Θα μάθουμε να ζούμε με τους πρόσφυγες!

Το προσφυγικό-μεταναστευτικό πρόβλημα απασχολεί τα ΜΜΕ, την κοινωνία, την Ελλάδα, την ΕΕ τον ΟΗΕ κλπ. Η Ελλάδα βρίσκεται στο κέντρο της δίνης. 

Έφταιξε η κυρία Τασία που έστειλε το μήνυμα ότι η Ελλάδα είναι κάτι σαν ταξιδιωτικό πρακτορείο προώθησης προσφύγων προς βορά; Την κατηγορούν γι αυτό από την μια μεριά η εντόπια αντιπολίτευση και από την άλλη οι ευρωπαϊκές χώρες που κλείνουν τα σύνορά τους. Μήπως όμως η κυρία Τασία αποτελεί ένα απλό πρόσχημα για να έχουν επιχειρήματα οι πολιτικάντηδες που δεν τολμούν να αντιμετωπίσουν κατάφατσα την σκληρή πραγματικότητα; Μήπως η αλήθεια είναι ότι οι ροές των εκπατρισμένων, μεταναστών και προσφύγων, θα ήταν αδύνατο να ελεγχθούν όσο οι πόλεις τους ισοπεδώνονται και η ζωή στη Συρία ή το βόρειο Ιράκ γίνεται πλέον αδύνατη; 

Η αλήθεια ίσως να βρίσκεται κάπου στη μέση. Οι πρόσφυγες έφυγαν από τις πόλεις και τα χωριά τους γιατί πίσω τους δεν έχει μείνει παρά ο πόλεμος και η καταστροφή. Το ταξίδι προς τη Γερμανία έγινε όνειρο ζωής ανεξάρτητα από την αλληλέγγυα κυρά Τασία ή τον οποιονδήποτε πρώην κομμουνιστοφάγο και νυν προσφυγοφάγο Ελληναρά. Ίσως η απόφαση για μετακίνηση να ελήφθη πιο εύκολα ή πιο γρήγορα όταν διαφάνηκε ότι από την Ελλάδα η δίοδος προς την ελευθερία ήταν ανοιχτή. Αυτό όμως όχι μόνο κακό δεν ήταν, αντιθέτως ήταν μια σωτήρια ενέργεια για έναν λαό παγιδευμένο ανάμεσα στη συμφορά και τον θάνατο. 

Ας αφήσουμε όμως το παρελθόν, όσο πρόσφατο κι αν είναι, κι ας πάμε στην κατάσταση όπως έχει ήδη διαμορφωθεί στην χώρα μας και στην Ευρώπη. Από ό,τι φαίνεται, τα σύνορα κλείνουν για την αποδοχή του μεγάλου όγκου των προσφύγων από τις χώρες του βορά. Αυτό πιθανότατα γίνεται με την σύμφωνη γνώμη της ελληνικής κυβέρνησης που δεν έχει και πολλά περιθώρια να διαφωνήσει και ίσως μάλιστα χρησιμοποιήσει το θέμα για να χαλαρώσουν απέναντί της το ΔΝΤ και ο Σόιμπλε. Ποια μπορεί να είναι η κατάσταση στη χώρα μας αύριο; Κάνω μιαν υπόθεση:

Η Ελλάδα συμφωνεί με την Ευρώπη (και άλλες χώρες του ΟΗΕ ενδεχομένως) να κλείσει ουσιαστικά την ελληνική δίοδο προς την γη της επαγγελίας και να γίνει η ίδια αποδέκτης του μεγαλύτερου μέρους των προσφυγικών ροών. Τριάντα χιλιάδες πρόσφυγες τον πρώτο μήνα, πενήντα τον επόμενο, εβδομήντα τον μεθεπόμενο και κάποια στιγμή φτάνει να φιλοξενεί διακόσιες ή τετρακόσιες χιλιάδες εκπατρισμένων. Το νούμερο (τετρακόσιες χιλιάδες) μας το είπε ο ίδιος ο Μουζάλας ότι ήταν η πρόταση του Βέλγου συναδέλφου του. Είχε πει στη Βουλή απαντώντας σε ερώτηση του Δημ. Καμένου: "Νομίζω ότι αν πάει να γίνει αυτό που πρότεινε ο Βέλγος συνάδελφός μου για στρατόπεδα 400.000 προσφύγων δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα να μας δώσουν λεφτά". 

Για να δούμε τώρα για ποια "λεφτά" μιλάμε. Μέχρι σήμερα η ΕΕ έχει δεσμευτεί για 400 εκ. ευρώ και η Τράπεζα της Ελλάδας εκτιμά ότι το κόστος του προσφυγικού θα ανέλθει στο 1 δις ευρώ. Μιλάνε όμως για το κόστος διαχείρισης της μετακίνησης κι όχι για μόνιμη εγκατάσταση των προσφύγων εδώ. Στην περίπτωση αυτή πρέπει να δούμε τι κόστη υπολογίζουν άλλες χώρες για τους πρόσφυγες. Σύμφωνα με τον κ. Μιχ. Έρνεστ, διδάκτορα πολιτικής κοινωνιολογίας, η αυστραλιανή κυβέρνηση που θα δεχτεί 12.000 Σύριους, έχει εκτιμήσει το κόστος σε δεκαπέντε χιλιάδες ευρώ ετησίως ανά πρόσφυγα για μια τετραετία, δηλαδή εξήντα χιλιάδες για τον καθένα και κόστος 720 εκ. ευρώ για την τετραετία. Το αντίστοιχο κόστος για τις ΗΠΑ έχει μετρηθεί στις 15.700 δολάρια, δηλαδή γύρω στα 14.400 ευρώ ανά άτομο ετησίως.
Με βάση τα παραπάνω αν υπολογίσουμε ότι ο Βέλγος έχει δίκιο για τις τετρακόσιες χιλιάδες, ότι η τετραετία είναι ο πραγματικός χρονικός ορίζοντας και ότι το κόστος αγγίζει περίπου τις 10.000 ευρώ ετησίως ανά πρόσφυγα, τότε για τους εκπατρισμένους που θα μείνουν στην Ελλάδα θα μπορούσε να υπάρξει μια "αποζημίωση" από την ΕΕ (ίσως και από τον ΟΗΕ σε συντονισμό) ενός ποσού 4 δις περίπου για ολόκληρη την τετραετία. Δεν πρόκειται για μεγάλο ποσό αν αναλογιστεί κανείς ότι οι υπολογισμοί στη Γερμανία κάνουν λόγο για 21 δις κόστος διαχείρισης του προσφυγικού εκεί (πηγή ο Μιχ. Έρνεστ κι εδώ).

Για να μην μπερδευτεί κανείς πρέπει να δούμε τι σημαίνουν αυτά τα χρήματα. Κατ' αρχήν, ΟΧΙ, δεν θα πάνε για τα ελλείμματα των ταμείων, ούτε θα γίνουν επιδόματα στρατιωτικών και δικαστικών, επικουρικά και συντάξεις ή ΕΚΑΣ. Θα πάνε ΟΛΑ στους πρόσφυγες. Θα πρέπει το κράτος να νοικιάσει άδεια σήμερα διαμερίσματα και να τα παραχωρήσει στις οικογένειες των προσφύγων. Θα πρέπει και να τους επιδοτεί για τέσσερα χρόνια με ένα ελάχιστο ποσό για τη διαβίωσή τους. Υπολογίστε 430 ευρώ ανά άτομο ή 908 ευρώ ανά μια τετραμελή οικογένεια (που είναι το όριο της φτώχειας στην Ελλάδα με βάση την ΕΛΣΤΑΤ) συν ένα σπίτι με νοίκι περίπου 300 ευρώ μηνιαίως (συν ΦΠΑ και ΕΝΦΙΑ και τέλη) βάλτε και τα χρήματα που θα δαπανά το δημόσιο για κοινωνική πρόνοια (παιδικοί σταθμοί, άλλες υποδομές), για την υγεία και για λοιπά φτάνουμε στα 800 περίπου ευρώ μηνιαίως ανά πρόσφυγα. Έτσι προκύπτει το ποσό των 9.600 ευρώ ετησίως που μας δίνει περίπου 1 δις τον χρόνο ως την αναγκαία επιδότηση για την φιλοξενία των τετρακοσίων χιλιάδων προσφύγων με σχετικά αξιοπρεπείς συνθήκες ζωής στο όριο της δικής μας φτώχειας. 

Βεβαίως αυτά τα χρήματα θα πέσουν ΟΛΑ στην πραγματική οικονομία, σε εκείνον που έχει σήμερα ανοίκιαστο το σπίτι του και θα αποκτήσει πρόσθετο εισόδημα, στον μπακάλη της γειτονιάς ή στο σούπερ μάρκετ, στον περιπτερά, στο εμπορικό, στις συγκοινωνίες, παντού. Θα γίνουν κάποιες προσλήψεις για τις κοινωνικές δομές πρόνοιας και τις δομές υγείας κι ένα μέρος πάνω από 1,5 δις θα μπει στα ταμεία του κράτους υπό μορφή ΦΠΑ και άλλων φόρων. Θα πρόκειται για μια πραγματική τονωτική ένεση για την ελληνική οικονομία στο χαμηλό επίπεδο, εκεί όπου υπάρχει ανάγκη. Δεν μιλάω βέβαια για το επίπεδο αυτών των ανθρώπων που οι περισσότεροι είναι μορφωμένοι, νέοι με όρεξη για ζωή, ευγενείς (έχετε μιλήσει με Ιρανό;) και πρόθυμοι να βοηθήσουν τον τόπο που θα τους έχει βοηθήσει.

