Η ελληνική εξωτερική πολιτική στηρίχτηκε στην απόλυτη σύνδεσή της με τις ΗΠΑ ώστε να υπάρξει προστασία σε περίπτωση τουρκικής επίθεσης. Φυσικά το πλήρωσε με τζάμπα όπλα και πόρους στην Ουκρανία, με εχθρικές σχέσεις με την Ρωσία και απώλεια του πιθανού ρόλου μεσολαβητή που είχε παραδοσιακά στα παλιά χρόνια. Κι ήρθε ο Τραμπ, φίλος και θαυμαστής του Ερντογάν, που θεωρεί ηλίθιο τον Μπάιντεν κι όσους τον ακολουθούσαν (άρα και τον δικό μας) και η αμερικανική στήριξη έγινε καπνός, αν όχι φούμο.
Η ελληνική εξωτερική πολιτική στο θέμα των θαλάσσιων ζωνών τα έκανε μούσκεμα αναγνωρίζοντας έμμεσα τις τουρκικές αξιώσεις όταν έβγαλε το Καστελόριζο από την συμφωνία με την Αίγυπτο κι όταν αποδέχτηκε μειωμένη νησιωτική κυριαρχία στη συμφωνία με την Ιταλία. Και στηρίχτηκε στον Χαφτάρ στο θέμα του τουρκολυβικού μνημονίου αλλά ο Χαφτάρ είναι στην Άγκυρα ζητώντας την έγκριση του Ερντογάν στα σχέδιά του και φτύνοντας την Ελλάδα και (τον ... δικό μας) τον Μητσοτάκη.
Η ελληνική εξωτερική πολιτική στο θέμα του Ισραήλ πήρε ολόψυχα θέση υπέρ του Νετανιάχου στηρίζοντας μιαν ασύμμετρα εκδικητική επίθεση στην Γάζα όταν ακόμα κι ο πνευματικός κόσμος του Ισραήλ στέκει σκεπτικός απέναντι στην τόση σκληρότητα κι αδιαλλαξία. Βοηθά βεβαίως κι η Χαμάς που επιμένει να κρατά τους ομήρους για να συνεχίζεται το μαρτύριο ενός λαού θύματος. Εδώ ακόμη δεν μάς έχουν φτύσει αλλά δεν θα αργήσει να έρθει κι αυτή η ώρα.
Μια καταστροφική εξωτερική πολιτική που το μόνο που την ενδιαφέρει είναι τα προσωπικά συμφέροντα της οικογένειας και των δικών της ανθρώπων. Συμφέροντα που κρύβονται πίσω από τα εξοπλιστικά προγράμματα και που αγνοούν την ελληνική βιομηχανία και τις αληθινές ανάγκες της χώρας. Μια γελοία εξωτερική πολιτική που κυμαίνεται ανάμεσα στην βλακεία ή την υποτέλεια. Κι η πτωχευμένη Ελλάδα εκτός από υποτελής της Ευρώπης και της Δύσης είναι και περίγελος της Ανατολής.
