θεωρία και το 1905 με τον Άλμπερτ Αϊνστάιν που διατύπωσε την θεωρία της σχετικότητας ο αιώνας μπήκε με τη μεγαλύτερη ανατροπή στον τρόπο θεώρησης της φύσης από τον καιρό του Θαλή, του Δημόκριτου, του Αναξίμανδρου και του Αρίσταρχου. 

Ο Ράδερφορντ το 1909 εξήγησε την δομή του ατόμου και το 1915 ο Αϊνστάιν πάλι διατύπωσε την ειδική θεωρία της σχετικότητας εξηγώντας την δομή του χώρου και του χρόνου. Ο Νιλς Μπορ εξήγησε την φύση της ύλης το 1929 με την κβαντομηχανική και η συνέχεια δόθηκε με τις βόλτες στο Φεγγάρι, την πυρηνική φυσική (και την βόμβα βεβαίως), με τα τρανζίστορ, την απογείωση της επικοινωνίας, τους Η/Υ και την τεχνητή νοημοσύνη.

Ό,τι ήταν οι Έλληνες για την Φυσική και την Επιστήμη πριν πλακώσουν οι αυτοκράτορες, οι βάρβαροι κι οι φανατικοί των θρησκειών και ισοπεδώσουν τη σκέψη, ήταν για την ανθρωπότητα αυτοί οι Φυσικοί του 20ου αιώνα. Ας τους ανακηρύξουμε «Έλληνες»! Με την προφανή εξήγηση, βέβαια, ότι δεν εννοούμε τους σημερινούς κατοίκους της περιοχής που λέγεται Ελλάδα αλλά τους αληθινούς εκείνους προγόνους των οποίων τα ανόητα και άχρηστα τέκνα είμαστε εμείς.

Ας είναι αυτοί οι Έλληνες κι εμείς οι Νεοέλληνες. Όπως λέμε Φίλιππος ο Μακεδών και Γκλιγκόροφ ο Νεομακεδών. Κάπως έτσι...

Η πορεία του ανθρώπινου γένους

Ποίηση από Tom Waits για σήμερα

(... αν θέλεις να ξαναβρείς τα 
όνειρά σου ...)
Σήμερα, ο ουρανός είναι γκρίζος
και το αύριο, έχει δάκρυα
πρέπει να περιμένεις να έρθει το χτες 

με δικά μας λόγια:
αν ζητάς το καλύτερο, αλίμονό σου
το καλύτερο είναι πίσω, στο παρελθόν

YESTERDAY IS HERE

Οι στίχοι στα αγγλικά:

If you want money in your pocket

You want a top hat on your head

Hot meal on your table

And a blanket on your bed,

Well today is grey skies,

Tomorrow is tears,

You'll have to wait

Till yesterday is here.

I'm a going to New York City

I'll be leaving on a train

If you wanna see me

Till I come back again,

Well today is grey skies

Tomorrow is tears,

You'll have to wait till

Yesterday is here.

Now if wanna go

Where the rainbows end

You will have to say goodbye.

All our dreams come true

Baby up ahead,

In a town where your memories lie.

Now the road is out before me

And the moon is shining bright

What I want you to remember

As I disappear tonight

That today is grey skies

Tomorrow is tears

You'll have to wait till

Yesterday is here.

Για την αρχαιότητα θα μιλάμε τώρα ...!

Το γεγονός ότι η εισαγωγή της κλήρωσης στην επιλογή σημαιοφόρου και παραστατών προκάλεσε τόση φασαρία δείχνει πόσο χαζό κι ανάξιο του ονόματός μας έθνος είμαστε οι Νεοέλληνες και πόσο μακριά βρισκόμαστε από τους κανονικούς Έλληνες, τους αρχαίους.

Στην αρχαιότητα ακόμη κι ο επώνυμος άρχων (ο βασιλιάς δηλαδή) προέκυπτε με κλήρωση. Κι οι δικαστές κι οι βουλευτές κι οι άρχοντες και όλες οι αρχές (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) προέκυπταν από κλήρωση μεταξύ όλων των πολιτών. Μιλάμε για την Αθήνα του Περικλή, του Θεμιστοκλή, του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, του Σωκράτη, του Επίκουρου, του Αναξίμανδρου, του Πρωταγόρα, του Ευριπίδη, του Ισοκράτη, του Δημοσθένη του...του ...του ... όλων των μεγάλων πνευμάτων της εποχής αλλά και της ιστορίας.

Κι όχι μόνο η Αθήνα ... όλες οι ελληνικές πόλεις το ίδιο έκαναν. Έβγαζαν τους σημαιοφόρους και παραστάτες στα δημοτικά σχολεία αλλά και στα μεγαλύτερα σχολεία όπως και στα δικαστήρια (Ηλιαία), στη Βουλή (βουλευτές) κ.τ.λ. με κλήρωση και κανείς δεν διαμαρτυρόταν. Κάτι ψιλογκρίνιες ακούγονταν από τους αριστοκρατικούς κύκλους αλλά σε γενικές γραμμές κι αυτοί σέβονταν τη δημοκρατία, δηλαδή την κλήρωση. Μόνο οι τύραννοι (οι τριάκοντα και κάποιοι άλλοι) πίστευαν πως πρέπει σημαιοφόροι στα δημοτικά να γίνονται οι «άριστοι», δηλαδή οι ίδιοι!

Αλλά βέβαια, για την αρχαιότητα θα μιλάμε τώρα ....!

Αριστοτέλης: Αριστεία = Αριστοκρατία

Ο Αριστοτέλης στα πολιτικά του λέει ότι δημοκρατία είναι το πολίτευμα όπου άρχουν οι πολλοί (όλοι) και ολιγαρχία εκείνο στο οποίο άρχουν λίγοι (οι «άριστοι»). Συνεχίζοντας λέει ότι ολιγαρχία είναι το πολίτευμα όπου οι Αρχές (κυβέρνηση, δικαστές, βουλή) εκλέγονται και δημοκρατία είναι το πολίτευμα όπου οι Αρχές κληρώνονται. Με την εκλογή προκύπτουν ως Αρχή οι ολίγοι (λεγόμενοι «άριστοι») ενώ με την κλήρωση προκύπτουν όλοι (λεγόμενοι «δήμος» ή «λαός»).

Λαός ελεύθερος είναι ο λαός που δεν είναι υπήκοος κάποιων κυρίαρχων (μιας ολιγαρχίας) αλλά που αυτοκυβερνάται. Ο λαός είναι ελεύθερος όταν ο δήμος (δηλαδή όλοι οι πολίτες) αποκτά όλα τα αξιώματα της πολιτείας μέσω του μοναδικού τρόπου με τον οποίο μπορεί να γίνει αυτό, με την κλήρωση. Όλοι περνούν από όλες τις θέσεις εξουσίας με τυχαίο (άρα όχι προβλεπτό) τρόπο και για μικρό διάστημα, χωρίς ποτέ να επανέρχονται στο ίδιο αξίωμα. 
Αυτό είναι ελευθερία και δημοκρατία. 
Αυτό εννοούσαν οι αρχαίοι όταν έλεγαν ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Όταν έλεγαν ότι οι "άλλοι" είναι "βάρβαροι" εννοούσαν ότι είναι υπήκοοι ενός βασιλιά ή μιας ολιγαρχίας.