Τι φοβόμαστε, το Ισλάμ; Μόνο κάποιοι λίγοι τυφλοί φανατικοί και κάποιοι πολλοί φοβισμένοι άνθρωποι μπορεί να βλέπουν στο Ισλάμ απειλή. Πρόκειται για μια θρησκεία προορισμένη κι αυτή να δημιουργεί ανθρώπους υποτακτικούς και τρομαγμένους, υποχείρια των δυνατών, όπως ακριβώς κάνουν ο Χριστιανισμός, ο Βουδισμός και όλες οι θρησκείες του κόσμου. Ούτε χειρότερη ούτε καλύτερη είναι σαν θρησκεία το Ισλάμ από την περίφημη "δική" μας θρησκεία που μας την επέβαλαν σε εμάς οι Ρωμαίοι όπως ακριβώς επέβαλαν και σε εκείνους την δική τους οι Άραβες. Βλέπει κανείς να είναι πιο τρομακτικό το Ισλάμ από την Ορθοδοξία και τον Χριστιανισμό; Ας διαβάσει ιστορία! Οι φανατικοί κάθε πλευράς είναι επικίνδυνοι και αντιανθρωπιστές. Αυτούς ας κυνηγήσει ο "πολιτισμένος" κόσμος κι ας αφήσει τα θύματα (με πρώτες τις γυναίκες) στην ησυχία τους, αν δεν μπορεί να βοηθήσει. Και εν πάσει περιπτώσει, οι τζιχαντιστές δεν είναι μεταξύ των προσφύγων (αν και κάποιοι θα έχουν χωθεί κι εκεί). Οι πρόσφυγες είναι τα πραγματικά ΘΥΜΑΤΑ των τζιχαντιστών. Όχι τα εικαζόμενα θύματα (θα μας κάνουν αυτό, θα μας δείξουν το άλλο ...) αλλά οι πραγματικοί άνθρωποι που έχασαν τους δικούς τους, είδαν τα σπίτια τους να καίγονται και ένιωσαν στο πετσί τους τη φρίκη του πολέμου. 

Αρκετά για σήμερα.

Καθυστέρηση κι Ωραιοποίηση, παιδικές ασθένειες της κυβέρνησης

Στη διαπραγμάτευση με την Ευρωζώνη για το χρέος και το μνημόνιο δώσαμε σαν Ελλάδα μια μάχη που έπρεπε να δοθεί, έστω κι αν είχαμε απώλειες αφού οι δανειστές δεν υποχώρησαν. Θέσαμε τα δίκαια της χώρας και της δημοκρατικής Ευρώπης απέναντι στον σκληρό νεοφιλελευθερισμό, βρήκαμε στήριξη από λαούς και διανοητές και προωθήσαμε το ελληνικό αίτημα όσο περισσότερο μπορούσαμε. Δυστυχώς, δεν είχαμε μετρήσει σωστά τον συσχετισμό των δυνάμεων, πιστέψαμε τη δύναμη της λογικής και θεωρήσαμε ότι θα μπορούσαμε να αλλάξουμε κάποιες συνειδήσεις σε κρατικό επίπεδο. Δεν τα καταφέραμε και υπογράψαμε στο τέλος μια συνθήκη ανακωχής που μας κρατά τουλάχιστον ακόμα στο παιχνίδι. Αν δεν γινόταν και το (αχρείαστο όπως μου φάνηκε από την πρώτη στιγμή) δημοψήφισμα και γλιτώναμε τα κάπιταλ κοντρόλ που μας βύθισαν σε νέα ύφεση θα λέγαμε "ούτε γάτα ούτε ζημιά". Και πάλι, όμως, παρά τα όποια λάθη, έπρεπε να αγγίξουμε τα όρια των δυνατοτήτων μας όσο στενά κι αν ήταν αυτά τα όρια μετά την καθολική παράδοση της χώρας τα έτη 2010-14. 

Αν και υποστήκαμε ζημιά, θα την έλεγε κανείς ίσως κατά ένα τρόπο δικαιολογημένη και πιθανά αναπόφευκτη. Η επάνοδος του Σύριζα τον Σεπτέμβρη θα έπρεπε να συνοδεύεται τουλάχιστον από την απόκτηση μιας πολύτιμης εμπειρίας που θα εγγυάτο την νέα του πορεία. Που θα πει ότι μετά την δραματική περιπέτεια του πρώτου εξαμήνου του '15 θα έπρεπε κάτι να έχουμε διδαχθεί και να μην κάναμε τα ίδια λάθη.

Η κυβέρνηση δίνει τη μάχη για την διαφάνεια, για τη διαφθορά, για μια πιο "δημοκρατική" καθημερινότητα αλλά κινδυνεύει να μείνει μεταξεταστέα στα μεγάλα. Δυστυχώς, στα δυο καίρια ζητήματα που αντιμετωπίζουμε σήμερα σαν χώρα, στην Αξιολόγηση και στο Μεταναστευτικό, συνεχίζουμε σε ένα ρυθμό που αναπαράγει λάθη παρόμοια με εκείνα που έχουν ξαναγίνει και δίνει τροφή στα ζόμπι του παρελθόντος (βλέπε Κυριάκος) και στα ζόμπι του μέλλοντος (βλέπε ΧΑ).

Σε αυτούς τους δυο σημαντικούς τομείς της πολιτικής βλέπω πως εξακολουθούμε να χειριζόμαστε τα θέματα με τον τρόπο του παρελθόντος, εκείνον που δεν απέδωσε παρά ελάχιστα και μας έφερε σε δύσκολη θέση. Ο τρόπος αυτός έχει δυο βασικά σκέλη:

α.- Την Καθυστέρηση στη λήψη των αναγκαίων αποφάσεων, δηλαδή το χάσιμο πολύτιμου χρόνου που θεωρούμε ότι κυλάει υπέρ μας ενώ κυλάει εις βάρος μας, και 

β.- Την Ωραιοποίηση της πραγματικότητας που μας κοιμίζει σε μια γλυκιά αναμονή του καλύτερου μέχρι που το σοκ του επείγοντος χειρότερου να μας οδηγήσει σε άτακτη συνθηκολόγηση.

Και τα δυο αυτά σκέλη έχουν ένα κοινό παρονομαστή, το πολιτικό κόστος. Η καθυστέρηση και η ωραιοποίηση των καταστάσεων έχουν το πλεονέκτημα να ναρκώνουν τις αντιδράσεις και να μην εκδηλώνεται μια ισχυρή αντίθεση κατά των κυβερνητικών αποφάσεων και δράσεων, έως ότου το "κεραυνοβόλο κτύπημα" να καταστήσει αναγκαία και επείγουσα την αποδοχή κάθε υποχώρησης. Έτσι το πολιτικό κόστος παίζεται με μια ζαριά, στο τέλος, εκεί όπου ο φόβος του χειρότερου διαγράφει ευθύνες και λειτουργεί σαν ναρκωτικό (ή διεγερτικό) του εκλογικού σώματος.

Καθυστερούμε την αξιολόγηση ενώ έχουμε εκτιμήσει (και όχι λανθασμένα) ότι η καθυστέρηση μπορεί να είναι καταστροφική για την οικονομία, βάζοντάς την στον "κακό" κύκλο (νέα ύφεση, υστέρηση εσόδων, ανακεφαλαιοποιήσεις, ξανά ύφεση και ποτέ επενδύσεις) αντί να την σπρώξουμε στον "ενάρετο" (χρηματοδότηση της οικονομίας, επενδύσεις, ανάκαμψη). Όχι πως θα τα πετύχουμε όλα αυτά, ωστόσο αυτό είναι το μόνο μας σχέδιο. Μπορούμε να παίζουμε με το μοναδικό μας ατού; Κι όμως, παίζουμε. Αργούμε να συζητήσουμε κερδίζοντας χρόνο στο εσωτερικό, λέμε πως δεν θα υποχωρήσουμε από τις κόκκινες γραμμές (όμως θα υποχωρήσουμε) και ωραιοποιούμε την κατάσταση απειλώντας πως ... θα τα σπάσουμε με την Ευρώπη (και γιατί δεν τα σπάγαμε τον Ιούλιο;).

