Η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών στη Δραπετσώνα!

Παίρνω το κείμενο και την αναγγελία από το μπλογκ του Νίκου Χάνου "Δραπετσίνι" από όπου το έμαθα κι εγώ. Πρόκειται για μια συναυλία στον Πολυχώρο των Λιπασμάτων, στην παραλία της Δραπετσώνας. Όχι τυχαία, όχι μια οποιαδήποτε συναυλία. Η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών έρχεται να παίξει Μπετόβεν (θα έχει και Μότσαρτ) στη Δραπετσώνα. Αυτή η Τετάρτη μεθαύριο θα είναι μια ξεχωριστή μέρα!

*************************************

Υπό την μουσική διεύθυνση του Ανδρέα Πυλαρινού και σολίστ τον Σπύρο Μουρίκη, η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών συμμετέχει με έργα του Μότσαρτ και του Μπετόβεν στα «Λιπάσματα 2018», ένα Φεστιβάλ δίπλα στα παλιά φουγάρα στην πρώην βιομηχανική ζώνη της Δραπετσώνας
Το Κοντσέρτο για κλαρινέτο και ορχήστρα σε λα μείζονα του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ και την Συμφωνία αρ.4 σε σι ύφεση μείζονα, έργο 60 του Λούντβιχ Βαν Μπετόβεν, θα παρουσιάσει η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών στις 4 Ιουλίου στο 2ο «Φεστιβάλ στη Θάλασσα».
 
Σε έναν από τους ενδιαφέροντες συναυλιακούς χώρους του Πειραιά, τον «Πολυχώρο Λιπασμάτων» στην πρώην βιομηχανική ζώνη της Δραπετσώνας δίπλα στα παλιά φουγάρα, θα πραγματοποιηθεί το 2ο «Φεστιβάλ στη Θάλασσα» το οποίο διοργανώνει ο δήμος Κερατσινίου – Δραπετσώνας με την συμμετοχή και της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών.
Σε ένα ενημερωτικό σημείωμα των διοργανωτών διαβάζουμε: «Στις αποσκευές της η Κ.Ο.Α., θα περιέχει την ενορχηστρωτικά λιτή –όσο και εύθυμη- Συμφωνία αρ.4 σε σι ύφεση μείζονα, έργο 60 του Λούντβιχ Βαν Μπετόβεν, σύνθεση λεπτών αποχρώσεων, που διαφοροποιείται από τα γνωστά τρικυμιώδη μπετοβενικά πάθη. Αλλά και τη δημιουργία-κατάθεση βαθιάς συνθετικής ωριμότητας του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ, το Κοντσέρτο για κλαρινέτο και ορχήστρα σε λα μείζονα, K. 622, με σολίστ τον διεθνώς αναγνωρισμένο Σπύρο Μουρίκη».

*****************************************

Τι περισσότερα να πω εγώ; Ευπρόσδεκτοι όλοι σε μια συναυλία που θα λέει για εμάς πολύ περισσότερα από την ίδια την έξοχη μουσική της!

ΑΓΩΝΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗ ΣΩΣΤΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ

Περί Δραπετσώνας και Κερατσινίου και πάλι ο λόγος σήμερα. Αφορμή ένας αγώνας που ξεκινά σ' αυτές τις περιοχές ενάντια στο άρθρο 70 του πολυνομοσχεδίου για το κλείσιμο της τελευταίας αξιολόγησης. Το άρθρο παρατείνει την προθεσμία που έχουν οι βιομηχανίες που βρίσκονται σε περιοχές όπου άλλαξαν οι χρήσεις γης. Από 12 έτη, που ήταν, γίνεται τώρα 20. Οι εγκαταστάσεις της Όιλ Ουάν, της Λαφάρτζ και των ΕλΠε που θα έχαναν την άδεια τους το 2028 τώρα παίρνουν παράταση ως το 2036.

Το άρθρο 70 φωτογραφίζει την περιοχή μας. Δεν έχει να κάνει με την ανάπτυξη γενικώς ή με μεταρρυθμίσεις αλλά με επιχειρηματικά συμφέροντα στη Δραπετσώνα. Δεν γνωρίζω να έγινε πουθενά αλλού, τα τελευταία χρόνια, επένδυση που να εμπίπτει στον νόμο της 12-ετίας, δηλαδή μετά από την επένδυση να άλλαξαν οι χρήσεις γης. Μόνο στην περιοχή των Λιπασμάτων έγινε αυτό. Εξ άλλου η μη ψήφιση της διάταξης από τρεις μόνο βουλευτές φιλοκυβερνητικούς (Κασιμάτη, Καρακώστα, Μεγαλοοικονόμου) κι η υπερψήφισή της από τον Βίτσα και τους βουλευτές της Α' Πειραιά (ώστε να μαζέψει 151 ψήφους υπέρ) δείχνει πως αυτή είναι η γνώμη ΚΑΙ της κυβέρνησης.

Το άρθρο επιβάλει δυσμενέστερους όρους στην περιοχή αλλά δεν αποτελεί την αιχμή του δόρατος. Η παράταση θα δινόταν εύκολα όταν θα πλησίαζε το 2028 για λόγους "αντικειμενικούς". Επίσης, μια νυχτερινή τροπολογία θα έδινε αυτομάτως μια νέα 12-ετή παράταση ακόμα κι αν αποσυρόταν την άλλη μέρα. Γι αυτό η παράταση που δίνει το άρθρο 70 δεν πρέπει να γίνει αιχμή του δόρατος. Θα είναι αποπροσανατολισμός.

Η προσοχή μας πρέπει να επικεντρωθεί:

α) Στον έλεγχο των αδειών των επιχειρήσεων σε σχέση με τις δράσεις τους (νομιμότητα)

β) Στον εντοπισμό των φορέων ρύπανσης και την επιβολή μέτρων αντιρρύπανσης (προστασία περιβάλλοντος) και

γ)  Στην μετεγκατάσταση των δραστηριοτήτων σε ζώνες βιομηχανικές ή εκτός πόλης και οικιστικού ιστού (με νόμο).

Ιδιαίτερα αυτό το τελευταίο χρήζει μελέτης και σοβαρής αντιπρότασης.

1.- Η Λαφάρτζ πρότεινε μόνη της στο παρελθόν την μετατροπή της σε εμπορικό κέντρο (πρόταση Μπλου Σερκλ)

2.- Τα ΕλΠε λειτουργούν ήδη και αλλού.

3.- Η επεξεργασία αποβλήτων των πλοίων προϋπήρχε της Όιλ Ουάν και μπορεί να λειτουργήσει στην Ψυτάλλεια ή αλλού.

Επομένως λύσεις υπάρχουν και πρέπει να προβληθούν. Μια μελέτη του δήμου θα ήταν ένα όπλο στα χέρια όσων θέλουν να αγωνισθούν.

Νεκροφιλία

Μεταξύ των προαπαιτουμένων που ψήφισε η Βουλή, υπήρχε και ένα άρθρο που παρατείνει από 12 σε 20 χρόνια τη δυνατότητα των βιομηχανιών να λειτουργούν με την παλιά τους άδεια σε περιοχές που άλλαξαν χρήσεις γης και η δραστηριότητά τους είναι πλέον απαγορευμένη. Στη Δραπετσώνα αυτό το θέμα αφορά στις επιχειρήσεις OIL ONE, LAFARGE και ΕΛΠΕ. Ήταν ένας νόμος του 2005 που έδινε αυτή την δωδεκαετή προθεσμία. Ο δήμος και οι τοπικοί φορείς επεδίωκαν να αλλάξουν τον νόμο και να μειώσουν την 12-ετία σε 6-ετία. Μετά την αλλαγή χρήσεων γης, που έγινε το 2015, είχαν περιθώριο 12 ετών (ως το 2027) ισχύος της άδειας τους. Οι τοπικοί φορείς ήθελαν να μειωθεί αυτό το χρονικό περιθώριο μέχρι το 2021. Τώρα, όμως, με το πολυνομοσχέδιο των προαπαιτουμένων, το περιθώριο αυτό έγινε 20 χρόνια και η λήξη των αδειών πήγε στο 2035!!!

