Τα επιτόκια σε Γερμανία, Ολλανδία και Φινλανδία είναι αρνητικά. Δηλαδή αν καταθέσεις λεφτά στις τράπεζές τους, ή αν πάρεις ομόλογά τους, τότε δεν παίρνεις τόκο αλλά δίνεις (!!!). Πληρώνεις κάτι σαν φύλαχτρα αφού τα λεφτά σου είναι εξασφαλισμένα. Αυτό εξηγεί γιατί αυτές οι τρεις χώρες, κυρίως, αρνούνται το ευρωομόλογο.
Οι χώρες αυτές έχουν αρνητικά επιτόκια επειδή έχουν πολλά χρόνια τώρα μεγάλα εμπορικά πλεονάσματα. Τα έχουν αυτά τα πλεονάσματα επειδή οι χώρες της Ευρώπης, κυρίως του νότου της ΕΕ, δεν έχουν απέναντί τους ούτε δασμολογικά τείχη, ούτε νομισματικά. Δηλαδή δεν μπορούν ούτε φόρους- δασμούς να βάλουν για να μειώσουν το εμπορικό τους έλλειμμα, ούτε να υποτιμήσουν το νόμισμά τους ώστε να ακριβύνουν τα εισαγόμενα προϊόντα από τις χώρες του βορρά.
Δηλαδή, η ευρωστία των βορείων (Γερμανών κτλ.) οφείλεται στην υπομονή των νοτίων που παραμένουν στο ευρώ προκειμένου να υπάρχει αλληλεγγύη. Την ώρα όμως της αλληλεγγύης, οι βόρειοι με τους Γερμανούς επικεφαλής κάνουν πίσω. Γιατί ξαφνικά θα έχουν το ίδιο επιτόκιο κι αυτοί και οι νότιοι. Κι επιπλέον θα είναι εγγυητές ότι τα δάνεια θα πληρωθούν, όχι μόνο τα δικά τους αλλά και των νοτίων. Αυτό θα έκανε την ΕΕ να μοιάζει με ενιαίο οικονομικό χώρο αλλά θα απάλειφε το πλεονέκτημα των Γερμανών και των λοιπών δορυφόρων τους.
Τι νόημα έχει λοιπόν η ευρωπαϊκή ενότητα; Τι νόημα έχει η συμμετοχή της Ιταλίας στην ΕΕ; Θα μπουν τέτοια ερωτήματα πολύ σύντομα. Δεν μπήκαν το 2015 γιατί η Ελλάδα ήταν ανίσχυρη. Τώρα όμως είναι και κάποιοι πιο ισχυροί στο παιχνίδι.
Τα ερωτήματα λοιπόν θα μπουν. Όσο για τις απαντήσεις, θα είναι το ίδιο ανόητες και σκληρές όσο αυτές που δόθηκαν το 2010 στον Γ. Παπανδρέου και το 2015 στον Α.Τσίπρα. Βεβαίως ήμασταν πολύ αδύναμοι για να αντιδράσουμε. Είτε με άμυνα ενός μήνα είτε με άμυνα εξαμήνου, στο τέλος υπογράψαμε. Αυτά ήταν τα δύο μνημόνια ενώ υπήρξε και το ενδιάμεσο του Σαμαρά με άμυνα λίγων ημερών.
Σε εμάς τους Έλληνες, τρεις φορές μάς βούλωσαν το στόμα. Στην Ιταλία ενός Σαλβίνι που έρχεται ή στην Γαλλία μιας Λεπέν που έρχεται κι αυτή, απαντήσεις αυτού του τύπου θα μετρήσουν; Απ' ότι φαίνεται, όχι. Και τότε θα δούμε τι θα γίνει.
Θα είναι κρίμα να περιμένουμε πια τις εξελίξεις από τους μόνους που βάζουν τέτοια ζητήματα, από την ακραία δεξιά. Θα έπρεπε οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας και της αριστεράς, που πάλεψαν για μια δημοκρατική Ευρώπη, να βρουν τρόπο να θέσουν την ατζέντα. Δυστυχώς, το πολιτικό τοπίο δεν βοηθάει. Αντιθέτως, γέρνει πολύ δεξιά, τόσο που η ΕΕ να αρχίσει να αμφισβητείται από εκείνη την πλευρά.
