Ζητώ προκαταβολικά συγνώμη από τους φίλους που έχουν εκτός ενδιαφέροντος τα συμβαίνοντα στην πόλη μου, τη Δραπετσώνα. Ας μου επιτρέψουν αυτό το σημείωμα.
Ξεκινώ με το μουσικό κομμάτι AWAY FRON MY LAND. Είναι από το "EXIT" της Μόνικας Χριστοδούλου. Κομμάτι αγαπημένο που λέει πολλά.
Μ' αυτό συνόδευσα την πρώτη μου συμμετοχή στο δημοτικό συμβούλιο Κερατσινίου-Δραπετσώνας στις 2 Ιανουαρίου του 2011. Από την προηγούμενη μέρα, την 1η Ιανουαρίου 2011 ο Δήμος Δραπετσώνας (και του Κερατσινίου) είχε καταργηθεί κι εγώ ένιωθα εξόριστος σε ένα ξένο δημοτικό συμβούλιο που αποδείχτηκε πως δεν μπορούσε να προστατεύσει τα κεκτημένα των αγώνων των τελευταίων 35 χρόνων (1975-2010) της πόλης που έπαψε να είναι αυτόνομη. Όχι πως δεν είχε αγωνιστική παρουσία το Κερατσίνι και επιτυχίες σε πολλούς τομείς, όμως στο θέμα της απομάκρυνσης των εργοστασίων και της περιβαλλοντικής αναβάθμισης της περιοχής, η Δραπετσώνα είχε πάρει μεγάλο βαθμό διαχρονικά. Ανεξάρτητα από τον δήμαρχο, ανεξάρτητα από τις επιμέρους διαφωνίες, το ΣΥΝΟΛΟ του δημοτικού συμβουλίου, είτε σαν συμπολίτευση είτε σαν αντιπολίτευση, με ΣΥΝΑΙΝΕΤΙΚΕΣ πάντα διαδικασίες, είχε καταφέρει να κλείσουν τεράστιες μονάδες όπως τα Λιπάσματα, το Τσιμεντάδικο, τα Πετρελειοειδή, τα Γυψάδικα και είχε απαλλαγεί από την ρύπανση που προκαλούσαν. Με τις μετεγκαταστάσεις μάλιστα και τα γκρεμίσματα των εγκαταστάσεων, είχε ελευθερώσει χώρους κι είχε κάνει το όραμα της ανάπλασης πειστικό.
Οχτώ χρόνια μετά βλέπουμε μια κατάσταση κατά την οποία τα προβλήματα του περιβάλλοντος και της επικινδυνότητας είναι ΞΑΝΑ παρόντα, ενώ είχαν εξαφανιστεί. Βλέπουμε και θετικά βήματα που σε άλλες εποχές θα ήταν όνειρο, όπως η ανάκτηση της παραλίας και η απόκτηση χώρων από τον δήμο. Όμως η πραγματικότητα είναι δυσοίωνη καθώς τα τετελεσμένα του 2014 είναι και θα παραμείνουν παρόντα για πολλά χρόνια.
Δεν κακίζω την δημοτική αρχή. Απεναντίας, αν έπρεπε να την βαθμολογήσω, θα της έδινα πολύ καλό βαθμό για την εργώδη προσπάθειά της να κατοχυρώσει αυτά που η κυβέρνηση θέλησε να δώσει το 2015-16 και για την εγρήγορσή της να δημιουργήσει τετελεσμένα υπέρ του δήμου με την ταχύτατη αξιοποίηση της παραλίας. Λίγοι θα τα κατάφερναν τόσο καλά!
Το πρόβλημα είναι θεσμικό. Σε ένα τεράστιο δήμο, όπως το Κερατσίνι σήμερα, ούτε συναινέσεις ουσιαστικές επιτυγχάνονται, ούτε επικεντρώνεται το ενδιαφέρον των παρατάξεων σε ένα μόνο θέμα, την ανάπλαση. Γι αυτό η απελευθέρωση της Δραπετσώνας από το Κερατσίνι (και του Κερατσινίου από τον υπερτροφικό δήμο) είναι αναγκαία.
Ο Κλεισθένης ένα (Ι) δεν το συζητά. Ίσως γιατί κανείς δεν το θέτει. Θα έπρεπε ο δήμος ο ίδιος να το θέσει. Μια σχετική πρότασή μου το 2014 απερρίφθη από την προηγούμενη δημοτική αρχή και από το -τότε- εκλεγμένο τοπικό συμβούλιο της δημοτικής ενότητας Δραπετσώνας (!!!) . Θα πρέπει στο άμεσο μέλλον να επανέλθει. Και σε κάποιον Κλεισθένη δύο (ΙΙ) να πραγματοποιηθεί. Ίδωμεν!