Αυτή η παράταση είναι μια νέα ταφόπλακα πάνω από το ημιθανές σώμα της Δραπετσώνας. Πρώτα την εξουδετέρωσαν (το 2010), ύστερα την εξόντωσαν (το 2014) και τώρα (εν έτει 2018) ασελγούν ασύστολα σαν νεκρόφιλοι πάνω από το πτώμα της. Κι αν τα προηγούμενα τα έκαναν το ΠαΣοΚ και η Νέα Δημοκρατία, αυτό το νέο κακό το κάνει ο Σύριζα.

Υπήρχε πάντα ο κίνδυνος ότι όλο και κάποια ευνοϊκή στις βιομηχανίες κυβέρνηση θα προέκυπτε και θα τους έδινε νέα παράταση, όμως αποδείχτηκε πως ούτε αυτό χρειαζόταν. Η κυβέρνηση -που ως τώρα είχε δείξει έμπρακτα ότι ενδιαφέρεται για την περιοχή μας- με την κίνηση αυτή αναμφισβήτητα "σβήνει" πολλά μίλια από τον δρόμο συμπάθειας που είχε επάξια κερδίσει.

Δεν νομίζω ότι το Ευρωγκρούπ ή το Ουόσιγκτον γκρουπ είχαν τόσο μεγάλο ενδιαφέρον για μια τέτοια παράταση. Κάποιο λόμπι συμφερόντων πρέπει να τους το σφύριξε. Αλλιώς, πρόκειται για "εγχώρια" ρύθμιση που βρήκε την ευκαιρία να μπει σε ένα νομοσχέδιο προαπαιτουμένων για να ψηφιστεί στα μουγκά. Θα έπρεπε να έχει γίνει αντιληπτό αλλά τα τοπικά ανακλαστικά ενός καλλικρατικού γιγαντιαίου δήμου δεν μπορεί να είναι αστραπιαία.

Δυσκολεύομαι να ανασύρω από τη μνήμη μου επενδύσεις που να έγιναν στην Ελλάδα την τελευταία δεκαετία σε περιοχή που είχε βιομηχανικό χαρακτήρα και άλλαξε όρους δόμησης και χρήσεις γης ακριβώς εκεί όπου αναπτύχθηκε αυτή η επένδυση.

Οι τοπικοί Πειραιώτες βουλευτές δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτε για να αποτρέψουν την ψήφιση του άρθρου. Τα προαπαιτούμενα έπρεπε να ψηφιστούν όλα και γι αυτό τον λόγο ψηφίστηκαν πακέτο. Πριν φτάσουμε εδώ, έπρεπε να είχε υπάρξει πρόνοια.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ δεν υπάρχει δήμος ανεξάρτητος (ο Δήμος Δραπετσώνας) για να φροντίσει να προλάβει τέτοιες καταστάσεις. Γίνομαι μονότονος αλλά ΓΝΩΡΙΖΩ καλά πως αλλιώς είναι να έχεις ένα οργανισμό προσανατολισμένο στο συγκεκριμένο πρόβλημα κι αλλιώς να έχεις μια σούπα υποθέσεων ενός "μεγάλου" δήμου μέσα στα οποία "παίζει" κι ένα τέτοιο ζήτημα. Όσο είναι καιρός, πρέπει να ανοίξει ο δρόμος της ανεξαρτησίας των δύο δήμων, της Δραπετσώνας και του Κερατσινίου, απ' τον σημερινό υπερτροφικό οργανισμό.

Τελειώνουν οι εκκρεμότητες

Για το "μακεδονικό" έχω γράψει πολλές φορές. Σίγουρα εκνευρίζω κάποιους φίλους που δεν γουστάρουν την πλαστογράφηση της ιστορίας που επιχείρησαν και πέτυχαν (κι αυτό είναι οριστικό και τελειωμένο) οι γείτονες. Δεν θέλουν να αποδεχτούν ότι τώρα συζητάμε μια συνθήκη ειρήνης για να λήξει ένας πόλεμος. 

Κι όμως περί αυτού πρόκειται. Ξεκίνησε αυτός ο ιδιόρρυθμος πόλεμος για ένα όνομα τον 19ο αιώνα. Το 1893 ήταν η επίσημη έναρξη με την διακήρυξη των "Μακεδόνων" αλλά από το 1875 ουσιαστικά είχε ξεκινήσει σαν παρακλάδι του πανσλαβισμού. Εντάθηκε με την επανάσταση του Ίλιντεν το 1903 και την "μακεδονομαχία" του 1906-1908. Ρυθμίστηκε το 1912-13 με τους βαλκανικούς πολέμους, φούντωσε το 1943 με το βαλκανικό όραμα των Τίτο-Στάλιν, θάφτηκε στην Γιουγκοσλαβική Μακεδονία ως το 1991 και αναζωπυρώθηκε με την ανεξαρτησία των γειτόνων. Συνεχίζεται ως τις μέρες μας στα διεθνή fora και πάει να βρει την κατάληξή του επί Τσίπρα και Γκρούεφ.

Γιατί τώρα; Για δυο λόγους: 

Ο ένας λόγος είναι ελληνικός. Η Νέα Δημοκρατία επί Μητσοτάκη σκόνταψε στο εσωτερικό της που περιείχε ακραίους κύκλους. Το ΠαΣοΚ του Αντρέα στηρίχτηκε στον εθνικισμό και δεν μπόρεσε να δώσει λύση. Το ΠαΣοΚ του Σημίτη κι η ΝΔ του Καραμανλή (που μπορούσαν) δεν βρήκαν την ευκαιρία λόγω της αντίπερα όχθης που ήταν πολύ σκληρή εκείνες τις εποχές. 

Ο άλλος λόγος είναι των γειτόνων. Τα εθνικιστικά κόμματα ήταν υπέρ της συνέχισης του πολέμου με Μεγαλέξανδρους και καραγκιοζιλίκια. Μόνο τώρα που ο φιλονατοϊκός αλβανικός παράγοντας παίζει σημαντικό ρόλο, μπορεί να βρεθεί λύση.

Απ' ό,τι φαίνεται, η πίεση από το εξωτερικό είναι πολύ ισχυρή. Ο Τσίπρας θέλει να το παρουσιάσει σαν μια εθνική του επιτυχία. Θέλει να περάσει την εικόνα ότι είναι αποτελεσματικός στο να λύνει προβλήματα που "δεν μπορούν οι άλλοι". Στα θέματα της εξόδου από το μνημόνιο, το μακεδονικό, κάτι ψιλοεκσυγχρονισμούς στο αστικό δίκαιο κτλ. παίρνει τα εύσημα των Ευρωπαίων που βλέπουν την ΝΔ και την οικτίρουν. Δεν ξέρω αν θα του "βγει" εκλογικά ή αν θα "βγει" στον Μητσοτάκη η στάση του, ωστόσο αν υπάρξει λύση όπως διαφαίνεται, αυτή τη φορά θα περάσει κι από την κυβέρνηση κι από την Βουλή. Με την λαβίδα των ΝΑΤΟ και ΕΕ στον λαιμό των γειτόνων, μάλλον θα περάσει κι από εκεί. Και θα έχουμε εμείς μια "ελληνική Μακεδονία" κι οι γείτονες, Σλάβοι κι Αλβανοί, μια "βόρεια Μακεδονία". Με εκατέρωθεν διαβεβαιώσεις για την ιστορία και τα αλυτρωτικά σε μια διεθνή συμφωνία που δεν θα είναι απλά διμερής (άρα αναιρέσιμη) αλλά θα αφορά και τρίτους (Νατο και ΕΕ). Και θα ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Βαλκανική παράνοια!

Τα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό έδειξαν την φθίνουσα διάθεση των Ελλήνων να αντισταθούν στην λογική. Όλο και λιγότεροι άνθρωποι μαζεύονται για να πουν ένα απλό "όχι" μη έχοντας να προτείνουν στη θέση του μια σοβαρή εναλλακτική πρόταση.

Μοιάζει αδικαιολόγητη η κούραση γιατί δεν έχει φθαρεί το ενδιαφέρον των Ελλήνων για την ιστορία. Με την ιστορία ζούμε ακόμα και την έλλειψη δυναμικού παρόντος την αναπληρώνουμε με φαντασιώσεις.

