Με την χτεσινή ανάρτησή μου προκάλεσα το δημοτικό συμβούλιο να πάρει μιαν απόφαση, να χαρακτηρίσει Μαύρη Μέρα για τον Πειραιά την 21η Ιανουαρίου. Την ημέρα εκείνη, το 2015, η Όιλ Ουάν πήρε από το υπουργείο άδεια εκμετάλλευσης υγρών αποβλήτων και επεξεργασίας πετρελαιοειδών στην περιοχή όπου βρισκόταν παλιότερα η Mobil και κατόπιν η ΒΡ. Εξέθεσα το ιστορικό των ενεργειών που οδήγησαν σε εκείνη την αποφράδα ημέρα.
Φυσικά, η ιστορία της Όιλ Ουάν δεν τελειώνει εκεί. Υπήρξαν δυο θετικά και τρία αρνητικά χτυπήματα. Μια σημαντική θετική αλλαγή (κορυφαία στην ιστορία της πόλης) συνέβη κατά το 2016 όταν, με την παραχώρηση του ΟΛΠ στην Κόσκο, η παραλία της Δραπετσώνας που ανήκε στον ΟΛΠ πέρασε στον δήμο Κερατσινίου-Δραπετσώνας. Ήδη από το 2015 με τροπολογία που κατατέθηκε στη Βουλή στις 28/4/15, οι χρήσεις γης απέκλεισαν εκ νέου την μεταποίηση. Με προϋπάρχοντα νόμο του 2005 (Ν. 3325/2005 Α΄ 68) η Όιλ Ουάν είχε διορία 12 χρόνων για μετεγκατάσταση. Βέβαια υπάρχουν κι άλλες διατάξεις που δυσκολεύουν την μετεγκατάσταση μιας βιομηχανίας, αλλά, έστω και με τις δυσκολίες αυτές υπήρξε ένα περιθώριο 12ετίας. Όλα αυτά ήταν θετικά στοιχεία που όμως δεν συνεχίστηκαν. Αντιθέτως, μετά την παλίρροια υπήρξε η άμπωτις.
Τα χρόνια που ακολούθησαν η Όιλ Ουάν πήρε και άδεια εμπορίας του καυσίμου που επεξεργάζεται (Υπουργείο Περιβάλλοντος, τέλη Ιουλίου 2017). Αυτό την έκανε ιδιαιτέρως κερδοφόρα επιχείρηση που μαζεύει εδώ στη Δραπετσώνα τα απόβλητα από όλα σχεδόν τα λιμάνια της χώρας. Πήρε επίσης άδεια για να αποθηκεύει πετρέλαιο σε μια ακόμα δεξαμενή (ΥΑ ΔΥδρογ/Ε/Φ.8/177752 του 2017) επομένως να πραγματοποιεί σοβαρά κέρδη. Το 2018 (Ν.4549/18 άρθρο 70) το περιθώριο των 12 χρόνων μετά την αλλαγή χρήσεων γης έγινε 20ετία. Παρουσιάστηκε δήθεν σαν μέτρο
υποχρεωτικό κατά την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου προγράμματος του 3ου
μνημονίου. Η Όιλ Ουάν πήρε χρονική παράταση. Όλες αυτές οι αμαρτίες έγιναν με υπουργό τον κ.Γ.Σταθάκη του Σύριζα ενώ για το μεσοπρόθεσμο δείχνουν τον Α.Φλαμπουράρη.
Είναι βέβαιο ότι η διοίκηση του ελληνικού κράτους, με όποια μορφή της, ευθύνεται για αυτό που βιώνει η πόλη μας. ΟΛΠ (Γ.Ανωμερίτης) Κυβέρνηση ΝΔ-ΠοΣοΚ του Σαμαρά (υπουργός Μανιάτης, υφυπουργός Παπαγεωργίου) Περιφέρεια (Σγουρός) Αποκεντρωμένη διοίκηση (κυβέρνηση Σαμαρά), κυβέρνηση Σύριζα του Τσίπρα, (Σταθάκης και Φλαμπουράρης(;), υπουργοί) έβαλαν όλοι το λιθαράκι τους για την καταστροφή. Μόνες θετικές παρεμβάσεις αυτά τα χρόνια η πολύ σημαντική τροπολογία Λαφαζάνη το 2015 για την επαναφορά των χρήσεων γης ανάπλασης και η κορυφαία ενέργεια του 2016 της παραχώρησης της λιμενικής ζώνης στον δήμο επί υπουργίας Δρίτσα της κυβέρνησης Σύριζα.
Η πιο καταστροφική στιγμή για την ζημιά που υπέστη η πόλης μας κι ο Πειραιάς ολόκληρος είναι η 21η Ιανουαρίου του 2015. Ό,τι κι αν είχε γίνει ως τότε, η μη υπογραφή της άδειας θα ακύρωνε το όλο εγχείρημα γιατί τέσσερις μέρες μετά άλλαξε η κυβέρνηση κι ο Σύριζα είχε άλλες απόψεις. Ότι αρνητικό είχε γίνει ως τότε θα ακυρωνόταν και τίποτε από όσα αρνητικά έγιναν στο μέλλον δεν θα μπορούσε να έχει γίνει. Δεν θα ενοχλούσε τα θετικά που έγιναν, ούτε την παραχώρηση της λιμενικής ζώνης ούτε τις αλλαγές χρήσεων γης. Γι αυτό η μέρα εκείνη είναι η Μαύρη Μέρα για τον Πειραιά ολόκληρο. Γιατί είναι η μέρα χωρίς την οποία τίποτε δεν θα γινόταν (sine qua non). Γιατί δυσκόλεψε πολύ την πολιτιστική, περιβαλλοντική και οικονομική ανασυγκρότηση της Δραπετσώνας και ολόκληρου του Πειραιά. Γιατί η Ανάπλαση, ένα έργο ζωής για την πόλη, πήγε πίσω και σε μεγάλο μέρος του ακυρώθηκε.
Ελπίζω το δημοτικό συμβούλιο Κερατσινίου-Δραπετσώνας την Πέμπτη 21/1/2021, έξι χρόνια μετά την ημέρα ντροπής, να πάρει την απόφαση που πρέπει και να δώσει ένα ακόμη πάτημα στο λαϊκό κίνημα. Μια ημέρα ακόμη διατύπωσης των αιτημάτων μας, μια ακόμη ημέρα για διάδοση των θέσεών μας, μια ημέρα κινητοποίησης και εγρήγορσης των πολιτών. Μια ημέρα για να μαθαίνουν στα σχολεία την ιστορία της πόλης μας, να δίνουν το παρόν με την αγωνιστική τους παρουσία οι συλλογικοί φορείς της πόλης, να μπορούν οι δημότες να εκφράσουν την αγανάκτησή τους για αυτό που ζουν χωρίς να φταίνε σε τίποτε. Μόνο και μόνο γιατί είναι παιδιά προσφύγων ή οικονομικών εσωτερικών μεταναστών, γιατί είναι φτωχοί και γιατί δεν έχουν παρά μόνο τις αλυσίδες τους να κουβαλούν.
