Το "ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ" ή "ο ατελείωτος θρήνος που έγινε καημός";

Θέλω να μιλήσω σήμερα για ένα θέμα που μοιάζει μπαγιάτικο αλλά επανέρχεται συνεχώς στο προσκήνιο πότε με γραπτά και πότε με τον προφορικό λόγο, πότε σε επιστολές και πότε με αναφορές, πάντοτε απαξιωτικά και πάντοτε με ένα τρόπο που θεωρείται αναμφισβήτητη αλήθεια: Πρόκειται για το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος που κατά πολλούς ο Τσίπρας το έκανε μέσα σε οχτώ μέρες ΝΑΙ, από την Κυριακή 5/7 της ψηφοφορίας ως την άλλη Κυριακή 12/7 της διαπραγμάτευσης.

Αλήθεια, ο Τσίπρας έκανε ΝΑΙ ένα ΟΧΙ που είχε πει ο λαός;

Και γιατί ο λαός δεν τον έκραξε λίγες μέρες μετά όταν προκήρυξε εκλογές; Αν τον είχε κοροϊδέψει κατάμουτρα, γιατί ο λαός δεν του έτριψε το ΝΑΙ στα μούτρα με ένα δεύτερο ΟΧΙ;

Μήπως αυτή η αλλαγή του ΟΧΙ σε ΝΑΙ είναι ένας ακόμα μύθος που από βαριεστημάρα -κι ίσως γιατί είναι πλέον ανεπίκαιρο και χωρίς νόημα- κανείς δεν κάθεται να τον αναιρέσει;

Ας θυμηθούμε λίγο πως έγιναν τα πράγματα.

Ο Τσίπρας έλεγε καθαρά ΠΡΙΝ το δημοψήφισμα, στις συνεντεύξεις του Τετάρτη, Πέμπτη και Παρασκευή, (λένε πως αυτές τις μέρες έγειρε το αποτέλεσμα υπέρ του ΟΧΙ) ότι το ΟΧΙ θα είναι όπλο του για να διαπραγματευτεί και ότι με κανένα τρόπο δεν θα φύγει από το Ευρώ. Το είπε πάρα πολλές φορές και πάρα πολύ καθαρά. Κι αυτό που είπε ο Τσίπρας, αυτό ψήφισε ο πολύς κόσμος. Σου δίνουμε τη δύναμη που θέλεις με ένα τρανταχτό ΟΧΙ αλλά ξέρουμε ότι δεν θα μας βγάλεις από την Ευρώπη. Πήγαινε και κάνε ό,τι καλύτερο μπορείς. 
Γι αυτό και δεν θεώρησαν οι ψηφοφόροι (κατά πλειοψηφία πάντα) ότι το ΟΧΙ έγινε ΝΑΙ. Αν είχαν θεωρήσει κάτι τέτοιο, αν είχαν υποστεί τέτοια κοροϊδία, θα τον πλήρωναν στις εκλογές που έγιναν πολύ γρήγορα. Είναι προφανές ότι οι ψηφοφόροι του (κατά μεγάλη πλειοψηφία) και ο Τσίπρας ήταν συντονισμένοι στο εξής: Λέμε ΟΧΙ δυνατά για να δείξουμε ότι έχουμε φωνή και στηρίζουμε την κυβέρνηση της αριστεράς, άρα ματαιώνουμε την προσπάθεια των Ευρωπαίων να την ρίξουν για να δώσουν το παράδειγμα του φόβου σε όλη την Ευρώπη. Κατά τα άλλα θα μείνουμε στο ευρώ προσπαθώντας να πετύχουμε το καλύτερο δυνατό.