Σήμερα βρισκόμαστε πολύ μακριά από την ελληνική εκδοχή της ελευθερίας. Λέμε ελευθερία την επιλογή δυναστών με βάση την "εθνική" τους ταυτότητα, δηλαδή ένα έγγραφο. Κάποιοι νομίζουν ότι πίσω από το έγγραφο κρύβεται "αίμα" ή DNA.  Καθένας δικαιούται να είναι όσο ηλίθιος θέλει.
Έχοντας μάθει από μικρά παιδιά να ονομάζουμε "δημοκρατία" ένα σύστημα επιλογής της ολιγαρχίας που θα μας κυβερνά (εκλογές κομμάτων ανά τετραετία), μαθαίνουμε ταυτόχρονα και την αυταπάτη της "αριστείας", όπου οι άνθρωποι δεν θεωρούνται διαφορετικοί αλλά καλύτεροι ή χειρότεροι. 
Όπως με την εκλογή, έτσι και με την αριστεία εισάγουμε στην κοινωνία σχέσεις ανισοτικές, σχέσεις διάταξης, αντί των σχέσεων ισοδυναμίας.

Ένα πολύ μικρό, ένα τόσο δα μικρό βήμα πάει να γίνει. Να κληρώνονται μεταξύ ΟΛΩΝ των μαθητών μιας τάξης οι σημαιοφόροι κι οι παραστάτες της σημαίας στις εθνικές εορτές. Τι πιο απλό, τι πιο δίκαιο, τι πιο δημοκρατικό, τι πιο προφανές!!! 
Δεν έχουν όλοι οι μαθητές το δικαίωμα να κρατούν τη σημαία; Δεν είναι όλοι πατριώτες; Τότε τι νόημα έχει να την κρατά ο καλύτερος στη βαθμολογία; Τι κρύβεται πίσω από την άρνηση μιας απλής πράξης που προ πολλού έπρεπε να είχε εφαρμοστεί αλλά καθυστερήσαμε να την σκεφτούμε όπως δεν σκεφτόμαστε και πολλά άλλα πράγματα στη ζωή μας;
Πίσω από το «όχι» στην κλήρωση του σημαιοφόρου και του παραστάτη, δηλαδή πίσω από την άρνηση του δικαιώματος να έχουν ΟΛΟΙ πρόσβαση στο εθνικό σύμβολο, κρύβεται μια αριστοκρατική αντίληψη, ολιγαρχική, αντιδημοκρατική και ολιγόψυχη του ντόπιου συντηρητισμού.
Ίσως κάποιοι το θεωρούν δευτερεύον, όμως δεν είναι. Αντιθέτως είναι αποκαλυπτικό μιας βαθιάς αντιδημοκρατικότητας και μιας πολιτικής μυωπίας. 
Δεν είναι απλή υστέρηση στη σκέψη, είναι βαθύς συντηρητισμός και κόμπλεξ.

Λυπάμαι που επιτίθεμαι έτσι σε ανθρώπους που δεν γνωρίζω, αλλά, δεν μπορώ να πω λιγότερα όταν σε μια τόσο λαϊτ εκδοχή της δημοκρατίας κάποιοι το βρίσκουν αναγκαίο να αντισταθούν. 

Μαγική βραδιά στο Μέτσοβο!

Η έκπληξη μας βρήκε χτες βράδυ στο Μέτσοβο!

Μετά τη γίδα βραστή και τη χορτόπιτα και τον ημίγλυκο ... πηγαίνοντας προς το ξενοδοχείο, ακούσαμε την φωνή του Τζιμ Μόρισον, με ήχο ζωντανό και όχι μεγαφώνου, να έρχεται από ... κάπου.

Τα βουνά εδώ είναι ψηλά αλλά τέτοιους ήχους δεν βγάζουν. Το μέρος είναι μικρό για να χαθείς. Κι ο ήχος πολύ καλός για να τον αποφύγεις. Προσδιορίσαμε σχετικά εύκολα την προέλευσή του κι είδαμε την κιθάρα, το σαξόφωνο, τα πλήκτρα, τη φιγούρα του τραγουδιστή και την ομήγυρη. 

Και τι ομήγυρης! Όλο το Μέτσοβο ήταν εδώ. Νέοι, νεώτεροι, μεγάλοι, γεροντότεροι, γυναίκες και άντρες, χριστιανοί και μουσουλμάνοι, Βλάχοι κι Αρβανίτες και Ρωμιοί χωρίς έρμα και Σέρβοι κι Ιταλοί και Γάλλοι, καρότσια με μωρά, αγόρια, κορίτσια,έφηβοι ... όλοι!

Ένα μπαρ (το μοναδικό άραγε;) στο Μέτσοβο: χωμένο μέσα σε ανοίγματα και καλντερίμια, κάτω από τις βλοσυρές φιγούρες των μεγάλων Βλάχων που τα αγάλματά τους σε κοιτάζουν αφ' υψηλού, Τοσίτσες και Αβέρωφ και άλλοι. 

Το πεδίο βολής των ήχων: ένα αμφιθέατρο φυσικό, κάτω από ένα τεράστιο πλατάνι και άλλα αιωνόβια δέντρα, με "ψυχεδελικά" ελαφρά πειραγμένο δημοτικό φωτισμό, πάνω στο γρασίδι ή σε πέτρινα πεζούλια, γιατί τα καθίσματα του μπαρ είχαν εξαντληθεί προ πολλού. Σε έναν χώρο σαν αρχαίο θέατρο όχι μόνο οπτικά-εξωτερικά αλλά και σαν συναίσθημα, σαν διάθεση, σαν αυτό που -στα Μετσοβίτικα- το αποκαλούμε feeling, ο Τζιμ Μόρισον και οι Ντορς μας παρουσιάστηκαν αυτοπροσώπως! 

Για την ακρίβεια, ήταν μια από τις μετεμψυχώσεις του Μόρισον που είχε το επίγειο όνομα Τζοτρζ-Γιώργος Γάκης (αν άκουσα καλά) και το συγκρότημά του, δηλαδή οι φίλοι του! Όπως μας είπαν, πριν μια εβομάδα, έπαιξε support στους Scorpions  στη Ρωσία! Εκτελούσαν άψογα τα τραγούδια του θρυλικού συγκροτήματος λέγοντας στα ενδιάμεσα και την ιστορία των τραγουδιών και του τραγουδιστή που έγινε θρύλος στην Αμερική τις φοβερές δεκαετίες του '60 και του '70.

Θύμιζε κάτι από τους Ομηριστές που τριγυρνούσαν από πόλη σε πόλη στην αρχαία Ελλάδα και τραγουδούσαν τα έπη, την Ιλιάδα και την Οδύσσεια. Θύμιζε τους τροβαδούρους της Αναγέννησης που τραγουδούσαν στα χωριά τους εραστές της Τερουέλ, τον Ρωμαίο ή τον Ερωτόκριτο. Ο κόσμος ήξερε μέσες-άκρες την ιστορία αλλά την άκουγε για μια ακόμη φορά σαν καινούρια. Κι ο τραγουδιστής με τους φίλους του μουσικούς ερμήνευαν με τρόπο πιστό, στο αίσθημα και στον πόνο, τα καλύτερα κομμάτια των Doors.

