Διάβασα το κείμενο του Βασίλη Κωνσταντινίδη για την παρουσίαση ενός
βιβλίου του Γιώργου Ι.Χατζηελευθερίου. Η παρουσίαση έγινε στην Αργυρούπολη την
προπερασμένη Πέμπτη, έτσι αυτό το σημείωμα δεν είναι πρόσκληση μια κι
έρχεται καθυστερημένα.
Κράτησα, από το κείμενο, ένα ποίημα που
περιέχεται στο βιβλίο. Είναι ένα από τα πολλά που έχει περισώσει ο
συγγραφέας λαογράφος και συλλέκτης-ερευνητής. Θες για τη γλώσσα του -την ποντιακή διάλεκτο- θες
για το περιεχόμενό του, θες γιατί έτσι μού ήρθε εκείνη τη στιγμή, είπα
να το καταγράψω κι εγώ και να σας το δώσω.
Παρακάτω λοιπόν έχω το ποίημα
και ακολουθεί εξώφυλλο του βιβλίου, για όποιον ενδιαφέρεται για περισσότερα.
ΗΛΙΟΚΑΣΤΡΟΝ ΑΚΡΙΤΩΝ
Τ’ Ήλ’ το Κάστρον, Αγαρηνέ, π ‘έρθες για να
κουρσεύσα,
Απάν’ σ’ αιώνων κόκαλα Τραντέλλενων εχτίεν.
Ποτίουν τα θεμέλια θε με γαίμαν και με δάκρια
για τ’ ατό έν’ και άπαρτον και πάντα στέκ’
ολόρθα,
αλύγιστον κι ανίκετο , τη λευτεριάς ασπίδα.
Ηλέκαστρον παντέμορφον , Θεοστερεωμένον,
Δρακέλλενες κρατούν ατό, Ρωμαίικα παλικάρια,
Ακρίτες κι Ακριτόπουλα, Παντέλλενες Ακρίτες.
Ανδρόνικον ο Σερασκέρτς κι ο Πόρφυρας ‘ς σο
γιάν’ ατ’
Ο Διγενής ο δίγοργον κι ο Γαβροκωνσταντίνον
Ο Γιάννες
ο Μονόγιαννες κι οπίσ’ ν ατ’ οι Φωκάδες,
ο Ξάντινον , ο πάντεινον, ας ούλτς
αγαπεμένος,
έμπρα ας σα Ακριτόπουλα ο Μικροκωνσταντίνον.
Ούλ’ ετουν κοσμολάλετοι και κοσμοφωτοδότες.
Τα έργατά τουν θαμαστά, χαράς ανθοφορία,
Ανθόκλαδα κι αγιάσματα, χαρά Θεού ‘ς σον
κόσμον!