Καθυστερούμε να φτιάξουμε τα Χοτ Σποτ και όταν πια το αποφασίζουμε είναι ήδη πολύ αργά. Μας κλείνουν έξω από τα ευρωπαϊκά σύνορα κι εμείς απειλούμε με βέτο (που; στο Μπρέξιτ;). Η Ελλάδα έγινε και με τη βούλα η χώρα υποδοχής των μεταναστών. Αν το καλοσκεφτείς, ίσως αυτός να είναι ο μόνος τρόπος για να σταματήσουν οι προσφυγικές ροές. Αν ο άλλος πεισθεί ότι από την Ελλάδα δεν πας Ευρώπη, τότε θα σταματήσει να έρχεται από εδώ. Αυτή είναι η ευρωπαϊκή πολιτική σκέψη και όχι ο "διαφωτισμός" και η "ανεκτικότητα" που δήθεν είναι ευρωπαϊκές αξίες (του Κολ; του Σμιτ; του Ντ' Εσταίν;). Καθυστερούμε να εκτιμήσουμε την μοναδική Ευρώπη που υπάρχει ωραιοποιώντας την σαν να είναι μια φανταστική ανύπαρκτη άλλη Ευρώπη των ονείρων μας (!). Κάνουμε λογαριασμούς με σκελετούς που δεν υπάροχυν κι ύστερα καταλαβαίνουμε πως πίσω από όλα κρυβόταν ο Σόιμπλε!

Δεν συζητάω το ανθρωπιστικό θέμα, ότι οι άνθρωποι αυτοί φεύγουν από μια κόλαση και πρέπει να διευκολύνεις τη φυγή τους. Αυτή είναι δική μου άποψη, ίσως και άποψη αρκετών άλλων, δεν είναι όμως ευρωπαϊκή βούληση. Κι αν θέλω εγώ -και οι σαν εμένα- να διευκολύνουμε τους Σύρους και τους άλλους πρόσφυγες, ας αποφασίσουμε ότι θα το κάνουμε εμείς μόνοι μας στη χώρα μας χωρίς τους Ευρωπαίους. Από την Ευρώπη και τον ΟΗΕ μόνο χρήματα μπορούμε να ζητήσουμε για να στεγάσουμε και να ταΐσουμε τους πρόσφυγες. Ίσως και καμιά τιμητική διάκριση ή ένα νόμπελ. Το πρόβλημα όμως θα το αντιμετωπίσουμε εμείς. Γιατί την εύκολη δουλειά του διασώστη που δίνει τσάμπα μια κούπα τσάι κι ένα πιάτο φαγητό ώσπου να διώξει τον ξένο στην αυλή του γείτονα, δεν μας τον χαρίζουν οι Ευρωπαίοι.

Πόσες ελπίδες έχουμε να σωθούμε;

Χτες στον Σκάϊ στις 6 ο Μπογδάνος είχε καλέσει κάποιον (δεν ξέρω ποιος ήταν, ωραίος τύπος μου φάνηκε) και μιλούσε μαζί του. Ο τύπος φαινόταν να διαφωνεί με αυτά που έλεγε ή ήθελε να ακούει ο παρουσιαστής και επέμενε στην άποψή του σταθερά. Σε μια στιγμή ο δημοσιογράφος ρίχνει το μπαλάκι στην εξέδρα και για να αλλάξει θέμα τον ρωτάει για τον Ουμπέρτο Έκο που πέθανε. "Να πούμε κάτι για τον Έκο" επιμένει ο παρουσιαστής και ο φιλοξενούμενος του απαντά: "Ε, λοιπόν, ο Έκο έλεγε πως παλιά ο φασισμός (η αστική τάξη) κατέβαζε τα τανκς στους δρόμους, τώρα αντί για τανκς κατεβάζει μέσα στα σπίτια τις οθόνες της τηλεόρασης".

Είναι γνωστή η κόντρα κυβέρνησης-καναλιών για την θέσπιση κανόνων στο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο. Θεωρητικά συμφωνούν και οι δυο ότι μια τάξη πρέπει να μπει αλλά διαφωνούν στον αριθμό των αδειών που θα δοθούν. Η αλήθεια είναι ότι το "τέσσερις άδειες μόνο" είναι αυθαίρετο αφού προκύπτει από μελέτες οι οποίες είναι, όπως ΠΑΝΤΟΤΕ, αναξιόπιστες. Μετρούν πράγματα υπό άλλες συνθήκες από τις πραγματικές καθώς το μέλλον είναι άγνωστο, κάνουν διαιρέσεις και πολλαπλασιασμούς και βγάζουν εύκολα συμπεράσματα που τα λένε επιστημονικά. Στην πραγματικότητα κανείς δεν ξέρει ποιο θα είναι το τηλεοπτικό πεδίο σε λίγα χρόνια, αν θα υπάρχουν περισότερες ή λιγότερες διαφημίσεις (η πίττα για μοίρασμα) αν η τεχνολογία θα επιτρέπει περισσότερες συχνότητες, αν τα κόστη των παραγωγών θα ανέβουν ή θα χαμηλώσουν κλπ. Είναι καλύτερα να τα λύνει αυτά τα θέματα η "αγορά" αρκεί να υπάρχουν σαφείς κανόνες που να εξασφαλίζουν τον θεατή-χρηματοδότη και τον εργαζόμενο στο κάθε κανάλι. Αυτούς τους κανόνες έπρεπε κυρίως να θέσει η κυβέρνηση και να κατοχυρώσει ότι θα τηρηθούν και τώρα και στο μέλλον.

Δεν είναι όμως μόνο η τηλεόραση που βομβαρδίζει τους πολίτες με ψέματα (μισές αλήθειες τα λέμε) και που σκορπίζει τον τρόμο. Είναι και τα διάφορα σάϊτ και μπλογκ των σχολιαστών. Το τι κυκλοφορεί στο διαδίκτυο δεν λέγεται (κι εγώ μεταξύ αυτών των ακατανόμαστων). Ειδικά στο φέϊσμπουκ οι σαχλαμάρες που καταγράφονται είναι απίστευτες ενώ και η κατευθυνόμενη προπαγάνδα είναι εξ ίσου ασύληπτη και ανυπόφορη. Κρίμα που όλο και πιο σπάνια ακούς φωνές ψυχραιμίας που να προσφέρουν κάποιον νέο συλλογισμό και να έχουν και το αναγκαίο χιούμρο. Μια επανάληψη των ίδιων κλισέ, λες και αναπαράγουν άλλοτε τα γραφεία τύπου και τα non paper των κομμάτων κι άλλοτε τις απιθανολογίες κάθε ψεκασμένου.

Δτυστυχώς η Ελλάδα δεν έχει μόνο τους κυβερνήτες που της ταιριάζουν, έχει και τα μέσα που της ταιριάζουν. Όλοι μαζί για φούντο. Όταν χτες ο Μπογδάνος ρώτησε τον φιλοξενούμενό του (αυτόν που ανέφερα στην αρχή) πόσες ελπίδες έχει η Ελλάδα να "σωθεί" εκείνος δίστασε ελάχιστα και απάντησε σταθερά: Καμιά! Συμφωνώ μαζί του. 

Θετικές εξελίξεις στην τέως Βιομηχανική Ζώνη. Ο δήμος, ευτυχώς, δεν μένει αδρανής κι επαναπαυμένος!

Είδα σήμερα ότι ο Δήμος ετοιμάζει ενδιαφέροντα πράγματα για την περιοχή της Ανάπλασης, την τέως βιομηχανική ζώνη δηλαδή. 

α) Στην τεχνική υπηρεσία έχει σχεδόν ετοιμαστεί η μακέτα και σύντομα θα ολοκληρωθεί μια προμελέτη για τη διαμόρφωση της ζώνης που εξαιρέθηκε από την παραχώρηση του ΟΛΠ και που θα δοθεί στον Δήμο. Ένα αίτημα πρωτοδιατυπωμένο πολύ πρώιμα (από το 1998 με απόφαση Δημοτικού Συμβουλίου) και προβαλλόμενο συνεχώς από τότε, μάλλον θα υλοποιηθεί σύντομα. Θα πρόκειται για ένα σύστημα πρασίνου με πλακόστρωση, πεζοδρόμηση, ποδηλατοδρόμο, παράλληλο βοηθητικό δρόμο, πάρκινγκ, γήπεδα αθλοπαιδιών και παιδική χαρά στον χώρο από την είσοδο στου Κράκαρη μέχρι το ταφικό μνημείο του Θεμιστοκλή.

Όπως μου είπαν η εφαρμογή όλου του σχεδιαζόμενου έργου θα είναι δύσκολο να γίνει με μιας, ωστόσο η πλακόστρωση με φωτισμό, πάρκινγκ κλπ. μπορεί να ξεκινήσει και το υπόλοιπο να ολοκληρωθεί σε μια δεύτερη φάση.  

β) Επίσης στην τεχνική υπηρεσία έχει αποτυπωθεί ο χώρος των 100 στρεμμάτων (για την ακρίβεια μου είπαν 99) που θα απαλλοτριωθούν από τον Δήμο. Ξεκινούν από την παραλιακή ζώνη που θα έχει δοθεί στον Δήμο και φτάνουν μέχρι κάποια μέτρα πέρα τον δρόμο που υπάρχει σήμερα και εξυπηρετεί την Oil One. Περιλαμβάνει το κτίριο ηλεκτροπαραγωγής αλλά αφήνει απ' έξω το κτίριο του υαλουργείου. Για την απαλλοτρίωση αυτή θα διατεθούν κάτι πάνω από 17 εκ. ευρώ από την Περιφέρεια.