Ομηρικό και το κοινό. Νέοι οι πιο πολλοί αλλά και μεγάλοι και παππούδες (παππούς θα ήταν ο Μόρισον αν ζούσε) και πιτσιρίκια στα καροτσάκια που τα σκέπαζαν με ένα κουβερτάκι για να κοιμηθούν, και κάπου εκεί -νά τα, περνούσαν- τα κορίτσια του Διονύση Σαββόπολου δυο-δυο,αλλά κι οι πιο "πειραγμένες" ηλικίες που ήξεραν τους στίχους και σιγοτραγουδούσαν.

Χτες βράδυ, σε ένα μικρό πλατειάκι στο Μέτσοβο, πάνω στα ψηλά βουνά της Πίνδου, δίπλα στις πηγές με το καθαρό νερό, ανάβρυζε μια φωνή πεντακάθαρη και κατάκλυζε τον χώρο ένα αίσθημα πολύ genuine και εντελώς pure, κάτι που δεν φανταζόμουν ότι θα το συναντούσα.

Εμπειρία που δεν μοιράζεται, αλλά την καταγράφω εδώ σαν φόρο τιμής στους μουσικούς, στον μπάρμαν που το οργάνωσε, στον κόσμο που το απόλαυσε και στο Μέτσοβο που δοξάστηκε όχι μόνο για το κοντοσούβλι του αλλά και για την ποιότητα που προσέφερε σε μας τους τυχαίους περαστικούς ταξιδιώτες του.    

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΔΗΜΟΥΣ

ΝΕΟΣ ΝΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ

Η κυβέρνηση φέρνει στη Βουλή νομοσχέδιο για κατάργηση ρυθμίσεων του Καλλικράτη και απλή αναλογική στις δημοτικές εκλογές. Θετικό είναι το βημα αλλά λίγο. Για δυο λόγους:

1.- Δεν προβλέπει σοβαρές αλλαγές στη σύνθεση των δήμων με βάση ένα κριτήριο γενικό, όπως για πράδειγμα το υπόδειγμα του Ιππόδαμου που ήθελε πόλεις των σαράντα χιλιάδων κατοίκων. Θα έχουμε πάλι δήμους τεράστιους, όπως η Αθήνα ή η Θεσσαλονίκη και ελάχιστους όπως κάτι νησιά με χίλιους κατοίκους και -το κυριότερο- η Δραπετσώνα θα παραμείνει σκλαβωμένη.

2.- Δεν προβλέπει συμμετοχή των κατοίκων στη διοίκηση των δήμων. Η απλή αναλογική είναι ένας δικαιότερος τρόπος κατανομής της δημοτικής εξουσίας στην τοπική ολιγαρχία αλλά απέχει από την δημοκρατία όσο απέχει από αυτήν και ο κοινοβουλευτισμός. Μόνη λύση θα ήταν η απόδοση τοπικών εξουσιών σε όλους τους πολίτες με κλήρωση.

Επειδή πολλές φορές ακούγεται η απόρριψη μιας ιδέας μέσα από επαίνους, όπως π.χ. "καλό το σύστημά σου αλλά ανεφάρμοστο" κ.τ.λ. γι αυτό θα υπενθυμίσω την ανάρτησή μου της 28ης Ιουλίου 2015 με τίτλο "Δημοκρατία στους Δήμους". Αφορά μια πόλη όπως η Δραπετσώνα με 30.000 κατοίκους εκ των οποίων οι 20.000 περίπου είναι ενεργοί ψηφοφόροι.

Τρίτη, 28 Ιουλίου 2015

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΔΗΜΟΥΣ

Επειδή το σύστημα της εκ περιτροπής ανάληψης των διαφόρων θέσεων εξουσίας από τον λαό με κλήρωση ακούγεται σαν μια παραξενιά, καλό θα ήταν να δοθούν μερικές ακόμα διευκρινίσεις.

Φανταστείτε ότι είστε δικηγόρος, ή αρχιτεκτόνισσα, ή παπουτσής, ή τεντάς, ή εργάτρια ή γιατρίνα ή δημοσιογράφος ... οτιδήποτε κι αν είστε, όποιο φύλο κι αν έχετε, όποιες κι αν είναι οι γραμματικές σας γνώσεις ή η περιουσία σας, και έρχεται η στιγμή να κληρωθούν οι θέσεις στα δημοτικά πράγματα.. Αυτή η στιγμή θα έρχεται μια φορά τον χρόνο γιατί κάθε χρόνο θα διενεργείται νέα κλήρωση

Έχουμε ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Ο λαός δεν εκλέγει κάποιους για να τον εξουσιάζουν αλλά εξουσιάζει ο ίδιος τον εαυτό του. Την εξουσία αυτή την ασκούν ΟΛΟΙ και αυτό είναι που ξεχωρίζει το λαοκρατικό-δημοκρατικό σύστημα για το οποίο μιλάμε (με κλήρωση όλων των θέσεων ευθύνης και συμμετοχή όλων σε αυτές) από το ολιγαρχικό σύστημα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας που έχουμε σήμερα σε όλα τα επίπεδα όπου όλοι ψηφίζουν αλλά ολίγοι και συνήθως οι ίδιοι διοικούν.

Κατ' αρχήν να ξεκαθαρίσουμε ότι μιλάμε για ένα δήμο περίπου τριάντα χιλιάδων κατοίκων (30.000) και όχι για γιγαντιαίους δήμους όπου όλοι είναι άγνωστοι μεταξύ τους. Ο Δήμος Κερατσινίου-Δραπετσώνας, για παράδειγμα, που έχει περίπου ενενήντα χιλιάδες (90.000) κατοίκους θα πρέπει να σπάσει σε τρία κομμάτια. Της Δραπετσώνας (με Ευγένεια, Χαραυγή και Κερατζάκη), της Αμφιάλης και των Ταμπουρίων.

Στον Δήμο των 30.000 κατοίκων με 20.000 ψηφοφόρους θα κληρωθούν: 

1) Τριακόσιοι εξήντα (360) κληροθέτες, που θα διενεργούν τις κληρώσεις με βάση τους δημοτικούς καταλόγους και που θα αλλάζουν κάθε μήνα (12 μήνες επί 30 κληροθέτες κάθε φορά =360)