Ούτε οφείλεται στην απογοήτευση των Μακεδονομάχων. Ειδικά όταν πιστεύουν ότι η σύνθετη ονομασία θα επιφέρει απώλεια κυραρχίας ή εδαφών.

Ούτε έχουν καταλάβει οι πολλοί πως οι ακροδεξιοί που ετοιμάζουν κόμμα κι η αντιπολίτευση που θέλει να κάνει το άλμα προς την εξουσία, τους χρησιμοποιούν.

Όχι, τίποτε από όλα αυτά δεν συμβαίνει.Τα συλλαλητήρια όμως χάνουν τον δυναμισμό τους. Οι ομιλητές λιγοστεύουν κι η εκκλησία αποτραβιέται. Την ίδια ώρα στην άλλη πλευρά των συνόρων την σειρά τους πήραν κι οι διαδηλωτές των Σκοπίων. Οι ... Μακεδόνες! Ωραίοι κι αυτοί ... ένας λαός που ζει στο ψέμα για να ξεχνά την αλήθεια που μοιάζει αποκρουστική. 

Είναι φοβερό, είναι κωμικό, μοιάζει με παιχνίδι των θεών που το έστησαν για να γελάσουν. Αριστοφανική κωμωδία!  Σκεφτείτε:

Κάποιοι Σλάβοι θέλουν να λέγονται Μακεδόνες. Δεδομένου ότι η Μακεδονία είναι ελληνική (και η λέξη ακόμα), θα έπρεπε να τους δεχτούμε με ανοιχτές αγκάλες. Αυτό θα κάναμε αν δεν είμασταν ανασφαλείς και καθόλου σίγουροι για την ταυτότητά μας. Αλλά δεν είμαστε! Γιατί, αν οι Σλάβοι γίνονται Μακεδόνες, τότε μήπως κι εμείς (τα έλεγε ο πράκτορας ο Φαλμεράγιερ) είμαστε Σλάβοι κι Αλβανοί και "κάθε καρυδιάς καρύδι" και πήραμε το όνομα των Ελλήνων; Οπότε -για σιγουριά- τους πετροβολάμε. Εμείς Έλληνες, εμείς Μακεδόνες, εμείς κανονικοί ... εσείς κλέφτες!

«Δεν είστε Μακεδόνες, είστε τουρκόγυφτοι, ή μάλλον βουλγαρόγυφτοι, παίονες, δαρδάνοι, είστε κάτι άλλο ... να φύγετε, να πάτε αλλού ...»

Κι οι βόρειοι γείτονες είναι έτοιμοι να δώσουν το όνομα της σκέτης Μακεδονίας που κατάφεραν να κατακυρώσουν στον εαυτό τους (130 χώρες τούς αναγνωρίζουν) για να μπουν στο ΝΑΤΟ!!!! Θεέ και κύριε! 

Κι εμείς τους λέμε «Όχι κύριοι, δεν μπαίνετε στο κλαμπ αν δεν ντυθείτε Σλάβοι ή Βαρδάριοι ή κάτι άλλο τέλος πάντων» 

Μας παρακαλάνε αυτοί «Αφήστε μας τουλάχιστον να λεγόμαστε "Βορειομακεδόνες". Αστε μας να δούμε κι εμείς στον ήλιο μοίρα. Βάλτε μας, ω, νότια αδέλφια μας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ».

Ποιος Αριστοφάνης και ποια θεία κωμωδία! Βαλκανική παράνοια.

ΛΑΪΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ

Σήμερα στο Κερατσίνι (δήμος Κερατσινίου-Δραπετσώνας) γίνεται μια συγκέντρωση κατοίκων που θα μιλήσουν με τον Δήμαρχο για το μέλλον της πόλης τους. Κάτι ανάμεσα σε απολογισμό και προγραμματισμό, κάτι σαν λαϊκή συνέλευση μοιάζει η συζήτηση αυτή. Είμαι αρκετά μακριά από το Κερατσίνι αυτές τις μέρες και δεν  μπορώ να πάω, όμως θα πω τη γνώμη μου εδώ.

Πρώτα να ξεκαθαρίσουμε κάτι: Οι δήμοι κινούνται σε ένα πλαίσιο που καθορίζουν οι νόμοι, δηλαδή η Βουλή. Το πλαίσιο αυτό είναι ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟ, όπως ολιγαρχικό είναι και το μοντέλο της διακυβέρνησης της χώρας. Μια Βουλή όπου 300 αποφασίζουν για λογαριασμό 6.000.000 πολιτών!!! Μια εκτελεστική εξουσία που την ασκούν περίπου 50 υπουργοί για λογαριασμό 6.000.000 πολιτών. Ένα δικαστικό σύστημα στο οποίο κανείς από τα 6.000.000 των πολιτών δεν έχει πρόσβαση και το οποίο υπηρετείται από ειδικευμένους δημόσιους υπαλλήλους (δικαστές).

ΚΑΝΕΙΣ πολίτης δεν αποφασίζει, ΚΑΝΕΙΣ δεν κυβερνά, ΚΑΝΕΙΣ δεν δικάζει. Τα ίδια συμβαίνουν και στον δήμο. ΚΑΝΕΙΣ δημότης δεν αποφασίζει (μόνο 41 δημοτικοί σύμβουλοι), ΚΑΝΕΙΣ δημότης δεν κυβερνά τον τόπο του (μόνον ολίγοι δημαρχοαντιδήμαρχοι) και φυσικά ΚΑΝΕΙΣ δημότης δεν εκδικάζει διαφορές μεταξύ των κατοίκων (το κάνουν οι ειδικευμένοι δημόσιοι υπάλληλοι). Αυτοδιοίκηση κατ' εικόνα της κεντρικής εξουσίας!

Στα πλαίσια αυτά, τι μπορεί να βγάλει αυτή η σημερινή συζήτηση (και άλλες παρόμοιες εδώ κι αλλού); Μόνο να πέσουν κάποιες ιδέες από τους δημότες και να περιγράψει η δημοτική αρχή πώς βλέπει το άμεσο μέλλον της πόλης.

Λίγο. Πολύ λίγο. Και δεν διορθώνεται το κακό καθώς έχει να κάνει με το θεσμικό πλαίσιο. Ό,τι άλλο κι αν γίνει, θα είναι απλά συμβουλευτικό κι όχι δεσμευτικό, επομένως και ψιλοπαράνομο. Που θα πει ότι δεν υπάρχει ελπίς! Έστω κι έτσι όμως εγώ θα λέω την γνώμη μου που είναι η παρακάτω:

Κατά τη γνώμη μου, η Δραπετσώνα (και το Κερατσίνι) χρειάζονται τουλάχιστον τα εξής:

Πέρα από την καθημερινότητα (όπου τα πράγματα πάνε καλά) πρέπει ο δήμος να προχωρήσει στα εξής τρία ζητήματα:

1.- Σαν συμπλήρωμα των δύο αναπλάσεων της παραλίας, πρέπει να απαλλοτριωθεί ο χώρος των 100 στρεμμάτων του εργοστασίου λιπασμάτων

2.- Πρέπει να αντιμετωπισθούν τα ζητήματα ρύπανσης-μόλυνσης που χειροτερεύουν την ποιότητα ζωής των κατοίκων, ρίχνουν τις αξίες γης και υποβαθμίζουν την πόλη 

3.- Πρέπει να αξιοποιηθεί η περιοχή της Ανάπλασης (περίπου 440 στρέμματα σε χέρια ιδιωτών) για την περιβαλλοντική αναβάθμιση και την οικονομική ανασυγκρότηση της περιοχής με θέσεις απασχόλησης, ανάπτυξη κτλ.

Φυσικά, υπάρχουν και δύο θεσμικά ζητήματα που πρέπει να μπουν στην ημερήσια διάταξη:

1.-  Η συμμετοχή ΟΛΩΝ των πολιτών στις κοινές υποθέσεις (αποφασιστικό και εκτελεστικό) με κλήρωση κι όχι με εκλογή. Δηλαδή η λειτουργία της Δημοκρατίας και Ισοκρατίας στην πράξη.

2.- Η ανεξαρτητοποίηση του Κερατσινίου και της Δραπετσώνας από τον υπερτροφικό σημερινό αυτοδιοικητικό οργανισμό.

