Άλλαξαν κι οι άνθρωποι μετά την τιτανομαχία. Τα χρυσά γένη της τιτανικής γενιάς, σχεδόν εξαλείφθηκαν. Λίγοι μόνο έμειναν απ’ το κάθε γένος κι ολοένα λιγοστεύουν ακόμη. Οι άνθρωποι δεν βρίσκουν έτοιμη την τροφή τους. Δεν είναι πια καρποσυλλέκτες φρουτοφάγοι, που βρίσκουν έτοιμους βολβούς κι ώριμες ρίζες, νόστιμα φύλλα και θρεπτικά χόρτα. Η καλή εποχή του χρυσού γένους των ανθρώπων έχει περάσει. Πέρασε κι η αργυρή εποχή κι έφτασε το χάλκινο γένος να κατοικεί στη γη. Αυτό το γένος πρέπει να ιδρώνει για να βρίσκει την τροφή του. Πρέπει να κοπιάζει για να ζεσταίνεται, να προστατεύεται από τα άγρια ζώα, να αντιμετωπίζει τις αλλαγές του καιρού. Τίποτε δεν είναι εύκολο πια για τους ανθρώπους.
Οι θεοί τους έδωσαν την φωτιά. Τώρα ζεσταίνονται, φτιάχνουν όπλα και ψήνουν την τροφή τους. Τώρα ψάχνουν οι άνθρωποι και για κρέας. Το ψήνουν κι αυτό, αφού, δεν μπορούν να το καταναλώσουν ωμό. Καλλιεργούν φυτά και παίρνουν τον καρπό τους, εκτρέφουν ζώα και παίρνουν το γάλα, το δέρμα, το κρέας τους. Έγιναν γεωργοί και κτηνοτρόφοι, αλλά, και τεχνίτες και σιδηρουργοί. Οι άνθρωποι, τώρα πια, χύνουν ιδρώτα για να βρουν και να παρασκευάσουν το φαγητό τους. Σκεπάζονται με δέρματα ζώων, υφαίνουν ρούχα για να ντύσουν το κορμί τους και φτιάχνουν εργαλεία, προεκτάσεις των χεριών τους. Ο κόσμος των ανθρώπων ξεχώρισε εντελώς από τον κόσμο των ζώων και των φυτών που αρκούνται σε ό,τι έχει να δώσει η φύση. Αλλάζουν την φύση, καίνε τα δάση για να φτιάξουν αγρούς και σκάβουν τη γη για να την κάνουν εύφορη. Ξεγελούν τα ζώα πως τα προστατεύουν δήθεν και τα ταΐζουν, αλλά, τα σφάζουν μόλις πεινάσουν. Γδέρνουν τα ζώα και τα καίνε στη φωτιά.
Αυτός ο τρόπος οργάνωσης του γένους των ανθρώπων είναι ο πολιτισμός. Δεν φτιάχνεται από μοναχικούς ανθρώπους αλλά από ομάδες ανθρώπων που ζουν μαζί. Στις πόλεις μαζεύεται το απόθεμα τροφής για τις δύσκολες μέρες. Στις πόλεις φτιάχνονται τα εργαλεία της δουλειάς από τεχνίτες, φτιάχνονται και τα κιούπια αποθήκευσης κι οι πλίνθοι για τα σπίτια. Οι Ολύμπιοι έμαθαν στους ανθρώπους τον πολιτισμό. Επέβαλαν την δική τους τάξη κι απαιτούν από τους θνητούς αναγνώριση του έργου τους.
Δεν ήταν εύκολο έργο ο πολιτισμός, η εξημέρωση της φύσης. Στην αρχή ο Δίας κι οι Ολύμπιοι στηρίχτηκαν στις γυναίκες για να γίνουν όλα αυτά. Εκείνες γεννούσαν τα παιδιά και τα μεγάλωναν, δική τους ήταν η φυλή. Οι άντρες πήγαιναν μαζί τους χωρίς, όμως, να εντάσσονται στην οικογένεια της γυναίκας. Έμεναν μέλη της φυλής της μάνας τους. Οι γυναίκες έπαιρναν όποιον ήθελαν στο κρεβάτι τους για να τεκνοποιούν καλύτερα, εξυπνότερα και πιο γερά παιδιά. Δεν είχαν στον άντρα καμιά άλλη υποχρέωση, μόνο συντροφικότητα. Στην γυναικοκρατία υπήρχε κοινοκτημοσύνη των αγαθών από όλα τα μέλη της φυλής. Δεν υπήρχαν ανταγωνιστικές σχέσεις μέσα στην ίδια οικογένεια μεταξύ συγγενών. Αυτή η ισοκρατία των φύλων είχε σαν συνέπεια την λατρεία της Τριπλή Θεάς. Η Γαία που εκθρόνισε τον Ουρανό, η Ρέα που εκτόπισε τον Κρόνο κι η Ήρα, νυν σύζυγος του Δία ήταν η Τριπλή Θεά. Λατρευόταν σαν Μεγάλη Μητέρα. Είχε ειρήνη με τον Δία αλλά τον επισκίαζε στην ψυχή των ανθρώπων.