2) Χίλιοι εκατό (1.100) δημοτικοί σύμβουλοι εκ των οποίων με κλήρωση θα προκύπτει ένα δημοτικό συμβούλιο πενήντα (50) συμβούλων που θα αλλάζει κάθε εβδομάδα τα είκοσι μέλη του (51 εβδομάδες Χ 20 μέλη =1020 συν οι 50 της αρχής κάνουν 1070 συν τριάντα αναπληρωματικοί ίσον 1.100). Οι πενήντα (50) κάθε φορά διαφορετικοί σύμβουλοι θα αποφασίζουν για τα θέματα ημερήσιας διάταξης του δημοτικού συμβουλίου που θα συνεδριάζει μια φορά την εβδομάδα. Από τους πενήντα κάθε εβδομάδα θα επιλέγονται με κλήρωση ο ένας (1) δήμαρχος και οι πέντε (5) αντιδήμαρχοί του που θα έχουν θητεία μιας εβδομάδας και δεν θα μπορούν να επανεκλεγούν μέσα στο έτος. Συνολικά θα εκτίσουν εβδομαδιαία θητεία δημάρχου πενήντα δύο (52) δήμαρχοι και διακόσιοι δέκα (210) αντιδήμαρχοι, όλοι κατόπιν κληρώσεως. Επίσης θα επιλέγονται με κλήρωση ο Πρόεδρος του Συμβουλίου, ο Αντιπρόεδρος και ο Γραμματέας με θητεία ενός μήνα. Τα τρία μέλη του Προεδρείου δεν θα μπορούν να επανεκλεγούν. Μέσα στο έτος θα έχουμε δώδεκα (12) Προέδρους του ΔΣ και άλλους τόσους αντιπροέδρους και άλλους τόσους Γραμματείς (σύνολο 36). Από τους 1.100 της αρχικής κλήρωσης οι 300 περίπου θα θητεύουν σε ένα κάποιο αξίωμα πέραν του αξιώματος του δημοτικού συμβούλου.

3) Πεντακόσιοι πενήντα (550) κοσμήτορες (ελεγκτές καθαριότητας, φωτισμού, εξωραϊσμού) εκ των οποίων οι δέκα (10) θα εποπτεύουν τις δέκα περιοχές στις οποίες θα χωριστεί ο δήμος και θα αλλάζουν κάθε εβδομάδα. (52 εβδομάδες Χ 10 επόπτες = 520 συν τριάντα αναπληρωματικοί =550) Με βάση τις αναφορές των κοσμητόρων θα προάγονται ή θα παίρνουν κάτι παραπάνω από τον βασικό μισθό οι εργάτες καθαριότητας.

4) Χίλιοι πεντακόσιοι (1.500) δικαστές καθημερινών υποθέσεων (ειρηνοδίκες) οι οποίοι θα συγκροτούν ανά υπόθεση και με βάση τη σοβαρότητά της μικρότερα Συμβούλια Εκδίκασης Υποθέσεων που θα αποτελούνται από πενήντα (50) ή εκατό (100) ή διακόσιους (200) ειρηνοδίκες αναλόγως με την υπόθεση και πάντα με βάση την κλήρωση. Θα λύνουν ζητήματα κυρίως του κανονισμού καθαριότητας και αστυνομικών διατάξεων επιπέδου πλημμελήματος και τις μικροδιενέξεις μεταξύ των κατοίκων, επιβάλλοντας πρόστιμα ή άλλες μικρές ποινές.

5) Εξήντα (60) Συνήγοροι του Πολίτη εκ των οποίων θα κληρώνονται κάθε μήνα πέντε Συνήγοροι που θα αποτελούν ένα πενταμελές Συμβούλιο Συνηγορίας. Σε δώδεκα μήνες επί πέντε μέλη, θα γίνουν συνήγοροι του Πολίτη εξήντα (60) πολίτες. Θα μαζεύουν τα παράπονα των πολιτών και θα οδηγούν τα ζητήματα ανάλογα με την βαρύτητα του καθενός στο δημοτικό συμβούλιο ή στο αντίστοιχο "ειρηνοδικείο" 

6) Εξακόσιοι (600) Φύλακες της Πόλης που θα αντιμετωπίζουν σε συνεργασία με την Αστυνομία και με βάρδιες τα θέματα μικροεγκληματικότητας στις γειτονιές και θα ζητούν την συμπαράσταση των δημοτών (εκτός της Αστυνομίας) για να λύνουν όποιο θέμα γεννιέται επί τόπου. Σε κάθε μια από τις δέκα περιοχές θα αναλαμβάνουν (κατόπιν κληρώσεως) για ένα μήνα πέντε "Πολιτοφύλακες" (12 μήνες Χ 5 φύλακες Χ 10 περιοχές =600)

7) Επτακόσιοι είκοσι (720) Επόπτες κτηρίων που θα "φυλάνε" με δεκαπενθήμερη θητεία και θα φροντίζουν, θα επιστατεύουν (όπως περίπου οι σχολικοί φύλακες) τριάντα δημόσια κτήρια (σχολεία, κέντρα πολιτισμού, υγείας, αθλητισμού και αναψυχής) και θα εποπτεύουν το προσωπικό των υπηρεσιών. Για τα 24 δεκαπενθήμερα του έτους και για 30 χώρους του Δήμου που θα εποπτεύονται θα κληρώνεται ένας (1) Επόπτης κάθε φορά (24Χ30=720)

8) Εκατόν είκοσι (120) οικονομικούς συμβούλους που θα ελέγχουν τα Οικονομικά του Δήμου (προϋπολογισμός, εκτέλεση τεχνικού προγράμματος, προσλήψεις, μισθοδοσίες, έξοδα κίνησης, τροφεία κλπ) οι οποίοι θα είναι δέκα κάθε μήνα (12 μήνες Χ 10= 120 συνολικά) και οι οποίοι θα δίνουν λόγο στο δημοτικό συμβούλιο και στους συνηγόρους του Πολίτη. 

Σύνολο 5.010 Πολίτες (εκ των 20.000 ψηφοφόρων) θα κληρώνονται κάθε χρόνο σε θέσεις ευθύνης, αμισθί, με παροχή μόνο τροφής ή εξόδων κίνησης όπου και όποτε είναι αναγκαία.

Οι 20.000 πολίτες της Δραπετσώνας θα είναι ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ πολίτες και σύντομα αυτό θα αποδώσει καρπούς σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής.

Η διοίκηση και το προσωπικό του Δήμου, έχοντας ενα απρόσωπο στην ουσία πολιτικό προϊστάμενο, θα μπορεί να αποδώσει σωστά και δεν θα καλύπτεται πίσω από διαπλοκές και προστασίες που ευνοούν και την παράλυση του διοικητικού μηχανισμού αλλά και τη διαφθορά.

Τα υπόλοιπα σχόλια δικά σας!

Η Δραπετσώνα σήμερα

Ένα ρεπορτάζ από το inside story, ένα πολύ καλό ηλεκτρονικό περιοδικό, για τη Δραπετσώνα σήμερα.

στη διεύθυνση:

https://insidestory.gr/article/drapetsona?token=6GVPT98UDN

Μια εξαιρετική δημοσιογράφος, η Μαρία Λούκα, κάνει επιτόπιο ρεπορτάζ. 

Το σχόλιό της για αυτά που είδε στις καθημερινές εξορμήσεις του κόσμου για το φεστιβάλ "Θάλασσα" που γίνεται στον χώρο των Λιπασμάτων:

Μόλις πέσει ο καυτός μεσημεριανός ήλιος και κοκκινίσει ο ουρανός, η γειτονιά φοράει τα καλά της και κατεβαίνει ρυθμικά προς τη θάλασσα. Πιτσιρίκια, νέοι, ζευγάρια, γέροι, οικογένειες, μοναχικοί τύποι, όλοι συμμετέχουν σε αυτήν τη γιορτή. Είναι ένας τρόπος συλλογικής ψυχαγωγίας και αποφόρτισης, μια πολιτισμική διέξοδος για έναν φτωχοποιημένο πληθυσμό με υψηλά ποσοστά ανεργίας. Είναι, όμως, κι ένα κλειδί για να ανακαλύψουν ξανά έναν τόπο που κάποτε ήταν πηγή δυστυχίας και σήμερα μπορεί να γίνει το κάδρο μιας νέας ζωής δίπλα στη θάλασσα.