Αυτά, σαν συμβολή στον αποψινό διάλογο. Θα επανέλθω εν καιρώ.

AWAY FROM MY LAND

Ζητώ προκαταβολικά συγνώμη από τους φίλους που έχουν εκτός ενδιαφέροντος τα συμβαίνοντα στην πόλη μου, τη Δραπετσώνα. Ας μου επιτρέψουν αυτό το σημείωμα.

Ξεκινώ με το μουσικό κομμάτι AWAY FRON MY LAND. Είναι από το "EXIT" της Μόνικας Χριστοδούλου.  Κομμάτι αγαπημένο που λέει πολλά.

Μ' αυτό συνόδευσα την πρώτη μου συμμετοχή στο δημοτικό συμβούλιο Κερατσινίου-Δραπετσώνας στις 2 Ιανουαρίου του 2011. Από την προηγούμενη μέρα, την 1η Ιανουαρίου 2011 ο Δήμος Δραπετσώνας (και του Κερατσινίου) είχε καταργηθεί κι εγώ ένιωθα εξόριστος σε ένα ξένο δημοτικό συμβούλιο που αποδείχτηκε πως δεν μπορούσε να προστατεύσει τα κεκτημένα των αγώνων των τελευταίων 35 χρόνων (1975-2010) της πόλης που έπαψε να είναι αυτόνομη. Όχι πως δεν είχε αγωνιστική παρουσία το Κερατσίνι και επιτυχίες σε πολλούς τομείς, όμως στο θέμα της απομάκρυνσης των εργοστασίων και της περιβαλλοντικής αναβάθμισης της περιοχής, η Δραπετσώνα είχε πάρει μεγάλο βαθμό διαχρονικά. Ανεξάρτητα από τον δήμαρχο, ανεξάρτητα από τις επιμέρους διαφωνίες, το ΣΥΝΟΛΟ του δημοτικού συμβουλίου, είτε σαν συμπολίτευση είτε σαν αντιπολίτευση, με ΣΥΝΑΙΝΕΤΙΚΕΣ πάντα διαδικασίες, είχε καταφέρει να κλείσουν τεράστιες μονάδες όπως τα Λιπάσματα, το Τσιμεντάδικο, τα Πετρελειοειδή, τα Γυψάδικα και είχε απαλλαγεί από την ρύπανση που προκαλούσαν. Με τις μετεγκαταστάσεις μάλιστα και τα γκρεμίσματα των εγκαταστάσεων, είχε ελευθερώσει χώρους κι είχε κάνει το όραμα της ανάπλασης πειστικό.

Οχτώ χρόνια μετά βλέπουμε μια κατάσταση κατά την οποία τα προβλήματα του περιβάλλοντος και της επικινδυνότητας είναι ΞΑΝΑ παρόντα, ενώ είχαν εξαφανιστεί. Βλέπουμε και θετικά βήματα που σε άλλες εποχές θα ήταν όνειρο, όπως η ανάκτηση της παραλίας και η απόκτηση χώρων από τον δήμο. Όμως η πραγματικότητα είναι δυσοίωνη καθώς τα τετελεσμένα του 2014 είναι και θα παραμείνουν  παρόντα για πολλά χρόνια. 

Δεν κακίζω την δημοτική αρχή. Απεναντίας, αν έπρεπε να την βαθμολογήσω, θα της έδινα πολύ καλό βαθμό για την εργώδη προσπάθειά της να κατοχυρώσει αυτά που η κυβέρνηση θέλησε να δώσει το 2015-16 και για την εγρήγορσή της να δημιουργήσει τετελεσμένα υπέρ του δήμου με την ταχύτατη αξιοποίηση της παραλίας. Λίγοι θα τα κατάφερναν τόσο καλά!

Το πρόβλημα είναι θεσμικό. Σε ένα τεράστιο δήμο, όπως το Κερατσίνι σήμερα, ούτε συναινέσεις ουσιαστικές επιτυγχάνονται, ούτε επικεντρώνεται το ενδιαφέρον των παρατάξεων σε ένα μόνο θέμα, την ανάπλαση. Γι αυτό η απελευθέρωση της Δραπετσώνας από το Κερατσίνι (και του Κερατσινίου από τον υπερτροφικό δήμο) είναι αναγκαία.

Ο Κλεισθένης ένα (Ι) δεν το συζητά. Ίσως γιατί κανείς δεν το θέτει. Θα έπρεπε ο δήμος ο ίδιος να το θέσει. Μια σχετική πρότασή μου το 2014 απερρίφθη από την προηγούμενη δημοτική αρχή και από το -τότε- εκλεγμένο τοπικό συμβούλιο της δημοτικής ενότητας Δραπετσώνας (!!!) . Θα πρέπει στο άμεσο μέλλον να επανέλθει. Και σε κάποιον Κλεισθένη δύο (ΙΙ) να πραγματοποιηθεί. Ίδωμεν!

ΙΔΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ

ΕΠΕΤΕΙΑΚΟ

Πριν 10 χρόνια, ήμουν μεταπτυχιακός φοιτητής στο Πανεπιστήμιο Πειραιά, στο τμήμα Ναυτιλίας. Τότε, το μακρινό 2008, ήταν θέμα επικαιρότητας ο περίφημος Νόμος Πλαίσιο που ήθελε να ρυθμίσει τα της Παιδείας. Εγώ θα ψήφιζα για πρώτη μου φορά σε φοιτητικές εκλογές. Έγραψα για την περιπέτειά μου στο τότε μπλογκ που είχα με τίτλο "Προσωπική σελίδα! Γιώργος Τσιρίδης".

Παραθέτω εκείνη την ανάρτηση (29 Μαΐου 2008)

*****************

Μια φορά θα ψήφιζα κι εγώ ....

...
Στις εκλογές του 1972 σαμποτάραμε τα σχέδια της χούντας
Το 1975 πήγα φαντάρος και πήρα πτυχίο χωρίς να προλάβω "ελεύθερες φοιτητικές εκλογές"
Θα ψήφιζα για πρώτη μου φορά τώρα, ως μεταπτυχιακός, στα 55 μου, στο Πανεπιστήμιο Πειραιά. Από τη μια η απίστευτα μεγάλη δυσκολία για πάρκινγκ κι από την άλλη τα καπνογόνα και οι φασαρίες το μεσημέρι της Τετάρτης, μου στέρησαν και αυτή την ευκαιρία φέτος.
...
Φυσικά, το θέμα δεν είναι αν θα ψήφιζα ή όχι εγώ στην εκλογή των πρυτανικών αρχών, αλλά τα επεισόδια καθεαυτά και οι συνέπειες αυτών των επεισοδίων. Δεν μου αρέσει που η Παιδεία στην Ελλάδα βρίσκεται σε κατάσταση όχι ιδιαίτερα καλή, λυπάμαι που το επίπεδο της εκπαίδευσης δεν βελτιώνεται και φοβάμαι πως θα πρέπει να περάσουν πολλά χρόνια πριν φανεί στον ορίζοντα μια πραγματική βελτίωση στην εκπαίδευση γενικότερα. Νομίζω ότι τα επεισόδια καθόλου δεν βοηθούν σε μια κίνηση προς τα εμπρός. Δεν τα καταδικάζω ΑΥΤΟΔΙΚΑΙΩΣ γιατί δήθεν κάθε μορφής βία είναι καταδικαστέα. Αν έβλεπα ότι θα μπορούσαν κάποια σπασμένα κεφάλια να ξεκουνήσουν την κατάσταση και να ξυπνήσουν κάποια αίματα, θα τα υποστήριζα ακόμα και με τον κίνδυνο να τα υποστώ κι εγώ στο πετσί μου. Όμως δεν βλέπω κάτι τέτοιο. Νομίζω ότι απλά θα απαξιώσει τα ελληνικά πανεπιστήμια στα μάτια των ξένων και θα απομακρύνει ανθρώπους -σε κάθε επίπεδο- που θα μπορούσαν να είναι χρήσιμοι.
...
Διάβασα στο "Βήμα" την Κυριακή για τη διδασκαλία των μαθηματικών αλλά και για τη διδασκαλία όλων των μαθημάτων γενικότερα. Μαθαίνουμε τους μαθητές να λύνουν ασκήσεις -έλεγε ο συγγραφέας- και τους προπονούμε έτσι για να μπορούν να αντιμετωπίσουν πραγματικά προβλήματα. Όμως τους κρατάμε στο επίπεδο αυτό χωρίς να προχωράμε στο επόμενο βήμα. Είναι σαν τους ποδοσφαιριστές που τους καίμε στη προθέρμανση χωρίς τελικά να τους ρίξουμε στον αγώνα. Δεν εφαρμόζουν τίποτε από όσα μαθαίνουν στην πραγματική ζωή, έτσι ώστε να τους φανούν ελκυστικά. Ένα μαθητής σε μια τηλεόραση έξω από εξεταστικό κέντρο το είπε πολύ καλά. «Μας υποχρεώνουν να διαβάσουμε αντί να μας κάνουν να θέλουμε να διαβάσουμε». Χρειάζεται αλλαγή από το Δημοτικό κυρίως αλλά και σε όλες τις υπόλοιπες βαθμίδες. Και αυτή η αλλαγή όχι μόνο δεν έρχεται, αλλά αντίθετα απομακρύνεται όταν στα Πανεπιστήμια βασιλεύει ο νόμος των γηπέδων.
...
Καλή η αντίθεση στο Νόμο Πλαίσιο αλλά δεν πρόκειται να καταργηθεί με τον τρόπο αυτό. Αυτό πιστεύω και γι αυτό δεν μου άρεσαν τα επεισόδια. 

