Ο Αλέκος Παπαδόπουλος είναι ένας γνωστός εκσυγχρονιστής του ΠαΣοΚ που όποτε κλήθηκε να βγάλει κάποιο φίδι από την τρύπα δεν το αρνήθηκε, στάθηκε όμως αρκετά μακριά από το πολιτικό δυναμικό του τόπου (ακόμα και τους τότε συντρόφους του στο ΠαΣοΚ) και το επέπληξε πολλές φορές για την αδυναμία του να εκσυγχρονίσει την Ελλάδα. Οι εξελίξεις τον δικαίωσαν αλλά το θέμα μου δεν είναι η μοίρα του Αλέκου Παπαδόπουλου (στο εξής Α.Π.). Αφορμή μου έδωσε ένα άρθρο του στο οποίο υποστηρίζει ότι ο Σύριζα (παραδόξως, όπως λέει ο ίδιος) είναι αυτή τη στιγμή η μόνη μεταρρυθμιστική δύναμη στη χώρα.
Βεβαίως δεν έχω αυταπάτες. Τα εύσημα του Α.Π. στα αυτιά των περισσοτέρων αριστερών, και ειδικά όσων έχουν ταχθεί με την ΛΑΕ, θα ακουστούν σαν αποδείξεις ότι ο Σύριζα πρόδωσε τον αγώνα και δέχεται τις κολακείες των ανθρώπων του συστήματος. Θα πρόκειται για τους ανθρώπους που τα έχουν όλα λυμένα και δεν αναρωτιούνται για τίποτε. Με αυτούς μπορείς μόνο να γίνεσαι "καλός" (ακόμα και ήρωας) γράφοντας αυτά που θέλουν ή να γίνεσαι κακός αν αυτά που γράφεις κάπου αμφισβητούν τις αλήθειες τους. Δυστυχώς, έτσι δεν γίνεται διάλογος και -παρά τις περί του αντιθέτου εντυπώσεις- στην Αριστερά ΠΟΤΕ δεν έγινε πραγματικός διάλογος. Εκτοξεύονται τσιτάτα, γράφονται αναλύσεις που δεν αναλύουν τίποτε απλά γυροφέρνουν μιαν επιθυμητή ως αληθινή άποψη και εκτοξεύονται μερικές φορές δηλητηριώδεις υπαινιγμοί ή και ύβρεις. Απλά, όταν στην αντίπερα όχθη επικρατεί σιγή των αμνών (μια και ούτε καν γι αυτό δεν είναι ικανά τα στελέχη της δεξιάς) τότε η σύγκρουση των μονολόγων βαφτίζεται διάλογος και ορισμένες φορές πείθει πως κάτι τέτοιο είναι.
Δεν διστάζω λοιπόν να παραθέσω δυο τρία αποσπάσματα από το γραπτό του Α.Π. ο οποίος βλέπει τον Σύριζα ως την:
"χρυσή ευκαιρία της Ελλάδας να γίνει μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα, με λιγότερη γραφειοκρατία, διαφθορά, φοροδιαφυγή, με περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη, ίσες ευκαιρίες και διαφάνεια. Το μόνο που χρειάζεται είναι πίστωση χρόνου. Σίγουρα λιγότερη από 40 χρόνια."
Γιατί φτάνει σε αυτό το συμπέρασμα ο Α.Π.; Μας το λέει λίγο πιο πριν στο ίδιο του άρθρο.
Λέει:
"Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο βαθμός ανεξαρτησίας του από το σύστημα διαπλοκής. Είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να προχωρήσει στην «ευθανασία» του παρασιτικού και κρατικοδίαιτου κομματιού της ελληνικής οικονομίας, το οποίο εκμεταλλευόμενο τις σχέσεις με την εκάστοτε εξουσία απορροφούσε κονδύλια για να συντηρήσει μη ανταγωνιστικές επιχειρήσεις (θαλασσοδάνεια, μαϊμού επιδοτήσεις). Από τον εργολάβο δημοσίων έργων και τον καναλάρχη, μέχρι τον φοροφυγά γαλάζιο δικηγόρο και τον πράσινο αγροτοσυνδικαλιστή που κάνει τα ΕΣΠΑ φτιαγμένο Nissan Navara".