Οι φωτογραφίες του ρεπορτάζ από τον εξαιρετικό κ. Αλέξανδρο Κατσή.

Ένα κομμάτι από το «Η Αργυρή εποχή των ανθρώπων»

Σχετικά με το υπό έκδοση βιβλίο μου «Η Αργυρή εποχή των ανθρώπων» σκέφτηκα, σαν συνέχεια του χτεσινού σημειώματος, να βάλω σήμερα ένα κομμάτι. Πρόκειται για μια περιγραφή του συγκλονιστικού γεγονότος της καταβύθισης της Ατλαντίδας, που σύμφωνα με τον Πλάτωνα ήταν απότομη και κράτησε μόλις μιάμιση μέρα. Το φαινόμενο ήταν παγκόσμιο αφού, εκτός του ότι έθαψε μιαν ολόκληρη ήπειρο, επί πλέον καταβύθισε και όλες τις παραλίες όπου ζούσαν άνθρωποι. Σύμφωνα με τις σύγχρονες έρευνες τα νερά πρέπει να ανέβηκαν, σε εκείνο τον κατακλυσμό, σε ύψος περίπου 200 μέτρων πάνω από την ως τότε επιφάνεια της θάλασσας. Ο Πλάτων λέει πως εξαφανίστηκε μια ήπειρος, βυθίστηκαν στη λάσπη Αθήνα, Αίγυπτος και όλες οι χώρες και πως, για χίλια χρόνια, δεν μπορούσε κανείς να βγει από τις Ηράκλειες Στήλες λόγω της λάσπης.

[Ακολουθεί το κομμάτι από το 3ο κεφάλαιο του βιβλίου]

................................

Η γη έτρεμε έντονα. Ένα υπόκωφο βουητό που ακουγόταν δεν επέτρεπε σε κανέναν να είναι ψύχραιμος. Εμφανώς ταραγμένη η Κλειοβέρθη του κράτησε το χέρι και του ψιθύρισε.

-Έλα μαζί μου για λίγο Άρπη

-Που πάμε; τη ρώτησε σαν χαμένος

-Έλα, του είπε σαν να γνώριζε κάτι, παρ’ όλο που τα είχε χαμένα

Η Κλειοβέρθη αισθανόταν το τέλος. Δεν τολμούσε ούτε στον εαυτό της να το ομολογήσει αλλά ένιωθε πως δεν υπήρχε πλέον καιρός.

-Πιάσε με από το χέρι, του είπε απαλά, πάμε

Αν και δεν είχαν χρόνο για χάσιμο ο Άρπησσος την ακολούθησε σαν υπνωτισμένος. Ανέβηκαν μαζί στον ιερό βράχο του Πανθέου. Οι μονόκεροι τους ακολούθησαν μέχρις ένα σημείο και μετά τους περίμεναν. Ο βράχος του Πανθέου ήταν το λίκνο της φυλής τους. Η Αβύλανθος ήταν η ιερή πόλη της Ατλαντίδας. Εδώ υπήρχαν τα ιερά άλση από όπου ξεπήδησαν οι πρώτοι Άτλαντες κι όπου, σύμφωνα με την παράδοση, έμαθαν από τους θεούς τον Λόγο, την Γραφή και τις Τέχνες.

Ο μεγάλος κι επιβλητικός ναός του Πανθέου βρισκόταν σε ένα βράχο πάνω από την πόλη και τα άλση. Ήταν κτισμένος από τεράστιες πέτρες και έμοιαζε με θύρα προς έναν άλλο κόσμο. Έβλεπε στο νότο και είχε απέναντί του, σε απόσταση βέβαια, το νησί του Ποσειδώνα, εκεί όπου, κατά την παράδοση, βρισκόταν η κατοικία του μεγάλου γιου του Κρόνου προστάτη της Ατλαντίδας. Ήθελαν λίγο ακόμα για να φτάσουν στον ναό. Ανεβαίνοντας είδαν τον ανταριασμένο ωκεανό και τον γκρίζο ουρανό με τις κόκκινες σαν αίμα γραμμές στον ορίζοντα.

Οι σεισμοί είχαν ενταθεί. Το έδαφος έτρεμε κι όλη η κατάσταση ήταν δραματική. Και τότε είδαν το τρομακτικό θέαμα που τους έκανε να νιώσουν όχι μόνο θνητοί αλλά και πολύ μικροί απέναντι στις δυνάμεις της φύσης. Στο νησί του Ποσειδώνα, απέναντι τους, η κορυφή του βουνού είχε ανοίξει. Φλόγες και καπνοί πετάγονταν από εκεί σε μεγάλα ύψη. Ένας πίδακας λάβας κι αέριων έφευγε από το νησί του θεού προς τον Ουρανό σαν να είχαν βρεθεί σε μια τεράστια διαμάχη ο παλιός θεός με τον εγγονό του Ποσειδώνα. Όση ψυχραιμία κι αν διέθεταν, συνηθισμένοι και σε ακραίες καταστάσεις, πάλι το φαινόμενο ήταν ιδιαίτερα έντονο και φοβερό καθώς ξεπερνούσε τα όρια του ανθρώπου. Ωστόσο ο Άρπησσος κι η Κλειοβέρθη, προχωρώντας σαν υπνωτισμένοι, ανέβηκαν πιο ψηλά στον βράχο και προχώρησαν πάνω στην επίπεδη και γεμάτη γρασίδι επιφάνειά του.

Ένα καινούριο τρομακτικό κούνημα της γης τους έριξε κάτω. Η Κλειοβέρθη βρέθηκε πάνω από είκοσι μέτρα μακριά καθώς η γη κάτω από τα πόδια τους φάνηκε να γέρνει. Ο Άρπησσος την πλησίασε τρέχοντας και την βοήθησε να σηκωθεί. Ένιωθαν πως βρίσκονταν στο κέντρο μιας τρομακτικής δίνης. Την αγκάλιασε κι εκείνη κούρνιασε ανάμεσα στα μπράτσα του, έκρυψε το πρόσωπό της στον λαιμό του και σκούπισε εκεί τα υγρά μάτια της. Σήκωσε το κεφάλι της και του έδωσε με τα στεγνά χείλη της ένα φιλί πολύ παθιασμένο. Δεν ήταν η ώρα για φιλιά ή για πάθος, αλλά εκείνος της το ανταπέδωσε σαν μαγεμένος και την αγκάλιασε το ένα του χέρι σφιχτά από τους ώμους ενώ με το άλλο σκούπιζε τα κόκκινα μάγουλά της. Τα μάτια της ήταν ακόμη υγρά και το μέτωπό της έκαιγε από ένα πυρετό που την φλόγιζε ολόκληρη. Το κορμί της ήταν λυμένο, παραδομένο στα χέρια του και στο χάος που τους τύλιγε. Η Κλειοβέρθη προαισθανόταν ένα τέλος που ο Άρπησσος αρνιόταν να αντιληφθεί.