***********

Αυτά έγραφα στο τέλος του Μάη του 2008 στο μπλογκ μου, αυτά θα έλεγα και σήμερα αν με ρωτούσαν για τα θέματα παιδείας. Θα πει κανείς: «Σταθερότητα!» Άλλος θα πει: «Στασιμότητα!» 

Εγώ θα σας θυμίσω τον κ. Κούινερ (του Μπέρτολντ Μπρέχτ):

Είπαν στον κ. Κούινερ. «Πέρασαν τόσα χρόνια και δεν αλλάξατε καθόλου!» Κι ο κ. Κούινερ είπε: «Ωχ!»

Η πόλις εάλω

Στις 29 Μαΐου 1453, πεντακόσια χρόνια πριν γεννηθώ (που θα προλάβαινα το κακό), μας πήρε την Πόλη ο πρόγονος του Ερντογάν, ο Μωάμεθ ο Β'. Η Κωνσταντίνου Πόλη ήταν η πρωτεύουσα του νέου ελληνισμού μετά την οριστική κατάπτωση του αρχαίου. Είναι το ένα από τα δυο πόδια στα οποία στηρίχτηκε το σύγχρονο νεοελληνικό κράτος. Το άλλο είναι η Ακρόπολη.

Για να μην μπερδευόμαστε, ο αρχαίος ελληνισμός κατέπεσε από τους χριστιανούς Ρωμαίους και εκμηδενίστηκε ολοσχερώς σαν πολιτισμός και σύστημα ζωής. Τυπικά, αυτό συνέβη το 146 π.Χ. όταν οι Ρωμαίοι νίκησαν την Αχαϊκή Συμπολιτεία, κατέστρεψαν (ισοπέδωσαν) την Κόρινθο κι έκαναν την Ελλάδα επαρχία της ήδη ρωμαϊκής Μακεδονίας. Ωστόσο μέχρι τον 4ο και τον 5ο αιώνα υπήρχαν ακόμα Έλληνες. Μετά άρχισε η συστηματική και ολοσχερής εξαφάνισή τους από προσώπου γης. Ο Ελληνισμός αντικαταστάθηκε από την Ορθοδοξία η οποία μετάλλαξε (μέσω γλώσσας και DNA) τους Ρωμαίους σε Ρωμιούς και κατά συνέπεια σε Νεοέλληνες.

Στη συνέχεια, ότι έπαθαν οι Έλληνες από τους Ρωμιούς, το έπαθαν οι Ρωμιοί από τους Τούρκους. Ο ρωμαϊσμός αντικαταστάθηκε από τον ραγιαδισμό. Μέσα στις συνθήκες της σκλαβιάς, προέκυψε ο νέος (σύγχρονος) ελληνισμός σαν μια μείξη Ρωμιών, Αρβανιτών και Βλάχων, με ορθόδοξη πίστη και κοινή αντισουλτανική (αντιοθωμανική) συνείδηση. Ρωμιοί, όπως ο Κοραής, Φαναριώτες, όπως ο Υψηλάντης και Βλάχοι, όπως ο Ρήγας, έβαλαν κυρίως τις ιδέες και το χρήμα ενώ οι χριστιανοί Αρβανίτες όπως η Μπουμπουλίνα έβαλαν κυρίως τα όπλα. Το νέο ελληνικό έθνος ξεσηκώθηκε κι απάντησε στην αποφράδα ημέρα της 29ης Μαΐου 1453 με την 25η Μαρτίου 1821.

Σήμερα είναι η μέρα που μπορούμε να αναπολήσουμε παλιές δόξες και τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο που έπεσε μαχόμενος στα τείχη της πόλης με 8.000 ηρωικούς υπερασπιστές (εκ των οποίων πολλοί Λατίνοι) την ώρα που στα μοναστήρια στοιβάζονταν εκατοντάδες χιλιάδες μοναχοί που προσπαθούσαν να σώσουν το "έθνος" ή το τομάρι τους.

Μετά την Πόλη, για λίγα ακόμη χρόνια συνέχισε να υπάρχει ελεύθερο ελληνικό κράτος στον Πόντο. Ήταν η αυτοκρατορία της Τραπεζούντας που έζησε ως τις 15 Αυγούστου του 1461, όταν, μετά από πολιορκία, παραδόθηκε στον Μωάμεθ Β' κι αυτή.

Βασανισμένες ψυχές!

Σήμερα αναρτώ ένα άρθρο του φίλου μου Φάνη Αναβάλογλου. Το έδωσε για δημοσίευση και στο μπλογκ "Σταγόνα", αλλά μου επιτρέπει να το δημοσιεύσω κι εγώ. Θέτει ένα ερώτημα που μου κίνησε και μένα την περιέργεια. Είναι λίγο προκλητικός ο τρόπος που το θέτει αλλά του συγχωρώ την ασέβεια λόγω ηλικίας και εγνωσμένης ευφυίας. Για να δούμε αν θα υπάρξει απάντηση.

ΤΙΤΛΟΣ: Τι ψυχή θα παραδώσεις μωρέ;

Θαρρώ πως είναι πολύ δύσκολο να μαντέψουμε τι ακριβώς έχει στο μυαλό του, καθένας που με θέρμη υπερασπίζεται το δικαίωμα στην ελευθερία του Λόγου.

Υπάρχουν κάποιοι λίγοι, αγύριστα κεφάλια, που πιστεύουν ότι ο κάθε άνθρωπος δικαιούται να λέει ό, τι θέλει με ελευθερία απόλυτη, δίχως όρια, χωρίς καμία απαγόρευση, χωρίς αυτοπεριορισμούς, μακριά από διακρίσεις σε λέξεις κολάσιμες  ή καλαίσθητες, σε φράσεις χυδαίες ή ευπρεπείς. Με λίγα λόγια, όταν σκεφτόμαστε κάτι, το ρίχνουμε στα ακροατήρια κι οποιανού του αρέσει.

Ποιός έχει αλήθεια το δικαίωμα να φιμώσει αυτόν τον απαλλαγμένο από φόβους και υπολογισμούς ελεύθερο λόγο, ακόμα κι αν συχνά-πυκνά ξεπερνάει τα όρια της κοινωνικής ανοχής, άλλοτε επαινώντας και άλλοτε καθυβρίζοντας;

Σ' αυτά τα αγύριστα κεφάλια, εκτός από 'μένα που ανήκω παιδιόθεν, προχείρως ξεχωρίζω και δύο άλλα άτομα, εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους, δυο φάτσες ηλεκτροφόρες και πολυσυζητημένες.

Ο ένας, είναι ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος κι ο άλλος , ο καθηγητής και όχι μόνο, Κώστας Ζουράρις.

Λόγω επικαιρότητας, θέλω να απευθύνω σχεδόν λακωνικά, τον δικό μου ελεύθερο λόγο, μόνο προς τον Άγιο Καλαβρύτων.