Αρκούν όμως μόνο οι καλές προθέσεις και η ανεξαρτησία από το σύστημα διαπλοκής για να κάνει κανείς σωστά τη δουλειά του; Όχι, βέβαια. Αυτά είναι οι προϋποθέσεις για να μην σκοντάψεις πριν καλά-καλά ξεκινήσεις. Χρειάζεται και κάτι παραπάνω από το "ηθικό πλεονέκτημα" για να τα καταφέρεις. και στο θέμα αυτό, ο Α.Π. έχει να αναφέρει μερικά παραδείγματα που του εγγυώνται ότι αυτός ο Σύριζα, έτσι όπως είναι, με τα καλά του και τα άσχημά του, μπορεί να τα καταφέρει. Απαριθμεί λοιπόν ο Α.Π. στο άρθρο του μερικά από τα "επιτεύγματα" αυτής της κυβέρνησης σε τομείς όπου άλλες κυβερνήσεις πριν από αυτήν απέτυχαν παταγωδώς:
Λέει:
Παραδόξως, η μοναδική μεταρρυθμιστική δύναμη της χώρας σήμερα είναι ο (μνημονιακός πλέον) ΣΥΡΙΖΑ. Παρά την άνοδο του στην εξουσία με ένα εν πολλοίς λαϊκίστικο πρόγραμμα ασύμβατο με τους ευρωζωνικούς συσχετισμούς, μπόρεσε μέσα σε ένα χρόνο να προωθήσει σημαντικές μεταρρυθμίσεις. Ενώ η κυβέρνηση Σαμαρά μοίραζε "κοινωνικά μερίσματα" στην ένστολη εκλογική της πελατεία, η κυβέρνηση Τσίπρα ενίσχυσε το κοινωνικό (και όχι το πελατειακό) κράτος με την κάρτα αλληλεγγύης, το δωρεάν ρεύμα-νερό και το επίδομα ενοικίου για νοικοκυριά σε οικονομική εξαθλίωση. Ενώ οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ-ΝΔ δήθεν ενοποιούσαν ταμεία (το ΙΚΑ έχει 910 διαφορετικούς τρόπους υπολογισμού συντάξεων), η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ προωθεί μια επώδυνη αλλά δίκαιη ασφαλιστική μεταρρύθμιση συνδέοντας τις εισφορές με το εισόδημα και το ύψος της σύνταξης με τις εισφορές, όλα αυτά με ένα ταμείο και κοινούς κανόνες για όλους. Στο πεδίο των επενδύσεων είχαμε ίσως το μεγαλύτερο παράδοξο, μιας και η Ελλάδα βρέθηκε το 2015 στην 1η θέση απορροφητικότητας ΕΣΠΑ στην ΕΕ – με μια κυβέρνηση «αντιευρωπαϊστών» και «κομμουνιστών»! Η ύφεση για το 2015 αντί για 2-2,5% φαίνεται να κλείνει στο 0,2% ενώ το 2016 πιθανόν να είναι χρονιά ανάκαμψης. Όλα αυτά είναι δείγμα σοβαρής δουλειάς ενός κόμματος που γνωρίζει ότι η παρουσία του στην πολιτική σκηνή θα κριθεί από τα αποτελέσματα του και όχι από τις κουμπαριές με μεγαλοεκδότες.
Τι είναι λοιπόν ο Σύριζα και κυρίως ο Αλέξης Τσίπρας με τον οποίο αυτή η κυβέρνηση κι οι περιπέτειές της έχουν ταυτοποιηθεί;
Α.-
Είναι ο έξυπνος πολιτικός που μέσα από τις όποιες ανυπέρβλητες δυσκολίες κράτησε την Ελλάδα στο παιχνίδι και άρπαξε την μοναδική ευκαιρία που έχει η χώρα για να αλλάξει προς το καλύτερο και σκοπεύει να αφήσει πίσω του ένα έργο αν όχι αντάξιο του Βελουχιώτη, έστω ισάξιο του Τρικούπη;
Β.-
Είναι ο χρήσιμος ηλίθιος που παρ' ολίγον θα έπαιζε το παιχνίδι του Σόιμπλε οδηγώντας την χώρα έξω από το ευρώ και μέσα στην αγκαλιά ενός εκατομμυρίου εγκλωβισμένων μεταναστών και ο οποίος διέφυγε προσωρινά τον κίνδυνο λόγω της πίεσης των λογικών ΜΜΕ και των μαχητικών υπερασπιστών του Ναι και του Μένουμε Ελλάδα;
Γ.-
Είναι ο λαϊκιστής πολιτικός που άγεται και φέρεται από τα πράγματα με την συνεπή λενινιστική τακτική του "βλέποντας και κάνοντας" και επομένως δεν αξίζει να γίνεται κουβέντα γι αυτόν σαν ενεργούμενο της ιστορίας κι όχι σαν υποκινητής της;
Δ.-
Είναι το όργανο των ξένων που όταν εξαντλήθηκαν τα καύσιμα των "αστών" πολιτικών τον έφεραν για να περισώσει αυτός το σχέδιό τους που προβλέπει την καταστροφή της χώρας;
Ο,τι θέλει κανείς διαλέγει. Αναλόγως τι ψηφίζει ή αναλόγως τι έχει γράψει στο Φεϊσμπουκ κι έχει εκτεθεί στα μάτια φίλων και αναγνωστών. Ο Α.Π. όμως διαλέγει αιφνιδίως την πρώτη εκδοχή κι αυτό παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον. Γιατί μιλάει στα αυτιά και στο μυαλό των ανθρώπων του μεσαίου χώρου. Μιλάει σε εκείνους που διαλέγουν για τον Τσίπρα την Β εκδοχή (κυρίως πρόκειται για τους "διαφωτισμένους" σοσιαλποταμίσιους) ή σε εκείνους που διαλέγουν την Γ (κυρίως αντικρατιστές και παθιασμένοι των μεταρρυθμίσεων). Γιατί όσοι διαλέγουν για τον Τσίπρα την Δ εκδοχή (του όργανου των ξένων), είτε έχουν επιλέξει την ΛΑΕ είτε το ΚΚΕ είτε την Χρυσή Αυγή, δεν έχουν καμιά διάθεση να αναλύσουν το φαινόμενο Τσίπρα, μόνο να το γκρεμίσουν θέλουν. Στους άλλους όμως ο Α.Π. μιλάει με τη γλώσσα της λογικής και των επιχειρημάτων και γι αυτό ο λόγος του γίνεται σημείο αναφοράς και αξιοπρόσεχτος. Με αυτή την έννοια διάλεξα να πάρω στοιχεία από το άρθρο του και να τα σχολιάσω.