-Κλειώ, της ψιθύρισε

-Άρπη, ω θεοί, θεοί, δεν θέλω να σε χάσω!

-Είμαι εδώ Κλειώ, μαζί σου, σε κρατάω, της είπε

-Κοίταξε! του έδειξε γυρνώντας το κεφάλι προς την πλευρά της θάλασσας. Άκου ένα βουητό! θεοί, ω θεοί!

Γύρισαν κι οι δυο μαζί προς την θάλασσα να δουν τι συνέβαινε καθώς μια παράξενη και πρωτόγνωρη βοή ακουγόταν από το πέλαγος. Κοίταξαν προς τα κάτω και είδαν το πλοίο με τους τριάντα πολεμιστές που θα αντιμετώπιζαν τους συνωμότες να έχει γίνει ένας σωρός από ξύλα. Κάποιοι άντρες πάλευαν μάταια με τα τεράστια κύματα. Τα κόκκινα κι άσπρα και μαύρα πανιά των πλοίων έπλεαν λίγο και βυθίζονταν στο νερό. Πριν προλάβουν να αντιδράσουν ή να πουν ο,τιδήποτε, κοίταξαν στο βάθος, προς το νησί του Ποσειδώνα. Πάγωσαν!

Το νησί είχε εξαφανιστεί. Στη θέση του ένα τεράστιο κύμα, σαν πανύψηλος τοίχος, δέκα, εκατό, διακόσια μέτρα ψηλό -δεν θα μπορούσε κανείς να υπολογίσει πόσο ψηλό ήταν αυτό το τεράστιο κύμα- ερχόταν αργά προς το μέρος τους. Συνειδητοποίησαν ότι αυτό ήταν το τέλος. Πριν καν το κύμα τους πλησιάσει, μια νέα τρομακτική βοή τους τσάκισε τα αυτιά και ένα ακόμα πιο τρομακτικό τράνταγμα της γης τους έκανε να νιώσουν πως έχαναν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους. Το κύμα ερχόταν σταθερά σαν χάρος με το δρεπάνι απλωμένο, το νησί του Ποσειδώνα είχε ήδη εξαφανιστεί και τώρα εξαφανιζόταν κι η Αβύλανθος. Ήταν μόνοι πάνω στον ιερό βράχο που τρέκλιζε κι ακόμη κρατιόταν.

Μέσα σε ένα τρομακτικό παφλασμό, η ιερή πόλη υποχωρούσε και βυθιζόταν κάτω από τα ταραγμένα νερά του ατλαντικού ωκεανού. Κρατήθηκαν σφιχτά. Η Αβύλανθος είχε εξαφανιστεί κάτω από τα νερά που φούσκωναν και γίνονταν μια γιγάντια θεϊκή ρουφήχτρα έτοιμη να καταπιεί τη γη ολόκληρη. Δεν ήταν απλά μια πόλη που εξαφανιζόταν, η ιερή πόλη της Ατλαντίδας, ήταν ο κόσμος όλος που κατέρρεε. Κι αυτοί ήταν μάρτυρες στο πιο μεγάλο και τιτάνιο έργο καταστροφής που είχε ποτέ γνωρίσει ο κόσμος.

Στην ανοιχτή θάλασσα προς το νότο, δεν υπήρχε πια η γνωστή επιφάνεια. Το τεράστιο κύμα, ψηλό σαν υδάτινο βουνό, απλωμένο από τη μια άκρη του ορίζοντα ως την άλλη, πλησίαζε σταθερά και απειλητικά. Δεν ήταν κάτι που μπορούσε να το περιγράψει κανείς με ανθρώπινα μέτρα. Ήταν μια μάχη του Ουρανού με τον Κρόνο, του Ποσειδώνα με τον Εγκέλαδο, ήταν η Ρέα που γεννούσε θεούς και γίγαντες. Πέθαινε ο κόσμος και ξαναγεννιόταν κι οι άνθρωποι ήταν για μια στιγμή μόνο, την τελευταία τους, μάρτυρες αυτής της γέννησης και αυτού του θανάτου.

Κοιτάχτηκαν σαν να αποχαιρετούσε ο ένας τον άλλον, όχι με θλίψη αλλά με κατάπληξη. Τόση ήταν η έκπληξη από το θέαμα στο οποίο συμμετείχαν κι αυτοί που καμιά σκέψη δεν χωρούσε. Ήταν σαν μυρμήγκια σε ένα χορό τιτάνων και θεών. Χόρευαν ο ουρανός κι η γη και το σύμπαν, κι αυτοί, μικροί κι ασήμαντοι μέσα στα τρομακτικά μεγέθη, ένιωσαν να βυθίζονται μαζί με τον Ιερό Βράχο των θεών μέσα στα νερά του Ωκεανού. Μαζί τους ο Ωκεανός κατάπινε ολόκληρη την Ατλαντίδα. Μυριάδες Ατλάντων, άνθρωποι και ζώα και φυτά, χιλιάδες χρόνια πολιτισμού, απίστευτες ιστορίες ανθρώπων και ηρώων και θεών, όλα μαζί βυθίζονταν στα δροσερά νερά της απέραντης θάλασσας που είχε γεμίσει με απύθμενα ρεύματα και ρουφήχτρες. Ο Άρπησσος και η Κλειοβέρθη αγκαλιασμένοι μέχρι την τελευταία στιγμή, χάθηκαν εκείνη τη μέρα και μαζί τους χάθηκε ολόκληρο σχεδόν το ανθρώπινο γένος.

Γράψιμο-διάβασμα!

Όπως έχω ξαναγράψει, το βιβλίο μου «Η ΑΡΓΥΡΗ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ» βρίσκεται στο τελικό στάδιο της επιμέλειας και σύντομα θα εκδοθεί από τον εκδοτικό οίκο «Ν&Σ Μπατσιούλας». Με τον εκδότη αυτόν (για μένα: τον Στέργιο), μετά από το «Ο ΦΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ», συμφωνήσαμε για την έκδοση δύο ακόμα βιβλίων, αυτού που έρχεται κι ενός ακόμα που θα ακολουθήσει του χρόνου.

Το βιβλίο αυτό το έχουν διαβάσει αρκετοί φίλοι, κάποιοι με δανεισμό και άλλοι το έχουν αγοράσει σε φωτοτυπημένη έκδοση, έτσι έχω ήδη μαζέψει αρκετές. κριτικές. Αυτές οι κριτικές είναι καλές, μερικές και ενθουσιώδεις, κι έτσι ελπίζω πως και η εκδοτική προσπάθεια θα έχει επιτυχία. Δεν είναι εύκολο αυτό στις μέρες μας. Πρόκειται για ένα πολύ «ιδιαίτερο» βιβλίο μια και η δράση του εκτυλίσσεται στο 9.600 π.Χ. και στο 3.600 π.Χ σε εποχές που τις αποκαλούμε «παλαιολιθική» ή «νεολιθική».