Σεβασμιότατε, ανήκετε στους ολίγους τολμηρούς και άφοβους Δεσποτάδες. Διαλαλείτε με κάθε ευκαιρία αυτά που δογματικά ή μη, πιστεύετε επικεντρώνοντας τον λόγο σας κυρίως σε δύο θεματικές ενότητες: στην λατρεία σας για τα φασιστικά-ρατσιστικά ιδεώδη και στο μίσος σας για τους μετανάστες, τους αριστερούς και τους ομοφυλόφιλους.

Θα μείνω στους ομοφυλόφιλους που είναι και το φόρτε σας.

Επιμένετε να δικαιολογείτε αυτό το μίσος (αψηφώντας βέβαια το του Χριστού "αγαπάτε και τους εχθρούς υμών"), θεωρώντας την ομοφυλοφιλική σχέση ως παρέκκλιση από τα εκ Θεού  ορισθέντα, ως εκτροπή από τα εν τη φύσει ισχύοντα. Άρα, ομοφυλόφιλος ίσον φουλ αμαρτωλός, ίσον επικίνδυνος και άρα εις το πυρ το εξώτερον κι ακόμα παραπέρα. Και αφού δεν σας επιτρέπουνε να τον ξαπλώσετε ανάσκελα ας τον πατήσει ένα αυτοκίνητο.

Εγώ μαζί σας είμαι Δέσποτα! Παντού και πάντα λέω και ξαναλέω ότι, όπως όλοι, έχετε και σεις κάθε δικαίωμα να λέτε αυτά που θέλετε και όσα άλλα, ακόμη πιο ανατριχιαστικά. Κανείς δεν νομιμοποιείται να σας βουλώνει το στόμα. Πάνω απ' όλα η ιερότητα της ελευθερίας του Λόγου. Έχουμε και λέμε λοιπόν. Εσείς Σεβασμιότατε, θέλετε να μιλάτε ελεύθερα και ανεμπόδιστα και να δέεσθε για την έλευση της ώρας που θα κρεμάτε ανάποδα κυρίως ομοφυλόφιλους προς αποκαθαρισμόν του τόπου από τα κουσούρια των πάσης φύσεως ανωμάλων. Ωραία!

Νομίζω όμως ότι είναι έντιμο, δίκαιο και ηθικό να βγάζετε και σεις προθύμως στο προσκήνιο και τα δικά σας κουσούρια, εάν και εφόσον φυσικά, Θεός φυλάξοι, υπάρχουνε τέτοια.

Η μοίρα επεφύλαξε η αρχή να γίνει απ' αυτή την ηλεκτρονική επαφή μας. Πείτε μας λοιπόν Δέσποτα: με ποιόν τρόπο στην ζωή σας ικανοποιείτε την θεία αναστάτωση, το θείο ηφαίστειο που το λέμε ένστικτο της διαιώνισης του είδους, την ώρα που αυτό εκρήγνυται και σας στέλνει βιαίως στο άλλο φύλλο; Οι προσφερόμενες λύσεις του τυραννικού προβλήματος δεν είναι δα και πολλές. Αν αφαιρέσουμε την συνεύρεσή σας μετά  γυναικός τινός που λόγω ιερατικού σας αξιώματος, τουλάχιστον επισήμως, απαγορεύεται, μένουν άλλες τέσσερις:

Η πρώτη χρονολογικά, είναι η λύση που μας εισάγει, με τρόπο διόλου φυσικό, στις ηδονές και τα βάσανα του ερωτικού ενστίκτου. Είναι η πρώτη μας αγάπη, ο αυνανισμός

Άλλη λύση είναι η ομοφυλοφιλική ερωτική σχέση.

Μια ακόμα με πολλά τραγικά θύματα, είναι δυστυχώς η παιδοφιλία. Σπάνια αλλά υπαρκτή.

Άλλη μια λύση είναι η λεγόμενη εγκράτεια που εγώ δεν πολυπιστεύω στην ύπαρξη της. Την θεωρώ ως δήλωση προς απόκρυψη ενοχικών ολισθημάτων. Η περίπτωση της ανικανότητας από παθολογικά αίτια, οργανικά ή ψυχολογικά, παίζει με πολλές πιθανότητες να δημιουργεί δυστυχίες.

Όποια περίπτωση ταιριάζει με τον δικό σας βίο, θα την δεχτούμε Σεβασμιότατε ως ειλικρινή, όταν φυσικά θελήσετε να την βγάλετε στη φόρα, όπως οφείλει να πράξει ένα σεβαστό πρόσωπο που αγωνίζεται χρόνια για το δικαίωμα στην ελευθερία του Λόγου όπως ελόγου σας.

Εναγωνίως αναμένουμε την γενναία εξομολόγησή σας.

Αθάνατη Ελλάδα!

ΙΛΙΝΤΕΝ

Δεν πρόλαβε να βγει ένα όνομα που θα μπορούσε να είναι καλή συμβιβαστική λύση μεταξύ Ελλάδας και Σκοπίων και το έκαψαν όλοι. Η δημοκρατία του Ίλιντεν χαρακτηρίστηκε αρχικά ως "επιτομή του αλυτρωτισμού" από τον Βενιζέλο. Μετά από λίγες ώρες το είπε "επιτομή του αλυτρωτισμού" η Φώφη. Μετά από μια μέρα ο Μητσοτάκης, το είπε "επιτομή του αλυτρωτισμού" κι αυτός. 

[Παρένθεση: Για τον Βενιζέλο δεν λέω, αλλά, οι άλλοι δυο ξέρουν τι θα πει "επιτομή";]

Βγήκε και το ΒεΜεΡο των Σκοπίων να απορρίψει κι αυτό την "ιδεολογία" του, την επιτομή του αλυτρωτισμού ... Αλήθεια κύριε Βενιζέλο, γιατί το ΒεΜεΡο απέρριψε μια ονομασία που εξυπηρετεί τον αλυτρωτισμό του; Υπάρχει απάντηση; Μμμμ ... δύσκολα βάζω, ε;

ΜΠΟΥΤΑΡΗΣ

Ο δήμαρχος της Θεσσαλονίκης έχει απόψεις για τους Τούρκους, τους Εβραίους και τους Σκοπιανούς που κάνουν τους ακροδεξιούς να βγάζουν φλύκταινες. Κάποιοι δεν συμφωνούν μαζί του. Ειδικά ο Ψωμιάδης-Ζορό κι ο Άδωνης κ.α. Ωστόσο ο Μπουτάρης έχει αποδείξει πως έχει τσαγανό, είναι κι έξυπνος κι ωραίος κι είναι ένας Έλληνας με τα όλα του.

Όσοι του επιτέθηκαν δεν έχουν ιδέα από Ελλάδα. Δεν ξέρουν ότι Έλληνας θα πει δημοκράτης, πολίτης που δεν δέχεται δόγματα και δεν έχει ιερές γραφές. Έλληνας θα πει να επιτρέπεις σε κάθε άποψη να εκφράζεται και να πολεμάς τα λόγια του άλλου με τα δικά σου λόγια. Αν έχεις, βέβαια ...

Δίκαιη μοιρασιά: Μακεδονία του Ίλιντεν εκείνοι, Ελληνική Μακεδονία εμείς

Όταν ένας από τους πιο έξυπνους και πνευματώδεις Έλληνες, ο Βαγγέλης Βενιζέλος (και μια από τις λιγότερο έξυπνες Ελληνίδες, η Φώφη) βγαίνουν από το πρώτο δευτερόλεπτο και προσπαθούν να ακυρώσουν το όνομα Μακεδονία του Ίλιντεν που είναι μια πολύ καλή λύση, τότε πρέπει να προβληματιστούμε πολύ για το μέλλον μας. Αυτή η αυτοκαταστροφική τάση, κατά την οποία το ατομικό συμφέρον (κομματικό εν προκειμένω) υπερβαίνει το ομαδικό (εθνικό στην περίπτωσή μας) δεν αφήνει στο νεοελληνικό μας έθνος και πολλές ελπίδες στις εποχές που έρχονται. Τι κι αν βγει η Ελλάδα από τα μνημόνια, τα μνημόνια θα είναι πάντα εδώ, για να μας θυμίζουν πόσο ανόητοι είμαστε συλλογικά. Όσο τρεφόμαστε με ψευδαισθήσεις, όσο χαιρόμαστε για τα δευτερεύοντα, όσο κλείνουμε τα μάτια στην ουσία και πορευόμαστε στο σκοτάδι, θα μας περιμένουν πολλά!