γ) Θα προχωρήσει με πανελλήνιο διαγωνισμό μια αρχιτεκτονική μελέτη για τον χώρο. Υπάρχουν διαθέσιμα 200.000 ευρώ από την Περιφέρεια. Ήξερα ότι από το πρόγραμμά της η δημοτική αρχή ήθελε διεθνή αρχιτεκτονικό διαγωνισμό. Όμως τότε ο συντελεστής δόμησης ήταν 0,6 και οι συνθήκες διαφορετικές. Τώρα ίσως χρειάζεται να αλλάξουν κάποιοι προσανατολισμοί. Θα συζητήσω τις απόψεις μου με την δημοτική αρχή και μετά θα ενημερώσω γιατί δεν γνωρίζω και τις προθέσεις της ακριβώς αυτή τη στιγμή με τις νέες συνθήκες.

Φυσικά όταν λέω τεχνική υπηρεσία πιο πάνω δεν εννοώ ότι όλα αυτά τα κάνει μια αυτονομημένη από την διοίκηση υπηρεσία. Είναι προφανές ότι πρόκειται για αποφάσεις του δημάρχου και της διοίκησης και είναι θετικό ότι γίνονται.

Υπάρχουν ακόμη κάποια μικρά ζητήματα στην περιοχή γύρω από την Ανάπλαση (κυκλοφοριακά κυρίως, διευθετήσεις, οδοστρώσεις κλπ) που μπορεί να βελτιώσουν την εικόνα του χώρου και την είσοδο-έξοδο που σήμερα είναι πραγματικά προβληματικές.

Υπάρχουν και κάποια πράγματα που θα μπορούσαν να γίνουν ενδεχομένως με συμπράξεις του δήμου με ιδιώτες (π.χ. στο πέτρινο δίπλα στον υδατόπυργο, σε ένα αναψυκτήριο στην παραλία κλπ.) αλλά νομίζω ότι η δημοτική αρχή δεν βλέπει τέτοιες κινήσεις σαν θετικές παρ' όλο που θα έδιναν κάποιες λίγες θέσεις εργασίας.

Για τις εξελίξεις που αναμένονται στην υπόθεση αυτή θα ενημερώνω όταν θα υπάρχουν νέα.

Πριν 34 χρόνια ακριβώς, στις 14 Φεβρουαρίου του 1982, ο Τζίμης Πανούσης με τις Μουσικές Ταξιαρχίες και ο Νίκος Πορτοκάλογλου με τους Φατμέ κάνουν μια κοινή εμφάνιση στη Δραπετσώνα!

Ήταν ένας σύλλογος, (ονομαζόταν Όμιλος Συναναστροφών ο ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ) χωρίς καταστατικό, χωρίς έδρα, χωρίς συγκεκριμένους σκοπούς και χωρίς καμιά δικαστική νομιμοποίηση κανενός είδους. Είχε όμως μέσα του ανθρώπους που είχαν διάθεση να κάνουν κάτι ... όχι μόνο κάτι, να κάνουν πολλά.

Ιδρύθηκε στα λόγια και κυκλοφόρησε στις ψυχές και στα μυαλά των μελών του γύρω στα χρόνια 1980-84.

Ελλείψει έδρας, πολλά πράγματα που χρειάζονταν χώρο για να γίνουν, γίνονταν σε ένα φροντιστήριο μέσης εκπαίδευσης με το όνομα ΟΜΑΔΑ ΕΨΙΛΟΝ. [Ας σημειωθεί εδώ ότι τα βιβλία που γράφτηκαν για την "ομάδα Ε" και οι σχετικές αναρτήσεις που έχουν κάνει το όνομα διάσημο ήρθαν δεκαετίες πολλές μετά].

Το φροντιστήριο είχε σαν έμβλημά του την θεά Αθηνά με την περικεφαλαία της και σαν "ιδιοκτήτες" του τρεις μαθηματικούς, τους Γιώργο Παπαδάκη, Λάκη Ιγνατιάδη και Γιώργο Τσιρίδη. Οι ίδιοι τρεις ήταν και οι "ιδιοκτήτες" της τοπικής εφημερίδας της Δραπετσώνας ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΑ. Ήταν ο καιρός της ομάδας των ΑΝΕΝΤΑΧΤΩΝ της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ στη Δραπετσώνα που την αποτελούσαν 17-18 άτομα μεταξύ των οποίων και οι τρεις προαναφερθέντες. Στον Αριστοφάνη μετείχαν κι άλλοι νέοι της εποχής εκτός των ανένταχτων.

Μεταξύ των άλλων που γίνονταν τότε, είχε γίνει και μια συναυλία με τους ΦΑΤΜΕ και τις ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΤΑΞΙΑΡΧΙΕΣ. Παρακάτω βλέπετε την αφίσα της εκδήλωσης που έγινε την Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 1982

Έγιναν κι άλλες συναυλίες (Οπισθοδρομική Κομπανία, Ρεμπέτες Κερομύτης, Γεννίτσαρης, Μπάντα χωρίς Όνομα κλπ.) ενώ ο σύλλογος Αριστοφάνης συμμετείχε και σε ένα Καρναβάλι που διοργάνωσε ο Δήμος με άρμα (τι άλλο;) τους ΑΧΑΡΝΕΙΣ του Αριστοφάνη κλπ. αλλά εγώ δεν θα κάνω απολογισμό δράσης του συλλόγου. Θα πω δυο λόγια που θυμάμαι από εκείνη τη συναυλία της οποίας η αφίσα σώθηκε (χάρη στον Πόλυ Τσιρίδη) και χάρη στην οποία είχαν έρθει στη Δραπετσώνα πολύ πρόωρα, όταν δεν τους γνώριζε κανείς, ο Τζίμης Πανούσης και ο Νίκος Πορτοκάλογλου.

Οι σχετικές συνεννοήσεις έγιναν στο Φροντιστήριο Ομάδα Ε. Είχε έρθει ο Πανούσης που τότε ήταν πανελληνίως άγνωστος αλλά είχε κάνει μια πρώτη επεισοδιακή εμφάνιση στην Καρδίτσα (ή τα Τρίκαλα, δεν θυμάμαι) όπου είχαν γίνει επεισόδια. Η ΚΝΕ τότε τον είχε βάλει στο μάτι γιατί μεταξύ των άλλων αναρχικών που έλεγε τα έβαζε με τα "κομματόσκυλα" και η οργάνωση ένιωθε πολύ ενοχλημένη. Οι Ανένταχτοι αποτελούνταν βασικά από αποχωρήσαντες ή διαγραμμένους του ΚΚΕ και της ΚΝΕ οπότε υπήρχε χημεία κι οι Μουσικές Ταξιαρχίες βρήκαν βήμα για να παίξουν σε κοινό ευνοϊκό. Μαζί τους και οι ΦΑΤΜΕ του Νίκου Πορτοκάλογλου που θα αποτελούσαν στην ουσία ΣΑΠΟΡΤ συγκρότημα στις Μουσικές Ταξιαρχίες.

Έγιναν διάφορες σκέψεις η βασικότερη όμως ήταν να τιμηθεί με τη συναυλία και ο Σταμάτης Χίου, μια ιδιόμορφη φυσιογνωμία της Δραπετσώνας που ζούσε σαν ερημίτης, γυμνός από τη μέση και πάνω χειμώνα καλοκαίρι, που έτρωγε μόνο ρύζι και με αυτόγραφα πλακάτ διαμαρτυρίας κατάγγελνε το κράτος επί πολλά χρόνια. Ούτε ο Αριστοφάνης ούτε ο Πανούσης ενδιαφέρονταν για λεφτά, έσοδα-έξοδα, εισιτήρια κλπ. Το παν ήταν η συναυλία, η πλάκα, το γεγονός!

Κλείσαμε το "Ολύμπια", ένα σινεμά που τώρα δεν υπάρχει πια (στην Αναπαύσεως). Αυτό αναφέρουν και οι αφισέτες που κυκλοφόρησαν, αυτόγραφες κι αυτές με τον γραφικό χαρακτήρα του Λάκη Ιγνατιάδη όπως διακρίνω ακόμα και σήμερα. Γράψαμε και μερικά συνθήματα σε τοίχους. Περιμέναμε κάποιο κόσμο αλλά δεν  μπορούσαμε να μαντέψουμε την κοσμοπλημμύρα που θα αντιμετωπίζαμε με τα καραβάνια των παιδιών των Εξαρχείων να καταλαμβάνουν την περιθωριακή τότε Δραπετσώνα.

