Επί χούντας, ορίστηκε μια συγκέντρωση στη Πλατεία Κοτζιά (για την 21η Απριλίου '73) κι η κυβέρνηση την απαγόρευσε κι ειδοποίησε ότι θα την αντιμετωπίσει με την αστυνομία και συλλήψεις. Πολύ δύσκολα.
Παρά τον φόβο, πήγα. Έγινε διαδήλωση, ήμασταν κάποιες εκατοντάδες. Ήταν δύσκολα όλα, και φυσικά μας διέλυσαν με ξύλο πολύ. Χώθηκα στο κεντρικό ταχυδρομείο και γλίτωσα την σύλληψη.
Σήμερα νιώθω το ίδιο όπως τότε.
Η κυβέρνηση αυτή κατάφερε εν μέσω πανδημίας να προάγει τον αυταρχισμό και την αστυνομοκρατία. Ελπίζω να το πληρώσει.
Οι Έλληνες άντεχαν -με τον φόβο και την αδράνεια- ακόμα και την χούντα. Μετά ξεχύθηκαν στους δρόμους και στις κηδείες Παπανδρέου και Σεφέρη έδειξαν την μαζική τους αντίθεση. Υπήρχαν, όμως, ο στρατός, τα στρατοδικεία, οι εξορίες, η τρομοκρατία, τα κοινωνικά φρονήματα, η αστυνομία παντού κι η ασφάλεια, οι χαφιέδες, ένα σύστημα που κρατούσε τον λαό ακίνητο. Ύστερα βγήκαν οι φοιτητές και σάρωσαν τα γελοία ανθρωπάκια.
Σήμερα διαδηλώνουν οι φοιτητές. Έχουν εξαγγείλει πρόστιμα, έχουν επιβάλλει αστυνομοκρατία, ετοιμάζονται όπως εκείνη την ημέρα. Γιατί νιώθω το ίδιο όπως τότε;