Μακεδονία του Ίλιντεν σημαίνει αυτό ακριβώς που είναι οι βόρειοι γείτονές μας. Μακεδόνες λέγονται από το 1903 και χάρη στην εξέγερση εκείνη του Ίλιντεν. Κι αυτοί οι Μακεδόνες, Σλάβοι κι Αλβανοί κάτοικοι του γεωγραφικού χώρου της Μακεδονίας, δεν έχουν σχέση με την ιστορική Μακεδονία του Αλεξάνδρου και του Φιλίππου, πέρα από το ότι κατοικούν στα ίδια ή γειτονικά μέρη και πιθανώς θα έχουν κι αυτοί κάτι από το αίμα των παλιών.

Να το θεωρήσουν αυτό αλυτρωτισμό ο Πλεύρης κι ο Μιχαλολιάκος, δεν θα το έβρισκα παράξενο. Να το λένε έτσι ο Σαμαράς από ιδεολογία κι ο Λεβέντης από λαϊκισμό, κι αυτό θα το έλεγα αναμενόμενο. Να το λένε όμως ο Βενιζέλος και η Φώφη, θα το έλεγα και παράκρουση. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν βγαίνουν ταχύτατα για να προλάβουν και να προκαταλάβουν τον Μητσοτάκη που έχει πραγματικά εθνικιστικά στοιχεία στο εσωτερικό του κόμματός του να αντιμετωπίσει.

Είναι Έλληνες πολίτες οι συνταξιούχοι και οι μισθωτοί;

Επ' ευκαιρία της παραίτησης του προέδρου του Σ.τ.Ε (Συμβουλίου της Επικρατείας) ένα μήνα πριν τη λήξη της θητείας του [πιθανώς να έγινε -όπως γράφουν οι δημοσιογράφοι, εγώ δεν το ξέρω- για να ενταχθεί στα ψηφοδέλτια της Νέας Δημοκρατίας] βρήκα στο TVXS τις αποφάσεις του Σ.τ.Ε. τα τελευταία χρόνια που αφορούν τις συντάξεις και τα μνημόνια.

Τις παραθέτω γιατί έχει ενδιαφέρον να τις βλέπει κανείς μαζεμένες.

Οι κρίσιμες αποφάσεις του Σ.τ.Ε. περί συνταγματικότητας στα χρόνια των Μνημονίων:

• 1.- Το 2012 το Σ.τ.Ε. έκρινε συνταγματικό το πρώτο Μνημόνιο.
• 2.- Το 2013 έκρινε συνταγματικό το PSI απορρίπτοντας τις προσφυγές των ομολογιούχων.
• 3.- Το 2014 κρίθηκε συνταγματικό και το δεύτερο μνημόνιο, ενώ αντισυνταγματικό θεωρήθηκε μόνον το σκέλος που αφορούσε την διαιτησία.
• 4.- Τον Φεβρουάριο του 2015 κρίθηκαν αντισυνταγματικές οι μειώσεις των συντάξεων των δικαστών.
• 5.- Τον Μάρτιο του 2015 το Σ.τ.Ε. επέβαλε πρόστιμο στο Δημόσιο γιατί δεν είχε αποκαταστήσει αναδρομικά τις αποδοχές των ενστόλων. Είχε προηγηθεί απόφαση αντισυνταγματικότητας των περικοπών στις αμοιβές των ενστόλων.
• 6.- Τον Οκτώβριο του 2016 κρίθηκε αντισυνταγματικός ο νόμος για τις τηλεοπτικές άδειες
• 7.- Τον Νοέμβριο του 2017 κατακυρώθηκε η παραγραφή υποθέσεων φοροδιαφυγής μετά την παρέλευση πενταετίας, καθώς κρίθηκε άκυρη η αύξηση του ορίου παραγραφής στην δεκαετία.
• 8.- Τον Οκτώβριο του 2017 κρίθηκαν αντισυνταγματικές βασικές διατάξεις του νόμου για την υποβολή ηλεκτρονικού πόθεν έσχες από τους δικαστές.
• 9.- Τον Μάρτιο του 2018 κρίθηκαν αντισυνταγματικές οι αλλαγές Φίλη στην διδασκαλία των Θρησκευτικών.
•  
• Δηλαδή από τις εννιά αποφάσεις:

• Με τις τρεις κρίθηκαν συνταγματικά τα δύο μνημόνια που τσάκισαν τους Έλληνες μισθωτούς και το PSI που τσάκισε τους συνταξιούχους (τα ασφαλιστικά ταμεία)
• Με άλλες τρεις έκριναν θετικά τα ζητήματα των δικαστών (συντάξεις, πόθεν έσχες) και των ένστολων (αμοιβές)
• Με τις υπόλοιπες τρεις έκριναν, μία φορά υπέρ των καναλαρχών, μία υπέρ των φοροφυγάδων και μία εναντίον της αλλαγής στα θρησκευτικά.

Το Σ.τ.Ε. έχει δημιουργηθεί για να προστατεύει τους Έλληνες πολίτες από το κράτος. Πραγματικά, προστάτευσε τους δικαστές από τις περικοπές των συντάξεών τους και το πόθεν έσχες που τους ζητούσαν μια και είναι Έλληνες πολίτες. Επίσης Έλληνες πολίτες είναι και οι ένστολοι των οποίων προστάτευσε τους μισθούς. Έλληνες πολίτες είναι και οι καναλάρχες και οι φοροφυγάδες. Έλληνες πολίτες είναι και όσοι θέλουν να διδάσκονται τα παιδιά την παλαιά διαθήκη στα σχολεία. Όλοι Έλληνες πολίτες. Το Σ.τ.Ε. τους προστάτευσε όταν απειλήθηκαν από το κράτος οι συντάξεις και οι μισθοί των ενστόλων (παπάδες, στρατιωτικοί. αστυνομικοί κλπ) και των δικαστών. 


Τώρα, τι με ρωτάς κυρία μου; ... 

Μου λες αν ο ελληνικός λαός, οι μισθωτοί κι οι συνταξιούχοι είναι πολίτες κι αυτοί ... 

Τι να σου πω ...; Φορούν στολή; Όχι, ε; Ε, τότε μάλλον δεν είναι ...!!! 

Δεν ξέρω ... ρώτα καλύτερα το Συμβούλιο της Επικρατείας ... και τον πρόεδρό του!

Συνέπειες της κατάργησης του δήμου Δραπετσώνας.

Για την πολύπαθη Δραπετσώνα θα γράψω αυτή τη φορά, μια και ένα νομοσχέδιο για την τοπική αυτοδιοίκηση είναι στη βουλή για συζήτηση:

Όταν εφαρμόστηκε ο "Καλλικράτης", ο νόμος που προέβλεπε αλλαγές στην γεωστρατηγική της τοπικής αυτοδιοίκησης, ο Δήμος Δραπετσώνας έπαψε να υπάρχει. Αυτό έγινε το 2010. Για τους δήμους του λεκανοπεδίου είχε οριστεί τότε σαν ελάχιστο όριο ο πληθυσμός να ξεπερνά τους 25.000 κατοίκους, και καθώς η Δραπετσώνα δεν έπιανε το όριο, καταργήθηκε. Έγιναν "οικονομίες κλίμακας" όπως λέγεται η εξοικονόμηση χρημάτων από τη λειτουργία ενοποιημένων υποσυστημάτων. Ταυτόχρονα είχαμε απώλειες σε δημοκρατία και τοπικότητα. Οι δήμοι είναι πλέον απομακρυσμένοι από τους κατοίκους κι εκλογείς (αυτό συνέβαινε έτσι κι αλλιώς στους μεγάλους δήμους πάντοτε) και η αντιμετώπιση των τοπικών προβλημάτων έγινε δυσχερής.

ΤΟΠΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑ

Στη Δραπετσώνα η "τοπικότητα" συνέπιπτε με την ιδιαιτερότητα της πόλης να φέρει στον ιστό της το κύριο μέρος της βιομηχανικής ζώνης Πειραιά. Αυτή η τοπικότητα της έδινε έναν ευρύτερο ρόλο καθώς από την βελτίωση ή την χειροτέρευσή της εξαρτιόταν η βελτίωση ή χειροτέρευση της ευρύτερης περιοχής του Πειραιά και των δυτικών συνοικιών. Κατά κάποιο τρόπο η Δραπετσώνα ήταν ο "θεματοφύλακας" της περιβαλλοντικής αναβάθμισης ή υποβάθμισης της ευρύτερης περιοχής. Το τοπικό της πρόβλημα, ήταν πρόβλημα όλων, με συνέπειες σε όλους, στην υγεία των κατοίκων, στην αξία των ακινήτων τους και στον πολιτισμό τους (με την ευρεία έννοια του πολιτισμού). Όταν η Δραπετσώνα κατάφερε να απαλλαγεί από τις βιομηχανικές χρήσεις όλη η περιοχή αναβαθμίστηκε κι άρχισε να ελπίζει. Όταν η Δραπετσώνα κατέπεσε και πάλι σε περιοχή με μεταποίηση, όλη η περιοχή έχασε κάτι σημαντικό από την αξία της. 

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑ

Φυσικά στην τοπική αυτοδιοίκηση και στον δημόσιο βίο δεν λειτουργεί καμιά δημοκρατία. Μόνο μια ισχνού τύπου έμμεση αντιπροσώπευση ισχύει, μέσω δημοτικών συμβουλίων ή βουλών κλπ.. Η μόνη περίπτωση όπου η "δημοκρατία", δηλαδή η γνώμη του κόσμου, μπορεί να περάσει, είναι στις μικρές κοινωνίες, όπου όλοι είναι γνωστοί κι όλοι επηρεάζονται άμεσα από την κοινή γνώμη, Η Δραπετσώνα ήταν ένας μικρός δήμος κι η γνώμη του κόσμου μετρούσε πολύ. Γι αυτό κι οι αγώνες που δίνονταν ήταν πάντα μαζικοί, λαϊκοί κι αποτελεσματικοί, ανεξάρτητα από το ποιος διοικούσε τον δήμο. Θέλοντας και μη, κυριαρχούσε η θέληση του δήμου, του κόσμου, που εύκολα καταδίκαζε όποιον έβλεπε να "κάνει νερά" κι εύκολα δόξαζε όποιον αγωνιζόταν. Μπορεί να μην υπήρχε δημοκρατία κανονική (εξ άλλου πουθενά δεν υπάρχει), ωστόσο το μικρό της μέγεθος συνηγορούσε σε μια επικράτηση των απόψεων του δήμου έναντι της γραφειοκρατίας ή των μυστικών διαβουλεύσεων και των σκοπιμοτήτων. Ήταν ένας κοινωνικός έλεγχος που αναπλήρωνε εν μέρει την έλλειψη της δημοκρατίας.

ΤΟ ΚΑΚΟ ΕΓΙΝΕ

Η κατάργηση του δήμου Δραπετσώνας, επέφερε ένα τεράστιο πλήγμα σε ολόκληρη την ευρύτερη περιοχή του Πειραιά και των δυτικών συνοικιών. Το "τοπικό" της πρόβλημα, λόγω της έλλειψης του άμεσου κοινωνικού ελέγχου, πήρε την κάτω βόλτα. Η κατάργηση συνέπεσε (τυχαία ασφαλώς) με την πιο κρίσιμη στιγμή της κυβερνητικής επίθεσης. Όταν τα σχέδια Σαμαρά έπρεπε να γνωστοποιηθούν και να αποκρουστούν (κι ήταν εύκολο για μια Δραπετσώνα ανεξάρτητη να τα μάθει έγκαιρα και να τα αποκρούσει), τότε ο δήμος δεν υπήρχε. Χαμένα και ουσιαστικά κρυμμένα τα σχέδια μέσα στον "μεγάλο" δήμο, όπου ούτε συναινέσεις μπορούν να βρεθούν ούτε πληροφόρηση έγκαιρη μπορεί να υπάρξει, πέρασαν και φόρτωσαν στην πόλη μεταποίηση πηγαίνοντάς την τριάντα χρόνια πίσω, στο 1990.

ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΡΟΙΠΟΣ ΕΠΑΝΟΡΘΩΣΗΣ;

Δυστυχώς, ο νέος "μεγάλος" δήμος, εξακολουθεί να βρίσκεται σε θέση αδυναμίας. Όσο κι αν καταφέρνει πολλά στην παραλία που παραχωρήθηκε από τον ΟΛΠ, όσο κι αν έχει αγωνιστική διάθεση, δεν αντιμετωπίζει το πρόβλημα στην ουσία. Όχι γιατί δεν θέλει αλλά γιατί δεν μπορεί. Ούτε συναινέσεις μπορούν να επιτευχθούν σε τέτοια κλίμακα πληθυσμού, ούτε κοινή στάση και συνείδηση μπορεί να διαμορφωθεί στον κόσμο που να σπρώξει προς λύσεις δυναμικές, όπως έκανε πάντα. Κι αυτό, ανεξάρτητα από την διοίκηση και την επιθυμία ή την απροθυμία της. Οι δυσκολίες είναι αντικειμενικές.

Μπορούμε να ελπίζουμε ότι κάποια στιγμή η Δραπετσώνα θα γίνει και πάλι ανεξάρτητη. Τότε θα αλλάξουν όλα. Μέχρι τότε, ας προσπαθούμε να βρίσκουμε συναινέσεις και να προτείνουμε σωστές κι αποτελεσματικές λύσεις. Στο μέτρο του δυνατού πάντα, κι εν γνώσει της θεσμικής αδυναμίας που προκάλεσε και προκαλεί η κατάργηση του δήμου Δραπετσώνας.

Απλή αναλογική στις δημοτικές εκλογές!

Σε μια εβδομάδα περίπου ψηφίζεται ο νέος νόμος για την τοπική αυτοδιοίκηση που θα προβλέπει σαν εκλογικό σύστημα την απλή αναλογική. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, ούτε θα χρειαστεί να πω το προφανές, ότι δηλαδή είμαι υπέρ αυτής της ρύθμισης. Θα σας δείξω το άρθρο μου του 1980 (ναι, πριν 38 χρόνια!) στην τοπική εφημερίδα "ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΑ" που εκδίδαμε εκείνο τον καιρό ο Γιώργος Παπαδάκης, ο Λάκης Ιγνατιάδης κι εγώ. Με σύμφωνη γνώμη όλων, φυσικά, είχαμε δημοσιεύσει ένα άρθρο που ανέλυε τα μειονεκτήματα του πλειοψηφικού συστήματος (σχεδόν ίδιο είναι και σήμερα) και προπαγάνδιζε την καθιέρωση της απλής αναλογικής σαν εκλογικού συστήματος για τις δημοτικές εκλογές. Ιδού το πρωτοσέλιδο και ιδού και το "σαλόνι" της εφημερίδας όπου φιλοξενήθηκε το άρθρο.

 











Ο τίτλος του άρθρου και οι πρώτες επισημάνσεις του που μιλούσε για την αποπολιτικοποίηση των δημοτικών εκλογών μέσω του πλειοψηφικού.

Ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από εκείνο το άρθρο του 1980

Χαρακτηριστικό της επιχειρηματολογίας εκείνη την εποχή ήταν αυτό που εν μέρει θα συμβεί και τώρα. Για να λειτουργήσει η απλή αναλογική, πρέπει οι εξουσίες του δημάρχου να είναι εκτελεστικές και να αφορούν την καθημερινότητα. Αυτές οι εξουσίες πρέπει να διαχωριστούν από εκείνες του δημοτικού συμβουλίου που θα είναι κανονιστικές και θα αφορούν τα μακροπρόθεσμα σχέδια. Μόνο έτσι θα συνδυαστεί η εικαζόμενη -δι' αντιπροσώπων- "βούληση" του εκλογικού σώματος την ημέρα της εκλογής με την δυνατότητα να λειτουργεί ο δήμος σαν οργανισμός αποτελεσματικά.