Ο Δίας δεν ένιωθε καλά με αυτό που είχε φτιάξει και θέλησε να το αλλάξει. Προώθησε φυλές στις οποίες ο άντρας επιβλήθηκε στην γυναίκα. Του ψιθύρισε ότι χωρίς το σπέρμα του δεν γίνεται ζωή. Αν σπείρεις στο χώμα και βγει σοδιά, είναι το χώμα που την γεννά ή ο σπόρος; Οι άντρες -στις φυλές αυτές- είπαν ο σπόρος. Θεώρησαν ότι η γυναίκα καπηλεύεται την θέση τους. Εξάλλου ήταν πιο δυνατοί. Οι γυναίκες υποβαθμίστηκαν και καθιερώθηκε η πατριαρχία. Η γυναίκα έγινε κτήμα του άνδρα. Φυλακίστηκε στον “οίκο” για να ’ναι σίγουρος ο άνδρας ότι θα γεννούσε τα δικά του παιδιά. Έχασε σταδιακά κάθε δικαίωμα κι έγινε δούλα μέσα στο σπίτι της. Αυτές τις πατριαρχικές φυλές προώθησε ο Δίας. Με πόλεμο, φωτιά και τσεκούρι νίκησαν τις γυναικοκρατούμενες κοινωνίες κι επέβαλαν την δική τους τάξη. Ήταν η νέα πατριαρχική τάξη του Δία.
Την πατριαρχία έφεραν οι Ίωνες, οι Αχαιοί κι οι Αιολείς, κι αργότερα οι Δωριείς. Κατέκτησαν όλη την Ελλάδα κι υπέταξαν τις ισοκρατούμενες κοινωνίες γυναικών κι ανδρών, των Κρητών και των Πελασγών. Επέβαλαν τα πατριαρχικά πολιτεύματα κι έκλεισαν τις γυναίκες στο σπίτι. Το ίδιο έκαναν οι Χετταίοι στη Μικρασία, οι Ιξώς στην Αίγυπτο, οι Σουμέριοι στη Μεσοποταμία κι αλλού. Τα φύλα της πατριαρχικής τάξης εκτόπισαν στο περιθώριο τις αδύναμες πια γυναικοκρατούμενες ή ισοκρατούμενες κοινωνίες. Στην κοινωνία των ανδρών ο πόλεμος, η βία κι η εξερεύνηση έγιναν αναγκαία στοιχεία. Πολεμούσαν ή εξερευνούσαν ξένες επικράτειες. Χρειάζονταν ήρωες. Τους έδωσαν οι θεοί κάνοντας παιδιά με θνητές ή υποβαθμίζοντας τα παιδιά των τιτάνων. Το χάλκινο γένος των ανθρώπων γέμισε ήρωες. Ξέχασε να τιμά κι αγνόησε την Τριπλή Θεά. Η Ήρα έγινε, απλά και μόνο, η ζηλιάρα σύζυγος του Δία.
Όλα αυτά βέβαια είχαν συνέπειες σοβαρές στους ανθρώπους και την ζωή τους. Τώρα πια ο άνθρωπος ντρέπεται να κάνει έρωτα στο φως, διαλέγει τα σκοτάδια. Έβαλε κανόνες για την μοιχεία, τον ενδο-οικογενειακό έρωτα ή την αιμομιξία, όπως την λέει. Γέμισε με αγορεύσεις, κανόνες, υποδείξεις και δυσκολίες. Ο άνθρωπος έγινε μέρος μιας ολύμπιας τάξης στην οποία κυριαρχούν η προσποίηση κι η παραλλαγή. Τα δέντρα κόβονται για να γίνουν αγροί, φεύγουν τα ζώα κυνηγημένα, όλα αλλάζουν. Τα ποτάμια γίνονται ρυάκια, οι λόφοι γεμίζουν αναβαθμίδες, οι όρμοι γίνονται λιμάνια, σκάβονται τα έγκατα της γης. Τίποτε δεν μένει στη φυσική του κατάσταση, έχει περάσει ο καιρός της τιτανικής αλήθειας. Στη νέα τάξη ο θνητός δεν είναι πια ευτυχισμένος. Ιδρώνει για την τροφή του, αγωνιά για τον θάνατο και τρομάζει απ’ τις αστραπές και τους κεραυνούς.
