Χτες πάλι οι οσμές έπνιξαν κάποιους στη Δραπετσώνα και το Κερατσίνι. Ανάλογα με τους ανέμους το βενζόλιο επισκέπτεται διάφορες περιοχές της πόλης μας και του Πειραιά. Η αγανάκτηση περισσεύει κι ο κόσμος επείγεται πλέον να γίνει κάτι. Όμως πρέπει οι πολίτες να ξέρουν την αλήθεια.
Από την 21η Ιανουαρίου 2015 που η Όιλ Ουάν πήρε άδεια λειτουργίας, θέμα απομάκρυνσής της δεν τίθεται με βάση το υπάρχον εκείνη τη στιγμή νομικό πλαίσιο και τις τροποποιήσεις του. Μετά την κρίσιμη εκείνη μέρα, αν (λέμε τώρα ... αν) αποφασιζόταν ποτέ η απομάκρυνση τότε θα έπρεπε σε 12 χρόνια να έχει βρεθεί και αδειοδοτηθεί η ίδια εγκατάσταση στον δήμο μας (ή σε έναν γειτονικό δήμο) χώρος για να πάει εκεί.
Μετά από την κρίσιμη ημέρα μηδέν (21η Ιανουαρίου 2015) έγιναν τα εξής:
Αποφασίστηκε όντως η απομάκρυνση σε 12 χρόνια το καλοκαίρι του 2015 με τον νόμο Λαφαζάνη Σκουρλέτη. Μετά, το 2017, τα 12 χρόνια έγιναν 20 με τον νόμο Σταθάκη. Έτσι κι αλλιώς, όμως, η απομάκρυνση είναι αδύνατη αφού πρέπει να βρεθεί άλλος χώρος στον δήμο μας (πού;) ή στη Νίκαια ή στο Πέραμα ή στον Πειραιά (πού ρε παιδιά;) για να μεταφερθεί εκεί η Όιλ Ουάν. Αστεία πράγματα δηλαδή.
Τι μπορεί να γίνει;
Μόνο η κινητοποίηση του κόσμου, είτε με διαδηλώσεις, είτε και με το διαδίκτυο, τώρα που όλα είναι απαγορευμένα, μπορεί κάτι να πετύχει. Πρέπει να πιεστεί ΑΥΤΗ η σημερινή κυβέρνηση, ή Η ΕΠΟΜΕΝΗ κυβέρνηση ή Η ΜΕΘΕΠΟΜΕΝΗ, αλλά πάντως πρέπει μια κυβέρνηση να πεισθεί ή να πιεστεί έτσι ώστε να πάρει σοβαρές αποφάσεις.
Αρχικά να πλαγιοκοπήσει την Όιλ Ουάν:
* Να πάψει να την προστατεύει.
* Να την ελέγξει αποφασιστικά.
* Να επιτρέψει άλλες εταιρείες να την ανταγωνιστούν σε άλλα καταλληλότερα μέρη της Ελλάδας.
Κατόπιν να δώσει το τελικό χτύπημα:
* Να πάρει τις τελικές αποφάσεις για να την κλείσει σαν εγκατάσταση επικίνδυνη για την υγεία των κατοίκων και την ασφάλεια του λεκανοπεδίου.
* Να την υποχρέωση σε μετεγκατάσταση σε περιοχή όπου δεν θα ενοχλεί καταργώντας την σχετική απαγόρευση που ισχύει μέχρι σήμερα.
Ας γνωρίζει ο κόσμος τι μπορεί να γίνει. Κι ας είναι πιο προσεκτικός όταν ψηφίζει. Γιατί πρώτα δίνει το όπλο στους εκτελεστές του και μετά ζητά προστασία. Ζούμε σε μια ολιγαρχική "δημοκρατία" όπου τα λάθη πληρώνονται ακριβά και δεν επανορθώνονται εύκολα.