Μια μέρα πριν την συναυλία, ο ιδιοκτήτης του Ολύμπια μας δήλωσε ότι δεν θα μας έδινε τον χώρο. Τον είχε πάρει και τον είχε απειλήσει η αστυνομία η οποία είχε κινηθεί μετά από αίτημα του Δημάρχου Δραπετσώνας (τον δήμο τον είχε το ΚΚΕ). Κινηθήκαμε γρήγορα και εξασφαλίσαμε (από τον "κυλικειάρχη") την Ένωση Ποντίων, μια αίθουσα που φισκάρισε από κόσμο ενώ γεμάτος ήταν και ο δρόμος (Καπετανίδου) έξω από την αίθουσα. Είχαμε στηθεί κάποιοι εξ ημών έξω από το Ολύμπια και δείχναμε στον κόσμο (πεζούς και εποχούμενους) πως να πάνε στην Ένωση Ποντίων. Η πλάκα είναι ότι και στην Ένωση Ποντίων κυριαρχούσε το ΚΚΕ και δέχτηκα εκείνη τη μέρα (μόλις το αντελήφθησαν) τηλεφωνήματα που μου ζητούσαν να αδειάσουμε τον χώρο αλλά αυτό πια ήταν αδύνατο.

Η συναυλία έγινε. Ο Πανούσης με τις Μουσικές Ταξιαρχίες και ο Πορτοκάλογλου με τους Φατμέ τραγούδησαν στη Δραπετσώνα σε μια συναυλία με φοβερό πάθος. Εμείς, φοβισμένοι ότι μπορεί να γίνουν προβοκάτσιες, προσπαθούσαμε να ηρεμήσουμε το πλήθος ενώ ο αρχικός "σχεδιασμός" ήταν να τους ξεσηκώσουμε. Μοιράστηκαν και κάτι πιάτα με ρύζι εις ανάμνηση του Σταμάτη Χίου. Στο τέλος βάλαμε κάποιους γνωστούς δικηγόρους να γυρίσουν τις τουαλέτες και όλα τα περίεργα σημεία της αίθουσας για να έχουμε στοιχεία ότι δεν υπήρξαν ούτε σύριγγες ούτε χρήση ναρκωτικών. Αποδείχθηκε πως ήταν περιττό αλλά η συμπεριφορά του δήμου μας είχε ανησυχήσει.
Πριν 34 χρόνια λοιπόν Πανούσης και Πορτοκάλογλου σε κάποιες από τις πρώτες τους εμφανίσεις, μαζί στη Δραπετσώνα από τον Όμιλο συναναστροφών ο Αριστοφάνης. Τότε που η 14η Φεβρουαρίου δεν είχε λανσαριστεί ακόμα στην Ελλάδα σαν ημέρα των ερωτευμένων. 

Η ευτυχισμένη χώρα μου!

Ένα άρθρο από την εφημερίδα των Συντακτών, της ΑΝΝΑΣ ΔΑΜΙΑΝΙΔΟΥ θα αναδημοσιεύσω σήμερα (το συνέλεξε το μπλογκ Σταγόνα 4U από όπου το διάβασα κι εγώ). Δεν συνηθίζω τις αναδημοσιεύσεις εκτός αν θεωρώ ότι κάτι εξαιρετικό έχουν να μας πουν. Εδώ δεν πρόκειται για καμιά καινούρια πληροφορία, πρόκειται όμως για μια ματιά που συνήθως δεν γνωστοποιείται, ειδικά στα ΜΜΕ. Σταματώ την πολυλογία κι αφήνω το άρθρο να μιλήσει μόνο του.

Συντάκτης: 

Άννα Δαμιανίδη

Ζηλεύω τους αγρότες που ζουν σε κάποια άλλη χώρα με πλούσιο κράτος, όχι αυτό το χρεοκοπημένο, καταδανεισμένο και καταϋποχρεωμένο, κι έχουν την πολυτέλεια να κάνουν ωραία χάπενινγκ με τα τρακτέρ τους. Τους ζηλεύω που ζουν σε υπέροχη αγωνιστική ατμόσφαιρα, τι πιο ωραίο, τι πιο αξιομνημόνευτο;

Θα έχουν να λένε στα εγγόνια τους, στους φίλους και στον εαυτό τους για τα παθήματα των οδηγών στους δρόμους που κλείνουν, και τι γέλια που θα κάνουν. Συναρπαστικά περνάν. Αν είχα κι εγώ εγγόνια, θα τα πήγαινα στο Σύνταγμα να δούνε τρακτέρ, τώρα που θα έρθουν κι εδώ, τα παιδιά έχουν πάθος με τα τρακτέρ, ειδικά αυτά τα χρωματιστά, τα γυαλιστερά που βλέπω τώρα στα μπλόκα.

Να παίρναμε κι εμείς λίγη αγωνιστική δόξα από τους προνομιούχους αυτούς, εμείς οι άλλοι, που ζούμε στη χώρα του χρεοκοπημένου κράτους, με τα σπάνια τρόλεϊ, τα σπασμένα πλακάκια, τα παρατημένα πάρκα, τα χωρίς γάζες νοσοκομεία, τα παγωμένα σχολεία, τα ξενοίκιαστα μαγαζιά, τις φτηνοδουλειές, τους ευερέθιστους δημόσιους υπαλλήλους, τους σνομπ αστυνομικούς, τους κακοπληρωμένους νεαρούς φίλους.

Ζηλεύω και τους συνδικαλιστές, τους απεργούς εν γένει, τους εμπόρους που έκλεισαν τα μαγαζιά στη γενική απεργία, τους ελεύθερους επαγγελματίες αλλά και τους υπαλλήλους, τους αγωνιστές εν γένει που ζουν σε μια χώρα με κράτος δυνατό, το οποίο είναι σε θέση να παίρνει αποφάσεις και να τις τηρεί, κράτος ισχυρό που μαζεύει ένα σωρό λεφτά από μια πολύ ισχυρή οικονομία, με σφύζουσα ανάπτυξη, και δεν έχει παρά να τα μοιράζει δίκαια, ζηλεύω λοιπόν αυτούς τους σοφούς ανθρώπους που αγωνίζονται σε δρόμους και πλατείες για να το βοηθήσουν να πάρει τις σωστότερες και δικαιότερες αποφάσεις μοιρασιάς.

Τι ωραία ανεμίζει ο αέρας τα μαλλιά τους και τις σημαίες τους και τα κασκόλ τους και τις γραβάτες τους! Μόνο τις κουκούλες δεν ανεμίζει ο αέρας και τους φερετζέδες των παλικαράδων των μολοτοφούχων, αλλά οι φερετζέδες των παλικαράδων δεν αμαυρώνουν τις γραβάτες των ελεύθερων επαγγελματιών, έτσι δεν είναι; Αλέκιαστες γραβάτες είν’ αυτές, όχι σαν κάτι άλλες που ξέρω, οι οποίες λεκιάζονται αμέσως, με μια τυρόπιτα.

Ζηλεύω τους αγωνιστές με τα μεγάλα πανό, τα μεγάλα λόγια, τις μεγάλες σιγουριές, τις έτοιμες φράσεις, τις ασίγαστες ορέξεις, όλους αυτούς που θα έχουν να θυμούνται στα γεράματα όσα εμείς οι άλλοι, οι ξενέρωτοι, που ζούμε στην εξαθλιούμενη χώρα του πτωχευμένου κράτους, θα προσπαθούμε να ξεχνάμε.

Ζηλεύω τους ανθρώπους που ζουν στην πολυτελή αυτή χώρα, όπου υπάρχουν ακόμα περιθώρια να καταστρέψουν, να μουντζουρώσουν, να γκρεμίσουν, να πετάξουν μολότοφ, κροτίδες, να κάψουν λάστιχα, να σπάσουν μούτρα και κάδους, γραφεία και κομπιούτερ, να κάνουν καταλήψεις δημόσιου χώρου και να αφήσουν τα ίχνη τους.

Πρέπει να είναι η πιο πλούσια χώρα του κόσμου, τέτοια άνετη καταστροφή, τέτοια διαρκή διεκδίκηση δεν βιώνεται αλλού. Πολύ τους ζηλεύω, εδώ στην υποβαθμισμένη πρωτεύουσα του αδύναμου, χρεωμένου, αμήχανου κράτους, που το νιώθω να κρέμεται από μια κλωστή. Ζούμε δίπλα δίπλα σε άλλη χώρα, ζούμε σε παράλληλο σύμπαν.

Μερικές φορές έχω την εντύπωση πως ούτε ψύλος στον κόρφο του Αλέξη Τσίπρα δεν θα ήθελα να ήμουν. Μπλεγμένος σε μια βρόμικη υπόθεση (μνημόνιο) την οποία αν παρατήσει θα έρθει κάποιος άλλος ιδεοληπτικός νεοφιλελεύθερος να μας την εφαρμόσει με τον χειρότερο δυνατό (Σαμαρικό ή Μητσοτακικό) τρόπο, έχει μπροστά του τεράστια νέα προβλήματα:

Ο Σόιμπλε δεν το βάζει κάτω και με τη βοήθεια του ΔΝΤ προσπαθεί να καθυστερήσει την αξιολόγηση για να βγάλει εντελώς εκτός ελέγχου την οικονομία και να μην αφήσει τον Συριζα να εφαρμόσει το "σχέδιό του" όσο αμφίβολο κι αν είναι κι αυτό.

Οι προοσφυγικές "ροές" έχουν κάνει την παραμονή μας στη ζώνη Σέγκεν συζητήσιμη, με ό,τι επιπτώσεις μπορεί να έχει μια ενδεχόμενη αποβολή μας κυρίως στον τουρισμό.

