Όπως έχω ξαναγράψει, το βιβλίο μου «Η ΑΡΓΥΡΗ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ» βρίσκεται στο τελικό στάδιο της επιμέλειας και σύντομα θα εκδοθεί από τον εκδοτικό οίκο «Ν&Σ Μπατσιούλας». Με τον εκδότη αυτόν (για μένα: τον Στέργιο), μετά από το «Ο ΦΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ», συμφωνήσαμε για την έκδοση δύο ακόμα βιβλίων, αυτού που έρχεται κι ενός ακόμα που θα ακολουθήσει του χρόνου.
Το βιβλίο αυτό το έχουν διαβάσει αρκετοί φίλοι, κάποιοι με δανεισμό και άλλοι το έχουν αγοράσει σε φωτοτυπημένη έκδοση, έτσι έχω ήδη μαζέψει αρκετές. κριτικές. Αυτές οι κριτικές είναι καλές, μερικές και ενθουσιώδεις, κι έτσι ελπίζω πως και η εκδοτική προσπάθεια θα έχει επιτυχία. Δεν είναι εύκολο αυτό στις μέρες μας. Πρόκειται για ένα πολύ «ιδιαίτερο» βιβλίο μια και η δράση του εκτυλίσσεται στο 9.600 π.Χ. και στο 3.600 π.Χ σε εποχές που τις αποκαλούμε «παλαιολιθική» ή «νεολιθική».
Γιατί τα λέω αυτά; Αφορμή στάθηκε μια παλιότερη συνέντευξη, που διάβασα πρόσφατα, του Στίβεν Πρέσφηλντ. Είναι αυτός που έχει γράψει τις «Πύλες της Φωτιάς" (για τον Λεωνίδα και τους 300) κι άλλα βιβλία για τον Μέγα Αλέξανδρο και τον Αλκιβιάδη. Εγώ διάβασα το «Οι Τελευταίες Αμαζόνες» όπου είδα μια πρωτότυπη και εκπληκτική αναπαράσταση της ζωής αυτών των λίγο μυθολογικών και λίγο ιστορικών πλασμάτων. Στη συνέντευξη που διάβασα στάθηκα στην εξής ερώτηση-απάντηση
Τον ρωτάει ο δημοσιογράφος (Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης):
«Το να γράφεις έχοντας τη πλάτη στη θάλασσα είναι σαν να θέλεις να ξεχάσεις την ομορφιά του δειλινού, το πέταγμα του πουλιού, το πρώτο πρωτοβρόχι (...ποιητής ο δημοσιογράφος!) Δεν αισθάνεστε μοναξιά τόσες ώρες που κλείνεστε στον εαυτό σας γράφοντας;»
Κι απαντά ο Πρέσφηλντ:
«Ποτέ» του λέει "διότι ζω στον κόσμο της φαντασίας μου. Μπορεί να μην κοιτάζω την ομορφιά της εξωτερικής θάλασσας αλλά αρμενίζω με την φαντασία μου σε θαυμάσιες εσωτερικές θάλασσες. Κάνω συζητήσεις με εκπληκτικούς χαρακτήρες και ζω τις περιπέτειες στον εσωτερικό μου κόσμο. Έπειτα, όταν τελειώνω τη δουλειά μου» συνεχίζει «κλείνω το γραφείο και βγαίνω έξω κι απολαμβάνω την πραγματική θάλασσα και το πραγματικό ηλιοβασίλεμα»
Συμφωνώ κι επαυξάνω. Και λέω πως είναι το ίδιο με αυτό που νιώθει κανείς όχι μόνο όταν γράφει ένα βιβλίο αλλά κι όταν διαβάζει ένα βιβλίο. Το ίδιο χάνεται και το ίδιο επανέρχεται. Απλά ο συγγραφέας το κάνει με το ίδιο βιβλίο δέκα-είκοσι φορές (γράφεις, διορθώνεις, ξανακοιτάς, αλλάζεις, ξαναγράφεις ...) ενώ ο αναγνώστης μόνο μία.
Ίσως αργότερα δώσω μερικά κομμάτια από το βιβλίο. Φοβάμαι πως, έτσι αποσπασματικά δοσμένα, τα κομμάτια ίσως να μείνουν μακριά από το νόημα και το συναίσθημα του ίδιου του βιβλίου. Κι ακόμα φοβάμαι πως σας απασχολώ πολύ με τα δικά μου, τις ασχολίες μου και τα ενδιαφέροντά μου. Γι αυτό προσπαθώ να είμαι προσεκτικός στις αναφορές μου.. Εξ άλλου έχουμε καιρό μέχρι τον Οκτώβρη που θα γίνει η παρουσίαση.