Γιατί τα λέω αυτά; Αφορμή στάθηκε μια παλιότερη συνέντευξη, που διάβασα πρόσφατα, του Στίβεν Πρέσφηλντ. Είναι αυτός που έχει γράψει τις «Πύλες της Φωτιάς" (για τον Λεωνίδα και τους 300) κι άλλα βιβλία για τον Μέγα Αλέξανδρο και τον Αλκιβιάδη. Εγώ διάβασα το «Οι Τελευταίες Αμαζόνες» όπου είδα μια πρωτότυπη και εκπληκτική αναπαράσταση της ζωής αυτών των λίγο μυθολογικών και λίγο ιστορικών πλασμάτων. Στη συνέντευξη που διάβασα στάθηκα στην εξής ερώτηση-απάντηση

Τον ρωτάει ο δημοσιογράφος (Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης):

«Το να γράφεις έχοντας τη πλάτη στη θάλασσα είναι σαν να θέλεις να ξεχάσεις την ομορφιά του δειλινού, το πέταγμα του πουλιού, το πρώτο πρωτοβρόχι (...ποιητής ο δημοσιογράφος!) Δεν αισθάνεστε μοναξιά τόσες ώρες που κλείνεστε στον εαυτό σας γράφοντας;»

Κι απαντά ο Πρέσφηλντ:

«Ποτέ» του λέει "διότι ζω στον κόσμο της φαντασίας μου. Μπορεί να μην κοιτάζω την ομορφιά της εξωτερικής θάλασσας αλλά αρμενίζω με την φαντασία μου σε θαυμάσιες εσωτερικές θάλασσες. Κάνω συζητήσεις με εκπληκτικούς χαρακτήρες και ζω τις περιπέτειες στον εσωτερικό μου κόσμο. Έπειτα, όταν τελειώνω τη δουλειά μου» συνεχίζει «κλείνω το γραφείο και βγαίνω έξω κι απολαμβάνω την πραγματική θάλασσα και το πραγματικό ηλιοβασίλεμα» 

Συμφωνώ κι επαυξάνω. Και λέω πως είναι το ίδιο με αυτό που νιώθει κανείς όχι μόνο όταν γράφει ένα βιβλίο αλλά κι όταν διαβάζει ένα βιβλίο. Το ίδιο χάνεται και το ίδιο επανέρχεται. Απλά ο συγγραφέας το κάνει με το ίδιο βιβλίο δέκα-είκοσι φορές (γράφεις, διορθώνεις, ξανακοιτάς, αλλάζεις, ξαναγράφεις ...) ενώ ο αναγνώστης μόνο μία.

Ίσως αργότερα δώσω μερικά κομμάτια από το βιβλίο. Φοβάμαι πως, έτσι αποσπασματικά δοσμένα, τα κομμάτια ίσως να μείνουν μακριά από το νόημα και το συναίσθημα του ίδιου του βιβλίου. Κι ακόμα φοβάμαι πως σας απασχολώ πολύ με τα δικά μου, τις ασχολίες μου και τα ενδιαφέροντά μου. Γι αυτό προσπαθώ να είμαι προσεκτικός στις αναφορές μου.. Εξ άλλου έχουμε καιρό μέχρι τον Οκτώβρη που θα γίνει η παρουσίαση.

Ξεχασμένες μαρίνες!

Μια δεύτερη δόση σχολίων σήμερα σχετικά με την ανάπλαση:

Παρατηρώ ότι γενικεύτηκε η κουβέντα για την ανάπλαση της πρώην «τέως βιομηχανικής ζώνης Δραπετσώνας-Κερατσινίου». (ναι, σωστά το έγραψα της πρώην «τέως» καθώς δεν είναι πια τέως). Διοίκηση κι αντιπολίτευση μάχονται για το αν ο χώρος έχει ή όχι μόλυνση, για το αν οι εγκαταστάσεις πετρελαίου είναι ή όχι επικίνδυνες για τον κόσμο που πάει εκεί, για το αν είναι ή όχι ασφαλείς οι νέες κατασκευές που έγιναν στον χώρο κτλ. Η γνώμη μου για την διαμάχη;

Ε, λοιπόν, εγώ νομίζω ότι ο κόσμος αδιαφορεί για την διαμάχη αυτή και χαίρεται που νιώθει πως κατέκτησε έναν χώρο που ήταν πάντα δικός του αλλά πάντα του τον έκλεβαν, όπως έκλεβαν τη ζωή του και την υγεία του για χάρη των βιομηχάνων και της κερδοφορίας τους εκατό χρόνια τώρα. Όσο για τα εύσημα, τα παίρνει σχεδόν εξ ολοκλήρου ο δήμος έστω κι αν έτσι υποβαθμίζεται η πολύ ουσιαστική συμμετοχή της περιφέρειας και η εκ των ων ουκ άνευ απίστευτη ενέργεια της κυβέρνησης να χαρίσει τον χώρο στους πραγματικούς ιδιοκτήτες, τους δημότες. Ο δήμος κατάφερε κι αυτός ένα «ακατόρθωτο» φτιάχνοντας σε χρόνο ρεκόρ κι έξω από διαδικασίες «δημοσίου» ένα χώρο υποδοχής που δοξάζεται κάθε βράδυ από χιλιάδες επισκέπτες.

Ο κόσμος είναι τόσο ενθουσιασμένος που απέκτησε πρόσβαση σε χώρους από τους οποίους ήταν παντελώς αποκλεισμένος που πηγαίνει στις εκδηλώσεις κι αδιαφορεί για τις μυρωδιές και την παρουσία των δεξαμενών που κυριαρχούν στον χώρο. Ξέρω πως ένα βιομηχανικό τοπίο μπορεί να είναι ακόμα και ρομαντικό μερικές φορές, εδώ όμως είναι τρομακτικό!

Νομίζαμε πως είχαμε καθαρίσει με την βιομηχανία ήδη από το 1997 με τον καθορισμό νέων χρήσεων από τον ΟΡΣΑ ώσπου το 2014 οι Σαμαράς-Μανιάτης μετέτρεψαν το «τέως» σε «πρώην τέως». Η απόφαση εκείνη του '97 που όριζε συντελεστή δόμησης 0.4 κι απέκλειε την μεταποίηση περιείχε και πρόβλεψη για δυο μαρίνες,

Το πόσο αναγκαίες είναι οι μαρίνες το έχω διαπραγματευτεί στο βιβλίο μου "Το πνεύμα της Ανάπλασης" του Φεβρουαρίου του 2014. Εκεί έκανα την διαπίστωση ότι η πολεοδομική ανάπλαση (ναυτιλιακό κέντρο, μωλ κτλ. που πρότεινα με το βιβλίο μου «Η δική μας Ανάπλαση του Οκτωβρίου του 2010) είχε καταστεί ασύμφορη λόγω της κρίσης και της κατάρρευσης της αγοράς ακινήτων. Διαπίστωνα τότε πως η θαλάσσια ανάπτυξη, με μαρίνες, ήταν η βέλτιστη λύση για την περιοχή μας. 

Φοβάμαι πως κανείς δεν βλέπει αυτή την περίπτωση καθώς δεν υπάρχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για ανάπτυξη παράλληλα με την περιβαλλοντική αναβάθμιση. Είναι χαρακτηριστικό ότι τόσες μελέτες ιδεών ακριβοπληρωμένες έγιναν και καμιά τους δεν είδε πουθενά την περίπτωση της μαρίνας.

Θα επανέλθω.

Μελέτες και μελέτες ...

