Είναι η Ελλάδα έτοιμη να βρει τρόπο συνεννόησης με την Τουρκία και να σταματήσει τις πολεμικές ιαχές και την κούρσα των εξοπλισμών; Νομίζω πως όχι.
Είναι η Ελλάδα έτοιμη να σταματήσει τη διαφθορά, να λειτουργήσει ως δημοκρατική χώρα και να αποκτήσει λογική εξωτερική πολιτική; Νομίζω πως όχι.
Είναι η Ελλάδα έτοιμη να δεχτεί μια μικρή έστω μερίδα μουσουλμάνων προσφύγων σαν κανονικούς Έλληνες; Νομίζω πως όχι.
Είναι η Ελλάδα έτοιμη να ξεπεράσει την κρίση και να τιμωρήσει αυτούς που την έφεραν εδώ ώστε να μην ξαναζήσει τα ίδια; Νομίζω πως όχι.
Αυτό δεν σημαίνει ότι οι σημερινοί Έλληνες είναι διεφθαρμένοι ή φασίστες. Ούτε πως εχθρεύονται τους πρόσφυγες ή ότι είναι φανατικοί ορθόδοξοι που σφάζουν τους οπαδούς των αντίπαλων θρησκειών. Ούτε πως είναι όλοι παράλογοι. Απλά, υπάρχει μια κρίσιμη μάζα μεταξύ των Ελλήνων, υπνωτισμένων από έναν φαντασιακό εθνικισμό, που αντιδρά βίαια και ακραία σε κάθε ενδεχόμενο εκλογίκευσης του δημόσιου βίου. Αυτή η αντίδραση επηρεάζει αρχικά την κοινωνία και τελικά την ίδια την πολιτική εξουσία.
Η κρίσιμη αυτή μάζα ενσωματώνεται εκλογικά στην συντηρητική παράταξη και της δίνει την νίκη (πρόσφατα 44%) ή την καταβαραθρώνει (το 2012 ο Σαμαράς μόνο 19%). Με τον τρόπο αυτό την πιέζει και την σπρώχνει να ενεργεί όπως θέλει αυτή η μειοψηφία που φωνάζει πολύ και δρα με το θράσος της άγνοιας. Η μάζα αυτή, εκτός από εκλογική δύναμη, έχει και τα καινούργια μέσα επικοινωνίας (φέισμπουκ κτλ.) με τα οποία προβάλει τις απόψεις της. Δεδομένου ότι υπάρχουν άπειροι κακομοίρηδες που τσιμπάνε με την ψευτοτόνωση που προσφέρει ο εθνικισμός, το τοπίο μαυρίζει εύκολα.
Η Ελλάδα έχει πολλά προβλήματα να επιλύσει. Η Τουρκία είναι ένα από αυτά, η οικονομική κρίση κι η χρεοκοπία είναι ένα ακόμα μεγαλύτερο. Η δημοκρατία (έστω κι η λειψή κοινοβουλευτική) είναι ακόμα ζητούμενο, ενώ η διαφθορά εμποδίζει τα αναγκαία βήματα ουσιαστικής ανάπτυξης. Θα ήταν ευχής έργο να επικεντρωθεί σε αυτά χωρίς να διασπά συνεχώς την προσοχή της σε θέματα που με λίγη λογική θα είχαν αντιμετωπιστεί. Μιλώ για τους ερντογανικούς περισπασμούς, για τις φαντασιακές μακεδονομαχίες και για την κάκιστη διαχείριση του προσφυγικού.
Όπως η μεγάλη πλειοψηφία των Νεοελλήνων, έτσι κι εγώ ελπίζω ότι μια μέρα θα ξυπνήσω σε μιαν άλλη Ελλάδα, σύγχρονη, δημοκρατική, έξυπνη. Μια Ελλάδα που θα μοιάζει σε οργάνωση με την Ελβετία και σε επίπεδο ζωής με τη Δανία. Μια Ελλάδα που θα παράγει νομπελίστες και πρώτους σε όλους τους τομείς. Μια Ελλάδα που εκτός από υπέροχη γεωγραφία και φοβερή ιστορία θα έχει και ένα αντάξιο με αυτά παρόν και μέλλον. Μέχρι εκείνο το ξύπνημα, γυρίζω από την άλλη μεριά του κρεβατιού και συνεχίζω να ζω τον σύγχρονο εφιάλτη που λέγεται δημόσιος βίος της χώρας.