Αν κάποιοι δεν άκουγαν ή έκαναν πως δεν άκουγαν τι έλεγε ο Τσίπρας και τι σήμαινε γι αυτόν το δημοψήφισμα, είναι επόμενο κατόπιν εορτής να απορούν και να ερμηνεύουν όπως θέλουν το αποτέλεσμα. 
Και ... καλά οι ΝΔ-ΠαΣοΚ-Ποτάμι που έλεγαν ΑΥΘΑΙΡΕΤΑ ότι το ΟΧΙ σημαίνει "έξω από την Ευρώπη" ας λένε ... Τέτοια ερμηνεία (ψεύτικη και τρομοκρατική) έδιναν αυτοί και τα κανάλια τους και τέτοια κριτική (ότι "άλλαξε" το αποτέλεσμα ο Τσίπρας) κάνουν στη συνέχεια. Για όσους όμως ψήφισαν ΟΧΙ και προέρχονταν από τον χώρο του Σύριζα, πάντα κατά πλειοψηφία, αυτή η φιλολογία περί κοροϊδίας ακούγεται σαν κακόγουστο αστείο που χρόνισε. Οι εκλογές -αμέσως μετά το δημοψήφισμα- έδειξαν ότι ο λαός ψήφισε αυτό που του είχε ζητήσει με το ΟΧΙ ο Τσίπρας και όχι αυτό που επαγγέλλονταν διάφορες αφίσες διαφόρων παρατάξεων (Ανταρσύα, ΕΠΑΜ, Σχέδιο Β κλπ) που κι αυτές ΟΧΙ ψήφιζαν αλλά με το όχι εννοούσαν "έξω από την Ευρώπη αν δεν υποχωρήσουν αυτοί". Ακόμα και η Χρυσή Αυγή το ΟΧΙ προπαγάνδιζε με τον δικό της τρόπο βέβαια.

Δεν θέλω να δικαιολογήσω την υποχώρηση που κάναμε σαν κυβέρνηση και -κατά συνέπεια- σαν λαός. Δεν ήμασταν προετοιμασμένοι για την λύση της δραχμής ή του παράλληλου νομίσματος άρα δεν είχαμε εναλλακτική πρόταση και διέξοδο. Στο τσίκεν γκέιμ που παιζόταν από τον Φεβρουάριο υποχωρήσαμε εμείς. Το 50-50% του Βαρουφάκη ηχούσε σαν να παίζαμε την Ελλάδα στα ζάρια κι η ελληνική κυβέρνηση υποχώρησε. Εκείνο που θέλω να πω είναι ότι δεν μετέτρεψε το ΟΧΙ σε ΝΑΙ ο Τσίπρας. Είχε εξηγήσει ΠΡΙΝ ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ότι και με το ΟΧΙ θα μείνουμε στο ευρώ και μάλιστα το ΟΧΙ θριάμβευσε ακριβώς χάρη σε αυτή την καθαρή εξήγηση.

Φτάνει πια με τους θρήνους για το ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ και το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης που δεν εφαρμόστηκε. Φτάνει πια το βρισίδι στον Τσίπρα και σε όποιον τον στήριξε τον Σεπτέμβρη. Ας δούμε τι θα κάνουμε από εδώ και πέρα. Ας οργανωθεί ένα σχέδιο "δραχμής" που να είναι εφικτό, να μην διαλύει την Ελλάδα και να μετρήσουμε τι έχουμε να κερδίσουμε ή να χάσουμε από αυτό. Αν στέκει, ας πάμε στη δραχμή, αν όχι, ας αποδεχτούμε τη σκληρή πραγματικότητα κι ας δούμε τι μπορεί να γίνει ΜΕΣΑ από αυτήν. Στην πραγματικότητα ούτε οι υπέρμαχοι του ευρώ ούτε οι υπέρμαχοι της δραχμής ξέρουν με σιγουριά τι σημαίνει η επιλογή τους. Όλοι κάτι έχουν ακούσει. Στα τυφλά πηγαίνουμε στα τυφλά προχωρούμε. Τώρα που υπάρχει καιρός ας μάθουμε τουλάχιστον με σχετική βεβαιότητα τι σημαίνει η κάθε επιλογή, τι κόστος έχει και τι κέρδος. 
Κρίσιμες στιγμές θα υπάρξουν και στο μέλλον. Βρίζοντας ο ένας τον άλλον ή αδιαφορώντας δεν θα είμαστε ΠΟΤΕ έτοιμοι για ΤΙΠΟΤΕ!