Η μόνη λύση για την ανακοπή του ρεύματος των προσφύγων φαίνεται να είναι πλέον το οριστικό κλείσιμο των συνόρων προς βορά ώστε να αποθαρρύνονται οι πρόσφυγες να έρθουν από εδώ. Αυτό σημαίνει πως δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες θα εγκλωβιστούν στην Ελλάδα που θα πρέπει να τους φιλοξενήσει και να τους θρέψει. Τα πέντε Hot Spot θα πρέπει να γίνει δεκαπέντε!

Η ελληνική κοινωνία συνεχίζει στον γνωστό ρυθμό "ο καθένας για την πάρτη του". Οι συνταξιούχοι δεν θέλουν να κοπούν κι άλλο οι συντάξεις τους, οι ελεύθεροι επαγγελματίες δεν θέλουν να πληρώσουν περισσότερα ούτε για ασφάλιση ούτε για φόρους, οι αγρότες το ίδιο, οι καναλάρχες θέλουν την γνωστή ασυδοσία τους, οι πλούσιοι αποφεύγουν πάση θυσία κάθε συνεισφορά και εξακολουθούν να κρύβουν τα χρήματά τους ... κ.ο.κ..

Δεν βάζω όλα τα αιτήματα στην ίδια μοίρα. Είναι άλλο το αίτημα για επιβίωση, άλλο η επιδίωξη για καλοπέραση και άλλο η επιθυμία για χλιδή. Ωστόσο το κύριο χαρακτηριστικό της βαλκανικής μας συμπεριφοράς είναι ότι δεν συνδιαλεγόμαστε παρά μόνο προσχηματικά και ότι στην ουσία πολεμάμε ο καθείς εναντίον όλων. Δεν ξέρω αν υπάρχει ευκολότερος δρόμος προς την κόλαση από αυτόν που έχουμε διαλέξει να τραβήξουμε.  

Δεν τα πάει καθόλου καλά η ναυτιλία!

Μεγάλα τα προβλήματα στον χώρο της ναυτιλίας. Δεν πρόκειται για κάποιο ελληνικό φαινόμενο, βέβαια, καθώς η ναυτιλία είναι ο πιο παγκοσμιοποιημένη βιομηχανία και ο μόνος ίσως οικονομικός χώρος όπου λειτουργεί ο απολύτως ελεύθερος ανταγωνισμός. Την Ελλάδα όμως την επηρεάζει περισσότερο από άλλες χώρες καθώς εδώ η ναυτιλία προσφέρει περίπου το 7% του ΑΕΠ (κάποτε έφτανε και το 30%). Να εξηγήσω όμως τι σημαίνει αυτό το "δεν πάει καθόλου καλά":

Ο δείκτης BIFEX είναι ο χρηματιστηριακός δείκτης της Ναυτιλίας. Ξεκίνησε κάποτε από τη βάση 1.000 και με τις ανόδους και καθόδους του δείχνει την κατάσταση του κλάδου. Το 2008 είχε ξεπεράσει τις 7.000. Τότε η ναυτιλία ήταν στο πικ της. Μετά το 2008 άρχισε να πέφτει. Πρόσφατα είχε καταρρεύσει επανερχόμενος στο 1.000. Μάλιστα προχτές, Τετάρτη, ο δείκτης έφτασε στο 290. Ναι, τόσο χαμηλά, στο 290. Χειρότερα κι από το ελληνικό χρηματιστήριο!

Τα αίτια πολλά. Το κυριότερο, βέβαια, η παγκόσμια κρίση του 2008 που όχι μόνο δεν έχει σβήσει αλλά αναζωπυρώνεται συνεχώς με τις πολιτικές που ακολουθούνται. Η ανάσχεση της ανάπτυξης στην Κίνα έχει συνταράξει το διεθνές εμπόριο. Ακόμη και η πτώση της τιμής του πετρελαίου μετά από μια έκρηξη αγορών του προϊόντος έφτασε στο σημείο να σταματήσουν πια οι παραγγελίες και οι παραδόσεις καθώς γέμισαν όλοι οι αποθηκευτικοί χώροι.   

Χαρακτηριστικά αναφέρω μερικά στοιχεία όπως τα συζήτησα με έναν πολύ καλό γνώστη του χώρου:

-Η μεταφορά κάρβουνου, ένας από τους πιο μεγάλους δείκτες της κατάστασης του διεθνούς εμπορίου, έχει πέσει από τους 110 εκ. τόνους ετησίως στους 60.

-Τα πλοία δένουν συνεχώς. Νεόχτιστα πλοία αποσύρονται χωρίς να κάνουν ούτε καν το παρθενικό τους ταξίδι. Ναυτιλιακές εταιρείες απολύουν προσωπικό και ελαττώνουν τα έξοδα κόβοντας ακόμα και τους καφέδες.

-Οι χώρες που δέχονται το σκραπ (τα πλοία προς διάλυση) που είναι βασικά το Μπαγκλαντές, η Ινδία και το Πακιστάν έχουν φρακάρει. Το Μπαγκλαντές ειδικά έπαψε να δέχεται παραγγελίες για σκραπ.

-Οι ναύλοι έχουν πέσει σε ιστορικό χαμηλό. Ένα πλοίο έχει λειτουργικά έξοδα γύρω στις 5-6.000 δολάρια την ημέρα συν τα χρηματοοικονομικά, δηλαδή τις αποπληρωμές δόσεων για την αγορά τους. Οι ναύλοι το 2008 έφταναν στις 80.000-100.000 δολάρια την ημέρα αποφέροντας τρελά, αμύθητα κέρδη. Κατόπιν έπεσαν στις 8.000 την ημέρα (γύρω στο 2011) και τώρα έπεσαν στις 2.000 δολάρια ημερησίως. τα πλοία κινούνται μόνο με ζημιές!

-Τα πλοία τύπου Πάναμαξ που κόστιζαν 80 εκ. δολάρια το ένα, έπεσαν στα 19 εκ. δολάρια τις τελευταίες μέρες, όταν το κόστος τους στο Ναυπηγείο είναι περίπου 22 εκ. δολάρια, δηλαδή το ναυπηγείο πουλά σήμερα με χάσιμο για να ρεφάρει κάπως τις απώλειές του. 

Δεν τα πάει λοιπόν καθόλου καλά η Ναυτιλία παγκοσμίως και αυτό έχει συνέπειες και για τη χώρα μας με τις πάρα πολλές ναυτιλιακές επιχειρήσεις και ένα πλέγμα επιχειρήσεων (τροφοδοσίας, επισκευών, πρακτορεύσεων, υπηρεσιών κλπ) που ζουν από τον κλάδο. Οι Έλληνες πλοιοκτήτες συνεχίζουν να αγοράζουν πλοία καθώς αυτή είναι η πάγια τακτική τους. Τώρα που όλες οι ξένες ναυτιλιακές επιχειρήσεις ξεφορτώνονται τα πλοία τους που είναι ζημιογόνα και τώρα που οι τράπεζες δεν δίνουν δεκάρα στη ναυτιλία, οι Έλληνες αγοράζουν πάμφθηνα ελπίζοντας πως στην άνοδο θα πουλήσουν πανάκριβα. Οι αγορές αυτές όμως δεν έχουν άμεσο αντίκρισμα. Η ελληνική οικονομία, που παίρνει πόντους από τον τουρισμό και που σιγά-σιγά, λόγω της μείωσης της κατανάλωσης, έχει διορθώσει εν μέρει ακόμα και το εμπορικό ισοζύγιο, δεν βρίσκει βοήθεια και από τον ναυτιλιακό κλάδο που παραδοσιακά της προσέφερε πολλά. 

Τι μένει να πούμε; Ότι αυτή η κατάσταση έφτασε σε τέτοιο πάτο που δεν μπορεί παρά να ανέβει και πάλι. Αυτό λένε και σε αυτό ελπίζουν όλοι οι ασχολούμενοι με τον ναυτιλιακό χώρο. Και κάνουν κουράγιο περιμένοντας. Όπως όλη η Ελλάδα ...

Δυσκολίες παντού αλλά ... δεν είμαστε και προς θάνατο!

Κατάσταση πολιορκίας θυμίζει και πάλι η χώρα. Από τη μια έχουμε τους δανειστές που , με τους εκπροσώπους τους, ζητούν περικοπές στην ίδια λογική που μας έφερε ως εδώ. Μείωση συντάξεων θα φέρει νέα πτώση στην εσωτερική αγορά αλλά αυτό θεωρείται και πάλι δευτερεύον για το ΔΝΤ ενώ πρωτεύον ζήτημα θεωρείται η τόνωση της ανταγωνιστικότητας με την απαλλαγή των επιχειρήσεων από το ελάχιστο 1% για το ασφαλιστικό. Ζητούν κι άλλα δημοσιονομικά μέτρα με προβλέψεις για -0,5% που θα πέσουν έξω όπως έπεσαν οι μόλις προ τριμήνου για ύφεση 2-2,5% ενώ φτάσαμε σε οριακή ανάπτυξη. Φυσικά, όταν τα πράγματα δεν θα πάνε καλά, το ΔΝΤ θα είναι έτοιμο να παραδεχτεί με γενναιότητα ότι έκανε και πάλι λάθος. Και, φυσικά, θα είναι και πάλι αργά.