Είχα υποσχεθεί μιαν ανάρτηση σχετική με τον αρχιτεκτονικό διαγωνισμό ιδεών για τον χώρο της ανάπλασης της λιμενοβιομηχανικής ζώνης Δραπετσώνας-Κερατσινίου. Κάθομαι να γράψω μερικές σκέψεις χωρίς να φιλοδοξώ να εξαντλήσω το θέμα που δεν θα το δω σήμερα από όλες τις πλευρές του. Τις πρώτες εντυπώσεις μου τις έγραψα εξ 'άλλου στην ανάρτηση της επόμενης της παρουσίασης ημέρας (Πέμπτη 29/6) με τίτλο "Κι αν χιονίζει και αν βρέχει ..."

Κατ' αρχάς να σημειώσω και πάλι πως πρόκειται για διαγωνισμό ιδεών, για ένα πολύ πρώιμο δηλαδή στάδιο μελετών, πολύ μακριά ακόμα από την προκαταρκτική μελέτη ανάπλασης (με οικονομική ανάλυση) και την πολεοδομική μελέτη (με τροποποίηση του ρυθμιστικού σχεδίου) που προηγούνται των μελετών εφαρμογής και των κατασκευών. Για να κατανοήσει κανείς το επίπεδο ωρίμανσης, ας σκεφτεί ότι οι σημερινές αρχιτεκτονικές μελέτες βρίσκονται πίσω από την πρώτη χρονικά μελέτη ανάπλασης και οικονομικής ανασυγκρότησης που είχε κάνει η ΑΝΔΗΠ το 1992. Πίσω όχι ως ιδέες αλλά ως στάδιο υλοποίησης. Ως ιδέες βρίσκονται σε άλλη φιλοσοφία και άλλο κλίμα καθώς ακουμπάνε σε ένα εντελώς διαφορετικό υπόβαθρο και πάνω σε άλλες σταθερές.

Θα μου πείτε, δηλαδή πήγαμε 25 χρόνια πίσω; Ναι, αλλά εδώ έχουμε ένα RESTART καθώς τότε η πρόταση γινόταν με τα εργοστάσια εν πλήρη λειτουργία, με 1.200 εργαζόμενους στα Λιπάσματα και πάνω από 500 (ίσως και χίλιους) στην ΑΓΕΤ, το Γυψάδικο, την Αστήρ Μπετόν, την ΜOBIL και την ΒΡ. Τότε λειτουργούσαν ΟΛΕΣ οι βιομηχανίες και η πρόταση των δήμων Δραπετσώνας και Κερατσινίου μέσω της ΑΝΔΗΠ προέβλεπε την ΑΛΛΑΓΗ ΧΡΗΣΕΩΝ ΓΗΣ και την μετατροπή της βιομηχανικής ζώνης σε χώρο οικονομικής και περιβαλλοντικής ανασυγκρότησης με συντελεστή δόμησης 0,4 ανά ιδιοκτησία (περίπου 0,28 στο σύνολο ενώ τώρα είναι 0.15) με εκτεταμένο πάρκο πρασίνου και πρόβλεψη για 2.000 θέσεις εργασίας.

Το σημερινό restart (επανεκκίνηση) γίνεται με τα εργοστάσια να έχουν κλείσει ΟΛΑ πλην ενός που άρχισε να λειτουργεί το 2014), με ελάχιστους εργαζόμενους, μετρημένους σε δεκάδες, να απασχολούνται στον χώρο, και με την κυβέρνηση να έχει χαρίσει 100 στρέμματα παραλίας στον δήμο (συν άλλα 150 που διέθετε) αποκλείοντας κάθε βλέψη για άλλες χρήσεις από το λιμάνι ή τις βιομηχανίες. Τότε ο μεγαλύτερος κίνδυνος ήταν η ανασυγκρότηση της βιομηχανίας λιπάσματος (εκσυγχρονισμός) και ο ΟΛΠ που ήθελε τον χώρο για κέντρο εμπορευμάτων. Τώρα αυτοί οι κίνδυνοι δεν υπάρχουν κι έχει μείνει μόνο η Oil One να έχει βιομηχανική δραστηριότητα στην περιοχή. Τότε η περιοχή ήταν ένα γκέτο με τείχη που απέκλειαν κάθε πρόσβαση (αυτή ελεγχόταν με αστυνομικά μέτρα και απαγορευόταν αυστηρά) και που απαγόρευαν ακόμη και την απλή θέα της θάλασσας. Η αναλογία του σήμερα (του 21ου αιώνα κι ιδιαίτερα από το 2015) σε σχέση με το χτες (της δεκαετίας του '70 και του '80) θυμίζει την διαφορά της μέρας από την νύχτα!!! Τότε η προκαταρκτική μελέτη ανάπλασης της ΑΝΔΗΠ ήταν, βεβαίως, και μια κατάθεση ιδεών αλλά κυρίως ήταν ένα εργαλείο αγώνα για να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε. Μπροστά σε εκείνες τις καταστάσεις, ο σημερινός διαγωνισμός ιδεών μοιάζει με ένα ευχάριστο παιχνίδι.

Σε αυτό το ευχάριστο και ακριβούτσικο παιχνίδι διαγωνίστηκαν αρχιτέκτονες για να καταθέσουν ιδέες στα πλαίσια μιας λογικής που ενδιαφέρεται για όμορφες εικόνες, ευχάριστα και μοντέρνα σχήματα και για ωραίες λέξεις.

Τα κριτήρια δεν ήταν ούτε η ιστορικότητα της περιοχής (έθαψαν με αξιοθαύμαστο τρόπο το Θεμιστόκλειο επιφέροντας μεγαλύτερη ζημιά στη Δραπετσώνα κι από ό,τι είχαν κάνει οι λιπασματάδες βιομήχανοι επί εκατό χρόνια!!!) ούτε η δημιουργία θέσεων εργασίας ούτε η οποιουδήποτε είδους ανάπτυξη που να συμπαρασύρει όλη την υποβαθμισμένη Β' Πειραιά. Κριτήριο δεν ήταν ο λαός της περιοχής μας που γλίτωσε από έναν βιομηχανικό εφιάλτη που του έτρωγε τα σωθικά αλλά του έδινε έστω ένα μεροκάματο και τώρα αντιμετωπίζει μια κατάσταση ανεργίας και φτώχειας που εκτός από θεάματα θέλει και άρτον για να γίνει βιώσιμη. Κριτήριο ήταν ένας άτυπος υποβόσκων ανταγωνισμός με το Ελληνικό και τον Νιάρχο. Επόμενο ήταν να κατατεθούν ιδέες που ελάχιστα θα χρησιμεύσουν στο μέλλον (μακάρι να κάνω λάθος).

Για σήμερα είπα πολλά. Δεν γκρινιάζω, απόψεις καταθέτω και λίγη ιστορία. Η αλήθεια είναι ότι το γιόρτασα που είδα την ιντελιγκέντσια του καιρού μας να ασχολείται (έστω και επί πληρωμή) με την Δραπετσώνα κι ευχαριστήθηκα που μπαίνουμε και πάλι (χάρη στην κυβέρνηση, την περιφέρεια και τον δήμο) στο προσκήνιο. Θα επανέλθω στο θέμα προσεχώς.