Αναρωτιέμαι τι μπορεί να κάνει η κυβέρνηση χωρίς κανένα όπλο πια αφού η απειλή εξόδου από το ευρώ δεν απευθύνεται από εμάς προς τους εταίρους αλλά από εκείνους προς εμάς. Ούτε για κούρεμα των ομολόγων της ΕΚΤ μπορούμε πια να μιλάμε (ίσως να μην μπορούσαμε και ποτέ). Επομένως, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να μην συμφωνούμε με τις υποδείξεις τους κάνοντας καθυστέρηση, όμως η καθυστέρηση είναι ακριβώς ό,τι δεν μας συμφέρει καθώς θα μας βυθίσει σε νέα ύφεση ενώ το σχέδιο ανάκαμψης απαιτεί ένα, έστω και πολύ μικρό, ποσοστό ανάπτυξης. Σε κλοιό λοιπόν και πάλι, ίσως χωρίς διέξοδο αυτή τη φορά. Εκτός κι αν βρει ανέλπιστη βοήθεια από την Μέρκελ που πιέζεται πανταχόθεν και είναι η μόνη που θα μπορούσε να βάλει ένα μικρό έστω στοπ στον Σόιμπλε και στο ΔΝΤ που μεθοδεύουν την καθυστέρηση. Μόνη βοήθεια στην κυβέρνηση οι διαδηλωτές που με το πλήθος και τον παλμό τους στέλνουν μήνυμα στο ΔΝΤ και στην ΕΕ. Είναι φανερό πλέον στους δανειστές ότι αν δεν υποχωρήσουν κάπως σε αυτά που ζητά το ΔΝΤ τότε είναι πιθανό να χαθεί και το τελευταίο τους στήριγμα στη χώρα που, αντικειμενικά, είναι η σημερινή κυβέρνηση. Χωρίς Σύριζα στο τιμόνι της χώρας κάθε σκέψη για ουσιαστική μεταρρύθμιση θα είναι μάταιη ενώ οι φούσκες-μεταρρυθμίσεις (μόνο κατ' όνομα) θα επανέλθουν στο προσκήνιο πηγαίνοντας την χώρα ακόμα πιο πίσω.

Όλα αυτά, βεβαίως, συμβαίνουν στην καθημερινή διαχείριση που δεν είναι το κύριο πρόβλημα της χώρας. Μιας χώρας που ούτε προ της καταστροφής βρίσκεται αλλά ούτε και προ της ανάπτυξης. Δεν μπόρεί σήμερα κανείς να προβάλει ούτε ένα Succes Story ούτε όμως κι ένα Catastrophe Story στα σοβαρά όσο κι αν κάποιοι σε κυβέρνηση κι αντιπολίτευση θα ήθελαν να προωθήσουν το ένα ή το άλλο αφήγημα. 
Η ανάπτυξη θέλει χρηματοδότηση και το χρήμα το έχουν οι Ευρωπαίοι. Αυτό έγινε ξεκάθαρο προ εξαμήνου περίπου. Ο δρόμος που λέει να προχωρήσουμε με δικό μας χρήμα (δραχμή) αποδεικνύεται δύσβατος καθώς -πλην ελαχίστων ιδεολογικά "ταγμένων"- κανείς δεν είναι διατεθειμένος να περάσει το μαρτύριο της μεταβατικής περιόδου. Ο δρόμος που λέει να προχωρήσουμε όπως μας διατάζουν, είναι ο μοναδικός ρεαλιστικός που έχει απομείνει αλλά είναι ταυτόχρονα γεμάτος με παγίδες κι αδιέξοδα. Τον έχουμε πάρει και βαδίζουμε και θα μετράμε τις απώλειές μας μέχρις ότου οι Ευρωπαίοι μας βγάλουν από το τούνελ όπου μας έβαλαν και μας κρατούν όσο δεν συμμορφωνόμαστε. Θα αργήσει ο καιρός που οι "κακοί" της Ευρώπης θα συμβιβαστούν με την ιδέα ότι η Ελλάδα θα κυβερνηθεί από μια αριστερή κυβέρνηση και μέχρι να το αποδεχτούν θα μας πιέζουν προσπαθώντας να την ανατρέψουν. Στο μεταξύ διαμορφώνονται κάποιοι καλύτεροι συσχετισμοί στην Ευρώπη σιγά-σιγά αλλά δυστυχώς αυτό συμβαίνει πολύ αργά.

Τα σημαντικά ζητήματα της χώρας δεν μπορούμε να τα θίξουμε:
-Δεν μπορούμε να αλλάξουμε την νοοτροπία μας παρά μόνο μετά από μια δυο γενιές τουλάχιστον.
-Δεν μπορούμε να οριστικοποιήσουμε την νεοελληνική μας ταυτότητα παρά μόνο μετά την πάροδο αρκετού ακόμα χρόνου και σε συνδυασμό με οικουμενικές διακρίσεις που μας λείπουν.
-Δεν μπορούμε να εκμεταλλευτούμε επαρκώς το φορτίο της ιστορίας, ούτε της μεσαιωνικής ούτε της αρχαίας, όσο γέρνουμε ταυτόχρονα (και επομένως σχιζοφρενικά) προς μια αρχαιότητα και μια ορθοδοξία που είναι διαμετρικά αντίθετες κοσμοθεωρήσεις. 

-Δεν έχουμε τίποτε να δώσουμε στον κόσμο που δεν θα καταλάβει καν την απουσία μας αν αίφνης εξαφανιστούμε από προσώπου γης.

Μια και τα σπουδαία, λοιπόν, μας διαφεύγουν θα ξαναγυρνάμε συνεχώς στα μικρά της καθημερινότητας, τις συντάξεις που χάνονται, τους φόρους που αυξάνουν, τις διακοπές που λιγοστεύουν, τα όνειρα που γίνονται εφιάλτες και τις προσδοκίες που συνεχώς χαμηλώνουν. Εντάξει, δεν είμαστε και προς θάνατο, ούτε πιστεύω ότι "αυτός ο κατήφορος δεν έχει πάτο" αλλά τα πράγματα είναι αληθινά αρκετά δύσκολα. 

Χτες το βράδυ πήγα στο λιμάνι στην έξοδο Ε1 όπου ήρθε ένα φορτίο με πρόσφυγες από τα νησιά. Είδα τους εθελοντές να εργάζονται με μια διάθεση προσφοράς που μου φάνηκε εξωπραγματική. Νέα παιδιά, όχι μόνο Έλληνες αλλά και Άγγλοι, Αμερικανοί, Κροάτες, Ελβετοί ... ένα περίεργο κράμα ανθρώπων που έφτιαχναν και μοίραζαν φαγητό, τσάι, δέματα με ρουχισμό και μπόλικη ανθρωπιά. Μια άλλη Ελλάδα ... όχι μόνο Ελλάδα, ένας άλλος κόσμος! Υπάρχει κι αυτό, γι αυτό λέω με σιγουριά πως δεν είμαστε και προς θάνατο!

Ο Αλέκος Παπαδόπουλος για τον Σύριζα: κατά την γνώμη του -και όλως παραδόξως- είναι σήμερα η μόνη μεταρρυθμιστική δύναμη στην Ελλάδα

Ο Αλέκος Παπαδόπουλος είναι ένας γνωστός εκσυγχρονιστής του ΠαΣοΚ που όποτε κλήθηκε να βγάλει κάποιο φίδι από την τρύπα δεν το αρνήθηκε, στάθηκε όμως αρκετά μακριά από το πολιτικό δυναμικό του τόπου (ακόμα και τους τότε συντρόφους του στο ΠαΣοΚ) και το επέπληξε πολλές φορές για την αδυναμία του να εκσυγχρονίσει την Ελλάδα. Οι εξελίξεις τον δικαίωσαν αλλά το θέμα μου δεν είναι η μοίρα του Αλέκου Παπαδόπουλου (στο εξής Α.Π.). Αφορμή μου έδωσε ένα άρθρο του στο οποίο υποστηρίζει ότι ο Σύριζα (παραδόξως, όπως λέει ο ίδιος) είναι αυτή τη στιγμή η μόνη μεταρρυθμιστική δύναμη στη χώρα.

Βεβαίως δεν έχω αυταπάτες. Τα εύσημα του Α.Π. στα αυτιά των περισσοτέρων αριστερών, και ειδικά όσων έχουν ταχθεί με την ΛΑΕ, θα ακουστούν σαν αποδείξεις ότι ο Σύριζα πρόδωσε τον αγώνα και δέχεται τις κολακείες των ανθρώπων του συστήματος. Θα πρόκειται για τους ανθρώπους που τα έχουν όλα λυμένα και δεν αναρωτιούνται για τίποτε. Με αυτούς μπορείς μόνο να γίνεσαι "καλός" (ακόμα και ήρωας) γράφοντας αυτά που θέλουν ή να γίνεσαι κακός αν αυτά που γράφεις κάπου αμφισβητούν τις αλήθειες τους. Δυστυχώς, έτσι δεν γίνεται διάλογος και -παρά τις περί του αντιθέτου εντυπώσεις- στην Αριστερά ΠΟΤΕ δεν έγινε πραγματικός διάλογος. Εκτοξεύονται τσιτάτα, γράφονται αναλύσεις που δεν αναλύουν τίποτε απλά γυροφέρνουν μιαν επιθυμητή ως αληθινή άποψη και εκτοξεύονται μερικές φορές δηλητηριώδεις υπαινιγμοί ή και ύβρεις. Απλά, όταν στην αντίπερα όχθη επικρατεί σιγή των αμνών (μια και ούτε καν γι αυτό δεν είναι ικανά τα στελέχη της δεξιάς) τότε η σύγκρουση των μονολόγων βαφτίζεται διάλογος και ορισμένες φορές πείθει πως κάτι τέτοιο είναι.

Δεν διστάζω λοιπόν να παραθέσω δυο τρία αποσπάσματα από το γραπτό του Α.Π. ο οποίος βλέπει τον Σύριζα ως την: 

"χρυσή ευκαιρία της Ελλάδας να γίνει μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα, με λιγότερη γραφειοκρατία, διαφθορά, φοροδιαφυγή, με περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη, ίσες ευκαιρίες και διαφάνεια. Το μόνο που χρειάζεται είναι πίστωση χρόνου. Σίγουρα λιγότερη από 40 χρόνια."

Γιατί φτάνει σε αυτό το συμπέρασμα ο Α.Π.; Μας το λέει λίγο πιο πριν στο ίδιο του άρθρο. 

Λέει:

"Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο βαθμός ανεξαρτησίας του από το σύστημα διαπλοκής. Είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να προχωρήσει στην «ευθανασία» του παρασιτικού και κρατικοδίαιτου κομματιού της ελληνικής οικονομίας, το οποίο εκμεταλλευόμενο τις σχέσεις με την εκάστοτε εξουσία απορροφούσε κονδύλια για να συντηρήσει μη ανταγωνιστικές επιχειρήσεις (θαλασσοδάνεια, μαϊμού επιδοτήσεις). Από τον εργολάβο δημοσίων έργων και τον καναλάρχη, μέχρι τον φοροφυγά γαλάζιο δικηγόρο και τον πράσινο αγροτοσυνδικαλιστή που κάνει τα ΕΣΠΑ φτιαγμένο Nissan Navara".

Αρκούν όμως μόνο οι καλές προθέσεις και η ανεξαρτησία από το σύστημα διαπλοκής για να κάνει κανείς σωστά τη δουλειά του; Όχι, βέβαια. Αυτά είναι οι προϋποθέσεις για να μην σκοντάψεις πριν καλά-καλά ξεκινήσεις. Χρειάζεται και κάτι παραπάνω από το "ηθικό πλεονέκτημα" για να τα καταφέρεις. και στο θέμα αυτό, ο Α.Π. έχει να αναφέρει μερικά παραδείγματα που του εγγυώνται ότι αυτός ο Σύριζα, έτσι όπως είναι, με τα καλά του και τα άσχημά του, μπορεί να τα καταφέρει. Απαριθμεί λοιπόν ο Α.Π. στο άρθρο του μερικά από τα "επιτεύγματα" αυτής της κυβέρνησης σε τομείς όπου άλλες κυβερνήσεις πριν από αυτήν απέτυχαν παταγωδώς:

Λέει:

Παραδόξως, η μοναδική μεταρρυθμιστική δύναμη της χώρας σήμερα είναι ο (μνημονιακός πλέον) ΣΥΡΙΖΑ. Παρά την άνοδο του στην εξουσία με ένα εν πολλοίς λαϊκίστικο πρόγραμμα ασύμβατο με τους ευρωζωνικούς συσχετισμούς, μπόρεσε μέσα σε ένα χρόνο να προωθήσει σημαντικές μεταρρυθμίσεις. Ενώ η κυβέρνηση Σαμαρά μοίραζε "κοινωνικά μερίσματα" στην ένστολη εκλογική της πελατεία, η κυβέρνηση Τσίπρα ενίσχυσε το κοινωνικό (και όχι το πελατειακό) κράτος με την κάρτα αλληλεγγύης, το δωρεάν ρεύμα-νερό και το επίδομα ενοικίου για νοικοκυριά σε οικονομική εξαθλίωση. Ενώ οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ-ΝΔ δήθεν ενοποιούσαν ταμεία (το ΙΚΑ έχει 910 διαφορετικούς τρόπους υπολογισμού συντάξεων), η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ προωθεί μια επώδυνη αλλά δίκαιη ασφαλιστική μεταρρύθμιση συνδέοντας τις εισφορές με το εισόδημα και το ύψος της σύνταξης με τις εισφορές, όλα αυτά με ένα ταμείο και κοινούς κανόνες για όλους. Στο πεδίο των επενδύσεων είχαμε ίσως το μεγαλύτερο παράδοξο, μιας και η Ελλάδα βρέθηκε το 2015 στην 1η θέση απορροφητικότητας ΕΣΠΑ στην ΕΕ – με μια κυβέρνηση «αντιευρωπαϊστών» και «κομμουνιστών»! Η ύφεση για το 2015 αντί για 2-2,5% φαίνεται να κλείνει στο 0,2% ενώ το 2016 πιθανόν να είναι χρονιά ανάκαμψης. Όλα αυτά είναι δείγμα σοβαρής δουλειάς ενός κόμματος που γνωρίζει ότι η παρουσία του στην πολιτική σκηνή θα κριθεί από τα αποτελέσματα του και όχι από τις κουμπαριές με μεγαλοεκδότες.

Τι είναι λοιπόν ο Σύριζα και κυρίως ο Αλέξης Τσίπρας με τον οποίο αυτή η κυβέρνηση κι οι περιπέτειές της έχουν ταυτοποιηθεί;

Α.-

Είναι ο έξυπνος πολιτικός που μέσα από τις όποιες ανυπέρβλητες δυσκολίες κράτησε την Ελλάδα στο παιχνίδι και άρπαξε την μοναδική ευκαιρία που έχει η χώρα για να αλλάξει προς το καλύτερο και σκοπεύει να αφήσει πίσω του ένα έργο αν όχι αντάξιο του Βελουχιώτη, έστω ισάξιο του Τρικούπη;

Β.-

Είναι ο χρήσιμος ηλίθιος που παρ' ολίγον θα έπαιζε το παιχνίδι του Σόιμπλε οδηγώντας την χώρα έξω από το ευρώ και μέσα στην αγκαλιά ενός εκατομμυρίου εγκλωβισμένων μεταναστών και ο οποίος διέφυγε προσωρινά τον κίνδυνο λόγω της πίεσης των λογικών ΜΜΕ και των μαχητικών υπερασπιστών του Ναι και του Μένουμε Ελλάδα;

Γ.-

Είναι ο λαϊκιστής πολιτικός που άγεται και φέρεται από τα πράγματα με την συνεπή λενινιστική τακτική του "βλέποντας και κάνοντας" και επομένως δεν αξίζει να γίνεται κουβέντα γι αυτόν σαν ενεργούμενο της ιστορίας κι όχι σαν υποκινητής της;

Δ.-

Είναι το όργανο των ξένων που όταν εξαντλήθηκαν τα καύσιμα των "αστών" πολιτικών τον έφεραν για να περισώσει αυτός το σχέδιό τους που προβλέπει την καταστροφή της χώρας;

Ο,τι θέλει κανείς διαλέγει. Αναλόγως τι ψηφίζει ή αναλόγως τι έχει γράψει στο Φεϊσμπουκ κι έχει εκτεθεί στα μάτια φίλων και αναγνωστών. Ο Α.Π. όμως διαλέγει αιφνιδίως την πρώτη εκδοχή κι αυτό παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον. Γιατί μιλάει στα αυτιά και στο μυαλό των ανθρώπων του μεσαίου χώρου. Μιλάει σε εκείνους που διαλέγουν για τον Τσίπρα την Β εκδοχή (κυρίως πρόκειται για τους "διαφωτισμένους" σοσιαλποταμίσιους) ή σε εκείνους που διαλέγουν την Γ (κυρίως αντικρατιστές και παθιασμένοι των μεταρρυθμίσεων). Γιατί όσοι διαλέγουν για τον Τσίπρα την Δ εκδοχή (του όργανου των ξένων), είτε έχουν επιλέξει την ΛΑΕ είτε το ΚΚΕ είτε την Χρυσή Αυγή, δεν έχουν καμιά διάθεση να αναλύσουν το φαινόμενο Τσίπρα, μόνο να το γκρεμίσουν θέλουν. Στους άλλους όμως ο Α.Π. μιλάει με τη γλώσσα της λογικής και των επιχειρημάτων και γι αυτό ο λόγος του γίνεται σημείο αναφοράς και αξιοπρόσεχτος. Με αυτή την έννοια διάλεξα να πάρω στοιχεία από το άρθρο του και να τα σχολιάσω.